Και προσκαλεί σε Διάλογο χωρίς…αστυνομική επιτήρηση!
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Ο νόμος για την Ανώτατη Εκπαίδευση που ψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα δεν αποτελεί ούτε κατά διάνοια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Το περιορισμένο εύρος των αλλαγών που εισάγει και η αναχρονιστική λογική του το καθιστούν μνημείο νομοθετικής οπισθοδρόμησης. Το πλέον απογοητευτικό είναι ότι, σε μια εποχή που η Παιδεία μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την ενδυνάμωση των πολιτών και της κοινωνίας, η Κυβέρνηση, αλλά και τα Κόμματα της Αντιπολίτευσης στη Βουλή, επέλεξαν να αντιπαρατεθούν επί θεμάτων που ΔΕΝ αποτελούν τα μείζονα ζητήματα για την Παιδεία και την Ανώτατη Εκπαίδευση και ΔΕΝ προσεγγίζουν κατ΄ελάχιστον τα υπαρκτά μείζονα ζητήματα.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση απαιτεί γενναίες τομές με σκοπό:
- την προαγωγή της μάθησης και της γνώσης, αλλά και της αναζήτησης, του κριτικού πνεύματος, της καινοτομίας, της πρωτοπορίας, της δημιουργίας
- την ενίσχυση της επιστημονικής έρευνας και την επιβράβευση και αξιοποίηση των καρπών της
- τη σφυρηλάτηση πολιτών-αποφοίτων με ευρύτητα πνεύματος και πραγματικά εφόδια στον τομέα της εκπαίδευσής τους
- την ενίσχυση των αποφοίτων στην περαιτέρω ακαδημαϊκή και επαγγελματική τους πορεία
- την ενίσχυση του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού στην κατεύθυνση της περαιτέρω εμβάθυνσης της γνώσης και της έρευνας
- την δημιουργία αποφοίτων-εκπαιδευτικών εφοδιασμένων με τη γνώση και τις ποιότητες που είναι αναγκαίες για την εκ βάθρων ενίσχυση της Παιδείας όλων των βαθμίδων στη χώρα μας
- την εξωστρέφεια, το άνοιγμα των οριζόντων, τις συνεργασίες, την περαιτέρω ενίσχυση του διεθνούς κύρους των Ελληνικών Πανεπιστημίων, που θα σημάνει την ενίσχυση του κύρους των τίτλων σπουδών που αυτά χορηγούν
Παράλληλα, τα Ελληνικά Πανεπιστήμια χρειάζονται γενναία ενίσχυση σε χρηματοδότηση, υλικοτεχνική υποδομή, ανθρώπινο δυναμικό, που να αναβαθμίσουν το επίπεδο εκπαίδευσης που παρέχουν και να ενισχύσουν τους φοιτητές και τους καθηγητές που κοπιάζουν για τη γνώση, τη μόρφωση, την παιδεία.
Ο νόμος που ψηφίσθηκε δεν ασχολείται με τίποτε από όλα αυτά τα τόσο σημαντικά. Είναι, δυστυχώς, ένα ελλιπέστατο συνονθύλευμα αποσπασματικών και εμβαλωματικών «μέτρων», κανονιστικού, πειθαρχικού και τιμωρητικού χαρακτήρα, που αντιμετωπίζει την ανώτατη εκπαίδευση με πολιτικά στερεότυπα του παρελθόντος.
