Σήμερα η κηδεία της Ευτυχίας Νανάκου - (03/07/2024)
Διαβάστε ποια ήταν Ευτυχία Νανάκου, τι έκανε και πόσο μπροστά ήταν
Εξέτασε 13.280 παιδιά με νοητική στέρηση
Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στα παιδιά με νοητική στέρηση και δώρισε την περιουσία της ώστε να αναπτυχθούν δομές που θα διευκόλυναν τη ζωή των παιδιών αυτών που τα θεωρεί και δικά της.
Από τα «χέρια» της Ευτυχίας Νανάκου, ιδρύτριας του Ψυχολογικού Κέντρου Βόρειας Ελλάδας, τα τελευταία 50 χρόνια, πέρασαν 13.280 τέτοια άτομα τα οποία έχει καταγράψει διαγνωστικά και τα στοιχεία βρίσκονται καταχωρημένα σε ειδική αρχειοθήκη στο Ελεύθερο πανεπιστήμιο Βερολίνου όπου και σπούδασε. Και το πιο σημαντικό, για τις υπηρεσίες που πρόσφερε, ποτέ δεν ζήτησε ή πήρε την παραμικρή αμοιβή αλλά στηρίχθηκε οικονομικά στη δική της περιουσία. Η κ.Νανάκου μιλάει με περισσή αγάπη για τα «εγγονάκια» της και δείχνει με καμάρι τις φωτογραφίες γελαστών μωρών που στολίζουν το σαλόνι της.
«Τα υγιή αυτά μωρά είναι απόδειξη ότι η νοητική στέρηση δεν είναι κληρονομική αφού οι γονείς τους είναι άτομα με ειδικές ανάγκες» λέει με καμάρι. Όπως παραδέχεται με συγκίνηση, μαζί με τον αποθανών σύζυγό της Σάββα, είχαν αποφασίσει συνειδητά να μην κάνουν δικά τους παιδιά και να αφοσιωθούν «ψυχή και σώμα» στα άτομα με νοητική στέρηση.
Η Ευτυχία Νανάκου σπούδασε ιατρική, ψυχοθεραπεία, ψυχολογία, κοινωνιολογία και παιδαγωγική σε πανεπιστήμια της Γερμανίας, Αυστρίας, Ελβετίας Ολλανδίας και Σουηδίας. Το 1958 μαζί με τον σύζυγό της ίδρυσαν το Ψ.Κ.Β.Ε. στο Ρετζίκι Θεσσαλονίκης, μετά από δωρεάν παραχώρηση οικοδομικής έκτασης από το υπουργείο γεωργίας που συνενώθηκε με όμορο οικόπεδο που της ανήκε. Το Ίδρυμα είχε ως βασικό στόχο την αντιμετώπιση των αναγκών ψυχικής υγείας και διαταραχών μαθήσεως.
Παράλληλα, άρχισε και η λειτουργία του Ιατροπαιδαγωγικού-Συμβουλευτικού Σταθμού και το τμήμα των διαλέξεων-συνεδρίων με τη στήριξη ειδικευμένων επιστημόνων από τις χώρες σπουδών της Ευτυχίας Νανάκου και διακεκριμένων επιστημόνων από τη Θεσσαλονίκη. Το 1959 λειτούργησε ο Ψυχοπαιδαγωγικός Σταθμός, στην οδό Βασ. Όλγας 196 όπου η κ. Νανάκου εφάρμοσε για πρώτη φορά στην Ευρώπη το Πολύπλευρο Σχήμα Διαγνωστικής Θεραπευτικής Αγωγής. Η ομάδα που το εφάρμοσε αποτελούνταν από ένα αναπτυξιακό παιδίατρο, μια θεραπεύτρια -παιδαγωγό, έναν ψυχολόγο, μια κοινωνική λειτουργό και συμπληρώθηκε αργότερα με εργοθεραπευτή και ψυχοθεραπευτή.
