από την Karine Bechet-Golovko / reseauinternational.net
Με το μέτωπο σταθεροποιημένο στην Ουκρανία, με τον ρωσικό στρατό να καταφέρνει να εμποδίζει κάθε προσπάθεια διάσπασης του ατλαντικο-ουκρανικού στρατού και με τον ίδιο να προχωρά αργά, αν και σταθερά, οι χώρες του Άξονα βρίσκονται μπροστά σε μια επιλογή: είτε να ενισχύσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην ουκρανική σύγκρουση με κίνδυνο να προχωρήσουν σε άμεσο πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, είτε να ανοίξουν νέα μέτωπα, προκειμένου να ωθήσουν τη Ρωσία να διασκορπίσει τις δυνάμεις της. Η δεύτερη λύση είναι λιγότερο επικίνδυνη πολιτικά και φαίνεται ότι έχει επιλεγεί.Εάν η Μολδαβία είναι μια πιθανή πλατφόρμα μακροπρόθεσμα, αλλά εξακολουθεί να είναι απαραίτητο να εργαστεί, διότι η στρατιωτική παρουσία των ρωσικών ειρηνευτικών δυνάμεων στην Υπερδνειστερία περιπλέκει την κατάσταση, η Γεωργία φαίνεται να βρίσκεται στην κατάλληλη στιγμή και ο πειρασμός ενός νέου πολέμου από τον Καύκασο έως τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία εισέρχεται στον πολιτικό λόγο των μέσων ενημέρωσης, υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης της ρωσικής "κατοχής" αυτών των εδαφών, οι οποίοι όμως κήρυξαν την ανεξαρτησία τους κατά τα έτη 91-92, κατά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και μετά από στρατιωτική επίθεση της Γεωργίας εναντίον της. Πρόκειται για εδάφη που η Ρωσία είναι νομικά υπεύθυνη για την προστασία τους από τη Συμφωνία του Σότσι του 1992, η οποία συνήφθη μετά την πρώτη ήττα της Γεωργίας.
Ο κίνδυνος ενός ουκρανικού Μαϊντάν στη Γεωργία
Όπως γράψαμε χθες, η Γεωργία, που ονειρευόταν την ανεξαρτησία της, ξύπνησε χθες φυλακισμένη (δείτε το άρθρο μας εδώ) και σήμερα στα πρόθυρα μιας νέας έγχρωμης επανάστασης, όπως έχει ήδη βιώσει.
Υπάρχουν δύο λόγοι γι' αυτό. Το ένα είναι η εσωτερική πολιτική, επειδή η Γεωργία βρίσκεται σήμερα σε ένα μεταβατικό νομικό σύστημα, το οποίο θα πρέπει να οδηγήσει τη χώρα τα επόμενα χρόνια, στο τέλος αυτής της προεδρικής θητείας, σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην οποία η εξουσία συγκεντρώνεται στα χέρια του Κοινοβουλίου και της κυβέρνησης, με τον Πρόεδρο να είναι απλώς διακοσμητικός. Ωστόσο, κατά ειρωνεία της τύχης, και παρά την άμεση αμερικανική κατοχή της χώρας, αν ο γαλλο-γεωργιανός πρόεδρος είναι φανατικά ατλαντιστής, η κυβέρνηση που προκύπτει από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι πολύ μετριοπαθής και προσπαθεί να είναι "φιλο-γεωργιανή", γεγονός που της αποφέρει κατηγορίες για "φιλορωσική" στάση.
Επειδή σε αυτές τις χώρες του μετασοβιετικού χώρου δεν τίθεται θέμα υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος, είτε είναι κανείς με τις Ηνωμένες Πολιτείες είτε είναι εναντίον τους. . . Είναι επομένως απαραίτητο να μπει τάξη σε αυτούς τους θεσμούς, έτσι ώστε η κυβέρνηση που θα αναλάβει τα ηνία της εξουσίας να είναι από τη "σωστή" πλευρά, δηλαδή ριζικά ατλαντική.
Το άλλο είναι γεωπολιτικό. Υπενθυμίζεται ότι η Γεωργία έχει αρνηθεί να υιοθετήσει κυρώσεις κατά της Ρωσίας, παρά τη βαριά επιμονή της. Είναι σημαντικό ότι σε αυτή τη σημαντική περιοχή η κυβέρνηση είναι έτοιμη, όπως είναι η Ουκρανία, να θυσιάσει τη χώρα της, αν χρειαστεί, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα ανώτερα και μόνα νόμιμα συμφέροντα του κυρίου. Ωστόσο, η επανέναρξη της σύγκρουσης στη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία θα ήταν ένας καλός οιωνός για τον Ατλαντικό Άξονα, ο οποίος εξακολουθεί να διστάζει για μια άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Έτσι, ο δοκιμασμένος μηχανισμός του Maïdan αρχίζει να λειτουργεί.
Ένας Αμερικανός αξιωματούχος έφτασε την προηγούμενη ημέρα των διαδηλώσεων και έδωσε το σύνθημα - σημειώστε ότι βρισκόταν στη Βενεζουέλα κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος.
Εδώ, δεν πρόκειται για προσποίηση του εθνικού, η μέθοδος είναι πολύ πιο ριζοσπαστική: διεκδικείται το ουκρανικό μοντέλο, το πιο αιματηρό και καταστροφικό από αυτά που έλαβαν χώρα στον μετασοβιετικό χώρο. Κυματίζουν ουκρανικές σημαίες και ύμνοι, ακολουθούμενοι από ευρωπαϊκά σύμβολα. Η Ουκρανία είναι το μέλλον της ΕΕ, η οποία δεν είναι Ευρώπη.
Η απόσυρση του νομοσχεδίου ήταν λάθος, καθώς εκλήφθηκε από την κυβέρνηση ως ένδειξη αδυναμίας. Αυτό είναι το ίδιο λάθος που έκαναν οι ουκρανικές αρχές κατά τη διάρκεια του Μαϊντάν: με κάθε παραχώρηση, η κατάσταση γινόταν πιο ριζοσπαστική. Και τώρα, ανοιχτά, οι διαδηλωτές συνεχίζουν να βγαίνουν στους δρόμους και να ζητούν την αποχώρηση αυτής της κυβέρνησης, υπό τους ήχους του "Ζήτω η Ουκρανία".
Η ριζοσπαστική ατλαντική αντιπολίτευση ζητά μια "μη αναστρέψιμη" πορεία προς μια μυθική Δύση, από την οποία στην πραγματικότητα απομακρύνεται ως εξής:
"Αρκετά κόμματα της αντιπολίτευσης είχαν ζητήσει περαιτέρω συγκεντρώσεις το βράδυ της Πέμπτης και την απελευθέρωση δεκάδων κρατούμενων διαδηλωτών. Η κινητοποίηση "δεν θα σταματήσει μέχρι να υπάρξει εγγύηση ότι η Γεωργία είναι σταθερά προσηλωμένη σε μια φιλοδυτική πορεία", ανέφεραν σε κοινή τους δήλωση. "
Οι "ειδικοί" ενθουσιάζονται με ένα πιθανό νέο Μαϊντάν:
Στην πραγματικότητα, η συζήτηση πηγαίνει πολύ παραπέρα από τις απλές διαδηλώσεις, το ζήτημα της ένοπλης σύγκρουσης κατά της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας είναι αυτό που πραγματικά διακυβεύεται. Αυτό θα προκαλούσε την ανάφλεξη της χώρας - και την εξαφάνισή της - σύμφωνα με το ουκρανικό μοντέλο.
Ο παγκοσμιοποιητικός μύθος της ρωσικής κατοχής της Γεωργίας
Για να νομιμοποιηθούν όλα αυτά, βρίσκουμε πάντα την ίδια αφήγηση - πρόκειται για την απελευθέρωση της χώρας από τη ρωσική κατοχή ή από τη ρωσική επιρροή. Για παράδειγμα, το νομοσχέδιο για την εισαγωγή κάποιας διαφάνειας στην ξένη χρηματοδότηση όλων αυτών των οργανώσεων στη Γεωργία αποκαλείται ρωσική επιρροή, ενώ αποτελεί αντιγραφή και επικόλληση του αμερικανικού νόμου FARA, ο οποίος δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα για τις ΗΠΑ στο εσωτερικό τους. Γίνεται επίσης λόγος για τη λεγόμενη "κατοχή" από τη Ρωσία μέρους του γεωργιανού εδάφους, δηλαδή της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, οι οποίες είναι ανεξάρτητες από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, παρά τους δύο πολέμους που έχει ήδη επιχειρήσει η Γεωργία εναντίον αυτών των εδαφών το 1992 και το 2008. Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στην πρόσφατη πολιτική τους ιστορία, για να καταλάβουμε τον παραλογισμό της κατηγορίας.
Πρώτα απ' όλα, πρέπει να σημειωθεί ότι η Οσετία είναι χωρισμένη στα δύο, ο νότος ανήκε στη Γεωργιανή Σοβιετική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία και ο βορράς στη Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, οι οποίες ήταν τότε συνιστώσες μιας ενιαίας χώρας - της ΕΣΣΔ, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Γεωργία έγινε μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το 1801, γεγονός που της επέτρεψε να προστατευτεί από πολυάριθμες και επαναλαμβανόμενες ξένες επιθέσεις, ιδίως από την Τουρκία. Τόσο η Νότια Οσετία όσο και η Αμπχαζία έχουν ισχυρές δικές τους πολιτιστικές παραδόσεις, οι οποίες έχουν ελάχιστη σχέση με τη Γεωργία. Έτσι, όταν το 1988, ακόμη υπό την εξουσία της ΕΣΣΔ, η Γεωργία ξεκίνησε μια πολιτική ενίσχυσης της γεωργιανής γλώσσας (κάθε παραλληλισμός με τη μετασοβιετική Ουκρανία έχει τη θέση του, καθώς η ιδέα είχε ήδη δοκιμαστεί), άνοιξε μια σύγκρουση με τις περιοχές αυτές.
Η κατάσταση στην Αμπχαζία ήταν βίαιη. Μετά την έναρξη μιας πολιτικής σύγκρουσης το 1988, η αντιπαράθεση ξεκίνησε το 1989 και η Αμπχαζία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1990. Στις 14 Αυγούστου 1992, ο γεωργιανός στρατός εισήλθε στην Αμπχαζία την ημέρα που το κοινοβούλιο της Αμπχαζίας ήθελε να προτείνει μια ομοσπονδιακή ένωση με την Τιφλίδα, η οποία δεν το ήθελε (κάθε ομοιότητα με την Ουκρανία έχει τη θέση της). Ο πόλεμος θα διαρκέσει μέχρι το 1993, με τη βοήθεια εθελοντών από την Οσετία και τον Καύκασο, η Αμπχαζία θα απωθήσει τον γεωργιανό στρατό. Στις 26 Νοεμβρίου 1994, το Κοινοβούλιο της Αμπχαζίας ενέκρινε το Σύνταγμά της, το οποίο αργότερα επιβεβαιώθηκε με δημοψήφισμα το 1999.
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1990, η Νότια Οσετία ανακήρυξε την κυριαρχία της ως ανεξάρτητη δημοκρατία εντός της ΕΣΣΔ, την οποία η Γεωργία αρνήθηκε να επικυρώσει και ξεκίνησε μια μακρά πολιτική και νομική σύγκρουση. Την 1η Σεπτεμβρίου 1991, το Συμβούλιο των Λαϊκών Αντιπροσώπων της Νότιας Οσετίας ζήτησε από την RSFSR (Ρωσική Σοβιετική Δημοκρατία) να ενσωματώσει τη Νότια Οσετία - κάτι που λογικά θα επανένωνε τον διαιρεμένο λαό. Στις 21 Δεκεμβρίου 1991, η Οσετία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της και το 99% του πληθυσμού υποστήριξε την απόφαση αυτή σε δημοψήφισμα στις 3 Ιανουαρίου 1992, με σκοπό την επακόλουθη ενσωμάτωση στη Ρωσία. Αυτό δεν έγινε δεκτό από τη Γεωργία, η οποία είχε ανεξαρτητοποιηθεί. Στη συνέχεια, η Γεωργία εξαπέλυσε ένοπλη σύρραξη κατά της Νότιας Οσετίας, η οποία μετά από 18 μήνες πολέμου κατέληξε στη Συμφωνία του Σότσι στις 24 Ιουνίου 1992, που υπογράφηκε μεταξύ της Γεωργίας, της Νότιας Οσετίας και της Ρωσίας. Προβλέπει σε γενικές γραμμές :
"Συστήνεται Κοινή Επιτροπή Ελέγχου (ΚΕΕ), αποτελούμενη από εκπροσώπους της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της Γεωργίας, της Βόρειας Οσετίας και της Νότιας Οσετίας, η οποία θα λειτουργεί σε συνεργασία με ομάδα στρατιωτικών παρατηρητών,
Μια κοινή δύναμη δημιουργείται για να εγκαθιδρύσει την ειρήνη και να διατηρήσει το νόμο και την τάξη με συμφωνία των μερών. "
Τελικά, η Ρωσία ορίστηκε με αμοιβαία συμφωνία ως η κύρια ειρηνευτική δύναμη στην περιοχή το 1994:
"Η απόφαση της ΚΣΕ της 6ης Δεκεμβρίου 1994 σχετικά με την Κοινή Ειρηνευτική Δύναμη αναγνώρισε "σημαντικές ελλείψεις στην οργανωτική και προσωπική δομή, τον οπλισμό και τις δραστηριότητες των ειρηνευτικών ταγμάτων της Γεωργίας και της Οσετίας" και το ρωσικό ειρηνευτικό τάγμα περιγράφηκε ως "εγγυητής της σχετικής σταθερότητας στη ζώνη των συγκρούσεων". "
Μετά τη γεωργιανή έγχρωμη επανάσταση του 2003 και την επακόλουθη άνοδο του Σαακασβίλι στην εξουσία, η Γεωργία εξαπέλυσε το 2008 στρατιωτική επιχείρηση κατά της Νότιας Οσετίας. Στις 8 Αυγούστου 2008, στις αρχές της νύχτας, κατά παράβαση των συμφωνιών του Σότσι, ο γεωργιανός στρατός επιτέθηκε στη Νότια Οσετία και εισέβαλε στην πρωτεύουσά της, το Τσχινβάλι, με το πρόσχημα της αποκατάστασης της συνταγματικής τάξης:
"Ο Μαμούκα Κουρασβίλι, διοικητής των Γεωργιανών ειρηνευτικών δυνάμεων, χαρακτήρισε τη στρατιωτική επιχείρηση στη ζώνη σύγκρουσης Γεωργίας-Οσετίας ως "την εγκαθίδρυση συνταγματικής τάξης στη Νότια Οσετία". Κάλεσε επίσης τους Ρώσους ειρηνευτές, που σταθμεύουν στη ζώνη σύγκρουσης, να μην παρεμβαίνουν στην κατάσταση. "
Ο γεωργιανός στρατός βομβαρδίζει αδιακρίτως την πρωτεύουσα, ενώ τα τανκς στέλνονται μαζί με το πεζικό. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, η Ρωσία ζητά έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και παρέχεται στρατιωτική βοήθεια στους μαχητές και τον πληθυσμό της Νότιας Οσετίας, προφανώς από τη Βόρεια Οσετία και την Αμπχαζία. Νωρίς το πρωί, ο γεωργιανός στρατός άνοιξε πυρ κατά των Ρώσων ειρηνευτικών δυνάμεων και το κοινοβούλιο της Βόρειας Οσετίας (ρωσική περιοχή) κάλεσε τη Ρωσία να βοηθήσει τη Νότια Οσετία. Η Ρωσία στέλνει τον στρατό της στο τέλος της ημέρας. Στις 11 Αυγούστου, ρωσικά στρατεύματα εισέρχονται επίσης στην Αμπχαζία για να αποτρέψουν περαιτέρω γεωργιανή επιθετικότητα σε εκείνη την πλευρά. Στις 11 Αυγούστου, στις 13. 35, ο Σαακασβίλι υπογράφει κατάπαυση του πυρός, που προετοιμάστηκε από τη Γαλλία και τη Φινλανδία. Στις 12 Αυγούστου, στη 1 μ. μ. , ο Ρώσος πρόεδρος Μεντβέντεφ κήρυξε τη λήξη της στρατιωτικής επέμβασης.
Νομικά, η Ρωσία εισήλθε στη σύγκρουση βάσει των συμφωνιών του Σότσι του 1992.
Αυτό είναι που τα ατλαντιστικά μέσα ενημέρωσης αποκαλούν "κατοχή" της Γεωργίας από τη Ρωσία, χωρίς να ξεχνούν ότι κατηγορούν τη Ρωσία για τον πόλεμο του 2008, ενώ η Γεωργία ήταν αυτή που εξαπέλυσε τον στρατό της. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ίδια μιντιακή-πολιτική κατασκευή όπως με την Ουκρανία, που "δέχθηκε επίθεση" από τη Ρωσία, ενώ ήταν η Ρωσία που εξαπέλυσε τον στρατό της. Τώρα, έχοντας σβήσει την ιστορία από τη μνήμη ενός μέρους του πληθυσμού, η Γεωργία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανοίξει ένα νέο μέτωπο, κάτι που φοβούνται σήμερα και οι δύο δημοκρατίες. Παρόλο που υπάρχουν πλέον πολλοί Αμερικανοί στρατιώτες στη χώρα (είναι αδύνατο να βρει κανείς ακριβή στοιχεία, αλλά μπορεί να το διαπιστώσει, όπως έκανα εγώ, απλά περπατώντας στους δρόμους της Τιφλίδας και μετρώντας τα αμερικανικά στρατιωτικά αεροπλάνα στο αεροδρόμιο), οι περιοχές αυτές είναι θεμελιωδώς αντι-γεωργιανές, έχουν ήδη πληρώσει υψηλό τίμημα για τη γειτονιά τους. Έτσι, η Γεωργία κινδυνεύει να λάβει ένα δεύτερο Ντονμπάς, κατά το ουκρανικό μοντέλο που λατρεύει, με άμεση απώλεια εδαφών, τα οποία προς το παρόν εξακολουθούν να διστάζουν να εισέλθουν στη Ρωσία και τα οποία η Ρωσία διστάζει να ενσωματώσει, αν και αναγνώρισε την ανεξαρτησία τους το 2008.
Karine Bechet-Golovko
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Πρώτα απ' όλα, πρέπει να σημειωθεί ότι η Οσετία είναι χωρισμένη στα δύο, ο νότος ανήκε στη Γεωργιανή Σοβιετική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία και ο βορράς στη Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, οι οποίες ήταν τότε συνιστώσες μιας ενιαίας χώρας - της ΕΣΣΔ, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Γεωργία έγινε μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το 1801, γεγονός που της επέτρεψε να προστατευτεί από πολυάριθμες και επαναλαμβανόμενες ξένες επιθέσεις, ιδίως από την Τουρκία. Τόσο η Νότια Οσετία όσο και η Αμπχαζία έχουν ισχυρές δικές τους πολιτιστικές παραδόσεις, οι οποίες έχουν ελάχιστη σχέση με τη Γεωργία. Έτσι, όταν το 1988, ακόμη υπό την εξουσία της ΕΣΣΔ, η Γεωργία ξεκίνησε μια πολιτική ενίσχυσης της γεωργιανής γλώσσας (κάθε παραλληλισμός με τη μετασοβιετική Ουκρανία έχει τη θέση του, καθώς η ιδέα είχε ήδη δοκιμαστεί), άνοιξε μια σύγκρουση με τις περιοχές αυτές.
