[Μην παίρνεις τα παιδιά του Θεού για άγριες πάπιες. Ναβάλνι, Borrell και Συντροφία]
Caroline Galacteros, Comite Valmy ,16-2-21 1300w
[ Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη και διαφωτιστική η κατωτέρω διαυγής γεωπολιτική ακτινογραφία των αθέατων αμειλίκτων συγκρούσεων επιδιώξεων, σχεδίων και συμφερόντων, υπό την ήδη απωθητικά ρυτιδωμένη επιδερμίδα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης», αξίζει μελέτης και αξιοποίησης από τους προβληματιζόμενους για την τύχη του έθνους μας.]
Μετάφραση/Εισαγωγή Μιχαήλ Στυλιανού
Πώς μπορούμε να μην επαινέσουμε την πρωτοβουλία του Josep Borrell, Ευρωπαίου Ύπατου Εκπροσώπου για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, και διπλωμάτη υψηλών προδιαγραφών, να επισκεφθεί τη Μόσχα την Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου για να συναντηθεί με τον Σεργκέι Λαβρώφ;
Στόχος ήταν να αμβλυνθούν οι εντάσεις που προκύπτουν από την υπόθεση Nαβάλνι, να υπάρξει ανοικτή παρέμβαση για διάλογο με αμοιβαίο σεβασμό, να προτρέψει τον ρώσο Πρόεδρο να μην χάσει την πλήρη εμπιστοσύνη του στην ικανότητα αυτόνομης κρίσης και δράσης της Ευρώπης και να αναζητήσει τρόπους γόνιμης ενεργειακής συνεργασίας με την ΕΕ.
Σε συνδυασμό με μια συνέντευξη με τον Πρόεδρο Μακρόν στο Ατλαντικό Συμβούλιο - το ναό του αμερικανικού νέο-συντηρητισμού - στην οποία ζήτησε θαρραλέα τη στρατηγική αυτονομία της Γηραιάς Ηπείρου, την επείγουσα ανακαίνιση της σχέσης με τη Μόσχα και τον καταμερισμό καθηκόντων με το ΝΑΤΟ για λόγους επικουρικότητας και διαρθρωτικής απόκλισης συμφερόντων μεταξύ Ουάσιγκτον και Βρυξελλών, αυτή η κίνηση του J. Borrell στη Μόσχα φαινόταν μια σοφή απόφαση , ίσως, ακόμη, μια ευκαιρία για την επί τέλους αποκατάσταση της ΕΕ στον χάρτη ενός νέου κόσμου, όπου αποτελεί ολοένα και περισσότερο μια απλή ηπειρωτική απόφυση του αμερικανικού κράτους.
Φυσικά, μια άλλη ερμηνεία αυτής της επίσκεψης θα βρισκόταν από εκείνους που βλέπουν ελιγμούς παντού: η Ευρώπη, σίγουρα σκλαβωμένη στην Ουάσιγκτον, της οποίας ο νέος πρόεδρος έπαιζε, καλώντας σε πολεμικούς τόνους να αντιμετωπίζονται η Ρωσία και η Κίνα ως οριστικοί αντίπαλοι και ταυτόχρονα στέλνοντας τον J. Borrell στη Μόσχα, στην κωμωδία μιας υποτιθέμενης τελικής προσπάθειας συνδιαλλαγής για την "υπόθεση Nαβάλνι", σε ένα πλαίσιο έκτακτης ανάγκης για την υγεία και ξαφνικής ευρωπαϊκής έκκλησης για το εμβόλιο Sputnik V.
Ένας υπολογισμός προφανώς καταδικασμένος σε αποτυχία, διότι δεν έχουμε καμία πιθανότητα να κατευθύνουμε μιαν απόφαση της ρωσικής εσωτερικής πολιτικής σε αντάλλαγμα μιας υπηρεσίας που τους ζητούμε! Ως εκ τούτου, ο Σεργκέι Λαβρώφ θα είχε έναν ευγενικό αλλά χωρίς ψευδαισθήσεις διάλογο με τον Ευρωπαίο απεσταλμένο, και η Μόσχα θα προχωρούσε στην απέλαση των τριών πρεσβευτών (Γερμανού, Πολωνού και Σουηδού) οι οποίοι πιάστηκαν στα πράσα μεταξύ των διαδηλωτών υπέρ του Ναβάλνι για υποστήριξη της αποσταθεροποίησης της Ρωσίας . Από πότε είναι δουλειά ενός πρεσβευτή να παρεμβαίνει ενεργά στις εσωτερικές υποθέσεις μιας χώρας; Η ρωσική εξουσία μπορεί να παρασύρεται προς τον αυταρχισμό (έχουμε κάνει τα πάντα για αυτό), αλλά σίγουρα όχι προς την αφέλεια.