Αποτελεί ανησυχητική πρωτοτυπία η πρωτοβουλία σύμπραξης Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Δημόσιας Τάξης (ή Καταστολής) -όπως θα έπρεπε να ονομάζεται το Υπουργείο Χρυσοχοΐδη, αφού η δράση του απέχει πόρρω από οποιαδήποτε προστασία του πολίτη (πράγμα που δυστυχώς συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας). Ούτε, βέβαια, υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι τα αστυνομικά όργανα εντός των πανεπιστημίων θα προστατεύσουν οποιονδήποτε. Το αναχρονιστικό πνεύμα του νομοσχεδίου δεν αποπνέει την παραμικρή αισιοδοξία κι εμπιστοσύνη για την Ανώτατη Εκπαίδευση και συνολικά για την Παιδεία στη χώρα μας, αλλά αναδίδει τη νοοτροπία του ανασφαλούς «χωροφύλακα» και «τοποτηρητή», με την οποία η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει το Πανεπιστήμιο. Η παρουσία 1.000 αστυνομικών στο χώρο των Πανεπιστημίων, που δεν θα υπάγονται στις Πρυτανικές Αρχές, αλλά στην ηγεσία της Αστυνομίας, όχι μόνον καταργεί βίαια το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, μία δημοκρατική κατάκτηση που θα έπρεπε να ενισχυθεί, αλλά δημιουργεί εύλογη ανησυχία για την ασφάλεια φοιτητών και καθηγητών, με δεδομένα τα συνεχή κρούσματα αστυνομικής βίας σε βάρος πολιτών. Μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε χώρο πειθαρχίας, επιτήρησης και κολασμού, αλλά και διακύβευσης του ίδιου του αγαθού της ασφάλειας.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή, έγινε σαφής η κυβερνητική αντίληψη ότι «Αυτοδιοίκητο σημαίνει πειθαρχημένο και νομιμόφρον». Πρόκειται για πλήρη αλλοίωση, συρρίκνωση και περιχαράκωση της έννοιας και του σκοπού του αυτοδιοίκητου, που δεν είναι, βέβαια, η «συμμόρφωση προς τας υποδείξεις», αλλά η αμφισβήτηση, η διεκδίκηση, η πρόταση, η αναζήτηση, η διερεύνηση, η εμβάθυνση. Όλα αυτά που αποτελούν στοιχεία της πραγματικής Παιδείας του ελεύθερου κι ανεξάρτητου ανθρώπου.
Με την ίδια ανέμπνευστη λογική προσεγγίζεται το θέμα των λεγόμενων «αιώνιων φοιτητών», που αναδεικνύεται από την Κυβέρνηση σε μείζον δομικό πρόβλημα των Πανεπιστημίων, το οποίο πρέπει να αντιμετωπισθεί «εδώ και τώρα». Με μια παρωχημένη νοοτροπία κοινωνικού αποκλεισμού, η Κυβέρνηση, αντί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επανένταξης ανθρώπων που ενδεχομένως έχασαν το νήμα των σπουδών τους ή δυσκολεύονται να τελειώσουν τη σχολή τους, αντιμετωπίζει τους φοιτητές αυτούς ως «βαρίδια» και παρίες που πρέπει να εκδιωχθούν από το Πανεπιστήμιο. Για να ικανοποιήσει τις προκαταλήψεις μερίδας «οπαδών» της, η Κυβέρνηση αγνοεί τη διεθνή πρακτική της «μερικής φοίτησης» για όσους φοιτητές το επιλέγουν, και την περιορίζει κανονιστικά μόνο για εκείνους που εργάζονται πάνω από 20 ώρες την εβδομάδα.
Με αυτόν τον τρόπο, αποκλείει από τα Πανεπιστήμια πολλούς νέους που εργάζονται λιγότερο από 20 ώρες, αγνοώντας την εκτεταμένη υποαπασχόληση που εγκαθίδρυσαν οι πολιτικές των Μνημονίων. Οι ίδιες διατάξεις εισάγουν σαφή δυσμενή διάκριση εις βάρος νέων μητέρων που θέλουν να σπουδάσουν ενόσω μεγαλώνουν τα παιδιά τους και υπονομεύουν το θεσμό της δια βίου εκπαίδευσης. Έτσι, όμως, το αγαθό της παιδείας μετατρέπεται από οικουμενικό ανθρώπινο δικαίωμα σε προϊόν για λίγους και ολοένα και λιγότερους.
