Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *
Δειλοί, ενδοτικοί και φοβιτσιάρηδες εμφανίζονται να είναι στην σημερινή Ελλάδα οι άνθρωποι που το μόνο πράγμα που φοβούνται είναι ο τυχοδιωκτισμός και ο αριβισμός σε όλες τους τις εκφάνσεις. Οι άνθρωποι που το μόνο που φοβούνται είναι η θρασυδειλία και η αβελτηρία που οδήγησε ή κατέληξε σε όλες ανεξαιρέτως τις εθνικές ή/και κοινωνικές καταστροφές του ελληνικού κράτους, από ιδρύσεώς του. Πρόκειται για αυτά ακριβώς που επέφεραν θάνατο, καταστροφή, πτωχεύσεις, δυστυχία, ταπεινώσεις, ξεριζωμό, διχασμό, εγκληματικές αντεκδικήσεις, πολιτική ανωμαλία και στρατιωτικές ή διπλωματικές ήττες με εθνική υποχώρηση. Ας μην αναφέρω παραδείγματα και ερεθίσω περισσότερο, μέρες που είναι! Μάλλον καταλαβαινόμαστε!
Ως άνανδροι καταντήσαμε να θεωρούμαστε από έναν εσμό χαζοβιόληδων ή επιτήδειων λαϊκιστών οι πραγματικοί, υπεύθυνοι και έντιμοι άνδρες που αγωνίζονται να δουν και να παρουσιάσουν κατάματα την πραγματικότητα και να προτείνουν λύσεις υπέρ του έθνους και του λαού στη βάση αυτής. Αυτοί που δεν θα είχαν ίσως αντίρρηση να αποδεχτούν ακόμη και δραματικά παρακινδυνευμένα σενάρια δράσης, αρκεί αυτά να μην περιέχουν αυταπάτες και απάτες. Και αρκεί αυτά να αποτελούν το απαύγασμα της λαϊκής βούλησης στη συγκυρία, μετά από ειλικρινή διαβούλευση και επίγνωση των πιθανών κινδύνων, των απειλών, των πιθανών ευκαιριών και των δυνατοτήτων.
Είναι κοινωνική κατάντια να θεωρούνται φοβισμένοι και ενδοτικοί αυτοί που δεν ακολουθούν τον εύκολο δρόμο του αποπροσανατολισμού από την πραγματικότητα και την κολακεία του λαού, αλλά διεκδικούν το δικαίωμα / υποχρέωση στην έντιμη κριτική, πριν από κάθε συγκρουσιακό δίλημμα, πριν από κάθε μεγάλη απόφαση. Και αυτό επειδή γνωρίζουν καλά πως μετά την έναρξη των εχθροπραξιών (ή στην οικονομία, ή στη κοινωνία, ή με στρατιωτικά μέσα) δεν υπάρχει για αυτούς επιλογή - ούτε δυνατότητα κριτικής, ούτε εναλλακτικά σενάρια!
Σε μια τέτοια εξέλιξη, όταν δεις τον εργάτη να τρώει ξύλο από τον αστυφύλακα δεν ρωτάς ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο! Αν η πατρίδα μας εμπλακεί σε πόλεμο οποιασδήποτε μορφής, την ώρα των εχθροπραξιών δεν ρωτάμε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ή τι θα μπορούσε να γίνει για να μην συμβεί αυτό που συμβαίνει! Αγωνιζόμαστε μαζί με τον εργάτη, μαζί με τον στρατιώτη, μαζί με τον δικό μας και ας έχει η ηγεσία διαπράξει έγκλημα εις βάρος του κοινωνικού ή εθνικού συμφέροντος.
Προσωπικά έτσι έπραξα ενώπιον της κοινωνικοοικονομικής καταστροφής που βιώσαμε και τελειωμό δεν έχει, όπως πρόκειται να κάνω και σε οποιαδήποτε άλλη περιπέτεια εθνικών διαστάσεων. Αυτό για εμένα σημαίνει πατριωτισμός. Ο πατριωτισμός είναι μια πολύ σοβαρή και υπεύθυνη υπόθεση για να τον αφήνεις στον εθνικιστή και στον κάθε πολεμόφρονα, ή στον κάθε τυχοδιώκτη δεξιό ή αριστερό, αδιακρίτως.
