Η ασθένεια δεν υπάρχει

από τον Edy Fernández/ reseauinternational 

«Εδώ κάτω, βλέπουμε μόνο το πίσω μέρος του κεντήματος [που κρατάει η μητέρα]. Είμαστε σαν το παιδί που κάθεται στο σκαμπό του. »

Πάπας Πίος

«Δεν υπήρχε τίποτα πιο ανούσιο, τίποτα πιο απελπισμένο από αυτή την ελευθερία, αυτή την προσδοκία, αυτό το άτρωτο. »

Κάφκα

Για να είμαστε υγιείς, πρέπει να σκεφτούμε ότι η ασθένεια δεν υπάρχει. Τουλάχιστον όχι πραγματικά ως τέτοια.

Λέω «σκεφτείτε», δηλαδή προσπαθήστε να αλλάξετε την υπερβολικά αρνητική και προκατειλημμένη αντίληψη που έχετε γενικά για την ασθένεια, την οποία αντιλαμβανόμαστε τόσο λανθασμένα ως εχθρό που πρέπει να καταπολεμηθεί και να καταστραφεί με όλα τα τεχνάσματα!

Α, σίγουρα, δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ύπαρξη συμπτωμάτων, η σοβαρότητα των οποίων ποικίλλει με την πάροδο του χρόνου ανάλογα με τα μέσα και τις διαθέσιμες γνώσεις.

Όμως, στην πραγματικότητα, το σώμα εργάζεται σε μια αέναη διαδικασία αποκατάστασης της ισορροπίας μέσω, μεταξύ άλλων, των μικροζυμών μας – αυτό που μια συγκεκριμένη τρέχουσα συναίνεση λανθασμένα αποκαλεί ανοσοποιητικό σύστημα, επειδή δεν υπάρχει, αυστηρά, ένα σύστημα αυτού του είδους κατ'όνομα, εντούτοις επικαιροποιημένο από τη σύγχρονη επιστήμη της οποίας το πιο προφανές ελάττωμα φαίνεται να είναι ότι θέλει να προσαρμόσει την πραγματικότητα στη φαντασμαγορία της, στην ορατή  μη κατανόησή της των φαινομένων και στις πολλαπλές πηγές εισοδημάτων της.

Το ανοσοποιητικό σύστημα, όπως και η ανοσία της αγέλης, είναι εκφράσεις που de facto υπονοούν την ιδέα ότι πρέπει να αμυνόμαστε συνεχώς ενάντια σε αόρατους επιτιθέμενους. Αυτή η πολεμική αναπαράσταση της φύσης και της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και της σχέσης ανθρώπου με άνθρωπο έχει φανταστεί πολύ καλά, περιγραφεί, απεικονιστεί, εργαλειοποιηθεί και τελικά τοποθετηθεί σε εικόνες, διαδοχικά (αλλά όχι εξαντλητικά) από έναν νικηφόρο Δαρβινισμό, την κατάληψη του η φαρμακοποιία από το ενδιαφέρον εξαιρετικά πλούσιων κερδοσκόπων και μια επίμονη προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης μέσω, ειδικότερα, της αμερικανικής και του Χόλιγουντ ραδιοφωνικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας, πάντα στα χέρια των ίδιων εξαιρετικά πλούσιων κερδοσκόπων και μοχθηρά αδυσώπητων διαφθαρτών του ανθρώπινου πνεύματος, της ψυχής και των ιδανικών, και της ομορφιάς και της αλήθειας γενικότερα.

Μια κινηματογραφική βιομηχανία που έχει γίνει εξαιρετικά ισχυρός και προπαγανδιστικός πυλώνας της άθλιας, παγκοσμίως κακής και εγκληματικής οργάνωσης που είναι γνωστή με το ακρωνύμιο της CIA. Ναι, ξανά και ξανά, βρίσκουμε σε όλο αυτόν τον καταραμένο κύκλο της ζωής τους Αμερικανούς γόνους και πιθανώς τη σατανιστική θέληση να δημιουργήσουν στον κόσμο μια κακή δύναμη από όλες τις απόψεις – οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε αέναο πόλεμο κατά της ανθρωπότητας –που σίγουρα δεν είναι τυχαίο, τα σκυλιά γενικά δεν κάνουν γάτες– πριν από την τηλεόραση, το νέο λαμπρό avatar του μαζικού ελέγχου και της ολόπλευρης προπαγάνδας, δεν έρχεται να μολύνει, να γονιμοποιήσει και να κατακλύσει όλα τα μυαλά με τα περιττώματά της.

