Articles by "Αντίσταση"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αντίσταση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Πριν λίγη ώρα στη Βουλή, για την αυριανή Επέτειο της Εθνικής Αντίστασης
Για τις Γυναίκες της Αντίστασης
Για τις άνισες Μάχες που οι Έλληνες έδωσαν διαχρονικά, αντιστεκόμενοι
Χωρίς να λογαριάζουν την ήττα ούτε το κόστος
Χαρίζοντάς μας Περηφάνεια και την Ελευθερία
Για το δικό μας Χρέος προς αυτούς!

Ακολουθεί η ομιλία μου

«Όπως είπα και την προηγούμενη Παρασκευή, ανήμερα της Επετείου του Πολυτεχνείου, έχει σημασία το πώς τιμάμε τους αγώνες εκείνων οι οποίοι αντιστάθηκαν, θυσιάστηκαν, αναμετρήθηκαν με τις πιο τερατώδεις εξουσίες, αναστήθηκαν με φρόνημα και συνείδηση ανθρωπιστική απέναντι στις απολυταρχίες, απέναντι στην επιβολή, απέναντι στο έγκλημα, στον ολοκληρωτισμό, απέναντι στο ναζισμό, απέναντι στην Κατοχή.
Δεν πιστεύω ότι τιμούμε πραγματικά τους αγώνες εκείνων που έδωσαν τη ζωή, την υγεία, την ελευθερία τους, εκείνων στους οποίους οφείλουμε την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.
Δεν τους τιμάμε πραγματικά με επετειακές εκδηλώσεις, με άδεια τα έδρανα της Βουλής και με επιμνημόσυνες τοποθετήσεις.
Η τιμή στην Αντίσταση, η τιμή στο Έπος που κατέγραψε ξανά και ξανά αυτός ο μικρός λαός –που είναι τόσο μεγάλος– είναι το παράδειγμά μας. Είναι οι δικές μας αντιστάσεις, είναι το περιεχόμενο ζωής που δίνουμε στην καθημερινή διεκδίκηση των Δικαιωμάτων, των Ελευθεριών, της πραγματικής Δημοκρατίας, που κάποτε αφαιρέθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο – με όπλα, με τανκς, με ακραία αποτροπιαστικά εγκλήματα, με βασανιστήρια, με αντίποινα, με εκτελέσεις.
Όταν έγιναν όλα αυτά, βρέθηκαν άνθρωποι –όχι κόμματα– που όρθωσαν το ανάστημά τους. Άνθρωποι απλοί, πατεράδες, μανάδες, νέοι, παιδιά, άνδρες, γυναίκες που η ύπαρξή τους δεν ανέχθηκε αυτή τη βίαιη αφαίρεση και αυτή την επιβολή.


Ο Πρόεδρος της Βουλής δεν ήθελε σήμερα να γίνει διπλή επετειακή αναφορά και στην Αντίσταση, με αφορμή την αυριανή Επέτειο της ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου και την ανακηρυγμένη Επέτειο της Εθνικής Αντίστασης, και την ημέρα (25 Νοεμβρίου) που συμπίπτει αύριο εναντίον της καταπίεσης και κακοποίησης των γυναικών, εναντίον της έμφυλης βίας.

Όχι απλώς δεν συμφωνήσαμε με το ότι “δεν μπορούν αυτά τα δύο να γίνουν την ίδια μέρα”, αλλά θα ήταν και επιβεβλημένη τιμή σε όλες εκείνες τις γυναίκες που αντιστάθηκαν – τις αντάρτισσες τις ΕΑΜίτισσες, τις ΕΠΟΝίτισσες, τις απλές γυναίκες, αυτές που συνέδραμαν τους πολεμιστές και τους αντάρτες, που οργάνωσαν πράξεις Αντίστασης σε όλη διάρκεια της Κατοχής.

Η Λέλα Καραγιάννη οργάνωσε τη μυστική οργάνωση “Μπουμπουλίνα” με αναφορά στην εμβληματική δράση της ηρωίδας της Ελληνικής Επανάστασης. Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, η 17χρονη μαθήτρια που κάτω από την ποδιά της έκρυβε όπλα και προκηρύξεις, που την εκτέλεσαν οι Γερμανοί με 17 σφαίρες, όσα και τα χρόνια της, μαζί με άλλους 49 τον Σεπτέμβριο του ‘44 στην Καισαριανή. Και άλλες: Η Διαμάντω Κουμπάκη, η Παναγιώτα Σταθοπούλου, η Ηλέκτρα Αποστόλου και άλλες και άλλες.
Όχι μόνο δεν ήταν αταίριαστο να γίνει διπλή αναφορά σήμερα, αλλά ήταν επιβεβλημένο. Και ως η μοναδική γυναίκα Πολιτική Αρχηγός εκφράζω τη λύπη μου για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται γενικά η ισότητα των φύλων, αλλά και οι αγώνες και η συμβολή των γυναικών στην Αντίσταση, από την εξουσία της σημερινής Κυβερνητικής Δύναμης.
Θα ήθελα να σας απευθύνω πρόσκληση πραγματικής τιμής στην Αντίσταση γιατί δεν αρκεί, νομίζω, να λέμε ότι η Εθνική Αντίσταση αποτελεί συλλογική, εθνική, κοινωνική παρακαταθήκη των Ελλήνων, αλλά οφείλουμε αυτή την Αντίσταση εμπράκτως να την τιμήσουμε.

