του Στρατηγού Dominique Delawarde, Valmy,16-10-20 1920w
[Ο Γάλλος στρατηγός Ντομινίκ Ντελαβάρντ τελείωσε την καριέρα του ως Αρχηγός της μυστικής υπηρεσίας στρατού. Είναι τακτικός συνεργάτης του οργάνου των Γκωλιστών Comite Valmy, αλλά τα άρθρα του αναδημοσιεύονται σε πολλά όργανα ελεύθερης ενημέρωσης. Το παρόν άρθρο, πέραν της κατατοπιστικής ανάλυσης περί των υποκινητών, των κινήτρων και στόχων της αρμενό-αζερικής σύγκρουσης για το Ναγκόρνο Καραμπάχ, επισημαίνει πολιτικές πρακτικές, μεθόδους και στόχους των εμπλεκομένων και των συμβούλων τους, ιδιαίτερα διδακτικές για χώρα σχετικά γειτνιάζουσα και εξ ίσου αυτό-εγκλωβισμένη σε εκρηκτικό γεωπολιτικό πλαίσιο, συγκυρία, δεσμεύσεις και εξαρτήσεις.]
Μετάφραση/Εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού
Τα δυτικά κύρια μέσα ενημέρωσης έχουν δώσει μεγάλη έμφαση στον σημαντικό και αδιαμφισβήτητο ρόλο της Τουρκίας στην κρίση μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, αλλά παρέμειναν εξαιρετικά και εκπληκτικά διακριτικά, ακόμη και σιωπηλά, σχετικά με τον εξίσου σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε στο παρασκήνιο το Ισραήλ και τη θέση του σε αυτό το θέμα.
Ωστόσο, ο ρόλος αυτός δεν είναι δυνατόν να διαφύγει της προσοχής ενός γεωπολιτικού ή ενημερωμένου παρατηρητή.
Υπάρχουν, φυσικά, τα διακριτικά αεροπορικά « πήγαινε-έλα» μεταξύ Τελ Αβίβ και Μπακού, που στις αρχές Οκτωβρίου δεν μετέφεραν πορτοκάλια, αλλά εξελιγμένα όπλα ( μεταξύ των οποίων πυραύλους και αεροσκάφη χωρίς πιλότο). Ένα σημαντικό μέρος του εξοπλισμού των Αζέρων είναι ισραηλινής προέλευσης. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι το Αζερμπαϊτζάν είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής πετρελαίου του Ισραήλ και καλύπτει το 40% των αναγκών του. Αυτό θα ήταν σχεδόν αρκετό για να εξηγήσει την άτυπη συμμαχία μεταξύ των δύο χωρών, μια συμμαχία που βασίζεται σε ένα είδος ανταλλαγής "πετρελαίου για όπλα".
https://www.jpost.com/israel-news/video-shows-azerbaijan-using-israeli-lora-missile-in-conflict-with-armenia-644327
Υπάρχει η σχετική διακριτική ευχέρεια των κυβερνήσεων και των δυτικών μέσων ενημέρωσης -που γνωρίζουμε ποιος τους ελέγχει- σχετικά με την ανοικτή παρέμβαση της Τουρκίας, χώρας μέλους του ΝΑΤΟ, κατά της Αρμενίας, μέλους του CSTO (Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας) , όπως και η Ρωσία. Ο Δυτικός συνασπισμός διαμαρτυρήθηκε βέβαια, μέσα από τα χίλια του. Συνέστησε «αυτοσυγκράτηση» και «κατάπαυση του πυρός». Αλλά άφησε την Τουρκία να δράσει ελεύθερα, χωρίς να καταγγείλει πραγματικά τον ισλαμικό ιμπεριαλισμό της, τώρα σε όλο τον κόσμο (Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Ανατολική Μεσόγειο, Καύκασο).
Υπάρχει και η επίσημη τοποθέτηση του Ζελένσκυ, του πρώτου Εβραίου προέδρου της Ουκρανίας, υπέρ του Αζερμπαϊτζάν, και κατά της Αρμενίας. Αυτός ο Πρόεδρος θα ήταν σίγουρα πιο διακριτικός στην υποστήριξή του αν το Αζερμπαϊτζάν ήταν εχθρικό προς το εβραϊκό κράτος. Τέλος, υπάρχει και αυτή η μαρτυρία του Georges Malbrunot, ενός μεγάλου δημοσιογράφος στην εφημερίδα Le Figaro που μας λέει σε ένα τιτίβισμα (Τουίτερ):
@Malbrunot
«Σύγκρουση Ναγκόρνι-Καραμπάχ: Πέρα από τον σταθμό της Μοσάντ με έδρα το Αζερμπαϊτζάν για να κατασκοπεύει το Ιράν και την παράδοση στρατιωτικού εξοπλισμού στο Μπακού, το Ισραήλ εκπαιδεύει τις δυνάμεις ασφαλείας των Αζέρων, λέει Ευρωπαίος διπλωμάτης με έδρα το Αζερμπαϊτζάν.»
Αλλά γιατί το εβραϊκό κράτος διακρίνεται σήμερα από την παρουσία και τη δράση του σε αυτό το μέρος του κόσμου μαζί με την Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν και την Ισλαμική Τζιχάντ;
Πριν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο ακτιβισμός του Ισραήλ στη διεθνή σκηνή δεν είναι μόνο περιφερειακός, αλλά παγκόσμιος. Μπορεί να είναι άμεσος ή έμμεσος. Το αποτύπωμά του είναι συχνά αντιληπτό και πλήρως αναγνωρίσιμο στην εξωτερική πολιτική των μεγάλων δυτικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Καναδάς, Αυστραλία), αλλά υπάρχει επίσης και σε όλα σχεδόν τα μεγάλα γεγονότα που έχουν επηρεάσει την παγκόσμια γεωπολιτική εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών: (πόλεμοι στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, πολύχρωμες επαναστάσεις και / ή αλλαγή εξουσίας (ή προσπάθειες ανατροπής), ιδίως στη Νότια Αμερική (Βραζιλία, Βολιβία, Βενεζουέλα, Κολομβία, Ισημερινός), αλλά και στην Ευρώπη (Mεϊντάν Κιέβου, Ουκρανίας...) και στη Βόρεια Αφρική (Αραβική Άνοιξη, Χιράκ Αλγερίας ).
.Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η λίγο-πολύ απροκάλυπτη επέμβαση του Ισραήλ στις εκλογές των μεγάλων δυτικών χωρών του συνασπισμού (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία , Καναδάς, Αυστραλία) με την γενναιόδωρη χρηματοδότηση από τη εβραϊκή διασπορά για την προώθηση των υποψηφίων που είναι υποστηρικτές του και την εξόντωση εκείνων που δεν είναι.
Αυτός ο φιλο-ισραηλινός ακτιβισμός πραγματοποιείται μέσω μιας πλούσιας, ισχυρής και οργανωμένης διασποράς. Αυτή η διασπορά, με την πρόοδο του χρόνου και των περιστάσεων, καταλαμβάνει θέσεις επιρροής και εξουσίας, περισσότερο ή λιγότερο «αγορασμένες» εντός του κρατικού μηχανισμού, εντός των βασικών μέσων ενημέρωσης, εντός των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των μεγαθηρίων ψηφιακής επικοινωνίας που ελέγχει. Η Μοσάντ (μυστική υπηρεσία του Ισραήλ) δεν έχει μείνει έξω και βασίζει την αποτελεσματικότητα της δράσης της στο σύστημα των «Σαγιανίμ», (εφεδρικών κατά τόπους πρακτόρων στους κόλπους της εβραϊκής ομογένειας) που περιγράφεται τέλεια από τον Jacob Cohen στην ομιλία του στη Λυών.
https://www.youtube.com/watch?v-2FYAHjkTyKU
Η δράση αυτών των μεσαζόντων και ερεισμάτων στοχεύει στην υπεράσπιση και προώθηση των άμεσων και έμμεσων συμφερόντων του εβραϊκού κράτους σε ολόκληρο τον πλανήτη και στη διεύρυνση του κύκλου των χωρών και των κυβερνήσεων που το υποστηρίζουν. Στοχεύει επίσης να αποδυναμώσει εκείνους που αντιτίθενται σε αυτό. Είναι επίμονη, αποτελεσματική και μακρόβια.