Στη συνέχεια ακολουθεί λογικά το διαδίκτυο, ένα άλλο στρατιωτικό-αμερικανικό όργανο, βιντεοπαιχνίδια που επικεντρώνονται κυρίως στη βία και επί του παρόντος τα smartphone και ό,τι αποδεικνύεται χρήσιμο για τον έλεγχο του ανθρώπου, η λίστα είναι μακρά και χωρίς οριστικό τέλος – το τέλος είναι στην ουσία καθορισμένο. Μου φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε αυτό που λέγεται οξύμωρο, ένα από τα πολλαπλά και πάρα πολλά παράδοξα που τώρα προσφέρονται στην κατανόησή μας και τείνουν τελικά να μας τρελαίνουν.

Για να επανέλθουμε όμως στο θέμα που μας απασχολεί επί του παρόντος…

Ο ζωντανός οργανισμός εργάζεται σε μια μόνιμη διαδικασία αποκατάστασης της ισορροπίας, τις περισσότερες φορές σιωπηλή, η οποία γίνεται πιο εμφανής και θορυβώδης όσο περισσότερο τείνουμε προς την ανισορροπία – γιατί υπάρχει, για κάθε άτομο, ένα σημείο σαφώς καθορισμένης ισορροπίας.

Έτσι τα συμπτώματα εμφανίζονται, τόσο πιο βίαια όσο κάποιος έχει απομακρυνθεί από το σημείο ισορροπίας και από το νήμα της ζωής.

Σε αυτό το στάδιο είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι όλα αυτά συνδέουν, αφενός, τις έννοιες της απόστασης, επομένως του χώρου, και της σοβαρότητας των συμπτωμάτων (όσο περισσότερο απομακρύνεται κανείς από το σημείο ισορροπίας, τόσο περισσότερο η βαρύτητά της αυξάνεται), και αφετέρου η έννοια του χρόνου, που συνεπάγεται πιθανή χρονιότητα της νόσου. Η σοβαρότητα της κατάστασης είναι συνάρτηση, ταυτόχρονα, της απόστασης και του χρόνου.

Θα παρατηρήσετε εδώ την προφανή αναλογία με τη φυσική του κ. Αϊνστάιν, οι έννοιες της απόστασης (χώρος) και της βαρύτητας (δύναμη βαρύτητας, βαρύτητα, πυκνότητα) είναι στενά συνδεδεμένες και η έννοια της χρονιότητας της νόσου συνδέεται αναπόφευκτα με τη διάρκεια και περνώντας ο χρόνος, στον θεό Χρόνο, εξ ου και η ονομασία που προέρχεται από αυτόν – ο όρος βαρύτητα, με πολλαπλές έννοιες, δανεισμένος από το λατινικό «gravitas», που σημαίνει βαρύτητα.

Ωστόσο, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί η συσχέτιση ή η αναλογία που υπάρχει μεταξύ του Chronos (θεός των ωρών και του χρόνου) και του Cronos, ή του Kronos (που παρομοιάζεται με τον ρωμαϊκό θεό Κρόνο), τον Τιτάνα που τρώει τα παιδιά του. Και οι δύο προέρχονται από την ελληνική μυθολογία.

Επειδή ο χρόνος δεν τελειώνει, στην πραγματικότητα, τρώγοντας όλα τα παιδιά του;

Αυτό που οι υπερανθρωπιστές/σατανιστές της υπηρεσίας μας προσπαθούν προφανώς να αντισταθούν με όλη τους τη δύναμη. Ιδιαίτερα αφιερώνοντας, φαίνεται, μια περίεργη και πολύ αρχαία ειδωλολατρική και θυσιαστική λατρεία στον Κρόνο (θεό και πλανήτη), που συχνά αναπαρίσταται με τη μορφή μαύρων κύβων που στην πραγματικότητα θα ήταν κεραίες που επιτρέπουν στον κόσμο να διατηρείται υπό μια καταστροφική επιρροή. .

