Αναφορά στο Τζίμη Σαμαρά με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων

του Stratakis Mixalis

Η χτεσινή μέρα ήτανε αφιερωμένη στα ζώα και σ’ όλους εκείνους που είτε αγαπούνε πραγματικά τα ζώα, είτε τα χρησιμοποιούν για να κρύψουν πίσω από την υγρή μουσούδα τους τη δηθενιά τους.
Τη χάρισα τη χτεσινή μέρα σ’ όλους αυτούς και περίμενα να ξημερώσει η σημερνή, για να καταπιαστώ κι εγώ με το θέμα της φιλοζωίας, μιας και για τον αληθινό φιλόζωο, η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων τιμάται 365 μέρες το χρόνο.
Γιατί και τα ζώα τιμούν 365 μέρες το χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα του Ανθρώπου.
Έκατσα, λοιπόν, και ξανάφερα στο νου μου έναν άνθρωπο της Σαλονίκης, φίλο μου από τα παλιά, που με δίδαξε τι σημαίνει ν’ αγαπάς αληθινά τα ζώα, πιότερο απ’ όσο αγαπάς την ίδια τη ζωή σου.
Τζίμη Σαμαρά τον λένε.
Γιαυτόν θα σας μιλήσω, μ’ ένα γραφτό μου που άπλωσα στην άγια άσπρη κόλλα, τότε που πάλευα να του μοιάσω, έστω στο μικρό του δαχτυλάκι.
Κάποτε, που λέτε, ο Τζίμης Σαμαράς ήταν πλούσιος. Πολύ πλούσιος. Επιτυχημένος επιχειρηματίας δραστηριοποιούνταν στον τομέα των γυμναστηρίων. Διέθετε δικά του υπερσύγχρονα γυμναστήρια στα οποία όποιος ήθελε να εγγραφεί μέλος, έπρεπε να βάλει μέσον. Πατείς με πατώ σε ο κόσμος. Ό,τι νέο κατασκεύαζε η τεχνολογία, στα γυμναστήρια στου Τζίμη έμπαινε πρώτα.
24 ώρες το 24ωρο λειτουργούσαν για να μπορούν να καλύπτουν τα τμήματα που είχαν δημιουργηθεί. Χρήμα με ουρά στα χέρια του. Και ο ίδιος, άρχοντας. Όπως μάζευε το χρήμα, έτσι και το σκορπούσε. Εύκολα το μάζευε, εύκολα το σκορπούσε. Ήξερε ότι η επόμενη μέρα θα του έφερνε νέο χρήμα. Γιατί να κρατούσε το παλιό;
Κάποια στιγμή, όμως, η περίοδος των παχέων αγελάδων πέρασε. Αλυσίδες νέων γυμναστηρίων άρχισαν να δημιουργούνται στη Θεσσαλονίκη ιδρύοντας υποκαταστήματα και στην τελευταία γειτονιά της πόλης. Ο ανταγωνισμός στραγγάλιζε τις επιχειρήσεις του Τζίμη οι οποίες άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα. Σε λίγα χρόνια έπιασε πάτο. Η οικονομική καταστροφή του ήταν μη αναστρέψιμη.
Ως ήτο αναμενόμενο, όλοι οι παρ΄ αυτού ευεργετηθέντες του γύρισαν την πλάτη. Αυτό τον πλήγωσε περισσότερο από ό,τι τον είχε πληγώσει η οικονομική καταστροφή του. Όσοι είχαν βγάλει χρήματα εξαιτίας του, παρίσταναν ότι δεν τον γνώριζαν. Όσους είχε κάνει ανθρώπους μέσα από τις δραστηριότητές του, πρώτους τους άκουσε να τον κοροϊδεύουν.
Έτσι, γνώρισε τους ανθρώπους και αγάπησε τα ζώα. Μετά το οικονομικό Βατερλό του αφιερώθηκε, ολοκληρωτικά, στα αδέσποτα σκυλιά. Ίσως γιατί και ο ίδιος ήταν πλέον σαν κι αυτά. Αδέσποτος και παρατημένος στους πέντε δρόμους. Μια μονοκατοικία που είχε κάποτε στην Περαία τη μετέτρεψε σε άσυλο αδέσποτων σκύλων.
