Στην δήλωση αυτή (που πιθανότατα εκφράζει και άλλους, όπως πρόσφατα έχουμε διαπιστώσει από ποικίλους πρόσφατους σχολιασμούς) υπήρξε άμεση απάντηση - όχι από πολιτικούς άνδρες σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά από τον Κύπριο στην καταγωγή γνωστό δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου που τον ψέγει για την τοποθέτησή του και τον προκαλεί να πει ανοιχτά αν προτείνει την 50 - 50 συνεκμετάλλευση.
Ακολουθεί ανταπάντηση Θεοδωράκη που ουσιαστικά ξεκαθαρίζει πως "Το μερίδιο των δύο πλευρών πρέπει να είναι ανάλογο με τον πληθυσμό κάθε πλευράς".
Παραθέτουμε και τις τρεις τοποθετήσεις και αναρωτιόμαστε τί πραγματικά συνέπειες μπορεί να έχουν ανοιχτά δημόσιες παρόμοιες αντιπαραθέσεις και αντικειμενικά (χωρίς να θεωρούμε πως κρύβουν προθέσεις) ποιούς σκοπούς εξυπηρετούν.
Η αρχική δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη
Αν και λόγω της ηλικίας μου έχω απομακρυνθεί από τα κοινά, η προχθεσινή συνέντευξη του Τουρκοκύπριου Προέδρου, κ. Ακιντζί, στα «ΝΕΑ» με αναγκάζει να «στρατευτώ» και να μιλήσω ξανά. Στα 1986 πήρα την πρωτοβουλία μαζί με άλλους φίλους στην Ελλάδα και στην Τουρκία και δημιουργήσαμε στην Κωνσταντινούπολη την πρώτη Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας, που αμέσως βρήκε μεγάλη απήχηση στους λαούς των δύο χωρών.
Όταν γύρισα στην Αθήνα, μετά την ίδρυση της Επιτροπής, το ΠΑΣΟΚ με υποδέχθηκε ως προδότη, μετά από λίγο όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε στο Καστρί για να μου πει «έχεις δίκιο, εσύ είδες, εγώ δεν είδα, γι’ αυτό έχω καλέσει τους δημοσιογράφους που μας περιμένουν, γιατί θέλω να γίνει γνωστή η παραδοχή μου αυτή». Αμέσως μετά τη συνάντηση με τους δημοσιογράφους, κάλεσε στο Καστρί ολόκληρη την Ελληνική Επιτροπή για να μας παρακαλέσει να μεταφέρουμε στην Τουρκία ένα δικό του μήνυμα φιλίας.
Πήγαμε, λοιπόν, στην Κωνσταντινούπολη για να μεταφέρουμε το μήνυμα του Α. Παπανδρέου. Όλη την ώρα που διάβαζα το μήνυμα αυτό μπροστά στην κάμερα του μοναδικού τότε κρατικού τηλεοπτικού σταθμού της Τουρκίας, ο σταθμός έδειχνε για πρώτη φορά τη φωτογραφία του Έλληνα πρωθυπουργού. Την επομένη στην Άγκυρα είχαμε συναντήσεις με όλους τους αρχηγούς των κομμάτων και φυσικά με τον τότε πρωθυπουργό Οζάλ. Σε όλους μεταφέραμε τις απόψεις του Α. Παπανδρέου για την έναρξη μιας νέας εποχής στις σχέσεις των δύο χωρών και όλοι τις δέχθηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό. Μαζί με την Τουρκική Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας, που είχε επί κεφαλής τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αγκυρας, Εκρέμ Ακουργκάλ, περιοδεύσαμε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας και παντού μας υποδέχθηκαν με τον ίδιο ενθουσιασμό.
Στην Ελλάδα είχαμε την ίδια απήχηση, κυρίως στην ελληνική επαρχία, όπου είχαν ξεκινήσει να γίνονται τοπικές επιτροπές αρχίζοντας από την Πρέβεζα και τα Γιάννενα. Αμέσως μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, έγινε πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που μου ανέθεσε κι αυτός να μεταφέρω το δικό του μήνυμα φιλίας και συνεργασίας στον Οζάλ, που, στο μεταξύ, είχε γίνει Πρόεδρος της Τουρκίας. Μεταφέρω εδώ όσα μου είπαν οι δύο πολιτικοί ηγέτες:
– Μητσοτάκης: «Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κεμάλ Ατατούρκ».
