Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *
Η αριστερά στην Ελλάδα έκτισε την μεταπολεμική της ταυτότητα στον αντιαμερικανισμό. Και προφανώς υπήρχε ιστορική και μεθοδολογική βάση σε αυτό το δόγμα. Όπως μεθοδολογική συνάφεια υπάρχει στην αντιστροφή αυτού του δόγματος από την νεοαριστερά που εκπροσωπεί σήμερα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Η σύντηξη του αριστερού αφηγήματος και ύφους με την πολιτική και οικονομική πρακτική του νεοφιλελευθερισμού, διαμορφώνει αντικειμενικά συνθήκες επιστροφής της Ελλάδας στην αγκαλιά των ΗΠΑ. Ακόμη και των ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ! Η τάση αυτή ενισχύεται από τις πιέσεις που ασκεί το ευρωπαϊκό πρόγραμμα προσαρμογής (: μνημόνια) και κυρίως από τις σαρωτικές για την ελληνική κοινωνία παράπλευρες απώλειες αυτής της βίαιης και αυθαίρετης προσαρμογής, της οποίας ηγήθηκε και ηγείται η Γερμανική κυβέρνηση.
Ο μύθος της (νεο)αριστεράς, όπως διαμορφώθηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου, καταρρέει μέσα στις αντιφάσεις του καθημερινά εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου πολιτικής, όπως και εντός του ελληνικού πλαισίου διακυβέρνησης, στο βαθμό που διακηρύσσεται η αναστολή των λεγόμενων αριστερών πολιτικών - από την ίδια την κυβέρνηση των αριστερών - μέχρι τουλάχιστον να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα Σόιμπλε-ΔΝΤ και μεταβληθούν οι συσχετισμοί πολιτικής ισχύος στην ΕΕ!
Δεν υπάρχει πλέον ο μύθος της αριστερής μεταρρύθμισης για την Ελλάδα. Υπάρχει μόνον η πραγματικότητα της δεξιάς (νεοφιλελεύθερης με άκρως αυταρχική και συγκεντρωτική μάλιστα μεθοδολογία) μεταρρύθμισης και ασφαλώς η ανεκδοτολογία περί επανάστασης. Η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου αποδείχθηκε η πλέον αποτελεσματική κυβέρνηση της οκταετούς κρίσης στο ζήτημα της πολιτικής νομιμοποίησης του προγράμματος Σόιμπλε-ΔΝΤ. Πέτυχε χωρίς μείζονες αντιδράσεις να περάσει και να εφαρμόσει μέτρα που δομούν ένα σαφές νεοφιλελεύθερο Κοινωνικό Μοντέλο και να διασκεδάσει το καθεστώς Υποτελούς Πολιτείας που έχει επιβληθεί στην χώρα από την γενική θεσμική υπόσταση της ΕΕ. Πέτυχε, με άλλα λόγια, να νομιμοποιήσει ευρύτερα πολιτικά την μεγαλύτερη πολιτική ανωμαλία που έχει βιώσει η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο. Και αυτό δεν έγινε τυχαία. Έγινε με σχέδιο, άφθονο "θέατρο" και καπατσοσύνη από μια ομάδα ανθρώπων και ένα κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ), το οποίο κατάφερε στην αρχή να ξεγελάσει ακόμη και υψηλού κύρους διανοητές με την στάση του. Ξεγέλασε όσους είχαν πιστέψει πως η φιλελεύθερη αριστερά ήταν μια ανώτερη και ώριμη πολιτισμικά οντότητα, η οποία είχε ξεπεράσει την χυδαιότητα (: ανηθικότητα) και τον τυχοδιωκτισμό του "ο σκοπός της εξουσίας αγιάζει τα μέσα". Σε ό, τι με αφορά έχω ζητήσει συγνώμη από τον αναγνώστη των σημειωμάτων μου, καθώς δεν μπόρεσα να αντιληφθώ από την αρχή την ποιότητα νέων και άφθαρτων πολιτικών που επαγγέλθηκαν αυτά για τα οποία αγωνίστηκε και συνεχίζει να μιλά η λεγόμενη μη-λενινιστική αριστερά, απλώς και μόνον για να έρθουν αυτοί στα πράγματα, καταλαμβάνοντας τις θέσεις των προηγούμενων - τους οποίους μάλλον ζήλευαν και στους οποίους τελικά φαίνεται πως ήθελαν να μοιάσουν, αν και τους κατηγορούσαν ως "παλιό" και "παρηκμασμένο".
