photo: G.Vitsaras/SOOC
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *
Μάλλον δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το ουρλιαχτό της Αναστασίας Τσουκαλά, την κραυγή από τη σύνθεση του απερίγραπτου πόνου με τα συναισθήματα μιας γυναίκας που βρισκόταν στο έδαφος σοβαρά τραυματισμένη από την φωτοβολίδα που εκτόξευσε στα Εξάρχεια ένας από τους ιερείς του Μολώχ: Ένα καμένο μυαλό, μια φουρτουνιασμένη ψυχή. Η ίδια η τρέλα που εκτοξεύει φωτιά εναντίον του εχθρού σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας συνήθως αυτούς που δεν είναι προετοιμασμένοι και εκπαιδευμένοι από τον ίδιο τον Μολώχ.
Το ουρλιαχτό της Αναστασίας Τσουκαλά ήρθε για να ανασύρει από την μνήμη μου το "Ουρλιαχτό" του Άλλεν Γκίνσμπεργκ. Ανακατεμένους στοίχους από την πλέον οργανωμένη ανακατωσιά που εξέφρασε η λεγόμενη γενιά των Μπιτ. Η "Αδιαχώριστη Συνείδηση" κατά Γκίνσμπεργκ δεν χωρά φωτοβολίδες και μολότοφ, ούτε μπορεί να εκφράζεται από αυτά ή με αυτά. Αυτά σκοτώνουν την συνείδηση που συγχωνεύει επαναστατικά ή απλώς αντιδραστικά το παράλογο, με το αντιφατικό, το ορθολογικό, το δίκιο και το άδικο.
Αυτό το στημένο παιχνίδι δολοφονικής βίας μεταξύ αντιεξουσιαστών και αστυνομίας, με πυρήνα τα Εξάρχεια, όπως και η πολιτική νομιμοποίηση κάθε μανιακού αγωνιστή, του οποίου το ψυχολογικό αδιέξοδο τρέφεται με μολότοφ, σφαίρες, φωτοβολίδες και παραληρηματικό λόγο, δεν μπορεί να παραμείνει άλλο στην σφαίρα του κράτους και των οργάνων του. Δεν αφορά απλώς σε κάποιες μικρές κοινωνικές ομάδες, είναι υπόθεση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.
Εγώ, από το στόμα της Αναστασίας Τσουκαλά άκουσα να βγαίνει μια κραυγή εναντίον του θεού της βίας, της εξόντωσης και της καταστροφής. Εναντίον του Μολώχ, που κατακυριεύει τη ζωή οργάνων της σπατάλης της ζωής, ασχέτως αν αυτά αποτελούν δυνάμεις του κράτους, του παρακράτους ή του οργισμένου τρελοκομείου, που αντί να ακούσουν τον ποιητή: "Βγάλτε τις κλειδαριές από τις πόρτες! Βγάλτε τις πόρτες απ' τους μεντεσέδες!", μετέτρεψαν τις πόρτες σε πολεμίστρες και έκαναν όπλο τους όχι τις κλειδαριές και τους μεντεσέδες, αλλά τη φωτιά. Σε εσωτερική κόλαση ζουν. Κολάσεις φαντασιώνονται. Κολάσεις εμπορεύονται. Κόλαση προσφέρουν σε όσους τους πλησιάζουν ή σε όσους τυχαίνει να περνούν από απέναντι, να δουλεύουν απέναντι ή να εγκλωβίζονται στους "απέναντι". Αυτοί απλώς τυχαίνει να βρίσκονται σε λάθος σημείο την λάθος στιγμή. Ας πρόσεχαν!
Όχι, η ψυχολογική φόρτιση και το ψυχολογικό αδιέξοδο από την αίσθηση προσωπικής "ήττας" και περιφρόνησης δεν μπορεί να είναι υπόθεση του Μολώχ. Είναι υπόθεση της κοινωνίας που οφείλει να χρησιμοποιήσει αυτό ακριβώς το ψυχολογικό πρόβλημα ως ευκαιρία και μοχλό συνειδητοποίησης για να ακυρωθεί αυτό το στημένο, αλλά παράλληλα άκρως επικίνδυνο παιχνίδι στα Εξάρχεια και οπουδήποτε αλλού. Το ζήτημα δεν είναι τάξης και ασφάλειας, είναι απλώς ζήτημα σεβασμού της ζωής. Η ζωή - η δική μας και του Άλλου - δεν είναι σύμβολο που "όμορφα καίγεται" ή καταστρέφεται, δεν είναι απλώς ένα πολύτιμο αγαθό, είναι ο ανώτατος νόμος κάθε ανθρώπου με στοιχειώδη συνείδηση, κάθε κοινωνίας με στοιχειώδη ευαισθησία.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.