Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *
Όποιος αρνείται να αναγνωρίσει την επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του την τελευταία τριετία (από την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στις 25 Ιανουαρίου 2015 μέχρι σήμερα), εκτός από άδικος πρέπει να είναι και ανίκανος να πολιτικοποιήσει την πραγματικότητα που ο ίδιος βιώνει, είτε ως δράμα, είτε ως κωμωδία. Κακό αυτό!
Ο Αλέξης Τσίπρας ως μορφή αποτελεί την επιτομή της προσαρμοστικότητας με την έννοια της «προσωπικής προοπτικής». Αυτή, στο πεδίο της αισθητικής, αναπτύχθηκε ως έννοια το 1430 και για να την ενσωματώσεις καλά σαν ιδέα στο γνωστικό σου μοντέλο απαιτείται γνώση γεωμετρίας και απλών μαθηματικών υπολογισμών. Και ο κ. Τσίπρας σπούδασε μηχανικός, βιώνοντας παράλληλα το σύμπλεγμα της μεταδικτατορικής μικροαστικής ριζοσπαστικότητας, η οποία σε σημαντικό βαθμό έγινε κτήμα της ευρύτερης αριστεράς. Έμοιαζε με αριστερά, καθώς αποκρυστάλλωνε το κεντρικό κοινωνικό και πολιτικό αφήγημα της λεγόμενης ευρωπαϊκής αριστεράς και του τροτσκισμού, για να δομήσει πάνω σε αυτό/ά τους διαλογικούς κόμβους του εξουσιαστικού της αιτήματος (: πολιτική ρητορεία ΣΥΡΙΖΑ) με όρους, ωστόσο, μικροαστικού ριζοσπαστισμού.
Ο άλλος κλάδος του μικροαστικού ριζοσπαστισμού εκφράζεται από τη λεγόμενη κοινωνική δεξιά και έτσι θα μπορούσες να ερμηνεύσεις αφηρημένα την «αδελφοποίηση» Τσίπρα-Καμμένου, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υπό την θετική ματιά «Καραμανλικών». Όσο για τον «Παπανδρεϊσμό», δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί τον κυριότερο φορέα του μικροαστικού ριζοσπαστισμού στην Ελλάδα. Και έτσι πολύ φυσιολογικά συνδέθηκε αρμονικά με την εξουσιαστική προοπτική του Αλέξη Τσίπρα, συγκροτώντας από κοινού με το αρχικό αριστερό μείγμα του ΣΥΡΙΖΑ την εκλογική δύναμη του κόμματος του σημερινού πρωθυπουργού.
Ο Αλμπέρτι αναφερόμενος σε αυτή την (αισθητική) μορφή - με την σύγχρονή μας έννοια του Gestalt – δόμησης του γνωστικού μοντέλου, την παρομοίασε με «ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο», στάση που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει ότι βρίσκεται μέσα στα αναπαριστώμενα και λαμβάνει μέρος σ΄ αυτά σαν βασικός παράγοντας, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας κομπάρσος ή απλώς θεατής σε ένα έργο που άλλοι σκηνοθετούν και άλλοι «παίζουν» στους κεντρικούς ρόλους στα παρασκήνια. Πέντε αιώνες αργότερα, η αισθητική του ανοιχτού παράθυρου στον κόσμο κυριάρχησε στον κινηματογράφο του ρεαλισμού, ενώ ο Τύπος θεώρησε πως αυτό είναι πράγματι ρεαλισμός, σε αντίθεση με τη μεθοδολογική προσέγγιση της πολιτικής επιστήμης στο ζήτημα.
Με αυτή την έννοια, ο Αλέξης Τσίπρας μέσα σε τρία χρόνια εξουσίας μεταμορφώθηκε φυσιολογικά από «ριζοσπάστης της αριστεράς» στον αυθεντικότερο ρεαλιστή πολιτικό του ελληνικού συστήματος και σε έναν από τους πλέον προσαρμοστικούς πολιτικούς στην ΕΕ - σχεδόν με εφηβική ικανότητα συμμόρφωσης - βοηθώντας σημαντικά τη διαδικασία προσαρμογής της Ελλάδας που επέλεξε ως «θεραπευτική συνταγή» η τρόικα, για να αποσοβήσει μια δραματική κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μια πιθανή γεωπολιτική κρίση στην περιοχή μας.
