Οι καταιγιστικές εξελίξεις μετά την τρομοκρατική επίθεση του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο – Καραμπάχ (Δημοκρατία του Αρτσάχ, 19-20 Σεπτεμβρίου 2023), οδηγούν πλήθη Αρμενίων σε ξεριζωμό από τις πατρογονικές τους εστίες προκειμένου να σωθούν από τις διάσημες «πρακτικές» των Αζέρων που καθοδηγούνται από την ισλαμιστική Τουρκία.
Ο ίδιος ο Ρ. Τ. Ερντογάν, αμέσως μετά την παράδοση της αρμενικής διοίκησης του Ναγκόρνο Καραμπάχ έσπευσε αυτοπροσώπως στον θύλακα (και όχι στο Μπακού, την πρωτεύουσα του Αζερμπαιτζάν) και συναντήθηκε με τον δικτάτορα του Αζερμπαϊτζάν Αλίεφ στο Ναχιτσεβάν, το οποίο συνορεύει με την Τουρκία και την Αρμενία αλλά δεν έχει χερσαία σύνδεση με το υπόλοιπο Αζερμπαϊτζάν.
Το Αζερμπαιτζάν ζητάει σαν κανονικός προαγωγός τουρκικής νοοτροπίας, την απευθείας σύνδεση του Ναχτσιβάν με το υπόλοιπο Αζερμπαϊτζάν μέσω της Αρμενίας (διάδρομος Ζανγκεζούρ), κάτι όμως που απαιτεί εδαφικές παραχωρήσεις από την Αρμενία και για τον λόγο αυτό «προωθείται» με τρομοκρατία, βία και αίμα αθώων.
Το «αίτημα» του Αζερμπαϊτζάν, η δημιουργία δηλαδή του διαδρόμου Ζανγκεζούρ και η εξομάλυνση των σχέσεων της Αρμενίας με την Τουρκία αποτελούν όρους του Μπακού προκειμένου να αποδεχτεί μια πλήρη συνθήκη ειρήνης με την προτεινόμενη από το Γερεβάν αναγνώριση της Αρμενίας στα σύνορα της σοβιετικής εποχής.
Οι «συνέταιροι» – δικτάτορες όμως Τουρκίας και Αζερμπαιτζάν που έχουν αιματοκυλίσει την περιοχή εδώ και χρόνια, φαίνεται να υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο που στην προκειμένη περίπτωση είναι η Περσία. Τούτο διότι ενδεχόμενη δημιουργία του διαδρόμου Ζανγκεζούρ μέσα από την Αρμενία, θα αποκόψει το Ιράν από τον Καύκασο και θα στερήσει από την Τεχεράνη την χερσαία σύνδεση με την Ρωσία που αποτελεί πολύτιμο γεω-στρατηγικό σύμμαχο του μονολιθικού, θεοκρατικού καθεστώτος της Περσίας. Είναι λοιπόν λογικό (και αναμενόμενο) να αντιδράσει η Περσία σε ενδεχόμενο άνοιγμα του διαδρόμου Ζανγκεζούρ, χωρίς να αποκλείεται καθόλου ακόμη και παρέμβαση της «επί του πεδίου».
Ο πληθυσμός των 120.000 Αρμενίων του Ναγκόρνο – Καραμπάχ άρχισε τις τελευταίες μέρες να σκορπάει σε διάφορα σημεία (κυρίως μέσα στην Αρμενία) υπό τον φόβο της εμπειρίας του παρελθόντος όσον αφορά τις «συμπεριφορές» του στρατού των Αζέρων, όταν θα αναλάβει τον πλήρη έλεγχο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Για τον λόγο ακριβώς αυτόν, ο «Σύλλογος Ελληνοαρμενικής Φιλίας» που εδρεύει στην Αθήνα απευθύνει επείγουσα έκκληση προς την Ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα στην φιλοξενία όσων Αρμενίων του Ναγκόρνο – Καραμπάχ το επιθυμούν, σαν ελάχιστο δείγμα συμπαράστασης και βοήθειας στους δοκιμαζόμενους Αρμένιους με τους οποίους μας ενώνει κοινή μοίρα χιλίων και πλέον ετών, απέναντι στις ορδές των Μογγόλων επιδρομέων που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.
Αν μάλιστα η φιλοξενία αυτή λάβει την μορφή μόνιμης εγκατάστασης στην ευαίσθητη περιοχή της Ελληνικής Θράκης, τότε θα παρέχει εξαιρετική ωφέλεια προς όλες τις πλευρές.
Το πλήρες κείμενο της έκκλησης του «Συλλόγου Ελληνοαρμενικής Φιλίας» προς την ελληνική κυβέρνηση, με ημερομηνία 28 Σεπτεμβρίου 2023, το οποίο υπογράφουν ο Πρόεδρος Αντώνης Παυλίδης και ο Γ. Γραμματέας Σέρκο Αγαμπατιάν, έχει ως εξής:
«ΕΚΚΛΗΣΗ προς την ελληνική κυβέρνηση, να φιλοξενήσει στην Ελλάδα Αρμένιους πρόσφυγες από το Αρτσάχ.
Καθημερινά, χιλιάδες κάτοικοι – μετά την παράδοση του Αρτσάχ στο Αζερμπαϊτζάν και τη γενικότερη αδιαφορία της παγκόσμιας κοινότητας να εγγυηθεί την ασφάλεια των Αρμενίων του Αρτσάχ – εγκαταλείπουν τη γη τους καταφεύγοντας στην Αρμενία. Από τους 120.000 κατοίκους του Αρτσάχ, περισσότεροι από 40.000 έχουν φτάσει ήδη στην Αρμενία, αρνούμενοι να παραμείνουν στη γη των προγόνων τους, υπό το φόβο σφαγών και βιαιοπραγιών σε βάρος τους από τους Αζέρους.
Ο Σύλλογος Ελληνοαρμενικής Φιλίας κάνει έκκληση στην Κυβέρνηση, παρά τις δοκιμασίες που περνά ο λαός μας, να φιλοξενήσει στην Ελλάδα όσους πρόσφυγες από το Αρτσάχ το επιθυμούν. Υπενθυμίζεται ότι το 1993 η Ελλάδα είχε υποδεχτεί στη Θράκη Έλληνες Ποντίους πρόσφυγες του Αρτσάχ, που είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους, για ν’ αποφύγουν τις συνέπειες των εκεί πολεμικών επιχειρήσεων.
Η φιλοξενία Αρμενίων προσφύγων στην Ελλάδα, είναι το ελάχιστο που μπορεί να πράξει η χώρα μας σ’ αυτήν τη δύσκολη στιγμή που περνάει ο αδελφός αρμενικός λαός, με τον οποίο έχουμε κοινή μοίρα τα τελευταία 1000 χρόνια, έχοντας σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στη Γενοκτονία, υποφέρει και οι δύο τα πάνδεινα.
Αναμένουμε την άμεση δραστηριοποίηση της ελληνικής κυβέρνησης στο θέμα αυτό, που θα φέρει ανακούφιση στο τεράστιο ανθρωπιστικό πρόβλημα που έχει προκύψει στη φίλη χώρα, από την απάνθρωπη στάση των ισχυρών της γης».
Τα μέρη που εμπλέκονται στη σύγκρουση Αρτσάχ/Ναγκόρνο-Καραμπάχ κατέληξαν ευτυχώς σε μια προσωρινή συμφωνία κατάπαυσης του πυρός. Αλλά η κρίση απέχει πολύ από το να τελειώσει. Με επικεφαλής μια χούντα φιλοΝΑΤΟϊκή, η Αρμενία θα έχει πολλά προβλήματα στο πολύ εγγύς μέλλον, τόσο στο Αρτσάχ [Ναγκόρνο-Καραμπάχ] όσο και στην επικράτειά της, γιατί είναι σαφές ότι η πρόθεση της Δύσης είναι να αυξήσει το χάος στην περιοχή. όσο το δυνατόν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανεύθυνη και αντιλαϊκή κυβέρνηση του Nikol Pashinyan είναι η αιτία της πρόσφατης κλιμάκωσης της σύγκρουσης μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Ερχόμενος στην εξουσία μετά από μια φιλοδυτική έγχρωμη επανάσταση, ο Πασινιάν προσπαθεί από το 2018 να καταστήσει το Ερεβάν [πρωτεύουσα της Αρμενίας] κράτος πληρεξούσιο του ΝΑΤΟ στον Καύκασο, ενισχύοντας σημαντικά τους δεσμούς μεταξύ της Αρμενίας και χωρών όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία, ενώ δημιουργώντας τριβές με τη Ρωσία.
Μη μπορώντας να εξασφαλίσει πραγματική εγγύηση ασφάλειας από τους δυτικούς εταίρους του και υιοθετώντας εχθρική συμπεριφορά προς τη Ρωσία, ο Πασινιάν οδήγησε την Αρμενία σε απόλυτη στρατηγική αδυναμία σε μια εποχή που οι εντάσεις με το Αζερμπαϊτζάν ήταν και πάλι ιδιαίτερα εμφανείς, με αποκορύφωμα τις επιθέσεις που έλαβαν χώρα μεταξύ 19 και 20 Σεπτεμβρίου . μέρος αυτού που το Αζερμπαϊτζάν αποκαλεί " αντιτρομοκρατική επιχείρηση ". Ο Πασινιάν κατέστησε σαφές ότι δεν θα συμμετείχε στη σύγκρουση, αναγκάζοντας ουσιαστικά τους Αρμένιους στο Αρτσάχ να παραδοθούν για να αποφύγουν μια ανθρωπιστική καταστροφή.
Περισσότεροι από 120.000 Αρμένιοι σήμερα φοβούνται για το μέλλον τους ενόψει της επιθετικότητας του Αζερμπαϊτζάν, χωρίς να μπορούν να υπολογίζουν στη βοήθεια των εταίρων τους στο Ερεβάν στην κρίση. Στην πράξη, ο Πασινιάν «εμπιστεύτηκε» τις ζωές των συμπατριωτών του σε μια εχθρική χώρα, θέτοντας σε κίνδυνο τον λαό του και δείχνοντας μικρή ανησυχία για την ασφάλεια των αυτόχθονων Αρμενίων. Όλα αυτά για να συνεχίσει να επιτυγχάνει τον νούμερο ένα στόχο της κυβέρνησης, που είναι να ευχαριστήσει τους δυτικούς «συμμάχους».
Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι δυτικοί «φίλοι» του Πασινιάν δημιούργησαν μια πραγματική παγίδα για την Αρμενία παίζοντας το ρόλο των μεσολαβητών στις « συμφωνίες της Πράγας ». Εκείνη την εποχή, το Ερεβάν αναγνώρισε την κυριαρχία του Αζερμπαϊτζάν, η οποία εσφαλμένα θεωρήθηκε από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ως « βήμα προς την ειρήνη ». Το πρόβλημα είναι ότι η συμφωνία δεν δημιούργησε πραγματικές συνθήκες για την επίλυση της διαμάχης του Αρτσάχ, η οποία χρησίμευσε στην περαιτέρω νομιμοποίηση των συμφερόντων του Μπακού στην περιοχή. Με την Αρμενία να αναγνωρίζει την εδαφική ακεραιότητα του Αζερμπαϊτζάν, η χώρα δεν είχε πλέον κανένα λόγο να αποτρέψει περαιτέρω επιθετικότητα του Αζερμπαϊτζάν εναντίον των αυτόχθονων Αρμενίων του Αρτσάχ.
Στην πραγματικότητα, ο Πασινιάν νομιμοποίησε τον επεκτατισμό Τουρκίας-Αζερμπαϊτζάν στο Αρτσάχ/Ναγκόρνο-Καραμπάχ και « εξουσιοδότησε » την έναρξη της εθνοκάθαρσης, εγκαταλείποντας πάνω από 120.000 Αρμένιους. Αυτή ήταν η πρόθεση της Δύσης να προωθήσει μια τέτοια «συμφωνία», οι όροι της οποίας, αντί να οδηγήσουν στην ειρήνη, νομιμοποιούσαν ακόμη περισσότερες συγκρούσεις. Αυτό προφανώς εξυπηρετεί τα δυτικά συμφέροντα, καθώς αντιμετωπίζοντας νέες εχθροπραξίες, το Ερεβάν, ανίκανο να επέμβει, τείνει να ζητήσει βοήθεια από το ΝΑΤΟ – όπως έκανε ο Αρμένιος πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον – επιτρέποντας έτσι την άφιξη δυτικών στρατευμάτων στην περιοχή. Σε αυτό το σενάριο, το Μπακού σίγουρα θα ζητούσε και διεθνή βοήθεια, κάνοντας έκκληση στους Τούρκους. Τελικά, ο Καύκασος θα γινόταν ζώνη επιρροής του ΝΑΤΟ και η ρωσική παρουσία στην περιοχή θα ελαχιστοποιηθεί ή και θα εξαλειφθεί.
Φυσικά, όλα αυτά φάνηκαν πρόσφατα, οδηγώντας σε κύμα διαμαρτυριών και μαζική κριτική στον Πασινιάν. Εξάλλου, το κόμμα « Αστικό Συμβόλαιο » έλαβε τον χαμηλότερο αριθμό ψήφων των τελευταίων πέντε ετών στις τελευταίες εκλογές για το Συμβούλιο Δημογερόντων, υποστηριζόμενο μόνο από το 32% των ψηφοφόρων. Υπάρχει σαφώς μια κρίση νομιμότητας και είναι πιθανό το τέλος της εποχής Πασινιάν να είναι μόνο θέμα χρόνου.
Το κύριο πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι ο Πασινιάν δεν είναι μοναχικός πράκτορας. Είναι μόνο ένα μέλος της χούντας υπέρ του ΝΑΤΟ που κυβερνά την Αρμενία σήμερα. Μαζί του, άλλοι πολιτικοί ηγέτες είναι εξίσου πρόθυμοι να υποτάξουν το Ερεβάν στα δυτικά σχέδια. Για παράδειγμα, ο γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας Armen Grigoryan , τον οποίο πολλοί αναλυτές βλέπουν ως κάποιον που θα μπορούσε να ανέβει πολιτικά και να γίνει ο νέος πρωθυπουργός, είναι ακόμη πιο φιλοδυτικός πολιτικός από τον Pashinyan.
Συνδεδεμένος με τα Ιδρύματα Σόρος , ο Γκριγκοριάν δηλώνει ανοιχτά ότι θα ενθαρρύνει την ένταξη της Αρμενίας στο ΝΑΤΟ, συνεχίζοντας έτσι τις πολιτικές που ξεκίνησε ο Πασινιάν. Επιπλέον, ο Grigoryan είναι ήδη γνωστός για τον φιλοδυτικό ακτιβισμό του, έχοντας μάλιστα κατηγορηθεί για διαρροή εμπιστευτικών εγγράφων του CSTO στο ΝΑΤΟ, δείχνοντας το υψηλό επίπεδο υποτέλειας του σε ξένα συμφέροντα.
Έτσι δυστυχώς δεν υπάρχουν καλές προοπτικές για το μέλλον της Αρμενίας. Η χώρα θα πρέπει να υποστεί ριζική πολιτική αλλαγή για να μπορέσει να αντιστρέψει τις καταστροφικές συνέπειες του πραξικοπήματος του 2018. Εάν αυτό δεν συμβεί, το Ερεβάν θα συνεχίσει να κυβερνάται από φιλοδυτικούς πολιτικούς και το μόνο σημείο διαφωνίας μεταξύ τους θα είναι για το πώς να είμαστε ακόμη πιο υπάκουοι στο ΝΑΤΟ.
Ο Πασινιάν φαίνεται να συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο ότι θα αντικατασταθεί από κάποιον πιο « αρμόδιο ». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που κυκλοφορούν φήμες ότι η σύζυγός του άρχισε πρόσφατα να αναζητά ακίνητο στην Ελβετία και ότι ο γιος του ζει ήδη στον Καναδά. Σε αντίθεση με τον αρμενικό λαό του Αρτσάχ, ο Πασινιάν θα μπορέσει να φύγει από τη χώρα με την οικογένειά του, χωρίς να δει με τα μάτια του την καταστροφική κατάσταση που έχει δημιουργήσει στη χώρα του.
πηγή: InfoBRICS μέσω της Παγκοσμιοποίησης Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Μετά την κατάρρευση του μετώπου στα Νότια, την κατάληψη της στρατηγικής πόλης Σούσα και με το μισό Ναγκόρνο Καραμπάχ ήδη στα χέρια των Αζέρων, η Αρμενία παραδέχτηκε πως έχασε τον πόλεμο και συνθηκολόγησε. Χάνει το Καραμπάχ. Θα μπορούσε, αν ήταν πιο έξυπνη η κυβέρνησή της Αρμενίας, να μην είχε δεχτεί καν επίθεση από το Αζερμπαϊτζάν.
Είχαμε εκφράσει αμφιβολίες αν η Ρωσία, που ως τώρα βοηθούσε την Αρμενία, θα έκανε επέμβαση στον Καύκασο. Η Αρμενική κυβέρνηση πήγε με τις ΗΠΑ αγνοώντας πως οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε μπορούσαν, ούτε ήθελαν να την προστατεύσουν. Οι Αμερικάνοι θεωρούν την Τουρκία πολύ σημαντικό σύμμαχο. Αυτό ας το λάβουμε υπόψη κι εμείς, όταν λένε τα ΜΜΕ περί φιλέλληνα Αμερικανού Προέδρου, κι άλλες τέτοιες κουταμάρες. Οι Ρώσοι όχι μόνο δεν είχαν λόγο να βοηθήσουν τους Αρμένιους, αλλά μάλλον θέλησαν να δώσουν ένα σκληρό μάθημα στους πρώην συμμάχους τους, τι γίνεται όταν τους αγνοούν.
Στρατιωτικά ο Αρμένικος στρατός κατατροπώθηκε. Παρά την αναμφισβήτητη γενναιότητα των Αρμενίων και το έδαφος που ευνοούσε ως ένα βαθμό τον αμυνόμενο, η υλική και τεχνολογική υπεροχή των Αζέρων προκάλεσαν τεράστιες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Οι Αζέροι αξιοποίησαν την αεροπορική τους υπεροχή που τους έδωσαν τα νέα οπλικά συστήματα. Οι Αρμένιοι ήταν πίσω στον ηλεκτρονικό πόλεμο που θα δημιουργούσε προβλήματα στα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ενώ χρησιμοποιούσαν όπλα παλιά και γνωστά στους αντιπάλους με αποτέλεσμα την εξουδετέρωσή τους. Το μόνο που κατάφεραν ήταν βαριές απώλειες στους στρατιώτες και μισθοφόρους του Αζερμπαϊτζάν. Και πάλι ίσχυσε ο κανόνας. Ο χρυσός (το χρήμα) είναι το κυριότερο όπλο του πολέμου. Η υλική υπεροχή των Αζέρων ήταν συντριπτική και το αποτέλεσμα αναμενόμενο.
Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι να αποφευχθούν οι σφαγές αμάχων. Θα υπάρξει σίγουρα τα απόμενα χρόνια προσπάθεια εκτοπισμού του Αρμενικού πληθυσμού από τους Αζέρους. Έχει χυθεί πολύ αίμα και το μίσος είναι μεγάλο.
Η ΕΣΣΔ είχε κατορθώσει να φέρει ειρήνη μεταξύ των 100 και πλέον εθνοτήτων. Όμως με την κατάρρευση της ο εθνικισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός ξαναγύρισαν.
Το υπουργείο Άμυνας της Ρωσίας ανακοίνωσε ότι αναπτύσσει 2000 στρατιωτικούς στο Καραμπάχ σε ειρηνευτικό ρόλο. Οι Ρώσοι επέστρεψαν δριμύτεροι. Οι Αρμένιοι έριξαν ένα Ρωσικό ελικόπτερο σκοτώνοντας 2 Ρώσους «κατά λάθος». Πολλά λάθη, πάρα πολλά.
Η Αρμενία έκανε τεράστια λάθη. Το κυριότερο ήταν πως πίστεψαν τις ΗΠΑ. Θα μπορούσαν επίσης τόσα χρόνια να διαπραγματευτούν μια συμφωνία. Όμως έδειξαν αλαζονεία. Η κυβέρνηση της Αρμενίας δεν βοήθησε το Καραμπάχ. Αντίθετα το χαντάκωσε. Είπαμε πως η όλη υπόθεση θύμιζε έντονα Κύπρο. Σίγουρα μετά την οδυνηρή ήττα θα υπάρξουν εξελίξεις στη χώρα.
Ένα ματωμένο κεφάλαιο έκλεισε. Ένα νέο κεφάλαιο αρχίζει.
Το Μπακού φαίνεται αποφασισμένο να συνεχίσει τον πόλεμο, παρά τις τρεις συμφωνίες εκεχειρίας, καθώς η αναμέτρηση με την Αρμενία φτάνει σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι
EREVAN - Ένα μήνα μετά μια μαζική στρατιωτική επίθεση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και ώρες μετά μιαν αποτυχημένη εκεχειρία υπό τη μεσολάβηση των ΗΠΑ, το Αζερμπαϊτζάν αντιμετωπίζει μια κρίσιμη επιλογή που θα μπορούσε να καθορίσει την έκβαση του πολέμου.
Τα στρατεύματα του Αζερμπαϊτζάν, έχοντας προχωρήσει στο ανοικτό έδαφος κατά μήκος των ιρανικών συνόρων, έχουν τη δυναμική και φαίνεται να πλησιάζουν γρήγορα τον στρατηγικό διάδρομο Lachin. Αλλά με τα στρατεύματά του υπερβολικά τεντωμένα και τους υπερασπιστές του Καραμπάχ να έχουν υποχωρήσει στο δασώδες ορεινό έδαφος, το Μπακού βρίσκεται σε σταυροδρόμι.
Το δίλημμα είναι αν θα ακολουθήσει την στρατιωτική λογική και την στρατηγική ασφάλειας ή θα επιλέξει αντίθετα μιαν απόφαση με μεγαλύτερα πολιτικά και διπλωματικά κέρδη. Γιατί η κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν δεν μπορεί να τα έχει και τα δύο.
Η στρατιωτική λογική προτείνει την επιλογή στοχοποίησης και επικέντρωσης των δυνάμεων στον έλεγχο του διαδρόμου Λαχίν, ζωτικής οδικής αρτηρίας μεταξύ Καραμπάχ και Αρμενίας. Οποιαδήποτε επιτυχία στον φραγμό αυτής της στρατηγικής γραμμής εφοδιασμού θα ήταν συντριπτική, θέτοντας σε κίνδυνο τον ανεφοδιασμό και τη ροή των ενισχύσεων στο Καραμπάχ και καταδικάζοντας τους Αρμένιους του Καραμπάχ σε μια πολύμηνη πολιορκία.
Ωστόσο, για έναν λαό του Αζερμπαϊτζάν που επιθυμεί τον πλήρη έλεγχο του ίδιου του Καραμπάχ, αυτό δεν θα ήταν αρκετό, καθώς μια τέτοια επιλογή δεν θα ήταν ούτε πολιτικά ευπρόσδεκτη, ούτε επαρκής μπροστά στις επικίνδυνα υψηλές προσδοκίες για πλήρη νίκη. Και αυτό αφήνει τη δεύτερη επιλογή: Μια μεταστροφή από το διάδρομο Lachin για μια επίθεση στην πόλη Shushi μέσα στο ίδιο το Καραμπάχ.
Η κατάληψη του ιστορικού πολιτιστικού κέντρου Σούσι, γνωστού στους Αζερμπαϊτζάν ως Σούσα, θα προσφέρει σημαντικές πολιτικές ανταμοιβές για την κυβέρνηση του Προέδρου Ιλχάμ Αλίγιεφ. Θα ενισχύσει επίσης τη διπλωματική διαπραγματευτική ισχύ του Μπακού σε οποιεσδήποτε μελλοντικές διαπραγματεύσεις.
Ωστόσο, μια τέτοια κίνηση θα επιφέρει επίσης τεράστιες στρατιωτικές απώλειες και θα εγκαινιάσει μια νέα, ακόμη πιο ταραχώδη περίοδο ανταρτοπολέμου, καθώς οι δυνάμεις του Καραμπάχ θα έχουν πλεονέκτημα στην κινητικότητα και θα αιφνιδιάζουν σε μια εκστρατεία τύπου αντίστασης κατά των δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν.
Δεδομένης της υπέρ-εκτεταμένης ευπάθειας και των εκτεθειμένων οδών εφοδιασμού των δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν στο μέτωπο εδώ και ένα μήνα, αυτή μπορεί να είναι μια ιδιαίτερα επικίνδυνη απόφαση.
Ήδη, η φάλαγγα του Αζερμπαϊτζάν – της οποίας η προώθηση καθοδηγείται περισσότερο από πολιτικούς στόχους στο Μπακού παρά από τη στρατιωτική επιστήμη – είναι εγγενώς ευάλωτη λόγω των τεντωμένων γραμμών εφοδιασμού και των κατεστραμμένων γραμμών επικοινωνίας.
Αυτή η περιφρόνηση της στρατιωτικής επιστήμης κατά Κλαούζεβιτς μπορεί να είναι δελεαστική, προκειμένου να επιταχύνουν την προώθηση και να καταλάβουν περισσότερο έδαφος, αλλά το Μπακού θα αγνοούσε επικίνδυνα τους βασικούς περιορισμούς και ανάγκες.
Ο χειμώνας έρχεται
Όπως έχουν σημειώσει ορισμένοι Δυτικοί στρατιωτικοί παρατηρητές στους Asia Times, αυτή η επίθεση υπό την πίεση των μετόπισθεν του Μπακού δεν έχει την σταθερή υποστήριξη μας ανθεκτικής επιμελητείας.
Επιπλέον, η επιτιθέμενη φάλαγγα του Αζερμπαϊτζάν είναι όλο και πιο λεπτή, χωρίς την ανάπτυξη οπισθοφυλακής από μονάδες ή άνδρες ικανούς να κρατήσουν τα εδαφικά κέρδη που έχουν επιτύχει σε περιοχές νότια του Καραμπάχ.
Αυτή η αδυναμία θα μετουσιωθεί σε απειλή για τους επιτιθέμενους του Αζερμπαϊτζάν, καθώς οι ενδεχόμενες αντεπιθέσεις από τις αρμενικές δυνάμεις του Καραμπάχ θα αντιμετωπίσουν μικρή αντίσταση και θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα πολύ αναγκαίο στοιχείο τακτικής έκπληξης και υπερφαλάγγισης των εκτεθειμένων μονάδων του Αζερμπαϊτζάν.
Ο χειμώνας πλησιάζει τώρα γρήγορα, πράγμα που σημαίνει ότι οποιεσδήποτε περαιτέρω πολεμικές επιχειρήσεις του Αζερμπαϊτζάν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολες, αν όχι αδύνατες τις επόμενες εβδομάδες, λόγω της χαμηλής ορατότητας και του δύσβατου χιονισμένου ορεινού εδάφους.
Ένας δεύτερος, συχνά παραβλεπόμενος στο στρατηγικό πλαίσιο, παράγοντας είναι το επιχειρησιακό δόγμα και η πολεμική εμπειρία της αρμενικής πλευράς του Καραμπάχ. Στις μεγάλες προηγούμενες συγκρούσεις, κυρίως στον αρχικό πόλεμο του Καραμπάχ στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και στον πενθήμερο πόλεμο του Απριλίου του 2016, οι Αρμένιοι του Καραμπάχ αρχικά έχαναν, πριν ανασυνταχθούν και εξασφαλίσουν νίκες με αντεπιθέσεις και αποκρούσεις εισβολών.
Αυτό το ιστορικό πρότυπο προσφέρει ένα άλλο πλεονέκτημα για την αμυντική θέση του Καραμπάχ, πέρα από το ήδη σημαντικό πλεονέκτημα του εδάφους και της τοπογραφίας, γεγονός που υποδηλώνει ότι το πραγματικό βάρος σηκώνουν οι επιτιθέμενοι.
Πέρα από τις καθημερινές αναφορές για σοβαρές απώλειες, πολλούς νεκρούς και μια ολοένα και πιο δαπανηρή τακτική εκστρατεία τόσο για την κατάληψη εδάφους όσο και για την υπεράσπιση θέσεων, μπορεί να είναι πολύ νωρίς για να θεωρηθούν «εξοφλημένοι» οι Αρμένιοι υπερασπιστές του Καραμπάχ.
Μετά από μια μακρά συνεχή επί εβδομάδες πρόοδο του Αζερμπαϊτζάν, μια επιτυχής και ομαλή υποχώρηση από τις δυνάμεις του Καραμπάχ τους επέτρεψε να επανατοποθετηθούν και να ανασυνταχθούν σε μια δεύτερη γραμμή αμύνης, χαραγμένη με βάση τα πλεονεκτήματα των υπερασπιστών του εδάφους και της τοπογραφίας.
Μετά από σοβαρές απώλειες σε εξοπλισμό και σχεδόν 1.000 ανθρώπινες απώλειες, οι αντεπιθέσεις και η επίμονη αντίστασή τους έχουν αρχίσει να αλλάζουν το ρεύμα της μάχης.
Τις τελευταίες ημέρες, οι νέες αμυντικές θέσεις κατάφεραν να σταματήσουν την πρόοδο του Αζερμπαϊτζάν σε απόσταση περίπου 25 χιλιομέτρων από τον στρατηγικά ζωτικής σημασίας διάδρομο Lachin, τη μοναδική οδική σύνδεση μεταξύ Καραμπάχ και Αρμενίας.
Ταυτόχρονα, η υποχώρηση στα βουνά και στα δάση επέτρεψε στις δυνάμεις του Καραμπάχ να εξαπολύσουν επιθέσεις μικρών μονάδων εναντίον του πιο εκτεθειμένου πεζικού του Αζερμπαϊτζάν και της θωρακισμένης υποστήριξης.
Και σε τέτοια δασώδη και ορεινά εδάφη, το πλεονέκτημα του Αζερμπαϊτζάν, με την αεροπορική απειλή από τα φοβερά τουρκικά και ισραηλινά στρατιωτικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη του, θα μειωθεί σημαντικά.
Ωστόσο, για τον Πρόεδρο Αλίγιεφ, που έχει υποσχεθεί πλήρη νίκη, η προοπτική να μη επιτευχθεί κατάληψη είτε του Lachin είτε του Shushi θα μπορούσε να αποτελέσει πολιτική αυτοκτονία.
Διακοπή πυρκαγιάς
Με αυτό το σκηνικό, ακόμη και η τριμερής διπλωματική δέσμευση δεν είχε αποτέλεσμα . Η Μόσχα, σε μια προσπάθεια να επιδείξει τη διπλωματική κυριαρχία της, επιχείρησε να επιβάλει συμφωνία στους υπουργούς Εξωτερικών της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν σε μια βιαστικά οργανωμένη διάσκεψη στις 9 Οκτωβρίου.
Με την υποστήριξη της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, των δύο άλλων συμπροεδρευόντων εθνών της αποκαλούμενης Ομάδας Μινσκ του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), αυτή η ρωσική πρωτοβουλία θεωρήθηκε αρχικά ως ισχυρή προβολή διπλωματικής ισχύος.
Ωστόσο, τόσο το Αζερμπαϊτζάν όσο και η Τουρκία επέδειξαν ασυνήθιστο θάρρος και αντιστάθηκαν σε αυτό που έκριναν ως ρωσική μπλόφα και επίδειξη. Και η επίθεση του Αζερμπαϊτζάν συνεχίστηκε ανεμπόδιστη.
Αυτή η ανοικτή και ξεκάθαρη προσβολή της Ρωσίας πηγάζει από την αποφασιστικότητα του Αζερμπαϊτζάν που ενισχύεται από μιαν άνευ προηγουμένου άμεση τουρκική στρατιωτική και διπλωματική στήριξη. Τα στρατιωτικά κέρδη του Αζερμπαϊτζάν στο έδαφος και η τακτική επιτυχία εναντίον των Αρμενίων υπερασπιστών του Καραμπάχ έχουν μόνο εμβαθύνει την απροθυμία τους να εφαρμόσουν κατάπαυση του πυρός.
Μετά από αυτή την μάλλον απρόσμενη αντίδραση, ξεκίνησε μια δεύτερη διπλωματική πρωτοβουλία. Αυτή τη φορά ήταν η Γαλλία, σε μια αμερικανικού τύπου διπλωματία διαβιβάσεων, με έναν απεσταλμένο του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν να πετάει από το Ερεβάν στο Μπακού, για μια σειρά συναντήσεων με κάθε πλευρά, στις 15-16 Οκτωβρίου.
Παρά τις φιλοφρονήσεις για την καινοτομία και την πρωτοβουλία, αυτή η δεύτερη προσπάθεια για την εξασφάλιση κατάπαυσης του πυρός απέτυχε επίσης.
Ενθαρρυμένος από τα εδαφικά κέρδη και την, σπάνια για την αυταρχική εξουσία του, λαϊκή υποστήριξη, ο Πρόεδρος Αλίγιεφ αγνόησε τις νέες νίκες του και επανέλαβε τις τουρκικές καταγγελίες της Ομάδας Μινσκ του ΟΑΣΕ, προτείνοντας ενίσχυση του ρόλου της Άγκυρας, εις βάρος του Παρισιού, στη διαμεσολάβηση.
Και τέλος σε ένα πιο αδύναμο και λιγότερα υποσχόμενο γύρο διπλωματικής επέμβασης, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο συναντήθηκε ξεχωριστά με τους υπουργούς Εξωτερικών της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν στην Ουάσινγκτον στις 23 Οκτωβρίου. Αυτή η καθυστερημένη αμερικανική χειρονομία ήταν σε μεγάλο βαθμό καταδικασμένη από την αρχή, και ήταν τόσο μια κίνηση επίδειξης γεωπολιτικής βαρύτητας, όσο και προσπάθειας για την ενίσχυση μιας πληττόμενης κυβέρνησης Tραμπ στις λήγουσες ημέρες μιας αμφισβητούμενης εκστρατείας προεδρικών εκλογών. Και ενώ οι ΗΠΑ κατάφεραν να εξασφαλίσουν μια συμφωνία για την τήρηση μιας ακόμη παύσης των εχθροπραξιών, η συμφωνία ανατινάχτηκε μια ώρα από την έναρξη εφαρμογής της.
Η διαμεσολάβηση σε συγκρούσεις δεν είναι ποτέ εύκολη, εξαρτάται από τον βαθμό ειλικρινούς πολιτικής βούλησης μεταξύ των μερών της σύγκρουσης, και σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις από τον βαθμό κόπωσης των αντιπάλων. Στην περίπτωση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η διπλωματία του πολέμου απέτυχε, με τις δυναμικές εξελίξεις στο πεδίο της μάχης να οδηγούν τώρα την κατάσταση.
Η τελευταία δέσμευση των αντιμαχόμενων μερών να προσέλθουν σε διπλωματική σύνοδο κορυφής στη Γενεύη, που έχει προγραμματιστεί για τις 29 Οκτωβρίου, μπορεί να αναμένεται ότι θα ακολουθήσει αντί να υπαγορεύσει τις εξελίξεις στο μέτωπο του πολέμου.
του Στρατηγού Dominique Delawarde, Valmy,16-10-20 1920w
[Ο Γάλλος στρατηγός Ντομινίκ Ντελαβάρντ τελείωσε την καριέρα του ως Αρχηγός της μυστικής υπηρεσίας στρατού. Είναι τακτικός συνεργάτης του οργάνου των Γκωλιστών Comite Valmy, αλλά τα άρθρα του αναδημοσιεύονται σε πολλά όργανα ελεύθερης ενημέρωσης. Το παρόν άρθρο, πέραν της κατατοπιστικής ανάλυσης περί των υποκινητών, των κινήτρων και στόχων της αρμενό-αζερικής σύγκρουσης για το Ναγκόρνο Καραμπάχ, επισημαίνει πολιτικές πρακτικές, μεθόδους και στόχους των εμπλεκομένων και των συμβούλων τους, ιδιαίτερα διδακτικές για χώρα σχετικά γειτνιάζουσα και εξ ίσου αυτό-εγκλωβισμένη σε εκρηκτικό γεωπολιτικό πλαίσιο, συγκυρία, δεσμεύσεις και εξαρτήσεις.]
Μετάφραση/Εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού
Τα δυτικά κύρια μέσα ενημέρωσης έχουν δώσει μεγάλη έμφαση στον σημαντικό και αδιαμφισβήτητο ρόλο της Τουρκίας στην κρίση μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, αλλά παρέμειναν εξαιρετικά και εκπληκτικά διακριτικά, ακόμη και σιωπηλά, σχετικά με τον εξίσου σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε στο παρασκήνιο το Ισραήλ και τη θέση του σε αυτό το θέμα.
Ωστόσο, ο ρόλος αυτός δεν είναι δυνατόν να διαφύγει της προσοχής ενός γεωπολιτικού ή ενημερωμένου παρατηρητή.
Υπάρχουν, φυσικά, τα διακριτικά αεροπορικά « πήγαινε-έλα» μεταξύ Τελ Αβίβ και Μπακού, που στις αρχές Οκτωβρίου δεν μετέφεραν πορτοκάλια, αλλά εξελιγμένα όπλα ( μεταξύ των οποίων πυραύλους και αεροσκάφη χωρίς πιλότο). Ένα σημαντικό μέρος του εξοπλισμού των Αζέρων είναι ισραηλινής προέλευσης. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι το Αζερμπαϊτζάν είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής πετρελαίου του Ισραήλ και καλύπτει το 40% των αναγκών του. Αυτό θα ήταν σχεδόν αρκετό για να εξηγήσει την άτυπη συμμαχία μεταξύ των δύο χωρών, μια συμμαχία που βασίζεται σε ένα είδος ανταλλαγής "πετρελαίου για όπλα". https://www.jpost.com/israel-news/video-shows-azerbaijan-using-israeli-lora-missile-in-conflict-with-armenia-644327
Υπάρχει η σχετική διακριτική ευχέρεια των κυβερνήσεων και των δυτικών μέσων ενημέρωσης -που γνωρίζουμε ποιος τους ελέγχει- σχετικά με την ανοικτή παρέμβαση της Τουρκίας, χώρας μέλους του ΝΑΤΟ, κατά της Αρμενίας, μέλους του CSTO (Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας) , όπως και η Ρωσία. Ο Δυτικός συνασπισμός διαμαρτυρήθηκε βέβαια, μέσα από τα χίλια του. Συνέστησε «αυτοσυγκράτηση» και «κατάπαυση του πυρός». Αλλά άφησε την Τουρκία να δράσει ελεύθερα, χωρίς να καταγγείλει πραγματικά τον ισλαμικό ιμπεριαλισμό της, τώρα σε όλο τον κόσμο (Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Ανατολική Μεσόγειο, Καύκασο).
Υπάρχει και η επίσημη τοποθέτηση του Ζελένσκυ, του πρώτου Εβραίου προέδρου της Ουκρανίας, υπέρ του Αζερμπαϊτζάν, και κατά της Αρμενίας. Αυτός ο Πρόεδρος θα ήταν σίγουρα πιο διακριτικός στην υποστήριξή του αν το Αζερμπαϊτζάν ήταν εχθρικό προς το εβραϊκό κράτος. Τέλος, υπάρχει και αυτή η μαρτυρία του Georges Malbrunot, ενός μεγάλου δημοσιογράφος στην εφημερίδα Le Figaro που μας λέει σε ένα τιτίβισμα (Τουίτερ): @Malbrunot
«Σύγκρουση Ναγκόρνι-Καραμπάχ: Πέρα από τον σταθμό της Μοσάντ με έδρα το Αζερμπαϊτζάν για να κατασκοπεύει το Ιράν και την παράδοση στρατιωτικού εξοπλισμού στο Μπακού, το Ισραήλ εκπαιδεύει τις δυνάμεις ασφαλείας των Αζέρων, λέει Ευρωπαίος διπλωμάτης με έδρα το Αζερμπαϊτζάν.»
Αλλά γιατί το εβραϊκό κράτος διακρίνεται σήμερα από την παρουσία και τη δράση του σε αυτό το μέρος του κόσμου μαζί με την Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν και την Ισλαμική Τζιχάντ;
Πριν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο ακτιβισμός του Ισραήλ στη διεθνή σκηνή δεν είναι μόνο περιφερειακός, αλλά παγκόσμιος. Μπορεί να είναι άμεσος ή έμμεσος. Το αποτύπωμά του είναι συχνά αντιληπτό και πλήρως αναγνωρίσιμο στην εξωτερική πολιτική των μεγάλων δυτικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Καναδάς, Αυστραλία), αλλά υπάρχει επίσης και σε όλα σχεδόν τα μεγάλα γεγονότα που έχουν επηρεάσει την παγκόσμια γεωπολιτική εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών: (πόλεμοι στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, πολύχρωμες επαναστάσεις και / ή αλλαγή εξουσίας (ή προσπάθειες ανατροπής), ιδίως στη Νότια Αμερική (Βραζιλία, Βολιβία, Βενεζουέλα, Κολομβία, Ισημερινός), αλλά και στην Ευρώπη (Mεϊντάν Κιέβου, Ουκρανίας...) και στη Βόρεια Αφρική (Αραβική Άνοιξη, Χιράκ Αλγερίας ).
.Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η λίγο-πολύ απροκάλυπτη επέμβαση του Ισραήλ στις εκλογές των μεγάλων δυτικών χωρών του συνασπισμού (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία , Καναδάς, Αυστραλία) με την γενναιόδωρη χρηματοδότηση από τη εβραϊκή διασπορά για την προώθηση των υποψηφίων που είναι υποστηρικτές του και την εξόντωση εκείνων που δεν είναι.
Αυτός ο φιλο-ισραηλινός ακτιβισμός πραγματοποιείται μέσω μιας πλούσιας, ισχυρής και οργανωμένης διασποράς. Αυτή η διασπορά, με την πρόοδο του χρόνου και των περιστάσεων, καταλαμβάνει θέσεις επιρροής και εξουσίας, περισσότερο ή λιγότερο «αγορασμένες» εντός του κρατικού μηχανισμού, εντός των βασικών μέσων ενημέρωσης, εντός των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των μεγαθηρίων ψηφιακής επικοινωνίας που ελέγχει. Η Μοσάντ (μυστική υπηρεσία του Ισραήλ) δεν έχει μείνει έξω και βασίζει την αποτελεσματικότητα της δράσης της στο σύστημα των «Σαγιανίμ», (εφεδρικών κατά τόπους πρακτόρων στους κόλπους της εβραϊκής ομογένειας) που περιγράφεται τέλεια από τον Jacob Cohen στην ομιλία του στη Λυών. https://www.youtube.com/watch?v-2FYAHjkTyKU
Η δράση αυτών των μεσαζόντων και ερεισμάτων στοχεύει στην υπεράσπιση και προώθηση των άμεσων και έμμεσων συμφερόντων του εβραϊκού κράτους σε ολόκληρο τον πλανήτη και στη διεύρυνση του κύκλου των χωρών και των κυβερνήσεων που το υποστηρίζουν. Στοχεύει επίσης να αποδυναμώσει εκείνους που αντιτίθενται σε αυτό. Είναι επίμονη, αποτελεσματική και μακρόβια.
Για να κερδίσει, το εβραϊκό κράτος, όπως κάνει πολύ καλά το ΝΑΤΟ, δεν διστάζει ποτέ να κάνει περιστασιακές συμμαχίες, περιορισμένες σε χώρο και χρόνο, με τον ένα ή τον άλλο από τους αντιπάλους του (Τουρκία και Τζιχαντιστές στη Συρία για παράδειγμα). Οι ενέργειές του είναι συχνά «προμελετημένες», «μεθοδευμένες» και «συντονισμένες» με τους «νεοσυντηρητικούς» συμμάχους του στην Ουάσιγκτον. Όπως παντού αλλού, τα κρατικά ψέματα και η διπροσωπία είναι οι τρέχουσες μέθοδοι....
Γιατί να προκαλέσουν ή/και να βάλουν λάδι στη φωτιά σε μια σύγκρουση μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας και γιατί τώρα;
Τρεις μεγάλες χώρες της περιοχής, η Ρωσία, η Τουρκία και το Ιράν, θίγονται άμεσα από αυτή τη σύγκρουση και τις πιθανές συνέπειές της, επειδή συνορεύουν με ένα από τα δύο μέρη που βρίσκονται σε σύγκρουση, και κάποιες και με τα δύο. Το Ισραήλ, από την πλευρά του, σχετίζεται μόνο έμμεσα, αλλά εξακολουθεί να εμπλέκεται, όπως θα δούμε.
Εξάλλου, αυτή η περιοχή του Καυκάσου είναι επίσης μια «ζώνη τριβής» μεταξύ συμμαχιών που δεν συμπαθούν ιδιαίτερα η μία την άλλη: Του Δυτικού συνασπισμού και του ΝΑΤΟ, του οποίου η Τουρκία και το Ισραήλ αποτελούν όργανα, του CSTO (Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας) του οποίου είναι μέλη η Ρωσία και η Αρμενία, και του SCO (Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης) με το οποίο συνδέονται η Ρωσία και το Ιράν ( το Ιράν , ως μέλος- παρατηρητής και επίδοξος υποψήφιος .)
Για να περιπλέξει τα πράγματα, ο σημερινός Πρωθυπουργός της Αρμενίας, Nικόλ Πασινιάν, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του θεώρησε σκόπιμο να δείξει την προτίμησή του για τη Δύση και να αποστασιοποιηθεί από τη Μόσχα, θέτοντας σήμερα τη χώρα του σε δύσκολη θέση να ζητήσει τη βοήθεια της Ρωσίας.
Η έκρηξη της τρέχουσας κρίσης είναι, κατά τη γνώμη μου, μια επιχείρηση που υπερβαίνει κατά πολύ το στενό πλαίσιο μιας εδαφικής σύγκρουσης μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας. Πρόκειται για μια ακόμη επιχείρηση -μετά το Mεϊντάν στην Ουκρανία, μετά την απόπειρα έγχρωμης επανάστασης στη Λευκορωσία και μετά τις υποθέσεις Σκρίπαλ και Ναβάλνι- με στόχο να ασκήσει πίεση στη Ρωσία, αλλά και στο Ιράν, να τις εκθέσει και να τις εξωθήσει στο σφάλμα.
Είναι σαφές ότι οποιαδήποτε άμεση και δραστική ρωσική παρέμβαση σε αυτήν τη σύγκρουση θα είχε καταδικαστεί αμέσως από την "αυτοανακηρυχθείσα διεθνή κοινότητα" -δηλαδή από το ΝΑΤΟ- και θα ακολουθούσε το συνηθισμένο πακέτο κυρώσεων κατά της Ρωσίας από τις ΗΠΑ, ακολουθούμενες από τους Ευρωπαίους υποτελείς τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα, ο τερματισμός του αγωγού North Stream 2 παραμένει ένας σημαντικός στόχος για τις ΗΠΑ ......
Η απουσία ισχυρής δυτικής απάντησης στην κρίση του Καυκάσου είναι, από μόνη της, αποκαλυπτική από τέσσερις απόψεις:
1 - Η υπεράσπιση της Αρμενίας δεν αποτελεί προτεραιότητα για τον δυτικό συνασπισμό. Ο, πρωθυπουργός της Αρμενίας Νικόλ Πασινιάν, πόνταρε επομένως σε λάθος άλογο, στηριζόμενος στη Δύση για την υπεράσπιση της χώρας του. Ο δυτικός συνασπισμός συχνά απογοητεύει τους περιστασιακούς συμμάχους του όπως έκαναν για τους Κούρδους στη Συρία.....
2 - Χρονοτριβώντας και περιμένοντας μια ρωσική αντίδραση να έρθει, με την οποία ελπίζει να δικαιολογήσει την οριστική ματαίωση του αγωγού North Stream II, ο δυτικός συνασπισμός δείχνει για άλλη μια φορά την διπροσωπία και τον κυνισμό του.
Η Αρμενία δεν έχει σημασία γι 'αυτόν .....
3 - Δημιουργώντας μιαν εστία μόλυνσης από Ισλαμικό Τζιχαντισμό στα σύνορα της Ρωσίας και του Ιράν, η ισραήλο-δυτική συμμαχία δείχνει ,για άλλη μια φορά, ότι είναι έτοιμη να συμμαχήσει και με τον διάβολο και να τον χρησιμοποιήσει για να επιτύχει τους σκοπούς της -στην προκειμένη περίπτωση την αποδυνάμωση των Ρώσων και Ιρανών αντιπάλων της.
4 – Επιτρέποντας, χωρίς αντίδραση, στην Τουρκία και το Ισραήλ να δρουν κατά βούληση, ο δυτικός συνασπισμός αναγνωρίζει σιωπηρά, πίσω από την απατηλή ρητορική, ότι και οι δύο χώρες ενεργούν προς όφελός του.
Σε πρόσφατο άρθρο της, η ισραηλινή εφημερίδα "The Jerusalem Post" αναφέρθηκε στις συγκρούσεις μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας, όχι χωρίς να δείξει την ισραηλινή χαρά βλέποντας τον Καύκασο να γίνεται μια νέα εστία κρίσης που ενδεχομένως θα έχει σημαντικό αντίκτυπο στη Μέση Ανατολή. Ο αντίκτυπος που επιδιώκει το Ισραήλ είναι πάντα ο ίδιος: να αμβλυνθούν οι ιρανικές και ρωσικές πιέσεις και ενέργειες στο θέατρο της Συρίας, με το άνοιγμα ενός «νέου μετώπου ανησυχίας» στα σύνορα αυτών των δύο χωρών.
Εν κατακλείδι, τέσσερα σημεία αξίζει να επισημανθούν, σε αυτό το στάδιο της κρίσης,
1 - Ο Πρωθυπουργός της Αρμενίας κ. Πασιγιάν, υπέπεσε σε πλάνη επιλογής ποντάροντας σε ένα Δυτικό στρατόπεδο που αποδεικνύεται λιγότερο αξιόπιστο από ότι περίμενε για την υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας του. Μπορεί, στο τέλος, να χρειαστεί να κάνει οδυνηρές παραχωρήσεις και μπορεί κάλλιστα να χάσει τη δουλειά του στις επόμενες εκλογές.
2 - Ο κ. Αλίγιεφ, πρόεδρος ενός κυρίως Σιιτικού Αζερμπαϊτζάν, μπορεί μια μέρα να μετανιώσει που έφερε στη χώρα του Σουνίτες Τζιχαντιστές για να πολεμήσουν την Αρμενία. Μπορεί επίσης να μετανιώσει για την εργαλειοποίησή του από την Τουρκία και το Ισραήλ, τους Δούρειους Ίππους του ΝΑΤΟ. Ρώσοι και Ιρανοί γείτονές του δεν θα τον συγχωρήσουν εύκολα ..... .
3 - Η Ρωσία, της οποίας η διακυβέρνηση και η διπλωματία δεν γεννήθηκαν με την τελευταία βροχή, δεν έχει ακόμη πέσει, με σκυφτό κεφάλι, στην παγίδα της άμεσης και δυναμικής επέμβασης, που θα μπορούσε, μετά την κωμικό-τραγωδία "Nαβάλνι", να σημάνει την καμπάνα θανάτου του North Stream II.
Η αντίδρασή της θα έρθει, αργά ή γρήγορα, στην κατάλληλη στιγμή. Οι διάφοροι άμεσοι και έμμεσοι πρωταγωνιστές δεν θα χάσουν τίποτα για να περιμένουν.
4 - Θα έχει κερδίσει το Ισραήλ και η Δύση του ΝΑΤΟ τίποτα από τη συνέχιση της παρενόχλησης τους στα σύνορα της Ρωσίας και του Ιράν, εκμεταλλευόμενοι το Αζερμπαϊτζάν και επιδιώκοντας να αποσυνδέσουν την Αρμενία από το CSTO ως μέρος της στρατηγικής επέκτασης προς την Ανατολή που επιδιώκουν εδώ και τριάντα χρόνια; Τίποτα δεν είναι λιγότερο σίγουρο. Το μέλλον θα δείξει.
Όσον αφορά την επίλυση του εδαφικού προβλήματος, της πηγής της σύγκρουσης που προκλήθηκε από το Αζερμπαϊτζάν κατά της Αρμενίας, αυτή έγκειται πιθανώς στην εφαρμογή του άρθρου 8 του Δεκαλόγου της τελικής πράξης του Ελσίνκι, που ψηφίστηκε την 1η Αυγούστου 1975 και διέπει τις διεθνείς σχέσεις μεταξύ των συμμετεχόντων κρατών. Αυτό το άρθρο αναφέρεται σαφώς στο "δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση."
Όταν η επιθυμία απόσχισης από ένα κράτος επικυρώνεται από ένα ή περισσότερα δημοψηφίσματα σε ποσοστό άνω του 90%, και όταν αυτή η απόσχιση είναι αποτελεσματική εδώ και 34 χρόνια, χωρίς σοβαρές συγκρούσεις -όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Δημοκρατίας του Artsakh (Υψηλό Καραμπάχ) - φαίνεται θεμιτό ότι η διεθνής κοινότητα μπορεί να λάβει υπόψη τη βούληση του πληθυσμού και να συμφωνήσει να αναγνωρίσει αυτό το γεγονός παρέχοντας στο νέο κράτος μιαν ειδική νομική δομή που του εγγυάται.
Θα μου πουν ότι το άρθρο 3 του ίδιου Δεκαλόγου του Ελσίνκι μας υπενθυμίζει το απαραβίαστο των συνόρων. Επομένως, θα πρέπει να τεθεί ζήτημα για τη διεθνή κοινότητα να καθορίσει εάν το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση θα πρέπει να υπερισχύει, ή όχι, του απαραβίαστου των συνόρων, μετά από 34 χρόνια πλήρους και αποτελεσματικής διακοπής της συμβίωσης μεταξύ δύο τμημάτων του ίδιου κράτους.
Αυτή η απόφαση, όταν ληφθεί, δεν θα πρέπει να είναι χωρίς δικαστικές συνέπειες για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου, της Κριμαίας ή της κατεχόμενης Παλαιστίνης......
Για όσους επιθυμούν να επεκτείνουν και να διαφοροποιήσουν τις γνώσεις τους σχετικά με αυτό το ευαίσθητο θέμα, προτείνω να διαβάσουν δύο ενδιαφέροντα άρθρα:
Και ένα κύριο άρθρο του Eric Denécé, επικεφαλής του CF2R (Γαλλικού Κέντρου Ερευνών Πληροφοριών) υπό τον τίτλο: "Η σύγκρουση Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ αναβίωσε από την Τουρκία".
Τα φορτηγά αεροσκάφη του Αζερμπαϊτζάν που προσγειώνονται σε βάσεις της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας στη Νεγκέβ είναι ένα σχετικά συχνό θέαμα, επιβεβαιώνοντας τις εκτεταμένες συμφωνίες αγοράς όπλων μεταξύ των δύο χωρών. Ωστόσο, η συχνότητα των αφίξεων και ο χρόνος των φορτηγών Ilyushin Il-76 – δύο από τα οποία προσγειώθηκαν στην Uvda την περασμένη Πέμπτη, μόλις δύο ημέρες πριν από μια σημαντική κλιμάκωση της συνεχιζόμενης σύγκρουσης μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας, ακολουθούμενες από δύο ακόμη την Τρίτη και την Τετάρτη – υποδηλώνουν τόσο την προετοιμασία όσο και την αναπλήρωση των δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν για την επομένη φάση των μαχών γύρω από τον θύλακα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, τώρα στην τέταρτη ημέρα του πολέμου.
Η ισραηλινή κυβέρνηση απέφυγε να προβεί σε δηλώσεις σχετικά με την κατάσταση στον Νότιο Καύκασο. Επισήμως δεν παίρνει θέση, και έχει επίσης διπλωματικές σχέσεις με την Αρμενία, η οποία μόλις πριν από δύο εβδομάδες άνοιξε την πρώτη πρεσβεία της στο Τελ Αβίβ. Ισραηλινοί αξιωματούχοι τονίζουν χαμηλόφωνα πως "έχουμε συμφέροντα και από τις δύο πλευρές," και το Ισραήλ σίγουρα δεν θα αψηφήσει ανοιχτά τη ρωσική κυβέρνηση, η οποία είναι ένας από τους προστάτες της Αρμενίας (αν και αυτή επίσης πωλεί όπλα στο Αζερμπαϊτζάν).
