Η πολιτική γραμμή του Νίκου Ανδρουλάκη έχει το προσόν της απλότητας. Δεν χρειάζεται να σπαζοκεφαλιάζει η Ελλαδίτσα: ό,τι πει το ΝΑΤΟ, ό,τι πουν οι Αμερικανοί.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Τηλεόραση βλέπω σπανίως. Προσπαθώ να διασώσω όσο χρόνο μου μένει και, μαζί, την ψυχοπνευματική μου ισορροπία. Ξέρω βέβαια ότι πρέπει να βλέπω από καιρού εις καιρόν για λόγους ενημέρωσης. Όχι ασφαλώς για να μαθαίνω τι γίνεται και τι σημαίνει αυτό που γίνεται. Αλλά για να μαθαίνω σε ποιο στάδιο έχει φτάσει η ηθική και πνευματική αποσύνθεση της πατρίδας μου, να ξέρω τι σανό θεωρεί σκόπιμο να σερβίρει στον ελληνικό λαό κάθε φορά το απέραντο «Εργολαβιστάν, Λαμογιστάν, Ρουσφετιστάν» που είμαστε εδώ και πολύ καιρό. Και ακόμα, για να ξέρω πως το «σύστημα» συγκροτεί, σε κάθε φάση της πορείας μας στο διάολο, την προπαγάνδα, την πολιτική και την ιδεολογία του.
Τις προάλλες πριν κοιμηθώ, πολύ κουρασμένος για να διαβάσω, άνοιξα την τηλεόραση να χαζέψω λίγο. Έπεσα στον Νίκο Ανδρουλάκη, τον νέο αρχηγό του κόμματος που ισχυρίζεται μάλιστα ότι είναι ο απόγονος του ΠΑΣΟΚ («στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις», όπως έλεγε και ο Τσαρούχης) και ο οποίος ήταν καλεσμένος του Χατζηνικολάου.
Ο νέος φέρελπις αρχηγός του ΚΙΝΑΛ-«ΠΑΣΟΚ», πέραν των όσων έμαθε στην Κρήτη, από όπου κατάγεται, μεγάλωσε και ανδρώθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο. Αυτός είναι ένας οργανισμός που δίνει κάθε μήνα μια περιουσία στα μέλη του (από λεφτά δικά μας, των Ευρωπαίων φορολογουμένων δηλαδή), για δύο λόγους κυρίως:
Πρώτον, να παριστάνουν ότι η Ε.Ε., το βαθύτερα ολοκληρωτικό (sui generis) κράτος της υφηλίου, είναι δήθεν δημοκρατικό και έχει μάλιστα και ένα είδος κοινοβουλίου.
Δεύτερο, να κάνουν προπαγάνδα υπέρ της Ε.Ε. και κατά των εθνικών συμφερόντων των ευρωπαϊκών λαών στις χώρες τους. Αν υπάρχει και καμιά εξαίρεση εδώ και εκεί, και ασφαλώς υπάρχει, χρησιμεύει μόνο για να συγκαλύψει τον ρόλο αυτής της φαρσοκωμωδίας.
Σημειωτέον ότι συνήθως ουδέν μαθαίνουμε για τις δραστηριότητες των Ευρωβουλευτών «μας». Ψηφίζουν π.χ. οι Γάλλοι και Έλληνες ευρωβουλευτές «της αριστεράς» διάφορες αποφάσεις που ζητάνε τον εξοπλισμό της Ουκρανίας, εγχωρίως όμως εκφράζουν σκεπτικισμό για αυτές τις πολιτικές! Ουδείς τους εγκαλεί για όσα λένε και ψηφίζουν στο Ευρωκοινοβούλιο, ούτε καν ψάχνει να βρει τι κάνουνε εκεί!
Είπα λοιπόν, βλέποντας τον κ. Ανδρουλάκη στην οθόνη μου: ας ακούσω λίγο αυτό το νέο πουλαίν της ελληνικής πολιτικής. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι με έπαιρνε κατά διαστήματα ο ύπνος και έτσι είναι πιθανό ότι έχασα ορισμένα από τα σοφά πράγματα που ξεστόμισε ασφαλώς όσο κοιμόμουν. Και έτσι όμως, άκουσα αρκετά για να μορφώσω γνώμη για το άτομο αυτό και, κατ’ επέκτασιν, το κόμμα του οποίου ηγείται.
Να καταργήσουμε την ομοφωνία στην Ε.Ε.!