Φυσικά τα λόγια δεν έχουν σημασία, οι πράξεις έχουν σημασία. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ακόμη και η ανακήρυξη της Επετείου της Αντίστασης δεν ήταν ομόφωνη πράξη. Ήταν όμως σωστή απόφαση και χαίρομαι που σήμερα, εκ των υστέρων, δεν αμφισβητείται.

Μακάρι να πάρετε την πρωτοβουλία – εμείς έχουμε καταθέσει την πρότασή μας από την προηγούμενη εβδομάδα και περιμένουμε να τοποθετηθούν τα κόμματα και η Κυβέρνηση προκειμένου να υπάρξει ψήφισμα και να ανακηρυχθεί Επίσημη Επέτειος η Επέτειος του Πολυτεχνείου, που συμβολίζει τον Αντιδικτατορικό Αγώνα.
Εκείνο που συνδέει τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας, εκείνο που συνδέει το 1821, το Έπος του ‘40, τον Αντιδικτατορικό Αγώνα είναι η μάχη, η αντίσταση με άνισους όρους, με λιγότερα όπλα, με λιγότερες δυνάμεις χωρίς πραγματικές πιθανότητες επιτυχίας, αλλά η Αντίσταση παρόλα αυτά. Κάποιοι πριν από εμάς θυσίασαν πάρα πολλά. Την ίδια τη ζωή τους. Και την έβαλαν κάτω από την Ελευθερία. Είπαν είναι τόσο σημαντική η Ελευθερία και η Δημοκρατία, που ζωή μας αξίζει να θυσιαστεί.

Σήμερα εμείς τι κάνουμε για να δικαιώσουμε την κληρονομιά που μας έχουν αφήσει; Παριστάνουμε ότι διεκδικούμε, ενώ στ’ αλήθεια οι ελληνικές Κυβερνήσεις έχουν συμφωνήσει με το Κράτος της Γερμανίας να μην διεκδικήσουν ούτε τις οφειλόμενες αποζημιώσεις για τον τεράστιο φόρο αίματος που πλήρωσε ο λαός μας για την Αντίστασή του: Οι εκτελέσεις που έγιναν, τα ολοκαυτώματα από τα οποία είναι διάτρητη η Ελλάδα, ο χάρτης της Ελλάδας είναι διάτρητος από μαρτυρικούς τόπους, μαρτυρικά χωριά που ξεκληρίστηκαν με τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα από τους Ναζί, σε αντίποινα για την Αντίσταση του λαού μας. Η Ελλάδα είναι η χώρα που πλήρωσε το βαρύτερο φόρο αίματος, έχασε θηριώδες ποσοστό του πληθυσμού της στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προδόθηκε κατά την περίοδο της πρώτης συμφωνίας αποζημιώσεων γιατί βρισκόταν σε Εμφύλιο και δεν συμφωνήθηκαν οι δέουσες αποζημιώσεις στο όνομα όσων θυσιάστηκαν. Και από το 2012 έως σήμερα, οπότε και η Βουλή αποφάσισε ότι θα πρέπει, επιτέλους, να διεκδικηθούν οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα για τις εκτελέσεις, τα ολοκαυτώματα, τις ανθρώπινες απώλειες, τους αναπήρους πολέμου, την καταστροφή υποδομών, την καταστροφή της αγροτικής παραγωγής, την κλοπή του Ταμείου του Κράτους, την κλοπή αρχαιολογικών θησαυρών –κάτι που αποφασίστηκε ομόφωνα–, πάλι οι Κυβερνήσεις κοροϊδεύουν και θυσιάζουν ακόμη και αυτή την πράξη τιμής που εμείς οφείλουμε στους ανθρώπους που αντιστάθηκαν.

Η Πλεύση Ελευθερίας είναι το μόνο Κόμμα –κίνημα στ’αλήθεια, δεν είμαστε παραδοσιακό κόμμα– ένα κίνημα που μιλάει για αυτές τις οφειλές. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι δεν δικαιούμαστε να χαρίσουμε εκείνα για τα οποία άλλοι έδωσαν τη ζωή τους.
Αντί να γίνονται επετειακοί λόγοι, αντί να ακούμε τετριμμένες, στερεότυπες δηλώσεις, ας την τιμήσουμε πραγματικά την Αντίσταση.


Ας την τιμήσουμε και ας συμφωνήσουμε ότι όταν ένα 17χρονο κορίτσι, η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, δεν φοβήθηκε ακόμη και να την εκτελέσουν και δεν πρόδωσε, όταν μία νέα γυναίκα πήγε απέναντι στο τανκ και δεν φοβήθηκε και εκτελέστηκε, όταν άνθρωποι βασανίστηκαν, αλλά δεν πρόδωσαν και τίμησαν τον Αγώνα και την Ελευθερία, δεν μπορούμε εμείς σήμερα να έχουμε Κυβερνήσεις τόσο έμφοβες και δειλές, που αρνούνται να διεκδικήσουν το αυτονόητο, το απλό, το επιβεβλημένο.
Σας προσκαλούμε να τιμήσουμε, αγώνες για τον άνθρωπο, να αρθούμε στο ύψος της ευθύνης μας και να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην ιστορία.
Γιατί τελικά το τι κάνεις, σε ποιο ύψος αίρεσαι και πώς αντιμετωπίζεις τις περιστάσεις είναι το αποτύπωμα που αφήνεις την ιστορία για τους νεότερους».



Πλεύση Ελευθερίας

#Ζωή_Κωνσταντοπούλου
#Πλεύση_Ελευθερίας
#βουλή
#αντιπολίτευση_υπεράσπισης
#Εσύ_στη_Βουλή
24/11/23



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Με βαθιά συγκίνηση η Ζωή Κωνσταντοπούλου παρευρέθηκε, κατέθεσε στεφάνι στη μνήμη των θυμάτων και μίλησε στον τόπο μαρτυρίου και εκτελέσεως στον Πριόλιθο Καλαβρύτων κατά τη συμπλήρωση 78 χρόνων από το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2021, μετά από πρόσκληση του Προέδρου της Κοινότητας. Με την παρουσία των κατοίκων και του Προέδρου του χωριού, του Δημάρχου Καλαβρύτων και του Καθηγούμενου της Ι.Μ. Αγίας Λαύρας, ο οποίος τέλεσε την Επιμνημόσυνη Δέηση εις μνήμην των θυμάτων, η Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, που έχει συνδέσει την κοινοβουλευτική και πολιτική της διαδρομή με την Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών, μίλησε από καρδιάς, στον τόπο του μαρτυρίου, για τη σημασία της Αντίστασης και της θυσίας των προγόνων μας, αλλά και για τη συγκρότηση της Εθνικής μας ταυτότητας ως Ελλήνων, μέσα από τις πράξεις ηρωισμού και Αντίστασης, από την Επανάσταση του 1821 στο Έπος του 40 και την Εθνική Αντίσταση.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μίλησε για τους εκτελεσθέντες και σφαγιασθέντες Έλληνες και Καλαβρυτινούς τονίζοντας ότι «με τη θυσία τους μας γεμίζουν σήμερα με περηφάνια, με ευγνωμοσύνη, με αίσθηση ιστορικής συνείδησης αλλά και ιστορικής ευθύνης και ιστορικού καθήκοντος.»

«Οι άνθρωποι που έπεσαν νεκροί, εκτελεσθέντες πριν από 78 χρόνια σήμερα σε αυτό εδώ το σημείο, οι εκατοντάδες άνθρωποι που σφαγιάστηκαν στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων τον Δεκέμβρη του ’43, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, Έλληνες, πρόγονοί μας, που σφαγιάστηκαν και εκτελέστηκαν στην εξέλιξη της ναζιστικής θηριωδίας, δεν ήσαν απλώς μάρτυρες και θύματα, αλλά ήσαν εκείνοι που με τη θυσία τους συγκρότησαν τη σημερινή μας εθνική ταυτότητα: Των Ελλήνων που αντιστέκονται, των Ελλήνων που αυτό το υπέρτατο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή, το θυσιάζουν και το θυσίασαν ιστορικά, για ακόμη υπέρτερα αγαθά, αυτά της ελευθερίας και της πατρίδας μας.

Δεν είναι τυχαίες οι κορυφαίες στιγμές του Έθνους μας, από την Επανάσταση του 1821, από την οποία συμπληρώνονται φέτος 200 χρόνια, στην Εθνική Αντίσταση, το Έπος του ’40 και τον ηρωικό φόρο αίματος που πλήρωσε ο λαός μας. 20% του Ελληνικού πληθυσμού αποτέλεσαν τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και της Κατοχής. Δεν είναι τυχαίο που η ταυτότητά μας συγκροτείται μέσα από πράξεις ανείπωτου και αφάνταστου ηρωισμού.»

Ταυτόχρονα, η Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας αναφέρθηκε με ιδιαίτερη σημασία στο Ολοκαύτωμα της Μονής της Αγίας Λαύρας: «Δεν είναι τυχαίο ότι, όταν οι Ναζί θέλησαν να εκτελέσουν, να εξαφανίσουν, να συνθλίψουν, τους αντιστεκόμενους Καλαβρυτινούς και τις ομάδες των ανταρτών, δεν στράφηκαν μόνον κατά των αμάχων, δεν στράφηκαν μόνον, με αδιανόητη, φρικώδη, κτηνωδία εναντίον του πληθυσμού, αλλά στράφηκαν και κατά του συμβόλου της Εθνικής Παλιγγενεσίας και της Επανάστασης, της Αγίας Λαύρας, εδώ δίπλα μας, και θέλησαν να εξαλείψουν με Ολοκαύτωμα αυτό το σημείο ιστορικής μνήμης»

