Φώφη, να σας βάλω σ’ έναν κόπο;

της Έλενας Ακρίτα

Αγαπητή Φώφη, όταν ήμουν μικρή είχα μια θεία που ούτε τη χώνευα ούτε με χώνευε. Στριμμένη γυναίκα με ένα ψεύτικο χαμόγελο, αυτό με το συρραπτικό, ξέρετε. Αναγκαστικά συναντιόμαστε στα χρόνια που στο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι στρώναμε τα «πρέπει» μας σαν σερβίτσια, το ένα δίπλα στο άλλο. Κάθε εβδομάδα που η θεία ερχόταν επίσκεψη, με ρώταγε δήθεν εγκάρδια.

«Τι του ‘χω εγώ, ε, τι του ‘χω;».

Κι απαντούσε μόνη της:

«Εκπληξούλα τού ‘χω εγώ».

Που δεν ήταν και πολύ εκπληξούλα. Διότι όταν κρατάς κουτί του Φλόκα, τι να κρύψεις μέσα, ηλεκτρική κουζίνα; Το οποίο κουτί είχε μέσα μόνο μία πάστα. Μία. Μία έρημη και σκοτεινή. Γνωστό τοις πάσι πως το πολιτικώς ορθό νούμερο ήταν τέσσερις πάστες. Για τους νορμάλ ανθρώπους. Οχι για όσους γεννήθηκαν με συρραπτικό στο στόμα. Η δε θεία της Κολάσεως, για να ολοκληρώσει το καψώνι στο μικρό το παιδί, φρόντιζε η πάστα να είναι αμυγδάλου που δεν μου άρεσε. Σεράνο σοκολάτα ήθελα εγώ και το ήξερε η σιχαμένη. Το ήξερε και το έκανε επίτηδες. Τέτοια ήταν.

Ξέρετε, αγαπητή Φώφη, έκτοτε απέκτησα μια απέχθεια στα κλειστά κουτιά με τις «εκπληξούλες». Πρώτον γιατί αντί για τέσσερις πάστες είχε μόνο μία και δεύτερον γιατί στα παιδιά δεν πηγαίνεις αμυγδάλου, πηγαίνεις σοκολατίνα, νόμος – κανονικά πρέπει να κατοχυρωθεί και συνταγματικά αυτό, γνώμη μου.

Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, θα κληθείτε να συμμετάσχετε στον σχηματισμό κυβέρνησης. Με ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρω. Το κακό είναι ότι δεν ξέρετε ούτε εσείς. Ή κάνετε πως δεν ξέρετε. Τι μας λέτε, λοιπόν; «Ψηφίστε μας και θα σας κάνουμε εκπληξούλα. Δεν μου έχετε εμπιστοσύνη, βρε κουτά;».

Οχι, αγαπητή Φώφη, δεν σας έχουμε εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη έχουμε στη μάνα μας. Στον πατέρα μας. Στους φίλους μας. Εμπιστοσύνη έχουμε στη φύση, στα ζώα και στις σοκολατίνες. Ολα τα υπόλοιπα παίζονται. Κατανοητός ο λόγος που προσπαθείτε να φτάσετε στην κάλπη χωρίς να δεσμευτείτε μετεκλογικά. Αν πείτε ΝΔ, ο ψηφοφόρος θα σκεφτεί «γιατί τότε να ψηφίσω ΚΙΝΑΛ και όχι κατευθείαν ΝΔ;». Αν πείτε ΣΥΡΙΖΑ, θα συμβεί το ίδιο, το ολόιδιο. Either way, «είναι αυτή μια στάσις. Νιώθεται», που έλεγε κι ο συμπαθής συνάδελφος Καβάφης.

Πείτε με ιδιότροπη, αλλά το mix ‘n’ match δεν το μπορώ, είμαι η γενιά του ασορτί. Τα θέλω όλα τακτικά και σενιαρισμένα. Αυτά τα «είμαι αρχηγάρα, ό,τι θέλω κάνω» είναι λίγο passés, δεν βρίσκετε; Τα χώσατε στον Βενιζέλο, τα χώσατε στον Σημίτη, φερθήκατε με οίηση και αμετροέπεια στους πρώην προέδρους του ΠΑΣΟΚ, ε, μαζέψτε το λίγο γιατί το παρακάνατε.

Αγαπητή Φώφη, δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος, όπου να με βάλεις κοιμάμαι, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Δεν μπορείτε και δεν δικαιούστε να λέτε στον ελληνικό λαό «ψηφίστε μας και βλέπουμε». Διότι επί της ουσίας αυτό μας λέτε. Και μπορεί μεν τα μάτια σας να είναι ωραιότατα, αλλά δεν θα σας ψηφίσουμε γι’ αυτά. Θα σας ψηφίσουμε για τις θέσεις σας και τις δεσμεύσεις σας. Χωρίς ναι μεν αλλά: τι θα κάνετε μετεκλογικά, ποιον θα στηρίξετε, με ποιον θα πάτε και ποιον θ’ αφήσετε. Καθαρά και ξάστερα. Οχι που δεν ψηφίσατε το σύμφωνο συμβίωσης και μετά μου τρέχατε στο Pride να μου μοστράρετε το σημαιάκι σαν την καλή χαρά.

Αγαπητή Φώφη, να σας βάλω σ’ έναν κόπο; Πάρτε θέση επιτέλους κι αφήστε τις εκπληξούλες κατά μέρος. Τις κλειστές συσκευασίες δεν τις εμπιστευόμαστε – όχι πια. Πείτε μας από πριν τι έχει μέσα το κουτί.

Τέσσερις σεράνο;

Μία αμυγδάλου.

Ή ένα ψόφιο ποντικάκι, δώρο αγάπης από τη γατούλα μας.

πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου