Ακτιβιστής: Αρθρογραφία

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρθρογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σχετικά με το Κουρδικό ζήτημα στη Συρία

Ακτιβιστής στις 15.12.24 0

του Βασίλειου Τσάμη

Τους επόμενους μήνες εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι οι περιφερειακές εξελίξεις στην Συρία με επίκεντρο το κουρδικό ζήτημα θα «τρέξουν» πιο γρήγορα από το αναμενόμενο .

Όπως δήλωσε ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών Χακάν Φιντάν, η εξάλειψη των Κουρδικών Μονάδων Προστασίας του Λαού(YPG) είναι« στρατηγικός στόχος» της Τουρκίας κ σε περίπτωση πού δεν καταθέσουν τα όπλα η Τουρκία θα τούς πολεμήσει για να διαλυθούν. Όπως είπε « τα ηγετικά στελέχη του YPG με ξένη υπηκοότητα θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη Συρία άμεσα και οι Σύριοι του YPG να καταθέσουν τα όπλα τους»

Εν τω μεταξύ, ο Τούρκος πρόεδρος Ρ. Τ. Ερντογάν μιλώντας στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) στη Σακαρύα, υποστήριξε τον νεοθωμανισμό λέγοντας ότι οι συριακές πόλεις ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, τότε «είναι πολύ πιθανό οι πόλεις που ονομάζουμε Χαλέπι, Ιντλίμπ , Χάμα, η Δαμασκός και η Ράκα θα γίνονταν απλώς οι επαρχίες μας, όπως το Αντεπ, το Χατάι και η Ούρφα».

Παράλληλα, ο Ερντογάν είχε συνάντηση με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν στην Άγκυρα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα δώσουν στην Τουρκία το συριακό πετρέλαιο κ δεν κατέστη δυνατή η επίτευξη συμφωνίας για το κουρδικό ζήτημα, ούτε επίσης φαίνεται ότι οι ΗΠΑ θα κάνουν δεκτό το αίτημα τής Τουρκίας για να βγουν από τη λίστα κυρώσεων των ΗΠΑ σχετικά με την Gazprombank.
Ως συνέχεια, οι φιλότουρκοι μαχητές συνέχισαν την επίθεσή τους στις κουρδικές δυνάμεις που υποστηρίζονται από τους Αμερικανούς. Την ίδια στιγμή, η Ιορδανία έχει αρχίσει να ενισχύει με στρατιωτικές δυνάμεις τα σύνορα τής με την Συρία καθώς φοβάται «φαινόμενο ντόμινο» στην περιοχή.

Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι ο πλήρης πόλεμος Τουρκίας - Κούρδων έρχεται πιο κοντά ως ενδεχόμενο και αυτό πρακτικά σημαίνει,(μεταξύ άλλων), πλήρη κατάρρευση τής Συρίας.
Αν οι Κούρδοι της Συρίας ηττηθούν από την Τουρκία, τότε ανοίγει ο δρόμος κ για την αμφισβήτηση τής εδαφικής ακεραιότητας του Ισραήλ, δεδομένου ότι θα φανεί ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την ασφάλεια των συμμάχων τους, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Προσωπικά δεν αποκλείω το ενδεχόμενο επιθετικών ενεργειών τής Τουρκίας σε Ελλάδα και Κύπρο για να διαπραγματευτεί το κουρδικό με τίς ΗΠΑ.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Μέση Ανατολή ΡΟΗ Συρία

Έπεσε η Συρία… Το αισθητήριο των απλών ανθρώπων

Ακτιβιστής στις 15.12.24 0

του Ρούντι Ρινάλντι

Η είδηση ήταν «βαριά». Μέσα σε λίγες μέρες μια κρατική οντότητα, η Συρία, κατέρρευσε και πέρασε στα χέρια δυνάμεων οπισθοδρομικών, αντιδραστικών, φιλοϊμπεριαλιστικών. Η απότομη, ραγδαία κατάρρευση ήταν σοκαριστική και έχει τεράστιο βάρος, αφού αλλάζει τον συσχετισμό δυνάμεων στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Σοκαριστικό ήταν και το πώς εγκαταλείφθηκε από συμμάχους – γεγονός αποκαλυπτικό για τη μεταβλητή γεωμετρία συμμαχιών και αντιπαραθέσεων στην περιοχή αυτή.

Το αισθητήριο των απλών ανθρώπων κατανοεί αμέσως: Ισραήλ, Τουρκία και ΗΠΑ μεθόδευσαν αυτήν την «αιφνιδιαστική» κίνηση, αμέσως μετά την εκεχειρία στα πεδία του Λιβάνου. Δηλαδή ο πόλεμος συνεχίζεται, ο διαμοιρασμός είναι σε εξέλιξη. Οι «καλοί» τζιχαντιστές (οποία υποκρισία της Δύσης!) «απελευθερώνουν» τη Συρία, διαμοιράζουν τα ιμάτιά της (κοινώς επιδίδονται σε εκτεταμένο κατσαπλιαδισμό), ενώ ανενόχλητο το Ισραήλ μέσα σε 48 ώρες καταστρέφει όλες τις στρατιωτικές υποδομές της (αεροδρόμια, λιμάνια, αεροσκάφη, πλοία, πολεμοφόδια κ.ο.κ.). Η Τουρκία έχει αναλάβει την ολόπλευρη στήριξη των τζιχαντιστικών ομάδων και διευρύνει την επεκτατική της δύναμη, προβάλλοντας τον εαυτό της ως κύρια δύναμη της «ανοικοδόμησης της νέας Συρίας».

Το αισθητήριο των απλών ανθρώπων απορεί: Τι και πώς συζητήθηκε, και κυρίως τι αποφασίστηκε κατά τη συνάντηση Τουρκίας-Ιράν-Ρωσίας; Διότι αυτή η συνάντηση έλαβε χώρα λίγο πριν επέλθει η πτώση της Συρίας. Μένει να εκτιμηθεί το μέγεθος της σημασίας της πτώσης, επειδή είναι ένα κομβικό σημείο στον ευρύτερο γεωπολιτικό συσχετισμό και την πορεία των εν εξελίξει πολέμων. Έρχεται λίγο πριν αναλάβει ο «ειρηνοποιός» (τάχα) Τραμπ· έρχεται αφού ουκρανικά drones και Ουκρανοί εκπαιδευτές είχαν τελειώσει την «αναβάθμιση» των τζιχαντιστών, σε πλήρη συνεργασία Δύσης-Τουρκίας· έρχεται ως αποτέλεσμα προσπαθειών ελέγχου της κλιμάκωσης των πολέμων και παζαριών για ευρύτερους γεωπολιτικούς αναδασμούς.

Το αισθητήριο των απλών ανθρώπων δεν λαθεύει: Στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου η πτώση της Συρίας αλλάζει σε μεγάλο βαθμό τον συσχετισμό δύναμης, με κεντρικό στοιχείο την εκθετική αναβάθμιση της Τουρκίας. Ο τουρκικός επεκτατισμός διευρύνει την επιρροή του, κατακτά δια της ισχύος και των όπλων θέσεις και εδάφη, απειλεί την ακεραιότητα κυρίαρχων χωρών (Ελλάδα, Κύπρος) αλλά και κατακτά άλλες χώρες (τμήμα της Λιβύης, τμήμα της Κύπρου, ολόκληρη τη Β. Συρία), προβάλλοντας ως επίδοξος επικυρίαρχος σε μια μεγάλη περιοχή, από Βαλκάνια ως Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική.

Το αισθητήριο των απλών ανθρώπων σωστά διαισθάνεται πιο άμεσα τους κινδύνους που εκκολάπτονται για τον ελληνισμό σε Ελλάδα-Κύπρο, για τους χριστιανικούς πληθυσμούς στη Μέση Ανατολή, για την πτώση μιας χώρας που αντικειμενικά αλλά και ιστορικά είχε στενούς δεσμούς με την Ελλάδα (υποστηρίζοντας την Κυπριακή υπόθεση και τηρώντας μια στάση εχθρική προς την Τουρκία στην περιοχή). Κι αυτό παρά την ανοικτά φιλοϊσραηλινή στάση των ελληνικών κυβερνήσεων, παρά την εχθρική στάση τους προς το καθεστώς Άσαντ. Τώρα το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών έφτασε να χαιρετίζει την πτώση του. «Ξεχνά» πως αυτή η πτώση θα μετατρέψει τη Συρία ξανά σε προτεκτοράτο ιμπεριαλιστικών και επεκτατικών δυνάμεων, με πρωτοστατούσες το σιωνιστικό Ισραήλ και τη νεο-οθωμανική Τουρκία (κι από πίσω όλη την «πολιτισμένη» Δύση). Βέβαια όλοι οι κολαούζοι που χαιρέτιζαν το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», στην περίπτωση της Συρίας μουγγάθηκαν …

Το αισθητήριο των απλών ανθρώπων αντιλαμβάνεται πιο καθαρά μετά από τις εξελίξεις αυτές πόσο επιζήμια είναι για την ειρήνη και τη σταθερότητα μιας μεγάλης περιοχής (στην οποία περιλαμβάνεται και η Ελλάδα) η συμπόρευση και ενίσχυση με όλους τους τρόπους των εμπρηστών του πολέμου: ΗΠΑ, Κομισιόν, Ισραήλ, Τουρκία. Ο ενδοτισμός, ο ραγιαδισμός, η υποτέλεια, τα παρακάλια και η εθελοδουλία ποτέ δεν υπολογίστηκαν σοβαρά από τους κάθε φορά επικυρίαρχους, τις μεγάλες δυνάμεις, τους κατακτητές. Ολοένα και περισσότερο η «γεωπολιτική μοίρα» της χώρας μας προμηνύει καταστάσεις που θα μοιάζουν με το πώς παίζονται οι συσχετισμοί και οι τύχες χωρών της ευρύτερης περιοχής. Η Ελλάδα δεν είναι προχωρημένο φυλάκιο του δυτικού κόσμου, χώρα πρώτης γραμμής που στηρίζεται από τη Δύση, ούτε σύνορο της Ευρώπης (ποιας αλήθεια Ευρώπης;). Έπρεπε να είναι κυρίαρχη χώρα, όμως μοιάζει με χώρο, οικόπεδο, ορμητήριο, με τόπο που μπορεί να χάσει κυριαρχία σε Αιγαίο, νησιά και Κύπρο. Μοιάζει χώρα εξασθενημένη και περικυκλωμένη, με «άρχοντες» που δεν κάνουν τίποτα για να προετοιμαστεί ώστε να αποτρέψει εθνικούς και κοινωνικούς ακρωτηριασμούς.

Το αισθητήριο των απλών ανθρώπων θυμάται τους δεσμούς του ελληνικού κόσμου αλλά και της σύγχρονης Ελλάδας με τη Συρία, την ιστορία της, τον πολιτισμό της.

Η δυτική και τζιχαντιστική βαρβαρότητα είναι απειλή για την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία, την Ειρήνη.

Υπερ-αναγκαίος ένας πόλος ελεύθερων λαών και χωρών για αντιστροφή της «γυμνής μετάβασης» που επιβάλλει ο Δυτικός-ιμπεριαλιστικός-ολοκληρωτικός πολεμικός οδοστρωτήρας!

(Δρόμος, φύλλο 710, 14/12/24)

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Αρθρογραφία Ισραήλ Οι Bloggers σχολιάζουν Πολεμικές ειδήσεις ΡΟΗ Συρία

Το Ισραήλ καταστρέφει όλες τις συριακές στρατιωτικές και αμυντικές υποδομές. Ένας από τους παλαιότερους πολιτισμούς του κόσμου θα γίνει παιδική χαρά για αρπακτικά

Ακτιβιστής στις 12.12.24 0

από τη Vanessa Beeley / reseauinternational.net

Περισσότερες από 350 ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στόχευσαν συριακό έδαφος τις τελευταίες ώρες. Ο ισραηλινός εχθρός καταλαμβάνει έδαφος στη Συρία διπλάσιο από τη Λωρίδα της Γάζας και ο στρατός του απέχει λιγότερο από 40 χιλιόμετρα από τη Δαμασκό, την πρωτεύουσα.

Μετά από 48 ώρες, είμαι ασφαλής και σύντομα θα επανέλθω στις κανονικές μου δραστηριότητες γραφής και διάδοσης. Είχα μια ώρα για να ετοιμάσω μια βαλίτσα, να πάρω ένα σκύλο και να περάσω τα σύνορα με ένοπλους ληστές που λεηλατούν και πολεμούν μεταξύ τους για τη λεία. Το προηγούμενο βράδυ, είχα πολιορκηθεί από ένοπλες ομάδες που πυροβολούσαν στον αέρα για να γιορτάσουν τη «νίκη» τους, ενώ το Ισραήλ άρχισε να χρησιμοποιεί βόμβες «bunker buster» στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Συρίας και την αεράμυνα κοντά στο σπίτι. Στις 10 το πρωί, φορτηγά γεμάτα ένοπλους ληστές έφτασαν και χτύπησαν την πόρτα εισόδου μου. Ήμουν στο τηλέφωνο με έναν φίλο που με παρακάλεσε να βρω ένα όπλο – προφανώς δεν έχω. Τους φώναξα από μέσα και τα σκυλιά τρελάθηκαν. Μετά από τρία χτυπήματα έφυγαν.

Έχω να μιλήσω για πολλά ακόμα τις επόμενες μέρες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα χάος από ψέματα, παραπληροφόρηση και ξεκάθαρη υποκρισία. Ευχαριστώ όλους όσους έστειλαν email και μηνύματα, πραγματικά ανέβασαν το ηθικό μου που ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο.

Έγραψα αυτό το σημείωμα σήμερα το πρωί. Χρειάζομαι πολύ χρόνο για να χωνέψω αυτή την απώλεια για όλο τον κόσμο και για μένα, ως άνθρωπο, που είδα το μέλλον μου στην αγαπημένη μου Συρία.

Όποιος μπορεί να εξηγήσει γιατί η προηχογραφημένη αποχαιρετιστήρια ομιλία του Άσαντ και η πιθανή εξήγηση για αυτά τα καταστροφικά γεγονότα δεν μεταδόθηκαν, όπως είχε προγραμματιστεί, μετά την αναχώρησή του από τη χώρα, παρακαλείται να επικοινωνήσει μαζί μας.

Όλοι οι προδότες που τώρα στρέφονται εναντίον του Άσαντ για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους – μπορούσατε να πείτε κάτι για 14 χρόνια. Γιατί δεν το κάνατε;

Δεν κατηγορώ κανέναν που αγκάλιασε τη νέα εποχή. Οι άνθρωποι στη Συρία είναι απομονωμένοι και φοβισμένοι, κάποιοι είναι τρομοκρατημένοι.

Οι κυρίαρχοι γύπες των μέσων ενημέρωσης συρρέουν για να ρίξουν νύχια στο πτώμα ενός από τους παλαιότερους πολιτισμούς του κόσμου. Η ιστορία θα αναθεωρηθεί, όπως πάντα, από τον νικητή. Αν ο νικητής ήταν πραγματικά Σύρος και από τη βάση, και όχι μια τρομοκρατική δύναμη που επωάστηκε σε μαύρες τοποθεσίες της #CIA και εξουσιοδοτήθηκε από το Ισραήλ και τη δυτική συλλογική συμμαχία αδίστακτη ηγεμονίας.

Η Συρία θα γίνει το τυφλό χωνευτήρι ξένων συμφερόντων, λεηλασίας πόρων και νέων αρπαγών γης από τους Σιωνιστές. Ένα έθνος χωρίς στρατό και χωρίς στρατιωτική υποδομή δεν είναι έθνος. Είναι παιδική χαρά για αρπακτικά.

Ακολουθεί η αξιολόγηση των ισραηλινών επιδρομών που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι στιγμής κατά της συριακής στρατιωτικής και αμυντικής υποδομής:

Μια μοίρα 30 ισραηλινών αεροπλάνων που πετούν πάνω από τη Συρία χτυπά στρατιωτικές εγκαταστάσεις και εγκαταστάσεις αεράμυνας.

– Η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία στόχευσε το αρχηγείο της Διοίκησης Ηλεκτρονικού Πολέμου κοντά στο Al-Bahdaliyah, κοντά στην πόλη Sayyida Zeinab στην ύπαιθρο της Δαμασκού.

– Το Ισραήλ βομβαρδίζει επιστημονικά ερευνητικά κέντρα στο Barzeh (Δαμασκό), την 47η ταξιαρχία στη Hama και το αεροδρόμιο ελικοπτέρων στην Aqraba.

– Ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στην περιοχή Γιαφούρ, στην ύπαιθρο της Δαμασκού.

– Ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν το λιμάνι της Λαττάκειας. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι επιθέσεις είχαν στόχο στρατιωτικά πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι.

Το Ισραήλ εκμεταλλεύεται την κατάρρευση του κράτους στη Συρία και καταστρέφει όλες τις στρατηγικές δυνατότητες του συριακού στρατού προκειμένου να αποτρέψει οποιονδήποτε από το να τις εκμεταλλευτεί στο μέλλον για να ξαναχτίσει έναν ισχυρό στρατό.

Τα ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη είναι πλέον ικανά να εισέλθουν στον εναέριο χώρο της Συρίας και να χρησιμοποιούν βόμβες που καταστρέφουν αποθήκες.

Το Ισραήλ έχει καταστρέψει όλες τις βάσεις αεράμυνας της Συρίας και τα στρατιωτικά αεροδρόμια και τώρα επιτίθεται εντατικά σε αποθήκες βαλλιστικών πυραύλων και εργοστάσια όπλων.

Τρέμουν σπίτια στη Δαμασκό από την ένταση των αλλεπάλληλων ισραηλινών αεροπορικών επιδρομών.

Δεκάδες ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές πραγματοποιούνται αυτή τη στιγμή σε διάφορες περιοχές της Συρίας.

Ισραηλινές επιδρομές στο αεροδρόμιο Qamishli στη βορειοανατολική Συρία.

Ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στη Τζάμπλε, στη συριακή ακτή.

Το Ισραήλ ανανέωσε τις αεροπορικές επιδρομές του στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Aqraba στην αγροτική Δαμασκό και στην περιοχή Shinshar νότια της Χομς.

Ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Basil Al-Assad στη Jableh.

Μετάφραση Olivier Demeulenaere

πηγή: Olivier Demeulenaere

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Γεωπολιτικά ΗΠΑ Πολεμικές ειδήσεις ΡΟΗ Ρωσία Συρία

Ο Τραμπ δεν λέει όλη την αλήθεια για τη Ρωσία και τη Συρία

Ακτιβιστής στις 10.12.24 0

του Andrew Korybko *

Σε τελική ανάλυση, αυτό που συνέβη είναι μια καταστροφή και κανένας ειλικρινής παρατηρητής δεν μπορεί να το αρνηθεί, αλλά επίσης δεν πρέπει να προσπαθήσουν να το περιστρέψουν σαν να έφταιγε η Ρωσία όπως έκανε ο Τραμπ στα μηνύματά του.

Την εποχή που δημοσιεύτηκε αυτή η ανάλυση, ο Τραμπ εξέδωσε δύο μηνύματα για τη Ρωσία και τη Συρία. Ολόκληρα τα μηνύματά του μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ , αλλά τα παρακάτω αποσπάσματα αφορούν και τα δύο αυτά θέματα. Αυτά έγραψε στο πρώτο του μήνυμα:

« Η Ρωσία, λόγω των δεσμών της με την Ουκρανία και της απώλειας περισσότερων από 600.000 στρατιωτών εκεί, φαίνεται ανίκανη να σταματήσει αυτή την κυριολεκτική πορεία μέσα από τη Συρία, μια χώρα που προστατεύει εδώ και χρόνια. Εκεί ήταν που ο πρώην πρόεδρος Ομπάμα αρνήθηκε να τιμήσει τη δέσμευσή του να προστατεύσει την ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, και όλη η κόλαση λύθηκε, με τη Ρωσία να παρεμβαίνει. Αλλά σήμερα, όπως ίσως και ο ίδιος ο Άσαντ, αναγκάζονται να φύγουν, και αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να τους συμβεί. Ποτέ δεν υπήρχε μεγάλο όφελος για τη Ρωσία στη Συρία εκτός από το να κάνει τον Ομπάμα να φαίνεται πραγματικά ηλίθιος ».

Και να τι έγραψε στο δεύτερο μήνυμά του:

« Ο Άσαντ έφυγε. Έφυγε από τη χώρα του. Ο προστάτης του, η Ρωσία, η Ρωσία, η Ρωσία, με επικεφαλής τον Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν ενδιαφερόταν πλέον να τον προστατεύσει. Η Ρωσία δεν είχε εξαρχής λόγο να είναι εκεί. Έχει χάσει το ενδιαφέρον της για τη Συρία εξαιτίας της Ουκρανίας, όπου σχεδόν 600.000 Ρώσοι στρατιώτες τραυματίζονται ή νεκροί, σε έναν πόλεμο που δεν έπρεπε να είχε ξεκινήσει ποτέ και θα μπορούσε να διαρκέσει για πάντα. Η Ρωσία και το Ιράν είναι αυτή τη στιγμή αποδυναμωμένα, το ένα λόγω της Ουκρανίας και της κακής οικονομίας του, το άλλο λόγω του Ισραήλ και των πολεμικών του επιτυχιών ».

Όπως φαίνεται, και οι δύο αναφέρονται σε ισχυρισμούς της Ουκρανίας ότι η Ρωσία υπέστη περισσότερες από 600.000 απώλειες, κάτι που είναι απλώς ένα φτηνό επιχείρημα προπαγάνδας σε αυτό το πλαίσιο για να τονιστεί η δέσμευση της Ρωσίας στην ειδική επιχείρηση. Σε κάθε μήνυμα αναφέρεται επίσης η προτεραιότητα της Ρωσίας στις στρατιωτικές της επιχειρήσεις κατά της Ουκρανίας έναντι των αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων στη Συρία. Σε αντίθεση με τα στοιχεία για τα θύματα που ανέφερε ο Τραμπ, αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό ακριβές, αλλά παρόλα αυτά το έβαλε αρνητικά ισχυριζόμενος ότι η Ρωσία ήταν ανίκανη να σταματήσει την πορεία των τρομοκρατών.

Στην πραγματικότητα, η Ρωσία θα μπορούσε υποθετικά να εκτρέψει ορισμένες από τις αεροδιαστημικές δυνάμεις της από το ουκρανικό μέτωπο στο μέτωπο της Συρίας, αλλά αυτό θα ήταν σπατάλη πόρων αφού ο Συριακός Αραβικός Στρατός (SAA) παρέδωσε ολόκληρες πόλεις χωρίς να πολεμήσει. Οι βόμβες δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα σε μια σύγκρουση όπως αυτή, γιατί οι χερσαίες δυνάμεις είναι απαραίτητες για να κερδίσουν τον πόλεμο και να διατηρήσουν την ειρήνη. Εάν η SAA δεν σκόπευε να πολεμήσει για να σώσει τη Συρία, η Ρωσία δεν σκόπευε να δαπανήσει επιπλέον πόρους για αυτό.

Αν και είναι αλήθεια ότι η Ρωσία προστάτευε τη Συρία για χρόνια, ενθάρρυνε επίσης τον Άσαντ να εφαρμόσει το ψήφισμα 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ του Δεκεμβρίου 2015, το οποίο ζητούσε ευρείες πολιτικές μεταρρυθμίσεις, όπως η δημοσίευση ενός νέου συντάγματος και η διεξαγωγή εκλογών υπό επιτήρηση. από τα Ηνωμένα Έθνη. Όσον αφορά την πρώτη επιταγή, η Ρωσία συνέταξε ακόμη και ένα σύνταγμα για τη Συρία για να βοηθήσει στην επίτευξη αυτού, αν και ο Άσαντ το απέρριψε προκλητικά λόγω των πολλών παραχωρήσεων που περιείχε. Εκ των υστέρων, η τελευταία καταστροφή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν είχε ακολουθήσει αυτό το σχέδιο.

Ως εκ τούτου, ενώ η Συρία ήταν αναμφίβολα θύμα επιθετικότητας που υποστηριζόταν από ξένες χώρες, η οποία ενορχηστρώθηκε κυρίως από την Τουρκία, το πραξικόπημα που έβαλε τέλος στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας διευκολύνθηκε, σε μεγάλο βαθμό, από ακούσια κανέναν άλλον από τον ίδιο τον Άσαντ. Η Ρωσία έσωσε τη Συρία στα τέλη του 2015 επειδή ήθελε να αποτρέψει τη δημιουργία μιας μαύρης τρύπας αστάθειας από την οποία οι τρομοκράτες θα μπορούσαν να την απειλήσουν. Η παρέμβαση δεν είχε ποτέ σκοπό να σώσει τον Άσαντ προσωπικά και να τον κρατήσει στην εξουσία επ' αόριστον.

Εκείνη την εποχή, η ASA εξακολουθούσε να μάχεται για τη χώρα, γι' αυτό και η Ρωσία τη βοήθησε με τις αεροδιαστημικές της δυνάμεις να υποστηρίξει τις χερσαίες επιχειρήσεις της. Η Ρωσία υπέθεσε επίσης ότι ο Άσαντ θα ανταποκρινόταν κάνοντας οποιουσδήποτε πολιτικούς συμβιβασμούς απαιτούνταν στη συνέχεια από αυτόν, όπως αυτοί που εμπλέκονται στο σχέδιο συντάγματος για τη Συρία που αναφέρθηκε παραπάνω, ακόμη κι αν ήταν επώδυνοι. Αυτό που συνέβη τελικά ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που περίμενε η Ρωσία.

Αντί να ενισχυθεί κατά τη διάρκεια των εκεχειριών που βοήθησε η Ρωσία να μεσολαβήσει και να προετοιμάσει επαρκείς άμυνες γύρω από τις μεγάλες πόλεις της χώρας σε περίπτωση που αυτές οι παύσεις των εχθροπραξιών διακόπηκαν απότομα, η ASA αποδυναμώθηκε, ατροφούσε και μετατράπηκε σε ένα άδειο κέλυφος του προηγούμενου προσώπου της . Όσο για τον Άσαντ, έγινε πιο αλαζονικός και αναμφισβήτητα βασίστηκε περισσότερο στην υποστήριξη του Ιράν για να προφυλαχθεί από το σενάριο ότι η Ρωσία θα μείωνε μέρος της δικής της υποστήριξης προκειμένου να τον παρακινήσει να κάνει πολιτικές παραχωρήσεις.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή που μόλις συνέβη: ο Άσαντ και η SAA εγκατέλειψαν τη χώρα στους τρομοκράτες χωρίς μάχη, αφήνοντας πίσω τους ρωσικό εξοπλισμό που κατέλαβαν και πιθανότατα θα παραδώσουν στον Τούρκο προστάτη τους, ο οποίος πιθανότατα θα τους δώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες κράτη για μελέτη. Ο Άσαντ δεν απευθύνθηκε ούτε μία φορά στο έθνος του και έφυγε από την πρωτεύουσα χωρίς να μιλήσει. Αυτός και οι ένοπλες δυνάμεις του συμπεριφέρθηκαν επαίσχυντα, αλλά η Ρωσία του παρέσχε άσυλο επειδή δεν προδίδει τους φίλους της, όπως είπε ένας ανώτερος διπλωμάτης .

Όσον αφορά τη στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας στη Συρία, δεν είναι ακόμη σαφές εάν το μήνυμα Τραμπ για «αναγκαστική αποχώρηση» θα πραγματοποιηθεί, αν και ορισμένες αναφορές από εξέχοντες Ρώσους στρατιωτικούς μπλόγκερ έχουν προτείνει ότι θα μπορούσε να εξεταστεί η σταδιακή αποχώρηση αλλά με αξιοπρέπεια. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό θα μπορούσε να περιπλέξει τη στρατιωτική επιμελητεία των ρωσικών PMC στην Αφρική, δεδομένου ότι οι βάσεις της Συρίας θα είχαν χρησιμοποιηθεί για το σκοπό αυτό, αλλά θα μπορούσαν να εμφανιστούν εναλλακτικές στη Βόρεια Αφρική ( Λιβύη ) ή/και στη Βορειοανατολική Αφρική ( Σουδάν ).

Αυτό το Σαββατοκύριακο, αυτή η ανάλυση έδειξε ότι η Ρωσία θα μπορούσε να παραμείνει στη Συρία ακόμη και αν οι νέες αρχές της ζητούσαν να φύγει, και ότι θα μπορούσε να φτάσει στο σημείο να υποστηρίξει τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παράκτιου κράτους. Από τότε, ωστόσο, ομάδες που χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές έχουν εισέλθει στην ακτή χωρίς να συναντήσουν τοπική αντίσταση. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολύ σοβαρές απειλές για τον ρωσικό στρατό εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αναθέσουν σε αυτές τις ομάδες να απομακρύνουν τη Ρωσία με τη βία προκειμένου να αντικαταστήσουν τη ναυτική της βάση με μια αμερικανική βάση .

Θα ήταν επομένως καλύτερο για τη Ρωσία να περιορίσει τις απώλειές της, να αφήσει τη Συρία σε άλλους και να αποφύγει τις στρατιωτικές υλικοτεχνικές επιπλοκές που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν η Τουρκία και η μετά τον Άσαντ Συρία εάν αρνούνταν να επιτρέψουν στις ρωσικές αεροδιαστημικές δυνάμεις να διασχίσουν τον εναέριο χώρο τους και απειλούσαν να τους καταρρίψουν. αεροπλάνα. Μένει φυσικά να δούμε τι θα συμβεί, αλλά αυτή θα ήταν η πιο συναρπαστική εξήγηση αν συμβεί παρά το αίμα και τον θησαυρό που έχει επενδύσει η Ρωσία στη Συρία από το 2015 έως σήμερα.

Το Ιράν έχει επενδύσει πολύ περισσότερο αίμα και οι σύμμαχοί του της Χεζμπολάχ είναι γνωστό ότι έχουν πολύ μεγαλύτερη στρατιωτική παρουσία στο έδαφος, επομένως η φαινομενικά αναπόφευκτη αποχώρησή τους από τη Συρία μετά τον Άσαντ (αν δεν έχει ήδη γίνει) θα ήταν πολύ πιο επιζήμια για τα συμφέροντά τους και κύρος. Είναι επίσης αμφισβητήσιμο ότι θα μπορούσαν να είχαν κάνει περισσότερα από τη Ρωσία για να σώσουν τη Συρία, εάν η SAA είχε όντως πολεμήσει για να υπερασπιστεί τη χώρα τους και αν ο Άσαντ δεν είχε παρανομήσει λόγω της παρουσίας τους στο έδαφος πολύ πιο σημαντικό.

Ωστόσο, ακόμη και σε αυτό το σενάριο, οι δυνατότητές τους θα ήταν πολύ περιορισμένες λόγω της αποδυνάμωσης που προκλήθηκε από τους πολέμους τους στη Δυτική Ασία με το Ισραήλ. Σε τελική ανάλυση, αυτό που συνέβη είναι μια καταστροφή και κανένας ειλικρινής παρατηρητής δεν μπορεί να το αρνηθεί, αλλά δεν πρέπει επίσης να προσπαθήσει να το περιγράψει ως λάθος της Ρωσίας όπως έκανε ο Τραμπ στα μηνύματά του. Η ASA φταίει κυρίως που απέτυχε να αντισταθεί στους τρομοκράτες γιατί θα μπορούσε να είχε ανατρέψει τον Άσαντ αν της είχε δώσει εντολές να υποχωρήσει που δεν ενέκρινε.

Ο Άσαντ αποδείχθηκε ένας πολύ αναξιόπιστος σύμμαχος και φαίνεται αναδρομικά ότι εκμεταλλεύτηκε τη Ρωσία και το Ιράν για να παραμείνει στην εξουσία επ' αόριστον, χωρίς να κάνει τους συμβιβασμούς που ήταν νομικά υποχρεωμένος να κάνει σύμφωνα με την απόφαση 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πρέπει να αναλάβει την πλήρη ευθύνη για ό,τι συνέβη ως αρχηγός κράτους, αλλά πιθανότατα θα αναπτύξει μια θεωρία συνωμοσίας για να απαλλαγεί από κάθε ευθύνη, όπως θα κάνουν και οι υποστηρικτές του στην κοινότητα των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης, των οποίων τα ψέματα για τον ίδιο και για την ASA μόλις αποκαλύφθηκαν.

* Ο Andrew Korybko είναι πολιτικός αναλυτής, δημοσιογράφος και τακτικός συνεργάτης σε πολλά διαδικτυακά περιοδικά, καθώς και μέλος του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων για το Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών και Προβλέψεων στο Πανεπιστήμιο Φιλίας των Λαών της Ρωσίας. Έχει δημοσιεύσει διάφορα έργα στον τομέα των Υβριδικών Πολέμων, συμπεριλαμβανομένων των «Hybrid Wars: The Indirect Adaptive Approach to Regime Change» και «The Law of Hybrid War: Eastern Hemisphere».

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Βίντεο ΗΠΑ ΡΟΗ Ρωσία Συνεντεύξεις

Οι συνομιλίες μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών έχουν ξεκινήσει

Ακτιβιστής στις 8.12.24 0

του Kirill Strelnikov / reseauinternational.net

Η συνέντευξη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ με τον διάσημο Αμερικανό δημοσιογράφο Τάκερ Κάρλσον, την οποία έχουν ήδη παρακολουθήσει εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο σήμερα το πρωί, είναι ένα βασικό «σημείο διχοτόμησης» που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό πώς ποιανού η σύγκρουση στην Ουκρανία θα επιλυθεί και ποια η Ρωσία Οι σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες (και, επομένως, με ολόκληρη τη συλλογική Δύση) θα είναι στο μέλλον.

Η έρευνα για τη θέση της Ρωσίας ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας στις ΗΠΑ, όταν ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ, ακολουθούμενος από μέλη της ομάδας του και πιθανά μέλη της μελλοντικής κυβέρνησης, πρότειναν διάφορες ιδέες - από τραβηγμένες έως λίγο πολύ ρεαλιστικές - για την έναρξη διαπραγματεύσεων. με τη Μόσχα με πρόταση που θα ήταν όσο το δυνατόν πιο ευνοϊκή για την πλευρά τους.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε ξεκάθαρα (και προφανώς για τελευταία φορά) τη θέση της Ρωσίας, η οποία δεν πρόκειται να αλλάξει σε καμία περίπτωση, και κάλεσε την αμερικανική πλευρά να κάνει ένα βήμα μπροστά με τη σειρά της.

Να σημειωθεί ότι ο Λαβρόφ έδωσε τη συνέντευξη στα αγγλικά. Αυτό γίνεται για να διασφαλίσουμε ότι τα μηνύματά μας φτάνουν στους παραλήπτες με την πιο ακριβή δυνατή μορφή και ότι δεν «χάνονται» στη μετάφραση, καθώς και για να τονίσουμε ότι αυτή η «συνέντευξη» είναι στην πραγματικότητα η έναρξη των επίσημων διαπραγματεύσεων, πράγμα που σημαίνει ότι όλα τα επιχειρήματα που εκφράζονται πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά υπόψη.

Είναι ενδιαφέρον ότι η ανακοίνωση της συνέντευξης και η πρώτη ερώτηση του Carlson προς τον Λαβρόφ αφορούσαν και τα δύο την πιθανότητα πυρηνικού πολέμου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας. Δεδομένου ότι ο Carlson δεν είναι μόνο δημοσιογράφος, αν και πολύ διάσημος, αλλά και μέλος της ομάδας του Τραμπ, ο οποίος θεωρήθηκε σοβαρά ως μελλοντικός αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη δεύτερη θητεία του Τραμπ, αυτό το θέμα απασχολεί πράγματι πολύ ορισμένες δυνάμεις που ήρθαν στην εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τις πρόσφατες εκλογές, καθώς και στη συντριπτική πλειοψηφία των ίδιων των Αμερικανών.

Το κύριο ερώτημα είναι: έχουμε (οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Δύση) το παρακάνουμε; Σε ποιο βαθμό η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη; Πόσο σοβαρή είναι η Ρωσία και τι θα μπορούσε να την ωθήσει να δράσει αμετάκλητα; Είναι ακόμα δυνατές οι διαπραγματεύσεις;

Η απάντηση του Λαβρόφ: η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη. Παρά τον προφανή υβριδικό πόλεμο που διεξάγει εναντίον μας η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση, είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι σε μια «καυτή» σύγκρουση, και ακόμη περισσότερο στην πυρηνική της φάση. Η βάση του στρατιωτικού μας δόγματος είναι ακριβώς η αποφυγή πυρηνικού πολέμου. Οι διαπραγματεύσεις δεν είναι μόνο δυνατές, αλλά και απαραίτητες.

Η βασική προϋπόθεση των διαπραγματεύσεων είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες να εγκαταλείψουν τον στόχο τους να επιφέρουν μια «στρατηγική ήττα» στη Ρωσία, διαφορετικά η Μόσχα «θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να υπερασπιστεί τα νόμιμα συμφέροντά της». Και θα παλέψουμε για αυτό. Αυτό δεν είναι απειλή, αλλά απλώς γεγονός.

Για προφανείς λόγους, το κύριο θέμα της συνέντευξης ήταν η σύγκρουση στην Ουκρανία και οι προοπτικές τερματισμού της. Μέχρι στιγμής, αρκετά μέλη της ομάδας του Τραμπ, συμπεριλαμβανομένου του μελλοντικού ειδικού απεσταλμένου για την Ουκρανία και τη Ρωσία, Κιθ Κέλογκ, έχουν κάνει δηλώσεις για το θέμα, οι οποίες γενικά έφτασαν τα εξής: πάγωμα των συνόρων κατά μήκος της τρέχουσας γραμμής επαφής. να αναβάλει το ζήτημα της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ για μια μακρινή περίοδο· εμπλέκουν κάποιου είδους δυτικές «ειρηνευτικές δυνάμεις». να αναστείλει το ζήτημα του νομικού καθεστώτος της Κριμαίας και των νέων ρωσικών εδαφών με πιθανή προοπτική αποκατάστασής τους με «διπλωματικά μέσα»· και να συνεχίσει την ενίσχυση και στρατιωτικοποίηση της υπόλοιπης χώρας.

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών έδωσε μια απάντηση όπου δεν μπορεί να υπάρχουν διαφορές ερμηνείας και όπου η θέση της Μόσχας είναι όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένη: οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να σταματήσουν να προτείνουν επιλογές που είναι σαφώς αδύνατες και απαράδεκτες για τη χώρα μας. κανένα τελεσίγραφο.

Στα εδάφη: Κριμαία, περιοχή Ντόνετσκ, περιοχή Λουχάνσκ, περιοχή Χερσώνα, περιοχή Ζαπορίζια αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της Ρωσίας και δεν υπάρχουν επιλογές εδώ - το τρένο έχει φύγει. Κανένας συμβιβασμός με βάση τις «γραμμές στο έδαφος».

Ουκρανία και Βορειοατλαντική Συμμαχία: κανένα θέμα ΝΑΤΟ – σε οποιαδήποτε μορφή. Χωρίς μεταφορά, χωρίς τζελ, χωρίς κατάπλασμα ή λοσιόν. Χωρίς στρατιωτικές βάσεις, στρατιωτικές ασκήσεις ή ξένα στρατεύματα. Ρωσόφωνος πληθυσμός της Ουκρανίας: πλήρης προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατοχυρώνονται σε διεθνή έγγραφα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στη μητρική γλώσσα και της θρησκευτικής ελευθερίας.

Οι μελλοντικοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ πρέπει να καταλάβουν ότι οι Ουκρανοί είναι τα αδέρφια και οι αδερφές μας και θα αγωνιστούμε για αυτούς.

Η άρση των κυρώσεων: αυτό δεν είναι πλέον σχετικό, το « καρότο » είναι ήδη σάπιο – « όσο περισσότερο ζούμε υπό κυρώσεις, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι είναι καλύτερο να βασιζόμαστε στον εαυτό μας ». « Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό ». « Οι κυρώσεις δεν θα μας σκοτώσουν ποτέ – γι’ αυτό μας κάνουν πιο δυνατούς ». « Δεν θα εγκαταλείψουμε καμία θέση υπέρ της άρσης των κυρώσεων ».

Όσον αφορά τις απειλές, τον εκβιασμό και την πίεση, είναι απλό: είμαστε έτοιμοι για όλες τις επιλογές, αλλά φυσικά προτιμάμε ειρηνευτικές συμφωνίες κατόπιν διαπραγμάτευσης. Η συνεχής αλλαγή των κόκκινων γραμμών από τη Δύση είναι ένα « πολύ σοβαρό λάθος ». Το κύριο μήνυμα που στέλνουμε δοκιμάζοντας υπερηχητικούς πυραύλους είναι « θα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε απολύτως ό,τι περνάει από το χέρι μας για να προστατεύσουμε τα νόμιμα συμφέροντά μας ». Μια σημαντική απόχρωση: οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να μείνουν πίσω στην άλλη πλευρά του ωκεανού, αλλά αυτό είναι μια ψευδαίσθηση.