Άρα, η επιτυχία του κ. Τσίπρα βασίζεται στα κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, τα οποία αποτελούν «κλειδί επιτυχίας» για μια μεγάλη κατηγορία συνανθρώπων μας και συμπολιτών μας από όλους τους πολιτικούς χώρους. Ο βαθμός υποκρισίας διαφέρει και διαμορφώνεται από τα δεξιά προς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Ο αριστερός του είδους χαρακτηρίζεται ασφαλώς από μεγαλύτερη υποκρισία σε σχέση με τον δεξιό ή νεοφιλελεύθερο. Ο ρεαλιστής του είδους που ισχυρίζεται πως είναι αριστερός, διακοσμώντας ενίοτε τον λόγο του με αριστερές κορώνες, εμφανίζεται ως κορυφαίος υποκριτής, κινδυνεύοντας να χαρακτηριστεί «απόλυτος καραγκιόζης».
Έχει σημασία αυτό; Όχι, στον βαθμό που ο καραγκιόζης αποτελεί «εθνικό ήρωα» μας, ή στον βαθμό που την ανθρώπινη ευφυία και αξιοπρέπεια την αντιμετωπίζεις αλγοριθμικώς!
Είδες, αναγνώστη μου, τι ωραία παρουσιάζω σήμερα ένα παλαιό πρόβλημα; Είδες πόσο «τρυφερά» παρουσιάζω τον έκδηλο μέχρι απόλυτης χυδαιότητας καιροσκοπισμό; Μέχρι και «αλγοριθμιστή» εμφανίζω στο σημερινό σημείωμα τον πρωθυπουργό! Μέχρι και το «σκοπιανό» θα «επιλυθεί» με μια μορφή αναπαράστασης αλγορίθμου και εσύ αμφιβάλεις ακόμη για το αν προοδεύουμε ως εθνική οικονομία; Μάλλον δεν είσαι αρκετά ρεαλιστής!
Τον κύριο Τσίπρα τον κατασκεύασαν σαν ικανό πρωθυπουργό κυρίως οι φερόμενοι ως αντίπαλοί του. Άλλοι δείχνοντας θετικά την ικανότητα προσαρμογής του και άλλοι κατηγορώντας τον επειδή έκανε τα δύσκολα για αυτούς, απλά για εκείνον. Προσωπικά πιστεύω πως πράγματι ο κύριος Τσίπρας πέτυχε ως πρωθυπουργός, επειδή στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ πρωθυπουργός, αλλά ένας «πολυπρόσωπος» κυβερνήτης που σωστά διέκρινε πως αν αφεθεί στο ρεύμα του «Παπανδρεϊσμού», φλερτάροντας παράλληλα με τον «Καραμανλισμό», θα μπορούσε να εμφανίσει τον πλέον ξεδιάντροπο πολιτικό καιροσκοπισμό μετά την μεταπολίτευση σαν την πλέον ρεαλιστική και παράλληλα προοδευτική πολιτική για τη σωτηρία της χώρας.
Η αποδοχή που επιζητούσε εναγωνίως ο Αλέξης Τσίπρας από τα διεθνή κέντρα αποφάσεων και τους «διεθνείς» διαμορφωτές της κοινής γνώμης επετεύχθη δια του λεγομένου «conforming consumption» αυτού προς αυτούς, την ίδια στιγμή που ο ίδιος και οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονταν ψευδο-υφολογικώς σαν αντικομφορμιστές. Και αυτό, αναγνώστη μου, είναι ζήτημα αισθητικής παρακμής - αν αναφερόμαστε σε ενήλικες - το οποίο με ενοχλεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.