Για να κερδίσει, το εβραϊκό κράτος, όπως κάνει πολύ καλά το ΝΑΤΟ, δεν διστάζει ποτέ να κάνει περιστασιακές συμμαχίες, περιορισμένες σε χώρο και χρόνο, με τον ένα ή τον άλλο από τους αντιπάλους του (Τουρκία και Τζιχαντιστές στη Συρία για παράδειγμα). Οι ενέργειές του είναι συχνά «προμελετημένες», «μεθοδευμένες» και «συντονισμένες» με τους «νεοσυντηρητικούς» συμμάχους του στην Ουάσιγκτον. Όπως παντού αλλού, τα κρατικά ψέματα και η διπροσωπία είναι οι τρέχουσες μέθοδοι....
Γιατί να προκαλέσουν ή/και να βάλουν λάδι στη φωτιά σε μια σύγκρουση μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας και γιατί τώρα;
Τρεις μεγάλες χώρες της περιοχής, η Ρωσία, η Τουρκία και το Ιράν, θίγονται άμεσα από αυτή τη σύγκρουση και τις πιθανές συνέπειές της, επειδή συνορεύουν με ένα από τα δύο μέρη που βρίσκονται σε σύγκρουση, και κάποιες και με τα δύο. Το Ισραήλ, από την πλευρά του, σχετίζεται μόνο έμμεσα, αλλά εξακολουθεί να εμπλέκεται, όπως θα δούμε.
Εξάλλου, αυτή η περιοχή του Καυκάσου είναι επίσης μια «ζώνη τριβής» μεταξύ συμμαχιών που δεν συμπαθούν ιδιαίτερα η μία την άλλη: Του Δυτικού συνασπισμού και του ΝΑΤΟ, του οποίου η Τουρκία και το Ισραήλ αποτελούν όργανα, του CSTO (Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας) του οποίου είναι μέλη η Ρωσία και η Αρμενία, και του SCO (Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης) με το οποίο συνδέονται η Ρωσία και το Ιράν ( το Ιράν , ως μέλος- παρατηρητής και επίδοξος υποψήφιος .)
Για να περιπλέξει τα πράγματα, ο σημερινός Πρωθυπουργός της Αρμενίας, Nικόλ Πασινιάν, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του θεώρησε σκόπιμο να δείξει την προτίμησή του για τη Δύση και να αποστασιοποιηθεί από τη Μόσχα, θέτοντας σήμερα τη χώρα του σε δύσκολη θέση να ζητήσει τη βοήθεια της Ρωσίας.
Η έκρηξη της τρέχουσας κρίσης είναι, κατά τη γνώμη μου, μια επιχείρηση που υπερβαίνει κατά πολύ το στενό πλαίσιο μιας εδαφικής σύγκρουσης μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας. Πρόκειται για μια ακόμη επιχείρηση -μετά το Mεϊντάν στην Ουκρανία, μετά την απόπειρα έγχρωμης επανάστασης στη Λευκορωσία και μετά τις υποθέσεις Σκρίπαλ και Ναβάλνι- με στόχο να ασκήσει πίεση στη Ρωσία, αλλά και στο Ιράν, να τις εκθέσει και να τις εξωθήσει στο σφάλμα.
Είναι σαφές ότι οποιαδήποτε άμεση και δραστική ρωσική παρέμβαση σε αυτήν τη σύγκρουση θα είχε καταδικαστεί αμέσως από την "αυτοανακηρυχθείσα διεθνή κοινότητα" -δηλαδή από το ΝΑΤΟ- και θα ακολουθούσε το συνηθισμένο πακέτο κυρώσεων κατά της Ρωσίας από τις ΗΠΑ, ακολουθούμενες από τους Ευρωπαίους υποτελείς τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα, ο τερματισμός του αγωγού North Stream 2 παραμένει ένας σημαντικός στόχος για τις ΗΠΑ ......
