Βλαντιμίρ Πούτιν: Ο Ισχυρότερος ΄Ανθρωπος στον Κόσμο

του Paul Graig Roberts, 14-6-17

[Ο τίτλος είναι παραπειστικός. Το άρθρο είναι η οιμωγή ενός βετεράνου οικονομολόγου, πολιτικού, καθηγητή, και δημοσιογράφου, για την έκπτωση της πατρίδας του και την  απειλή ανάφλεξης του πλανήτη από τις συνέπειες της κρίσεως ηγεσίας που την δυναστεύει.]

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Θα είναι θαυμάσιο να είσαι  Βλαδίμηρος Πούτιν και ο ισχυρότερος άνθρωπος στη γη. Το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα αυτό λέει για τον Πούτιν, μαζί με όλο τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ στη Δύση και επίσης την CIA και το FBI. Τα ρωσικά ΜΜΕ δεν έχουν λόγο να κοκορεύονται για την ισχύ του Πούτιν. Το κάνουν για λογαριασμό τους Αμερικανίδες τηλεπερσόνες, αγοραίες της Δυτικής δημοσιογραφίας και Δυτικοί Πολιτικοί. Ο Πούτιν είναι τόσο δυνατός ώστε μπορεί να τοποθετήσει το πρόσωπο της επιλογής του στη θέση Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δηλαδή Ουάου, τι Δύναμη! Οι Αμερικανοί είναι απλά εκτός παιχνιδιού. Οι Αμερικανοί σε πείσμα τεραστίας δαπάνης στο  κονδύλιο της κατασκοπείας και με 16 διαφορετικές μυστικές υπηρεσίες, και επιπλέον εκείνες των βασσάλων του ΝΑΤΟ, δεν μπορούν ούτε να σταθούν δίπλα στον Βλαντιμίρ Πούτιν.

Και λέω πράγματι, τι την θέλουμε την CIA; Γιατί την έχουμε την NSA; Σε τι μας χρησιμεύουν όλες οι άλλες; Δεν θα έκαναν καλύτερα οι Αμερικανοί να τις κλείσουν όλες αυτές τις «ευφυείς» (“intelligence”) υπηρεσίες και να δώσουν τα λεφτά στον Πούτιν, να τον δωροδοκήσουν δηλαδή, για να μην επιλέξει τον Πρόεδρό μας; ΄Ισως η CIA θα έπρεπε να πέσει στα γόνατα και να παρακαλέσει τον Πούτιν να πάψει να εκλέγει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.                                    
Θέλω να πω τι ταπείνωση. Δύσκολο να το υποφέρω. Νόμιζα πως είμαστε «η μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο, η μόνη Δύναμη, ο απαραίτητος λαός». Αποδεικνύεται πως είμαστε ο λαός τίποτα, που κυβερνάται από τον Πρόεδρο της Ρωσίας.

Όταν το Δημοκρατικό Κόμμα, η  CIA και τα ΜΜΕ αποφάσισαν να εξαπολύσουν την προπαγανδιστική εκστρατεία τους κατά του Τραμπ, δεν συνειδητοποίησαν πόσο ασήμαντες θα παρουσίαζαν τις Ηνωμένες Πολιτείες, βάζοντας την αμερικανική δημοκρατία στην τσέπη του Πούτιν. Καλά, πως σκέφτονταν; Δεν σκέφτονταν. Κυριαρχούνταν από την φροντίδα πως θα σιγουρευτούν ότι ο Τραμπ δεν θα θέσει σε κίνδυνο το γιγαντιαίο προϋπολογισμό του μηχανισμού  άμυνας και ασφάλειας, αποκαθιστώντας φυσιολογικές σχέσεις με τη Ρωσία.

Η Καταστροφή της Οικονομίας

Δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι η αμερικανική ηγεσία, σε οποιοδήποτε τομέα, είναι σήμερα ικανή να σκεφτεί. Δείτε την Γουώλ Στρητ και την ηγεσία των μεγάλων επιχειρήσεων. Για να φουσκώσει την αξία των μετοχών η Γουώλ Στρητ ανάγκασε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις να εκπατριστούν και να μεταφέρουν την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών που καταναλώνονται από Αμερικανούς, σε χώρες όπου οι εργασία και οι κανονισμοί λειτουργίας είναι χαμηλότερου κόστους. Το χαμηλότερο κόστος αύξαινε τα κέρδη και τις τιμές των μετοχών. Η Γουώλ Στρητ απειλούσε τις απρόθυμες εταιρείες  με επιθετική εξαγορά τους  εάν αρνούνταν να εκπατριστούν για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Ούτε η Γουώλ Στρήτ, ούτε τα Διοικητικά  Συμβούλια ή οι Γενικοί Διευθυντές των επιχειρήσεων είχαν αρκετό μυαλό να σκεφτούν, ότι μεταφέροντας στο εξωτερικό τις θέσεις εργασίας εκτόπιζαν και τα εισοδήματα και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών στο εξωτερικό. Με άλλα λόγια, η χρηματοπιστωτική και η επιχειρηματική ηγεσία ήταν πολύ ηλίθιοι για να καταλάβουν ότι χωρίς τα εισοδήματα από αμερικανικές θέσεις απασχόλησης υψηλής παραγωγικότητας και υψηλής πρόσθετης αξίας, οι Αμερικανοί καταναλωτές δεν θα είχαν την δυνατότητα να συνεχίσουν στον ρόλο του κινητήρα της οικονομίας.

Και η Ομοσπονδιακή  (εθνική) Τράπεζα παγιδεύτηκε στο λάθος της Γουώλ Στρητ. Για να επανορθώσει το λάθος, η Τράπεζα χαλάρωσε τις πιστώσεις, επιτρέποντας την διόγκωση του καταναλωτικού χρέους, για να διατηρήσει την κίνηση της οικονομίας με αγορές επί πιστώσει. Αλλά μόλις το καταναλωτικό χρέος μεγαλώσει δυσανάλογα προς το εισόδημα, χάνεται και η ικανότητα να αγοράσεις περισσότερα. Με άλλα λόγια η πιστωτική επέκταση δεν αποτελεί μόνιμο γιατροσόφι για την απουσία ανάπτυξης του καταναλωτικού εισοδήματος.

Μια χώρα της οποίας η χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική  ηγεσία είναι πολύ βλακώδης για να αντιληφθεί πως ένας πληθυσμός που όλο και περισσότερο απασχολείται σε περιορισμένου χρόνου χαμηλόμισθες θέσεις δεν είναι πληθυσμός ικανών καταναλωτών, είναι μια χώρα της οποίας η ηγεσία έχει αποτύχει.

Είναι απολύτως αδύνατο να αυξήσεις τα κέρδη εκπατρίζοντας τις θέσεις εργασίας χωρίς ταυτόχρονα να εκπατρίσεις και τα εισοδήματα των καταναλωτών της χώρας σου. Επομένως τα κέρδη από την μετακόμιση της επιχείρησης στο εξωτερικό είναι προσωρινά. Από την στιγμή που αρκετές δουλειές έχουν φύγει στο εξωτερικό και η αθροιστική ζήτηση έχει τελματωθεί, αποτελματώνεται και η εσωτερική αγορά και στην συνέχεια συρρικνώνεται.

Όπως έχω αποδείξει τόσες φορές για τόσα πολλά χρόνια, το ίδιο και ο John Williams (shadowstats.com), oι στατιστικές του Αμερικανικού Γραφείου Εργασίας είναι σαχλαμάρες. Η δήθεν ανάνηψη της απασχόλησης από τον Ιούνιο του 2009 είναι σε μεγάλο βαθμό χαμηλόμισθες θέσεις οικιακού προσωπικού και το προϊόν του «δημογραφικού μοντέλου.» Η δήθεν ανάρρωση μετά την οικονομική κρίση του 2007-08 είναι η πρώτη στην ιστορία στην οποία το ποσοστό συμμετοχής της εργατικής δυνάμεως έχει μειωθεί. Τα ποσοστά συμμετοχής εργατικής δυνάμεως μειώνονται όταν η οικονομία προσφέρει λίγες ευκαιρίες απασχόλησης, όχι όταν οι θέσεις απασχόλησης αυξάνουν.