Ήρθε στιγμή που σε αυτό το σπίτι ζούσαν ο Τζίμης Σαμαράς και πάνω από 500 σκυλιά! Όπου έβρισκε παρατημένα κουτάβια τα περιμάζευε και τα πήγαινε στο σπίτι του. Αλλά και όποιος είχε σκύλο και δεν ήθελε να τον κρατήσει άλλο, πήγαινε στο σπίτι του Τζίμη και τον παρατούσε. Από κοντά και οι υπηρεσίες του Δημοσίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μη διαθέτουσες υποδομές για μάζεμα των αδέσποτων ζώων από τους δρόμους και φιλοξενία τους, στο σπίτι του Σαμαρά κουβαλούσαν όλα τα αδέσποτα που δημιουργούσαν προβλήματα. Έτσι, ο αριθμός μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Μαζί με τον αριθμό μεγάλωναν και οι ανάγκες. Ο Τζίμης λεφτά δεν είχε για να αγοράζει τροφές και φάρμακα, για να πληρώνει τους κτηνιάτρους στους οποίους πήγαινε τα τραυματισμένα και τα άρρωστα σκυλιά. Δεν είχε λεφτά να αγοράσει εμβόλια, δεν είχε λεφτά να ζήσει ο ίδιος.
Έτσι, ο πάλαι ποτέ άρχοντας της Θεσσαλονίκης Τζίμης Σαμαράς αναγκάστηκε να βγει στη ζητιανιά. Διακονιάρης, όχι για να ζήσει ο ίδιος, αλλά για να ζήσουν τα σκυλιά του.
Τον επισκέφθηκα πολλές φορές σε αυτό το σπίτι. Κάθε φορά που πήγαινα ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν για λογαριασμό του κράτους, για λογαριασμό του δήμου, για λογαριασμό των Θεσσαλονικιών που γνώριζαν το δράμα αυτού του ανθρώπου και δεν έκαναν το παραμικρό για να τον βοηθήσουν.
Πολλές φορές εξοργίσθηκα μαθαίνοντας ότι η κυβέρνηση χρηματοδοτούσε αδρά κάποιους φιλοζωϊκούς συλλόγους οι οποίοι, το μόνο που έκαναν ήταν να διοργανώνουν «γκαλά» τάχα μου δήθεν υπέρ των αδέσποτων. Εξοργιζόμουν να παρακολουθώ από την τηλεόραση επιδείξεις μόδας σε πολυτελή ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης, οι οποίες ήσαν αφιερωμένες στα καημένα τα αδέσποτα. Εξοργιζόμουν όταν έβλεπα δημάρχους να μοιράζουν οικονομικές ενισχύσεις σε φιλοζωικά σωματεία – σφραγίδες. Εξοργιζόμουν όταν μάθαινα ότι κάποιοι αετονύχηδες κονόμαγαν ποταμούς ευρώ από χρηματοδοτήσεις της ευρωπαϊκής ένωσης, μέσα από προγράμματα για τα αδέσποτα.
Ο κακόμοιρος ο Τζίμης προσπαθούσε να εξασφαλίσει μια οικονομική βοήθεια για να μπορεί να αγοράζει τροφή για τα σκυλιά του, πλην ματαίως. Όλοι οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι του γυρνούσαν την πλάτη. Αφού δεν ήταν ικανός να διοργανώσει έστω και ένα «γκαλά», πώς είχε το θράσος να ζητά βοήθεια;
Μια φορά μπήκα στο εσωτερικό του σπιτιού του. Βρέθηκα στην κρεβατοκάμαρά του. Κόντεψα να λιποθυμήσω. Πάνω στο κρεβάτι είχαν εγκατασταθεί μια δεκαριά κουτάβια και είχαν μετατρέψει το κρεβάτι σε αφοδευτήριό τους. Σ εκείνο το κρεβάτι θα κοιμόταν το βράδυ ο Τζίμης.
Έκανα ατελείωτες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές και πιάστηκε το χέρι μου να γράφω άρθρα γι αυτό το θέμα. Μαζί με τον Τζίμη προσπαθούσα κι εγώ να ξυπνήσω κάποιες κοιμώμενες συνειδήσεις. Καλούσα και εγκαλούσα κάθε αρμόδιο. Κατήγγειλα τους πάντες. Περνούσα γενεές δεκατέσσερις τους Θεσσαλονικείς. Το αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκον. Ούτε ένα αυτί δεν ίδρωσε. Ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις που κάποιοι φιλόζωοι ευαισθητοποιήθηκαν και πήγαν στο σπίτι του Σαμαρά ένα τσουβάλι κροκέτες για τα σκυλιά. Βρέθηκαν και δυο – τρεις φιλότιμοι που προθυμοποιήθηκαν να βοηθούν κατά καιρούς στην περιποίηση των σκυλιών και στο στοιχειώδη καθαρισμό του χώρου. Αλλά και αυτοί οι ελάχιστοι μετά από λίγο εξαφανίστηκαν. Και απόμειναν πάλι μόνοι ο Τζίμης και τα εκατοντάδες σκυλιά του. Τραγικά μόνοι.