Δυστυχώς, τμήμα αυτής της παρακμής είναι και η ίδια η νεοαριστερά. Και στοιχείο της είναι το πέρασμα από τον αντιαμερικανισμό στην αμερικανολαγνεία, την ίδια στιγμή που η υπόλοιπη Ευρώπη κρατά αποστάσεις από την διοίκηση Τραμπ και αναζητεί μια νέα ταυτότητα που θα την ξεχωρίζει από τις ΗΠΑ.
Η "Δύση" δεν είναι όπως τότε που ο Καραμανλής αποφαινόταν δογματικά: Η Ελλάδα ανήκει στην Δύση! Η "Δύση" σήμερα και ασφαλώς πολιτικώς έχει μια εντελώς διαφορετική οντολογία και βρίσκεται σε καθεστώς αναθεώρησης σχεδόν σε όλους του τομείς άρθρωσης του συμφέροντος και της ισχύος. Η νεοαριστερά στον τόπο μας αντιμετωπίζει καί αυτήν την σύγχρονη διάσταση στις παγκόσμιες πολιτικές τυχοδιωκτικά. Η Ελλάδα ανήκει στις ΗΠΑ, μοιάζει να είναι το νέο ευκαιριακό δόγμα "Τσίπρα - Καμμένου", για να διασκεδαστούν τα αδιέξοδα που προκαλούνται από την συμμόρφωσή τους σε ένα καταστροφικό για την ελληνική κοινωνία και οικονομία ευρωπαϊκό πρόγραμμα, για την διατήρηση της Ελλάδας, έστω και υπό καραντίνα και υπό αυστηρή επιτήρηση και αυταρχική διακυβέρνηση, στην ευρωζώνη. Αυτό το μήνυμα πέρασε από την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον, ενώ αυτό το μήνυμα αρθρώνει εδώ και καιρό ο κ. Καμμένος.
Και το πρόβλημα που προκαλεί αυτό το δόγμα στην διεθνή και ευρωπαϊκή υπόσταση της Ελλάδας ήταν μικρό, σχεδόν ανύπαρκτο επί Ομπάμα, ενώ αντίθετα δεν θα είναι έτσι καί επί Τραμπ. Ο τελευταίος είναι κυνικός επιχειρηματίας και δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τον κ. Τσίπρα για να κάνει κινήσεις αντιπερισπασμού στην ευρωπαϊκή σκακιέρα ή / και στην ευρύτερη γεωπολιτικώς περιοχή μας. Ο Ομπάμα δεν θέλησε να "παίξει" με την Ελλάδα, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα ακολουθήσει την ίδια τακτική ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, που βρίσκεται ήδη σε μεγάλη απόσταση από την σημαντικότερη φιλοαμερικανική δύναμη της Ευρώπης, την κεντροαριστερά, ενώ τον βλέπει με καχυποψία και ένα μεγάλο τμήμα της κεντροδεξιάς. Ο Τραμπ βρήκε έναν ιδανικό σύμμαχο για τις δύσκολες μέρες του στο πρόσωπο του Αλέξη, αλλά ο κ. Τσίπρας ίσως αισθανθεί πολύ σύντομα την ασφυξία που θα του προκαλέσει η αγκαλιά του πρώτου.
Είναι ίσως ανορθολογισμός σήμερα το "ανήκουμε στην Δύση", αλλά αποτελεί απόλυτη τρέλα και μοιραίο τυχωδιωκτσμό το "ανήκουμε στις ΗΠΑ". Αλλά για τη νεοαριστερά δεν μοιάζει να υπάρχει πρόβλημα, καθώς έχει ξεπεράσει το ζήτημα της "ιδιοκτησίας" και "παλαιά" στερεότυπα που χαρακτήριζαν τις σχέσεις κρατών και ηγετών. Για την νεοαριστερά, που με δέος ανακαλύπτει τον κόσμο των μπίζνες, όλα είναι ένα win–win game. Έτσι φαντάζεται! Και έτσι φαντάζονται όσοι αναλύουν την συνάντηση Τραμπ-Τσίπρα στον σημερινό ελληνικό Τύπο. Μάλλον βρίσκονται σε σύγχυση, δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο Σι Τσινπίνγκ, ο οποίος αν δεν ήταν σεμνός και ευγενής θα μπορούσε να πει: οι ΗΠΑ ανήκουν στην Κίνα!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.