«ιερεμιάδες» και ναρκισσιάδες

του παπα-Ηλία Υφαντή

Ο φίλος μου ο Γιάννης εργάστηκε ως τραπεζικός και η σύζυγός του, που-αν καλά  θυμούμαι- ως φιλόλογος. Που σημαίνει ότι πρέπει να συγκεντρώνουν απ’ τις δυο συντάξεις τους ένα επαρκές για τη συντήρησή τους ποσό αποδοχών. Τις προάλλες, λοιπόν, που συναντηθήκαμε με κάκισε, γιατί, όπως είπε, γράφω όλο «ιερεμιάδες». Που σημαίνει απαισιόδοξα κείμενα. Γεγονός που κατά τη γνώμη του αποκαλύπτει ότι βρίσκομαι ακόμη στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Και ότι δεν έχω πάρει είδηση ότι στο μεταξύ ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, ο οποίος φώτισε το μέλλον της ανθρωπότητας με το αισιόδοξο φως της Ανάστασής του.

Φοβούμαι όμως ότι μάλλον κάποιος γίνεται απαισιόδοξος, λαβαίνοντας υπόψη του αυτά, που υποστηρίζει ο φίλος μου ο Γιάννης. Γιατί θυμίζουν τα λόγια του Χριστού, ο οποίος λέει σχετικά: «Αν το φως που υπάρχει μέσα σας (σ.σ.και κατ’ επέκταση μέσα στον κόσμο) γίνει σκοτάδι, τότε το σκοτάδι ασφαλώς θα γίνει ακόμη σκοτεινότερο». (Ματθαίου, στ, 23). Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν αυτός που τα λέει αυτά είναι θεολόγος, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Γιάννη. Γιατί αναρωτιέται κάποιος: Πώς είναι δυνατόν να ευαισθητοποιηθεί ο πολύς λαός και να οικειοποιηθεί το πνεύμα του Ευαγγελίου, όταν ακόμη και θεολόγοι και κληρικοί έχουν παρόμοιες τελματώδεις αντιλήψεις;

Ασφαλώς και το μήνυμα του Ευαγγελίου είναι αισιόδοξο. Κι όχι μόνο subspecie aiternitatis (=κάτω απ’ το πρίσμα της αιωνιότητας) αλλά και σχετικά με την εγκόσμια πραγματικότητα. Αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την χαζοχαρούμενη και άκρως ιδιοτελή εκδοχή, που ακολουθεί διαχρονικά και ιδιαίτερα  στις μέρες μας η συντριπτική πλειονότητα των, λεγόμενων, χριστιανών. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν ακόμη και κόμματα, που αυτοτιτλοφορούνται χριστιανικά (χριστιανοδημοκρατικά, κλπ), των οποίων τα έργα και οι ημέρες βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση, με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Αφού αποτελούν τους πλέον ακραιφνείς εκφραστές του σατανικού κατεστημένου. Πράγμα που ισχύει και με το παραπάνω μάλιστα σχετικά με το «χριστιανοδημοκρατικό», λεγόμενο, κόμμα της αξιότιμης κ. Μέρκελ.

