Η Καλλιόπη Ευαγγελίδου μιλά στη συνείδηση και στο μυαλό για τη φοβερή τραγωδία και τις πραγματικές διαστάσεις του εγκλήματος. Μια μάνα, καλλιτέχνις, άνθρωπος της ευθύνης, της συνέπειας και του καθημερινού μόχθου, λέει με τόσο ανθρώπινο κι αληθινό τρόπο αυτά που πρέπει να ακουστούν δυνατά!
Θα συνοψίσω...
Πάνε τα παιδιά. Τα φροντίζεις, τα προσέχεις, τα πας στους γιατρούς, τα διαβάζεις, ξενυχτάς στους πυρετούς, τα πηγαινοφέρνεις στα πάρτυ, καραούλι έξω από το club, μην μπουν σε κάνα αυτοκίνητο της συμφοράς, πρόσεχε παιδί μου, αγωνία 24 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα, τα σπουδάζεις, μαγειρεύεις πρωί βράδυ ταπεράκια, ξέρεις ότι είμαστε οι άνθρωποι στα χέρια του Θεού, ανάβεις καντηλάκια, προσεύχεσαι, ότι πιστεύει ο καθένας, και τελικά ανακαλύπτεις ότι όχι δεν είμαστε στα χέρια του Θεού είμαστε στην τύχη της αβάσταχτης ελαφρότητας της εξουσίας.
Γιατί είναι κάπου ένας τύπος, που τελειώνει το λύκειο και μπαίνει αχθοφόρος στον ΟΣΕ, κι από κει τον στέλνουν διοικητικό στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση, και λίγα χρόνια πριν την σύνταξη, μετράει τα κουκιά, βρίσκει ότι πιο γρήγορα και με πιο πολλά λεφτά θα βγει σύνταξη από σταθμάρχης, και βρίσκει το βύσμα το πολιτικό, που κι αυτό με βύσμα βρέθηκε στην θέση την πολιτική όχι με την αξία του και βύσμα στο βύσμα, το ένα βύσμα με το άλλο βύσμα, ανάμεσα γλυφτρόνια για να μην τρίβονται τα βύσματα μεταξύ τους και πετάξουν σπίθα, και αναφλαγούν, τα γλυφτρόνια κάνουν πολύ καλή δουλειά αλλιώς τα βύσματα θα καίγονταν μεταξύ τους, βύσμα το βύσμα σου χαλάνε το παιδί μέσα σε μια στιγμή.
Και τι μαθαίνεις εκ των υστέρων.
Μαθαίνεις πως έχεις πληρώσει συστήματα ασφαλείας για να πηγαίνει το παιδί σου με ασφάλεια που δεν δούλεψαν ποτέ, μαθαίνεις ότι μια σιδηροδρομική γραμμή την πλήρωσες 15.000.000.000 δις δις δις όταν πολλές γραμμές στην Ευρώπη τους κοστίζουν τα μισά και λειτουργούν, δισεκατομμύρια που τα πλήρωσες πεταμένα στα βύσματα, και σε κάποιους που ζουν όλη τους την ζωή δημοσία δαπάνη, και δεν χορταίνουν, δεν σταματούν, δεν έχουν όριο.
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι το τρένο δεν τράκαρε με άλλο τρένο, τράκαρε με το σύστημα. Κι εκεί τρελαίνεσαι. Και βλέπεις εγκατάλειψη παντού, αθλητικές εγκαταστάσεις δεν έχουμε λεφτά, μεταφορές δεν έχουμε λεφτά, πολιτισμό δεν έχουμε λεφτά, παιδεία δεν έχουμε λεφτά, υγεία δεν έχουμε λεφτά, ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολιτικούς.
Και λες, εντάξει ρε μπαγάσα, το βουλώνω μια ζωή, μια ζωή κάνω τον μαλάκα, όμως τώρα, που μαζεύεις δείγματα από τα παιδιά μου, κομματάκια, ότι απέμεινε, και μου το γυρνάς σε κουτάκια, τώρα δεν μου αφήνεις άλλο περιθώριο, καταλαβαίνεις; Τώρα πρέπει να βρεις απαντήσεις γιατί όλοι έχουμε πολλές ερωτήσεις. Πως φτάσαμε ως εδώ.
Αυτά εν συντομία.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.