Συνδέοντας το τότε με το σήμερα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου μίλησε χωρίς περιστροφές για το καθήκον Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα για τις θηριωδίες, ως ιστορικό και εθνικό καθήκον για τους σύγχρονους έλληνες, ενώ στηλίτευσε την συμπαιγνία των Ελληνικών Κυβερνήσεων με τις Γερμανικές, για να μην καταβληθούν οι οφειλές, συμπαιγνία την οποία χαρακτήρισε εμπαιγμό προς τον Ελληνικό λαό: «Δεν είμαι εδώ και δεν ήρθα εδώ, σε αυτή τη δύσκολη μέρα, για να βγάλω άλλον ένα επετειακό λόγο, για να κάνω δημόσιες σχέσεις, για να συμμετάσχω σε συνήθεις θριαμβολογίες και θρηνολογίες. Είμαι εδώ για να θυμίσω αυτό που εσείς ξέρετε ως απόγονοι των εκτελεσθέντων, ως άνθρωποι με βιωματική σύνδεση με τα σημεία και τους τόπους μαρτυρίου, και τα Καλάβρυτα είναι ένας από τους κορυφαίους τόπους μαρτυρίου της πατρίδας μας. Είμαι εδώ για να πω ότι, απέναντι σε αυτή τη θυσία, εμείς είμαστε επιφορτισμένοι, με ένα ιστορικό, εθνικό καθήκον: Διεκδίκηση των αποζημιώσεων, των επανορθώσεων, της αποκατάστασης της καταστροφής της χώρας μας, της αποζημίωσης των θυμάτων, της επιστροφής του Κατοχικού Δανείου, της επιστροφής των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών.

78 χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, 76 χρόνια μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι ανεπίτρεπτο οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, σε συμπαιγνία με τις Γερμανικές, να εμπαίζουν τον Ελληνικό λαό και να μην διεκδικούν αποζημιώσεις για τους ηρωικούς προγόνους μας, που θυσιαστήκαν και σφαγιάστηκαν, που πλήρωσαν τίμημα βαρύ, για το ΟΧΙ τους, για την αντίστασή τους, για την άρνησή τους να συνθηκολογήσουν. Αυτό το χρέος, Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, θα το υπηρετήσουμε και πρέπει να το υπηρετήσουμε μέχρι τέλους, εμείς που γεμίζουμε με υπερηφάνεια και αίσθημα καθήκοντος αναλογιζόμενοι την ακραία και κορυφαία θυσία των προγόνων μας.»

Η Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας έκλεισε την ομιλία της με μία ευχή για τη μνήμη των θυμάτων και μία προτροπή για τους σύγχρονους έλληνες: «Αθάνατοι να είναι και να κρατήσουμε άσβεστο το παράδειγμά τους, το υπόδειγμά τους. Γιατί τιμούμε τους νεκρούς όχι όταν τους αναλογιζόμαστε και τους μνημονεύουμε αλλά όταν με το δικό μας παράδειγμα στεκόμαστε αντάξιοι στη θυσία τους με την όποια μας κληροδότησαν όχι μόνον ελευθερία αλλά και αξιοπρέπεια. Αθάνατοι!»

Μετά το πέρας της ομιλίας η Ζωή Κωνσταντοπούλου συνομίλησε με τους παρευρισκόμενους κατοίκους του χωριού και της περιοχής και εξέθεσε ειδικότερες λεπτομέρειες για τον αγώνα διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών για τη Ναζιστική Θηριωδία. Άκουσε από αυτούς συγκλονιστικές μαρτυρίες του Ολοκαυτώματος, που οι νεότεροι κουβαλούν ως σταυρό και κληρονομιά από τους γονείς και τους παππούδες τους και μίλησε με επιζήσαντες. Απευθυνόμενη στον Δήμαρχο Καλαβρύτων είπε, με νόημα «Δεν μπορώ να ησυχάσω γνωρίζοντας ότι κάθε μέρα χάνονται οι τελευταίοι επιζήσαντες των θηριωδιών σε βάρος του λαού μας, χωρίς να έχουν δει να αποδίδεται Δικαιοσύνη για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν οι Ναζί στην πατρίδα μας. Η Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών δεν μπορεί να καθυστερήσει άλλο». Στη συνέχεια, ενημερώθηκε από τον Δήμαρχο Καλαβρύτων για τις ενέργειες και πρωτοβουλίες του Δήμου στο πεδίο της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών και επισκέφθηκε το Μνημείο Εθνικής Παλιγγενεσίας, απέναντι από την Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας. Αμέσως μετά, ξεναγήθηκε στο Μουσείο Καλαβρύτων που στεγάζεται στο Σχολείο όπου οι δυνάμεις κατοχής συγκέντρωσαν τους κατοίκους των Καλαβρύτων και διαχώρισαν τις γυναίκες και τα παιδιά μέχρι 13 ετών από τους άνδρες και τα μεγαλύτερα αγόρια, που τους οδήγησαν στον τόπο εκτέλεσης. Τέλος παρέστη και απηύθυνε χαιρετισμό στην εκδήλωση του Πολιτιστικού Συλλόγου Καλαβρύτων που ήταν αφιερωμένη σε 4 τόπους Ολοκαυτωμάτων: Καλάβρυτα, Δομένικο Λάρισας, Δοξάτο Δράμας, Κομμένο Άρτας. Μίλησε με τους εκπροσώπους των άλλων 3 τόπων μαρτυρίου και δεσμεύθηκε να τους επισκεφθεί.

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο μνημείο των εκτελεσθέντων στον Αυχένα Πριολίθου Καλαβρύτων:


Ζωή Κωνσταντοπούλου: Βρίσκομαι ανάμεσά σας για να τιμήσουμε τους ανθρώπους που χάθηκαν, τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν και σφαγιάστηκαν πριν από 78 χρόνια, εδώ στον Πριόλιθο, στα Καλάβρυτα. Τους ανθρώπους που με τη θυσία τους μας γεμίζουν σήμερα με περηφάνια, με ευγνωμοσύνη, με αίσθηση ιστορικής συνείδησης αλλά και ιστορικής ευθύνης και ιστορικού καθήκοντος.

Οι πέντε άνθρωποι που έπεσαν νεκροί, εκτελεσθέντες πριν από 78 χρόνια σήμερα σε αυτό εδώ το σημείο, οι εκατοντάδες άνθρωποι που σφαγιάστηκαν στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων τον Δεκέμβρη του ’43, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, Έλληνες, πρόγονοί μας, που σφαγιάστηκαν και εκτελέστηκαν στην εξέλιξη της ναζιστικής θηριωδίας, δεν ήσαν απλώς μάρτυρες και θύματα, αλλά ήσαν εκείνοι που με τη θυσία τους συγκρότησαν τη σημερινή μας εθνική ταυτότητα: Των Ελλήνων που αντιστέκονται, των Ελλήνων που αυτό το υπέρτατο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή, το θυσιάζουν και το θυσίασαν ιστορικά, για ακόμη υπέρτερα αγαθά, αυτά της ελευθερίας και της πατρίδας μας.

Δεν είναι τυχαίες οι κορυφαίες στιγμές του Έθνους μας, από την Επανάσταση του 1821, από την οποία συμπληρώνονται φέτος 200 χρόνια, στην Εθνική Αντίσταση, το Έπος του ’40 και τον ηρωικό φόρο αίματος που πλήρωσε ο λαός μας. 20% του Ελληνικού πληθυσμού αποτέλεσαν τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και της Κατοχής. Δεν είναι τυχαίο που η ταυτότητά μας συγκροτείται μέσα από πράξεις ανείπωτου και αφάνταστου ηρωισμού. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι, όταν οι Ναζί θέλησαν να εκτελέσουν, να εξαφανίσουν, να συνθλίψουν, τους αντιστεκόμενους Καλαβρυτινούς και τις ομάδες των ανταρτών, δεν στράφηκαν μόνον κατά των αμάχων, δεν στράφηκαν μόνον, με αδιανόητη, φρικώδη, κτηνωδία εναντίον του πληθυσμού, αλλά στράφηκαν και κατά του συμβόλου της Εθνικής Παλιγγενεσίας και της Επανάστασης, της Αγίας Λαύρας, εδώ δίπλα μας, και θέλησαν να εξαλείψουν με Ολοκαύτωμα αυτό το σημείο ιστορικής μνήμης.

Δεν είμαι εδώ και δεν ήρθα εδώ, σε αυτή τη δύσκολη μέρα, για να βγάλω άλλον ένα επετειακό λόγο, για να κάνω δημόσιες σχέσεις, για να συμμετάσχω σε συνήθεις θριαμβολογίες και θρηνολογίες. Είμαι εδώ για να θυμίσω αυτό που εσείς ξέρετε ως απόγονοι των εκτελεσθέντων, ως άνθρωποι με βιωματική σύνδεση με τα σημεία και τους τόπους μαρτυρίου, και τα Καλάβρυτα είναι ένας από τους κορυφαίους τόπους μαρτυρίου της πατρίδας μας. Είμαι εδώ για να πω ότι, απέναντι σε αυτή τη θυσία, εμείς είμαστε επιφορτισμένοι, με ένα ιστορικό, εθνικό καθήκον: Διεκδίκηση των αποζημιώσεων, των επανορθώσεων, της αποκατάστασης της καταστροφής της χώρας μας, της αποζημίωσης των θυμάτων, της επιστροφής του Κατοχικού Δανείου, της επιστροφής των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών.