Δεν είναι μόνο οι προσοδοφόρες συμφωνίες όπλων, οι οποίες φέρεται να περιλαμβάνουν μη επανδρωμένα αεροσκάφη, πυραύλους και συστήματα ραντάρ. Το Ισραήλ θεωρεί το Αζερμπαϊτζάν στρατηγικό σύμμαχο. Η κλεπτοκρατία στην Κασπία είναι πηγή ενός μεγάλου μέρους του πετρελαίου που αγοράζει το Ισραήλ και, λόγω της γεωγραφικής του θέσης, το Αζερμπαϊτζάν είναι μια εξαιρετικά χρήσιμη "κερκόπορτα" προς το γειτονικό του Ιράν για πληροφορίες και άλλους μυστικούς σκοπούς - ειδικά δεδομένου ότι αυτή η σιιτική κατά πλειοψηφία χώρα είναι επίσης αποφασιστικά κοσμική και έχει από καιρό υποψιαστεί τις επαναστατικές φιλοδοξίες της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν στον νότο της.
Ωστόσο, οι εθνικοί δεσμοί του Αζερμπαϊτζάν είναι πολύ ισχυρότεροι με μια άλλη περιφερειακή δύναμη, την Τουρκία – η οποία, σύμφωνα με αναφορές από το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, κυρίως από αρμενικές πηγές, εμπλέκεται πολύ περισσότερο σε αυτή την τρέχουσα κλιμάκωση από ό,τι σε προηγούμενες. Οι Αρμένιοι ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιούνται τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ότι ένα τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος F-16 κατέρριψε ένα από τα αεροσκάφη τους και ακόμη και ότι εκεί έχουν αναπτυχθεί από την Τουρκία δυνάμεις των Τζιχαντιστών ανταρτών από την Συρία . Η Τουρκία έχει διαψεύδει πληροφορίες ότι εμπλέκεται στρατιωτικά, αλλά υποστηρίζει σθεναρά το Αζερμπαϊτζάν.
Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, το Ισραήλ φαίνεται να είναι στην ίδια πλευρά με την Τουρκία. .
Είναι αυτό ένα προσωρινό και συμπτωματικό κοινό συμφέρον, ή ένα σημάδι ότι ορισμένα στοιχεία της παλιάς συμμαχίας Ισραήλ-Τουρκίας εξακολουθούν να υφίστανται;
Τα τελευταία 12 χρόνια, από την έναρξη της επιχείρησης του Ισραήλ στη Γάζα, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών βρίσκονται σε σταθερή καθοδική πορεία. Τα πρώτα χρόνια, υπήρχαν εκείνοι που εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι επρόκειτο για προσωρινή κατάσταση, λόγω των προσπαθειών του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να ενισχύσει τη θέση του στην περιοχή.
Σήμερα, όμως στο ισραηλινό σύστημα ασφάλειας και πληροφοριών επικρατεί η διάγνωση ότι ο ολοένα και πιο αυταρχικός Ερντογάν είναι ένας ανίατος αντισημίτης και ότι όσο είναι ηγέτης της Τουρκίας, δεν υπάρχει προοπτική για πραγματική βελτίωση σε αυτούς τους δεσμούς.
Παρά το γεγονός ότι η ίδια η Τουρκία εξακολουθεί να διατηρεί χαμηλού επιπέδου διπλωματικούς δεσμούς και εκτεταμένες εμπορικές σχέσεις με το Ισραήλ, ο Ερντογάν καταδίκασε έντονα την πρόσφατη "εξομάλυνση" των σχέσεων και των συμφωνιών μεταξύ Ισραήλ και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και Μπαχρέιν. Τα τελευταία χρόνια, η Τουρκία έχει αρχίσει να φιλοξενεί βασικούς ηγέτες της Χαμάς, επιτρέποντάς τους να ιδρύσουν γραφεία στην Ιστανπούλ και δίνοντας μάλιστα σε ορισμένους από αυτούς τουρκική υπηκοότητα. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην επιθυμία του Ερντογάν να παρουσιάσει τον εαυτό του ως προστάτη των Παλαιστινίων και την προσωπική του συγγένεια με το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων, το οποίο έχασε την αρχική του βάση στην Αίγυπτο μετά το πραξικόπημα του 2013 εναντίον του τότε προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι. .
Η συζήτηση εντός της ισραηλινής κοινότητας πληροφοριών για το αν η ρήξη με την Τουρκία είναι προσωρινή και οφείλεται μόνο στον Ερντογάν ή αν αντιπροσωπεύει βαθύτερη αλλαγή εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη. Σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται από τις προσωπικές σχέσεις που είχε κάθε συγκεκριμένος αξιωματούχος με Τούρκους συγχρόνους του στο παρελθόν. Για παράδειγμα, ανώτερος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας του Ισραήλ, ο οποίος πριν από λίγο περισσότερο από μια δεκαετία εξακολουθούσε να εκπαιδεύεται στον εναέριο χώρο της Τουρκίας και συνέχισε να διατηρεί δεσμούς με Τούρκους συγχρόνους του μέσω διαφόρων φόρουμ του ΝΑΤΟ, δήλωσε πέρυσι ότι είναι πεπεισμένος ότι "η Τουρκία δεν είναι εχθρός και θα είναι στενός σύμμαχος και πάλι μόλις φύγει ο Ερντογάν".
Από την άλλη, αξιωματούχοι των υπηρεσιών πληροφοριών που έχουν δει πώς οι επιχειρήσεις της Χαμάς στη Δυτική Όχθη κατευθύνονται όλο και περισσότερο από την Κωνσταντινούπολη – και πώς η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙΤ έχει τεθεί υπό τον έλεγχο των έμπιστων του Ερντογάν που έχουν την τάση να συνεργάζονται στενά με το Ιράν – είναι πεπεισμένοι ότι ακόμη και αν ο Ερντογάν αναγκαστεί να παραιτηθεί ή πεθάνει, οι διάδοχοί του μπορεί κάλλιστα να συνεχίσουν τις πολιτικές του.
"Σίγουρα θα χρειαστούν χρόνια για τη σχέση που κάποτε πρέπει να αποκατασταθεί", δήλωσε ένας αναλυτής πληροφοριών. "Η ένδειξη θα είναι εάν τα γραφεία της Χαμάς (στην Κωνσταντινούπολη) θα κλείσουν".
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εξαρτάται από το Ιράν – το οποίο μας φέρνει πίσω στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Παρά τα ανοίγματα και από τις δύο πλευρές, η ιστορική εχθρότητα μεταξύ των Οθωμανών και των Περσών, και η αντιπαλότητα για τον έλεγχο σε διάφορα καυτά σημεία σε ολόκληρη την περιοχή, καθιστούν δύσκολο για την Τουρκία και το Ιράν να δημιουργήσουν μια μόνιμη συμμαχία.
Το Ιράν υπήρξε ένας από τους κύριους υποστηρικτές της Αρμενίας στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, δημιουργώντας για το Ισραήλ μιαν ευκαιρία για διάλογο με την Τουρκία του Ερντογάν και ελπίζουμε να διευρύνει το χάσμα μεταξύ Άγκυρας και Τεχεράνης.
Για δεκαετίες, σύμμαχοι του Ισραήλ στην περιοχή ήταν οι μη αραβικές δυνάμεις, η Τουρκία και το Ιράν, οι οποίες εντάχθηκαν με το Ισραήλ στην ανεπίσημη "συμμαχία της περιφέρειας", η οποία αποδεκατίστηκε πρώτα από την ισλαμική επανάσταση του Ιράν το 1979 και στη συνέχεια από την άνοδο του Ερντογάν από το 2003 και μετά. Τώρα, το Ισραήλ είναι πιο κοντά από ποτέ στο φιλοδυτικό μπλοκ των αραβικών εθνών που περιλαμβάνουν τα ΗΑΕ, τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο, τα οποία μοιράζονται την εχθρότητα του Ισραήλ προς το Ιράν και την Τουρκία, και συναγωνίζεται μαζί τους για περιφερειακή κυριαρχία σε μια σειρά συγκρούσεων μεσολάβησης στη Συρία, την Υεμένη, τον Λίβανο και τη Λιβύη.
Οι αποστολές όπλων στο Αζερμπαϊτζάν και η έκρηξη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι μια υπόμνηση ότι η συμμαχία της περιφέρειας μπορεί να μην είναι εντελώς νεκρή.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