Σ αυτή την απελπιστική κατάσταση τον βρήκε και ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο. Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα. Ευτυχώς γλίτωσε, αφού ταλαιπωρήθηκε πολύ. Αλλά και σε όλη τη διάρκεια της παραμονής του στο νοσοκομείο, μια αγωνία είχε: τι γινόταν τα σκυλιά του!
Επέστρεψε στο σπίτι του ακούγοντας ακόμα στα αυτιά του τις προειδοποιήσεις των γιατρών. Αν ήθελε να ζήσει κάμποσα χρόνια ακόμα, θα έπρεπε να αλλάξει τρόπο ζωής. Αν ήταν ποτέ δυνατόν να αλλάξει τρόπο ζωής ο Τζίμης.
Με την καρδιά του σμπαραλιασμένη ξαναζεύτηκε σαν μουλάρι στο μαγγανοπήγαδο. Επεχείρησε να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη στήνοντας ένα σταντ στη Διεθνή Έκθεση και αργότερα στην πλατεία Αριστοτέλους. Έβγαλε σε δημόσια θέα και φωτογραφίες κακοποιημένων ζώων που είχε περιμαζέψει από τους δρόμους. Το μόνο που κατάφερε ήταν να τον υποχρεώσουν οι αρχές να κατεβάσει τις φωτογραφίες γιατί ενοχλούσαν!
Κάθε φορά που αντιμετώπιζε τέτοιες συμπεριφορές γνώριζε πιο πολύ τους ανθρώπους. Και όσο πιο πολύ γνώριζε τους ανθρώπους τόσο περισσότερο λάτρευε τα ζώα.
Η μοίρα του τον άφησε δυο – τρία χρόνια να ξαποστάσει και μετά του έστειλε το νέο χτύπημα. Μια τράπεζα από την οποία είχε πάρει δάνειο για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την οικτρή κατάστασή του, του ανακοίνωσε ότι του έβγαζε στο σφυρί το σπίτι του!
Μου τηλεφώνησε κλαίγοντας για να μου πει τα νέα. Πήγα αμέσως στο σπίτι του γιατί φοβήθηκα μήπως έκανε κακό στον εαυτό του. Τον βρήκα στην αυλή να κάθεται στο χώμα και να κλαίει. Δύσκολα μπορούσες να τον δεις. Όλα τα σκυλιά του είχαν μαζευτεί γύρω του. Διαγκωνίζονταν ποιο θα μπορούσε να βρεθεί κοντύτερά του για να του γλύψει τα χέρια. Συγκλονίστηκα. Μόνο δυο κουβέντες μπόρεσα να ψελλίσω και έφυγα τρέχοντας. Αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένος να ξεπεράσω κάθε όριο. Πήγα κατευθείαν στο ραδιόφωνο και ειλικρινά όταν τελείωσα την εκπομπή μου δεν θυμόμουνα τι είχα πει. Φαίνεται, όμως, ότι τα λόγια μου είχαν πιάσει τόπο, αν κρίνω από τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα που άρχισαν να φτάνουν στο σταθμό. Άρχισα να τηλεφωνώ σε υπουργούς, στον διοικητή της τράπεζας, σε δημάρχους ακόμα και σε μητροπολίτες. Ήμουν εκτός εαυτού και αποφασισμένος να το τραβήξω μέχρι το μη παρέκει.
Κατάφερα να παγώσω προσωρινά την απόφαση για τον πλειστηριασμό μέχρι να βρεθεί κάποια λύση. Ευτυχώς, η προσωρινότητα του παγώματος της απόφασης ακόμα διαρκεί. Ας είναι καλά αυτοί που βοήθησαν γι αυτό. Όμως το δράμα του Τζίμη συνεχίζεται. Όπως συνεχίζεται και η αναισθησία των Θεσσαλονικιών.
Πού θα φτάσει αυτή η ιστορία δεν γνωρίζω. Φοβούμαι, όμως, ότι όπου και να φτάσει, αυτό δεν θα αργήσει να συμβεί.
Θέλω να ελπίζω ότι κάτι καλό θα κάνει ο Θεός.
Διότι δεν είναι δυνατόν ο Παντοδύναμος να αγαπά τους ανθρώπους και να μην αγαπά τα ζώα.
Πολύ περισσότερο επειδή, σαν Παντογνώστης που είναι, γνωρίζει πολύ καλά τους ανθρώπους.
Υ.Γ.
Μετά από τόσα χρόνια, ξαναφέρνοντας στο φως εκείνο το γραφτό μου, θέλω να προστέσω μια αράδα:
Ο Τζίμης Σαμαράς, εγνώρισε τους ανθρώπους κι αγάπησε τα ζώα.
Εγώ, εγνώρισα τον Τζίμη Σαμαρά κι αγάπησα ξανά τον Άνθρωπο.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου