Στην Ελλάδα ποτέ άλλοτε η πραγματικότητα δεν διέφερε τόσο πολύ από την αναπαράστασή της στη βουλή και τα ΜΜΕ. Οι μεγάλοι παίκτες είναι σήμερα οι μεγάλοι χρεοκοπημένοι παράγοντες. Και όσο χάνουν παικτική δύναμη τόσο εκχυδαΐζουν την επικοινωνία (τους) και μετατρέπουν σε παιδαριώδες αφήγημα την προπαγάνδα (τους). Αυτό που πραγματικά σοκάρει είναι η υποβάθμιση της ποιότητας και η προσβολή της ωριμότητας. Από την άλλη, τα μνημόνια μειώσαν δραστικά την παικτική δύναμη των κομμάτων και έτσι φυσιολογικά μεγεθύνθηκε η περιπαικτική τους δύναμη (προς τον λαό ασφαλώς). Η χθεσινή συζήτηση επί του Προϋπολογισμού ήταν η ιλαροτραγωδία του διεστραμμένου φαντασιακού. Ήταν η επιτομή του περιπαικτικού ύφους.
Η πολιτική στην Ελλάδα είναι πλέον μια υπόθεση διαρκούς διαστροφής του φαντασιακού, κτισμένη πάνω στο αφήγημα των μνημονίων και την έξοδο από αυτά. Δεν πρόκειται για την αντίληψη ενός παιδιού, που αισθανόμενο το σώμα του ασυντόνιστο λόγω της διαρθρωτικής του αναπηρίας, ταυτίζεται με την εικόνα του στον καθρέφτη για να αποκτήσει "ενότητα", μια φαινομενική πληρότητα (: σταθερότητα), αλλά για ένα παιδί που καθρεφτίζεται σε μια βιτρίνα μιας Ευρώπης που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα και μιας Ελλάδας κατεστραμμένη βιτρίνα. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για το φαντασιακό του Λακάν - μια συνηθισμένη μορφή αλλοτρίωσης - αλλά για μια διεστραμμένη αλλοτρίωση, καθώς δεν πρόκειται για ταύτιση έξω από τον πραγματικό εαυτό, αλλά για ταύτιση με την εικόνα του εαυτού σε συνάρτηση με τις κούκλες και τα εμπορεύματα της βιτρίνας ή το ρημαδιό της βιτρίνας. Είναι διαστροφή, φίλε μου, να καθρεφτίζεσαι στις βιτρίνες και όχι απλώς διάσταση της αλλοτρίωσης.
Το καθρέφτισμα στην βιτρίνα μεγεθύνει την παικτική δύναμη του ανθρώπου: την διάθεση του για τζογάρισμα, ισχυρίζονται κάποιοι ερευνητές της συμπεριφοράς. Ναι, αλλά εδώ, παρά την ενίσχυση του τζόγου από τις κυβερνήσεις και ιδιαίτερα από την σημερινή, την αριστερή, οι επιχειρηματίες του χώρου εμφανίζονται ανήσυχοι. Διαπιστώνουν θορυβημένοι την συρρίκνωση της παικτικής δύναμης του Έλληνα και προβληματίζονται για την εξέλιξη του κοινωνικού μοντέλου στην πατρίδα μας και όχι ασφαλώς στενά και χυδαία για το μέλλον των επιχειρήσεων τους - όπως ισχυρίζονται οι μίζεροι και ανίκανοι να δουν τον εαυτό τους ως στοιχείο της βιτρίνας!
Να συμπεράνουμε πως οι Έλληνες έπαψαν να καθρεφτίζονται στις βιτρίνες και πως περιορίζονται στον καθρέφτη του σπιτιού τους; Δεν νομίζω. Μάλλον ολοένα και περισσότεροι καθρεφτίζονται στις βιτρίνες με περιπαικτική πλέον και όχι παικτική διάθεση! Αυτό είναι μια κρίσιμη μεταβολή, η οποία στον βαθμό που συμβαίνει θα διαμορφώσει τάσεις επαναστατικών αλλαγών σχεδόν παντού στην χώρα. Αν καί ο λαός μετατρέψει την - χαμένη του - παικτική δύναμη σε περιπαικτική, όπως ακριβώς πράττουν ένα σωρό επιχειρηματίες, τα κόμματα, τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις, τότε μια νέα πολιτική ισορροπία θα δομηθεί στην Ελλάδα. Και μη φοβάσαι, αναγνώστη μου, εάν μας κοπεί η παικτική διάθεση, δεν θα πάψει να λειτουργεί το φαντασιακό (είτε με την έννοια του Κορνήλιου Καστοριάδη, είτε με εκείνη του Ζακ Λακάν). Απλώς αυτό θα λάβει την μορφή της κριτικής διασκέδασης της αλλοτρίωσής μας. Θα βλέπουμε το είδωλό μας, όχι για να σταθεροποιήσουμε το ύφος μας ποζάροντας και για να αποκτήσουμε φανταστική πληρότητα ως προς τον κατακερματισμένο εαυτό μας, αλλά για να "γελάσουμε" μαζί του. Αυτός είναι προσωπικός μηχανισμός ακύρωσης (: αποκλεισμού) όσων θρασύτατα παίζουν μαζί μας αυτό τον καιρό, χωρίς να διαθέτουν αντικειμενικά παικτική δύναμη. Έτσι αποκλείεις αυτόν που σε περιπαίζει. Και αυτό αποτελεί πολιτική πράξη και όχι απλώς ψυχολογικό κόλπο.
Η αύξηση της περιπαικτικής δύναμης είναι μια λύση την εποχή της αντικειμενικής μείωσης της παικτικής δύναμης. Μια καλή λύση σωτηρίας από την ψύχωση που προκαλείται από την γενικευμένη απορρύθμιση των πολιτικών σε εθνικό και πλέον παγκόσμιο επίπεδο. Εάν διαβάσεις την πρώτη παράγραφο αυτού του σημειώματος με παικτική διάθεση θα σου κοπεί κάθε διάθεση, ενώ αν δεις την πραγματικότητα που μεταφέρει με περιπαικτική διάθεση θα έχεις την πιθανότητα να υπάρξεις χωρίς διεστραμμένους αντικατοπτρισμούς του ευτού σου. Τότε θα έχεις σπάσει την βιτρίνα του πολιτικού και οικονομικού μάρκετινγκ, όχι για να κάνεις οπωσδήποτε επανάσταση, αλλά απλώς για να προσεγγίσεις την πραγματικότητα (: δομή) που σε ορίζει και ασφαλώς σε εκπαιδεύει ως κοινωνικό και πολιτικό ον.
Τότε ίσως πετύχεις να μετατραπείς εσύ σε καθρέφτη του άλλου και ο άλλος σε δικό σου καθρέφτη. Εκεί αρχίζει ο πραγματισμός που δεν έχει σχέση με τον ρεαλισμό και "αλήθειες" που κατασκευάζονται έξω από εσένα. Αλήθεια είναι η δική σου αίσθηση της πραγματικότητας, στο βαθμό που αυτή δομείται με φυσικό και όχι μεταφυσικό τρόπο ή ως προέκταση των αισθήσεων. Η μεγέθυνση της περιπαικτικής μας δύναμης είναι μια κάποια λύση αυτή την περίοδο προς αυτή την κατεύθυνση. Ας περιπαίξουμε τους περιπαίζοντές μας!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.