Η απουσία ισχυρής δυτικής απάντησης στην κρίση του Καυκάσου είναι, από μόνη της, αποκαλυπτική από τέσσερις απόψεις:
1 - Η υπεράσπιση της Αρμενίας δεν αποτελεί προτεραιότητα για τον δυτικό συνασπισμό. Ο, πρωθυπουργός της Αρμενίας Νικόλ Πασινιάν, πόνταρε επομένως σε λάθος άλογο, στηριζόμενος στη Δύση για την υπεράσπιση της χώρας του. Ο δυτικός συνασπισμός συχνά απογοητεύει τους περιστασιακούς συμμάχους του όπως έκαναν για τους Κούρδους στη Συρία.....
2 - Χρονοτριβώντας και περιμένοντας μια ρωσική αντίδραση να έρθει, με την οποία ελπίζει να δικαιολογήσει την οριστική ματαίωση του αγωγού North Stream II, ο δυτικός συνασπισμός δείχνει για άλλη μια φορά την διπροσωπία και τον κυνισμό του.
Η Αρμενία δεν έχει σημασία γι 'αυτόν .....
3 - Δημιουργώντας μιαν εστία μόλυνσης από Ισλαμικό Τζιχαντισμό στα σύνορα της Ρωσίας και του Ιράν, η ισραήλο-δυτική συμμαχία δείχνει ,για άλλη μια φορά, ότι είναι έτοιμη να συμμαχήσει και με τον διάβολο και να τον χρησιμοποιήσει για να επιτύχει τους σκοπούς της -στην προκειμένη περίπτωση την αποδυνάμωση των Ρώσων και Ιρανών αντιπάλων της.
4 – Επιτρέποντας, χωρίς αντίδραση, στην Τουρκία και το Ισραήλ να δρουν κατά βούληση, ο δυτικός συνασπισμός αναγνωρίζει σιωπηρά, πίσω από την απατηλή ρητορική, ότι και οι δύο χώρες ενεργούν προς όφελός του.
Σε πρόσφατο άρθρο της, η ισραηλινή εφημερίδα "The Jerusalem Post" αναφέρθηκε στις συγκρούσεις μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας, όχι χωρίς να δείξει την ισραηλινή χαρά βλέποντας τον Καύκασο να γίνεται μια νέα εστία κρίσης που ενδεχομένως θα έχει σημαντικό αντίκτυπο στη Μέση Ανατολή. Ο αντίκτυπος που επιδιώκει το Ισραήλ είναι πάντα ο ίδιος: να αμβλυνθούν οι ιρανικές και ρωσικές πιέσεις και ενέργειες στο θέατρο της Συρίας, με το άνοιγμα ενός «νέου μετώπου ανησυχίας» στα σύνορα αυτών των δύο χωρών.
Εν κατακλείδι, τέσσερα σημεία αξίζει να επισημανθούν, σε αυτό το στάδιο της κρίσης,
1 - Ο Πρωθυπουργός της Αρμενίας κ. Πασιγιάν, υπέπεσε σε πλάνη επιλογής ποντάροντας σε ένα Δυτικό στρατόπεδο που αποδεικνύεται λιγότερο αξιόπιστο από ότι περίμενε για την υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας του. Μπορεί, στο τέλος, να χρειαστεί να κάνει οδυνηρές παραχωρήσεις και μπορεί κάλλιστα να χάσει τη δουλειά του στις επόμενες εκλογές.
2 - Ο κ. Αλίγιεφ, πρόεδρος ενός κυρίως Σιιτικού Αζερμπαϊτζάν, μπορεί μια μέρα να μετανιώσει που έφερε στη χώρα του Σουνίτες Τζιχαντιστές για να πολεμήσουν την Αρμενία. Μπορεί επίσης να μετανιώσει για την εργαλειοποίησή του από την Τουρκία και το Ισραήλ, τους Δούρειους Ίππους του ΝΑΤΟ. Ρώσοι και Ιρανοί γείτονές του δεν θα τον συγχωρήσουν εύκολα ..... .
