· Alastair Crooke.Reseau,International, 5-5-22
· Μετάφραση: Μ. Στυλιανού
Ποια είναι η Εποχή του Νεκρού Ξύλου; Είναι το χάσμα μεταξύ της αργής αποσύνθεσης του σώματος της άμεσης μεταπολεμικής περιόδου – του zeitgeist, των πολιτικών και οικονομικών δομών του – και των βλαστών της νέας εποχής, οι οποίοι μόλις βγήκαν από το έδαφος, αλλά των οποίων το στέλεχος και τα φύλλα δεν είναι ακόμη ορατά.
Σε ένα ευρέως διαδεδομένο άρθρο, ο Simon Tisdall – πρύτανης μεταξύ των βρετανών σχολιαστών του κατεστημένου – γράφει ότι «η φρικτή αλήθεια αναδύεται: O Πούτιν μπορεί να κερδίσει στην Ουκρανία. Το αποτέλεσμα θα ήταν καταστροφή»:
«Τι θα συμβεί εάν οι ουκρανικές δυνάμεις αρχίσουν να χάνουν; Τι θα συμβεί αν η χώρα διαιρεθεί ή βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης; Το τίμημα της αποτυχίας – το πραγματικό κόστος μιας νίκης του Πούτιν – θα μπορούσε να είναι συγκλονιστικό. Είναι δυνητικά ανυπόφορο τόσο για τις εύθραυστες δυτικές δημοκρατίες όσο και για τις φτωχότερες χώρες, που μαστίζονται από ταυτόχρονες κρίσεις μετά την πανδημία στην ασφάλεια, την ενέργεια, τα τρόφιμα, τον πληθωρισμό και το κλίμα. Ωστόσο, από κοντόφθαλμη ιδιοτέλεια σε ζητήματα όπως οι εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου και τον φόβο μιας ευρύτερης κλιμάκωσης, οι δυτικοί ηγέτες αποφεύγουν τις σκληρές επιλογές που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την επιβίωση της Ουκρανίας και να βοηθήσουν στον μετριασμό αυτών των δεινών. ...
Η περασμένη εβδομάδα έδωσε μια μακάβρια ματιά στο μέλλον που μας περιμένει αν ο Πούτιν μπορεί να συνεχίσει να διεξάγει πόλεμο ατιμωρητί... Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προέβλεψε κατακερματισμό της παγκόσμιας οικονομίας, αύξηση του χρέους και κοινωνική αναταραχή... Οι ευρύτερες αρνητικές πολιτικές επιπτώσεις του πολέμου, αν συνεχιστούν επ' αόριστον, είναι σχεδόν ανυπολόγιστες... Η συνολική ή μερική ήττα της Ουκρανίας θα ήταν καταστροφή για τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες... Η προοπτική ενός δεύτερου Ψυχρού Πολέμου με μόνιμες βάσεις του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, μαζικά αυξημένες αμυντικές δαπάνες, μια επιταχυνόμενη κούρσα πυρηνικών όπλων, αδυσώπητο κυβερνοπόλεμο και πόλεμο πληροφοριών, ενδημικές ενεργειακές ελλείψεις, αυξανόμενο κόστος ζωής και πιο δεξιό λαϊκιστικό εξτρεμισμό στο γαλλικό στυλ, υποστηρίζεται από τη Ρωσία. ...
Γιατί στο καλό πολιτικοί όπως ο Αμερικανός Τζο Μπάιντεν, ο Γερμανός Όλαφ Σολτς και ο Γάλλος Εμανουέλ Μακρόν να ανεχθούν ένα τόσο βαρύ και επικίνδυνο μέλλον όταν με μια πιο σταθερή στάση σήμερα, θα μπορούσαν να αποτρέψουν μεγάλο μέρος του να υλοποιηθεί; »
Μπορούμε να ανιχνεύσουμε την άνοδο της απελπισίας. και όμως... Και όμως, όλες αυτές οι σκοτεινές προοπτικές που σκιτσάρισε ο Τίσνταλ δεν είναι πέτρινες. Η Ρωσία και η Κίνα, πολύ πριν από την ουκρανική σύγκρουση, είχαν καταστήσει σαφές: «Αυτό το σημαντικό και παγκόσμιο σημείο καμπής προς την παγκόσμια «κατεύθυνση» μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσω διπλωματικών διαπραγματεύσεων· και μόνο σε περίπτωση αποτυχίας θα καταστούν απαραίτητες οι στρατιωτικο-τεχνικές επιλογές.» Με άλλα λόγια, ο Τίσνταλ και οι δικοί του πρέπει μόνο να αποκηρύξουν την άρνηση ότι η «παγκόσμια τάξη» είναι μια «αιώνια τάξη». Δηλαδή, ένα βήμα πέρα από το συσσωρευμένο «νεκρό ξύλο» της εποχής που περνούσε.
Ωστόσο, η «θέληση για αλλαγή» απέχει πολύ από το να περιοριστεί σε «άλλους». Ναι, οι “Υπόλοιποι” (οι άλλες χώρες της G10) έχουν μια πολύ διαφορετική άποψη για την ουκρανική σύγκρουση από εκείνη του δυτικού ρεύματος, που ορίζεται τόσο συνοπτικά στον Guardian. Αλλά το κρυμμένο άγχος, το οποίο στηρίζει την αποκαλυπτική συναισθηματική φόρτιση του Τίσνταλ, δεν είναι ο φόβος των Υπολοίπων, αλλά ο φόβος των εσωτερικών δαιμόνων.
