Όσοι κατοικούμε στον Θερμαϊκό, δεν ζούμε μόνο σε έναν από τους ομορφότερους τόπους της Ελλάδας. Έχουμε στην κοινότητά μας πολλούς σημαντικούς ανθρώπους, που άλλους τους γνωρίζουμε και ίσως αρκετοί να μας είναι άγνωστοι.
Ως ενεργός πολίτης και blogger θεωρώ υποχρέωσή μου, όπως όταν πληροφορούμε κάποιο σημαντικό νέο που αφορά την περιοχή να σας το γνωστοποιώ, να μοιράζομαι και τις γνωριμίες μου με συντοπίτες μας, που με την ποιότητα, την ιδιότητα, την εργασία, τις επιτυχίες ή τις δράσεις τους μας κάνουν περήφανους.
Ας ανακαλύψουμε την Φρόσω Πιτσαλίδου μέσα από αυτό που άλλοι θα την ονομάσουν συνέντευξη, κι εγώ θα την αποκαλέσω μια όμορφη κουβεντούλα γνωριμίας σε παραλιακό καφέ της Περαίας, ένα ηλιόλουστο Μαρτιάτικο μεσημέρι:
Ακτιβιστής: Φρόσω θέλω να μάθω πράγματα για σένα, ξέρω πως ζωγραφίζεις και γράφεις. Πότε ξεκίνησε αυτό το όμορφο ταξίδι; Και κυρίως ποια ανάγκη σε οδήγησε στην εξωτερίκευση του κόσμου σου μέσω της εικόνας και του γραπτού λόγου;
Φρόσω Πιτσαλίδου: Δεν θα αποφύγω το γνωστό κλισέ, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, λάτρευα πάντα να γράφω. Στα χρόνια της εφηβείας μου κρατούσα ημερολόγιο μετά μανίας καθημερινά, κατέγραφα τις ανησυχίες και προβληματισμούς μου. Γιατί ένοιωθα να πνίγομαι επειδή θεωρούσα ότι κανείς δεν με καταλάβαινε. Ξέρετε αυτό το ίσως αδικαιολόγητο αλλά συνάμα και κατανοητό παράπονο πως κανένας δεν με καταλαβαίνει, που φυσικά δεν ισχύει γιατί δεν μπαίνεις ποτέ στην διαδικασία, σ' αυτή την ηλικία, να εξηγήσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Ή να θελήσεις να μοιραστείς πράγματα. Σε χαρακτηρίζει ένας ιδιότυπος εγωκεντρισμός. Αυτόν τον εγωκεντρισμό μου αισθανόμουν ότι όφειλα κάπου να τον διοχετεύω.
Α: Θεωρούσες, τότε, ότι ήταν υποχρέωση των άλλων να σε καταλάβουν;
ΦΠ: Τότε δεν θα μπορούσα να το παραδεχτώ, αλλά τώρα πιστεύω ότι ναι, αυτό υπήρχε. Πιστεύω ότι τότε κατευθυνόμουν από τον εγωκεντρισμό μου. Είχα την απαίτηση οι άλλοι να με καταλάβουν ενώ δεν είχα την πρόθεση να τους κατανοήσω.
Α: Κάπως έτσι δεν χαρακτηρίζεται η περίοδος της εφηβείας;
ΦΠ: Δεν ξέρω αν είναι δικαιολογία ή αν όντως έτσι είναι η εφηβεία γενικότερα. Η ανεμελιά πάντως δεν μπορεί να χαρακτηρίσει και να προσδιορίσει εκείνη την ηλικία. Πάντως τότε θυμάμαι πως το μεγάλο μου παράπονο ήταν πως δεν μπορούσα να κάνω τις λέξεις να χορεύουν για χάρι μου. Ήθελα πάρα πολύ να μπορώ να μετουσιώνω τις σκέψεις μου σε λέξεις, σε γραπτό λόγο. Αλλά και στις ζωγραφιές είχα το ίδιο παράπονο. Είχα υπέροχες εικόνες στο μυαλό μου που δεν μπορούσα όμως να αποτυπώσω με ακρίβεια στο χαρτί. Και επειδή αγαπάω πολύ τις λεπτομέρειες - σε τρελό βαθμό, αν δει κανείς τους πίνακές μου θα το συνειδητοποιήσει πολύ εύκολα - ακριβώς αυτό με ενοχλούσε. Να πετύχω στο περίπου κάτι δεν με ικανοποιεί. Υπάρχει μια τελειομανία έμφυτη, και όσο κι αν αυτή μου η επιδίωξη φαντάζει ουτοπική, επιθυμώ τουλάχιστον να νοιώθω πως δικαιώνομαι έτσι μέσα από το εικαστικό ή λογοτεχνικό μου έργο.
Α: "Τα Σιωπηλά Βήματα" είναι το πρώτο σου λογοτεχνικό έργο, και γράφτηκε πότε;
ΦΠ: Είναι το πρώτο μεγάλο μυθιστόρημα που έχω γράψει, σε ηλικία 26 ετών. Μου αρέσει περισσότερο η γραφή θεατρικών έργων.
Α: Έχεις γράψει θεατρικό έργο;
ΦΠ: Ναι. Έχω γράψει αρκετά. Μέχρι σήμερα δεν έχει ανεβεί κάποιο από αυτά. Έχω όμως συμμετέσχει σε διαγωνισμό και ένα μου θεατρικό "Το δωμάτιο της Αλήθειας" πήρε το 4ο βραβείο στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού, πριν μερικά χρόνια. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τα θεατρικά έργα γιατί γλιτώνω το περιγραφικό κομμάτι και περνάω κατευθείαν στους ουσιαστικούς διαλόγους. Και ενώ δεν έχουν περίπλοκη δράση τα έργα μου, μ' ενδιαφέρει να εμβαθύνω στην ψυχολογία των ηρώων μου, πως εξελίσσονται μέσα από την αλληλεπίδραση με τους άλλους χαρακτήρες και επικεντρώνομαι πολύ στην ανατροπή και στην κάθαρση. Κι αυτό αφορά οτιδήποτε είδος γράφω ....
Α: Η ζωγραφική προηγήθηκε ή ακολούθησε την λογοτεχνική ανησυχία σου;
ΦΠ: Η ζωγραφική ήρθε πολύ νωρίτερα. Η μητέρα μου θυμίζει πως από τριών χρόνων, έλεγα πως θα γίνω ζωγράφος.
Α: Στην ηλικία αυτή μήπως στο είχε υποδείξει, με τον τρόπο της η μητέρα σου; Γιατί σ' αυτή την ηλικία οι γονείς συνήθως - λες και βιάζονται - "βάζουν" ιδέες στα παιδιά.
ΦΠ: Η αλήθεια είναι πως από πολύ μικρή η μητέρα μου έδειξε τον τρόπο να ζωγραφίζω εικόνες και λέξεις. Δεν μπορώ να αποσαφηνίσω αν γεννήθηκε η αγάπη αυτή από μόνη της ή λόγω και της μητέρας μου. Οι μνήμες μου δεν πάνε τόσο πίσω. Ίσως είναι ένα συνδυασμός παραγόντων.
Α: Αναφορικά με την εικαστική σου δραστηριότητα τώρα. Πληροφορήθηκα, είναι αλήθεια όχι on time, πως φιλοτέχνησες τις Ευρωπαϊκές Μέρες Θάλασσας πέρυσι, με έναν από τους υπέροχους πίνακες της συλλογής σου "ΤΟ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ".
Α:Μίλησέ μου για το μυθιστόρημά σου. Ομολογώ ότι δεν το έχω διαβάσει, αλλά είναι το πρώτο βιβλίο που θα αγοράσω. Άκουσα όμως απίστευτα κολακευτικές κριτικές από φίλους των οποίων εκτιμώ την άποψή τους. Αυτοί μου περιέγραψαν ως περίπλοκη την υπόθεση και διαρκή πισψγυρίσματα στην αφήγηση, που όμως κρατούν σε διαρκή εγρήγορση τον αναγνώστη. Πες μας κάτι για το στόρι ...
Το μυθιστόρημα κρύβει πολλές ανατροπές που δεν ξέρω αν θα τις μαντέψουν κάποιες ή όλες οι αναγνώστες, ελπίζω να το βρουν ευχάριστο ως ανάγνωσμα. Στην αρχή, όπως είπα είναι αρκετά χαοτικό γιατί υπάρχουν πολυεπίπεδοι γρίφοι αλλά μετά στρώνουν τα πράγματα και τακτοποιείται κάθε λεπτομέρεια.
Κάπως έτσι έκλεισε η όμορφη συζήτησή μας, την οποία χάρηκα πολύ.
Θεωρώ όμως αυτονόητη υποχρέωσή μου να αναφέρω πως τα "ΣΙΩΠΗΛΑ ΒΗΜΑΤΑ" μπορούν να τα βρουν, όσοι ενδιαφέρονται στα καλά βιβιοπωλεία, να παραγγείλουν το βιβλίο όσοι θέλουν στον εκδοτικό οίκο (Εκδόσεις Αέναον) ή να το αγοράσουν από τη ΓΝΩΣΗ, στην Περαία (Αμπελοκήπων 34).
Στο παρακάτω λινκ μπορεί να βρει κανείς περισσότερες πληροφορίες για το μυθιστόρημα και να διαβάσει το 1ο κεφάλαιο:
https://aenaonbooks.blogspot.com/2019/01/blog-post_95.html
Την ιστοσελίδα για το ΔωδεκΆθεο μπορείτε να την βρείτε εδώ:
https://foursfield99.wixsite.com/12olympians
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.