«Μπροστά σ’ αυτή την εμπειρία το «Εξπρές του μεσονυχτίου» μοιάζει με βόλτα»
«Αυτό που γνωρίζω είναι πως αυτοί είναι κακοί άνθρωποι», αναγγέλλει με στόμφο ο Μπους στα πρώτα πλάνα της ταινίας, ενώ στη συνέχεια οι σκηνοθέτες μάς συστήνουν τους τέσσερις νεαρούς μουσουλμάνους (ο τέταρτος θα χαθεί για πάντα στο Αφγανιστάν), που βέβαια είναι παιδιά ίδια όπως όλα τα άλλα. Ο σκηνοθέτης της ταινίας «Ο Δρόμος για το Γκουαντάναμο» ,Μάικλ Γουιντερμπότομ καταγράφει με λεπτομέρεια, τόλμη και ρεαλισμό τα δεινά που αντιμετωπίζουν οι αιχμάλωτοι των Αμερικανών: το κούρεμα, τη μεταφορά σε κλειστά ασφυκτικά «κοντέινερ» όπου αρκετοί πεθαίνουν, το κλείσιμό τους σε κελιά που μοιάζουν με κλουβιά για ζώα, τις καθημερινές ταλαιπωρίες, τα βασανιστήρια και τον εξευτελισμό, σε μια φυλακή που είναι ντροπή για την ανθρωπότητα και όπου, όπως μας πληροφορεί στο φινάλε η ταινία, φυλακίστηκαν μέχρι σήμερα, απλώς με απλή υποψία και χωρίς καμία δίκη, περισσότερα από 750 άτομα, ενώ μόνο σε 10 από αυτά απαγγέλθηκαν κατηγορίες για τρομοκρατία
Το φθινόπωρο του 2001, τέσσερις νέοι Βρετανοί αραβικής καταγωγής ταξίδεψαν στο Πακιστάν. Ο ένας από αυτούς πήγε με σκοπό να παντρευτεί και οι τρεις φίλοι του για να γιορτάσουν το γεγονός. Τις ημέρες πριν από το γάμο, αποφάσισαν να περάσουν στο Αφγανιστάν, έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Η άφιξή τους στην Κανταχάρ συνέπεσε με την έναρξη του πολέμου ενάντια στο Αφγανιστάν που είχαν κηρύξει οι ΗΠΑ και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Για ν’ αποφύγουν τους αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς, οι τέσσερις νέοι ταξίδεψαν στην Καμπούλ, με σκοπό να βρουν τρόπο να γυρίσουν στο Πακιστάν. Σε μία από τις αεροπορικές επιθέσεις, ο ένας από τους τέσσερις χάθηκε (και αγνοείται μέχρι σήμερα) και οι υπόλοιποι τρεις κατέληξαν σ’ ένα κομβόι των Ταλιμπάν. Σύντομα, τους συνέλαβαν οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ και τους κράτησαν στη στρατιωτική βάση ‘X-Ray’ για μήνες χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες. Από εκεί τους μετέφεραν στη βάση ‘Delta’ του Γκουαντάναμο, στην Κούβα, όπου και κρατήθηκαν για αρκετούς μήνες, μέχρι την απελευθέρωσή τους δύο χρόνια μετά τη σύλληψή τους στο Αφγανιστάν και χωρίς ποτέ να αντικρίσουν επίσημες κατηγορίες. Αντιμετωπίστηκαν ως τρομοκράτες και συνεργάτες του Μπιν Λάντεν και υπέστησαν απάνθρωπες ανακρίσεις και βασανιστήρια για δύο χρόνια και δύο μήνες, πριν τελικά αφεθούν ελεύθεροι όταν αποκαλύφθηκε ότι την περίοδο που τους κατηγορούσαν πως δρούσαν στο Αφγανιστάν, αυτοί βρίσκονταν στην Αγγλία.
