Του Πάτρικ Μπιουκάναν,24-8-21
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού
Ένα από τα κύρια θύματα της Καμπούλ είναι το μεγάλο όραμα του κατεστημένου για μια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για τον νέο αιώνα - όπου ο φιλελευθερισμός και ο δημοκρατικός καπιταλισμός έχουν κερδίσει τη μάχη για το μέλλον, και οι ΗΠΑ, νικηφόρες στον Ψυχρό Πόλεμο, θα οδηγήσουν τον κόσμο στην υλοποίηση μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης όπου θα γράφαμε τους κανόνες και θα αστυνομεύαμε τον πλανήτη.
Καθώς ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον και οι καλύτεροι και εξυπνότεροι της δεκαετίας του 1960 κατέρρευσαν στο πηδάλιο του πολέμου Βιετνάμ, η προεδρία Μπάιντεν μπορεί κάλλιστα να συντριβεί στο θέτρο θριάμβου των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.
Λιγότερο από μία εβδομάδα μετά την χαοτική αποχώρηση των ΗΠΑ στο Διεθνές Αεροδρόμιο Χαμίντ Καρζάι, μια δημοσκόπηση του CBS διαπίστωσε ότι οι Αμερικανοί, ενώ εξακολουθούσαν να εγκρίνουν την απόφαση του προέδρου Τζο Μπάιντεν να μας βγάλει από αυτόν τον «συνεχή πόλεμο», έμειναν έκπληκτοι από το πόσο άσχημα αποτυχημένη ήταν η εκτέλεση της αποχώρησης.
Μέχρι το 75%, οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι η απόσυρση πηγαίνει άσχημα. Και εκείνοι που πιστεύουν ότι έχει πάει «πολύ άσχημα» ξεπερνούν αριθμητικά με 9-1 εκείνους που πιστεύουν ότι έχει πάει «πολύ καλά».
Το ποσοστό έγκρισης του Μπάιντεν έχει πέσει στο 50%, το χαμηλότερο της προεδρίας του. Ωστόσο, η καταστροφική πανωλεθρία στο αεροδρόμιο της Καμπούλ δεν έχει σε καμία περίπτωση ολοκληρωθεί. Μπορεί ακόμα να γίνει χειρότερη, πολύ χειρότερη.
Γιατί είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να βγάλουν όλους τους πολίτες τους έξω μέχρι την προθεσμία του Μπάιντεν στις 31 Αυγούστου, και είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αποσύρουμε όλους τους Αφγανούς συμμάχους μας από αυτόν τον 20ετή πόλεμο που σήμερα ζουν με τρόμο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Και υπάρχει βεβαιότητα — πράγματι, συμβαίνει ήδη — ότι ορισμένοι από αυτούς που μένουν πίσω θα υποστούν φρικαλεότητες από αδίστακτα στοιχεία των Ταλιμπάν, αν όχι από την ηγεσία τους. Αυτές οι φρικαλεότητες θα γίνουν ταινίες και πλάνα στον δυτικό Τύπο, υπογραμμίζοντας την αποτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών να σώσουν τους συμμάχους που άφησαν πίσω τους.
Και, με αναφορές που προέρχονται ήδη από το Αφγανιστάν σχετικά με τις ελλείψεις τροφίμων, η χώρα θα μπορούσε να γίνει μια κόλαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέχρι το φθινόπωρο.
Σκεφτείτε: Οι Ταλιμπάν ενδέχεται να κατάφεραν να κατακτήσουν 15 επαρχιακές πρωτεύουσες και την Καμπούλ σε μια εβδομάδα. Ωστόσο, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που διοικούν αυτές τις πόλεις δεν μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν από μαχητές Ταλιμπάν των οποίων η ειδικότητα τις τελευταίες δύο δεκαετίες ήταν η διεξαγωγή έναν τρομοκρατικού-ανταρτοπολέμου.
Ενώ οι θριαμβευτές Ταλιμπάν δεν ενδιαφέρονται για έναν νέο πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν ιδεολογικό ενδιαφέρον να διατρανώσουν τον θρίαμβό τους επί της υπερδύναμης και να τρίψουν τη μύτη της Αμερικής στην ήττα της.
Ποιες είναι, λοιπόν, οι συνέπειες της ταπείνωσης της Αμερικής;
Η φήμη του Μπάιντεν ως ικανού βετεράνου μισού αιώνα στα υψηλότερα επίπεδα της κυβέρνησης των ΗΠΑ κατεδαφίζεται καθημερινά.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρουσιάζονται στα μέσα ενημέρωσης του κόσμου ως «ένας αξιολύπητος, αβοήθητος γίγαντας», σύμφωνα με τη φράση του πρώην προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον. Και αυτή είναι η Αμερική της οποίας το δημόσιο πρόσωπο σήμερα είναι αυτό του Τζο Μπάιντεν.