Ειλικρινής ή κυνική, αυτή η επίσκεψη, που θα μπορούσε να έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό, είχε μηδενικό αποτέλεσμα. Θα μείνουμε τελικά στην συνήθη ατλαντική δουλεία των Ευρωπαίων και στον ακτιβισμό από τα αμερικανικά πιόνια που εγκατέστησε η Ουάσιγκτον μέσω της "διεύρυνσης" στην καρδιά του οικοδομήματος της κοινότητάς μας, σαν ισάριθμους Δούρειους Ίππους. Ο δυτικός -και ειδικότερα ο γαλλικός- Τύπος ξεφώνιζε σε χορωδία για πτώση στη "ρωσική παγίδα" καθώς και για «ταπείνωση της Ευρώπης», ενώ οι Βαλτικές χώρες απαιτούν τώρα απερίφραστα την κεφαλή του ύπατου εκπροσώπου Borrell.
Όσο για τη "στροφή Μπάιντεν" που δεν υπήρξε ποτέ, ανακοινώνει ξεκάθαρα την αξιοσημείωτη μονιμότητα μιας αμερικανικής στρατηγικής που στοχεύει πάντοτε στον κατακερματισμό και στην αποδυνάμωση της Ευρώπης, για να την αποτρέψει οριστικά από του να αυτονομηθεί στρατηγικά και να προσεγγίσει τη Μόσχα. Η «υπόθεση Ναβάλνι» είναι άλλο ένα δόλωμα, ένα σκιάχτρο για να παγιωθεί ο ανταγωνισμός Ευρώπης-Ρωσίας, να πυροδοτηθούν οι διανοητικοί αυτοματισμοί του πρωτόγονου αντιρωσισμού και να αναζωπυρωθεί η φλόγα των κυρώσεων.
Το πραγματικό ζήτημα είναι αλλού: πώς να εξασφαλιστεί η υπακοή των Ευρωπαίων (στη σχέση με την Ρωσία και το Ιράν και την επαναδιαπραγμάτευση της πυρηνικής συμφωνίας με την Τεχεράνη;) Σε ποιον να υπολογίζεις; Μα στην Γερμανία, φυσικά! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο αγωγός North Stream 2, θα πραγματοποιηθεί, σε αντάλλαγμα της οριστικής εγκατάλειψης του Παρισιού από το Βερολίνο στα θέματα της ευρωπαϊκής άμυνας και της στρατηγικής αυτονομίας -γαλλικές φαντασιώσεις προορισμένες να μαραθούν, εάν δεν ληφθούν ισχυρές και θαρραλέες αποφάσεις του Παρισιού ειδικά έναντι του ΝΑΤΟ.
Επειδή, το "γαλλογερμανικό ζευγάρι" δεν είναι "σε κρίση". Ιστορικά λειτούργησε μόνο στην αρχική προσωρινή βάση ενός συναινετικού στρατιωτικό-πολιτικού ακρωτηριασμού της γερμανικής εξουσίας και μιας επικής Γαλλίας, στην οποία επετράπη να παίξει τον μεσολαβητή κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αυτό ήταν πριν πολύ καιρό. Δεν είναι της μόδας πια από την επανένωση της Γερμανίας το 1989. Η τρέχουσα "κρίση" μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου είναι αυτή μιας σχέσης που έχει γίνει υπερβολικά ασύμμετρη και οδυνηρή για να παίξει πλέον την κωμωδία της ευτυχίας. Σε αυτή το παράξενο "τρίγωνο", του οποίου ο τρίτος κατεργάρης είναι η Αμερική, ένα από τα μέλη, λυρικό, αλαζονικό αλλά πάνω απ 'όλα άφραγκο, περιφρονείται και υποτιμάται από το άλλο, που επιβάλλει τη θέλησή του και την οικονομική κυριαρχία του στο όνομα του δικαιώματος του ισχυρότερου κάτω από το σαγηνευτικό βλέμμα του τρίτου, ο οποίος βλέπει αυτή τη διχόνοια ένα ισχυρό συμφέρον.
Κατά συνέπεια, ο φυσικός άξονας της ανάπτυξης της μελλοντικής γαλλικής δύναμης και επιρροής πρέπει να επιδιωχθεί με τις στρατιωτικές και βιομηχανικές δυνάμεις της Νότιας Ευρώπης: Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα. Η Γερμανία θα συνταχθεί. Ή και όχι. Η Γαλλία πρέπει να στραφεί σε αυτούς τους άλλους εταίρους στον τομέα της αμυντικής βιομηχανικής συνεργασίας και να σταματήσει να περιμένει από τη Γερμανία, να περιμένει αυτό που δεν θα της δώσει ποτέ: μια σύγκλιση της λογικής, αλλά και της καρδιάς και της φιλοδοξίας για την ανάγκη μιας ευρωπαϊκής δύναμης που θα αναδεχτεί το χάσμα ή ακόμα και τη διαφωνία με τα αμερικανικά ουκάζια (καισαρικά διατάγματα).
Ωστόσο, η Γερμανία δεν θα το πράξει ποτέ, για δύο τουλάχιστον λόγους: Θεωρεί τον εαυτό της, με την οικονομική και βιομηχανική της δύναμη, φυσικό οικονομικό και πολιτικό πρωταγωνιστή της ΕΕ·
Ως εκ τούτου, η Γερμανία θεωρεί εντελώς αθέμιτη κάθε γαλλική διεκδίκηση οποιασδήποτε πολιτικής "ευρωπαϊκής ηγεσίας", όπως με το πρόσχημα της υπολειπόμενης στρατιωτικής μας δύναμης, την οποία δεν μπορεί να αντέξει, επειδή δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί το βάρος της σε αυτόν τον τομέα. Εξ ου και οι ιδιαίτερα μεγάλες σημερινές και μελλοντικές δυσκολίες της γαλλογερμανικής αμυντικής βιομηχανικής συνεργασίας, όπως αποδεικνύεται ιδιαίτερα από τις περιπέτειες του προγράμματος SCAF... Και είμαστε μόνο στην αρχή.
Γι’ αυτό, το Βερολίνο μένει προσκολλημένο στην Ουάσιγκτον σε θέματα ασφάλειας και στρατηγικής, υποστηρίζοντας δουλικά ότι το ΝΑΤΟ παραμένει η μόνη νόμιμη φυσική δομή της ευρωπαϊκής ασφάλειας και άμυνας.
Μη θέλοντας την προσέγγιση του Παρισιού με την Μόσχα, που θα δυσαρεστούσε την Ουάσιγκτον, η Καγκελάριος Μέρκελ συνεργάζεται πρόθυμα με την Τουρκία εναντίον του Παρισιού και της Αθήνας, αλλά διατηρεί μια ρεαλιστική σχέση με τη Ρωσία (υποχρεωμένη από την ενεργειακή εξάρτηση και εσφαλμένους υπολογισμούς για τα πυρηνικά όπλα. Μια «αντίσταση» που της παρέχει έναν πολύτιμο μοχλό στην Ουάσιγκτον για τη διατήρηση άλλων συμφερόντων και την οποία αντισταθμίζει με τις υποσχέσεις ή τη βοήθεια που δόθηκε στον Αμερικανό Δάσκαλο για τα δευτερεύοντα γι 'αυτήν ζητήματα, που είναι οι υποθέσεις Σκρίπαλ ή Nαβάλνι, το ουκρανικό ζήτημα και άλλες ακάθαρτες μπάλες που στάλθηκαν στον Πρόεδρο Πούτιν για να κλονίσουν τελικά την αφόρητη δημοτικότητά του.
Πρέπει να σταματήσουμε να παίρνουμε τους Ρώσους για κουνέλια ηλικίας 6 εβδομάδων ( ούτε, εξ άλλου και τους Ιρανούς για το θέμα αυτό). Δεν ανέχονται την παρέμβαση από κοντά ή μακριά, ούτε τα αποκρουστικά μαθήματα μιας Δύσης σε πλήρη δημοκρατική, πολιτική και ηθική κρίση. Η Ρωσία σε κάθε περίπτωση δεν παίρνει τη Γαλλία στα σοβαρά εδώ και αρκετό καιρό, με τις ενθαρρυντικές δηλώσεις...που ακολουθούνται από θλιβερές υπαναχωρήσεις ή αποκηρύξεις. Για να παραφράσω τον Κοκτώ, τα λόγια αγάπης είναι καλά και όμορφα. Αλλά είναι οι αποδείξεις της αγάπης που μετράνε, δίνουν αυτοπεποίθηση και επιθυμία.
Όσον αφορά την Ευρώπη οι γαργαρισμοί της μένουν ακατανόητοι και η στρατηγική τύφλωσή της εγκληματική, όσο οι ομοβροντίες των κυρώσεων, αποφασιζόμενων και επαυξανόμενων με κάθε αμερικανικό σφύριγμα, καταλήγουν όχι μόνο στο να σκληρύνουν τα πληττόμενα κράτη ( αυτή άλλωστε είναι η πραγματική επιδίωξη, αλλιώς πως εξηγείται αυτή η παθολογική επιμονή στην αποτυχία;) αλλά προκαλούν την ανέχεια στην Ρωσία και τον θάνατο από πείνα και αρρώστια στην Συρία και στο Ιράν σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, τιμωρούμενους επί χρόνια από εμάς, χωρίς ενδοιασμούς, επειδή μένουν συσπειρωμένοι πέριξ του ηγέτη τους, αντί να τον ανατρέψουν για να έχουν το δικαίωμα στην τροφή και στην επιβίωση. Σε αυτήν την ηθική διαστροφή, η Δύση χάνει όχι μόνο τον καιρό της και την αξιοπιστία της αλλά και την ψυχή της.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Caroline Galacteros, Comite Valmy ,16-2-21 1300w
[ Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη και διαφωτιστική η κατωτέρω διαυγής γεωπολιτική ακτινογραφία των αθέατων αμειλίκτων συγκρούσεων επιδιώξεων, σχεδίων και συμφερόντων, υπό την ήδη απωθητικά ρυτιδωμένη επιδερμίδα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης», αξίζει μελέτης και αξιοποίησης από τους προβληματιζόμενους για την τύχη του έθνους μας.]
Μετάφραση/Εισαγωγή Μιχαήλ Στυλιανού
Πώς μπορούμε να μην επαινέσουμε την πρωτοβουλία του Josep Borrell, Ευρωπαίου Ύπατου Εκπροσώπου για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, και διπλωμάτη υψηλών προδιαγραφών, να επισκεφθεί τη Μόσχα την Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου για να συναντηθεί με τον Σεργκέι Λαβρώφ;
Στόχος ήταν να αμβλυνθούν οι εντάσεις που προκύπτουν από την υπόθεση Nαβάλνι, να υπάρξει ανοικτή παρέμβαση για διάλογο με αμοιβαίο σεβασμό, να προτρέψει τον ρώσο Πρόεδρο να μην χάσει την πλήρη εμπιστοσύνη του στην ικανότητα αυτόνομης κρίσης και δράσης της Ευρώπης και να αναζητήσει τρόπους γόνιμης ενεργειακής συνεργασίας με την ΕΕ.
Σε συνδυασμό με μια συνέντευξη με τον Πρόεδρο Μακρόν στο Ατλαντικό Συμβούλιο - το ναό του αμερικανικού νέο-συντηρητισμού - στην οποία ζήτησε θαρραλέα τη στρατηγική αυτονομία της Γηραιάς Ηπείρου, την επείγουσα ανακαίνιση της σχέσης με τη Μόσχα και τον καταμερισμό καθηκόντων με το ΝΑΤΟ για λόγους επικουρικότητας και διαρθρωτικής απόκλισης συμφερόντων μεταξύ Ουάσιγκτον και Βρυξελλών, αυτή η κίνηση του J. Borrell στη Μόσχα φαινόταν μια σοφή απόφαση , ίσως, ακόμη, μια ευκαιρία για την επί τέλους αποκατάσταση της ΕΕ στον χάρτη ενός νέου κόσμου, όπου αποτελεί ολοένα και περισσότερο μια απλή ηπειρωτική απόφυση του αμερικανικού κράτους.