3 - Η Ρωσία, της οποίας η διακυβέρνηση και η διπλωματία δεν γεννήθηκαν με την τελευταία βροχή, δεν έχει ακόμη πέσει, με σκυφτό κεφάλι, στην παγίδα της άμεσης και δυναμικής επέμβασης, που θα μπορούσε, μετά την κωμικό-τραγωδία "Nαβάλνι", να σημάνει την καμπάνα θανάτου του North Stream II.
Η αντίδρασή της θα έρθει, αργά ή γρήγορα, στην κατάλληλη στιγμή. Οι διάφοροι άμεσοι και έμμεσοι πρωταγωνιστές δεν θα χάσουν τίποτα για να περιμένουν.
4 - Θα έχει κερδίσει το Ισραήλ και η Δύση του ΝΑΤΟ τίποτα από τη συνέχιση της παρενόχλησης τους στα σύνορα της Ρωσίας και του Ιράν, εκμεταλλευόμενοι το Αζερμπαϊτζάν και επιδιώκοντας να αποσυνδέσουν την Αρμενία από το CSTO ως μέρος της στρατηγικής επέκτασης προς την Ανατολή που επιδιώκουν εδώ και τριάντα χρόνια; Τίποτα δεν είναι λιγότερο σίγουρο. Το μέλλον θα δείξει.
Όσον αφορά την επίλυση του εδαφικού προβλήματος, της πηγής της σύγκρουσης που προκλήθηκε από το Αζερμπαϊτζάν κατά της Αρμενίας, αυτή έγκειται πιθανώς στην εφαρμογή του άρθρου 8 του Δεκαλόγου της τελικής πράξης του Ελσίνκι, που ψηφίστηκε την 1η Αυγούστου 1975 και διέπει τις διεθνείς σχέσεις μεταξύ των συμμετεχόντων κρατών. Αυτό το άρθρο αναφέρεται σαφώς στο "δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση."
Όταν η επιθυμία απόσχισης από ένα κράτος επικυρώνεται από ένα ή περισσότερα δημοψηφίσματα σε ποσοστό άνω του 90%, και όταν αυτή η απόσχιση είναι αποτελεσματική εδώ και 34 χρόνια, χωρίς σοβαρές συγκρούσεις -όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Δημοκρατίας του Artsakh (Υψηλό Καραμπάχ) - φαίνεται θεμιτό ότι η διεθνής κοινότητα μπορεί να λάβει υπόψη τη βούληση του πληθυσμού και να συμφωνήσει να αναγνωρίσει αυτό το γεγονός παρέχοντας στο νέο κράτος μιαν ειδική νομική δομή που του εγγυάται.
Θα μου πουν ότι το άρθρο 3 του ίδιου Δεκαλόγου του Ελσίνκι μας υπενθυμίζει το απαραβίαστο των συνόρων. Επομένως, θα πρέπει να τεθεί ζήτημα για τη διεθνή κοινότητα να καθορίσει εάν το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση θα πρέπει να υπερισχύει, ή όχι, του απαραβίαστου των συνόρων, μετά από 34 χρόνια πλήρους και αποτελεσματικής διακοπής της συμβίωσης μεταξύ δύο τμημάτων του ίδιου κράτους.
Αυτή η απόφαση, όταν ληφθεί, δεν θα πρέπει να είναι χωρίς δικαστικές συνέπειες για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου, της Κριμαίας ή της κατεχόμενης Παλαιστίνης......
Για όσους επιθυμούν να επεκτείνουν και να διαφοροποιήσουν τις γνώσεις τους σχετικά με αυτό το ευαίσθητο θέμα, προτείνω να διαβάσουν δύο ενδιαφέροντα άρθρα:
Ενα άρθρο του Jean Pierre Arrignon, ιστορικού του Βυζαντίου και ειδικού στη Ρωσία
https://blogjparrignon.net/asc2i/la-guerre-du-nagornii-karabakh/
Και ένα κύριο άρθρο του Eric Denécé, επικεφαλής του CF2R (Γαλλικού Κέντρου Ερευνών Πληροφοριών) υπό τον τίτλο: "Η σύγκρουση Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ αναβίωσε από την Τουρκία".
https://cf2r.org/editorial/le-conflit-armenie-azerbaidjan-au-haut-karabakh-relance-par-la-turquie/
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.