– Οζάλ: «Είμαι πρόθυμος και ευχαριστώ τον Έλληνα πρωθυπουργό. Όσα λέγονται περί επεκτατικής μας πολιτικής είναι μύθοι. Σήμερα η αξία των λαών δεν μετριέται με την εδαφική έκταση της χώρας τους, αλλά με την κοινωνική τους ανάπτυξη. Αυτό κάνω εγώ αυτή τη στιγμή. Μείωση των στρατιωτικών μας δαπανών κατά 2%. Με τα κεφάλαια που θα εξοικονομηθούν, θα φτιάξουμε δεύτερη γέφυρα στην Ιστανμπούλ, αυτοκινητοδρόμους και στην Ανατολική Τουρκία ένα μεγάλο φράγμα, το φράγμα Ατατούρκ, που θα ανεβάσει κάθετα την εθνική μας οικονομία. Τέλος κάναμε κι αυτό...» και μου δείχνει το κινητό του τηλέφωνο, που τότε ήταν άγνωστο σε μας. Ακολούθως με ρώτησε ποιος είναι ο αριθμός τηλεφώνου του σπιτιού μου και ποια ξένη γλώσσα μιλά η γυναίκα μου. Του είπα «γαλλικά».
Και τότε εκείνος πήρε τον αριθμό από το κινητό του, είπε γαλλιστί στη γυναίκα μου, που απάντησε «είμαι ο Πρόεδρος Οζάλ, χαίρομαι πολύ που σας μιλώ, σας δίνω τον σύζυγό σας», και μου έδωσε το τηλέφωνο. Παραθέτω όλες αυτές τις λεπτομέρειες για να καταλήξω και πάλι ύστερα από πολλές δεκαετίες που μεσολάβησαν, στις σκέψεις και πρωτοβουλίες σχετικά με την Τουρκία. Θα μου πείτε ότι σήμερα είναι ο Ερντογάν κ.λπ. κ.λπ. Βεβαίως, η Τουρκία έχει αλλάξει. Όμως εκείνο που δεν πρόκειται να αλλάξει στους αιώνες των αιώνων είναι ότι η Τουρκία θα είναι στη θέση της, δηλαδή θα είναι το γειτονικό μας κράτος και θα αποτελεί πάντα στοιχειώδη ανάγκη και για τους δυο μας να συζήσουμε όσο γίνεται πιο ειρηνικά και –γιατί όχι;– φιλικά. Εξάλλου οι λαοί μας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Φτάνει οι ηγέτες να φέρονται με υπευθυνότητα και ρεαλισμό.
Και τώρα έρχομαι στους υδρογονάνθρακες. Από το 2012 μαζί με τους συνεργάτες μου στη ΣΠΙΘΑ προβάλαμε πρώτοι εμείς τις μελέτες των Αντώνη Φώσκολου, Θεόδωρου Καρυώτη, Ηλία Κονοφάγου, Νίκου Λυγερού και άλλων για την ύπαρξη μεγάλου υποθαλάσσιου πλούτου που κρύβεται στην Ανατολική Μεσόγειο, και καλέσαμε την Κυβέρνηση να κηρύξει την ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), ώστε να διαφυλαχθούν τα κοιτάσματα που ανήκουν στην Ελλάδα και που η αξία τους υπολογίζεται σε πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ. Και ερωτώ: Γιατί καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν τολμά να ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ; Εγώ πιστεύω ότι δεν μας το επιτρέπουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη.
Όπως έχει αναπτύξει επανειλημμένα ο καθηγητής κ. Γεώργιος Κασιμάτης, το πρώτο βήμα θα έπρεπε να είναι η κατάργηση των σχετικών παραγράφων των Μνημονίων, με βάση τις οποίες όποιο εισόδημα αποκτά η Ελλάδα πηγαίνει κατευθείαν στους δανειστές. Συμφωνώ όμως, ότι υπάρχει και η τουρκική απειλή ως εμπόδιο. Εμπόδιο που θα μπορούσε ίσως να αρθεί αν πριν κάνουμε αυτό το βήμα προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με την Τουρκία. Γιατί δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια: Ότι η ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων είναι πολύπλοκη υπόθεση. Η δική μου άποψη είναι ότι η Τουρκία περιβάλλεται από τη θάλασσα και αισθάνεται ασφυξία όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο υπάρχουν ουσιαστικά εμπόδια όπως είναι τα νησιά μας, που ακυρώνουν τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, πράγμα που θα επιθυμούσε ως χώρα περιβαλλόμενη από θάλασσα. Θυμάμαι ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ήταν υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας, μου έλεγε ότι οι Τούρκοι αισθάνονται όπως θα αισθανόμασταν κι εμείς εάν η Σαλαμίνα και η Αίγινα ήταν τουρκικά νησιά.