Η κατάσταση στην Αμπχαζία ήταν βίαιη. Μετά την έναρξη μιας πολιτικής σύγκρουσης το 1988, η αντιπαράθεση ξεκίνησε το 1989 και η Αμπχαζία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1990. Στις 14 Αυγούστου 1992, ο γεωργιανός στρατός εισήλθε στην Αμπχαζία την ημέρα που το κοινοβούλιο της Αμπχαζίας ήθελε να προτείνει μια ομοσπονδιακή ένωση με την Τιφλίδα, η οποία δεν το ήθελε (κάθε ομοιότητα με την Ουκρανία έχει τη θέση της). Ο πόλεμος θα διαρκέσει μέχρι το 1993, με τη βοήθεια εθελοντών από την Οσετία και τον Καύκασο, η Αμπχαζία θα απωθήσει τον γεωργιανό στρατό. Στις 26 Νοεμβρίου 1994, το Κοινοβούλιο της Αμπχαζίας ενέκρινε το Σύνταγμά της, το οποίο αργότερα επιβεβαιώθηκε με δημοψήφισμα το 1999.
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1990, η Νότια Οσετία ανακήρυξε την κυριαρχία της ως ανεξάρτητη δημοκρατία εντός της ΕΣΣΔ, την οποία η Γεωργία αρνήθηκε να επικυρώσει και ξεκίνησε μια μακρά πολιτική και νομική σύγκρουση. Την 1η Σεπτεμβρίου 1991, το Συμβούλιο των Λαϊκών Αντιπροσώπων της Νότιας Οσετίας ζήτησε από την RSFSR (Ρωσική Σοβιετική Δημοκρατία) να ενσωματώσει τη Νότια Οσετία - κάτι που λογικά θα επανένωνε τον διαιρεμένο λαό. Στις 21 Δεκεμβρίου 1991, η Οσετία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της και το 99% του πληθυσμού υποστήριξε την απόφαση αυτή σε δημοψήφισμα στις 3 Ιανουαρίου 1992, με σκοπό την επακόλουθη ενσωμάτωση στη Ρωσία. Αυτό δεν έγινε δεκτό από τη Γεωργία, η οποία είχε ανεξαρτητοποιηθεί. Στη συνέχεια, η Γεωργία εξαπέλυσε ένοπλη σύρραξη κατά της Νότιας Οσετίας, η οποία μετά από 18 μήνες πολέμου κατέληξε στη Συμφωνία του Σότσι στις 24 Ιουνίου 1992, που υπογράφηκε μεταξύ της Γεωργίας, της Νότιας Οσετίας και της Ρωσίας. Προβλέπει σε γενικές γραμμές :
"Συστήνεται Κοινή Επιτροπή Ελέγχου (ΚΕΕ), αποτελούμενη από εκπροσώπους της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της Γεωργίας, της Βόρειας Οσετίας και της Νότιας Οσετίας, η οποία θα λειτουργεί σε συνεργασία με ομάδα στρατιωτικών παρατηρητών,
Μια κοινή δύναμη δημιουργείται για να εγκαθιδρύσει την ειρήνη και να διατηρήσει το νόμο και την τάξη με συμφωνία των μερών. "
Τελικά, η Ρωσία ορίστηκε με αμοιβαία συμφωνία ως η κύρια ειρηνευτική δύναμη στην περιοχή το 1994:
"Η απόφαση της ΚΣΕ της 6ης Δεκεμβρίου 1994 σχετικά με την Κοινή Ειρηνευτική Δύναμη αναγνώρισε "σημαντικές ελλείψεις στην οργανωτική και προσωπική δομή, τον οπλισμό και τις δραστηριότητες των ειρηνευτικών ταγμάτων της Γεωργίας και της Οσετίας" και το ρωσικό ειρηνευτικό τάγμα περιγράφηκε ως "εγγυητής της σχετικής σταθερότητας στη ζώνη των συγκρούσεων". "
Μετά τη γεωργιανή έγχρωμη επανάσταση του 2003 και την επακόλουθη άνοδο του Σαακασβίλι στην εξουσία, η Γεωργία εξαπέλυσε το 2008 στρατιωτική επιχείρηση κατά της Νότιας Οσετίας. Στις 8 Αυγούστου 2008, στις αρχές της νύχτας, κατά παράβαση των συμφωνιών του Σότσι, ο γεωργιανός στρατός επιτέθηκε στη Νότια Οσετία και εισέβαλε στην πρωτεύουσά της, το Τσχινβάλι, με το πρόσχημα της αποκατάστασης της συνταγματικής τάξης:
