1969,εποχη συνταγματαρχων,Αυγουστος περασμενος,τα τζιτζικια το βιολι τους,οι μυγες,τα κουνουπια και τα βατραχια το ιδιο.
Ο ηλιος ,πιστος στον ανενδοτο που εχει κηρυξει κατα της ανθρωποτητας απο μιλιουνια χρονια πισω,να αγαναχταει ακομα και τα ψυχροαιμα...
μια οχια να βαριεται να σε τσιμπησει,ενας κοκορας να βαριεται να γαμησει κι εγω να κυττιεμαι με την Καστανω,μια γελαδα ισα με 600 κιλα και να προσπαθουμε ο ενας να υπνωτισει τον αλλο.
Φυλλο δεν κουνιεται ,ανθρωπος πουθενα,κατι σκυλια και κατι κοτες,ανημπορες ,θερμοπλακωμενες,στεκονται κατα μεσης στο χωματοδρομο ,ετσι για ντεκορ.
Απαστραπτον τετρατροχον σκαει μυτη εμπροσθεν της οικιας του παππου ,κατελθοντες δε οι επιβατες εξ'αυτου ,να λαμποκοπαει ο τοπος απο κατι χρυσα αστερια.
Τρεις συνταγματαρχαιοι αναζητουν τον καλυτερο κυνηγο της περιοχης ,τον Αθανασιο Δαγλερη προσφυγα απο τα Πριγκηπονησα για να τους παει να κυνηγησουν.
Καραμπινες ...εμεις τοτε στο χωριο ειχαμε ολα κι ολα δυο δικανα και τρια μονοκανα,τα δικανα εγγλεζικα κλασσικα με κοκορια,τα μονοκανα ελληνικα του Κυργια,η του Ζιγκλινα,δεν θυμαμαι καλα.
Ο παππους νικημενος απο το ''Πρωτο το γλυκοπιοτο'' του Κερανη,τους καλωσοριζει και τους προτεινει ως οδηγο τον εγγονο του,Αναστασιος Ζευκοπουλος του Σταματιου και της Βασιλικης,ετων 9.
Μια ματια αλλαξανε και συμφωνησαν...
ειχανε μυρισει οτι η προταση αυτου του γερου που χαμογελουσε μονο οταν τον αγκαλιαζα,ειχε μονο αληθεια και τιποτε αλλο,μ'ακολουθησαν ξαφνιασμενοι,οταν περασα στον ωμο ενα 16αρι μονοκανο και πηρα μαζι μου τεσσερα χαρτινα φυσιγγακια ,με μισες γεμισιες για να μην υποφερει ο παιδικος μου ωμος,κατασκευασμενα απο μενα υπο το αγρυπνο ματι του δασκαλου μου.
Απογεματακι,στα πλατανια που τους πηγα περπατωντας διπλα στο ρεματακι που τα διεχιζε,τα τρυγονια ητανε πιο πολλα κι απο τα φυλλα,αριστοι κυνηγοι με πιο μεγαλο βεληνεκες,χαμογελουσαν απ'αυτο που ζουσαν...εδειξαν σεβασμο,θα μπορουσαν να σκοτωσουν χιλια,σκοτωσαν καμμια κατοσταρια,εγω κανενα.
Χαιρετησαν,φυγανε,το βραδυ εξω στην αυλη απο το καφενειο του Δημητρη Καραπαυλου με φως απο λαμπες ασετυλινης,ηλεκτρικο αργησε να'ρθει στο χωριο,μικροι και μεγαλοι με ρωτουσαν πως και τι και γω φουσκωνα ως εν δυναμει ενας εμπειροτατος κυνηγος και απ'οτι τα κοζια εδειχναν και αξιος συνεχιστης του ονοματος κι ελεγα πως και τι το σημαδι τους κι αλλοιως τα οπλα τους,νυσταξα ,ο Μοσχος ενας κανελης κυων με πηρε στο κατοπι για το σπιτι,με σταυρωσε η γιαγια κι αρχισα να περιπλανειμαι στα ονειρα.
Ενα πρωι,εμφανιστηκε ενα στρατιωτικο αυτοκινητο,πηδηξε απο μεσα ενας δεκανεας,αυτος με τις δυο τις σαρδελες και κρατουσε ενα σκυλο τοσο ομορφο και καλοζωισμενο,τοσο που θαρρευες πως δεν ηταν σκυλος,μα ανθρωπος.
-Δωρο στον κ.Δαγλερη Αθανασιο ως ευχαριστω για τις ομορφες κυνηγετικες στιγμες που μας χαρισε ο εγγονος του!
Θαμαξα κι εγω κι ο παππους,πηγα στην κουζινα με το χωματενιο πατωμα,το φαναρι,το μουσλουκι ,τη μασινα και κατι μπαουλα με ρουχα...α κι ενα τραπεζι και δυο παραθυρα μικρα,το ενα ειχε τρια τζαμια,το αλλο εσπασε,ποιος να το αλλαξει...πηγα στην κουζινα,εκοψα ενα κομματι ψωμι της πινακωτης κι ετρεξα να του το δωσω να το φαει.
Μειναμε μ'ανοιχτο το στομα,οταν ουτε καν το πλησιασε...τα σκυλια του σπιτιου,εφτα στον αριθμο,περιμενανε καθε μερα τον παππου να τα πεταξει μια φετα ψωμι ,απο την πορτα της κουζινας και την ετρωγε οποιο προλαβαινε,τα υπολοιπα αμα χανανε δεν πηγαινανε σουπερ μαρκετ να αγορασουνε να φανε,τρεχανε στα ρουμανια να βρουνε καμμια κοτα
ξεστρατημενη,κανενα μεθυσμενο πουλι,κανενα λαγο τεμπελη για να
φανε,δυσκολη η ζωη για τα σκυλια,αμα σκεφτεις οτι ητανε ανυποφορη για τους
ανθρωπους τους ιδιους.
Επιασε και τον εδεσε κατω απο ενα μπλε Unimog ,ερειπιο...πυρωσε το μαντεμι
,νερο γιοκ,την τριτη μερα του πεταξε ενα ξερο κρεμμυδι,το καταπιε χωρις δευτερη σκεψη...πηγε κοντα του ,του εδωσε να πιει τον χαιδεψε και τον ελυσε.
Την αλλη μερα το μεσημερι εγινε ο ογδοος αντιπαλος των υπολοιπων που περιμεναν εξω απο την πορτα για μια φετα ψωμι.
...κι οταν εχασε ,αμολυθηκε μαζι με τους αλλους που τον καλωσορισαν χαρουμενοι στην παρεα,για να βρει να φαει.
Τρια χρονια ο Μικες παρεδιδε μαθηματα και στο φτερο και στον λαγο ως κυνηγος,αλλα τα γονιδια της πολης δεν του ειχανε γραψει για τς οχιες.
...και κεινη τη μερα ειχε χασει παλι και πεινουσε πολυ.
Axact

Ακτιβιστής

Μπορείτε να επικοινωνήσετε σχετικά με το παρόν άρθρο ή οτιδήποτε σχετίζεται με την ιστοσελίδα του "ακτιβιστή" ή ακόμη και για άρθρα ή απόψεις σας που επιθυμείτε να δημοσιεύσουμε στο email: chrivanovits@gmail.com

Προσθέσετε το σχόλιό σας:

0 comments:

Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.