Σε ένα οργανωμένο κράτος υπάρχουν οι θεσμοί, οι επιφορτισμένοι με την απονομή δικαιοσύνης.
Το ερώτημα που ανακύπτει, είναι τι γίνεται όταν το κράτος αυτό είναι αποτυχημένο και οι θεσμοί του είναι σαθροί.
Όταν ένας δανειολήπτης που έχει τη δυνατότητα να πληρώσει έναν καλό δικηγόρο, γλυτώνει την περιουσία του από την κατάσχεση αλλά ο φτωχός και αδαής βρίσκει θυροκολλημένη την έξωση στην πόρτα του σπιτιού του, για να μάθει αργότερα ότι το πατρογονικό του περιτυλίχθηκε με νομότυπους τίτλους ιδιοκτησίας απρόσωπων και εν πολλοίς ύποπτων επενδυτών.
Το ερώτημα που ανακύπτει, είναι τι γίνεται όταν, σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, ένας χειρουργός στριμώχνει τον άρρωστο στη γωνία και του ζητάει φακελάκι για να τον αναλάβει, χωρίς να θορυβείται κανείς, από τη διοίκηση του νοσοκομείου, μέχρι τον τελευταίο τραυματιοφορέα –κι ας το’ χει ο κόσμος τούμπανο κι ο παραβάτης κρυφό καμάρι. Έχει τότε δικαίωμα ο απροστάτευτος ασθενής να προσφύγει στην αυτοδικία, να χειροδικήσει κατά του επίορκου όσο κι ανεξέλεγκτου χειρουργού; Δικαίωμα, σύμφωνα με τον νόμο δεν έχει, κι αν από φυσική παρόρμηση και δίκαιη αγανάκτηση το πράξει, θα τιμωρηθεί.
Το ερώτημα της ημέρας, είναι αν έχει ο Ρουβίκωνας το δικαίωμα να αναλαμβάνει τον ρόλο του αυτόκλητου μασκοφόρου προστάτη των ταπεινωμένων και των καταφρονεμένων.
Προφανώς κατά το νόμο, δεν το έχει αυτό το δικαίωμα και οι δράστες εφόσον συλληφθούν, θα τιμωρηθούν αναλόγως.
Παρόλα αυτά, είναι μάλλον βέβαιο ότι μεγάλο μέρος αυτής της κοινωνίας — θύματος των σαθρών θεσμών και του αποτυχημένου μας κράτους, επικροτεί τον ακτιβισμό του Ρουβίκωνα. Τολμά ο υποφαινόμενος να ομολογήσει ότι κι αυτός φλερτάρει με την ιδέα, ότι εφόσον κράτος δικαίου δεν υπάρχει, αν σφίγγουν τα γάλατα των αθλίων του εσμού που καταδυναστεύει τις ζωές μας, τόσο το καλύτερο για όλους μας.
Δεν μπορώ να μην θυμάμαι, όμως, ότι πριν λίγα χρόνια, τα ρεμάλια με τα μαύρα, με τη δική τους λογική, κατέστρεφαν πάγκους μεταναστών στις λαϊκές αγορές, διότι οι τελευταίοι υποτίθεται ότι έπαιρναν δουλειές ντόπιων·μέχρι που σιγά-σιγά, έφτασαν και στη δολοφονία ενός αθώου ανθρώπου, του Παύλου Φύσα.
Το ότι πολλοί βλέπουμε με συμπάθεια τον Ρουβίκωνα και ακόμα περισσότεροι απεχθανόμαστε τη Χρυσή Αυγή, δεν μπορεί ούτε πρέπει να μας εμποδίζει να δούμε ότι από διαφορετικές αφετηρίες ορμώμενοι και οι μεν και οι δε, χρησιμοποιούν τις ίδιες πρακτικές, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η αυτοδικία, τελικά, δεν είναι χρήσιμη, διότι τα οφέλη της, δυνητικά, μπορεί να αποδειχθούν πολύ μικρότερα από τη ζημιά που θα μπορούσαν να προκαλέσουν.
Ή όπως έλεγε κι ο Μαχάτμα Γκάντι: “Το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» είναι ότι θα καταλήξει να κάνει όλον τον κόσμο τυφλό.”
Το ερώτημα που παραμένει να αιωρείται, είναι πόσο ακόμα, κι ως πότε, θα ανεχόμαστε αυτήν την αχαρακτήριστη πολιτική τάξη που μας διαφεντεύει και που, με τις πράξεις και τις παραλείψεις της, δικαιολογεί τη δράση των αυτόκλητων τιμωρών, όποιοι κι αν είναι αυτοί, απ’ όπου κι αν προέρχονται.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.