Όσο για τον μελλοντικό πρόεδρο των ΗΠΑ και την κυβέρνησή του, η Ρωσία είναι ακόμη έτοιμη να προσποιηθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό μεταξύ μας (ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει), ώστε ο νέος πρώην πρόεδρος να έχει λυμένα τα χέρια του. Είμαστε ακόμη έτοιμοι να προσποιηθούμε ότι η κρίση στις σχέσεις μας προκλήθηκε αποκλειστικά από τις πολιτικές των Δημοκρατικών. Οι Ρώσοι ηγέτες είναι θετικοί απέναντι στις αμερικανικές εκλογές και προσωπικά απέναντι στον Τραμπ – αλλά είναι προς το παρόν, επειδή « η μπάλα είναι με το μέρος του », αν αυτή η θετικότητα θα παραμείνει ή όχι θα εξαρτηθεί από τις νέες αμερικανικές αρχές. Όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές - εξαρτάται από εσάς.

Η συνέντευξη του Σεργκέι Λαβρόφ στον Τάκερ Κάρσον έχει ήδη προκαλέσει τεκτονικά κύματα σε όλο τον κόσμο, με χιλιάδες και χιλιάδες σχόλια να εμφανίζονται στα social media, με την κύρια ιδέα να είναι ότι αυτή η συνέντευξη από μόνη της έκανε περισσότερα για την πιθανή ειρήνη από τα χρόνια της χαοτικής πορείας της Δύσης.

Ένα από τα σχόλια έγραφε: " Ωχ, το βαθύ κράτος δεν πρόκειται πραγματικά να αρέσει αυτό!" ".

Είναι πολύ καλό. Όλα λοιπόν πάνε σύμφωνα με το σχέδιο.

πηγή: RIA Novosti via History and Society

μετάφραση Marianne Dunlop

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Οι Bloggers σχολιάζουν ΡΟΗ

Κάτι πολύ σάπιο στο βασίλειο της Δύσης…

Ακτιβιστής στις 8.12.24 0

Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο έργο του «Άμλετ» (1602), στην τέταρτη σκηνή της πρώτης πράξης, βάζει τον αξιωματικό Μάρκελο να λέει: «Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Από τότε η φράση αυτή χρησιμοποιήθηκε μεταφορικά για περιγράψει άκρως νοσηρές καταστάσεις, ιδιαίτερα μέσα στα πλαίσια του κρατικού, διοικητικού, εξουσιαστικού μηχανισμού και της πολιτείας.

Πριν λίγες μέρες είχαμε δύο ταυτόχρονες κινήσεις-δηλώσεις: Ο μεν Μπάιντεν έδινε χάρη στον υιό του (που ήταν ανακατεμένος σε πολύ βρώμικες υποθέσεις στην Ουκρανία), ο δε δικός μας Μητσοτάκης με περηφάνια δήλωνε στο Λονδίνο, σε εκπροσώπους του χρήματος, ότι δεν πρόκειται να φορολογηθούν τα υπερκέρδη των τραπεζών στην Ελλάδα. Έτσι, ανερυθρίαστα και με τον πιο έκδηλο τρόπο, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του πλούτου υπερασπίζονται την τάξη τους, τα συμφέροντά τους και οχυρώνονται πίσω από το «ακαταδίωκτο» πάσης φύσεως.

Όμως η σαπίλα δεν υπάρχει μόνο σε μια στιγμή της ιστορίας, ή στους χώρους γύρω από τον θρόνο της Δανιμαρκίας. Έχει απλωθεί σαν μεγάλος λεκές σε όλο το βασίλειο της Δύσης, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, του σύγχρονου κόσμου. Στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Νότια Κορέα, στις Βρυξέλλες, στην Αγγλία, στην Ισπανία, ολόκληρη η βιτρίνα του Δυτικού κόσμου γεμίζει από «σκουπίδια», «ακαθαρσίες», «σκάνδαλα», κρίση, τριγμούς, φυγόκεντρες τάσεις, αποσταθεροποίηση, αγριανθρωπισμό, σήψη πολιτική, κοινωνική, πολιτική.

Οι «πρίγκιπες» της αυλής της Δύσης μοιάζουν να μην έχουν συναίσθηση του τι διαδικασίες έχει δρομολογήσει η ίδια η διαχείριση και η πολιτική 3-4 δεκαετιών, και νομίζουν ότι μπορούν να εξουσιάζουν όπως πριν. Δεν αισθάνονται τα τριξίματα του οικοδομήματος, δεν νοιώθουν το βάθος που χωρίζει τις αυλές τους από την πραγματική κοινωνία, που βυθίζεται. Κι ετοιμάζονται για πολέμους. Πολέμους επιβολής, κατάκτησης, φθοράς, αρπαγής, αλληλοσπαραγμού. Πολέμους απέναντι σε όποιους αμφισβητούν τη σαπίλα τους. Πρωτίστως και ενάντια στους υπηκόους-δουλοπάροικους των πριγκιπάτων τους.

Μπορεί άραγε η σαπίλα να είναι κινητήριος μοχλός της ιστορίας; Βεβαίως όχι. Αλλά η απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθεί το «σεράι» της συλλογικής Δύσης όρθιο και ηγεμονικό, μπορεί να προκαλέσει οδύνες και τεράστιες καταστροφές. Τι δεν βλέπετε; Η Γάζα είναι μια εκδοχή-πρότυπο· στη Νότια Κορέα εμφανίστηκαν λίγο πρόωρα σχέδια που είναι πάνω-πάνω στο συρτάρι· η κατάσταση έκτακτης ανάγκης και του στρατιωτικού νόμου είναι στην ημερήσια διάταξη όπου χρειαστεί· η Κομισιόν γεμάτη περηφάνια ενέκρινε κολοσσιαίες δαπάνες για τη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης· οι πολίτες καλούνται να αγοράσουν κονσέρβες και χάπια ιωδίου· σε όλο τον Δυτικό κόσμο η έστω κολοβή «δημοκρατία» εγκαταλείπεται, και τα κέντρα ισχύος απογυμνώνονται από κάθε διαδικασία νομιμοποίησης – το παράδειγμα της Γαλλίας είναι εντελώς αποκαλυπτικό αυτής της τάσης. Ακραίο κέντρο και ακροδεξιά προετοιμάζουν τη νέα εκδοχή των 4 καβαλάρηδων της Αποκάλυψης· αυτοί συμβόλιζαν την Κατάκτηση, τον Πόλεμο, τον Λιμό και τον Θάνατο. Δεν χρειάζονται το άλογο και το ιππικό. Έχουν άλλα μέσα: ψηφιακό κόσμο, έξυπνες μηχανές, μη επανδρωμένα όπλα (που σκοτώνουν ανθρώπους), βιοπολιτικά μέσα ελέγχου και τρόμου.

Δεν χρειάζεται να πούμε για την ελληνική εκδοχή της σαπίλας. Το τελευταίο επεισόδιο, που συνδέει τη λειτουργία και «φύλαξη» της Βουλής με τον αστυνομικό-υπάνθρωπο που βίαζε και κακοποιούσε τα παιδιά του, δείχνει πόσο προχωρημένη είναι η κατάσταση. Έως το «μεδούλι»…

«Μα δεν είμαστε όλοι ίδιοι», θα ανακράξουν όλοι οι εκπρόσωποι αυτού του κόσμου. Όντως, δεν είμαστε όλοι ίδιοι· και ούτε στην ίδια θέση. Το βασικό είναι πως μακάρι να ήταν κάτι σάπιο μόνο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, άντε και σε μια-δυο ακόμα αυλές. Όμως είναι ολόκληρη η συλλογική Δύση, ως «βασίλειο», σάπια.

Μια δημοκρατική επανάσταση είναι υπεραναγκαία. Θα γίνει ολοένα και πιο κατανοητή και αποδεκτή η αναγκαιότητα αυτής της λυτρωτικής πράξης, την οποία θα πραγματοποιήσουν αυτοί που κάποτε αποκαλούνταν «μάζες». Δηλαδή οι υποτελείς, οι υπάλληλες τάξεις, τα καταπιεζόμενα έθνη, οι απλοί εργαζόμενοι και σύγχρονοι δουλοπάροικοι.

Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία ΡΟΗ Ρωσία Συρία

Μαθήματα Συρίας για τη Ρωσία

Ακτιβιστής στις 6.12.24 0

του Μπεν Φοφάνα / reseauinternational.net

Το πιο απαισιόδοξο σενάριο για την εξέλιξη της κατάστασης στη βόρεια Συρία, όπου το Χαλέπι, με τα πολλά εκατομμύρια κατοίκους του, έπεσε κυριολεκτικά στα χέρια τρομοκρατών μέσα σε μόλις τρεις ημέρες, απαιτεί προσεκτική ανάλυση. Μπορούμε όμως ήδη να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα, τα οποία είναι σημαντικά μαθήματα για τη Ρωσία.

Πρώτο μάθημα : δεν μπορείς να αφήσεις μια δουλειά ημιτελή. Ο ημιτελής τρομοκρατικός θύλακας της Ιντλίμπ υπό την πτέρυγα της Τουρκίας, μετά από πολλά χρόνια επανεξοπλισμού και προετοιμασίας, πέρασε στην επίθεση κατά της σημαντικότερης πόλης της Συρίας. Το αποτέλεσμα είναι προφανές. Αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη ότι είναι αδύνατο να παγώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία χωρίς να τελειώσει νικηφόρα. Διαφορετικά, το επόμενο σενάριο θα μπορούσε να είναι το ίδιο. Η ουκρανική σύγκρουση πρέπει να επιλυθεί οριστικά – συμπεριλαμβανομένης της αναδιαμόρφωσης της ζώνης ασφαλείας στην Ευρασία με την υποχρεωτική εξέταση των συμφερόντων της Ρωσίας.

Δεύτερο μάθημα : αν θέλετε να κάνετε κάτι καλό, κάντε το μόνοι σας. Δεν μπορείτε να βασίζεστε σε συμπτωματικούς συμμάχους και εταίρους. Οι Ιρανοί σύμμαχοι της Ρωσίας ήταν πολύ απασχολημένοι με την κατάσταση στον Λίβανο και την Παλαιστίνη. Και ο σύντροφός της, Ρετζέπ Ερντογάν, τη μαχαίρωσε πισώπλατα – και, παρεμπιπτόντως, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά. Είναι προφανές ότι χωρίς το πράσινο φως της Άγκυρας, χωρίς τις υπηρεσίες πληροφοριών και χωρίς την υποστήριξή της, η τρομοκρατική επίθεση κατά του Χαλεπίου θα ήταν αδύνατη. Την ίδια στιγμή, ο Ερντογάν δεν είναι η χειρότερη επιλογή: η τουρκική αντιπολίτευση είναι φιλοαμερικανική και αν έρθει στην εξουσία, θα είναι χειρότερα.

Τρίτο μάθημα : οι συμφωνίες είναι άχρηστες εάν δεν υποστηρίζονται με τη βία. Η κρίση γύρω από το Χαλέπι είναι ένα άμεσο πλήγμα για τη «μορφή της Αστάνα», σύμφωνα με την οποία η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία ορίστηκαν ως χώρες εγγυήτριες. Πριν από λίγες ημέρες, στις 11-12 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στην Αστάνα η 22η διεθνής συνάντηση για τη Συρία σε «μορφή Αστάνα» και με βάση τα αποτελέσματά της εκδόθηκε κοινή δήλωση. Τώρα είναι πατημένη στη λάσπη. Μεταξύ άλλων, γιατί η απλή επίδειξη της σημαίας μας στη Συρία δεν ήταν αρκετή για να αποτρέψει.

Τέταρτο μάθημα : Η Ρωσία χρειάζεται το SMERSH (οργάνωση-ομπρέλα που συγκεντρώνει τρεις ανεξάρτητες αντικατασκοπευτικές υπηρεσίες την εποχή του Ιωσήφ Στάλιν). Από τις μέχρι τώρα πληροφορίες, φαίνεται ότι η παράδοση του Χαλεπίου δεν έγινε χωρίς την προδοσία των Σύριων στρατηγών, χωρίς τη φυγή των υφισταμένων τους, χωρίς να εκτεθεί το μέτωπο, χωρίς πολλά όπλα να παραδοθούν στον εχθρό. Είναι απίθανο ότι αυτό θα ήταν δυνατό αν η Δαμασκός είχε πλήρη επίγνωση της κατάστασης, συμπεριλαμβανομένης της πίστης και του επαγγελματισμού των ανώτερων αξιωματικών. Αλλά για να το γνωρίζουν αυτό οι ηγέτες, πρέπει να έχουν διπλά κανάλια πληροφόρησης στο έδαφος – και ένα ειδικό όργανο ικανό να τα συλλέγει και να τα μεταδίδει έγκαιρα.

Πέμπτο μάθημα : εάν η Ρωσία υποκύψει σε αδυναμία σε έναν τομέα, θα καταρρεύσει παντού. Η χρονική σύμπτωση γεγονότων όπως η κλιμάκωση γύρω από την Ουκρανία, με μακροπρόθεσμα χτυπήματα στη Ρωσία, η επίθεση στο ρωσικό τραπεζικό σύστημα, η κρίση στην Αμπχαζία, η απόπειρα Μαϊντάν στη Γεωργία, η κρίση γύρω από το Χαλέπι κ.λπ. φαίνονται τυχαία. Πίσω από όλα αυτά μπορεί να κρύβεται μια προσπάθεια του παγκόσμιου αντιπάλου της, ο οποίος δεν έχει εντυπωσιαστεί ακόμη από τη μεμονωμένη διαδήλωση του Oreshnik ούτε από τη ρητορική της Μόσχας, να εντείνει σημαντικά τις προσπάθειές της να ασκήσει πίεση στη Ρωσία σε όλα τα μέτωπα – ενώ η «αλλαγή πορείας» βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουάσιγκτον. Και η επιτυχία σε έναν τομέα μπορεί να τον παρακινήσει να χτυπήσει σε άλλα προβληματικά σημεία. Η Ρωσία πρέπει να κρατήσει όλες τις γραμμές της και να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει νέες προκλήσεις.

