Τα οπτικά σλόγκαν δεν είναι υπόθεση του καλύτερου μαθητή, αλλά του καλύτερου διαφημιστή!....

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Δεν είμαστε καλά! Αποκλείεται να είμαστε καλά! Η κυβέρνηση κατασκευάζει τσάμπα "δημοκρατικές" ειδήσεις με τη σημαία ως σημαίνον. Η αντιπολίτευση τζογάρει σε αυτές, προτάσσοντας ένα θέμα με το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση (: αριστεία). Και ο Τύπος κάνει φασαρία για ένα θέμα που λύθηκε με κριτήρια μάλλον "εθνικής αγοράς" στο Δημοτικό του Μαρασλείου πριν από δεκαετίες!

Αναφέρομαι σε ένα "σκάνδαλο" στο οποίο υπήρξα άθελά μου πρωταγωνιστής. Υπήρξα η εξαιρετική περίπτωση μαθητή δημοτικού που ως σημαιοφόρος του Μαρασλείου παρήλασα δύο συνεχείς χρονιές: στην πέμπτη και στην έκτη τάξη. Κάποιοι γονείς ενοχλήθηκαν όταν πληροφορήθηκαν ότι ένας μαθητής της πέμπτης τάξης - και όχι της έκτης - ορίστηκε ως σημαιοφόρος. Εγώ δεν ενοχλήθηκα ακριβώς, αλλά, αν και έμπλεος υπερηφάνειας, φοβήθηκα. Γιατί επέλεξαν εμένα, θα τα καταφέρω στον δύσκολο αυτό ρόλο; Ήταν "βαρύ το έργο", μεγάλη η απόσταση στην παρέλαση, ενώ περιελάμβανε εκκλησιασμό στον Άγιο Διονύσιο, στην Σκουφά. Ας μην συζητήσουμε για το ψυχολογικό βάρος! Γιατί, λοιπόν, εμένα; Στο κάτω-κάτω, αν και καλός μαθητής, δεν νομίζω ότι ήμουν ο καλύτερος.

Επειδή τότε επικρατούσε η άποψη πως ο σημαφόρος εκτός από καλός μαθητής έπρεπε να διαθέτει και παράστημα. Και εγώ τύχαινε να έχω το μεγαλύτερο ανάστημα στο σχολείο ήδη από την πέμπτη και "λεβέντικη κορμοστασιά", η οποία την επομένη της παρελάσεως δεν έμοιαζε και τόσο λεβέντικη - πονούσα παντού!

Αναγνωρίζω πως η περίπτωσή μου ήταν ένα αντιδημοκρατικό φαινόμενο σε αντιδημοκρατικούς καιρούς, αλλά δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός πως η σημαία ως "οπτικό σλόγκαν", κατά Arthur Koestler, δεν είναι βραβείο για τον καλύτερο μαθητή, αλλά μια σημείωση του σχολείου για να τραβά την προσοχή με κολακευτικό τρόπο και να ικανοποιεί παράλληλα πατριωτικές ταυτίσεις. Άλλωστε, τα οπτικά σλόγκαν δεν είναι υπόθεση του καλύτερου μαθητή, αλλά του καλύτερου διαφημιστή! Μα, ο άριστος δεν αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση για το σχολείο του, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί τον καλύτερο διαφημιστή του; Πού, στην παρέλαση επί τη ευκαιρία κάποιας εθνικής επετείου; Δεν είμαστε καλά!

Δεν μιλάμε για το σύμβολο του σχολείου, στο εθνικό σύμβολο αναφερόμαστε, το οποίο έχει να κάνει με την εθνική συνείδηση και όχι την επιβράβευση της καλύτερης μαθητικής επίδοσης. Αν ήθελες να συνδέσεις τον σημαιοφόρο του εθνικού μας συμβόλου με την αριστεία, τότε αντί για εκλογές για την Εθνική Αντιπροσωπεία θα έπρεπε να διεξάγεις έναν πανελλήνιο διαγωνισμό για βουλευτές, με τους καλύτερους στην βαθμολογία διαγωνιζόμενους να σχηματίζουν κυβέρνηση!

Σαχλαμάρες και υποκρισία από έναν εσμό πατρώνων και πελατών, προσδεμένων αιωνίως στο άρμα της διαπλοκής ή/και της οικογενειοκρατίας και παρεοκρατίας. Το οπτικό μας (εθνικό) σλόγκαν έχει δικαίωμα να το "σηκώσει ψηλά" και να παρελάσει, κρατώντας το στα χέρια του, οποιοσδήποτε μπορεί να σηκώσει την ιδέα του και το αντικειμενικό του βάρος.

Η ελληνική σημαία δεν είναι βραβείο, ούτε λαχνός, είναι βάρος ασήκωτο για όσους συνεχίζει να λέει κάτι ως εθνικό σλόγκαν. Ούτε ο άριστος κάνει την ελληνική σημαία, ούτε η σημαία τον άριστο. Μακάρι να υπήρχε στην χώρα μας η πολιτική αρετή να συνδεθεί το οπτικό μας σλόγκαν με την κοινωνική προσφορά, με την αντιρατσιστική αγωγή, με την βιοοικονομική συμπεριφορά, την εντιμότητα και τον αγώνα για πρόοδο (κοινωνική, αισθητική, επιστημονική, τεχνολογική).


* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.