Για την Πλεύση Ελευθερίας, ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία πρέπει να παρέχει ευέλικτο χρόνο σπουδών για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, κοινωνικής ομάδας και όχι να επιβάλλει άκαμπτες διαδικασίες που δυσχεραίνουν την πρόσβαση των ευάλωτων ομάδων στην ανώτατη εκπαίδευση.
Η Πλεύση Ελευθερίας έχει τη θέση ότι τα Πανεπιστήμια πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εστίες γνώσης, προόδου και άνθισης του πνεύματος, όχι ως θύλακες ανομίας που απειλούν την ασφάλεια της κοινωνίας. Η υπαγωγή της ανώτατης παιδείας σε καθεστώς αστυνόμευσης και, τελικά, αστυνομοκρατίας, μετατοπίζει τον προσανατολισμό της Ανώτατης Εκπαίδευσης από την Ελευθερία και την Αναζήτηση στην Πειθαρχία και τον Έλεγχο. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι το όλο πνεύμα του Νομοσχεδίου φαίνεται να είναι ότι «καλό πανεπιστήμιο» είναι το επιτηρούμενο και απαλλαγμένο από «αιώνιους φοιτητές»: «καλό πανεπιστήμιο» είναι το πανεπιστήμιο που «δεν δημιουργεί προβλήματα και δεν έχει προβλήματα». Πρόκειται για μια κοντόφθαλμη προσέγγιση.
Για την Πλεύση Ελευθερίας καλό πανεπιστήμιο είναι εκείνο που εμπνέει, αλλά και ενοχλεί τις κατεστημένες εξουσίες. Γιατί δεν διεκπεραιώνει την αναπαραγωγή της γνώσης, αλλά πιέζει και διεκδικεί την αλλαγή της κοινωνίας, μέσα από την πραγματική παιδεία, που είναι μια υπόθεση πολύ ευρύτερη της γνώσης.
Στο επόμενο διάστημα, η Πλεύση Ελευθερίας θα πραγματοποιήσει σειρά συζητήσεων για τα θέματα της Παιδείας, που θεωρούμε μείζονα για την ζητούμενη Σύγχρονη Παλιγγενεσία, με αφορμή και την συμπλήρωση 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.
Υποσχόμαστε μια συζήτηση που θα εμβαθύνει στα πραγματικά προβλήματα και τις προτεινόμενες λύσεις.Μια συζήτηση που, δυστυχώς, δεν έγινε στη Βουλή…Μπορεί, όμως, και πρέπει να ανοίξει στην κοινωνία.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση απαιτεί γενναίες τομές με σκοπό:
- την προαγωγή της μάθησης και της γνώσης, αλλά και της αναζήτησης, του κριτικού πνεύματος, της καινοτομίας, της πρωτοπορίας, της δημιουργίας
- την ενίσχυση της επιστημονικής έρευνας και την επιβράβευση και αξιοποίηση των καρπών της
- τη σφυρηλάτηση πολιτών-αποφοίτων με ευρύτητα πνεύματος και πραγματικά εφόδια στον τομέα της εκπαίδευσής τους
- την ενίσχυση των αποφοίτων στην περαιτέρω ακαδημαϊκή και επαγγελματική τους πορεία
- την ενίσχυση του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού στην κατεύθυνση της περαιτέρω εμβάθυνσης της γνώσης και της έρευνας
- την δημιουργία αποφοίτων-εκπαιδευτικών εφοδιασμένων με τη γνώση και τις ποιότητες που είναι αναγκαίες για την εκ βάθρων ενίσχυση της Παιδείας όλων των βαθμίδων στη χώρα μας
- την εξωστρέφεια, το άνοιγμα των οριζόντων, τις συνεργασίες, την περαιτέρω ενίσχυση του διεθνούς κύρους των Ελληνικών Πανεπιστημίων, που θα σημάνει την ενίσχυση του κύρους των τίτλων σπουδών που αυτά χορηγούν
Παράλληλα, τα Ελληνικά Πανεπιστήμια χρειάζονται γενναία ενίσχυση σε χρηματοδότηση, υλικοτεχνική υποδομή, ανθρώπινο δυναμικό, που να αναβαθμίσουν το επίπεδο εκπαίδευσης που παρέχουν και να ενισχύσουν τους φοιτητές και τους καθηγητές που κοπιάζουν για τη γνώση, τη μόρφωση, την παιδεία.