Και, για να μην φανούν υπερβολικά τα περί «σατανικού κατεστημένου», αρκεί να θυμηθούμε το περιστατικό εκείνο, κατά το οποίο ο Χριστός προλέγει στους μαθητές του τα περί του σταυρικού του θανάτου κι εκείνοι ονειρεύονται πρωτοκαθεδρίες, αξιώματα και μεγαλεία.  Για να επιτιμήσει ιδιαίτερα τον Πέτρο, τον οποίο επανέφερε στην τάξη, λέγοντάς του το παροιμιώδες: «Ύπαγε οπίσω μου σατανά»! Και να δώσει στη συνέχεια στους μαθητές του και στους οπαδούς του όλων των εποχών την πυξίδα του αληθινού χριστιανικού προσανατολισμού, λέγοντας: Αληθινός οπαδός μου δεν είναι ο βολεμένος, που αδιαφορεί για τα  τέρατα και τα σημεία, που συμβαίνουν γύρω του. Αλλά εκείνος, που απαρνείται τον εαυτό του και παίρνει το σταυρό του και με ακολουθεί (Ματθαίου, ΙΣΤ, 21-28). Και, όταν μιλάει για την απάρνηση του εαυτού μας, εννοεί οτιδήποτε θα μας πονούσε, αν το αποχωριζόμασταν: Απ’ τα υλικά μας αγαθά και τα συγγενικά μας πρόσωπα, μέχρι και την ίδια μας τη ζωή. Κι όσο για το νόημα του σταυρού, είναι αυτό, που του έδωσε ο Πατροκοσμάς. Ο οποίος ενώ απολάμβανε την ησυχία της ασκητικής ζωής, κάποια στιγμή είπε στον εαυτό του: Δεν είναι σωστό να κλείνομαι στο καβούκι της αυτάρκειάς μου, αλλά να αναλογισθώ και την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι συνάνθρωποί μου έξω στον κόσμο. Και έπραξε ανάλογα: Πήρε το σταυρό των πολλαπλά μαστιζόμενων  σλάβων στον ώμο του, για να κατορθώσει στα χρόνια της τουρκικής βαρβαρότητας επιτεύγματα απλησίαστα για τους «λαοσωτήρες» της τωρινής «ελεύθερης» Ελλάδας. Κι ας του καταλόγιζαν οι συνασκητές του αμέλεια σχετικά με τα  ασκητικά του καθήκοντα.

Βέβαια ο δρόμος του σταυρού είναι εξαιρετικά επικίνδυνος. Και μπορεί πολλοί βολεμένοι να πανηγυρίζουν θορυβωδώς σχετικά με το φως της αναστάσιμης λαμπάδας αλλά το φως της Ανάστασης του Χριστού είναι πολύ ενοχλητικό για τα μάτια τους. Και σε καμιά περίπτωση δεν θα έβαζαν σε κίνδυνο το ναρκισσιστικό τους περιβάλλον, ερχόμενοι σε αντίθεση με τους σκηνοθέτες της ανθρώπινης τραγωδίας. Αντίθετα μάλιστα αισθάνονται την ανάγκη να τους επευφημούν και παντοιοτρόπως να τους στηρίζουν, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο στηρίζουν τα συμφέροντά τους.   Και βέβαια το φως της ανάστασης του Χριστού είναι οδυνηρό για τα άρρωστα μάτια των δολοφόνων, που σαν τις νυχτερίδες έχουν μάθει να ζουν και να κινούνται στα σκοτάδια.

Αλήθεια θα μπορούσαν κάποιοι εαυτούληδες και χαζοχαρούμενοι, λεγόμενοι, χριστιανοί να μας δικαιολογήσουν τον ομφάλιο λώρο που συνδέει το θρησκευτικό παρακράτος της δεσποτοκρατίας και το κοσμικό παρακράτος της ληστοκρατίας; Πώς εξηγείται, για παράδειγμα, το γεγονός ότι το θρησκευτικό παρακράτος βάνει κάποιον κληρικό στο περιθώριο και του απαγορεύει το κήρυγμα, ενώ ταυτόχρονα το κοσμικό παρακράτος του εξαφανίζει τα μπλοκ στην Google και τα κανάλια των κηρυγμάτων του στο You Tube; Υπάρχει θέμα παρανομίας; Γιατί δεν τον οδηγούν στα δικαστήριά τους να τον εξοντώσουν παντοιοτρόπως; Τη στιγμή, που συγκριτικά είναι παντοδύναμοι, ενώ  ο φτωχός παπάς ολοσχερώς αδύναμος ν’ αντιμετωπίσει τις ερπύστριες των νόμων και των κανόνων τους!  Όταν ανέχονται τόσους άλλους, που προπαγανδίζουν μύριες όσες διαστροφές!

Η απάντηση είναι απλή: Όταν οι χριστιανοί ζουν και μιλούν ερήμην του Ευαγγελίου και της πραγματικότητας ο λόγος τους είναι νεκρός. Και ασφαλώς κανένας δεν τους ενοχλεί. Γιατί προφανώς κανείς δεν σκοτώνει τα πτώματα. Όταν όμως ο λόγος τους αποκρυπτογραφεί τα μύχια σκοτάδια των λακέδων του υπόκοσμου, τον αισθάνονται σαν  καυτό λάδι σε χαίνουσες πληγές. Και αντιδρούν ανάλογα…