"Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται
λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα…
Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον.
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν
ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία,
αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα,
άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση".
Mário Coelho Pinto de Andrade
Πλατσούρισα .... λίγο πριν το δειλινό.
Δεξιά μου το μεγάλο Καράμπουρνο. Στα αριστερά μου η γλυκιά και πλήρης αναμνήσεων Θεσσαλονίκη ( τα φωτάκια της που άναψαν αργότερα μου πολλαπλασίασαν την όμορφη αίσθηση του απόβραδου και την ψευδαίσθηση ασφάλειας του γειτονικού αστικού όγκου που σε παρακολουθεί).
Μπροστά μου τα ερείπια του πάλαι ποτέ φημισμένου κάμπινγκ της ΑγίαςΤριάδας.
Το μυαλό δεν ελέγχεται .... τρέχει όπου θέλει και με ότι ταχύτητα γουστάρει. Ευτυχώς !
Πως μπλέχτηκαν οι σκέψεις του παρατημένου κάμπινγκ, του χθεσινού θανάτου της κας Λάσκαρη, , του χωματόδρομου που πήρα και παρά θιν' αλός βρέθηκα να κολυμπώ την υπέροχη αυτή ώρα ...ιδέα δεν έχω.
Ίσως να είναι μια άλλη ανασκόπηση υπό την επήρεια που ασκεί ο χρόνος στη ζωή μας...
Ίσως ότι πέρασε το μεγαλύτερο χρονολογικά κομμάτι της ζωής και μένει το μικρότερο...
Ίσως το νερό που με αγκάλιαζε, δείχνοντάς μου για άλλη μια φορά πως είναι το σημαντικότερο στοιχείο της φύσης και εξόχως συναισθηματικό ....
Σκέφτηκα ότι σ' αυτή την περιοχή νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι, πριν κοντά 60 χρόνια, κολύμπησαν, ερωτεύτηκαν, σχεδίασαν το μέλλον τους. Σε ένα υπέροχο τότε παραθαλάσσιο κάμπινγκ που είναι η υπαρκτή ιστορία του χωριού που κατοικώ, της Αγίας Τριάδας.
Εξήντα χρόνια μετά - που είναι μια απειροελάχιστη ποσότητα χρόνου για τη γη ή το σύμπαν - οι νέοι αυτοί άνθρωποι πλησιάζουν ή πέρασαν στην όποια μορφή ύπαρξης μετά τον θάνατο ....
Το άλλοτε σήμα κατατεθέν της περιοχής μετατράπηκε σε ένα σκουριασμένο κουφάρι ...
Πολλοί από μας πλησιάζουμε εις τας δυσμάς του βίου μας ....
Τέτοιες σκέψεις με κατέλαβαν αλλά .... τροφοδότησα το μυαλό μου αμέσως με εναλλακτικές:
Θαύμασα ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, δίπλα από τον σκοτεινό όγκο του Καράμπουρνου...
χάρηκα για τον χωμάτινο έστω δρόμο που με οδήγησε στην παραλία της πλαζ και που ήταν πλέον μια νέα γραμμή περιπάτου, που ανοίχτηκε όπως ανοίχτηκε ...
και απαθανάτισα τις ομορφιές του τόπου μου...
Τα γκρεμισμένα ξαναγίνονται .... Εμείς;
Άκουγα μια παρέα νεαρών δίπλα μου, που σχεδίαζε επισκέψεις για παρακολούθηση συναυλιών σε Άμστερνταμ, Γενεύη (μιλούσαν λες και ήταν κοντινές πόλεις.... και καλά κάνουν ... αν δεν σχεδιάζει η νεολαία ποιός θα το κάνει).
Συνεχίζουμε λοιπόν με μια ακόμη ελπιδοφόρα μέρα φίλοι μου.
Ζούμε στην Ελλάδα, τον ομορφότερο τόπο της γης.
Χαρείτε την κάθε ώρα.
Ίσως να επηρεάστηκα από ένα τέλειο κείμενο του Mário Coelho Pinto de Andrade που ποστάρησε φίλη και αξίζει να διαβάσετε εδώ.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.