Όσο για την όρεξη του αμερικανικού λαού για παρέμβαση σε μελλοντικούς πολέμους για τη δημοκρατία και την οικοδόμηση έθνους, αυτό είναι σχεδόν βέβαιο ότι έχει χαθεί.
Τα έθνη που βασίστηκαν στις ΗΠΑ πως θα έρθουν να πολεμήσουν τους πολέμους τους γι' αυτούς θα έπρεπε πιθανώς να αυξήσουν τους αμυντικούς τους προϋπολογισμούς.
Δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικό εξοπλισμό των ΗΠΑ — τεθωρακισμένα οχήματα, ελικόπτερα Black Hawk, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, πυροβολικό, όλμοι, χιλιάδες τουφέκια και χιλιάδες τόνοι πυρομαχικών — έχουν χαθεί. Μερικά από αυτά θα καταλήξουν στη Ρωσία και την Κίνα, με μερικά από αυτά να μεταφέρονται στους Τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» και στην Αλ Κάιντα.
Και, για να μην ξεχνάμε, στον απόηχο της στρατηγικής ήττας της Αμερικής στο Βιετνάμ έπεσαν και άλλα ντόμινο. Η Καμπότζη έπεσε στούς γενοκτόνους Khmer Rouge του Πολ Ποτ. Το Λάος έπεσε στους Κομμουνιστές.
Η Αιθιοπία έπεσε στο Derg στην Ανατολική Αφρική. Οι πρώην πορτογαλικές αποικίες της Μοζαμβίκης και της Αγκόλας έπεσαν στο κομμουνιστικό μπλοκ. Μαρξιστές κατέλαβαν τη Γρενάδα στην Καραϊβική. Οι Σαντινίστας πήραν τη Νικαράγουα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο σύμμαχός μας στην Εγγύς Ανατολή, ο σάχης του Ιράν, ανατράπηκε και ιδρύθηκε μια αντιαμερικανική ισλαμική δημοκρατία υπό την ηγεσία του Αγιατολαχ Χομεϊνί.
Το 1979, η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ρίζωνε ο «ευρω-κομμουνισμός».
Η αντίληψη ότι ο Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ δεν καταλάβαινε τον χαρακτήρα και το σκοπό των κομμουνιστών εχθρών μας, και ότι το έκανε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, ήταν υψηλή μεταξύ των λόγων που η χώρα πήρε το ρίσκο της για την αλλαγή.
Το ότι ένα άλλο θύμα του φιάσκου του Αφγανιστάν είναι η αξιοπιστία του Μπάιντεν είναι δικό του έργο. Επανειλημμένα, τις τελευταίες ημέρες, αυτό που ο Μπάιντεν προέβλεψε ότι δεν θα συμβεί ποτέ, συνέβη. Και ο Πρόεδρος έκανε δηλώσεις φαινομενικά αποσυνδεδεμένες από τα γεγονότα στην Καμπούλ.
Συχνά την περασμένη εβδομάδα, ο Μπάιντεν εξέπεμπε την εικόνα ενός μπερδεμένου ανθρώπου που δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε ή δεν ήξερε τι έκανε. Και δεν είναι οι Ρεπουμπλικάνοι μόνοι τους στην διαπίστωση. Οι Δημοκρατικοί και οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ λένε το ίδιο πράγμα.
Ένα από τα κύρια θύματα της Καμπούλ είναι το μεγάλο όραμα του κατεστημένου για μια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για τον νέο αιώνα — όπου ο φιλελευθερισμός και ο δημοκρατικός καπιταλισμός κέρδισαν τη μάχη για το μέλλον, και οι ΗΠΑ, νικηφόρες στον Ψυχρό Πόλεμο, θα οδηγούσαν τον κόσμο στην υλοποίηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης όπου θα γράφαμε τους κανόνες και θα αστυνομεύαμε τον πλανήτη.
Ο Μπάιντεν απεικόνισε αυτόν τον νέο παγκόσμιο αγώνα μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού, και την Αμερική ως την αιχμή της ανθρωπότητας προς τον θρίαμβο της δημοκρατίας.
Η πανωλεθρία στην Καμπούλ ξεκινά την ηγεσία του Μπάιντεν σε αυτόν τον αγώνα με τη χειρότερη ταπείνωση της Αμερικής στη ζωντανή μνήμη.