Εάν οι ρωσικές αρχές εξακολουθούσαν να έχουν αμφιβολίες για τη συνάφεια των διαπραγματεύσεων, η τρέχουσα κατάσταση στη Συρία πρέπει να τις έπεισε ότι το ουκρανικό ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί οριστικά. Έκαναν αρκετά λάθη, κυρίως από αμέλεια. Ωστόσο, υπάρχει λόγος να ελπίζουμε ότι η έγκαιρη εργασία για τα λάθη θα βοηθήσει να αποτραπεί η επανεμφάνισή τους.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία ΝΑΤΟ ΡΟΗ Ρωσία Συρία Τουρκία

Το αίνιγμα της Συρίας: πώς θα μπορούσε να μετατραπεί στον Πρώτο Πόλεμο των BRICS

Ακτιβιστής στις 6.12.24 0

του Πέπε Εσκομπάρ

Η Παγκόσμια Πλειοψηφία θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση. Η επίθεση στο Greater Idiblistan είναι μέρος μιας πολύπλοκης και αλληλένδετης επιχείρησης.

Το χρονοδιάγραμμα λέει την ιστορία.

18 Νοεμβρίου: Ο Ronen Bar, επικεφαλής της ισραηλινής Shin Bet, συναντά τους επικεφαλής της MIT, της τουρκικής υπηρεσίας πληροφοριών.

25 Νοεμβρίου: Ο Μαρκ Ρούτε, επικεφαλής του ΝΑΤΟ, συναντά τον Τούρκο Σουλτάνο Ερντογάν.

26 Νοεμβρίου: Σαλαφιστές-τζιχαντιστές που συγκεντρώθηκαν από τη Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS), πρώην Μέτωπο αλ Νούσρα, με την υποστήριξη των τουρκικών υπηρεσιών πληροφοριών, καθώς και από έναν μεγάλο συνασπισμό τζιχαντιστών προς μίσθωση, εξαπολύουν μια εκθαμβωτική επίθεση κατά του Χαλεπίου.

Η επίθεση των Τζιχαντιστών για ενοικίαση έχει τις ρίζες της στο Μεγάλο Ιντλιμπιστάν. Εδώ κρύβονταν δεκάδες χιλιάδες τζιχαντιστές, σύμφωνα με τη στρατηγική Δαμασκού-Μόσχας του 2020 –η αποτυχία της οποίας είναι πλέον αποδεδειγμένη– την οποία η Τουρκία έπρεπε να αποδεχθεί απρόθυμα. Το στρατό των Τζιχαντιστών προς ενοικίαση αποτελείται από δεκάδες μισθοφόρους που πέρασαν τα σύνορα από –όπου αλλού– Τουρκία: Ουιγούροι, Ουζμπέκοι, Τατζίκοι, Ουκρανοί, ακόμη και εισαγωγές του ISIS.

Ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπουργείου Εξωτερικών Esmail Baghaei επιβεβαίωσε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα ότι η επίθεση σαλαφιστών-τζιχαντιστών συντονίστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες/Ισραήλ.

Ο Μπαγκάι δεν ανέφερε την Τουρκία, αν και τόνισε ότι η τρομοκρατική επίθεση σημειώθηκε αμέσως μετά τη συμφωνία του Ισραήλ σε κατάπαυση του πυρός με τη Χεζμπολάχ –ήδη παραβιάστηκε από το Τελ Αβίβ δεκάδες φορές– και αφού ο Νετανιάχου κατηγόρησε δημόσια τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ ότι «παίζει με τη φωτιά». επιτρέποντας τη διέλευση σύγχρονων ιρανικών πυραύλων και στρατιωτικού εξοπλισμού μέσω της Συρίας στη Χεζμπολάχ.

Λίγο πριν την κατάπαυση του πυρός, το Τελ Αβίβ κατέστρεψε σχεδόν όλες τις γραμμές επικοινωνίας μεταξύ Συρίας και Λιβάνου. Στη συνέχεια, ο Νετανιάχου τόνισε ότι το επίκεντρο είναι πλέον «η ιρανική απειλή», απαραίτητη για το σπάσιμο του Άξονα της Αντίστασης.

Σύμφωνα με μια πηγή στις συριακές ειδικές υπηρεσίες που μίλησε στο RIA Novosti , οι Ουκρανοί σύμβουλοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κατάληψη του Χαλεπίου παρέχοντας drones και αμερικανικά συστήματα δορυφορικής πλοήγησης και ηλεκτρονικού πολέμου και μαθαίνοντας για Σύρους συνεργάτες και πράκτορες του Ισλαμικού Τουρκεστάν. Κόμμα για να το χρησιμοποιήσετε.

Οι επικοινωνίες του Συριακού Αραβικού Στρατού (SAA) μπλοκαρίστηκαν εντελώς από αυτά τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου: « Ομάδες επίθεσης και drones εξοπλίστηκαν με κρυπτογραφημένες συσκευές GPS και έκαναν εκτεταμένη χρήση τεχνητής νοημοσύνης, έτσι ώστε η χρήση και η πλοήγηση drones επίθεσης και drones καμικάζι πραγματοποιήθηκε σε μεγάλες αποστάσεις .

Ο μηχανισμός τέθηκε σε εφαρμογή πριν από αρκετούς μήνες. Το Κίεβο έκλεισε μια άμεση συμφωνία με σαλαφιστές-τζιχαντιστές: drones σε αντάλλαγμα για παρτίδες τακφίρι που θα χρησιμοποιηθούν ως όπλα κατά της Ρωσίας στον πόλεμο πληρεξουσίων ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Τι πραγματικά κάνει η Τουρκία;

Ο πρακτικός ρόλος της Τουρκίας στην επίθεση σαλαφιστών-τζιχαντιστών στο Μεγάλο Ιντλιμπιστάν δεν θα μπορούσε να είναι πιο σκοτεινός.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, ο οποίος είναι επίσης πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, αρνήθηκε κάθε τουρκικό ρόλο. Κανείς – εκτός από τη σφαίρα του ΝΑΤΟ – δεν το πιστεύει αυτό. Κανένας σαλαφιστής-τζιχαντιστής από τη βορειοδυτική Συρία δεν μπορεί να ανάψει ένα σπίρτο χωρίς το πράσινο φως από τις τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών, γιατί το σύστημα της Άγκυρας τους χρηματοδοτεί και τους εξοπλίζει.

Η επίσημη γραμμή της Τουρκίας είναι να υποστηρίξει τη συριακή «αντιπολίτευση» –σαλαφιστές-τζιχαντιστές– στο σύνολό της, ενώ αποδοκιμάζει ελαφρώς την επίθεση στο Μεγάλο Ιντλιμπιστάν. Για άλλη μια φορά, αυτό είναι ένα κλασικό εξώφυλλο. Ωστόσο, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι η Άγκυρα μπορεί να έχει μόλις θάψει τη διαδικασία της Αστάνα – προδίδοντας τους πολιτικούς της εταίρους Ρωσία και Ιράν.

Ο Ερντογάν και ο Χακάν Φιντάν, μέχρι στιγμής, δεν έχουν καταφέρει να εξηγήσουν σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή –καθώς και στον παγκόσμιο Νότο– πώς θα μπορούσε να είχε στηθεί αυτή η εξελιγμένη επιχείρηση τζιχαντιστών για ενοικίαση από τις Ηνωμένες Πολιτείες/Ισραήλ χωρίς η Τουρκία να έχει το παραμικρό γνώση του.

Και σε περίπτωση που πρόκειται για παγίδα, η Άγκυρα απλά δεν έχει την κυριαρχία να την καταγγείλει.

Αυτό που δείχνουν ξεκάθαρα τα γεγονότα είναι ότι ένα νέο μέτωπο έχει ανοίξει de facto εναντίον του Ιράν. ΗΠΑ/Ισραήλ «Διαίρει και βασίλευε» έχει τη δυνατότητα να διαλύσει τελείως τη συνεννόηση Τεχεράνης-Άγκυρας. και βασικοί ρωσικοί πόροι - κυρίως η αεροδιαστημική - θα πρέπει να εκτραπούν από την Ουκρανία για να στηρίξουν τη Δαμασκό.

Δεν υπάρχει μυστήριο: εδώ και χρόνια, η Άγκυρα πεθαίνει για να ελέγξει το Χαλέπι – έστω και έμμεσα, για να το «σταθεροποιήσει» για επαγγελματικούς λόγους (προς όφελος των τουρκικών εταιρειών) και επίσης για να επιτρέψει την επιστροφή μεγάλου αριθμού σχετικά πλούσιων προσφύγων από το Χαλέπι αυτή τη στιγμή. στην Τουρκία. Ταυτόχρονα, η κατάληψη του Χαλεπίου είναι και ένα αμερικανικό εγχείρημα: στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται για σοβαρή υπονόμευση του Άξονα της Αντίστασης προς όφελος του Τελ Αβίβ.

Ένα άλλο νέο χαρακτηριστικό: ο Σουλτάνος Ερντογάν –πλέον εταίρος των BRICS– βρίσκεται για άλλη μια φορά στην καυτή έδρα. Χειρότερα: απέναντι σε δύο βασικά μέλη των BRICS. Η Μόσχα και η Τεχεράνη αναμένουν λεπτομερείς εξηγήσεις.

Δεν υπάρχει τίποτα που μισεί ο Πούτιν περισσότερο από την καθαρή προδοσία.

Ο Ερντογάν πήρε την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσει στον Πούτιν – εισάγοντας ένα νέο στοιχείο: εστίασε στις οικονομικές σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Μετά το τσουνάμι των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, η Τουρκία έγινε η βασική και προνομιακή γέφυρα μεταξύ Μόσχας και Δύσης. Επιπλέον, οι ρωσικές επενδύσεις στην Τουρκία είναι σημαντικές: φυσικό αέριο, πυρηνική ενέργεια, εισαγωγές τροφίμων. Οι δύο ηθοποιοί πάντα προσέγγιζαν τον πόλεμο στη Συρία από τη σκοπιά της γεωοικονομίας.

Πλήθη τζιχαντιστών ασύστολα

Στο μεταξύ, τα γεγονότα είναι και πάλι αμείλικτα. Το HTS, το πρώην Μέτωπο Al-Nusra, μπορεί να μην είναι το ISIS αυστηρά. μάλλον είναι τουρκικό ISIS. Ο διοικητής Abu Mohammed al-Joulani, de facto εμίρης αυτής της μετονομαζόμενης ομάδας, εγκατέλειψε όλες τις παραλλαγές της Αλ Κάιντα και του ISIS για να σχηματίσει το HTS. Είναι επικεφαλής μιας ολόκληρης σύνθεσης Τζιχαντιστών προς μίσθωση, κυρίως από το Heartland. Και είναι αγαπημένος του τουρκικού MIT. Λοιπόν, αγαπημένη του Ισραήλ και του ΝΑΤΟ.

Η CIA/Πεντάγωνο, το καθένα λειτουργώντας το δικό του δίκτυο, εξόπλισε 21 από τους 28 Συριακούς Σαλαφίτες και άλλες πολιτοφυλακές που οργανώθηκαν από την MIT της Τουρκίας σε ένα είδος μισθοφόρου «εθνικού στρατού» στο Μεγάλο Ιντλιμπιστάν, σύμφωνα με την τουρκική οργάνωση SETA.

Ο Σύρος αναλυτής Kevork Almassian έδειξε πώς οι παροιμιώδεις «πρώην Ισραηλινοί αξιωματούχοι» παραδέχθηκαν ότι παρείχαν στη συμμορία του Greater Idlibistan κεφάλαια, όπλα, πυρομαχικά και ακόμη και ιατρική περίθαλψη.

Ο πρώην συνταγματάρχης του ισραηλινού στρατού Mordechai Kedar παραδέχτηκε ανοιχτά ότι υποστήριξε τους «αντάρτες» για «εξάλειψη του τριγώνου της Χεζμπολάχ, του Ιράν και του Άσαντ». Οι « αντάρτες », είπε, εξέφρασαν ακόμη και την επιθυμία τους « να ανοίξουν ισραηλινές πρεσβείες στη Δαμασκό και τη Βηρυτό ».

Το HTS είναι η πιο πρόσφατη ενσάρκωση ενός από τα αγαπημένα παιχνίδια της συλλογικής Δύσης: του «μετριοπαθούς επαναστάτη» (θυμάστε τον Ομπάμα/Χίλαρι;) Η πίστη είναι σχεδόν 100% στην Άγκυρα. Μισούν τους Σιίτες και τους Αλαουίτες και λειτουργούν ένα τεράστιο δίκτυο φυλακών.

Ήταν οι σαλαφιστές-τζιχαντιστές του HTS που ανάγκασαν την πλήρη παράδοση του Χαλεπίου –χωρίς μάχη– και κινηματογραφήθηκαν μπροστά στη θρυλική Ακρόπολη. Από το 2012 έως το 2016, μόνο μερικές δεκάδες στρατιώτες του Συριακού Αραβικού Στρατού κατάφεραν να υπερασπιστούν την ακρόπολη, ακόμη και όταν ήταν εντελώς περικυκλωμένοι.

Από την έναρξη του πολέμου το 2011, η Δαμασκός δεν γνώρισε ποτέ μια ήττα τόσο καταστροφική όσο η πτώση του Χαλεπίου. Το Ιράκ γνώρισε κάτι τραγικά παρόμοιο με την πτώση της Μοσούλης το 2014. Μπορεί να υποστηριχθεί ότι η απόλυτη πλειοψηφία των Σύριων είναι αντίθετη στη συμφωνία Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν του 2020, η οποία ουσιαστικά απέτρεψε την απελευθέρωση του Idlib: ένα μεγάλο στρατηγικό λάθος.

Επιδεινώνεται – γιατί το πρόβλημα ξεκίνησε ουσιαστικά το 2018, όταν οι Τούρκοι δεν βρίσκονταν καν στο Αφρίν και η απελευθέρωση της Χάμα/Ιντλίμπ διεκόπη προς όφελος της απελευθέρωσης των προαστίων της Δαμασκού. Από εκεί μεταφέρθηκαν δεκάδες χιλιάδες τζιχαντιστές στην Ιντλίμπ.

Το 2020, ήταν ήδη πολύ αργά: το Ιντλίμπ υπερασπιζόταν ο τουρκικός στρατός.

