Χθες έγραφα για την «απόλυτη παρακμή», συστατικό στοιχείο της οποίας είναι ασφαλώς ο απόλυτος πολιτικός τυχοδιωκτισμός. Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό σήμερα, μελετώντας το διαλογικό στοιχείο που προσφέρει πολιτική νομιμοποίηση στους κυβερνώντες και στο μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης;
Απομάκρυνση από την πιθανότητα άμεσης προσφυγής στη λεγόμενη λαϊκή ετυμηγορία, εν όψει του πολιτικού αδιεξόδου εξ αιτίας των πιέσεων από την πλευρά της τρόικας για εξοντωτικές κοινωνικά μεταρρυθμίσεις, με την συγκρότηση Οικουμενικής κυβέρνησης, ή ακόμα και με μείζον κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και επιβολή «κράτους κατάστασης ανάγκης» λατινοαμερικάνικου τύπου.
Αν με ρωτούσες, αναγνώστη μου, πριν από τρία-τέσσερα χρόνια αν θα μπορούσα να φανταστώ τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα σε αυτόν τον απόλυτα τυχοδιωκτικό ρόλο απόλυτης εκτροπής της δημοκρατίας από την συντακτική νομιμότητα, θα απαντούσα αυτόματα και ειλικρινώς, όχι, υποθέτοντας πως αυτή η αριστερά έχει απορρίψει αυτό που εξευτέλισε τον μαρξισμό: ο σκοπός κατάληψης και διαχείρισης της εξουσίας (: όλων των εξουσιών στην πραγματικότητα) αγιάζει τα μέσα.
Σήμερα όχι απλώς αμφιβάλλω, αλλά βάσιμα ανησυχώ, παρατηρώντας παράλληλα την ευρύτερη δεξιά να επιχειρεί με εξ ίσου τυχοδιωκτικό τρόπο να διασκεδάσει το πολιτικοοικονομικό αδιέξοδο μετά την επταετή εθνική και κοινωνική τραγωδία διακυβέρνησης της Ελλάδας δια των μνημονίων και σε απόλυτη οικονομική καραντίνα από την ευρωζώνη και την διεθνή χρηματαγορά. Το «Survivor» δεν είναι ασφαλώς ικανό από μόνο του να διασκεδάσει τη σοβαρή κρίση ηγεμονίας που διέρχεται η χώρα και προκαλεί ανασφάλεια στην οικονομική ελίτ. Απαιτείται κάτι ισχυρότερο. Κάτι συγκλονιστικό στο ίδιο πνεύμα, που θα συνταράξει ολόκληρο το ελληνικό έθνος και θα καταστήσει την Οικουμενική αυτονόητη ανάγκη αυτή την στιγμή και όχι ασφαλώς αύριο μετά από εκλογές, όταν πιθανότατα η σύνθεση του κοινοβουλευτικού σώματος θα ήταν διαφορετική ή εντελώς διαφορετική.
Μα, δεν θέλει η δεξιά τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Αν διαβάσεις τον ελληνικό Τύπο και παρακολουθήσεις αναλυτικά τα ΜΜΕ, θα διαπιστώσεις πως ούτε τον ήθελε, ούτε τον θέλει. Ασφαλώς και θα τον ανεχόταν ως πρωθυπουργό για να βολέψει νεοδημοκράτες στην θέση που βολεύονται σήμερα στελέχη και καλοί πελάτες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ναι, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να «ρευστοποιηθεί» ο Μητσοτάκης διά της Οικουμενικής, έτσι ώστε στις επόμενες εκλογές να είναι άλλος ο ηγέτης που θα ενοποιήσει την κατακερματισμένη δεξιά για την διεκδίκηση της ηγεμονίας στην Ελλάδα, με παραδοσιακό ύφος, τρόπους και μέσα; Καλύτερα θα είναι, θεωρούν τα άκρως υποκριτικά δεξιά τζάκια, τα οποία φαίνονται έτοιμα να δώσουν την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να ξεφύγει από την δική του αβελτηρία, όχι εντίμως διά των εκλογών, αλλά εντίμως διά μίας Οικουμενικής, για την συγκρότηση της οποίας δεν θα μπορούσε να έχει ισχυρές αντιρρήσεις ο Μητσοτάκης.