Ο Πάτρικ Μπιουκάναν είναι ο συγγραφέας του νέου βιβλίου:
Πόλεμοι του Λευκού Οίκου του Νίξον: Οι μάχες που ανέβασαν και συνέτριψαν έναν Πρόεδρο και δίχασαν την Αμερική για πάντα.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού
Ένα από τα κύρια θύματα της Καμπούλ είναι το μεγάλο όραμα του κατεστημένου για μια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για τον νέο αιώνα - όπου ο φιλελευθερισμός και ο δημοκρατικός καπιταλισμός έχουν κερδίσει τη μάχη για το μέλλον, και οι ΗΠΑ, νικηφόρες στον Ψυχρό Πόλεμο, θα οδηγήσουν τον κόσμο στην υλοποίηση μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης όπου θα γράφαμε τους κανόνες και θα αστυνομεύαμε τον πλανήτη.
Καθώς ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον και οι καλύτεροι και εξυπνότεροι της δεκαετίας του 1960 κατέρρευσαν στο πηδάλιο του πολέμου Βιετνάμ, η προεδρία Μπάιντεν μπορεί κάλλιστα να συντριβεί στο θέτρο θριάμβου των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.
Λιγότερο από μία εβδομάδα μετά την χαοτική αποχώρηση των ΗΠΑ στο Διεθνές Αεροδρόμιο Χαμίντ Καρζάι, μια δημοσκόπηση του CBS διαπίστωσε ότι οι Αμερικανοί, ενώ εξακολουθούσαν να εγκρίνουν την απόφαση του προέδρου Τζο Μπάιντεν να μας βγάλει από αυτόν τον «συνεχή πόλεμο», έμειναν έκπληκτοι από το πόσο άσχημα αποτυχημένη ήταν η εκτέλεση της αποχώρησης.
Μέχρι το 75%, οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι η απόσυρση πηγαίνει άσχημα. Και εκείνοι που πιστεύουν ότι έχει πάει «πολύ άσχημα» ξεπερνούν αριθμητικά με 9-1 εκείνους που πιστεύουν ότι έχει πάει «πολύ καλά».
Το ποσοστό έγκρισης του Μπάιντεν έχει πέσει στο 50%, το χαμηλότερο της προεδρίας του. Ωστόσο, η καταστροφική πανωλεθρία στο αεροδρόμιο της Καμπούλ δεν έχει σε καμία περίπτωση ολοκληρωθεί. Μπορεί ακόμα να γίνει χειρότερη, πολύ χειρότερη.
Γιατί είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να βγάλουν όλους τους πολίτες τους έξω μέχρι την προθεσμία του Μπάιντεν στις 31 Αυγούστου, και είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αποσύρουμε όλους τους Αφγανούς συμμάχους μας από αυτόν τον 20ετή πόλεμο που σήμερα ζουν με τρόμο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Και υπάρχει βεβαιότητα — πράγματι, συμβαίνει ήδη — ότι ορισμένοι από αυτούς που μένουν πίσω θα υποστούν φρικαλεότητες από αδίστακτα στοιχεία των Ταλιμπάν, αν όχι από την ηγεσία τους. Αυτές οι φρικαλεότητες θα γίνουν ταινίες και πλάνα στον δυτικό Τύπο, υπογραμμίζοντας την αποτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών να σώσουν τους συμμάχους που άφησαν πίσω τους.
Και, με αναφορές που προέρχονται ήδη από το Αφγανιστάν σχετικά με τις ελλείψεις τροφίμων, η χώρα θα μπορούσε να γίνει μια κόλαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέχρι το φθινόπωρο.
Σκεφτείτε: Οι Ταλιμπάν ενδέχεται να κατάφεραν να κατακτήσουν 15 επαρχιακές πρωτεύουσες και την Καμπούλ σε μια εβδομάδα. Ωστόσο, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που διοικούν αυτές τις πόλεις δεν μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν από μαχητές Ταλιμπάν των οποίων η ειδικότητα τις τελευταίες δύο δεκαετίες ήταν η διεξαγωγή έναν τρομοκρατικού-ανταρτοπολέμου.
Ενώ οι θριαμβευτές Ταλιμπάν δεν ενδιαφέρονται για έναν νέο πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν ιδεολογικό ενδιαφέρον να διατρανώσουν τον θρίαμβό τους επί της υπερδύναμης και να τρίψουν τη μύτη της Αμερικής στην ήττα της.
Ποιες είναι, λοιπόν, οι συνέπειες της ταπείνωσης της Αμερικής;
Η φήμη του Μπάιντεν ως ικανού βετεράνου μισού αιώνα στα υψηλότερα επίπεδα της κυβέρνησης των ΗΠΑ κατεδαφίζεται καθημερινά.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρουσιάζονται στα μέσα ενημέρωσης του κόσμου ως «ένας αξιολύπητος, αβοήθητος γίγαντας», σύμφωνα με τη φράση του πρώην προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον. Και αυτή είναι η Αμερική της οποίας το δημόσιο πρόσωπο σήμερα είναι αυτό του Τζο Μπάιντεν.