Γνωρίζουμε τώρα την επιδεικνυόμενη και άμετρη γεύση αυτών των οντοτήτων για έναν κακό συμβολισμό και ιδεολογία που φαίνεται να έχει, προδοτικά, διεισδύσει σε όλες τις υπάρχουσες λατρείες και θρησκείες...

Ο χώρος και ο χρόνος, αυτά τα δύο αχώριστα πρόσωπα της αντικειμενικής μας τρισδιάστατης πραγματικότητας, διαδραματίζουν επομένως ουσιαστικό ρόλο στην υγεία και τη βιωσιμότητα των έμβιων όντων. Αυτοί οι δύο πόλοι της πραγματικότητάς μας βρίσκονται στην αρχή της ζωής και εμείς, τα ζωντανά όντα και φορείς της ζωής, βρισκόμαστε στο σημείο διασταύρωσής τους, απολύτως εξαρτημένοι από αυτούς, ενώ αντιπροσωπεύουμε την απαραίτητη διεπαφή μεταξύ των δύο. Γιατί γεννηθήκαμε από τη συνάντηση χώρου και χρόνου.

Υπάρχει εδώ, μου φαίνεται, μια απόλυτη λογική, τα φαινόμενα υγείας/ασθένειας είναι εγγενή στη σωματική φυλακή που αντιπροσωπεύεται από την ενσάρκωση στη βαριά πυκνότητα του χώρου/χρόνου μας σε τέσσερις μικρές διαστάσεις (τρεις διαστάσεις «χώρος + χρόνος ), με την οποία είμαστε οικειοθελώς ή δια της βίας συνδεδεμένοι όσο είμαστε ζωντανοί.

Αλλά, βλέπετε, δεν έχει σημασία αν όλα αυτά είναι αλήθεια ή ψέματα γιατί βρισκόμαστε, είτε το θέλουμε είτε όχι, κάτω από την απόλυτη επιρροή ενός χιλιόχρονου συλλογικού ασυνείδητου και πολλαπλών και ισχυρών εγκεφαλικών που έχουν διαμορφώσει και εγκλωβίσει το μυαλό μας σε ένα παγκόσμιο φαινόμενο αναπαράστασης. Μια μήτρα, ή συνείδηση ​​μήτρας, η μητέρα των σκέψεων, των πράξεων και της πραγματικότητας μας.

Μια άφθαρτη φυλακή.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι έννοιες πυκνότητα, βαρύτητα, βαρύτητα, ακαμψία, ακινησία, κλείσιμο, πτώση, βαρύτητα, είναι γενικά συνώνυμες με το σκοτάδι και τις χαμηλές δονήσεις, στην αρχή διαφόρων διαταραχών. Αντίθετα, η ρευστότητα, το λεπτό, το εναέριο, η ευκαμψία, η κίνηση, η ελαφρότητα, το αιθέριο, η ανοιχτότητα, η ενέργεια, η ανάβαση, η ανύψωση, είναι όλα συνώνυμα δονήσεων υψηλού φωτός που δυνητικά μας κρατούν μακριά από ασθένειες και επιθέσεις από κακά πνεύματα.

Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος.

Λοιπόν, εδώ, ή εκεί, μπαίνει η ουσιαστική έννοια του εδάφους - και η συνέπειά της, η ικανότητα αυτοθεραπείας - που περιλαμβάνει όλα τα φυσικά, φυσιολογικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά ενός ατόμου και είναι μοναδική για κάθε άτομο. Η ποιότητα του εδάφους και, επομένως, η ικανότητα του καθενός να ανταποκριθεί σε μια στρεσογόνο κατάσταση εξαρτάται, στην πραγματικότητα, από πολλαπλούς αλληλένδετους παράγοντες.

Η φυσιολογική ισορροπία ή η ομοιόσταση, είναι συνεχώς ο επιδιωκόμενος στόχος αλλά ποτέ ή σπάνια επιτυγχάνεται, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι γενικά λειτουργούμε μέσα σε ένα εύρος αποδεκτών ανισορροπιών, χωρίς αντιληπτά συμπτώματα.

Η ασθένεια, όποια κι αν είναι η σοβαρότητά της, περιλαμβάνεται σε μια φυσική διαδικασία επιστροφής στην ισορροπία, σαν ένα τεντωμένο ελατήριο που φυσικά επιδιώκει να επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση.