Θεωρώ λοιπόν, ότι θα πρέπει να κατανοήσουμε αυτή την ασφυξία της Τουρκίας και συζητώντας μαζί της να καταλήξουμε σε μια ρεαλιστική λύση, σε μια συμφωνία των δύο πλευρών που να ξεπερνά τους τύπους και να λαμβάνει υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Τουρκία ασφυκτιά και απειλεί, με αποτέλεσμα να μένει ανεκμετάλλευτος ο υποθαλάσσιος πλούτος. Άλλωστε ο πλούτος αυτός είναι τόσο μεγάλος, ώστε αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να μεταβάλουμε την Τουρκία από ανταγωνιστή σε συνεταίρο.
Όσο για τα ποσοστά του ενός και του άλλου, αυτά θα είναι το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων που θα γίνουν με γνώμονα το διεθνές δίκαιο αλλά και την κοινή λογική που θα εμπνέεται τόσο από το αίσθημα δικαιοσύνης όσο και από τον ωμό ρεαλισμό. Αυτό το θεωρώ πολύ προτιμότερο για τα ελληνικά συμφέροντα από τη δημιουργία μετώπου εναντίον της Τουρκίας με κίνδυνο μια πολεμική σύρραξη που θα την πληρώσουν οι λαοί και από τις δυο όχθες του Αιγαίου.
Όσον αφορά τον Πρόεδρο κ. Αναστασιάδη, απορώ γιατί, όταν ξεκίνησε την οριοθέτηση των ζωνών της Κυπριακής ΑΟΖ, πράγμα απολύτως σωστό, δεν θεώρησε πολύ θετικό στοιχείο τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων, που θα ήταν ένα μεγάλο βήμα προς την ουσιαστική ειρήνευση της Μεγαλονήσου. Στο κάτω-κάτω είναι κι αυτοί κάτοικοι της ίδιας χώρας και το γεγονός ότι είναι μειοψηφία κάνει ακόμα μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου την ευθύνη της πλειοψηφίας, όταν μάλιστα πρόκειται για την αναγκαία γαλήνη που χρειάζονται όλοι οι λαοί για να πάνε μπροστά. Η παρουσία των τουρκικών «ειδικών» πλοίων (που δείχνει τον βαθμό σύγχυσης της τουρκικής πλευράς) δεν αντιμετωπίζεται με την παρουσία των ξένων εταιρειών και του στόλου των ΗΠΑ. Όλα αυτά είναι εφήμερα, ενώ η γειτονία με την Τουρκία είναι γεγονός που δεν αλλάζει.
Οι ιαχές για τη δήθεν πλεονεκτική θέση της χώρας μας στη συγκεκριμένη συγκυρία λόγω των μετώπων κατά της Τουρκίας και της υποστήριξης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι επικίνδυνοι ακροβατισμοί. Σκεφτείτε μόνο τι θα γίνει αν ο Ερντογάν ή κάποιος μεταγενέστερος Πρόεδρος της Τουρκίας συμφωνήσει να ξαναγίνει η Τουρκία βάση των Αμερικανών. Τότε, εν ριπή οφθαλμού, όλα θα έχουν αναστραφεί αφήνοντας τον λαό και τη χώρα μας στο έλεος της μοίρας του. Υπολογίζω ότι αυτή η ώρα είναι η τελευταία μας ευκαιρία εάν θέλουμε να επωφεληθούμε από τον δικό μας πλούτο που θα αναδείξει τον ταλαίπωρο λαό μας και τη χώρα μας σ’ αυτό που της αξίζει, δηλαδή σε μια χώρα αυτάρκη και ανεξάρτητη, με οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη.
Ακολούθησε ο εξής σχολιασμός των δηλώσεων Θεοδωράκη από τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου από την ιστοσελίδα του:
Οι δηλώσεις του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη προκαλούν πάντα αντιδράσεις. Σε αντίθεση με το μουσικό έργο του, που αποδέχονται και τιμούν οι πάντες, οι θέσεις του για τα εθνικά θέματα, και ειδικά για την επιθετικότητα της Τουρκίας, φέρνουν απέναντι τους πρώην και νυν υποστηρικτές του με τους πρώην και νυν εχθρούς του.