Πότε θα συνέβαινε αυτό; Αρκεί η οικονομική απειλή με το Grexit; Ίσως και να αρκεί, αλλά αυτό θα προκαλούσε συνθήκες που σε καμία περίπτωση δεν συμφέρουν στο πεδίο της πολιτικής νομιμοποίησης τους κυβερνώντες. Αυτό που συμφέρει την κυβερνώσα αριστερά και παράλληλα τα «υπόγεια ρεύματα» της δεξιάς, ενώ ταυτόχρονα βολεύει συγκυριακά ομάδες και ομαδούλες της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, είναι η συγκρότηση Οικουμενικής κυβέρνησης να νομιμοποιηθεί πολιτικώς στη βάση της απειλής πολεμικού χαρακτήρα με την Τουρκία.
Πράγματι αυτή η απειλή θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης του προφανούς πολιτικοοικονομικού αδιεξόδου της Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα να διευκολύνει την Γερμανία, τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ να μεταβάλουν στάση για να βγουν και αυτοί από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί μέσω του ελληνικού προγράμματος, υπηρετώντας τον δικό τους καιροσκοπισμό. Η συντεταγμένη επί μία επταετία πτώχευση της Ελλάδας θα μπορούσε να λάβει ολοκληρωμένη θεσμική μορφή και δικαιολόγηση στα κοινοβούλια και στα διοικητικά συμβούλια των περίφημων «δανειστών», ενώπιον μίας μείζονος ελληνοτουρκικής κρίσης, που θα απειλούσε με σοβαρή αναταραχή μία ευρεία γεωπολιτική περιοχή, ενώ θα επέφερε τεράστιο πλήγμα στο ΝΑΤΟ και θα έθιγε ζωτικά το κύρος της ΕΕ.
Αν παρακολουθήσεις αντικειμενικά το εθνικιστικό κλίμα που «ερωτοτροπεί» με την πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στην Τουρκία και στην Ελλάδα, θα διαπιστώσεις πως οι τυχοδιώκτες καί από την μια καί από την άλλη πλευρά του Αιγαίου κυριαρχούν, για να ελέγξουν και να εκμεταλλευτούν υπέρ αυτών τις πολιτικές πιέσεις που ασκούνται επίσης αντικειμενικά καί στη μία καί στην άλλη χώρα.
Το πολεμικό κλίμα στην αντιπαράθεση Ελλάδας και Τουρκίας, με την πρόκληση στους δύο αυτούς γειτονικούς λαούς φοβικών συνδρόμων και φαρσοειδούς εχθρότητας συμφέρει προφανώς καί το καθεστώς Ερντογάν, που επιχειρεί να εδραιωθεί για τις επόμενες δεκαετίες, καί το ηττημένο καθεστώς της μεταπολίτευσης του 1974 στην Ελλάδα, που ψυχορραγεί από «αξιολόγηση» σε «αξιολόγηση» και από εξευτελισμό σε εξευτελισμό. Είναι ακριβώς το δεύτερο που αναζητεί εναγωνίως σωτηρία μέσω Οικουμενικής αυτή τη φορά, καθώς ο ρόλος του Αλέξη Τσίπρα είναι φανερό σε όλους πως ολοκληρώθηκε, αλλάζοντας όχι την Ελλάδα, αλλά την ιδέα των ελλήνων για την περίφημη ανανεωτική – μεταρρυθμιστική αριστερά.
Δεν θα σημείωνα όλα τα παραπάνω με τόση ευθύτητα, αναγνώστη μου, αν δεν έβλεπα τους δικούς μας έτοιμους να κάνουν ακόμα και πόλεμο για να διασωθούν μέσω κάποιας Οικουμενικής. Αναφέρω ευθέως αυτά τα οποία μπορείς να διαπιστώσεις και μόνος σου παρακολουθώντας απλώς τα Νέα και τα Παλαιά ΜΜΕ της Ελλάδας και ίσως κάποια ξένα που αποτελούν μόνιμες πηγές «ειδήσεων» για τα ελληνικά. Όσοι έλληνες – αλλά και τούρκοι από την άλλη πλευρά – διατηρούν την σοβαρότητά τους και πιστεύουν πως ο πόλεμος μόνο κακό θα κάνει και στους δύο λαούς, δεν θα πρέπει να επιτρέψουν την εξέλιξη της σπέκουλας στα ελληνοτουρκικά.
Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός που αποτελεί κυρίαρχη τάση καί στην μία καί στην άλλη πλευρά του Αιγαίου δεν πρέπει να παρασύρει ευρύτερα τμήματα του ελληνικού και του τουρκικού πληθυσμού. Οι αλητήριοι που επιδιώκουν να χειραγωγήσουν τα πολιτικά πράγματα μέσω πολεμικών κραυγών και πολεμικών καταστάσεων θα πρέπει να απομονωθούν. Αυτό είναι το εθνικό και ταυτόχρονα δημοκρατικό μας χρέος.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.