Ο Συριακός Αραβικός Στρατός, όσον αφορά την Ιντλίμπ, έχει αποδειχτεί ότι είναι μια υπνική καταστροφή. Δεν αναβάθμισαν τις άμυνές τους, δεν ενσωμάτωσαν τη χρήση drones, δεν προετοίμασαν τακτική άμυνα έναντι drones kamizake FPV και drones παρατήρησης, δεν έδωσαν σημασία σε σημειώσεις για ξένους κατασκόπους. Δεν είναι περίεργο που το στρατό των Τζιχαντιστών δεν βρήκε αντίσταση καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του Χαλεπίου σε 48 ώρες.

Μετά τη συμφωνία του 2020, το Ιράν και οι φιλοϊρανικές δυνάμεις εγκατέλειψαν τη Συρία, ιδιαίτερα στις επαρχίες του Χαλεπίου και της Ιντλίμπ. Αυτοί οι τομείς μεταβιβάστηκαν στον Συριακό Αραβικό Στρατό. Όσο για τις ρωσικές εταιρείες, οι οποίες ήδη δεν ήθελαν πραγματικά να επιβληθούν κυρώσεις με το να αντιταχθούν στον δυτικό αποκλεισμό κατά της Δαμασκού, σνομπάρθηκαν από τοπικές φυλές, φυλές και οικογένειες.

Αυτή τη φορά, ήταν ξεκάθαρο εδώ και μήνες ότι το HTS ετοίμαζε επίθεση. Απεστάλησαν προειδοποιήσεις στη Δαμασκό. Όμως οι Σύροι εμπιστεύτηκαν τη συμφωνία με την Τουρκία και την αποκατάσταση των σχέσεων με τις αραβικές χώρες. Σοβαρό λάθος.

Όλα αυτά μας επιτρέπουν να αντλήσουμε τουλάχιστον δύο σημαντικά μαθήματα για τη Ρωσία. Από εδώ και πέρα, ό,τι κι αν συμβεί, η Μόσχα θα πρέπει να βασιλεύει πάνω σε αυτά τα αιμομιξικά –και διεφθαρμένα– συριακά δίκτυα για να συμβάλει πραγματικά στην υπεράσπιση της κυριαρχίας της χώρας. Και αυτό που συνέβη στην Ιντλίμπ δείχνει ότι ο πόλεμος κατά των Μπαντεριστών του Κιέβου θα πρέπει να πάει στο Δνείστερο και να μην σταματήσει στα σύνορα της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ.

Ο πόλεμος στο δρόμο – στο σταυροδρόμι της συνδεσιμότητας

Μέχρι στιγμής, το HTS και τα στρατεύματα τζιχαντιστών δεν κάνουν πολλά λάθη. Προσπαθούν να καταλάβουν όλους τους δρόμους που τροφοδοτούν το Χαλέπι για να αναγκάσουν περαιτέρω μάχες όσο το δυνατόν πιο μακριά από την πόλη, ώστε να έχουν χρόνο να το πάρουν εντελώς.

Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή είναι θέμα δρόμου. Είτε με άλογα στην έρημο είτε με Toyota. Ελάχιστα ορυχεία γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και δεν υπάρχει λάσπη όπως στην Ουκρανία. Ως εκ τούτου, ο πόλεμος στη Συρία εξελίσσεται συνεχώς – και πάντα στο δρόμο. Η HTS χρησιμοποιεί ήδη τον αυτοκινητόδρομο Μ4 από την Ιντλίμπ και προχωρά σε τομείς του κρίσιμου αυτοκινητόδρομου Μ5 που συνδέει το Χαλέπι με τη Δαμασκό.

Εν τω μεταξύ, τα στοιχεία μιας αντεπίθεσης μπαίνουν στη θέση τους. Από το Ιράκ, δεκάδες χιλιάδες Σιίτες, Γιαζίντι και Χριστιανοί πολιτοφύλακες από τη Χεζμπολάχ Καταΐμπ, την ταξιαρχία Fatemiyoun και τους Hashd al-Shaabi (οι Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης, UMP, πολύ έμπειροι στον αγώνα κατά του ISIS) εισέρχονται στη Συρία στα βορειοανατολικά μέσω της διάβασης al-Bukamal.

Η 25η Μεραρχία/Δυνάμεις Τίγρης του αξιοσέβαστου διοικητή Suhail Al-Hassan, ουσιαστικά οι καλύτερες δυνάμεις της Συρίας, βρίσκονται σε κίνηση μαζί με τις φυλετικές πολιτοφυλακές.

Η Συρία είναι ένας απολύτως απαραίτητος κόμβος συνδεσιμότητας, που θυμίζει τους αρχαίους Δρόμους του Μεταξιού. Εάν ο συνδυασμός ΗΠΑ/Ισραήλ πραγματοποιήσει το αιώνιο όνειρό του για αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό, θα μπλοκάρει το κρίσιμο σημείο διέλευσης του Ιράν προς την Ανατολική Μεσόγειο.

Θα επέτρεπαν επίσης στο Κατάρ να κατασκευάσει επιτέλους έναν αγωγό για την παροχή φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω της Συρίας, ένα από τα κόλπα του Μπρεζίνσκι να αντικαταστήσει το ρωσικό φυσικό αέριο – μια περίπτωση που εξέτασα λεπτομερώς πριν από 12 χρόνια.

Η τακτική του αμερικανικού βαθέος κράτους δεν είναι ακριβώς καινούργια: προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή της Ρωσίας εστιάζοντας στη Συρία, επεκτείνοντας τη Μόσχα και εκτονώνοντας την πίεση στην Ουκρανία, λίγο πριν την υπογραφή της πολύ σοβαρής συνολικής στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ Ρωσίας και Ιράν.

Υπάρχουν όμως παράγοντες που περιπλέκουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Σαουδική Αραβία, η οποία ήταν ένθερμος υποστηρικτής της τρομοκρατίας στην αρχή του πολέμου κατά της Συρίας, άλλαξε την πολιτική της μετά την εμπλοκή της Ρωσίας το 2015. Και τώρα το Ριάντ είναι επίσης εταίρος των BRICS – ο οποίος εξακολουθεί να πεινάει. Η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υποστηρίζουν σημαντικά τον Άσαντ ενάντια στους κολλητούς του HTS.

Η Συρία είναι απολύτως κρίσιμη για τη συνολική στρατηγική της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Η Δαμασκός είναι ένας βασικός σύνδεσμος μεταξύ Ρωσίας και Αφρικής, όπου η Μόσχα αναπτύσσει de facto όλη της την παγκόσμια ισχύ, όπως είδα πρόσφατα στη Νότια Αφρική , με μερικές ενδιαφέρουσες προσθήκες με τη μορφή de facto αντικυρώσεων κατά των δυτικών ολιγαρχών, των οποίων οι θέσεις σε όλη την Αφρική είναι ταρακουνήθηκε σοβαρά.

Η Ρωσία και το Ιράν, μέλη των BRICS, δεν έχουν άλλη επιλογή: πρέπει να διορθώσουν, με όλα τα απαραίτητα μέσα, την ανικανότητα που επιδεικνύουν η Δαμασκός και ο Συριακός Αραβικός Στρατός, προκειμένου να διατηρήσουν την πρόσβασή τους στην Ανατολική Μεσόγειο, τον Λίβανο, το Ιράκ και όχι μόνο. Αυτό συνεπάγεται μια πολύ σοβαρή κίνηση: η Ρωσία εκτρέπει βασικά περιουσιακά στοιχεία από τη μάχη της Novorossiya για να διατηρήσει μια σχετικά κυρίαρχη Συρία.

Υπνοβασία προς τον πρώτο πόλεμο BRICS

Επί του παρόντος, ο Συριακός Αραβικός Στρατός φαίνεται να έχει δημιουργήσει μια ακόμη εύθραυστη αμυντική γραμμή στα χωριά βόρεια της Χάμα. Ο ισχυρός στρατηγός Τζαβάντ Γκαφάρι, πρώην νούμερο δύο του στρατηγού Σουλεϊμανί, ειδικός σε όλους τους φορείς του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, έφτασε από το Ιράν για να βοηθήσει. Επιπλέον, το 2020 ήθελε να φτάσει μέχρι την Ιντλίμπ. Αυτός είναι ο λόγος που ο Άσαντ απαίτησε να φύγει. Η Δαμασκός επέλεξε να παγώσει τον πόλεμο. Σήμερα η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική.

Οι στρατιώτες του ΝΑΤΟ για τους τζιχαντιστές του Greater Idlibistan δεν διαθέτουν αεράμυνα. Τώρα χτυπιούνται σχεδόν ασταμάτητα από ρωσικά/συριακά μαχητικά αεροσκάφη.

Η κατάσταση στο Χαλέπι είναι δραματική. Τρομοκρατικές συμμορίες υπό την ηγεσία του HTS ελέγχουν σχεδόν ολόκληρη την Κόκκινη Ζώνη και οι λίγες περιοχές που δεν έχουν ακόμη εισβληθεί είναι υπό πολιορκία. Προχωρούν επίσης στο μέτωπο Χαλέπι-Ράκα, αλλά οι Κούρδοι, που υποστηρίζονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, προχωρούν επίσης: αυτό σημαίνει προέλαση του ΝΑΤΟ. Στην έρημο όλα είναι παράξενα σιωπηλά.

Ο ρωσικός στρατός είχε μόνο 120 άτομα στο Χαλέπι. Όσοι επέζησαν έχουν φύγει. Τι περιμένει λοιπόν τη Ρωσία; Το καλύτερο δυνατό σενάριο μεσοπρόθεσμα θα ήταν να επικεντρωθούμε στη Λατάκια. να διδάξει τους Σύρους στρατιώτες πώς να πολεμούν με τον ρωσικό τρόπο. και να τους κατευθύνει στο πώς να απελευθερώσουν σωστά τη χώρα τους.

Το άμεσο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε τις τρομερές συνέπειες της παροχής καταφυγίου σε δεκάδες χιλιάδες τρομοκράτες στο Μεγάλο Ιντλιμπιστάν το 2020.

Το επόμενο βήμα είναι να κατανοήσουμε πλήρως ότι εάν η Μόσχα διαπραγματευτεί ένα είδος Μινσκ-3 με το ΝΑΤΟ – κάτι που ουσιαστικά θα υποστήριζε ο Τραμπ – το Κιέβο θα γίνει Idlib 2.0. Και οι συμμορίες των Μπαντεριστών θα φροντίσουν να υπάρξει νέο – πεσμένο – Χαλέπι μέσα στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Η Παγκόσμια Πλειοψηφία θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση. Η επίθεση στο Greater Idiblistan είναι μέρος μιας πολύπλοκης, αλληλένδετης επιχείρησης – με το χάος να χρησιμοποιείται ως προτιμώμενο εργαλείο – με στόχο να αναποδογυρίσει τη Δυτική Ασία και να βάλει κυριολεκτικά φωτιά. Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να δώσει μετάσταση στον Πρώτο Πόλεμο των BRICS.

Πέπε Εσκομπάρ

πηγή: Strategic Culture Foundation

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Γεωργία ΗΠΑ ΝΑΤΟ ΡΟΗ

Οι δυτικές δυνάμεις προσπαθούν να «ουκρανοποιήσουν» τη Γεωργία

Ακτιβιστής στις 4.12.24 0

του Lucas Leiroz de Almeida *

Η Δύση επεμβαίνει ολοένα και περισσότερο στις εσωτερικές υποθέσεις της Γεωργίας. Σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν την προώθηση της διπλωματικής και ειρηνικής ατζέντας του Κοινοβουλίου, οι δυτικές χώρες χρηματοδοτούν εξαιρετικά βίαιες διαδηλώσεις, οι οποίες έχουν οδηγήσει σε σοβαρή κοινωνική κρίση. Η Δύση σκοπεύει ξεκάθαρα να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας και να εγκαθιδρύσει μια χούντα υπέρ του ΝΑΤΟ, όπως συνέβη στην Ουκρανία το 2014.

Η πρωτεύουσα της Γεωργίας, η Τιφλίδα , μοιάζει όλο και περισσότερο με σενάριο εμφυλίου πολέμου. Ριζοσπάστες ακτιβιστές επιτίθενται στην αστυνομία και προσπαθούν να καταστρέψουν κυβερνητικά κτίρια για να διαμαρτυρηθούν για τις πολιτικές του κόμματος του Γεωργιανού Ονείρου, το οποίο κέρδισε τις κοινοβουλευτικές εκλογές και εφάρμοσε μια σειρά από συντηρητικές και εθνικιστικές μεταρρυθμίσεις.

Το Γεωργιανό Όνειρο έχει κατηγορηθεί άδικα ότι είναι «φιλορωσικό» απλώς και μόνο επειδή έδινε προτεραιότητα στα γεωργιανά εθνικά συμφέροντα έναντι των δυτικών παρεμβατικών ατζέντηδων. Μεταξύ των βασικών μέτρων του Γεωργιανού Ονείρου είναι η επιβολή περιορισμών στο έργο ξένων ΜΚΟ, το πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ΕΕ έως το 2028 και η απαγόρευση των αντιρωσικών κυρώσεων που υποστηρίζονται από τη Δύση. Είναι σαφές ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι απογοητευμένοι από τη γεωργιανή πολιτική διοίκηση και κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να επιτρέψουν την αλλαγή καθεστώτος.

Η Δύση ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη Γεωργία επειδή η χώρα έχει βιώσει στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσική Ομοσπονδία στο παρελθόν. Η Δύση πιέζει για την Τιφλίδα να επαναλάβει τις εχθροπραξίες στις περιοχές της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, σε μια προσπάθεια να «ανακατακτήσει» τις αποσχισθείσες δημοκρατίες - κάτι που θα άνοιγε ένα δεύτερο μέτωπο στον πόλεμο αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, διευκολύνοντας έτσι τη δυτική στρατηγική. Παρά τη διεθνή πίεση, το Κοινοβούλιο αντιστάθηκε και απέφυγε να εμπλακεί σε οποιαδήποτε σύγκρουση, κερδίζοντας την έντονη καταδίκη του από τους φιλοδυτικούς λομπίστες που υποστηρίζουν τη γεωργιανή πολιτική αντιπολίτευση.