Οι μικρές (ενίοτε όμως και μεγάλες) χώρες-μέλη στην Ε.Ε. έχουν ένα τελευταίο εναπομένον όπλο, αν χρειαστεί και θελήσουν να υπερασπιστούν τα πιο κρίσιμα συμφέροντα των λαών τους και αυτό είναι η υποχρέωση ομοφωνίας σε ορισμένες από τις αποφάσεις της Ένωσης, όπως αίφνης η επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία.
Το χρησιμοποίησε πρόσφατα η Ουγγαρία του Όρμπαν, που απειλούνταν με οικονομική καταστροφή, αν απαγόρευε την εισαγωγή ρωσικού πετρελαίου.
Ο κ. Όρμπαν δεν μου είναι συμπαθής για διάφορους άλλους λόγους, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι, εμποδίζοντας τη γενίκευση του εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο (μαζί με τη Βουλγαρία και τη Σλοβακία), δεν υπερασπίστηκε μόνο τα συμφέροντα της χώρας του, αλλά και τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα όλης της Ευρώπης. Γιατί ο πόλεμος της Ουάσιγκτον δεν είναι μόνο πόλεμος κατά της Μόσχας, είναι επίσης, εμμέσως πλην σαφώς, και πόλεμος της Αμερικής εναντίον της Ευρώπης.
Αν διαθέταμε μια ελάχιστα θαρραλέα, προετοιμασμένη και σοβαρή κυβέρνηση στην Ελλάδα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το όπλο της ομοφωνίας (δηλαδή το βέτο) για να προστατεύσει τη χώρα από τα προγράμματα οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής της που υιοθετήθηκαν από την Ε.Ε. (και ισχύουν πάντα) με τη συγκατάθεση διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων. Ακόμα και η απειλή χρήσης του βέτο, θα ανάγκαζε τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Παρίσι να διαπραγματευθούν κάπως σοβαρά.
Αυτό ακριβώς το όπλο της χώρας μας και όλων των άλλων χωρών, που είναι στην πραγματικότητα και ένα όπλο της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, απέναντι στον Ολοκληρωτισμό του Χρήματος και του ΝΑΤΟ, όργανο των οποίων είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν), θέλει να καταργήσει ο κ. Ανδρουλάκης, όπως είπε στη συνέντευξή του.
Όταν το ΚΙΝΑΛ τα βάζει με τη Μέρκελ…
Ο κ. Ανδρουλάκης τα έβαλε επίσης στη συνέντευξή του και με την Άνγκελα Μέρκελ. Εκ των υστέρων βέβαια, γιατί πρέπει να είναι κανείς παράφρων για να φανταστεί το αστέρι μας να τα βάζει με την καγκελάριο της Γερμανίας, όσο αυτή ήταν καγκελάριος.
Όχι, δεν τα έβαλε μαζί της, γιατί η Γερμανίδα πολιτικός κατέστρεψε οικονομικά και κοινωνικά και ταπείνωσε χυδαία τον λαό της Ελλάδας, της χώρας καταγωγής του κ. Ανδρουλάκη, όπως κατέστρεψε εν πολλοίς και την ίδια την «ευρωπαϊκή ιδέα» (Τι Ένωση είναι αυτή όπου τα μεγαλύτερα κράτη συνασπίζονται για να καταστρέψουν ένα μικρότερο και ασθενέστερο;). Ούτε εγκάλεσε τη Μέρκελ γιατί ακολούθησε πειθήνια την Ουάσιγκτον στο Ουκρανικό, άφησε τους Αμερικανούς να κάνουν ό,τι γουστάρουν στο Κίεβο, έβαλε και αυτή κυρώσεις στη Ρωσία, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη σημερινή τραγωδία, που απειλεί να μεταβληθεί σε παγκόσμια καταστροφή. Ούτε φυσικά επέκρινε τη Μέρκελ για την άρνησή της να καταβάλλει αποζημιώσεις για τις τρομακτικές καταστροφές που η Γερμανία προκάλεσε στην Ελλάδα στη δεκαετία του 1940.
Όχι, ο Ανδρουλάκης δεν κατηγόρησε για όλα αυτά τη Μέρκελ. Την κατηγόρησε για την «αστοχία» της έναντι του Πούτιν. Ότι δηλαδή προσπάθησε (ανεπιτυχώς, όπως φάνηκε) να διατηρήσει κάποιο υπόλειμμα σχέσεως της Γερμανίας και της Ευρώπης με την Μόσχα, χωρίς την οποία σχέση δεν υφίσταται ευρωπαϊκή ανεξαρτησία.