Και, φυσικά, όταν το ελατήριο τεντώνεται πέρα ​​από την καθορισμένη αποδεκτή τάση, είναι σπάνιο, ακόμη και απίθανο, να καταφέρει να ανακτήσει τις αρχικές μηχανικές και ενεργειακές του ιδιότητες.

Η αρρώστια είναι φύλακας, οδηγός και αγγελιοφόρος. Όποιος δεν λαμβάνει επαρκώς υπόψη του τα αδιάκοπα μηνύματα που του στέλνει η ζωή για να ισιώσει τον πήχη, εκτίθεται έτσι σε ένα μέλλον που μπορεί τελικά να αποδειχθεί μοιραίο. Η απώλεια της συνοχής να γίνεται σε μια δεδομένη στιγμή με συνέπεια ο οργανισμός να προτιμήσει να ρίξει λευκή πετσέτα.

Το λογισμικό, που δεν ενημερώθηκε έγκαιρα, όπως θα έπρεπε, καθίσταται απαρχαιωμένο.

Όπως λέει και η παροιμία (δημοφιλές, αλλά φαίνεται να είναι πλεονασμός): πολλές φορές πάει η κανάτα για νερό αλλά στο τέλος σπάει..

Μόλις κατανοήσει κανείς και ενσωματώσει όλα τα παραπάνω, υπάρχει λίγη πίστη στον μύθο του παθογόνου παράγοντα, του κακού εν ψυχρώ δολοφόνου, που στη συνέχεια γίνεται ένα δευτερεύον στοιχείο ή μια απλή θέαση της ασθένειας. Και δεν μπορούμε πλέον να εξετάζουμε την πιθανή ασθένεια κάτω από το ίδιο μακιαβελικό και απατηλό μάτι (άλλος πλεονασμός) του πολέμου και μιας συνεχούς αντιπαράθεσης, αλλά μάλλον με ένα χαμόγελο και μια καλοσύνη, που ευνοεί μια γρήγορη και επιθυμητή ανάρρωση, που προμηνύουν τις καλύτερες μέρες.

Περαιτέρω, θα πρόσθετα αυτό, που προφανώς με απασχολεί μόνο:

Όταν μια ψυχή έχει αποφασίσει να φύγει, τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει. Όταν η ψυχή αποφασίσει ότι το σώμα/όχημά της για μια δεδομένη στιγμή δεν της χρησιμεύει πλέον, φεύγει. Όταν η ψυχή αισθάνεται ότι αυτό το σώμα και/ή αυτή η συνείδηση ​​που δεν θέλει να ακούσει τίποτα παρ' όλες τις κλήσεις του ποδιού δεν της είναι πλέον χρήσιμα, ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο να αντλήσει από αυτό, αφήνει το θέμα και φεύγει απλά, για νέες περιπέτειες.

Μια απογραφή που αποδεικνύεται ακόμα χειρότερη αν πιστεύεις στον ντετερμινισμό, γιατί τότε, εκεί, όλα είναι γραμμένα εκ των προτέρων.

Λοιπόν, για να τελειώσουμε, μπορούμε πάντα να υποστηρίξουμε ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά ανοησίες, λάμπες και οράματα των φωτισμένων ή περισσότερο ή λιγότερο φιλοσοφικών ή ακανόνιστες θεωρήσεις που προκύπτουν από διάφορους όρους και, στην πραγματικότητα, μπορεί να μην είναι ψεύτικα γιατί ποτέ δεν μπορούμε αποκλείσουμε από το σενάριο τον προγραμματισμό που έχουμε υποστεί όλοι, με το γεγονός και μόνο ότι γεννηθήκαμε, ζούμε και λειτουργούμε σε ένα προκαθορισμένο σύστημα, το οποίο είμαστε όλοι, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Και, σε αυτό το σημείο, ποιος μπορεί να πει πού βρίσκεται η αλήθεια;

Είναι βεβαίως απαραίτητο να φύγουμε από τα χτυπημένα και τα ξαναχτυπημένα μονοπάτια, χωρίς καμία βεβαιότητα για τα  αποτελέσματα.

