«Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός» στο Δημοτικό Θέατρο Θέρμης

 Παρασκευή 13, Σάββατο 14, Κυριακή 15 Απριλίου

Παρασκευή 20, Σάββατο 21 Απριλίου 

Παρασκευή 04, Σάββατο 05, Κυριακή 06 Μαΐου

Ώρα παραστάσεων: 20:30

«Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός»

Μιχάλη Ρέππα – Θανάση Παπαθανασίου

Ομάδα «Θεάτρου Όραμα» της Δ.Ε.Π.Π.Α.Θ.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Η συγγραφική πένα των Ρέππα – Παπαθανασίου, σ’ αυτό το ευφυέστατο θεατρικό έργο «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός», ισορροπεί με μαεστρία το σπαρταριστό γέλιο με τη συγκίνηση. Όλα διαδραματίζονται στη Θεσσαλονίκη της γερμανικής κατοχής με επτά πρόσωπα που μπλέκονται μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο που το στοιχείο της ανατροπής των καταστάσεων να κρατάει τον θεατή σε συνεχή εγρήγορση. Σχοινοβατώντας ανάμεσα στη χαρά, τον πόνο, την αγωνία, την έκπληξη, την ανακούφιση ο θεατρικός λόγος μοιάζει με πινγκ πονγκ που απ’ τη μια στιγμή στην άλλη δεν ξέρεις που θα πάει το μπαλάκι. Μια παράσταση που η σκηνοθετική ματιά παίρνει θέση στα δρώμενα και δεν σφυρίζει αδιάφορα, δημιουργώντας με τέτοιο τρόπο που ο θεατής να φύγει με ψυχική μεν ευφορία αλλά και προβληματισμό για περαιτέρω συζήτηση.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Θεόφιλος Λάλος

Σκηνικά Θάνος Καρώνης, Γιάννης Λάσκος

Επιμέλεια κοστουμιών: Μαρία Μπαχά

Μουσική επιμέλεια: Ντίνα Ντισλή

Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Σοφία Ιεροδιακόνου

Φωτισμοί: Γρηγόρης Μόσχου

Παίζουν:

Μίμης | Θεόφιλος Λάλος

Χριστίνα | Ελευθερία Νάκου, Τάνια Βρατσκίδου

Βαγγέλης | Νίκος Μαλούδης

Βικτωρία | Βάντα Ερμείδου, Δήμητρα Μαυρίδου

Λέλα | Κέλλυ Κυρμπάση, Τριανταφυλλιά Παληογιάννη

Πατριώτης | Δημήτρης Δήμου

Ιακώβ | Βαγγέλης Καραμπάσογλου

Γερμανοί στρατιώτες | Δημήτρης Λάσκος, Γιάννης Λάσκος, Αγαθοκλής Γαρδίκης

Αντάρτισσες | Χριστίνα Τσοντίλη, Νάνσυ Καλαθά, Βάσω Δούμου

Σημείωμα συγγραφέων

Όλο μας σχεδόν το έργο, αν εξαιρέσει κανείς τις τηλεοπτικές δουλειές μας, το «Βίρα τις Άγκυρες» και το παρωδιακό «Το κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο», περιστρέφεται γύρω από έναν άξονα.

Πώς μια σειρά ανθρώπινες ιδιότητες, καλές ή κακές, ενορχηστρώνονται από τη συγκυρία για να καταλήξουν σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα.

 Κακά τα ψέματα, τα πιο πολλά έργα μας έχουν σκοτεινό φόντο. Ίσως γιατί τα πιο πολλά είναι σύγχρονα. Το εδώ και τώρα είναι η πιο δύσκολη περίσταση για να διακρίνει κανείς αυτό το αμυδρό φως που φέγγει στις ρωγμές της ανθρώπινης ζωής και κάποιες φορές υπερβαίνει και καταλύει ακόμα και τους δεσμούς της ανάγκης.

Αυτό το φως είναι που μας τράβηξε στην ιστορία της Χριστίνας και του Μίμη. Ένα φως που δεν το φανταστήκαμε. Ένα φως που σίγουρα υπήρξε. Γιατί αυτό ακριβώς το φως οδήγησε το αίσθημα του λαού μας στα χρόνια της κατοχής. Πέρα από εθνικιστικές πατριδοκαπηλίες, οφείλουμε να εντοπίσουμε ότι ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε αυτόματα και σχεδόν συνολικά στη γερμανική βαρβαρότητα. Φαίνεται ότι κάτι στη γλώσσα συντηρεί έπειτα από τόσους αιώνες αλλοτρίωσης μια πνοή από την αρχαία ευγένεια των Ελλήνων.

 Είτε είναι το ελληνικό φως αυτό που χτίζει τη λέξη, είτε είναι η λέξη που φωταγωγεί την ψυχή, το γεγονός είναι ένα: για τους Έλληνες, τους χρήστες αυτής της γλώσσας, ο «ανθρωπισμός» επέζησε και αποτέλεσε πάντα αυταπόδεικτη προϋπόθεση της ζωής, κι ας μη συμμετείχαν ποτέ κατά τους νεότερους χρόνους στη διαμόρφωσή του από το δυτικό διαφωτισμό.

 Μπορεί οι αμόρφωτοι Έλληνες να μη φρόντισαν ποτέ να κατανοήσουν εις βάθος τον Έγελο και τον Καντ, αλλά η συμπεριφορά τους στον πόλεμο απέδειξε ότι αυτό που με υπεράνθρωπους κόπους προσπάθησε να προσδιορίσει το δυτικό πνεύμα στη σύγχρονη Ελλάδα ζει και υπάρχει με τον πιο φυσικό τρόπο. Γιατί αν τόσοι αιώνες ευρωπαϊκού ορθολογισμού μπορούν και επιτρέπουν το όνειδος του Άουσβιτς, κάποιο λάκκο έχει η φάβα του δυτικού ορθολογισμού και η ευρωπαϊκή παιδεία είναι για χέσιμο.

 Κάτι αόρατο αλλά πολύ σημαντικό δείχνει να διέφυγε από τις ορθολογιστικές εξισώσεις των φιλοσόφων της Δύσης. Αυτό το κάτι, που τόσο δύσκολα ανιχνεύεται από το Λόγο, προσπαθήσαμε με τις μικρές δυνάμεις μας να αγγίξουμε με αυτό το έργο μας. Αυτό το κάτι, που είναι πέρα από την «υλιστική» ανάγκη και εδώθε από το μεταφυσικό «επέκεινα». Ένα γλίστρημα στις νότες, που δεν το πιάνει το καλώς συγκερασμένο δυτικό κλειδοκύμβαλο.

Ένα ανθρώπινο φως, που δεν καταγράφεται με το αναγεννησιακό κιαροσκούρο. Μια παράμετρος που δεν εντοπίζεται από τα μαθηματικά της ευρωπαϊκής ηθικής. Δε θα θέλαμε να ονομάσουμε αυτό το κάτι. Ίσως γιατί, όταν ονοματίζεται το αίσθημα, πεθαίνει.

Μιχάλης Ρέππας – Θανάσης Παπαθανασίου