Όσο για την όρεξη του αμερικανικού λαού για παρέμβαση σε μελλοντικούς πολέμους για τη δημοκρατία και την οικοδόμηση έθνους, αυτό είναι σχεδόν βέβαιο ότι έχει χαθεί.
Τα έθνη που βασίστηκαν στις ΗΠΑ πως θα έρθουν να πολεμήσουν τους πολέμους τους γι' αυτούς θα έπρεπε πιθανώς να αυξήσουν τους αμυντικούς τους προϋπολογισμούς.
Δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικό εξοπλισμό των ΗΠΑ — τεθωρακισμένα οχήματα, ελικόπτερα Black Hawk, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, πυροβολικό, όλμοι, χιλιάδες τουφέκια και χιλιάδες τόνοι πυρομαχικών — έχουν χαθεί. Μερικά από αυτά θα καταλήξουν στη Ρωσία και την Κίνα, με μερικά από αυτά να μεταφέρονται στους Τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» και στην Αλ Κάιντα.
Και, για να μην ξεχνάμε, στον απόηχο της στρατηγικής ήττας της Αμερικής στο Βιετνάμ έπεσαν και άλλα ντόμινο. Η Καμπότζη έπεσε στούς γενοκτόνους Khmer Rouge του Πολ Ποτ. Το Λάος έπεσε στους Κομμουνιστές.
Η Αιθιοπία έπεσε στο Derg στην Ανατολική Αφρική. Οι πρώην πορτογαλικές αποικίες της Μοζαμβίκης και της Αγκόλας έπεσαν στο κομμουνιστικό μπλοκ. Μαρξιστές κατέλαβαν τη Γρενάδα στην Καραϊβική. Οι Σαντινίστας πήραν τη Νικαράγουα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο σύμμαχός μας στην Εγγύς Ανατολή, ο σάχης του Ιράν, ανατράπηκε και ιδρύθηκε μια αντιαμερικανική ισλαμική δημοκρατία υπό την ηγεσία του Αγιατολαχ Χομεϊνί.
Το 1979, η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ρίζωνε ο «ευρω-κομμουνισμός».
Η αντίληψη ότι ο Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ δεν καταλάβαινε τον χαρακτήρα και το σκοπό των κομμουνιστών εχθρών μας, και ότι το έκανε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, ήταν υψηλή μεταξύ των λόγων που η χώρα πήρε το ρίσκο της για την αλλαγή.
Το ότι ένα άλλο θύμα του φιάσκου του Αφγανιστάν είναι η αξιοπιστία του Μπάιντεν είναι δικό του έργο. Επανειλημμένα, τις τελευταίες ημέρες, αυτό που ο Μπάιντεν προέβλεψε ότι δεν θα συμβεί ποτέ, συνέβη. Και ο Πρόεδρος έκανε δηλώσεις φαινομενικά αποσυνδεδεμένες από τα γεγονότα στην Καμπούλ.
Συχνά την περασμένη εβδομάδα, ο Μπάιντεν εξέπεμπε την εικόνα ενός μπερδεμένου ανθρώπου που δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε ή δεν ήξερε τι έκανε. Και δεν είναι οι Ρεπουμπλικάνοι μόνοι τους στην διαπίστωση. Οι Δημοκρατικοί και οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ λένε το ίδιο πράγμα.
Ένα από τα κύρια θύματα της Καμπούλ είναι το μεγάλο όραμα του κατεστημένου για μια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για τον νέο αιώνα — όπου ο φιλελευθερισμός και ο δημοκρατικός καπιταλισμός κέρδισαν τη μάχη για το μέλλον, και οι ΗΠΑ, νικηφόρες στον Ψυχρό Πόλεμο, θα οδηγούσαν τον κόσμο στην υλοποίηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης όπου θα γράφαμε τους κανόνες και θα αστυνομεύαμε τον πλανήτη.
Ο Μπάιντεν απεικόνισε αυτόν τον νέο παγκόσμιο αγώνα μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού, και την Αμερική ως την αιχμή της ανθρωπότητας προς τον θρίαμβο της δημοκρατίας.
Η πανωλεθρία στην Καμπούλ ξεκινά την ηγεσία του Μπάιντεν σε αυτόν τον αγώνα με τη χειρότερη ταπείνωση της Αμερικής στη ζωντανή μνήμη.
Ο Πάτρικ Μπιουκάναν είναι ο συγγραφέας του νέου βιβλίου:
Πόλεμοι του Λευκού Οίκου του Νίξον: Οι μάχες που ανέβασαν και συνέτριψαν έναν Πρόεδρο και δίχασαν την Αμερική για πάντα.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.