78 χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, 76 χρόνια μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι ανεπίτρεπτο οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, σε συμπαιγνία με τις Γερμανικές, να εμπαίζουν τον Ελληνικό λαό και να μην διεκδικούν αποζημιώσεις για τους ηρωικούς προγόνους μας, που θυσιαστήκαν και σφαγιάστηκαν, που πλήρωσαν τίμημα βαρύ, για το ΟΧΙ τους, για την αντίστασή τους, για την άρνησή τους να συνθηκολογήσουν. Αυτό το χρέος, Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, θα το υπηρετήσουμε και πρέπει να το υπηρετήσουμε μέχρι τέλους, εμείς που γεμίζουμε με υπερηφάνεια και αίσθημα καθήκοντος αναλογιζόμενοι την ακραία και κορυφαία θυσία των προγόνων μας. Αθάνατοι να είναι και να κρατήσουμε άσβεστο το παράδειγμά τους, το υπόδειγμά τους. Γιατί τιμούμε τους νεκρούς όχι όταν τους αναλογιζόμαστε και τους μνημονεύουμε αλλά όταν με το δικό μας παράδειγμα στεκόμαστε αντάξιοι στη θυσία τους με την όποια μας κληροδότησαν όχι μόνον ελευθερία αλλά και αξιοπρέπεια. Αθάνατοι!


*Δείτε την ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην εκδήλωση στον Αυχένα Πριολίθου για τα 78 χρόνια από Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων 


https://www.plefsieleftherias.gr/



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Συνεχίζεται έως την Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2021 στο κτίριο αρχιτεκτονικού του Δήμου Θεσσαλονίκης (Αγγελάκη 13) η έκθεση ντοκουμέντων με τίτλο “Μέρες Κατοχής-Απελευθέρωσης” που διοργανώνει η Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (ΕΔΙΑ) Μακεδονίας 1940-1974, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 77 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τα Ναζιστικά στρατεύματα, στις 30 Οκτωβρίου 1944, ύστερα από την είσοδο των ανταρτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην πόλη.

Στην έκθεση, που λειτουργεί τις ώρες 10π.μ. - 7 μ.μ., παρουσιάζεται πλούσιο ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό και ντοκουμέντα από την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων και την είσοδο των ανταρτών του ΕΛΑΣ στη Θεσσαλονίκη, τις παρελάσεις των ανταρτικών σχηματισμών και των οργανώσεων του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ και της "Εθνικής Αλληλεγγύης" στη Λεωφόρο Νίκης και την Εγνατία οδό. Επίσης δελτία πληροφοριών της Αντίστασης για τις κινήσεις των γερμανικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη, αναφορές της Παμμακεδονικής Επιτροπής του ΕΑΜ, τηλεγραφήματα του Βαγγέλη Βασβανά προς το Μακεδονικό Γραφείο του ΚΚΕ και τους Λεωνίδα Στρίγκο και Μάρκο Βαφειάδη, πληροφορίες για τις οργανώσεις των ταγματασφαλιτών αλλά και ενυπόγραφη παραδοχή των αρχηγών τους για τη βοήθεια που λάμβαναν από τους Γερμανούς κατακτητές. 

Επίσης παρουσιάζονται στην έκθεση της ΕΔΙΑ Μακεδονίας διαταγές για τη διάταξη των ανταρτικών δυνάμεων γύρω από τη Θεσσαλονίκη, το χειρόγραφο κείμενο της ομιλίας του στρατιωτικού αρχηγού της ΟΜΜ του ΕΛΑΣ, Ευριπίδη Μπακιρτζή κατά την είσοδό του στην πόλη, διαταγές της Πολιτοφυλακής για την τήρηση της τάξης στην απελευθερωμένη Θεσσαλονίκη, πλούσιο υλικό για τη δοξολογία στο ναό της Αγίας Σοφίας για την απελευθέρωση, προκηρύξεις των οργανώσεων Θεσσαλονίκης του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ. 

Τέλος εφημερίδες της Αντίστασης που εκδίδονταν μυστικά στα χρόνια της Κατοχής στη Θεσσαλονίκης σαλπίζοντας το μήνυμα της ελευθερίας στην υπόδουλη στους Ναζί Μακεδονία.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Το «αόρατο» αεροδρόμιο των ανταρτών στο οροπέδιο της Νεβρόπολης, εκεί που βρίσκεται σήμερα η λίμνη Πλαστήρα! Λειτουργούσε μόνο βράδυ και την ημέρα το κάλυπταν με κλαδιά. Οι Γερμανοί προσπάθησαν, αλλά δεν το βρήκαν ποτέ.

Το Αεροδρόμιο της Νεβρόπολης είναι «το φάντασμα του βουνού»

Τα Άγραφα είναι η καρδιά της Αντίστασης και η Καρδίτσα το οικονομικό κέντρο που τροφοδοτεί την Αντίσταση. Η Αντίσταση όμως χρειάζεται να επικοινωνεί με το συμμαχικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής για τις ανάγκες του πολέμου. Γι’ αυτό, έπρεπε να κατασκευαστεί ένα πρόχειρο, αλλά καλά προφυλαγμένο αεροδρόμιο. Το αεροδρόμιο αποφασίστηκε να κατασκευαστεί στο οροπέδιο της Νευρόπολης που διασχίζονταν από τον ποταμό Μέγδοβα, παραπόταμο του Αχελώου, εκεί που σήμερα βρίσκεται η τεχνητή Λίμνη «Νικολάου Πλαστήρα». Ο χώρος του αεροδρομίου βρισκόταν σε υψόμετρο 800 μέτρων και σε απόσταση 25 χλμ. από την Καρδίτσα.