Αυτό που ξέρουμε για τις αμερικανικές θέσεις εργασίας είναι πως  ολοένα και περισσότερο πρόκειται για δουλειές χαμηλών αποδοχών και μερικής απασχόλησης . Σύμφωνα με τις ειδήσεις των εκπορνευόμενων ΜΜΕ, που μπορεί να αληθεύουν ή όχι, σε μόνο 12 επαρχίες σε ολόκληρες τις Ηνωμένων Πολιτείες μπορεί ένας εργαζόμενος με τον ελάχιστο βασικό μισθό να νοικιάσει σπίτι ενός υπνοδωματίου.

Αντιδρώντας στην πληροφορία, καθηγητής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια πρότεινε κρατικό βοήθημα ενοικίου και επενδύσεις για προσιτή στέγη.

Με άλλα λόγια θα πρέπει οι φορολογούμενοι να επωμισθούν την οικονομική ζημιά που υφίστανται οι Αμερικανοί εργαζόμενοι από την εγκατάλειψή τους από τις αμερικανικές επιχειρήσεις, Οι Αμερικανοί που έχουν ακόμη μεσοαστικά εισοδήματα θα φορολογηθούν για να καλυφθούν τα  εισοδήματα  τα οποία οι εκπατριζόμενες επιχειρήσεις και η Γουώλ Στρητ άρπαξαν από τους Αμερικανούς εργάτες, που  δεν μπορούν πια να κερδίσουν αρκετά για να πληρώσουν το νοίκι τους.

Με άλλα λόγια, ο καπιταλισμός έφθασε το σημείο στην πτώση του όπου δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δημόσιες επιδοτήσεις των ανθρώπων που απογύμνωσε.

Πολλές φορές έχω γράψει για το πόσα κόστη παραγωγής  μεταφέρονται σε βάρος τρίτων, όπως σε βάρος του περιβάλλοντος. ΄Ένα μεγάλο ποσοστό των κερδών των καπιταλιστικών συγκροτημάτων προέρχεται από την πολιτική και νομική δυνατότητα των επιχειρήσεων να επιρρίπτουν το κόστος της παραγωγής τους στο περιβάλλον και σε ανθρώπους που δεν συμμετέχουν στα κέρδη. Και παρουσίασα πολλές αποδείξεις σχετικά, ιδίως στον τομέα της οικοδομικής ανάπτυξης. Ο επιχειρηματίας αυτού του κλάδου μπορεί να φορτώνει μέγα μέρους του κόστους σε άλλους.

                                                                                                                    Καταφυγή στην Οικονομία του Πολέμου

                                                                                                               

Η μετάθεση του κόστους έχει φτάσει τώρα στο επίπεδο της πρόκλησης παγκόσμιας καταστροφής. Καταβάλλεται προσπάθεια να απαγγελθεί κατηγορία και καταδίκη καθαίρεσης του Τραμπ και τοποθέτησης στην Προεδρία του πολεμοκάπηλου αντιπροέδρου Πενς. Καθώς ο Τραμπ υποστήριξε προεκλογικά την αποκατάσταση φυσιολογικών σχέσεων με τη Ρωσία, η ήττα της προσπάθειας για την μείωση της έντασης στις σχέσεις θα ενισχύσει το πρόσφατο συμπέρασμα του ρωσικού Γενικού Επιτελείου ότι η Ουάσιγκτον σχεδιάζει μιαν αιφνιδιαστική πυρηνική επίθεση στη Ρωσία.

Αυτός είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει ολόκληρος ο κόσμος, επειδή η εξουσία και τα κέρδη του αμερικανικού συμπλέγματος συμφερόντων άμυνας/ασφάλειας εξαρτώνται από την ύπαρξη εχθρών και πολέμων.

Με άλλους λόγους, υπάρχει μία μόνο εναπομένουσα λογική για  την ύπαρξη των ΗΠΑ: Τα συμφέροντα του Συμπλέγματος ΄Αμυνα/Ασφάλεια. Και αυτά τα συμφέροντα απαιτούν έναν ισχυρό εχθρό, πραγματικό ή κατασκευασμένο με ενορχηστρωμένες προσπάθειες.

Ο πρώην αξιωματούχος της CIA John Stockwell έγραψε: «Αποστολή της CIA είναι να διατηρεί τον κόσμο σε αστάθεια και να προπαγανδίζει και διδάσκει τον αμερικανικό λαό να μισεί, έτσι ώστε να επιτρέπει στο Κατεστημένο να ξοδεύει οποιοδήποτε ποσό στην παραγωγή όπλων.» Η σημερινή «βίαιη  τροφοδοσία» της Δύσης με μίσος και δυσπιστία για τη Ρωσία εκφράζει εκείνη την αποκάλυψη του Stockwell, και το ίδιο ισχύει για το ενορχηστρωμένο μίσος κατά των Μουσουλμάνων, που στήριξε την καταστροφή από την Ουάσιγκτων επτά χωρών και τρισεκατομμυρίων δολαρίων νέου αμερικανικού πολεμικού χρέους.

Παγκοσμιοποίηση, δηλαδή χρηματιστηριακή αγοραπωλησία εργατικών χεριών πέρα από εθνικά σύνορα και τοκογλυφία, με την διοχέτευση του εισοδήματος των καταναλωτών σε τόκους και αμοιβές τραπεζών, μετέβαλαν την αμερικανική οικονομία σε ερείπιο. Η «κοινωνία της ευκαιρίας» εξαφανίστηκε. Τα παιδιά έχουν φτωχότερες προοπτικές από τους γονείς τους. Ο εκπατρισμός  θέσεων εργασίας στη βιομηχανία και σε τομείς υψηλής τεχνολογίας αφάνισε την ανάπτυξη της αθροιστικής ζήτησης στις ΗΠΑ. Η πιστωτική επέκταση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της έδωσε μόνο μια προσωρινή αναστολή.

΄Αλλοτε ευημερούσες περιοχές κείτονται τώρα σε ερείπια. Προϋπολογισμοί Πολιτειών και  ταμεία συντάξεων χρεοκοπούν. Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση δεν οδηγεί πουθενά.  Η παγκοσμιοποίηση εξαφάνισε το οικονομικό μέλλον των Αμερικανών. Για να πας μπροστά πρέπει «νάχεις μέσον», όπως ίσχυε στα αριστοκρατικά συστήματα. Η μεγάλη συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου εκμηδένισε την Δημοκρατία. Η κυβέρνηση λογοδοτεί μόνο στους πλουσίους.

Η αμερικανική πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία δεν κατέστρεψαν μόνο την εικόνα της αμερικανικής κυριαρχίας, βάζοντάς την στην τσέπη του Πούτιν, έχουν επίσης καταστρέψει την άλλοτε σφριγηλή αμερικανική οικονομία, κάποτε αντικείμενο παγκόσμιου φθόνου.

Που μπορούν να βρουν οι Αμερικανοί ηγεσία; Ασφαλώς όχι στο Δημοκρατικό Κόμμα, ούτε στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στην κοινότητα των επιχειρηματιών. Και τότε πως θα συναγωνιστούν οι ΗΠΑ με την Ρωσία και την Κίνα, δυο χώρες με καλή ηγεσία; Είναι ο πόλεμος η μόνη απάντηση στο ερώτημα;

Ο  Δρ. Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς ήταν Βοηθός Υπουργός Οικονομικών, αρμόδιος για την χάραξη πολιτικής και αρχισυντάκτης της  Wall Street Journal. ΄Ηταν  τακτικός συνεργάτης (columnist) των Business Week, Scripps Howard News Service και Creators Syndicate. Δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια. Η διαδικτυακή αρθρογραφία του έχει διεθνή δημοτικότητα. Τα τελευταία βιβλία του είναι:  « Το Ναυάγιο του Καπιταλισμού laissaiz Faire Και η Οικονομική Διάλυση της Δύσης», «Πως Χάθηκε η Αμερική» και « Η Νεοσυντηρητική Απειλή στην Παγκόσμια Τάξη».