Ο νόμος που ψηφίσθηκε δεν ασχολείται με τίποτε από όλα αυτά τα τόσο σημαντικά. Είναι, δυστυχώς, ένα ελλιπέστατο συνονθύλευμα αποσπασματικών και εμβαλωματικών «μέτρων», κανονιστικού, πειθαρχικού και τιμωρητικού χαρακτήρα, που αντιμετωπίζει την ανώτατη εκπαίδευση με πολιτικά στερεότυπα του παρελθόντος.
Αποτελεί ανησυχητική πρωτοτυπία η πρωτοβουλία σύμπραξης Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Δημόσιας Τάξης (ή Καταστολής) -όπως θα έπρεπε να ονομάζεται το Υπουργείο Χρυσοχοΐδη, αφού η δράση του απέχει πόρρω από οποιαδήποτε προστασία του πολίτη (πράγμα που δυστυχώς συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας). Ούτε, βέβαια, υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι τα αστυνομικά όργανα εντός των πανεπιστημίων θα προστατεύσουν οποιονδήποτε. Το αναχρονιστικό πνεύμα του νομοσχεδίου δεν αποπνέει την παραμικρή αισιοδοξία κι εμπιστοσύνη για την Ανώτατη Εκπαίδευση και συνολικά για την Παιδεία στη χώρα μας, αλλά αναδίδει τη νοοτροπία του ανασφαλούς «χωροφύλακα» και «τοποτηρητή», με την οποία η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει το Πανεπιστήμιο. Η παρουσία 1.000 αστυνομικών στο χώρο των Πανεπιστημίων, που δεν θα υπάγονται στις Πρυτανικές Αρχές, αλλά στην ηγεσία της Αστυνομίας, όχι μόνον καταργεί βίαια το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, μία δημοκρατική κατάκτηση που θα έπρεπε να ενισχυθεί, αλλά δημιουργεί εύλογη ανησυχία για την ασφάλεια φοιτητών και καθηγητών, με δεδομένα τα συνεχή κρούσματα αστυνομικής βίας σε βάρος πολιτών. Μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε χώρο πειθαρχίας, επιτήρησης και κολασμού, αλλά και διακύβευσης του ίδιου του αγαθού της ασφάλειας.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή, έγινε σαφής η κυβερνητική αντίληψη ότι «Αυτοδιοίκητο σημαίνει πειθαρχημένο και νομιμόφρον». Πρόκειται για πλήρη αλλοίωση, συρρίκνωση και περιχαράκωση της έννοιας και του σκοπού του αυτοδιοίκητου, που δεν είναι, βέβαια, η «συμμόρφωση προς τας υποδείξεις», αλλά η αμφισβήτηση, η διεκδίκηση, η πρόταση, η αναζήτηση, η διερεύνηση, η εμβάθυνση. Όλα αυτά που αποτελούν στοιχεία της πραγματικής Παιδείας του ελεύθερου κι ανεξάρτητου ανθρώπου.
