του ακτιβιστή
Ήταν ένα θαυμάσιο δειλινό και ένα γεμάτο απόβραδο....
Μαζεύτηκαν μετά από τέσσερις μήνες αναγκαστικού εγκλεισμού λόγω covid-19, φίλοι της Επικούρειας Φιλοσοφίας του Κήπου της Θεσσαλονίκης. Κυριακή λίγο μετά τις 8 μμ
Μαζί τους έφεραν εκτός από τον παππού Επίκουρο, τις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις, την ευχάριστη παρεΐστικη διάθεση αλλά και δροσερό κρασάκι. Άλλωστε η Επικούρεια Φιλοσοφία δεν βρίσκεται απέναντι από τις μικρές απολαύσεις της ζωής μας.
Παρακολουθήσαμε τις ενδιαφέρουσες εισηγήσεις - αναζητήσεις που περιλάμβαναν μια ενημερωτική εισαγωγή για τον τόπο από τον Βαγγέλη, ένα ποίημα των αρχών του προηγούμενου αιώνα του Μάρκου Αυγέρη για τον Επίκουρο που δείχνει την προβληματική πρόσληψη του φιλοσόφου από την νεοελληνική διανόηση, την γνωριμία μας από τον Παναγιώτη Φωκά με τον έτερο διεθνώς αναγνωρισμένο νευροεπιστήμονα Νικόλαο Δημητριάδη μέσω ενός σύντομου κειμένου του για τον Επίκουρο.
Επίσης την παρουσίαση ενός κειμένου για τον φόβο του θανάτου αλλά και μια προσέγγιση πάνω στη "λειτουργία του εγκεφάλου" που προκάλεσε μαι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση. Έχασα, ομολογώ για λόγους προσωπικούς, την προεργασία που ακολούθησε για την τελευταία εκδήλωση της χρονιάς που θα ετοιμάσει η θεατρική ομάδα του Κήπου και για την οποία ενημέρωσαν ο Βαγγέλης Μίχος και ο Δημήτρης Λιαρμακόπουλος.
Μαγική στιγμή, που διέκοψε την συζήτηση λίγο πριν πέσει το σκοτάδι και πριν ανάψουν τα φαναράκια, το επιβλητικό πέρασμα ενός μεγάλου σμήνους φλαμίγκος που πέταξαν από πάνω μας και κατευθύνθηκαν προς την απέναντι περιοχή του κόλπου, στο Καλοχώρι.
Ο φακός μου προσπάθησε να αποτυπώσει το χρώμα, το κλίμα, την μαγεία του τόπου και του χρόνου.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.