Κατασκευάστηκε το Καλοκαίρι του 1943, Την έμπνευση της κατασκευής είχε ο τότε αρχηγός της Αγγλικής αποστολής Ταξίαρχος Έντι Μέγιερς που από την άνοιξη του 1943 είχε εγκατασταθεί στη Νεράιδα των Αγράφων.

Την τεχνική επίβλεψη είχε ο Λοχαγός Ντένις. Τα σχέδια έκαναν οι μηχανικοί Α. Σαμουηλίδης, Γ. Κουβαράκης, Α, Νικολάου, Γ. Βλάχος και Παπαγεωργίου.

Το αεροδρόμιο βρίσκονταν σε χώρο που διαμορφώθηκε κατάλληλα, κοντά στα Μπεζουλιώτικα Καλύβια και έφτανε μέχρι τα Μεσενικολίτικα λιβάδια στη θέση Τσιτσέϊκα. Στη διαμόρφωση του χώρου βοήθησαν οι κάτοικοι των γύρω χωριών και οι αντάρτες.

Χρησιμοποιήθηκε αρχικά για τις ρίψεις εφοδίων της αποστολής και πολεμοφοδίων για τους αντάρτες. Οι ρίψεις γίνονταν νυχτερινές ώρες και παρουσίαζαν αρκετές δυσχέρειες. Πολλά από τα δέματα που ρίχνονταν με αλεξίπτωτα, τα παρέσυρε ο άνεμος και χάνονταν στα πυκνόφυτα δάση. Είναι γνωστό σε όλους σχεδόν τους κατοίκους της περιοχής, η αναζήτηση για πολλές ημέρες ενός κιβωτίου που περιείχε 5.000 χρυσές λίρες Αγγλίας που ρίφθηκε μαζί με άλλα εφόδια στις αρχές του καλοκαιριού του 1943.

Το Αλεξίπτωτο παρασύρθηκε από τον αέρα κι έπεσε σε καστανοδάσος, κοντά στο Μοναστήρι της Κορώνας. Το πολύτιμο περιεχόμενο θα είχε κάνει πλούσιους τους κατοίκους του Μεσενικόλα, αν οι Άγγλοι δεν είχαν προνοήσει να έχουν ένδειξη στο εσωτερικό μέρος του κιβωτίου που προκαλούσε τρόμο στον θεατή.

Μια νεκροκεφαλή ανάμεσα σε δύο κόκαλα χιαστί και την προειδοποίηση στα ελληνικά ότι περιέχουν εκρηκτική ύλη….

Η προσγείωση και απογείωση των αεροπλάνων γινόταν πάντα νύχτα, και ο αεροδιάδρομος φωτιζόταν με λάμπες θυέλλης, οι οποίες άναβαν, μονάχα όταν το συμμαχικό αεροπλάνο ειδοποιούσε με τον ασύρματο ότι πλησιάζει στο Αεροδρόμιο. Την ημέρα ο διάδρομος προσγείωσης γινόταν… δάσος! Το τμήμα των ανταρτών που ήταν επιφορτισμένο με τη φύλαξη του Αεροδρομίου έκοβε δέντρα από το γειτονικό δάσος και τα… φύτευε στον Αεροδιάδρομο. Τοποθετούσαν επίσης κατά διαστήματα κάρα, φορτωμένα με σανό, τα οποία έμοιαζαν από ψηλά με θημωνιές. Μ’ αυτό τον τρόπο, εξαπατούσαν τα εχθρικά αεροπλάνα.

Φυσικά, τη νύχτα όλα τα εμπόδια απομακρύνονταν και ο αεροδιάδρομος καθάριζε. Το αντάρτικο αεροδρόμιο της Νευρόπολης λειτούργησε ως το τέλος του πολέμου και συνέβαλε σημαντικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.

Ήταν το αεροδρόμιο “φάντασμα”

Ο ταξίαρχος Έντι γράφει τα παρακάτω:

Μια εβδομάδα πριν έρθει το αεροπλάνο που περιμέναμε, η ΡΑΦ έστειλε απροειδοποίητα ένα αναγνωριστικό από τη Μέση Ανατολή για να πάρει φωτογραφίες. Οι φωτογραφίες εμφανίστηκαν και μελετήθηκαν στο Κάιρο και σχετικά μ’ αυτές, οι παράγοντες του Καΐρου μας έστειλαν μια πλήρη έκθεση με την παρατήρηση ότι στο έδαφος υπήρχαν ακόμη μερικά εμπόδια που έμοιαζαν με θημωνιές και μερικές συστάδες από θάμνους που έπρεπε να καθαριστούν.