Ο βρετανός σκηνοθέτης Michael Winterbottom ενδιαφέρθηκε για την ιστορία των τριών νεαρών μουσουλμάνων από τις 
εφημερίδες και αποφάσισε να σκηνοθετήσει αυτή την ταινία-καταγγελία μαζί με το μοντέρ Mat Whitecross. Οι Ruhal Ahmad, Asif Iqbal and Shafiq Rasul, γνωστοί και ως το ‘Τρίο του Τίπτον’ αφηγήθηκαν την ιστορία τους στους δύο δημιουργούς και οι συνεντεύξεις αυτές αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της ταινίας. Tο «The Road to Guantanamo» είναι γυρισμένο σαν ψευδο-ντοκιμαντέρ με ηθοποιούς, και με παρεμβαλλόμενα αποσπάσματα από δελτία ειδήσεων. Η φυσιογνωμική ομοιότητα των τριών ερασιτεχνών ηθοποιών με τους αληθινούς ‘ήρωες’, οι πραγματικές τοποθεσίες γυρισμάτων σε Πακιστάν και Αφγανιστάν, και η επιτηδευμένα ερασιτεχνική υφή στην κάμερα στο χέρι συντελούν στην ολοκλήρωση της ψευδαίσθησης ότι ο θεατής παρακολουθεί τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν.
εφημερίδες και αποφάσισε να σκηνοθετήσει αυτή την ταινία-καταγγελία μαζί με το μοντέρ Mat Whitecross. Οι Ruhal Ahmad, Asif Iqbal and Shafiq Rasul, γνωστοί και ως το ‘Τρίο του Τίπτον’ αφηγήθηκαν την ιστορία τους στους δύο δημιουργούς και οι συνεντεύξεις αυτές αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της ταινίας. Tο «The Road to Guantanamo» είναι γυρισμένο σαν ψευδο-ντοκιμαντέρ με ηθοποιούς, και με παρεμβαλλόμενα αποσπάσματα από δελτία ειδήσεων. Η φυσιογνωμική ομοιότητα των τριών ερασιτεχνών ηθοποιών με τους αληθινούς ‘ήρωες’, οι πραγματικές τοποθεσίες γυρισμάτων σε Πακιστάν και Αφγανιστάν, και η επιτηδευμένα ερασιτεχνική υφή στην κάμερα στο χέρι συντελούν στην ολοκλήρωση της ψευδαίσθησης ότι ο θεατής παρακολουθεί τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν.
Ο 45χρονος Winterbottom παρουσιάζει, μέσα από τα μάτια των τριών άτυχων παιδιών, την απελπιστική κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την εποχή στο Αφγανιστάν, αλλά και τις ανείπωτες φρικαλεότητες που το Τρίο υπέστη στις φυλακές. Η ταινία είναι πολύ σκληρή σε ορισμένες σκηνές όπου η ψυχολογική βία που ασκείται από τους ανακριτές και τους δεσμοφύλακες είναι αφόρητη και ταυτόχρονα εξοργιστική, όταν αναλογίζεται κανείς την αθωότητα των τριών και το πόσο εύκολο ήταν να παρανοήσουν και να λυγίσουν τελικά, παραδεχόμενοι πράγματα που ποτέ δεν έκαναν. Με τις αφηγήσεις των τριών να διαφωτίζουν το ψυχολογικό υπόβαθρο και τις ενδότερες σκέψεις τους στις πιο σκοτεινές ώρες, το «The Road to Guantanamo» αποτελεί ταυτόχρονα και έναν ύμνο στην ανθρώπινη θέληση και αντοχή. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι μια γροθιά, είτε υψωμένη, είτε στο στομάχι μας, είτε στα μούτρα των αναίσθητων κυβερνήσεων που διεξάγουν τον ‘ιερό’ τους πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
The Road to Guantanamo. Βρετανία, 2006. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μάικλ Γουιντερμπότομ (δημιουργός της βραβευμένης με τη Χρυσή Αρκτο του Βερολίνου ταινίας «Από άλλον κόσμο», που αναφερόταν στο δράμα των Πακιστανών λαθρομεταναστών), Ματ Γουάιτκρος. Ηθοποιοί: Ριζ Αχμέντ, Φαρχάντ Χαρούν, Βαγκάσρ Σιντίκι, Αρφάν Ουσμάν. 91 λεπτά.
πηγή felestina
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.