Συνοψίζοντας , το Γεωργιανό Όνειρο αρνήθηκε να ανοίξει ένα «δεύτερο μέτωπο» κατά της Ρωσίας το καλοκαίρι του 2023 για να υποστηρίξει την καταδικασμένη αντεπίθεση της Ουκρανίας, η οποία ήταν ασυγχώρητη από τη σκοπιά της Δύσης. Η γεωστρατηγική σημασία της Γεωργίας ενισχύθηκε και αφού η Δύση «έσκισε» την Αρμενία από τη «σφαίρα επιρροής» της Ρωσίας, αφού κατέστη απαραίτητη για την υλοποίηση των σχεδίων της σε αυτήν την περιοχή [του Καυκάσου]. Το γεωργιανό όνειρο, ωστόσο, είναι πολύ πατριωτικό για να γίνει η μαριονέτα τους, και γι' αυτό το θεωρούν πλέον εχθρό τους », σχολίασε ο Αμερικανός πολιτικός αναλυτής Andrew Korybko για αυτό το θέμα.

Ως αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, το δυτικό σχέδιο μιας έγχρωμης επανάστασης στη Γεωργία εντείνεται. Μαζικές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν από ειδικούς ταραχοποιούς που εργάζονταν για ξένες υπηρεσίες πληροφοριών, με αποτέλεσμα βίαιες διαδηλώσεις. Οι σημαίες και τα σύμβολα της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ είναι κοινά στους δρόμους και οι διαδηλωτές τραγουδούν συχνά ουκρανικούς εθνικιστικούς ύμνους και τραγούδια – δείχνοντας ξεκάθαρα την αληθινή ιδεολογία των Γεωργιανών αντιφρονούντων, καθώς και την ταυτότητα της διεθνούς υποστήριξής τους.

Όπως όλοι γνωρίζουν, ο κύριος ηγέτης της γεωργιανής αντιπολίτευσης είναι η γαλλικής καταγωγής πρόεδρος της χώρας, Salome Zourabishvili. Πρώην Γάλλος πρεσβευτής στην Τιφλίδα, ο Ζουραμπισβίλι έγινε Γεωργιανός πολίτης μετά την Έγχρωμη Επανάσταση του 2003, προτού γίνει πρόεδρος και ο κύριος υπέρ της ΕΕ λόμπι της χώρας. Η κ. Ζουραμπισβίλι αρνείται σήμερα να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στη Γεωργία και λέει ότι δεν θα παραιτηθεί στο τέλος της θητείας της.

Στη Γεωργία υπάρχει έντονη πόλωση μεταξύ του Ζουραμπισβίλι και του πρωθυπουργού Ιρακλί Κομπακζίτζε. Ενώ ο επικεφαλής του κοινοβουλίου υποστηρίζει κυριαρχικές και συντηρητικές πολιτικές, ο γεννημένος στη Γαλλία πρόεδρος είναι ο κύριος εκπρόσωπος των δυτικών συμφερόντων στη Γεωργία και είναι επί του παρόντος το κύριο δημόσιο πρόσωπο πίσω από τις ταραχές που απειλούν την εθνική ασφάλεια της χώρας.

« Είμαι τόσο περήφανος για σένα!» Είμαι περήφανος για τη Γεωργία! Επετεύχθη μια εθνική συμφωνία για το πιο κρίσιμο ζήτημα: κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει την ανεξαρτησία της Γεωργίας, κανείς δεν μπορεί να επιστρέψει τη Γεωργία στη Ρωσία και κανείς δεν μπορεί να στερήσει τη Γεωργία τη βούλησή της και το ευρωπαϊκό της μέλλον (…) Παραμένω ο πρόεδρος σας – δεν υπάρχει νόμιμο κοινοβούλιο και επομένως νόμιμες εκλογές ή εγκαίνια. Η εντολή μου συνεχίζεται. Είμαι μαζί σας και θα μείνω μαζί σας », ανέβασε στα social media της, επαινώντας τους εγκληματίες «διαδηλωτές» που επιτέθηκαν στην αστυνομία.

Τελικά, η Δύση θέλει ένα « Μαϊντάν για τη Γεωργία ». Ο στόχος είναι να «ουκρανοποιηθεί» η χώρα του Καυκάσου και να γίνει σύμμαχος στον πόλεμο αντιπροσώπων που διεξάγει το ΝΑΤΟ εναντίον της Μόσχας. Είναι πολύ νωρίς για να πούμε εάν η νόμιμη κυβέρνηση θα έχει αρκετή δύναμη για να αντισταθεί στην πίεση για πολύ, αλλά όποια και αν είναι η τελική έκβαση αυτής της κρίσης, η κατάσταση είναι πιθανό να επιδεινωθεί σημαντικά στο εγγύς μέλλον.

Πρωτότυπο άρθρο στα αγγλικά: Δυτικές δυνάμεις προσπαθούν να «ουκρανοποιήσουν» τη Γεωργία , InfoBrics, 2 Δεκεμβρίου 2024.

* Lucas Leiroz, μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων BRICS, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Ελλάδα Πλημμύρες Ρόδος ΡΟΗ facebook

ΡΟΔΟΣ : Δύο όψεις...

Ακτιβιστής στις 4.12.24 0

Konstantinos Mpourxas

Η φετινή ήταν μια χρονιά - ρεκόρ για τον τουρισμό στη Ρόδο. Πάνω από 3,5 εκατ. τουρίστες είχαν επισκεφτεί το νησί μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη, περισσότεροι κατά 14% σε σχέση με πέρυσι. Το λιμάνι της Ρόδου προσέγγισαν 264 κρουαζιερόπλοια με πάνω από 350.000 επιβάτες. Άλλα 88 αναμένονταν μέχρι το τέλος Δεκέμβρη.
«Καταρρίπτει όλα πλέον τα ρεκόρ η φετινή τουριστική χρονιά για το σμαραγδένιο νησί μας!», πανηγυρίζει η δημοτική αρχή και διαφημίζει τις «επιδόσεις» κράτους και Τοπικής Διοίκησης: «Στο εξαιρετικό αυτό αποτέλεσμα συνέβαλαν τα μέγιστα όλοι οι εμπλεκόμενοι με τον Τουρισμό φορείς και φυσικά ο δήμος Ρόδου, με την τουριστική πολιτική και στρατηγική που ακολούθησε από την αρχή της χρονιάς».
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ η Ρόδος κρατάει τα πρωτεία και στις εισπράξεις, με 1,3 δισ. ευρώ έσοδα από τον Τουρισμό, ποσό ίσο με το 6,5% των τουριστικών εσόδων της χώρας και το 1/3 του Νότιου Αιγαίου. Στο νησί λειτουργούν πάνω από 65 πεντάστερα ξενοδοχεία - πολλά από τα οποία ανήκουν σε παγκόσμιες αλυσίδες - με περισσότερες από 46.000 κλίνες.
Αυτή είναι η μια πλευρά, η «βιτρίνα» του νησιού. Την άλλη τη βλέπουμε με οργή αυτές τις μέρες, με τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε στη Ρόδο - και σε πολλές ακόμα περιοχές - μια κακοκαιρία καθόλου «αιφνιδιαστική», αφού την είχαν προβλέψει οι μετεωρολόγοι και προειδοποιούσαν για τις συνέπειές της.
Κι όμως... Ο λαός βρέθηκε για μια ακόμα φορά απροστάτευτος στο πέρασμά της, με αποτέλεσμα περιοχές όπως η Λήμνος, η Ρόδος, η Χαλκιδική και άλλες να θυμίζουν ...Θεσσαλία μετά τον «Ντάνιελ». Το «σμαραγδένιο νησί» από ψηλά μοιάζει με απέραντο βούρκο.
Οι δύο αυτές εικόνες της Ρόδου αντανακλούν τις μεγάλες αντιφάσεις στην ανάπτυξη του νησιού και συνολικά της χώρας. Της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που έχει ως κριτήριο και προτεραιότητα τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, σε βάρος των αναγκών της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.
«Το Α και το Ω» της πολιτικής κυβέρνησης, κράτους και Τοπικής Διοίκησης είναι η ανάπτυξη του Τουρισμού στη Ρόδο και μάλιστα για τα υψηλά εισοδήματα. Σε αυτό εστιάζει ο στρατηγικός τους σχεδιασμός, εκεί επενδύεται το μεγαλύτερο μέρος της κρατικής και ευρωπαϊκής χρηματοδότησης.
Μόνο για την αναβάθμιση της μαρίνας της Ρόδου «τρέχουν» αυτήν τη στιγμή σχέδια και χρηματοδοτήσεις ύψους περίπου 10 εκατ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης! Στον αντίποδα, υποδομές και έργα αναγκαία για την προστασία του λαού και της περιουσίας του είτε βρίσκονται στα αζήτητα, λόγω κόστους και μη ανταποδοτικότητας για το κεφάλαιο, είτε είναι αποσπασματικά και άρα αναποτελεσματικά, ειδικά όταν τα φαινόμενα είναι έντονα.
Υπάρχουν και παραδείγματα όπου η ανάπτυξη του Τουρισμού υπονομεύει άμεσα την ασφάλεια των κατοίκων από φυσικές καταστροφές: Παλιές υποδομές (γέφυρες, δρόμοι κ.λπ.) επιβαρύνονται και καταρρέουν με την πρώτη μεγάλη νεροποντή, ρέματα μπαζώνονται για να γίνουν τουριστικά καταλύματα, ο αιγιαλός κλείνει «και με τον νόμο» για να παραδοθεί στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, κ.ά.
Πέρα από τη σημερινή και όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, η Τοπική Διοίκηση έχει τεράστια ευθύνη γι' αυτήν την εξέλιξη.
Όσο κι αν προσπαθούν δήμαρχοι και περιφερειάρχες «να βγάλουν την ουρά τους απέξω», το έγκλημα έχει και τη δική τους υπογραφή. Γιατί στήριξαν και στηρίζουν την πολιτική που βάζει «στο πάνω ράφι» τα κέρδη μιας χούφτας τουριστικών και άλλων ομίλων, ενώ πετάει στα ...ληγμένα τις ανάγκες για σύγχρονη πρόληψη και προστασία του λαού.
Το επιβεβαίωσε και η μεγάλη φωτιά πέρυσι το καλοκαίρι, που έκανε παρανάλωμα του πυρός μεγάλες δασικές εκτάσεις και έβαλε σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή κατοίκων και τουριστών.
Αυτή η πολιτική υπονομεύει τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά και να περιοριστούν οι συνέπειες από τα φυσικά φαινόμενα. Και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από βολικά άλλοθι όπως η «κλιματική αλλαγή», που έχει γίνει καραμέλα στο στόμα υπουργών και παραγόντων της Τοπικής Διοίκησης.
Το πραγματικό δίλημμα, «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», επανέρχεται με κάθε αφορμή. Και θα παραμένει αμείλικτο για τον λαό, όσο κριτήριο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας είναι τα κέρδη μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων. Εκεί πρέπει να στοχεύσουν ακόμα πιο αποφασιστικά η οργάνωση, ο αγώνας και η αντεπίθεση του λαού, δυναμώνοντας σήμερα την πάλη για σύγχρονα έργα, σχέδια και υποδομές προστασίας από τα φυσικά φαινόμενα, με κρατική ευθύνη και χρηματοδότηση.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Εθνικά θέματα Ισραήλ Κωνσταντακόπουλος Μέση Ανατολή ΡΟΗ Συρία Τουρκία

Συμμαχία Τουρκίας, Ισραήλ και Ουκρανίας κατά Συρίας. Τα ανταλλάγματα ΗΠΑ προς Άγκυρα

Ακτιβιστής στις 3.12.24 0

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Λίγες μέρες μετά τη σύναψη εκεχειρίας στον Λίβανο, αν υποθέσουμε ότι πρόκειται όντως περί εκεχειρίας και ενώ συνεχίζεται, προσλαμβάνοντας όλο και πιο άγριες μορφές, η γενοκτονία των Παλαιστινίων, μια νέα φωτιά πολέμου άναψε στη Μέση Ανατολή.

Στις 18 Νοεμβρίου ο αρχηγός της Ισραηλινής υπηρεσίας κατασκοπείας Σιν Μπετ πραγματοποίησε μυστική συνάντηση με την ηγεσία της τουρκικής ΜΙΤ. Στις 25 Νοεμβρίου ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Ρούτε συναντήθηκε με τον Ταγίπ Ερντογάν. Στις 26 Νοεμβρίου, τρομοκράτες της ISIS και της Αλ Κάιντα πραγματοποίησαν μεγάλη αιφνιδιαστική επίθεση κατά της Συρίας, που συνεχίζεται καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές.

Η επίθεση αυτή θα ήταν αδύνατο να γίνει χωρίς την υποστήριξη της Τουρκίας, αφού η μόνη πρόσβαση των Ισλαμιστών ανταρτών της Συρίας προς τον έξω κόσμο είναι μέσω Τουρκίας. Η χρηματοδότησή τους από ορισμένες αραβικές χώρες διοχετεύεται μέσω Τουρκίας και μέσω Τουρκίας επίσης εξοπλίζονται. Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων AFP οι μαχητές της συνδεόμενης με την Αl-Qaeda οργάνωση Hayat Tahrir al-Sham (HTS) δρουν στο Χαλέπι υπό τις διαταγές της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας. Κατά τη συνήθως καλά πληροφορημένη ρωσική Izvestia, την επίθεση των τζιχαντιστών στο Χαλέπι συντόνισαν οι τουρκικές, ουκρανικές και γαλλικές υπηρεσίες, με την υποστήριξη των Ισραηλινών και την έγκριση των Αμερικανών. Σχεδιαζόταν εδώ και δύο μήνες και επρόκειτο να εκδηλωθεί τον Μάρτιο, αλλά οι εξελίξεις στον Λίβανο την επιτάχυναν.