"Ο Μαμούκα Κουρασβίλι, διοικητής των Γεωργιανών ειρηνευτικών δυνάμεων, χαρακτήρισε τη στρατιωτική επιχείρηση στη ζώνη σύγκρουσης Γεωργίας-Οσετίας ως "την εγκαθίδρυση συνταγματικής τάξης στη Νότια Οσετία". Κάλεσε επίσης τους Ρώσους ειρηνευτές, που σταθμεύουν στη ζώνη σύγκρουσης, να μην παρεμβαίνουν στην κατάσταση. "
Ο γεωργιανός στρατός βομβαρδίζει αδιακρίτως την πρωτεύουσα, ενώ τα τανκς στέλνονται μαζί με το πεζικό. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, η Ρωσία ζητά έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και παρέχεται στρατιωτική βοήθεια στους μαχητές και τον πληθυσμό της Νότιας Οσετίας, προφανώς από τη Βόρεια Οσετία και την Αμπχαζία. Νωρίς το πρωί, ο γεωργιανός στρατός άνοιξε πυρ κατά των Ρώσων ειρηνευτικών δυνάμεων και το κοινοβούλιο της Βόρειας Οσετίας (ρωσική περιοχή) κάλεσε τη Ρωσία να βοηθήσει τη Νότια Οσετία. Η Ρωσία στέλνει τον στρατό της στο τέλος της ημέρας. Στις 11 Αυγούστου, ρωσικά στρατεύματα εισέρχονται επίσης στην Αμπχαζία για να αποτρέψουν περαιτέρω γεωργιανή επιθετικότητα σε εκείνη την πλευρά. Στις 11 Αυγούστου, στις 13. 35, ο Σαακασβίλι υπογράφει κατάπαυση του πυρός, που προετοιμάστηκε από τη Γαλλία και τη Φινλανδία. Στις 12 Αυγούστου, στη 1 μ. μ. , ο Ρώσος πρόεδρος Μεντβέντεφ κήρυξε τη λήξη της στρατιωτικής επέμβασης.
Νομικά, η Ρωσία εισήλθε στη σύγκρουση βάσει των συμφωνιών του Σότσι του 1992.
Αυτό είναι που τα ατλαντιστικά μέσα ενημέρωσης αποκαλούν "κατοχή" της Γεωργίας από τη Ρωσία, χωρίς να ξεχνούν ότι κατηγορούν τη Ρωσία για τον πόλεμο του 2008, ενώ η Γεωργία ήταν αυτή που εξαπέλυσε τον στρατό της. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ίδια μιντιακή-πολιτική κατασκευή όπως με την Ουκρανία, που "δέχθηκε επίθεση" από τη Ρωσία, ενώ ήταν η Ρωσία που εξαπέλυσε τον στρατό της. Τώρα, έχοντας σβήσει την ιστορία από τη μνήμη ενός μέρους του πληθυσμού, η Γεωργία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανοίξει ένα νέο μέτωπο, κάτι που φοβούνται σήμερα και οι δύο δημοκρατίες. Παρόλο που υπάρχουν πλέον πολλοί Αμερικανοί στρατιώτες στη χώρα (είναι αδύνατο να βρει κανείς ακριβή στοιχεία, αλλά μπορεί να το διαπιστώσει, όπως έκανα εγώ, απλά περπατώντας στους δρόμους της Τιφλίδας και μετρώντας τα αμερικανικά στρατιωτικά αεροπλάνα στο αεροδρόμιο), οι περιοχές αυτές είναι θεμελιωδώς αντι-γεωργιανές, έχουν ήδη πληρώσει υψηλό τίμημα για τη γειτονιά τους. Έτσι, η Γεωργία κινδυνεύει να λάβει ένα δεύτερο Ντονμπάς, κατά το ουκρανικό μοντέλο που λατρεύει, με άμεση απώλεια εδαφών, τα οποία προς το παρόν εξακολουθούν να διστάζουν να εισέλθουν στη Ρωσία και τα οποία η Ρωσία διστάζει να ενσωματώσει, αν και αναγνώρισε την ανεξαρτησία τους το 2008.
Karine Bechet-Golovko
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.