Αυτά υποστηρίζει ο ισχυριζόμενος ότι είναι διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου, του πρωθυπουργού των αστερίσκων στο ΝΑΤΟ, που αρνήθηκε να συμπαραταχθεί με τη Δύση κατά της ΕΣΣΔ και υπήρξε ο ένας από τους ιδρυτές της παγκόσμιας Πρωτοβουλίας των Έξι για τον πυρηνικό αφοπλισμό.
Για τον Ανδρουλάκη τα προβλήματα της ελληνικής και παγκόσμιας πολιτικής δεν χρειάζεται να τον απασχολήσουν. Αν κρίνουμε από τη συνέντευξή του, η πολιτική γραμμή του έχει το προσόν της απλότητας. Δεν χρειάζεται να σπαζοκεφαλιάζει η Ελλαδίτσα: ό,τι πει το ΝΑΤΟ, ό,τι πουν οι Αμερικανοί.
Εκεί κατάντησε το κόμμα που προέκυψε εν πολλοίς από την εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Αμερικής και του ΝΑΤΟ για τον ρόλο τους στην εισβολή του 1974 στην Κύπρο και την προσπάθεια δολοφονίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, το κόμμα που διακήρυξε «Η Ελλάδα στους Έλληνες».
Τώρα το σύνθημα είναι μάλλον «τα πάντα στους (εγχώριους και διεθνείς) «νταβατζήδες». Και δεν χρειάζεται άλλωστε να πέσει το σύνθημα, γιατί τους έχουν δοθεί τα πάντα.
Η ευρύτερη παρακμή και αποσύνθεση της χώρας όχι μόνο εκδηλώνεται και ως παρακμή και αποσύνθεση των κομμάτων της, γίνεται εκεί και πολύ εντονότερη και πολύ πιο γρήγορη. Στην περίπτωση του «ΠΑΣΟΚ» πρόκειται για την πλήρη αντιστροφή του σχεδίου που διακήρυξε ιδρυόμενο αυτό το κόμμα το 1974.
Για μια αμερικανική Ευρώπη
Ο κ. Ανδρουλάκης τάχθηκε επίσης υπέρ μιας σταθερής και δυνατής Ευρώπης, το οποίο, όπως περίπου εξήγησε, σημαίνει να πηγαίνουμε όλοι μαζί να ψηφίζουμε χωρίς πολλές κουβέντες που διχάζουν τις κυρώσεις που θέλουν οι Αμερικανοί κατά της Ρωσίας, ακόμα κι αν σημαίνουν την οικονομική καταστροφή της Ευρώπης και την οικολογική καταστροφή του πλανήτη.
Ούτε ο Γιάννος Παπαντωνίου δεν είχε σκεφτεί να αποδώσει τέτοιο περιεχόμενο στον «Σοσιαλισμό» του…
Η ισχύς της Ευρώπης είναι η αυτονομία της κατά τον Ανδρουλάκη. Όχι όμως από τους Αμερικανούς, όπως ήταν για τον Ντε Γκολ, τον Βίλι Μπραντ, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Όλαφ Πάλμε. Αλλά, όπως είπε, από τον Πούτιν (και τον Ερντογάν). Μάλιστα. Η Ευρώπη δεν είναι, κατά τη γνώμη του αρχηγού του «ΠΑΣΟΚ», εξαρτημένη από την Αμερική και το ΝΑΤΟ, είναι εξαρτημένη από τη Ρωσία και την Τουρκία!
Σημειωτέον ότι η Τουρκία και ο Ερντογάν έχουν συμπεριληφθεί για να καταστήσουν συμπαθέστερο σε μας τους Έλληνες τον κατά τα άλλα παράλογο ισχυρισμό ότι οι Ευρωπαίοι είμαστε εξαρτημένοι από τους Ρώσους και όχι από τους Αμερικανούς και τις υπηρεσίες τους, που είναι σε θέση να βάζουν ακόμα και τους αρχηγούς στα κόμματά μας. Στην πραγματικότητα βέβαια οι Αμερικανοί ήταν που επέβαλαν στην Ε.Ε. την πολιτική διεύρυνσης εν γένει και ιδίως με την Τουρκία, προκειμένου να διαλύσουν πολιτικά και οικονομικά την Ένωση.
Πηγή: kosmodromio.gr
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.