Οι θημωνιές, ήταν μια σειρά από κάρα καμουφλαρισμένα με άχυρα και οι συστάδες των θάμνων τα δέντρα που είχαν ξαναφυτέψει. Ο Ντένις- Χάμσον είχε καταφέρει να ξεγελάσει τους εμπειρογνώμονες του Καΐρου. Ζήτησαν συγνώμη για το λάθος τους και μας συνεχάρησαν.
Για τον εντοπισμό του αεροδρομίου τη νύχτα, όταν γίνονταν οι ρίψεις, οι αντάρτες άναβαν φωτιές την καθορισμένη ώρα. Όταν τελείωναν οι ρίψεις, οι αντάρτες δούλευαν όλη τη νύχτα. Περισυνέλεγαν τα δέματα. Έστηναν θημωνιές. Φύτευαν κομμένα δένδρα. Τοποθετούσαν πρόχειρα καλύβια. Το πρωί το αεροδρόμιο χάνονταν. Το μέρος εκείνο γίνονταν άγνωστο, παρουσίαζε την όψη αγροκτήματος, το αεροδρόμιο γίνονταν φάντασμα…

Το πρώτο αεροπλάνο προσγειώνεται στο αεροδρόμιο

Στις 9 Αυγούστου το 1943 έγινε η πρώτη προσγείωση. Ήταν ένα στρατιωτικό Ντακότα. Μ’ αυτό ήρθε στην Ελλάδα, ο Φρέντυ Ρόδερχαμ, ειδικός για τον έλεγχο του αεροδρομίου.

Την ίδια νύχτα, με το ίδιο αεροπλάνο όταν απογειώθηκε, αναχώρησε για το Κάιρο αντιπροσωπεία του Ε.Α.Μ. Σαράφης – Σβώλος – Ρούσσος και γύρισαν πάλι με ντακότα στο ίδιο αεροδρόμιο.

Η προσγείωση του αεροπλάνου ήταν σχετικά εύκολη. Η απογείωση όμως ήταν πολύ δύσκολη. Τo έδαφος διαμορφώθηκε πρόχειρα, δεν ήταν επικαλυμμένο ούτε με απλό σκυρόδερμα και πολλές φορές με τόσο βάρος υποχωρούσε ιδίως όταν έβρεχε.

Κάποτε ένα αεροπλάνο βούλιαξε. Παρέμεινε τρία μερόνυχτα στο αεροδρόμιο καμουφλαρισμένο όπου τελικά, ύστερα από πολλές προσπάθειες κατάφερε ν’ απογειωθεί. Οι Γερμανοί το είχαν πάρει είδηση. Έκαναν πολλές αναγνωρίσεις με αεροπλάνα χωρίς να μπορέσουν να το επισημάνουν γιατί είχε τέλειο καμουφλάζ.

Στη Δυτική άκρη του αεροδρομίου που είχε διαστάσεις πλάτους 200 μ. και μήκους 2.000 μ. περίπου προς τα Καλύβια Πεζούλας, υπήρχε ένα μικρό δάσος με ψηλά και φουντωτά δένδρα και στo σημείο αυτό υπήρχαν είσοδοι που έμπαιναν τα αεροπλάνα και έτσι είχαν τέλεια κάλυψη.

Οι Γερμανοί με συνεχείς περιπολίες και πτήσεις των αεροπλάνων τους έκαναν μεγάλες προσπάθειες, για να το ανακαλύψουν, αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο, γιατί το αεροδρόμιο ήταν καλά καμουφλαρισμένο. Για αντίποινα όμως έκαψαν τα χωριά της Νευρόπολης Βουνέσι, Μεσενικόλα, Μπεζούλα και άλλα.

Παρ’ όλα αυτά το καλοκαίρι του 1943 οι Γερμανοί κατόρθωσαν να το εντοπίσουν και δυο – τρεις φορές το πυροβόλησαν και μάλιστα μια φορά το βομβάρδισαν.

Η φρουρά του αεροδρομίου είχε ανατεθεί στο 1/38 σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ.
Την ευθύνη των ρίψεων είχαν στην αρχή ο Δημήτριος Γόρδιος από το Βουνέσι και αργότερα ο Σωκράτης Ποδηματάς από το Μεσενικόλα.

Μας είπαν ότι υπεύθυνος ήταν για λίγο και ο Σωκράτης Κρομμύδας (Φρίξος) από το Νεοχώρι αλλά όπως εξακριβώσαμε, αυτός ήταν σύνδεσμος μεταξύ ανταρτών και της Αγγλικής αποστολής.

Την λειτουργία αυτού του αεροδρομίου όπως και την συμμετοχή τους στην Αντίσταση, πλήρωσαν ακριβά οι κάτοικοι της περιοχής. Τον Ιούνιο του 1943 οι Ιταλοί στα πλαίσια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στη Νεβρόπολη, έκαψαν τα χωριά Μορφοβούνι και Μεσενικόλα και τους λιγοστούς κατοίκους που βρήκαν, άλλους εκτέλεσαν και άλλους πήραν αιχμαλώτους. (Βέβαια οι κάτοικοι φρόντισαν λίγο νωρίτερα να εγκαταλείψουν τα χωριά, και έτσι οι απώλειες ήταν περιορισμένες). Στα τέλη Νοεμβρίου με αρχές Δεκεμβρίου του ίδιου έτους η περιοχή γνώρισε και πάλι την καταστροφή, από τους Γερμανούς αυτή τη φορά, που έφθασαν στα βουνά πάνω απ’ το Νεοχώρι.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)