Ο Χριστόφορος,..ο Γιάννης και η Ελλάδα

"...πού είχε στα μάτια ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμιοσύνης..." Γιώργος Σεφέρης 

Ημερολόγιο καταστρώματος Γ

Nikitas Kanakis υποστηρίζει το Médecins du Monde Greece - Γιατροί του Κόσμου.

Τα δάκρυα του Γιάννη στην λήξη του αγώνα με την Κροατία και την πρόκριση μας στην Ολυμπιάδα μου θύμισαν μια ιστορία χρόνια πρίν στην βεράντα του νοσοκομείου μας στο Monde στην Ουγκάντα. Μια ιστορία που τουλάχιστον στα δικά μου μάτια εξηγεί αυτό το βαθύ και αυθεντικό συναίσθημα που βγάζουν αυτοί οι " άλλοι Έλληνες", που συνεχίζει να μας ξαφνιάζει κάθε φορά και να μας γεμίζει - για μένα - αισιοδοξία και περηφάνια
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μας με τον Χριστόφορο -που έφυγε τόσο νωρίς, τόσο άδικα-

Ο Χριστόφορος , ένα από τα φτωχόπαιδα της ορθόδοξης κοινότητας της Ουγκάντας σπούδασε όπως δεκάδες άλλα παιδιά εδώ χάρη στην απίστευτη γενναιοδωρία ενός ενός πολύ σπουδαίου φωτισμένου Ιεράρχη από το Καστέλι,. Του θρυλικού Μητροπολίτη Κισσάμου Ειρηναίου Γαλανάκη.
Με δανεικά παπούτσια και μια αλλαξιά ρούχα, δεκάδες τσακισμένα και τρομαγμένα παιδιά από μια καθημαγμένη από τον εμφύλιο χώρα, ένα πίσω από το αλλο έβρισκαν καταφύγιο και ελπίδα στης Γραμβούσας το ακρωτήρι, κάτω από τις φτερούγες του μεγάλου Κρητικού Ιεράρχη. Και όλα μα όλα, μετά το σχολείο συνέχιζαν στο Πανεπιστήμιο, τηρώντας στο ακέραιο την υπόσχεση που έδιναν στον Ειρηναίο. Να φροντίσουν να είναι χρήσιμοι στους άλλους
Ο Χριστόφορος έμεινε 20 χρόνια εδώ ,πήγε σχολείο σπούδασε Ιατρική και ειδικεύτηκε στην Οφθαλμολογία για να φύγει μετά στην Αυστρία και την Γερμανία με υποτροφία.

Γύρισε πίσω στην Ουγκάντα στο πανεπιστημίο Makerere και to Mulago το μόνο τότε νοσοκομείο της Ουγκάντας. Ένας σπουδαίος γιατρός με τεράστιο κύρος στην χώρα του.Ενας από τους μετρημένους στα δάχτυλα του χεριού οφθαλμίατρους της χώρας. Κοντά στα άλλα ο Χριστόφορος πιστός στην υπόσχεση του , οργάνωσε τα πρώτα κινητά οφθαλμιατρεία οργώνοντας τη χώρα και κάνοντας δωρεάν.χειρουργεία καταράκτη. Χιλιάδες -στην κυριολεξία - πάμφτωχοι άνθρωποι χάρις στον Έλληνα, όπως τον αποκαλούσαν, ξαναείδαν το φως τους

Από την πρώτη φορά που τον συνάντησα στην Καμπάλα έβγαλε από μέσα του όλο περηφάνια το κοπέλι που μεγάλωσε στο Καστέλι. Με τα εξαιρετικά ελληνικά του και την ελαφρώς κρητική προφορά, κάθε φορά που τον συναντούσα η πρώτη κουβέντα του ήταν "τι νέα από την πατρίδα". Και ας μην είχε πολιτογραφηθεί πολίτη αυτής της χώρας, κάθε φορά που μου μιλούσε για τα χρόνια του εδώ το έκανε με έναν απερίγραπτο ενθουσιασμό, με βαθιά νοσταλγία και με μεγάλη τρυφερότητα. Και όταν αναφερόταν στην Βιέννη και τα χρόνια του εκεί κατέληγε πάντα με το "τι τα θές, η ξενιτιά είναι πάντα δύσκολη για εμάς τους Έλληνες"

Στην Ελλάδα δεν είχε ξαναέρθει από όταν έφυγε. Μην φανταστείτε πως η ζωή ενός ακαδημαικού - που έτσι και αλλιώς πιο πολύ χρόνο περνούσε στην εθελοντική δουλειά- σε μια πάμφτωχη Αφρικανική χώρα επιτρέπει πολυτέλειες για ταξίδια. Ξέρω πως το έφερνε βαρέως.

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να τον καλέσουμε στην Ελλάδα.Ο αρχικός ενθουσιασμός δεν άργησε να μετατραπεί σε ένα εφιάλτη. Κάποιος από αυτούς τους δήθεν σπουδαίους γραφειοκράτες που κατα καιρούς υπηρετούν στις πρεσβείες στύλωσε τα πόδια. Τρείς μέρες περίμενε στην Πρεσβεία μας στο Ναιρόμπι να γίνει δεκτός για να βγάλει βίζα σένγκεν. Μάταια. Πληγώθηκε αλλά δεν είπε τίποτα. Αρνήθηκε δε ευγενικά την προσφορά του ίδιου του Γάλλου πρέσβη που τον ήξερε προσωπικά να του βγάλει η Γαλλία την περίφημη βίζα. Το ίδιο με την Αυστριακή πρεσβεία - που λόγω και των σπουδών στην Βιέννη - πολύ θα ήθελαν να τον λογαριάζουν για δικό τους. Μάταια Ο Χριστόφορος δεν ήθελε να δώσει δικαιώματα σε ξένους -έτσι μου τους είπε -να ειρωνευτούν την Ελλάδα του!
Γυρίζοντας από το Ναϊρόμπι άπραγος ήρθε να μας βρεί στο χωριό στο Μόντε που ήμουν με τον Γιάννη Yiannis Yiannakopoulos. Εγώ ήμουν έξαλλος και είχα ήδη τσακωθεί με την πρεσβεία. Εκείνο το βράδυ τσαντίστηκα και μαζί του. Μα που τη βρίσκει τέτοια κατανόηση να μου λέει δεν πειράζει. Και η Ελλάδα και η Ελλάδα. Αμάν. Αμάν πιά!!!

Γύρισα και του είπα , και το θυμάμαι σαν τώρα
"...Και τι σε κάνει ρε Χριστόφορε να την αγαπάς τόσο τη ρημαδοχώρα που σου γυρίζει την πλάτη. Ρίξε δυό φάσκελα και ξέχνα τη" .

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ταραχή του. Ούτε τα λόγια του
"...Δεν θα καταλάβεις μου είπε, με δάκρυα στα μάτια . Γιατί εσύ μπορεί να γεννήθηκες Έλληνας, αλλά εγώ έγινα εδώ στην καρδιά, Έλληνας. Στην καρδιά, ακους? "

Να'σαι καλα βρε Γιάννη από τα Σεπόλια, που μου θύμισες χθές πόσο μεγάλη υπόθεση είναι να νιώθεις Έλληνας...

υ.γ. λίγο καιρό μετά από την κουβέντα μας ο Χριστόφορος έφυγε από τη ζωή αναπάντεχα. Δεν ταξίδεψε ποτέ του πίσω στην πατρίδα...

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου