Η ζωή μας είναι περισσότερο ή λιγότερο μια τραγωδία, αποκορύφωμα της οποίας είναι ο θάνατος. Σχετικά με τον οποίο άσοφοι και σοφοί διαχρονικά προσπάθησαν να βρουν απαντήσεις και να δώσουν, ει δυνατόν, λύσεις. Και αυτό εκφράζεται, όχι μόνο μέσα απ’ τον αγώνα για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής και τις διάφορες ανακαλύψεις αλλά και μέσα από δρόμους, που ανοίγει η σκέψη και η τέχνη.
Έτσι ο Σωκράτης, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης για παράδειγμα, αποφάνθηκαν ότι «η φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου». Με την έννοια ότι ο τρόπος με τον οποίο σκεπτόμαστε και αντιμετωπίζουμε τη ζωή εξαρτάται αποφασιστικά απ’ τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε το μυστήριο του θανάτου. Ένας άνθρωπος, για παράδειγμα, που κοιτάζει κατάματα το μυστήριο του θανάτου μπορεί να κάνει απίστευτα και θαυμαστά πράγματα στη ζωή του. Ενώ κάποιος, που κατέχεται από θανατοφοβία, είναι περιδεής, άτολμος και, κατά κανόνα αδρανής. Αρκετά όμως πριν απ’ τους προαναφερθέντες φιλοσόφους ο Όμηρος βάζει τον Οδυσσέα να κατεβαίνει στον Άδη, το βασίλειο του θανάτου, προκειμένου να πάρει απάντηση για τις ατέρμονες περιπέτειές του και το μέλλον του. Γεγονός που σημαίνει ότι ο μεγάλος ποιητής περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια πριν απ’ τον Φρόιντ είχε ανακαλύψει τον μυστηριώδη κόσμο του λεγόμενου ασυνειδήτου. Μέσα στο οποίο ,όποιος μπορέσει να καταδυθεί, βρίσκει τις λύσεις και τις απαντήσεις όλων των προβλημάτων και βέβαια πρωταρχικά του μυστηρίου του θανάτου. Οι τραγικοί ποιητές εξάλλου με τις τραγωδίες τους προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Και με βάση πάντα το διεισδυτικό τους πνεύμα έφτασαν στα ακρότατα όρια της ανθρώπινης σκέψης.
Διαπιστώνοντας ότι η λύση του μυστηρίου και συνεπώς η λύτρωση του ανθρώπου είναι πέρα και πάνω απ’ τις ανθρώπινες δυνατότητες. Πράγμα που φαίνεται άλλωστε απ’ το γεγονός ότι για τα οποιαδήποτε αδιέξοδα της ανθρώπινης σκέψης και πραγματικότητας επινόησαν οι αρχαίοι τον «από μηχανής θεό». Αλλά και πάμπολλοι άλλοι παλιοί και νεότεροι έψαξαν άλλους δρόμους. Πλην όμως μάταια.
Για να διαπιστώνουμε τελικά ότι η πολυπόθητη απάντηση και λύση έρχεται μόνο μέσα απ’ το Ευαγγέλιο. Όπου ο πρωταγωνιστής Χριστός δεν είναι κάποιος υποκριτής (= ηθοποιός) που εμφανίζεται με κάποια μηχανικά μέσα αλλά ο ίδιος ο αληθινός Θεός που έρχεται με μυστηριώδη τρόπο. Για να δώσει με την ίδια του τη ζωή και τη διδασκαλία τις αυθεντικές λύσεις και απαντήσεις στα οποιαδήποτε δυσεπίλυτα και αδυσώπητα προβλήματα. Και ασφαλώς στο «όντως φοβερότερο μυστήριο του θανάτου». Γεγονός που φαίνεται ιδιαίτερα στη συνομιλία του Χριστού με την αδελφή του Λαζάρου Μάρθα, όταν εκείνη εκφράζει το παράπονό της γιατί απουσίαζε, ενόσω ο αδελφός της νοσούσε, για να τον θεραπεύσει. Οπότε ο Χριστός τη βεβαιώνει πως «ο αδελφός της θα αναστηθεί». «Γνωρίζω, του απαντά εκείνη, ότι θα αναστηθεί στη μέλλουσα ζωή». Για να της αποκριθεί: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Αυτός, που πιστεύει σε μένα κι αν ακόμη υποστεί τον φυσιολογικό θάνατο, μπορεί να επανέλθει η στη ζωή. Κι ακόμη πιο πέρα αυτός που πιστεύει σε μένα δεν διατρέχει τον κίνδυνο να πεθάνει ποτέ του αλλά θα ζει αιώνια». Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κινούμενοι κάποιοι άγιοι, όπως οι σύγχρονοί μας άγιοι Γέροντες Πορφύριος και Παΐσιος, μπόρεσαν με αξιοθαύμαστο τρόπο να καταδυθούν στα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς και να δώσουν απαντήσεις σε προβλήματα, την αιτία και λύση των οποίων δεν μπορούσαν να βρουν πάμπολλοι κοινοί θνητοί, που βασανίζονταν απ’ αυτά.
