Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *
Έχει πλάκα η συζήτηση στη βουλή για την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια! Μια υπόθεση νεοσυντηρητισμού εμφανίζεται σαν μια τολμηρή νομοθετική πρωτοβουλία προοδευτισμού.
Αντί ο αριστερός-προοδευτικός πολίτης να νομοθετήσει με γνώμονα το λεγόμενο «children’s Perspective», δηλαδή, πώς το κάθε παιδί βιώνει το ίδιο την ύπαρξή του και αναζητεί να ικανοποιήσει τις ιδιαίτερες ανάγκες του ασχέτως αν μεγαλώνει στο πλαίσιο της οικογένειας ή σε μια άλλη κοινωνική δομή-διαφορετικό θεσμό, νομοθετεί με το παρωχημένο παιδαγωγικώς «child Perspective», που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο τρόπος που ο ενήλικας αντιμετωπίζει το παιδί ως στοιχείο, συμπλήρωμα ή προέκταση της ταυτότητας, προσωπικότητας και ίσως ιδιαιτερότητάς του, ή απλώς ως ευαίσθητο κοινωνικό υποκείμενο που χρήζει προστασίας.
Έτσι, παρατηρώ αντιπροσώπους στο ελληνικό κοινοβούλιο που εμφανίζουν σαφή εικόνα ατόμων με διασπαστική διαταραχή της ταυτότητας ή διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας να ερίζουν ουσιαστικά για ένα άλλο θέμα που αφορά στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, λεσβιών, αμφιφυλόφιλων και τρανσντζεντερ-διεμφυλικών! Τελικώς, κατέληξε το κρίσιμο ζήτημα της ανάπτυξης του παιδιού σε ένα περιβάλλον που δεν θα διαταράσσει τις φυσιολογικά καλώς ενσωματωμένες λειτουργίες της προσωπικότητάς του ως καλά οργανωμένο όλον, να αντιμετωπίζεται σαν υπόθεση διακρίσεων (ή μη-διακρίσεων) ετερόφυλων και ομόφυλων ως προς το δικαίωμα στην αναδοχή.
Είναι σαν να μην υπάρχει εμπειρικό και θεωρητικό υλικό από ένα ευρύ φάσμα επιστημονικής έρευνας (childhood sociology, contextual-relational developmental psychology, interpretative humanistic psychology and developmental pedagogy) και η ελληνική κοινωνία να βιώνει το πολιτικό δράμα της κοινοβουλευτικής και μιντιακής ψυχανάλυσής της στο δίπτυχο ετεροφυλόφιλος-ομοφυλόφιλος… Και στη μέση το παιδί! Το παιδί σαν προέκταση κάποιου τραυματισμένου Εγώ ενηλίκων. Το παιδί εμπόρευμα σαν σκυλάκι ή γατάκι! Το παιδί σαν σύμβολο ισότητας, ισονομίας και ομοιότητας μιας κατακερματισμένης στην αγορά κοινωνίας και μιας κατακερματισμένης από την αγορά ενήλικης προσωπικότητας που αναζητεί δικαίωση των σεξουαλικών και γενικότερα συμπεριφορικών παραγόντων που ορίζουν την ελευθερία επιλογής τρόπου ζωής, μέσω της αναδοχής.
Ευτυχώς που υπάρχει στη βουλή και αυτός ο κύριος Θεοδωράκης για να τονίσει με γνώση ασφαλώς, πως δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στην εξέλιξη! Ποια εξέλιξη; Όχι, ασφαλώς μιας προοδευτικής κοινωνίας που εστιάζει με σοβαρότητα στο «children’s Perspective», αλλά μιας άλλης αβάσταχτα νεοσυντηρητικής που εστιάζει στο μοίρασμα της εξουσίας (power sharing) μεταξύ ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων με σημαίνον αυτή τη φορά όχι έναν θεσμό όπως για παράδειγμα ο γάμος, αλλά το παιδί.
O γάμος, αγαπητέ αναγνώστη, δεν με ενδιαφέρει, ούτε θα μπορούσα να κάνω κάτι για τη σύγχρονη διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας που εμφανίζουν αδιακρίτως ολοένα και περισσότεροι ετεροφυλόφιλοι και μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤ, σε σχέση με αυτόν. Το παιδί, ωστόσο, είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Είναι πράγματι σοβαρή υπόθεση, μόνον που δεν αντιμετωπίζεται έτσι από τον υποκριτή νομοθέτη. Βλέπεις δεν ψηφίζει το παιδί, δεν συναλλάσσεται το ίδιο το παιδί σε μια διευρυνόμενη αγορά που το καθιστά εμπόρευμα.
Το ζήτημα, λοιπόν, σε αυτή την υπόθεση δεν είναι αν ο κύριος Λοβέρδος «δεν πρόκειται να κάνει τα …ρεπό του Καμμένου», αλλά αν ο βουλευτής νομοθετεί υποκριτικά ως προς το παιδί, δίνοντας υποχρεωτικό «ρεπό» στη σύγχρονη παιδαγωγική…
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.