Με την ίδια ανέμπνευστη λογική προσεγγίζεται το θέμα των λεγόμενων «αιώνιων φοιτητών», που αναδεικνύεται από την Κυβέρνηση σε μείζον δομικό πρόβλημα των Πανεπιστημίων, το οποίο πρέπει να αντιμετωπισθεί «εδώ και τώρα». Με μια παρωχημένη νοοτροπία κοινωνικού αποκλεισμού, η Κυβέρνηση, αντί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επανένταξης ανθρώπων που ενδεχομένως έχασαν το νήμα των σπουδών τους ή δυσκολεύονται να τελειώσουν τη σχολή τους, αντιμετωπίζει τους φοιτητές αυτούς ως «βαρίδια» και παρίες που πρέπει να εκδιωχθούν από το Πανεπιστήμιο. Για να ικανοποιήσει τις προκαταλήψεις μερίδας «οπαδών» της, η Κυβέρνηση αγνοεί τη διεθνή πρακτική της «μερικής φοίτησης» για όσους φοιτητές το επιλέγουν, και την περιορίζει κανονιστικά μόνο για εκείνους που εργάζονται πάνω από 20 ώρες την εβδομάδα.
Με αυτόν τον τρόπο, αποκλείει από τα Πανεπιστήμια πολλούς νέους που εργάζονται λιγότερο από 20 ώρες, αγνοώντας την εκτεταμένη υποαπασχόληση που εγκαθίδρυσαν οι πολιτικές των Μνημονίων. Οι ίδιες διατάξεις εισάγουν σαφή δυσμενή διάκριση εις βάρος νέων μητέρων που θέλουν να σπουδάσουν ενόσω μεγαλώνουν τα παιδιά τους και υπονομεύουν το θεσμό της δια βίου εκπαίδευσης. Έτσι, όμως, το αγαθό της παιδείας μετατρέπεται από οικουμενικό ανθρώπινο δικαίωμα σε προϊόν για λίγους και ολοένα και λιγότερους.
Για την Πλεύση Ελευθερίας, ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία πρέπει να παρέχει ευέλικτο χρόνο σπουδών για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, κοινωνικής ομάδας και όχι να επιβάλλει άκαμπτες διαδικασίες που δυσχεραίνουν την πρόσβαση των ευάλωτων ομάδων στην ανώτατη εκπαίδευση.
Η Πλεύση Ελευθερίας έχει τη θέση ότι τα Πανεπιστήμια πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εστίες γνώσης, προόδου και άνθισης του πνεύματος, όχι ως θύλακες ανομίας που απειλούν την ασφάλεια της κοινωνίας. Η υπαγωγή της ανώτατης παιδείας σε καθεστώς αστυνόμευσης και, τελικά, αστυνομοκρατίας, μετατοπίζει τον προσανατολισμό της Ανώτατης Εκπαίδευσης από την Ελευθερία και την Αναζήτηση στην Πειθαρχία και τον Έλεγχο. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι το όλο πνεύμα του Νομοσχεδίου φαίνεται να είναι ότι «καλό πανεπιστήμιο» είναι το επιτηρούμενο και απαλλαγμένο από «αιώνιους φοιτητές»: «καλό πανεπιστήμιο» είναι το πανεπιστήμιο που «δεν δημιουργεί προβλήματα και δεν έχει προβλήματα». Πρόκειται για μια κοντόφθαλμη προσέγγιση.
Για την Πλεύση Ελευθερίας καλό πανεπιστήμιο είναι εκείνο που εμπνέει, αλλά και ενοχλεί τις κατεστημένες εξουσίες. Γιατί δεν διεκπεραιώνει την αναπαραγωγή της γνώσης, αλλά πιέζει και διεκδικεί την αλλαγή της κοινωνίας, μέσα από την πραγματική παιδεία, που είναι μια υπόθεση πολύ ευρύτερη της γνώσης.
Στο επόμενο διάστημα, η Πλεύση Ελευθερίας θα πραγματοποιήσει σειρά συζητήσεων για τα θέματα της Παιδείας, που θεωρούμε μείζονα για την ζητούμενη Σύγχρονη Παλιγγενεσία, με αφορμή και την συμπλήρωση 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.
Υποσχόμαστε μια συζήτηση που θα εμβαθύνει στα πραγματικά προβλήματα και τις προτεινόμενες λύσεις.Μια συζήτηση που, δυστυχώς, δεν έγινε στη Βουλή…Μπορεί, όμως, και πρέπει να ανοίξει στην κοινωνία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.