——

Υπάρχει πάνω απ' όλα, στον Κάφκα, μια εκπληκτική ευφυΐα των τρόπων κοινωνικής και πολιτικής ύπαρξης. Το έργο του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κριτική του καπιταλισμού, αλλά και ως μέσο για να δει κανείς τον ολοκληρωτικό τρόμο. Μπορεί να λειτουργήσει ως τρόπος χειραφέτησης.

Frederique Leichter-Flack

——

Γνωρίζω ότι έχω θίξει ή θίξει μεγάλο αριθμό θεμάτων που αξίζουν περαιτέρω μελέτης και προβληματισμού.

Όμως, στο αβέβαιο πλαίσιο που είναι σήμερα το δικό μας, παρεμβαίνει έντονα και το φαινόμενο της αναπαράστασης, με πολλαπλές ρίζες και επιρροές, τις οποίες προανέφερα, μια πολύ μεγάλη και ανεξιχνίαστη συζήτηση.

Και μετά, μια ιδέα που απαιτεί μια άλλη, ως περιστασιακός συγγραφέας, βρίσκεσαι γρήγορα βυθισμένος παρά τον εαυτό σου σε ένα ατελείωτο καφκικό σύμπαν και είναι πραγματικά καλύτερο να ξέρεις πώς να το κόψεις απότομα, με τον πόνο μιας εγγυημένης ημικρανίας – στην πραγματικότητα της καφκικής σύμπαν, δεν είναι τίποτα να πούμε, άλλος πλεονασμός, ότι είμαστε μέχρι το λαιμό μας...

Και μάλιστα μέχρι τα μάτια, δεδομένης της απίστευτης και πρωτόγνωρης τρέχουσας λογοκρισίας!

—–

Ο Μίλαν Κούντερα είπε για τους χαρακτήρες του Κάφκα ότι είναι «κλεισμένοι στα έγκατα του αστείου». Η κωμωδία είναι αστεία απ' έξω. Όταν είσαι μέσα, είναι δύσκολο να γελάσεις με αυτό. Αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κάνουμε το έργο του Κάφκα είναι να δούμε τα πράγματα απ' έξω, ώστε αυτή η αντίληψη του κόμικ να γίνει πηγή χειραφέτησης, για να βγει κανείς από τον λαβύρινθο, να προβληθεί από πάνω, να μην εγκλωβιστεί στην αγωνία, για να ξεφύγει από τον εφιάλτη. Γι' αυτό χρησιμεύει η χρήση του επιθέτου «καφκικός».

Frederique Leichter-Flack

—–

Ωστόσο, θα αναγνωρίσετε ότι είναι πολύ δύσκολο για τους κοινούς θνητούς να ξεφύγουν, εκτός από όνειρο ή πνεύμα, από αυτό που τώρα ονομάζεται τεχνητή μήτρα, τρισδιάστατη, ενσάρκωση στην ύλη ενός χώρου/χρόνου που φαίνεται σαφώς περιορισμένος.

Παρόλα αυτά, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι υπάρχει, καθολικά, ένα κάλεσμα, μια έλξη, μια λίγο πολύ αμέτρητη δίψα για αλήθεια και γνώση... υπάρχει ένα προφανές φαινόμενο, μια επιθυμία απόδρασης, μια δυνατή επιθυμία, μια ισχυρή και ανεξήγητη επιθυμία για απελευθέρωση και υπέρβαση... όλες οι φιλοδοξίες εν γνώσει και μάθημα φιμώνονται στο πέρασμα των αιώνων - η ιστορία μας διδάσκει με μεγάλη ακρίβεια ότι οι αποκρυφιστικές δυνάμεις πάντα αντιτίθεντο στη χειραφέτηση της ύπαρξης -, ωστόσο πάντα ενεργές, όπως είναι η ίδια η ενέργεια της ζωής, που κανείς δεν μπορεί να εξαφανιστεί γιατί, όπως ο Φοίνικας, δεν παύει και δεν θα πάψει ποτέ να ξαναγεννιέται από τις στάχτες του!

—–

Οι χαρακτήρες του Κάφκα δεν αποθαρρύνονται, δεν απελπίζονται, δεν καταθλίβονται. Παραμένουν σταθεροί, ολόκληροι, έχουν ένα απολύτως συγκλονιστικό σθένος σε αυτή την τρομερή εμπειρία που περνούν.

Frederique Leichter-Flack

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου