Διάβασα την ομιλία του κ. Μητσοτάκη στο Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο και εκείνη του κ. Στουρνάρα στην Ελληνοαμερικανική Ένωση για να διαπιστώσω πως πράγματι υπάρχει κάτι που τους συνδέει με τον κ. Τσίπρα και πως είναι αυτό ακριβώς που επιφέρει σταδιακή σύγκλιση των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας σε μια μορφή "μεταμνημονιακού" παραμιλητού, το οποίο δομεί φαντασιακά μια νέα κατηγορία πολιτικών - ως πολιτική εκκλησία - που ορίζονται ως "αναγκαίες πολιτικές".
Οι πολιτικές (μεταρρυθμίσεις) δεν ορίζονται πλέον στον ιστορικό άξονα δεξιά-αριστερά, αλλά σε έναν μάλλον θρησκευτικό άξονα, εκείνον του αναγκαίου, που για τους κυρίους Μητσοτάκη και Στουρνάρα είναι καί επιθυμητό, ενώ για τον κ. Τσίπρα ανεπιθύμητο.
Ποιό είναι το αναγκαίο; Η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Τι σημαίνει αυτό; Αερολογία με απορητικό κατακερματισμό και ψέλλισμα διαφόρων πολιτικώς ορθών στερεοτύπων από τον χώρο της οικονομίας της σύγχρονης ανάπτυξης, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν τα πραγματικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και χωρίς επίγνωση των δεδομένων της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης.
Πρόκειται για ένα παραμιλητό μέσα σε ένα όνειρο ανάπτυξης, το οποίο θα ήταν εφιάλτης αν μελετούσε κάποιος στοιχειωδώς σοβαρά τα θεσμικά και μακροοικονομικά δεδομένα που ορίζονται από την επιτροπεία των λεγόμενων "θεσμών" και του ΔΝΤ στις ελληνικές πολιτικές. Παραμιλούν - όπως ακριβώς και ο κ. Τσίπρας - αγνοώντας την απόλυτη αδυναμία της ελληνικής πολιτείας να ασκήσει αυτόνομες πολιτικές. Όλα αποτελούν και θα αποτελούν στο μέλλον ετερόνομες και εξωκοινωνικές πολιτικές, αν η χώρα δεν απελευθερωθεί από το θεσμικό περίβλημα που την καθιστά "αποικία χρέους" - Υποτελή Πολιτεία.
Πέραν αυτού μιλούν για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, παραμένοντας στο επίπεδο της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και θεωρώντας πως αν ιδιωτικοποιηθεί πλήρως η παραγωγή όλα τα διαρθρωτικά προβλήματα θα επιλυθούν αυτομάτως, καθώς αυτό αναφέρεται στο ευαγγέλιο των αυτορυθμιζόμενων αγορών. Έτσι λένε τα βιβλία μιας μορφής οικονομικού στοχασμού που καμία σχέση δεν έχει με τον βαθύτερα επιστημονικό στοχασμό, ο οποίος βασίζεται στην κριτική θεωρία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μετακοινωνικό φιλοσόφημα που συστήνει εξωκοινωνικά και εξωανθρώπινα μια νέα πολιτική εκκλησία της Ελλάδας.
Στο βαθμό που συσταθεί αυτή η "εκκλησία", η συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων θα λάβει αυτονόητα, δηλαδή αναγκαία χαρακτηριστικά! Και ο στόχος της εξαφάνισης της ελληνικής κοινωνίας με την μετατροπή της σε μια απολύτως ετερόνομη αγορά θα έχει επιτευχθεί. Μετά από αυτό οι κανόνες θα είναι αποτέλεσμα των συγκυριακών αναγκών της αγοράς και όχι ασφαλώς της κοινωνίας και του ανθρώπου σε αυτήν. Και ποιος ορίζει αυτές τις ανάγκες; Μα, το "αόρατο χέρι" της αγοράς (: ένα άτομο που δρα για το προσωπικό του συμφέρον τείνει να προωθεί και το συμφέρον της κοινότητάς του - Άνταμ Σμιθ). Πρόκειται για μια παράδοξη αρχή που ωστόσο μια χαρά συστήνει πολιτική εκκλησία στον νεοφιλελευθερισμό, κατά ανάλογο τρόπο που συστήθηκαν και κατέρρευσαν οι εκκλησίες του "υπαρκτού σοσιαλισμού" στις οποίες το ρόλο της Αόρατης Χείρας έπαιζε η Χείρα του Κόμματος.
Στην πραγματικότητα κανείς δεν μιλά επί μιας μεθοδολογίας αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας (που είναι ασφαλώς ζητούμενο και κατά την δική μου γνώμη), αλλά για άναρχες ιδιωτικοποιήσεις και για εκποίηση της δημόσιας περιουσίας που καμία σχέση δεν έχουν με την εξωστρέφεια την οποία επικαλούνται με έναν απατηλό τρόπο. Ούτε παραγωγική αναδιάρθρωση στον βιομηχανικό κλάδο πραγματοποιείται, ούτε ασφαλώς στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας. Για να γίνει κάτι τέτοιο θα απαιτείτο αυτόνομη, ελληνική στρατηγική με έμμεσες ή / και άμεσες επιδοτήσεις και φορολογικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ωστόσο απαγορεύονται αυστηρά από το καθεστώς επιτροπείας της χώρας μας.
Άρα, τα τροπάρια που ψάλλονται στο πλαίσιο της κατασκευής της νέας πολιτικής εκκλησίας της Ελλάδας, ή από δεξιά, ή από το κέντρο, ή από την αριστερά του κ. Τσίπρα, έρχονται απλώς να νομιμοποιήσουν πολιτικώς την σοβαρή πολιτική εξασθένηση της ελληνικής κοινωνίας και παραγωγής και να διασκεδάσουν την απόλυτη ετερονομία στην άσκηση των ελληνικών πολιτικών στο παρόν και στο μέλλον. Για να διασκεδάσουν, με άλλα λόγια, τον δικό τους αντιπαραγωγικό και τραγικά αντικοινωνικό ρόλο. Και αυτό δεξιοί και κεντρώοι αρέσκονται να αποκαλούν ρεαλισμό, ενώ τα καλαμπούρια της αριστράς Realpolitik! Μεσιανικοί και εσχατολόγοι είναι στην ουσία όλοι αυτοί. Φάρσες της ιστορίας που δεν τελείωσε, ούτε θα τελειώσει, καθώς "η εξέλιξη είναι ασυνεχής, μεταπτωτική, ανεπανόρθωτη, παράδοξη, για να γεννήσει όχι το γνωστό αλλά το άγνωστο" (Ζαν-Φρανσουά Λυοτάρ). Αυτή η εξέλιξη φοβίζει κάθε είδους εκκλησίες και τους αυθαίρετους ιερείς τους. Είναι αυτός ο φόβος που τους οδήγησε, τους οδηγεί και θα τους οδηγεί να τρομοκρατούν, όταν δεν υπνωτίζουν, τις κοινωνίες, στον βαθμό που αντιλαμβάνονται οτι η κρίση στα συστήματα παραγωγής είναι αντικειμενικά η δική τους προσωπική κρίση.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.