Πρώτα Αναπόδραστα Συμπεράσματα από το Γαλλικό Εκλογικό Αποτέλεσμα

Του Μιχαήλ Στυλιανού 9.5-17

Νικητής των χθεσινών γαλλικών εκλογών είναι ασφαλώς η κ. Μέρκελ -ακριβώς όπως το έθεσε η Μαρίν Λε Πεν στην προηγηθείσα τηλεμαχία. Αλλά, πέραν του 4ου Ράιχ, αδιαμφισβήτητος -πλην αθέατος νικητής-  είναι αυτό που ενσαρκώνει ο κ. Εντουάρντ ντε Ροτσίλντ, ιδιοκτήτης της ομώνυμης γαλλικής τράπεζας , παλαιός πάτρωνας του Μανουέλ Μακρόν και μεγαλύτερος μέτοχος της Λιμπερασιόν, στης οποίας την πρωτοσέλιδη,  ρυθμικά εκτινασσόμενη εντολή (που είδαμε και σε ελληνικές ιστοσελίδες) συνεμορφώθη πειθήνια το 64% των Γάλλων ψηφοφόρων:

«Κάνε ότι θέλεις          Αλλά. . .  Ψήφισε Μακρόν!»

Ο μεγάλος νικητής των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία είναι τελικά ο «Μεγάλος Αδελφός» της προφητείας του ΄Οργουελ: μια μικρή διεθνής σκοτεινή κλίκα ελέγχου του χρήματος και της εξουσίας, ένας των εκπροσώπων της οποίας στην Ε. Ε. είναι ο κ. ντε Ροτσίλντ.

Ο Μεγάλος Χαμένος των γαλλικών προεδρικών εκλογών είναι  βέβαια η Δημοκρατία σε όλη την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, αλλά και ευρύτερα στην Δύση, εφ’ όσον το σύνθημα/εντολή της Λιμπερασιόν απλώς  υπενθύμιζε στους Γάλλους τα όρια επιλογής που διαθέτουν στην επικράτεια και τη Γλώσσα (΄Οργουελ) της «Δημοκρατίας» της  Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.

Πιο ξεκάθαρα το είχε δηλώσει σε εμάς, ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, Πρόεδρος της Κομισιόν, στις 25 Ιανουαρίου 2015: « Il ne peut y avoir de choix démocratique contre les traitès européens», « Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή εναντίον των ευρωπαϊκών συνθηκών».

Φράση που αποτελεί παραλλαγή της επιγραφής που είχε βάλει ο Δάντης Αλιγκέρι στην είσοδο της κολάσεως: «Ο εισερχόμενος, εδώ αφήνει κάθε ελπίδα.» (Εάν στην διατύπωση δεν με απατά η μνήμη εφηβικών αναγνωσμάτων.)

Τα 65% των 75% των Γάλλων ψηφισάντων συμφώνησαν χθες με την Λιμπερασιόν. Όπως στις 20 Φεβρουαρίου 2015 συμφώνησε με τον Γιούνκερ, χωρίς δισταγμό, ο κ. Βαρουφάκης, νομιμοποιώντας με την υπογραφή του το χρέος και τις δεσμεύσεις των προηγουμένων μνημονίων. Πριν μια βδομάδα (;), στη τηλεόραση, ξαφνικά ανακάλυψε πως αυτό ήταν «το λάθος» της θητείας του με τον Τσίπρα. Αλλά προχτές, διακήρυξε την υποστήριξή του στον Μανουέλ Μακρόν, απογυμνώνοντας και από εσώρουχα και μακιγιάζ την μετάνοια για το «λάθος».

(Δεν θα ήταν λάθος –παρενθετικά- να δούμε στον κ. Βαρουφάκη μιαν ελληνική έκδοση Εμμανουέλ Μακρόν, με ντόπια, βέβαια, φυσιολογικά  χαρακτηριστικά, αλλά με σύμπλεγμα στέρησης της προστασίας ενός Ρότσιλντ και των 70.000 άρθρων, φωτογραφικών εξωφύλλων και, δεκάδων ωρών τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού χρόνου προεκλογικής προπαγάνδας που αυτή συνεπάγεται. Και που αποδείχτηκε τόσο θαυματουργή, ώστε να καθίσει τον άγνωστο προ τριετίας Μακρόν, ούτε καν καθηγητή πανεπιστημίου, στην έδρα των Ηλυσίων.)

