Το Κράτος μου είπε να συμπληρώσω μια αίτηση στην Κοινότητα Πανοράματος κι αμέσως θα μου δίνανε ένα στρέμμα γη...τόσο κοστολογήσανε το ότι έζησα δυο χρόνια σε θερμοκρασίες -38 και με τους Κινέζους να μου πρήζουνε τα συκώτια κάθε μέρα.
Ένας σοβαρός γραμματέας μου απάντησε ότι η γης εξαντλήθηκε, μοιράστηκε...το 1969 διάβασα τυχαία ότι μοιράστηκαν οικόπεδα σε 70 δικαιούχους(
;), σκέφτηκα ότι ήταν πούστης ο γραμματέας και πιο πούστηδες οι ''νέοι'' δικαιούχοι, αλλά δεν μ' ένοιαξε, ούτε η σκόνη μπορούσε να κάτσει εκείνη την εποχή σ'εκείνα τα χέρσα τα ρουμάνια.Το ξύλινο το κασελάκι με τα κουρευτικά που βαστούσα , το'βλεπα, το'νοιωθα ότι δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τα όνειρά μου, τα χέρια μου έσπαζαν πέτρες, το μυαλό μου φτερούγιζε...είχα πάει στο Τόκιο εκδρομή από τη Σεούλ και είχα δει.
Στο Τόκιο να σου πω δε, ότι αν και είχαμε καιρό να πάμε με γυναίκες και μας οδήγησε η βαρβατιά μας στις γκέισες, ντράπηκα να πάω μαζί τους, ήτανε πιο καθαρές από μας κι εγώ να φανταστείς ήμουνα και τιτίζης.
-Άγγελε πάμε Αυστραλία;
-Πάμε.
Στην τσέπη δεν υπάρχει δεκάρα, αλλά σιγά τώρα μην κολλήσω σ' αυτό, θυμήθηκα ένα συνάδελφο 19χρονο Πειραιωτάκι που τον έκοψε στη μέση με το πολυβόλο ένας δικός μας που πανικοβλήθηκε την ώρα του χαμού μαζί με δυο κινεζάκια τόσα δα, την ώρα που τον τραβούσαν να τον βγάλουν έξω από το χαράκωμα, τι άλλο θα μπορούσε να με τρομάξει;
-Και πώς θα πάμε ρε φίλε, 35 μέρες ταξίδι με το πλοίο είναι.
-Άγγελε θα πάρω το κασελάκι μαζί, κάνα ξύρισμα, κάνα κούρεμα θα τη βγάλουμε.
-Πάμε...
Θαρρείς θα πήγαιναν βόλτα να βρούνε θηλυκές, τόσο εύκολα.
Στήνονται στη γραμμή, ''εργάτες ορυχείων '' έγραφε η σειρά, άτομα 150 θα πάρουμε είπε ένας σοβαρός.
Γιατροί ,νοσοκόμες μας κοιττάνε απο πάνω ως κάτω, περνάω άριστος, μπαίνει ο Άγγελος στη σειρά και πριν απλώσει το πόδι του το δεύτερο, το ένα το είχε περάσει και να πάρει το δελτίο καταλληλότητας τον ξαναγυρνάει μια ξερακιανή και του λέει:
-Άνοιξτε να δούμε και το στόμα σας νεαρέ.
Ξαναγυρνάμε στο μηδέν, κάνουμε δυο μήνες όλες τις δουλειές που ξέραμε νύχτα μέρα, ψαράδες, χτίστες, σκαφτιάδες, σερβιτοράκια, μαζεύουμε τα λεφτά, φτιάχνουμε τα δόντια του Άγγελου,ξαναμπαίνουμε στην γραμμή, αλλά λείπει η ταμπέλα εργάτες ορυχείων και μεις απολυτήριο δημοτικού δεν είχαμε, ούτε καν για νεκροθάφτες δεν μας έπαιρναν.
Χώρισαν τα τσανάκια μας, καθένας τράβηξε την ανηφόρα του...
Χώρισαν τα τσανάκια μας, καθένας τράβηξε την ανηφόρα του...
-Καλή η ιστορία πατέρα, αλλά πως σου ήρθε να μου την πεις τώρα στο τέλος;
-Ήθελα να σου πω οτι για τα δόντια του Άγγελου έμεινα γιε μου στην Ελλάδα, γνώρισα τη μάνα σου και γεννήθηκες με τα μούτρα που έχεις...αλλιώς ποιος ξέρει πως θα ήτανε ένας Τάσος Αυστραλός.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.