Η αντεστραμμένη, χρηματοοικονομική δυτική πυραμίδα του μοχλευμένου παράγωγου «χαρτιού» που στηρίζεται επισφαλώς – με τη βάση της να βρίσκεται σε μια μικροσκοπική παράπλευρη βάση πρώτων υλών – τρέμει. Οι δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας απελευθέρωσαν την ιδιοφυΐα της εκτινάξεων των τιμών των βασικών προϊόντων, απειλώντας να προκαλέσουν παράπλευρες απώλειες στο βουνό του χρέους. Και όμως, άλλοι «δαίμονες» παραμονεύουν την Ευρώπη: Ο ισχυρός υπερπληθωρισμός, η οικονομική συρρίκνωση, η ανισότητα του πλούτου και, πάνω απ' όλα, η αίσθηση ότι οι ηγέτες με αυτοπεποίθηση δεν επενδύουν καθόλου στους ανθρώπους, αλλά μάλλον τους βλέπουν με ελάχιστα κρυμμένη περιφρόνηση.
Ο Μακρόν κέρδισε τις γαλλικές εκλογές (όπως αναμενόταν), αλλά αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι «πολλοί συμπατριώτες μας με ψήφισαν όχι επειδή εμμένω στις ιδέες μου, αλλά για να εμποδίσω εκείνες της ακροδεξιάς» [έτσι στιγματίζεται η Λεπέν από τα μέσα ενημέρωσης]. Στην πράξη, ο Μακρόν κέρδισε μόνο τέσσερις στις δέκα ψήφους στη Γαλλία και τώρα πρέπει να αγωνιστεί για να διατηρήσει την πλειοψηφία του στο κοινοβούλιο, αντιμετωπίζοντας ανταγωνιστικά εθνικιστικά και αριστερά στρατόπεδα που κέρδισαν μαζί το ένα τρίτο των ψήφων ο καθένας, στον πρώτο γύρο.
Το ευρωπαϊκό κατεστημένο. που είχε παρέμβει ρητά υπέρ του Μακρόν, ανέπνευσε έναν βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης, αλλά τα σημάδια δείχνουν ότι το ακροατήριό του είναι μουντό και θυμωμένο. Η Γαλλία αντιμετωπίζει μια περίοδο άγχους και εμφύλιας αναταραχής.
Ο Τίσνταλ αγνοεί αυτούς τους εσωτερικούς δαίμονες, ωστόσο, για να θεωρήσει ότι η Ουκρανία είναι τελικά θέμα επιβίωσης της «βασισμένης σε κανόνες διεθνούς τάξης». Ο Πρόεδρος Μπάιντεν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν επανειλημμένα χαρακτηρίσει τη σύγκρουση με αυτούς τους όρους.
«Αλλά εδώ βρίσκεται η αποσύνδεση με μεγάλο μέρος του Νότου», γράφει η Trita Parsi»
«Στις συζητήσεις μου με διπλωμάτες και αναλυτές από την Αφρική, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική, μου έγινε σαφές [...] ότι τα αιτήματα για δαπανηρές θυσίες με τη διακοπή των οικονομικών δεσμών με τη Ρωσία για τη διατήρηση μιας «τάξης βασισμένης σε κανόνες» έχουν προκαλέσει αλλεργική αντίδραση. Αυτή η εντολή δεν βασίστηκε σε κανόνες. Αντιθέτως, επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο ατιμωρητί. Το μήνυμα της Δύσης για την Ουκρανία έχει οδηγήσει την έλλειψη ευαισθησίας της σε ένα εντελώς νέο επίπεδο και είναι απίθανο να κερδίσει την υποστήριξη χωρών που έχουν βιώσει συχνά τις χειρότερες πτυχές της διεθνούς τάξης».
Η εμβληματική έκφραση αυτών των συναισθημάτων έλαβε χώρα στη συνεδρίαση της G20. Οι ηγέτες της G7 και οι σύμμαχοί τους (10 συνολικά) αποχώρησαν από την G20, μόλις ο Ρώσος εκπρόσωπος άρχισε να μιλάει (ουσιαστικά). Οι άλλοι 10, ωστόσο, συνέχισαν να συμπεριφέρονται σαν να μην είχε συμβεί τίποτα: η G20 γίνεται τώρα η G10 + G10 – η Δύση εναντίον των υπολοίπων. Το κάταγμα δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί.
Ειδοποιημένος από την κατάφωρη παραβίαση των κανόνων από τον Πούτιν, ο Μπάιντεν διακηρύσσει ότι οι δημοκρατίες σε όλο τον κόσμο θα ενωθούν για να επιβεβαιώσουν δυναμικά τη φιλελεύθερη διεθνή τάξη.
Ωστόσο, αυτό είναι ευσεβής πόθος. Ο Shivshankar Menon, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας της Ινδίας, έγραψε στο Foreign Affairs:
«Ο πόλεμος είναι αναμφίβολα ένα σεισμικό γεγονός που θα έχει βαθιές συνέπειες για τη Ρωσία, τους άμεσους γείτονές της και την υπόλοιπη Ευρώπη. Αλλά δεν θα αναδιαμορφώσει την παγκόσμια τάξη και δεν προμηνύει μια ιδεολογική αναμέτρηση δημοκρατιών κατά της Κίνας και της Ρωσίας... Μακριά από την εδραίωση του «ελεύθερου κόσμου», ο πόλεμος έχει αναδείξει τη θεμελιώδη ασυνέπειά του. Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον της παγκόσμιας τάξης δεν θα αποφασιστεί από πολέμους στην Ευρώπη – αλλά από τον ανταγωνισμό στην Ασία, για τον οποίο τα γεγονότα στην Ουκρανία έχουν περιορισμένο αντίκτυπο.»
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.