                            Η επομένης της μέθης

Θαυματουργή και φαντασμαγορική η νίκη αυτού του νέου 39 ετών, του νεώτερου Γάλλου προέδρου -«νεώτερου και από τον Ναπολέοντα» εκστασιάζονταν χθες οι σχολιαστές των μίντια.               Αλλά γιατί τα σχόλια του Παρισιού μοιάζαν κάπως βεβιασμένα και οι τόνοι της ορχήστρας των Βρυξελλών  όχι αντίστοιχοι με το όργιο της προπαγανδιστικής παρέμβασης που είχε προηγηθεί, με απροκάλυπτες δηλώσεις υπέρ του Μακρόν και εναντίον της Μαρίν Λε Πεν, από την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής ηγεσίας : κ. κ. Μέρκελ, Σούλτς, Γιούνκερ. (Τους ίδιους που εξέφραζαν υποψίες για ρωσική προεκλογική ανάμιξη, αλλά καταγγέλθηκαν απροκάλυπτα από την βρετανική ηγεσία για προεκλογικό «bulling” (τραμπουκισμό) σε βάρος του βρετανικού λαού!)

Η κάθετη πτώση του ενθουσιασμού, μετά την απομάκρυνση του εφιάλτη μιας νίκης της δυναμιτίστριας του ευρωπαϊκού  προπυργίου της παγκοσμιοποίησης, οφείλεται στην σκεπασμένη με αδιαπέραστα νέφη πολιτική, κοινωνική και οικονομική επαύριο.

Μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, η Μαρίν Λε Πεν, σε σύντομη ομιλία της, ευχήθηκε στον αντίπαλό της επιτυχία, χάριν της Γαλλίας, ανήγγειλε την εκ βάθρων αναμόρφωση της πατριωτικής παράταξής της και κάλεσε τον κόσμο που την ακολουθεί στη συνέχιση του αγώνα για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, ανόρθωσης και της  θέσης διεθνούς  σεβασμού που δικαιούται η Γαλλία. Ευτυχής ότι διπλασίασε την δύναμή της από τις εκλογές του 2012, ότι την αύξησε κατά το 1/3 από τον πρώτο γύρο και ότι έσπασε το φράγμα της πατρικής αρνητικής κληρονομιάς, παρά τον τρομακτικό πανευρωπαϊκό πόλεμο διαπόμπευσης, χόρεψε μέχρι αργά, με φίλους και  συμμαχητές της, σε μπρασσερί της Βενσαίν.

Σε ένα μήνα ακολουθεί ένας τρίτος γύρος της ίδιας κρίσιμης αναμέτρησης, για τις εκλογές της νέας Εθνοσυνέλευσης, που θα κληθεί να ψηφίσει το άγνωστο πάντοτε πρόγραμμα του νέου Προέδρου.

 Ο κ. Μακρόν είναι πρόεδρος χωρίς κόμμα. Πριν ένα χρόνο και κάτι δήλωνε ακόμη σοσιαλιστής, μετά την θεατρική του παραίτηση δήλωσε πως δεν ανήκε σε κανένα κόμμα. Στον πρώτο γύρο των εκλογών επέμεινε στις αποστάσεις του και από τις δυο πολιτικές παρατάξεις που κυβερνούσαν μεταπολεμικά τη Γαλλία  -οι υποψήφιοι των οποίων τον κατήγγελλαν σ’ όλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα, για να συνταχθούν τελικά πίσω του, ενώπιον του «φασιστικού κινδύνου». Όλοι εκτός του Μελανσόν, που αρνήθηκε να καθοδηγήσει τους «ανυπότακτους» αριστερούς οπαδούς του (19,5%)να μην ψηφίσουν Μαρίν λε Πεν. Και του Ντυπόν-Αιϊνιάν, που συντάχθηκε μαζί της.