Είναι ένας μύλος… Οι υποστηρικτές γίνονται εχθροί και οι εχθροί υποστηρικτές. Είναι και αυτό ένα από τα φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή του τόπου. Για το Σκοπιανό, ο κ. Θεοδωράκης τάχθηκε ανεπιφύλακτα εναντίον της Συμφωνίας των Σκοπίων και ταυτίστηκε με το «κίνημα» που μερικοί ισχυρίστηκαν ότι άγγιξε τα όρια του εθνικισμού. Ήταν και αυτό ένα από τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ όταν χαρακτήρισε εθνικιστές τις χιλιάδες των πολιτών που κατέβηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι «για το ξεπούλημα της Μακεδονίας». Δεν ήταν εθνικιστές στην συντριπτική τους πλειοψηφία, και αυτό αποδείχθηκε στην πορεία. Διότι, αν οι διαμαρτυρόμενοι για τη Μακεδονία ήταν εθνικιστές, η ναζιστική Χρυσή Αυγή δεν θα καταποντιζόταν.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ταυτίστηκε μαζί τους και με πάθος εξέφρασε την αντίθεσή του στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε τη λάθος απόφαση, διότι βασικά σκεφτόταν «εθνομηδενιστικά», να κλείσει άρον-άρον το Σκοπιανό, χωρίς να διαβουλευθεί με την αντιπολίτευση, ως όφειλε. Την εποχή του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης αμφιταλαντεύθηκε στην αρχή, αλλά στη συνέχεια βγήκε δυναμικά μπροστά και βοήθησε τις δυνάμεις του «ΟΧΙ».
Καλώς έπραξε, διότι εκείνο το σχέδιο ήταν ακραία ρατσιστικό και παρέδιδε την Κύπρο στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας. Κατά καιρούς υποστήριξε θέσεις που απογοήτευσαν όλους μας. Όπως στην αρχή της εβδομάδας, όταν η εφημερίδα «Τα ΝΕΑ» δημοσίευσε ένα κείμενό του με αφορμή τη συνέντευξη του κατοχικού ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος, ως συνήθως, είπε ένα σωρό ψέματα απευθυνόμενος σε ελληνικό ακροατήριο, επιχειρώντας, στην ουσία, να επιρρίψει τις ευθύνες της κατοχικής δύναμης στην Κύπρο και την Ελλάδα. Ο κ. Θεοδωράκης πίστεψε έναν γνωστό ψεύτη που προσφέρθηκε όλα αυτά τα χρόνια να γίνει ο διακινητής των θέσεων της ισλαμικής Τουρκίας, παριστάνοντας τον οπαδό της …ειρήνης, ενώ είναι και αυτός ένας κρυφός θιασώτης της κατοχής.
Δεν έπρεπε ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης να γνωρίζει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει φροντίσει για τους Τουρκοκύπριους όταν και όποτε το φυσικό αέριο του νησιού φέρει κέρδη; Και τι ζητά για να καταλάβουμε και εμείς; Να δώσει η Κύπρος στους Τουρκοκύπριους και μέσω αυτών στην κατοχική δύναμη το 50% των κερδών; Αυτό ζητά ο κ. Θεοδωράκης; Να το πει στα ίσια και να μην παίζει με τις λέξεις.
Άλλωστε, και άλλοι από τη μεριά της Αθήνας εισηγούνται το ίδιο. Είναι μια κακή, άθλια και φιλοτουρκική πρόταση και καλά κάνουν να την αποσύρουν. Ο διάσημος μουσικοσυνθέτης μηδένισε όλα όσα έλεγε προηγουμένως για την ΑΟΖ όταν είχε παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό όλων στην Ελλάδα. Βέβαια, αν άκουγαν τον καθηγητή Θεόδωρο Καρυώτη, τον οποίο αναφέρει ο κ. Θεοδωράκης, η θέση της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Πολλοί το πιστεύουμε, αλλά οι αρμόδιες ελληνικές κυβερνήσεις έδειξαν δειλία.