Φυσικά, μια άλλη ερμηνεία αυτής της επίσκεψης θα βρισκόταν από εκείνους που βλέπουν ελιγμούς παντού: η Ευρώπη, σίγουρα σκλαβωμένη στην Ουάσιγκτον, της οποίας ο νέος πρόεδρος έπαιζε, καλώντας σε πολεμικούς τόνους να αντιμετωπίζονται η Ρωσία και η Κίνα ως οριστικοί αντίπαλοι και ταυτόχρονα στέλνοντας τον J. Borrell στη Μόσχα, στην κωμωδία μιας υποτιθέμενης τελικής προσπάθειας συνδιαλλαγής για την "υπόθεση Nαβάλνι", σε ένα πλαίσιο έκτακτης ανάγκης για την υγεία και ξαφνικής ευρωπαϊκής έκκλησης για το εμβόλιο Sputnik V.
Ένας υπολογισμός προφανώς καταδικασμένος σε αποτυχία, διότι δεν έχουμε καμία πιθανότητα να κατευθύνουμε μιαν απόφαση της ρωσικής εσωτερικής πολιτικής σε αντάλλαγμα μιας υπηρεσίας που τους ζητούμε! Ως εκ τούτου, ο Σεργκέι Λαβρώφ θα είχε έναν ευγενικό αλλά χωρίς ψευδαισθήσεις διάλογο με τον Ευρωπαίο απεσταλμένο, και η Μόσχα θα προχωρούσε στην απέλαση των τριών πρεσβευτών (Γερμανού, Πολωνού και Σουηδού) οι οποίοι πιάστηκαν στα πράσα μεταξύ των διαδηλωτών υπέρ του Ναβάλνι για υποστήριξη της αποσταθεροποίησης της Ρωσίας . Από πότε είναι δουλειά ενός πρεσβευτή να παρεμβαίνει ενεργά στις εσωτερικές υποθέσεις μιας χώρας; Η ρωσική εξουσία μπορεί να παρασύρεται προς τον αυταρχισμό (έχουμε κάνει τα πάντα για αυτό), αλλά σίγουρα όχι προς την αφέλεια.
Ειλικρινής ή κυνική, αυτή η επίσκεψη, που θα μπορούσε να έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό, είχε μηδενικό αποτέλεσμα. Θα μείνουμε τελικά στην συνήθη ατλαντική δουλεία των Ευρωπαίων και στον ακτιβισμό από τα αμερικανικά πιόνια που εγκατέστησε η Ουάσιγκτον μέσω της "διεύρυνσης" στην καρδιά του οικοδομήματος της κοινότητάς μας, σαν ισάριθμους Δούρειους Ίππους. Ο δυτικός -και ειδικότερα ο γαλλικός- Τύπος ξεφώνιζε σε χορωδία για πτώση στη "ρωσική παγίδα" καθώς και για «ταπείνωση της Ευρώπης», ενώ οι Βαλτικές χώρες απαιτούν τώρα απερίφραστα την κεφαλή του ύπατου εκπροσώπου Borrell.
Όσο για τη "στροφή Μπάιντεν" που δεν υπήρξε ποτέ, ανακοινώνει ξεκάθαρα την αξιοσημείωτη μονιμότητα μιας αμερικανικής στρατηγικής που στοχεύει πάντοτε στον κατακερματισμό και στην αποδυνάμωση της Ευρώπης, για να την αποτρέψει οριστικά από του να αυτονομηθεί στρατηγικά και να προσεγγίσει τη Μόσχα. Η «υπόθεση Ναβάλνι» είναι άλλο ένα δόλωμα, ένα σκιάχτρο για να παγιωθεί ο ανταγωνισμός Ευρώπης-Ρωσίας, να πυροδοτηθούν οι διανοητικοί αυτοματισμοί του πρωτόγονου αντιρωσισμού και να αναζωπυρωθεί η φλόγα των κυρώσεων.
