Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *
Άσχημο πράγμα η ποδοσφαιρική αντίληψη της πολιτικής! Δυστυχώς, ωστόσο, κατάντησε συνηθισμένο πράγμα. Η πολιτική ως εξουσία, παιδαγωγική και δημοκρατική νομιμοποίηση εμφανίζεται σαν μπάλα στα πόδια των παιχτών της κυβέρνησης, οι οποίοι επιχειρούν να ντριμπλάρουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και να βάλουν γκολ στην εστία τους. Κάτι αντίστοιχο επιχειρεί και η αντιπολίτευση. Με τα αυτογκόλ να μην αποκλείονται μετά από κάθε τέτοια προσπάθεια. Τουναντίον είναι μάλλον συχνό φαινόμενο. Η πιθανότερη μάλιστα κατάληξη στις μέρες μας, στην Ελλάδα.
Ναι, αλλά που είναι σήμερα η μπάλα; Βλέπεις την μπάλα; Το γήπεδο είναι σαφές, μάλλον ευδιάκριτοι και οι παίκτες μέσα σε αυτό και λίγο-πολύ γνωστές ή αναμενόμενες οι θέσεις τους, αλλά η μπάλα μοιάζει εξαφανισμένη. Πού πήγε η μπάλα; Τι απέγινε η μπάλα; Αναρωτιέται η εξέδρα, που δεν ταυτίζεται με τα ιδιοτελή συμφέροντα της θύρας των οπαδών. Οι τελευταίοι έχουν ασφαλώς σοβαρούς-υπαρξιακούς λόγους να φαντάζονται την μπάλα διαρκώς στα ικανά πόδια των δικών τους παιχτών και πολύ συχνά στα δίχτυα της εστίας των αντιπάλων! Αλλά οι υπόλοιποι δυσκολεύονται πολύ στην υπέρβαση της πραγματικότητας, επειδή νοιώθουν πλέον δυσανάλογα υψηλό το κόστος του εισιτηρίου που πληρώνουν για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα με «αόρατη» μπάλα! Αλίμονο να απαιτεί δημιουργική ασάφεια για να … καταλάβεις πού βρίσκεται το άτιμο το τόπι, συλλογίζονται και εγκαταλείπουν απογοητευμένοι την εξέδρα!
Μα, πώς φτάσαμε στο σημείο αυτό; Μέσω της επικοινωνιακής τεχνικής διαίρεσης της μπάλας και στη συνέχεια κατασκευής από αυτήν πολλών μικρών μπαλάκιων. Έτσι τώρα η κυβέρνηση μπορεί να ισχυρίζεται πως το ένα μπαλάκι το έχει πετάξει στο ΔΝΤ, το άλλο στους ευρωπαίους δανειστές, το τρίτο στον Ερντογάν, το τέταρτο στην κυβέρνηση της ΠΓΔΜ, το πέμπτο στον Μητσοτάκη, το έκτο στο γηπεδάκι Γεννηματά-Θεοδωράκη και ασφαλώς το έβδομο στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη!
Ορίστε, τι έγινε με την μπάλα! Η μπάλα έγινε επικοινωνιακώς μπαλάκια, τα οποία έχουν πεταχτεί εντέχνως ή απολύτως άτσαλα σε άλλων γηπεδάκια με αποτέλεσμα να είναι ελεύθερα τα ποδαράκια των παικτών της κυβέρνησης να κλωτσούν τον αέρα στο πραγματικό γήπεδο της πολιτικής στην Ελλάδα και να πανηγυρίζουν κάθε λίγο και λιγάκι το γκολ που δήθεν έβαλαν στην εστία του ενός ή του άλλου αντιπάλου που οι ίδιοι επιλέγουν για την συγκεκριμένη περίσταση.
Κάπως έτσι, μια κουτοπόνηρη επικοινωνιακή τακτική κατέληξε να αποτελεί καταστροφική πολιτική κουλτούρα για την ίδια την κυβέρνηση. Έμαθαν οι παίχτες να πετάνε αλλού το μπαλάκι, δηλαδή την ευθύνη και την πρωτοβουλία που θα έπρεπε να διατηρούν οι ίδιοι για να έχουν πιθανότητα να βάλουν γκολ στην πραγματικότητα. Τώρα, έτσι όπως έστρωσαν το παιχνίδι, απλώς μοιράζεται η ευθύνη κάθε αποτυχίας ή πολιτικής αδυναμίας σε άλλους, ενώ η όποια επιτυχία των άλλων να υποστηρίξουν οτιδήποτε θα μπορούσε να εμφανιστεί συγκυριακά ως ωφέλιμο για τον λαό, την αγορά και το εθνικό συμφέρον, παρουσιάζεται ως επιτυχία της ίδιας της κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια, η νέα πολιτική κουλτούρα που σχηματίζεται στην Ελλάδα συνδέεται ευθέως με την ικανότητα του κυβερνητικού παράγοντα να κατατεμαχίζει έξυπνα την μπάλα και να πετάει τα μπαλάκια που προκύπτουν από αυτήν σε άλλους. Έτσι, μόνον αυτοί οι άλλοι μπορούν να χάσουν ή να κερδίσουν σε ένα αγώνα με άλλους, με την κυβέρνηση να περιμένει το αποτέλεσμα, το οποίο όποιο και αν είναι θα εμφανισθεί με «θετικό πρόσημο» για την κυβέρνηση. Δηλαδή, για να κατασκευάσεις ένα κυβερνητικό «success story» τη σήμερον αρκεί να πετάς διαρκώς το μπαλάκι σε άλλους και εν ανάγκη στην …εξέδρα! Το τελευταίο έπραξαν και οι σοσιαλδημοκράτες στην Ευρώπη, ήδη από το 1990, για να καταλήξουμε σήμερα στη θέση τους να ανατέλλουν εθνικοσοσιαλιστές!...
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.