Πρόκειται για την τελευταία εικαστική δημιουργία ενός όχι γνωστού αλλά πολύ σημαντικού ζωγράφου, που ζει στον δήμο Θερμαϊκού.
Το έργο φέρει τον τίτλο "Μάνα και κόρη στην παραλία Φλογητών" και θαυμάζουμε τον συνδυασμό χρωμάτων αλλά και τις λεπτομέρειες που με ιδιαίτερη καλλιτεχνική ευαισθησία αποδίδονται στον πίνακα.
Πέρα όμως από την κριτική κι αξιολόγηση της εικαστικής αυτής απόδοσης, που δεν έχουμε άλλωστε το γνωστικό background για να σχολιάσουμε, θα αρκεστούμε να θεωρήσουμε το συγκεκριμένο έργο άξιο ενθουσιασμού και σχολιασμού πρώτον επειδή μας αρέσει (βγάζοντας από μέσα μας όμορφα εσωτερικά συναισθήματα και αναδύοντας παρόμοιες αναμνήσεις) και δεύτερο γιατί συνοδεύεται από ένα όμορφο κείμενο του ζωγράφου, που εξηγεί τον λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε.
Αλλά ας αφήσουμε τον δημιουργό και φίλο Παντελή Μπουραζάνη να μας εξηγήσει:
Ήταν σ' εκείνα τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 60, όπου οι δάσκαλοι, οι περισσότεροι κουφιοκέφαλοι και στυφοί και με τα χνώτα τους να βρωμάνε από την υπερβολική τους αφοσίωση στο "περίφημο" εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο ήθελε να μας δέρνουν με τις λυγαρόβεργες, μας πήγαιναν κι εκδρομές στην παραλια Φλογητών, ήταν κοντά!
Δεν είχε η περιοχή καθόλου κτίσματα, εκείνη την εποχή, παρά μόνο παχύ χορτάρι να βόσκουν τα ζωντανά! Ήταν και μια μουριά, σχεδόν πάνω στο κύμα, κοντόκλωνη και πυκνή, ένα ρίζωμα, μια λόχμη, αδαπέραστη ακόμη και στις ριπές των υγρών ανέμων που'ρχονταν από την θάλασσα κι ούτε ο ζεστός ήλιος του καλοκαιριού, μήτε οι βροχές του χειμώνα έφθαναν να ζεστάνουν και να νοτίσουν το χώμα της!
Έλεγαν πως μέσα εκεί, είχε το σπίτι του άγριος κάπρος! Το παιδικό μου μυαλό τον φαντάζονταν με ανατριχιασμένη πάντα την ράχη του, τα μάτια του να πετάνε φλόγες και με το δόντι του έτοιμο να ξεσκίσει τους διώκτες του που τον κυνηγούσαν να τον κάνουν λουκάνικα, καποια Χριστουγεννα! Τους πήρε όμως χαμπάρι που ακόνιζαν τα μαχαίρια, άρχισε να σκούζει, αγρίεψε με στριγγές τόσο δυνατές που τα'χασαν, έκαναν πίσω και εκεί πάνω στον πανικό και στο πισωκούνημά τους, βρήκε την ευκαιρία και το'βαλε στα πόδια. Γρήγορος σαν την αστραπή ήρθε και χώθηκε μέσα στην μουριά, την έκανε σπίτι του, γλύτωσε και έκτοτε κανείς δεν τον ματαείδε!
Συχνά, πυκνά πήγαινα στην συγκεκριμένη περιοχή κι όταν απέκτησα ποδήλατο πήγαινα συχνότερα! Μια παράξενη συμπάθεια ένιωθα γι' αυτό το ζωντανό κι έψαχνα να βρω , ν' ακούσω το ποδοβολητό του, τα μουγκανίσματά του! Τίποτα δυστυχώς δεν βρήκα, δεν άκουσα, λες κι έψαχνα φάντασμα!
Μια φορά όμως, στα τόσα πήγαινε - έλα μου, είδα να στέκονται δίπλα στην μουριά μια νέα γυναίκα, να κρατά απο το χέρι κοριτσάκι και ν'αγναντεύουν κατά την θάλασσα! Θα 'ναι μάνα με κόρη, σκέφτηκα! Και μου άρεσε πολύ αυτή η εικόνα, με μιας το τοπίο άλλαξε, φεγγοβόλησε! Φορούσε η μάνα ζαχαρί φόρεμα, γλυκιά σαν την ζάχαρη κι αυτή, όμορφη στην όψη σαν την χρυσή Αφροδίτη!!
Χρόνια και χρόνια κράτησα αυτές τις αναμνήσεις και την εικόνα στη σκέψη μου! Πριν λίγο καιρό αποφάσισα να την ζωγραφίσω, να μην είναι μόνο εικόνα της σκέψης μου, αλλά και των ματιών μου!Ζωγράφισα δεξιά και την πυκνή μουριά, το σπίτι του κάπρου, αριστερά ζωγράφισα τρία γλαρόπουλα να παίζουν και να ομορφαίνουν όλη την σύνθεση και την ονόμασα "Μάνα και κόρη στην παραλία Φλογητών" έτσι όπως την είδαν τα παιδικά μου μάτια !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.