Το πραγματικό ζήτημα είναι αλλού: πώς να εξασφαλιστεί η υπακοή των Ευρωπαίων (στη σχέση με την Ρωσία και το Ιράν και την επαναδιαπραγμάτευση της πυρηνικής συμφωνίας με την Τεχεράνη;) Σε ποιον να υπολογίζεις; Μα στην Γερμανία, φυσικά! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο αγωγός North Stream 2, θα πραγματοποιηθεί, σε αντάλλαγμα της οριστικής εγκατάλειψης του Παρισιού από το Βερολίνο στα θέματα της ευρωπαϊκής άμυνας και της στρατηγικής αυτονομίας -γαλλικές φαντασιώσεις προορισμένες να μαραθούν, εάν δεν ληφθούν ισχυρές και θαρραλέες αποφάσεις του Παρισιού ειδικά έναντι του ΝΑΤΟ.
Επειδή, το "γαλλογερμανικό ζευγάρι" δεν είναι "σε κρίση". Ιστορικά λειτούργησε μόνο στην αρχική προσωρινή βάση ενός συναινετικού στρατιωτικό-πολιτικού ακρωτηριασμού της γερμανικής εξουσίας και μιας επικής Γαλλίας, στην οποία επετράπη να παίξει τον μεσολαβητή κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αυτό ήταν πριν πολύ καιρό. Δεν είναι της μόδας πια από την επανένωση της Γερμανίας το 1989. Η τρέχουσα "κρίση" μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου είναι αυτή μιας σχέσης που έχει γίνει υπερβολικά ασύμμετρη και οδυνηρή για να παίξει πλέον την κωμωδία της ευτυχίας. Σε αυτή το παράξενο "τρίγωνο", του οποίου ο τρίτος κατεργάρης είναι η Αμερική, ένα από τα μέλη, λυρικό, αλαζονικό αλλά πάνω απ 'όλα άφραγκο, περιφρονείται και υποτιμάται από το άλλο, που επιβάλλει τη θέλησή του και την οικονομική κυριαρχία του στο όνομα του δικαιώματος του ισχυρότερου κάτω από το σαγηνευτικό βλέμμα του τρίτου, ο οποίος βλέπει αυτή τη διχόνοια ένα ισχυρό συμφέρον.
Κατά συνέπεια, ο φυσικός άξονας της ανάπτυξης της μελλοντικής γαλλικής δύναμης και επιρροής πρέπει να επιδιωχθεί με τις στρατιωτικές και βιομηχανικές δυνάμεις της Νότιας Ευρώπης: Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα. Η Γερμανία θα συνταχθεί. Ή και όχι. Η Γαλλία πρέπει να στραφεί σε αυτούς τους άλλους εταίρους στον τομέα της αμυντικής βιομηχανικής συνεργασίας και να σταματήσει να περιμένει από τη Γερμανία, να περιμένει αυτό που δεν θα της δώσει ποτέ: μια σύγκλιση της λογικής, αλλά και της καρδιάς και της φιλοδοξίας για την ανάγκη μιας ευρωπαϊκής δύναμης που θα αναδεχτεί το χάσμα ή ακόμα και τη διαφωνία με τα αμερικανικά ουκάζια (καισαρικά διατάγματα).
Ωστόσο, η Γερμανία δεν θα το πράξει ποτέ, για δύο τουλάχιστον λόγους: Θεωρεί τον εαυτό της, με την οικονομική και βιομηχανική της δύναμη, φυσικό οικονομικό και πολιτικό πρωταγωνιστή της ΕΕ·
Ως εκ τούτου, η Γερμανία θεωρεί εντελώς αθέμιτη κάθε γαλλική διεκδίκηση οποιασδήποτε πολιτικής "ευρωπαϊκής ηγεσίας", όπως με το πρόσχημα της υπολειπόμενης στρατιωτικής μας δύναμης, την οποία δεν μπορεί να αντέξει, επειδή δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί το βάρος της σε αυτόν τον τομέα. Εξ ου και οι ιδιαίτερα μεγάλες σημερινές και μελλοντικές δυσκολίες της γαλλογερμανικής αμυντικής βιομηχανικής συνεργασίας, όπως αποδεικνύεται ιδιαίτερα από τις περιπέτειες του προγράμματος SCAF... Και είμαστε μόνο στην αρχή.
Γι’ αυτό, το Βερολίνο μένει προσκολλημένο στην Ουάσιγκτον σε θέματα ασφάλειας και στρατηγικής, υποστηρίζοντας δουλικά ότι το ΝΑΤΟ παραμένει η μόνη νόμιμη φυσική δομή της ευρωπαϊκής ασφάλειας και άμυνας.
Μη θέλοντας την προσέγγιση του Παρισιού με την Μόσχα, που θα δυσαρεστούσε την Ουάσιγκτον, η Καγκελάριος Μέρκελ συνεργάζεται πρόθυμα με την Τουρκία εναντίον του Παρισιού και της Αθήνας, αλλά διατηρεί μια ρεαλιστική σχέση με τη Ρωσία (υποχρεωμένη από την ενεργειακή εξάρτηση και εσφαλμένους υπολογισμούς για τα πυρηνικά όπλα. Μια «αντίσταση» που της παρέχει έναν πολύτιμο μοχλό στην Ουάσιγκτον για τη διατήρηση άλλων συμφερόντων και την οποία αντισταθμίζει με τις υποσχέσεις ή τη βοήθεια που δόθηκε στον Αμερικανό Δάσκαλο για τα δευτερεύοντα γι 'αυτήν ζητήματα, που είναι οι υποθέσεις Σκρίπαλ ή Nαβάλνι, το ουκρανικό ζήτημα και άλλες ακάθαρτες μπάλες που στάλθηκαν στον Πρόεδρο Πούτιν για να κλονίσουν τελικά την αφόρητη δημοτικότητά του.
Πρέπει να σταματήσουμε να παίρνουμε τους Ρώσους για κουνέλια ηλικίας 6 εβδομάδων ( ούτε, εξ άλλου και τους Ιρανούς για το θέμα αυτό). Δεν ανέχονται την παρέμβαση από κοντά ή μακριά, ούτε τα αποκρουστικά μαθήματα μιας Δύσης σε πλήρη δημοκρατική, πολιτική και ηθική κρίση. Η Ρωσία σε κάθε περίπτωση δεν παίρνει τη Γαλλία στα σοβαρά εδώ και αρκετό καιρό, με τις ενθαρρυντικές δηλώσεις...που ακολουθούνται από θλιβερές υπαναχωρήσεις ή αποκηρύξεις. Για να παραφράσω τον Κοκτώ, τα λόγια αγάπης είναι καλά και όμορφα. Αλλά είναι οι αποδείξεις της αγάπης που μετράνε, δίνουν αυτοπεποίθηση και επιθυμία.
Όσον αφορά την Ευρώπη οι γαργαρισμοί της μένουν ακατανόητοι και η στρατηγική τύφλωσή της εγκληματική, όσο οι ομοβροντίες των κυρώσεων, αποφασιζόμενων και επαυξανόμενων με κάθε αμερικανικό σφύριγμα, καταλήγουν όχι μόνο στο να σκληρύνουν τα πληττόμενα κράτη ( αυτή άλλωστε είναι η πραγματική επιδίωξη, αλλιώς πως εξηγείται αυτή η παθολογική επιμονή στην αποτυχία;) αλλά προκαλούν την ανέχεια στην Ρωσία και τον θάνατο από πείνα και αρρώστια στην Συρία και στο Ιράν σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, τιμωρούμενους επί χρόνια από εμάς, χωρίς ενδοιασμούς, επειδή μένουν συσπειρωμένοι πέριξ του ηγέτη τους, αντί να τον ανατρέψουν για να έχουν το δικαίωμα στην τροφή και στην επιβίωση. Σε αυτήν την ηθική διαστροφή, η Δύση χάνει όχι μόνο τον καιρό της και την αξιοπιστία της αλλά και την ψυχή της.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.