Στην νέαν εθνοσυνέλευση, ο Πρόεδρος Μακρόν θα πρέπει ν’ αναζητήσει πρωθυπουργό και κοινοβουλευτική στήριξη μεταξύ των εκπροσώπων των δύο μεγάλων κομμάτων που -ως Ρεπουμπλικανοί και Σοσιαλιστές- τού αντιτάχθηκαν βίαια στον πρώτο γύρο. Δηλαδή ενός πολιτικού μίγματος  με ιστορικό εχθρότητας, τμήμα του οποίου τελικά ή απέσχε ή αποσκίρτησε στο στρατόπεδο Λε Πεν -όπως σε μείζονα λόγο συνέβη με τους «ανυπότακτους» της αριστεράς του Μελανσόν.

                         Πίσω από το σκοτεινό νέφος

Την κοινοβουλευτική βάση στήριξης του προγράμματος του νέου προέδρου θα αποτελέσουν πολιτικά φέουδα με ανεξόφλητους τίτλους εκλογικής στήριξης  στον δεύτερο γύρο και καιροφυλακτούσες αντιμαχόμενες φιλοδοξίες φεουδαρχών, για πρωθυπουργικό, υπουργικά και λοιπά πόστα εξουσίας και πολιτικής επένδυσης. Που και αυτοί θα λειτουργούν αναγκαστικά υπό την εποπτεία της προσωπικής εκλογικής πελατείας τους όσο και των δημοσκόπων. Η σαθρότητα αυτής της βάσεως, από την οποία  Ευρωπαίοι και μη πάτρωνες  βλέπουν εξαρτώμενη την αποτελεσματικότητά του κ. Μακρόν,  είναι φυσικό να μετριάζει τον ενθουσιασμό για τη νίκη του.

Απέναντι στην παράταξη των «συμμάχων», η αντιπολίτευση με επικεφαλής τους εκπροσώπους του 35% του «Πατριωτικού Μετώπου» της Μαρίν Λε Πεν, του 9,5% των «Ανυπότακτων» της αριστεράς του Μελανσόν και των οπαδών πιθανώς  και άλλων υποψηφίων του 1^ου Γύρου, που δεν συντάχθηκαν με τον εκλεγέντα πρόεδρο, προβλέπεται ν’ αποτελέσουν μιαν αντιθέτως συμπαγή, αποφασισμένη και καθόλου αμελητέα αντιπολίτευση. Δεύτερος λόγος μετριασμού των απανταχού ενθουσιασμών για την χθεσινή νίκη.

Αλλά υπάρχει και η -πέρα των σταθμητών πολιτικών συντελεστών- μελλοντική πραγματικότητα, πίσω από το  σκοτεινό αδιαπέραστο νέφος που κρύβει την αύριο της Μακρονικής Γαλλίας και του ευρωπαϊκού εργαστηρίου των αλχημιστών της Παγκοσμιοποίησης -με την «Δημοκρατία» ΄Οργουελ:

 Η  πραγματικότητα μιας Γαλλίας ταραγμένης, ανήσυχης, βαθειά πληγωμένης, και εύφλεκτης.  Μιας Γαλλίας με παράδοση κοινωνικών αγώνων, οδοφραγμάτων, ηρωικών και ενδόξων πολέμων με επίδοξους κατακτητές και μεγάλων μνημείων πολιτισμού. Αυτή η Γαλλία είναι σήμερα διχασμένη, μετά  την πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί σειρά γενεών, από ξένους και παρείσακτους  εισαγωγείς εκμαυλιστικών δαιμονίων μετα-νεωτερικού ευδαιμονικού εκφυλισμού.

Λένε μερικοί και εδώ παντογνώστες ότι από αυτές τις εκλογές η Γαλλία αποκαλύφτηκε «μοιρασμένη στα τέσσερα». Η πραγματική Γαλλία είναι διχασμένη στα δύο: Στο Πατριωτικό Στρατόπεδο και στους αλλοτριωμένους (από προπαγάνδα, ιδιοτέλεια ή φόβο) υπνοβάτες της Παγκοσμιοποίησης.

Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών και το τείχος της αμείλικτης αντικειμενικής πραγματικότητας, προς το οποίο επωμίσθηκε να οδηγήσει το γαλλικό φορτηγό εκρηκτικών ο νεαρός νέος οδηγός της Γαλλίας, δεν προοιωνίζεται θρίαμβο των σχεδιαστών του παράτολμου εγχειρήματος. Και είναι βέβαιο πως οδηγεί σε βίαιη αφύπνιση – και όχι μόνο των υπνωτισμένων στη Γαλλία βουλήσεων.