Επέτειος του Μακεδονικού Αγώνα. Ας θυμηθούμε τον Επανομίτη Μακεδονομάχο Γρηγόρη Δημόπουλο, γνωστότερου σαν «Κρικόνι»

το μνημείο προς τιμην του Μακεδονομάχου Γρηγορίου Δημόπουλου στην Επανομή

Ο Μακεδονομάχος Γρηγόριος Δημόπουλος γεννήθηκε το 1887 στην Επανωμή.
Οι γονείς του, Αργύρης και Χρυσούλα, είχαν το επίθετο Δήμου αλλά ο Γρηγόρης το άλλαξε σε Δημόπουλος για να μην υποστούν αντίποινα οι δικοί του απ’ τους Βούλγαρους και τους Τούρκους.
Ήταν τέταρτος στη σειρά από εφτά αδέρφια (Γεώργιος, Κυριακή, Κων/νος, Γρηγόριος, Σταύρος, Παναγιώτης και Μελίσσα). Ο αδελφός του Γεώργιος πήρε μέρος νωρίτερα στον Μακεδονικό Αγώνα με το χαρακτηριστικό (βαθμό) Πράκτωρ Α’ τάξεως. Αυτός μεσολάβησε στο Ελληνικό Προξενείο Θεσ/νίκης και παρόλη τη μικρή του ηλικία (ο Γρηγόρης ήταν δεν ήταν 18 χρονών), ο Δ. Κάκαβος (Ζώης) κι ο πρόξενος Λ. Κορομηλάς τον κράτησαν στο εκτελεστικό τμήμα της Ελληνικής Οργάνωσης. Αυτά γίνονται το 1904 και δυο χρόνια αργότερα, το 1906, τον στέλνουν στη Λίμνη των Γιαννιτσών κάτω απ’ τις διαταγές του οπλαρχηγού Γκόνου γιώτα και του ανθ/ρχου Ι. Δεμέστιχα.
Στη Λίμνη και στη γύρω περιοχή πήρε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις εναντίον των Βούλγαρων κομιτατζήδων, τις οποίες περιγράφει σε πολυσέλιδα χειρόγραφα απομνημονεύματα που άφησε. Κι είναι πολλές και σημαντικές οι πληροφορίες που δίνει ο Δημόπουλος για τον Αγώνα μέσα στην υγρή εκείνη κόλαση των καλαμώνων του Bάλτου και τις επιτυχίες των ελληνικών αντάρτικων σωμάτων.

Τον επόμενο χρόνο, αρρωσταίνει ο Δεμέστιχας και σκοτώνεται ο Νικηφόρος κι έτσι στις 25-6-1907, ο Δημόπουλος επιστρέφει στη Σαλονίκη και εντάσεται πάλι στο εκτελεστικό τμήμα του Τζώρτζη Πεντζίκη. Μετά την εμπλοκή του σε απόπειρα κατά του Βούλγαρου Χατζημήτσεφ, την εκτέλεση του Τούρκου μπέη Ζηήρ απ’ τους Τσιγγανάδες (Νέα Γωνιά) και το φόνο του Τούρκου φοροεισπράκτορα Ιντρίζ, αναγκάζεται, καταζητούμενος απ’ τους Τούρκους, να καταφύγει στην Αθήνα όπου με παρέμβαση του Δεμέστιχα, κατατάσσεται στο Ναυτικό (Πόρος 25-10-1908).
Υπηρετεί στο τορπιλοβόλο που διοικεί ο Δεμέστιχας μεταφέροντας όπλα στη Μακεδονία. Αργότερα μετατίθεται στο θωρηκτό Ψαρά και το Νοέμβρη του 1910 απολύεται στην Κέρκυρα όπου και περίμενε να περάσει ο χειμώνας για να ξαναβγεί στη Μακεδονία.
Όπως συνηθίζονταν τότε, αγόραζαν όπλα για να είναι έτοιμοι για τον αγώνα, παρά την αντίδραση του Υπουργείου Εξωτερικών που δεν τους έδινε οπλισμό.

Άνοιξη του 1911, ο Δημόπουλος ηγείται μιας μικρής ομάδας και αποβιβάζονται στη γεμάτη Τούρκους Χαλκιδική, προσπαθώντας να αναπτύξει αντάρτικη δράση κατά των Τούρκων, χωρίς όμως επιτυχία. Σε κάποια φάση έμεινε μόνος και τσακισμένος πήγε στο Προξενείο Θεσ/νίκης να βρεί νέους συντρόφους για να συνεχίσουν τον αγώνα. Εκεί του ανακοινώνεται η διαταγή να φύγει για την ελεύθερη Ελλάδα μιας κι όλοι οι οπλαρχηγοί (Γκόνος Γιώτας Ανδριανάκης, Λάκης, Τσίτσιος, Ρακοβίτης κ.ά) έχουν σκοτωθεί.
Βέβαια με την πρώτη ευκαιρία (βλ. Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913), οι περισσότεροι Μακεδονομάχοι (Ματαπάς, Παπατζανετέας κ.ά) και φυσικά ο Δημόπουλος, έσπευσαν πρώτοι και πολέμησαν. Το ίδιο έκανε ο Δημόπουλος και αργότερα, στην Εθνική Αντίσταση κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα απομνημονεύματα του Γρηγόρη Δημόπουλου, γνωστότερου στην Επανομή σαν «Κρικόνι», τα διέσωσε ο δεύτερος γιός του ο Γεώργιος και τα παρέδωσε στον Τιμόθεο Τιμοθεάδη που τα εξέδωσε σε βιβλίο το 1994.