Ευτυχώς, ο μακαρίτης Τάσσος Παπαδόπουλος, χωρίς Ναυτικό και Αεροπορία, έδειξε γενναιότητα. Ακολούθησαν τα βήματά του και οι Πρόεδροι που τον διαδέχθηκαν: ο μακαρίτης Δημήτρης Χριστόφιας και ο Νίκος Αναστασιάδης. Τους αξίζουν συγχαρητήρια. Με όλο τον σεβασμό και την τιμή προς το μουσικό έργο του, οφείλουμε να τονίσουμε χωρίς φόβο και πάθος ότι ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης άφησε κάποιους «άγνωστους» να εκμεταλλευθούν την αγάπη του για την ειρήνη και να τον παρασύρουν στην υποστήριξη θέσεων που ανήκουν στον πιο φανατικό ισλαμοεθνικιστή, τον Ταγίπ Ερντογάν, έναν αυταρχικό ηγέτη που οδήγησε την Τουρκία σε μια δικτατορία με «δημοκρατικό μανδύα». Χιλιάδες Τούρκοι πολίτες βρίσκονται στις φυλακές, ανάμεσά τους και συνάδελφοί του καλλιτέχνες.
Δεν έπρεπε ο κ. Θεοδωράκης να πει έστω και μία λέξη υποστήριξης για τους φυλακισμένους; Η μοναδική έγνοιά του είναι μόνο πώς θα μοιράσουμε το φυσικό αέριο με τους Τούρκους; Και το Διεθνές Δίκαιο; Γιατί το ξέχασε; Δυστυχώς, για τον κ. Θεοδωράκη, η πλειονότητα των πολιτών στην Ελλάδα, την Κύπρο και τον Απόδημο Ελληνισμό δεν συμφωνεί μαζί του. Και διάβασαν με απογοήτευση το κείμενό του. Η Αθήνα και η Λευκωσία δεν πρέπει να δεχθούν ποτέ να εισέλθουν σε συνομιλίες με την Τουρκία υπό τον εκβιασμό των κανονιοφόρων της. Και πρέπει να απορρίψουν περίεργες «εισηγήσεις» κάποιων τύπων με ελληνικά ονόματα με τις οποίες δεν συμφωνούν ούτε οι φυσικοί σύμμαχοι της Ελλάδας και της Κύπρου στην περιοχή. Οι εισηγήσεις αυτές είναι με ακρίβεια η τουρκική προπαγάνδα. Ο στόχος είναι ο εκφοβισμός των πολιτών και των κυβερνήσεων για να αποδεχθούν να παραδώσουν αμαχητί τις δύο χώρες στον ισλαμοεθνικιστή Ταγίπ Ερντογάν. Τα πράγματα είναι τόσο απλά…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Μετά την άνανδρη τουρκική εισβολή, όταν όλες οι ελπίδες μας είχαν χαθεί, τόλμησε και ήρθε στην Κύπρο ο Μίκης Θεοδωράκης με τους τραγουδιστές και την ορχήστρα του και μας έδωσε δύναμη και κουράγιο. Θυμάμαι, παιδί 16 ετών, όταν φύγαμε από το ΓΣΖ της Λάρνακας με αναπτερωμένες ελπίδες ότι η μικρή μας Πατρίδα θα αντέξει και δεν θα παραδοθεί ποτέ την Τουρκία. Και αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας μας οφειλόταν αποκλειστικά στον Έλληνα μουσικοσυνθέτη, στους τραγουδιστές του και τους λοιπούς συνεργάτες του. Τα «ευχαριστώ» μας ήταν μέσα από την καρδιά μας…
Και η αναμενόμενη απάντηση του μουσικοσυνθέτη όπως δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ:
Διαβάζω σε άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου-απάντηση στο δικό μου άρθρο για τη σημερινή κατάσταση των σχέσεών μας με την Τουρκία, ότι «αθώωσα το καθεστώς Ερντογάν» και «πίστεψα τις ψευτιές του Ακιντζί»! Προς Θεού!
Τι σχέση έχουν ο Ερντογάν και ο Ακιντζί με τη δική μου σκέψη, το ήθος και τον πατριωτισμό μου; Και από πού προκύπτει ότι προτείνω να μοιραστούν στην Κύπρο τα όποια έσοδα 50%-50%;
Το μερίδιο των δύο πλευρών υποθέτω ότι πρέπει να είναι ανάλογο με τον πληθυσμό κάθε πλευράς. Νομίζω ακόμη ότι δεν είμαι απλώς πατριώτης μαχητής, αλλά ταυτόχρονα και προπαντός υπεύθυνος όταν πρόκειται για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και τουEλληνισμού.