Δειλία είναι να φοβάσαι να δεις κατάματα και να περιγράψεις την πραγματικότητα, αγαπητέ αναγνώστη, και θάρρος είναι να πεις:
- Η οικονομική κατάρρευση και η στρατηγική των μνημονίων που ακολούθησε εξασθένησε σοβαρά την Ελλάδα και ως παράγοντα των διεθνών πολιτικών - καί μεταξύ των συμμάχων της.
- Είναι λάθος να προσβλέπεις στην ΕΕ και στις ΗΠΑ - όπως αντίστοιχα έκανες με την Ρωσία και την Κίνα την εποχή της πτώχευσης - για βοήθεια στα εθνικά ζητήματα και κυρίως σε ό, τι αφορά στα ελληνοτουρκικά. Η Τουρκία μπορεί να διαπραγματεύεται με τους Μεγάλους, εσύ απλώς μπορείς να ισχυρίζεσαι πως ανήκεις στους Μεγάλους. Και η τουρκική ηγεσία μπορεί να παζαρέψει (και) εσένα με τους Μεγάλους, καθώς εσύ δεν φρόντισες και δεν φροντίζεις να το αποφύγεις με ένα εναλλακτικό σενάριο που από «αντικείμενο» θα σε καθιστά «υποκείμενο».
- Μπορεί τα σύνορα της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας να είναι και σύνορα της ΕΕ, αλλά ποια είναι αυτά τα σύνορα; Ας σοβαρευτούμε, πριν από λίγο καιρό τα σύνορα από το Αιγαίο μεταφέρθηκαν ουσιαστικά στην ΠΓΔΜ, που δεν είναι μέλος της ΕΕ! Τα ανοιχτά ζητήματα στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, όπως οι αιτιάσεις και οι διεκδικήσεις από την πλευρά της Τουρκίας, δεν είναι ακριβώς υπόθεση συνόρων και αυτό είναι πολύ κακό η πολιτική ηγεσία και ο δημοσιογραφικός κόσμος να μην το εξηγούν πλήρως και με σαφήνεια στον ελληνικό λαό.
- Η μονιστική αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο δείχνει περισσότερο πολιτική αδυναμία για την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος, παρά θεσμική κάλυψη (διεθνή διασφάλιση). Πρόκειται ουσιαστικά για παγίδα (αυτοπαγίδευση) με τον τρόπο που αναπτύσσεται από την πολιτική ηγεσία της χώρας μας το αφήγημα της πολιτικής ορθότητας για την άρθρωση του εθνικού συμφέροντος στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου. Υπάρχουν αρκετά σημεία στην ελληνοτουρκική διένεξη όπου η ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου θα μπορούσε να αντιφάσκει με τις ελληνικές θέσεις. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί που επιμένουν στην μονοδιάστατη προβολή συνθηκών, κανόνων και εθίμων του Διεθνούς Δικαίου σε ό, τι αφορά στα συγκεκριμένα ζητήματα που αντικειμενικά αποτελούν το πλαίσιο και την εξέλιξη της ελληνοτουρκικής διένεξης, στην οποία κατά ένα μέρος εμπλέκεται και η Κυπριακή Δημοκρατία.
- Το νέο δόγμα για την ευρωάμυνα, όπως και η αναθεωρημένη στρατηγική των ΗΠΑ για την γεωπολιτική περιοχή μας, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως ενισχύουν έμμεσα την ελληνική θέση απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Αντίθετα και τα δύο ενισχύουν έμμεσα πολιτικά την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη. Και αυτό πάντα σε σχέση με τη νέα στρατηγική συμμαχία που διαμορφώνεται μεταξύ Ρωσίας, Τουρκίας και Ιράν.
Η εναλλακτική προσέγγιση, η οποία θα μπορούσε να χαλαρώσει τουλάχιστον προσωρινά την υφιστάμενη ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, απαιτεί την άμεση επαναπροσέγγιση της ελληνικής και τουρκικής ηγεσίας για την δημιουργία νέων θεσμών αποφυγής οποιουδήποτε θερμού επεισοδίου και οποιασδήποτε όξυνσης σε διπλωματικό επίπεδο.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.