Για να διαπιστώνουμε τελικά ότι η πολυπόθητη απάντηση και λύση έρχεται μόνο μέσα απ’ το Ευαγγέλιο. Όπου ο πρωταγωνιστής Χριστός δεν είναι κάποιος υποκριτής (= ηθοποιός) που εμφανίζεται με κάποια μηχανικά μέσα αλλά ο ίδιος ο αληθινός Θεός που έρχεται με μυστηριώδη τρόπο. Για να δώσει με την ίδια του τη ζωή και τη διδασκαλία τις αυθεντικές λύσεις και απαντήσεις στα οποιαδήποτε δυσεπίλυτα και αδυσώπητα προβλήματα. Και ασφαλώς στο «όντως φοβερότερο μυστήριο του θανάτου». Γεγονός που φαίνεται ιδιαίτερα στη συνομιλία του Χριστού με την αδελφή του Λαζάρου Μάρθα, όταν εκείνη εκφράζει το παράπονό της γιατί απουσίαζε, ενόσω ο αδελφός της νοσούσε, για να τον θεραπεύσει. Οπότε ο Χριστός τη βεβαιώνει πως «ο αδελφός της θα αναστηθεί». «Γνωρίζω, του απαντά εκείνη, ότι θα αναστηθεί στη μέλλουσα ζωή». Για να της αποκριθεί: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Αυτός, που πιστεύει σε μένα κι αν ακόμη υποστεί τον φυσιολογικό θάνατο, μπορεί να επανέλθει η στη ζωή. Κι ακόμη πιο πέρα αυτός που πιστεύει σε μένα δεν διατρέχει τον κίνδυνο να πεθάνει ποτέ του αλλά θα ζει αιώνια». Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κινούμενοι κάποιοι άγιοι, όπως οι σύγχρονοί μας άγιοι Γέροντες Πορφύριος και Παΐσιος, μπόρεσαν με αξιοθαύμαστο τρόπο να καταδυθούν στα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς και να δώσουν απαντήσεις σε προβλήματα, την αιτία και λύση των οποίων δεν μπορούσαν να βρουν πάμπολλοι κοινοί θνητοί, που βασανίζονταν απ’ αυτά.
Και αυτό σημαίνει ότι η απάντηση στο μυστήριο και την ποιότητα της ζωής μας βρίσκεται σε τελική ανάλυση στην απάντηση που δίνουμε στο μυστήριο του θανάτου. Αν πιστεύουμε ότι η αυλαία της τωρινής ζωής είναι ο θάνατος, τότε είμαστε κιόλας πεθαμένοι απ’ αυτή εδώ τη ζωή. Ενώ αν πιστεύουμε στην αιώνια ζωή, τότε θα είμαστε ζωντανοί αιώνια. Και υπόδειγμα αυτής της ζωής μας δίνει πρώτος ο Χριστός με τον τρόπο που αντιμετώπισε τη δική του ζωή. Κατά την οποία τίποτε δεν είδε παθητικά. Ούτε σε καμιά περίπτωση έκλεισε το στόμα του, αλλά είπε και έπραξε τα ταιριαστά για την καθεμιά περίπτωση. Παρότι γνώριζε πως γύρω του εξυφαινόταν με περισσή δολιότητα και πανουργία η συνωμοσία του τέλους του. Κι ούτε κλονίστηκε από τη χλεύη ή τους εξευτελισμούς ή τον ατιμωτικό σταυρικό θάνατο που μεθόδευσαν, προκειμένου να τον απαξιώσουν ολοκληρωτικά. Γεγονός που δείχνει ότι η τελική απαξίωση ή καταξίωση δεν βρίσκεται στα χέρια των ανθρώπων αλλά έρχεται από κάπου αλλού, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να εισδύσουν και με οποιονδήποτε τρόπο να επηρεάσουν και να καθορίσουν.
Που σημαίνει ότι όλα καθορίζονται απ’ το Θεό, ανεξάρτητα από τις μεθοδεύσεις που επιστρατεύονται προκειμένου να τον θέσουν στο περιθώριο. Αντίθετα μάλιστα με τα όσα επινοούν δεν κατορθώνουν τίποτε άλλο από το να μπαίνουν οι ίδιοι στο περιθώριο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να απογοητευόμαστε απ’ τις αδιέξοδες συνθήκες, που κάποιοι μεθοδεύουν σε βάρος δικό μας και της πατρίδας μας. Πιστεύοντας πάντοτε ότι η λύση κάθε τραγωδίας είναι η Ανάσταση. Κι όχι μόνο για την μέλλουσα αλλά και την παρούσα ζωή.
Κι όταν σε λίγες μέρες θ’ ακούσουμε στις εκκλησιές το «Χριστός Ανέστη» να μην το πούμε μόνο με τα χείλη αλλά να το ενστερνιστούμε και να το πούμε μ’ όλη μας την ψυχή και την καρδιά.
Κι όταν σε λίγες μέρες θ’ ακούσουμε στις εκκλησιές το «Χριστός Ανέστη» να μην το πούμε μόνο με τα χείλη αλλά να το ενστερνιστούμε και να το πούμε μ’ όλη μας την ψυχή και την καρδιά.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.