Η διαφορά μου με τους άλλους υπήρξε το γεγονός ότι ανιχνεύω καλύτερα και προβάλλω χωρίς φόβο τον ακριβή συσχετισμό δυνάμεων σε κάθε περίπτωση. Όχι για να υποταχθώ σ’ αυτόν, αλλά για να τον αντιμετωπίσω με τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για τη χώρα μας. Όχι με λόγια, αλλά με έργα.
Έτσι θεώρησα ότι η στάση μας ως προς τις σχέσεις μας με την Τουρκία θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη:
Πρώτον: Ότι είναι και θα είναι πάντοτε γειτονική χώρα και γειτονικός λαός με τον οποίο πρέπει να συζήσουμε ειρηνικά, χωρίς εκπτώσεις στα εθνικά μας συμφέροντα.
Δεύτερον: Στη γειτονική μας χώρα συμβαίνουν απρόβλεπτες εξελίξεις απέναντι στις οποίες οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Άλλωστε, χάσαμε τη Μικρά Ασία και την μισή Κύπρο, γιατί είτε αγνοήσαμε είτε υποτιμήσαμε αυτές τις εξελίξεις και δεν τις αντιμετωπίσαμε έγκαιρα και ωφέλιμα για τον λαό μας. Στην Ελλάδα και την Κύπρο. (Εκτός, βεβαίως, της ανεπάρκειας και των εγκληματικών ενεργειών μιας δικτατορικής κυβέρνησης στην δεύτερη περίπτωση…)
Τρίτον: Και στις δύο περιπτώσεις προδοθήκαμε από τους μεγάλους μας «Συμμάχους».
Τέταρτον: Πρέπει να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι είμαστε απολύτως μόνοι και με βάση αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να χαράσσουμε τη στρατηγική και την τακτική μας.
Πέμπτον: Συμφωνούμε ότι θα θυσιάσουμε τη ζωή μας για την υπεράσπιση της ακεραιότητας της χώρας, έστω και αν αντιμετωπίσουμε μεγαλύτερες από μας δυνάμεις, όπως κάποτε η Ιταλία του Μουσολίνι, η Γερμανία του Χίτλερ και τώρα οι εθνικιστές της Τουρκίας.
Με βάση αυτά τα πέντε σημεία, ας εξετάσουμε με ρεαλισμό τη σημερινή κατάσταση όπως την διαγράφει η ύπαρξη των υδρογονανθράκων. Το βασικό ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε είναι αν έχει ή όχι η Τουρκία τη δύναμη να εμποδίσει την Ελλάδα να εκμεταλλευθεί τον υποθαλάσσιο πλούτο της που οι ειδικοί τον υπολογίζουν σε δεκάδες τρισεκατομμύρια ευρώ!
Ομολογώ ότι για την επίλυση των διαφορών που ανέκυψαν μεγάλο βάρος στη σκέψη μου είχε αυτός ο αμύθητος πλούτος. Φτάνει να τον εξασφαλίσουμε όχι μόνο από την Τουρκία, αλλά πρώτα-πρώτα από τις Μεγάλες Δυνάμεις που καραδοκούν να τον πάρουν όλο για τον εαυτό τους.
Έχω ήδη επισημάνει ότι δεν μπορεί η Ευρώπη των Τραπεζών να επηρεάζεται από μια οικονομία που αντιπροσωπεύει το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας. Γι’ αυτό η τελευταία κρίση που μας γονάτισε, δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, μονάχα οικονομική.
Οι όροι των μνημονίων (ειδικά και μόνο για την Ελλάδα) δεν ήσαν μόνο οικονομικοί, αλλά κυρίως στόχευαν στη διάλυσή μας, ως λαού και ως χώρας. Όπως, για παράδειγμα, η αναγκαστική παράδοση σ’ αυτούς της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, αλλά και του Εθνικού μας Πλούτου.
Πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να αγνοεί αυτό τον τεράστιο εθνικό κίνδυνο.
Δηλαδή την υποταγή και την μεταβολή του λαού μας σε φοβισμένο και πειθήνιο όργανό τους, ώστε να βάλουν στο χέρι τον υποθαλάσσιο εθνικό μας πλούτο στο σύνολό του! Ο πατριωτισμός δεν μπορεί να είναι αλά καρτ, αλλά οφείλει να βλέπει και να αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους. Και ιδιαίτερα αυτούς που προέρχονται από τους άσπονδους φίλους μας. Που είναι και οι πιο σοβαροί.
Αθήνα, 15.8.2019 Μίκης Θεοδωράκης
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
"Ου γαρ έρχεται μόνον" Μίκη...
ΑπάντησηΔιαγραφή