Σήμερα το 2006, το Ψ.Κ.Β.Ε. μετονομάσθηκε σε Ινστιτούτο Αναπτυξιακής Αποκατάστασης και εντάχθηκε στο Υπουργείο Υγείας και κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Το 1960 ίδρυσε το Ειδικό σχολείο και τον Ειδικό Παιδικό Σταθμό στην οδό Προξένου Κορομηλά 6 σαν αυτόνομη μονάδα θεραπευτικοπαιδαγωγικής αγωγής. Τα 1965 ίδρυσε το Ινστιτούτο κοινωνικής- θεραπευτικής-παιδαγωγικής αγωγής που λειτούργησε μέχρι το 1982 και κρίνεται πλέον αναγκαία η επαναλειτουργία του με νέα δεδομένα με καλύτερες ακόμα προοπτικές. Το 1974 ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη από το ζεύγος Νανάκου κοινωφελής Μονάδα Επαγγελματικής Κατάρτισης στη Λακκιά όπου οι μαθητευόμενοι έχουν την ευκαιρία να μάθουν βασικές επαγγελματικές δεξιοτεχνίες. Η Μονάδα το 1980 εντάχθηκε με συμβόλαιο δωρεάς στον ΟΑΕΔ.
Η κ.Νανάκου συνεχίζει ακούραστη το έργο της και το 1975 ιδρύει το Φιλανθρωπικό Σωματείο Βοήθεια ζωής για το ειδικό παιδί με σκοπό την προώθηση των κοινωφελών σκοπών και τη συνέχιση της συνεργασίας με τους Μ.Κ.Ο και τα πανεπιστήμια των Ευρωπαικών χωρών. Οργανώνει ειδικές κατασκηνώσεις στην Επανομή και αργότερα στη Χανιώτη Χαλκιδικής όπου παρέχεται ψυχοπαιδαγωγική αγωγή και εφαρμόζεται ειδικό πρόγραμμα θαλασσίων λουτρών.
Το 1983 ίδρυσε την Πρότυπη Κατοικία στη Λακκιά με στόχο να προωθήσει την αυτόνομη διαβίωση ΑΜΕΑ. Στον χώρο που κτίσθηκε σε δικό της οικόπεδο, φιλοξενούνταν 7 άτομα που ζούσαν αυτόνομα και εργάζονταν σε διπλανό εργαστήρι κατασκευής παιχνιδιών.
«Το κτίριο δώρισε το 1999 ο σύζυγός μου στον Σύλλογο Γονέων παιδιών με σύνδρομο down αλλά η συνέχιση της λειτουργίας του σκοντάφτει σε οικονομικά προβλήματα» σημειώνει η κ.Νανάκου.
Αναφερόμενη στις αντιδράσεις κατοίκων στον Εύοσμο για την επικείμενη φιλοξενία αποθεραπευμένων από ψυχιατρικά προβλήματα ανθρώπων, τόνισε ότι «δεν έχουμε συνηθίσει ότι ο ψυχιατρικά ασθενής είναι άνθρωπος και έχει τις ίδιες ανάγκες με μας τους «υγιείς». Αλλωστε, προσθέτει η κ.Νανάκου, «η σημερινή πρακτική είναι η προώθηση της αποασυλοποίησης, να εξαφανιστούν δηλαδή σιγά- σιγά οι μεγάλες μονάδες όπου διαβιούν πολλά άτομα με νοητική στέρηση και να δημιουργηθούν μικρότερες, αν είναι δυνατό μέσα σε γειτονιές και με περισσότερες κατοικίες αυτόνομης διαβίωσης».
Το βλέμμα της Ευτυχίας Νανάκου «αγκαλιάζει» και πάλι τις φωτογραφίες των μωρών που της γελούν χαρούμενα. Τα μάτια της αστράφτουν από αποφασιστικότητα και δύναμη για να προστατεύσει όλα τα «παιδιά» της και δηλώνει με πείσμα ότι θα συνεχίσει τον αγώνα για να τους δώσει την θέση στην κοινωνία που τους αξίζει, χωρίς καμία.. στέρηση.
Νατάσα Καραθάνου
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
