Θα γράψω σύντομα, όταν πλέον τα στοιχεία που θα ορίζουν με πολιτικούς όρους αυτό το κύμα σκανδαλισμού, θα είναι απολύτως σαφή και δεν θα υπάρχει περιθώριο να θεωρήσει κάποιος πως εικοτολογώ ή πως επιχειρώ να μειώσω τη σοβαρότητα αυτού του κοινωνικού φαινομένου, το οποίο αυτό καθ΄ εαυτό αποτελεί διάσταση της εξουσίας.
Ωστόσο, και σε κάθε περίπτωση η παροιμία «αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες» έχει εφαρμογή και εδώ - εκτός από τα κακαρίσματα στην Ελλάδα για το «σκοπιανό», την ώρα που οι κότες γεννούν στη μνημονιακή φωλιά τους διαρκώς περισσότερα και αθλιότερα αντικοινωνικά μέτρα!
Είναι ειρωνεία, φίλε μου, να στρέφονται οι προβολείς και οι κάμερες στις παρενοχλήσεις που (σκοπίμως) συγχέονται με βιασμούς, παιδοφιλία και άλλες εγκληματικές «ανωμαλίες», την ίδια ώρα που οι συνάδελφοι της σημαντικής δημοσιογράφου του BBC, Carrie Gracie, υφίστανται λογοκρισία και δεν μπορούν να εκφράσουν, όπως επιθυμούν, την υποστήριξή τους στην ίδια και το δίκαιο αίτημα των γυναικών να αμείβονται όπως και οι άντρες συνάδελφοί τους, χωρίς διακρίσεις που αφορούν στο φύλο.
Ενώ γίνεται χαμός για τις παρενοχλήσεις, επιχειρείται εναγωνίως από τους ίδιους διαύλους που αναδεικνύουν σήμερα μαζικά και ξαφνικά το φαινόμενο - σαν να ξύπνησαν αίφνης από χειμερία νάρκη - να υποβαθμιστεί το ζήτημα των διακρίσεων στις αμοιβές γυναικών.
Εδώ έχουμε και θεωρία που ερμηνεύει αυτή την συμπεριφορά διακρίσεων εις βάρος των γυναικών στην αγορά εργασίας, αλλά τα κακαρίσματα αφορούν σε άλλες εξουσιαστικές συμπεριφορές κάποιων ανδρών και μιας λεσβίας, δίχως μάλιστα να συνδέονται με την οικονομία του φαινομένου! Λες και είναι αποκλειστικά ζήτημα ιδεών και ψυχολόγου το πράγμα!
Τι λέει η θεωρία του G. Becker - The Economics of Discrimination; Εισαγάγει την έννοια της ροπής για διακρίσεις, η οποία κοινωνιολογικά και πολιτικά συμπίπτει με την έννοια της φυλετικής προκατάληψης, ως εξής: Αν ένας εργοδότης είναι προκατειλημμένος με τις γυναίκες εργαζόμενες, τότε η πρόσληψη μιας από αυτές θα εμφανίζεται πως μειώνει την ωφέλειά του, στο βαθμό που για αντίστοιχη θέση αυτή αμειφθεί όπως ακριβώς ο άνδρας συνάδελφός της. Αν λοιπόν η πρόσληψη μια γυναίκας κοστίζει wB ανά ώρα, ο εργοδότης θα λειτουργήσει σαν να κοστίζει [wB (1+d)], όπου d είναι ένας θετικός αριθμός ο οποίος ονομάζεται συντελεστής διάκρισης. Ο συντελεστής διάκρισης δίνει την ποσοστιαία ανατίμηση του κόστους για την πρόσληψη μιας γυναίκας που οφείλεται στην προκατάληψη του εργοδότη. Όσο μεγαλύτερη είναι η προκατάληψη, τόσο μεγαλύτερη εμφανίζεται στο μυαλό του να είναι και η απώλεια ωφέλειας από την πρόσληψη γυναικών εργαζομένων και τόσο μεγαλύτερος ο συντελεστής διάκρισης. Προφανώς, αν d = 0, τότε δεν υπάρχει διάκριση και γυναίκες και άνδρες θα αμείβονται κατά όμοιο τρόπο.
Ναι, αλλά αντί για το άτιμο το (d) «κακαρίζουμε» για άλλα ζητήματα εκμετάλλευσης της εξουσιαστικής θέσης, τα οποία χωρίς να ισχυρίζομαι πως δεν είναι σοβαρά και εξίσου πολιτικά, λαμβάνουν τη διάσταση υποκρισίας στο βαθμό που μοιάζει να διαδίδονται για να «σκεπάσουν» και συσκοτίσουν την ύπαρξη του συντελεστή διάκρισης στην αγορά μεταξύ γυναικών και ανδρών, όπως και άλλων μορφών διακρίσεων / αποκλεισμού των γυναικών στις σύγχρονες, μεταμοντέρνες, υπερ-φιλελεύθερες κοινωνίες μας!...
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.