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι και γιατί συμβαίνει τώρα στη Συρία αν δεν εντάξουμε τη σύγκρουση στο γενικότερο πλαίσιο εντός του οποίου διεξάγεται.

Η Συρία συνδέει τον Λίβανο με το Ιράκ και το Ιράν και είναι χώρα κλειδί, το γεωγραφικό κέντρο του «Άξονα της Αντίστασης» στη Μέση Ανατολή. Τυχόν νίκη των συγκεκριμένων Ισλαμιστών και ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, θα σήμαινε μια πολύ μεγάλη στρατηγική νίκη του άξονα Ισραήλ και ΗΠΑ επί του «Άξονα της Αντίστασης». Η Χεζμπολάχ θα βρισκόταν εντελώς απομονωμένη στον Λίβανο και το Ιράν πολύ πιο τρωτό σε επίθεση εναντίον του.

Η πολεμική επιχείρηση του Ισραήλ στον Λίβανο προετοίμασε τη σημερινή επιδρομή των τζιχαντιστών στη Συρία, υποχρεώνοντας τη Χεζμπολάχ να αποσύρει από τη χώρα αυτή τις πολύ αξιόμαχες δυνάμεις της. Επιπλέον, το Ισραήλ συνέχισε το τελευταίο διάστημα τους διαρκείς βομβαρδισμούς κατά της Συρίας. Σημειωτέον ότι οι ισλαμιστές της Αλ Κάιντα και του ISIS είναι αρκετά παράδοξοι ως ισλαμιστές, με δεδομένο ότι επιτίθενται κυρίως εναντίον άλλων μουσουλμάνων και ποτέ κατά του εβραϊκού κράτους, ενώ και αρκετές από τις επιθέσεις τους στη Δύση μοιάζουν πολύ ύποπτες ως προς τις πραγματικές τους επιδιώξεις. Πολλά έχουν γραφεί για τον ρόλο των Αμερικανικών, Βρετανικών, Τουρκικών και Ισραηλινών υπηρεσιών και τους δεσμούς που ανέπτυξαν με τους τζιχαντιστές στην αρχική φάση δημιουργίας και ανάπτυξης του ISIS, προτού η ίδια η Δύση τρομάξει και αρχίσει να τους καταπολεμά. Το Ισραήλ περιέθαλψε τραυματίες μαχητές του ISIS στα νοσοκομεία του για «ανθρωπιστικούς λόγους» (!!!), όπως ισχυρίστηκε πρώην αρχηγός της Μοσάντ. Κατά τον Εφρέμ Ινμπάρ, επικεφαλής του Ισραηλινού Ινστιτούτου Ειρήνης (sic) Μπεγκίν Σαντάτ και έναν από τους θεωρητικούς του ισραηλινού «Διαρκούς Πολέμου»: «Η Δύση πρέπει να αποδυναμώσει περαιτέρω το Ισλαμικό Κράτος, όχι όμως και να το καταστρέψει…Το να αφήνουμε κακούς ανθρώπους να σκοτώνουν κακούς ανθρώπους ακούγεται πολύ κυνικό, αλλά είναι χρήσιμο, ακόμα και ηθικό να το κάνουμε, αν κρατάει απασχολημένους τους κακούς ανθρώπους και λιγότερο ικανούς να βλάψουν τους καλούς. Επιπλέον, η αστάθεια και οι κρίσεις, μερικές φορές περιέχουν φορείς θετικών αλλαγών».

Εκτός από γεωγραφικό κέντρο του Άξονα της Αντίστασης, η Συρία είναι κρίσιμης σημασίας σύμμαχος της Ρωσίας που διαθέτει στη Λατάκεια τη μόνη ναυτική βάση της στη Μεσόγειο. Η επίθεση των τζιχαντιστών στη Συρία συμπίπτει με γενικότερη ταυτόχρονη δυτική επίθεση από πολλές πλευρές κατά της Ρωσίας και των ρωσικών συμφερόντων (σε Ουκρανία, Μολδαβία, Γεωργία αλλά και Κύπρο). Τυχόν «απώλεια» της Συρίας θα ήταν καταστροφική για ζωτικά ρωσικά συμφέροντα.

Εκτός από το backing της Τουρκίας, οι ισλαμιστές αντάρτες είχαν εκπαίδευση και τεχνική υποστήριξη από τις ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες και ειδικές δυνάμεις, που έσπευσαν να πανηγυρίσουν για τον ρόλο τους, πιθανώς θέλοντας να αποδείξουν την αξία τους ως δύναμης κρούσης της «συλλογικής Δύσης» οπουδήποτε στον πλανήτη. Καλά πληροφορημένες πηγές εκτιμούν ότι είναι επίσης και στο κέντρο των προσπαθειών να φτιαχτεί ένα νέο Gladio στη Δύση.

Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό, ότι παρά τις προσπάθειες του Ισραήλ να εμφανισθεί ως φίλος της Ρωσίας, γίνεται ακόμα μια φορά σαφής η στρατηγική ενότητα των πολέμων που έχει εξαπολύσει η «συλλογική Δύση» σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή.

Ειρήσθω εν παρόδω, η Συρία των Άσαντ ήταν στο παρελθόν πολύ σημαντικός σύμμαχος της Ελλάδας και της Κύπρου, ο δε πατήρ Άσαντ είχε δηλώσει ότι επίθεση κατά της Ελλάδας θα θεωρηθεί επίθεση κατά της Συρίας, ενώ είχε συνομολογήσει με τον υπουργό Άμυνας Γεράσιμο Αρσένη συμφωνία μεταστάθμευσης ελληνικών αεροσκαφών που θα επιχειρούσαν στην Κύπρο, συμφωνία που υπονομεύτηκε στη συνέχεια και δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Εν συνεχεία βέβαια η τυφλή πρόσδεση Αθήνας και Λευκωσίας στις εντολές που έπαιρναν από την Ουάσιγκτον και η τυφλή πρόσδεσή τους στο άρμα του Ισραήλ, κατέστρεψε τις ελληνοσυριακές και κυπροσυριακές σχέσεις, αφαιρώντας στρατηγικό πλεονέκτημα από Ελλάδα και Κύπρο. Παραμένει βέβαια, όπως και σε όλο τον αραβικό κόσμο, ένα μεγάλο ρεύμα συμπάθειας προς την Ελλάδα, με βαθιές ρίζες στην ιστορία, που προσπαθούμε όμως κι αυτό να το καταστρέψουμε όσο είναι δυνατό.

Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι γιατί ο Ερντογάν ανέτρεψε (για πολλοστή φορά) την πολιτική του έναντι της Συρίας, γιατί βοηθάει το Ισραήλ και γιατί διακινδυνεύει τις σχέσεις του με τη Ρωσία.

Πιθανώς είναι το αποτέλεσμα και απειλών που δέχεται, σχετικά με το κουρδικό, αλλά και αναμονής πλεονεκτημάτων από μια επαναπροσέγγιση με την άξονα ΗΠΑ και Ισραήλ. Ήδη, όπως δήλωσε ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας Γιασάρ Γκιουλέρ, οι Αμερικανοί δεν έχουν πλέον αντιρρήσεις για το θέμα των S400. Μόλις δοθεί η εντολή, οι S400 μπορούν, εντός 12 ωρών, να εγκατασταθούν στις περιοχές τους και να είναι έτοιμη για χρήση.

Ο Ερντογάν τα έχει κάνει αυτά και στο παρελθόν, καταρρίπτοντας το ρωσικό αεροσκάφος και μετά προσεγγίζοντας τη Ρωσία, ενώ και με τον Άσαντ έχει μεταβάλλει άρδην την πολιτική του τέσσερις φορές (μαζί με την τελευταία), χωρίς να υποστεί συνέπειες. Ίσως πιστεύει ότι μπορεί να συνεχίζει τέτοιες πρακτικές χωρίς να καταβάλλει κόστος, ιδίως καθώς η Μόσχα έχει συγκεντρώσει τις δυνάμεις της στο ουκρανικό.

Ίσως πιστεύει ότι θα διαπραγματευθεί από καλύτερες θέσεις με τη Ρωσία, που θα αναγκαστεί να ζητήσει τη συνδρομή του για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στη Συρία.

Μόνο που μπορεί να έχει δίκιο, μπορεί όμως να κάνει και λάθος εκτίμηση. Η Ρωσία δεν έχει κανένα περιθώριο να υποστεί στρατηγική ήττα ούτε στη Συρία, ούτε στο Ιράν. Και το πολιτικό κεφάλαιο που ο Τούρκος Πρόεδρος συσσώρευσε με την έντονη αντίθεσή του στις γενοκτονικές πρακτικές του Ισραήλ θα κινδυνεύσει επίσης να εξανεμισθεί καθώς γίνεται αντιληπτός ως συνδράμων το Ισραήλ κατά της Συρίας.

Είναι πολύ νωρίς για να κάνουμε ασφαλείς προβλέψεις για τη συνέχεια της συριακής κρίσης. Ούτε γνωρίζουμε τι μπορεί να έχει συμφωνηθεί μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ και για τη Μέση Ανατολή (ίσως όμως και για Ελλάδα και Κύπρο).

Το βέβαιο είναι ότι η θεωρητική δικαιολόγηση όλης της εξωτερικής πολιτικής Ελλάδας και Κύπρου των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, δηλαδή ότι η Τουρκία βρίσκεται σε ασυμφιλίωτη αντίθεση με το Ισραήλ και ότι επομένως εμείς ισχυροποιούμαστε αν κάνουμε ότι μας λένε οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί και διακόψουμε κάθε σχέση με οποιονδήποτε αντίπαλό τους, μια πολιτική που ήδη έχει προκαλέσει αρκετές καταστροφές για τα ελληνικά συμφέροντα και μας κατέστησε άβουλους δορυφόρους, «χρήσιμους ηλίθιους» αυτών των δυνάμεων καταρρέει πανηγυρικά, προτού καν το ταμείο βγάλει τον τελικό λογαριασμό για το Αιγαίο και την Κύπρο!

Σε ποιόν άραγε θα στηριχτούμε αύριο για να αποκρούσουμε τυχόν συνδυασμένες δυτικές και τουρκικές πιέσεις;

Και γιατί εμείς, δύο μικρές και τόσο προβληματικές χώρες, εμπλεκόμαστε με πολλούς και διάφορους, άμεσους και έμμεσους τρόπους, και ιδίως με την πολιτική μας στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, σε μια παγκόσμια σύγκρουση που κινδυνεύει να μας κάνει παρανάλωμα, αντί να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μείνουμε έξω από αυτή;

Πηγή: kosmodromio.gr

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Γεωπολιτικά ΗΠΑ Κίνα Πολεμικές ειδήσεις ΡΟΗ Ρωσία

Ο Τραμπ θα μπορούσε να δεχτεί Oreshnik για την Ουκρανία πριν ακόμη φτάσει στην Κίνα

Ακτιβιστής στις 28.11.24 1

του Πέπε Εσκομπάρ * / reseauinternational.net

Με το Oreshnik να μπαίνει στη σκηνή, όπου ο Ηγεμόνας επιχειρεί να παρενοχλήσει την Κίνα, θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τη Ρωσία.

Όταν πρόκειται για ρωσικά όπλα αιχμής, αυτό που ο ανεκτίμητης αξίας Ray McGovern ορίζει ως MICIMATT - ολόκληρο το σύμπλεγμα των Ηγεμονών - φαίνεται να βρίσκεται σε αέναη λήθη.

Δεν είχαν ιδέα για το Kalibr, το Sarmat, το Kinjal, το Zircon ή το Avangard πριν παρουσιαστούν. Δεν είχαν ιδέα για την ύπαρξη του Oreshnik ("Hazel") μέχρι την επίσημη προειδοποίηση 30 λεπτών που έδωσαν οι Ρώσοι ότι επρόκειτο να πραγματοποιηθεί δοκιμή πυραύλου και ότι δεν ήταν πυρηνική. Οι Αμερικανοί υπέθεσαν ότι αυτή ήταν μια άλλη δοκιμή βαλλιστικού πυραύλου, όπως συμβαίνει τακτικά κοντά στην Αρκτική.

Ακόμη και ο πρόεδρος Πούτιν δεν ήξερε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι ο Oreshnik ήταν έτοιμος για το κοντινό του πλάνο. Και ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Πεσκόφ επιβεβαίωσε ότι μόνο ένας πολύ στενός κύκλος γνώριζε την ύπαρξη του Oreshnik.

Εν ολίγοις, το MICIMATT βλέπει μόνο αυτό που δείχνει η Ρωσία – και πότε συμβαίνει. Αυτός είναι ένας όρκος στεγανής μυστικότητας που διαποτίζει το ρωσικό στρατιωτικό συγκρότημα – το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι μια τεράστια κρατικοποιημένη κρατική επιχείρηση, με ορισμένα ιδιωτικά στοιχεία.

Στην πράξη, η ρωσική κυβέρνηση έχει έτσι καλύτερη μηχανική, καλύτερη φυσική, καλύτερα μαθηματικά και καλύτερα πρακτικά και τελικά αποτελέσματα από οτιδήποτε γίνεται μέσω της αυτοδικαιωμένης συλλογικής Δύσης.

Το Oreshnik – ένα σύστημα κινητικών όπλων – αλλάζει το παιχνίδι στη στρατιωτική τεχνολογία και τον πόλεμο με περισσότερους από έναν τρόπους: στην πραγματικότητα, αρκετούς. Η απλή φυσική μας λέει ότι με το συνδυασμό αρκετής κινητικής δύναμης και μάζας, είναι εγγυημένη η συνολική καταστροφή, συγκρίσιμη με αυτή ενός πυρηνικού όπλου χαμηλής έως μέσης ισχύος. Το πρόσθετο πλεονέκτημα είναι ότι δεν υπάρχει ακτινοβολία.

Ο Oreshnik είναι ένας βαλλιστικός πύραυλος μέσου βεληνεκούς (IRBM), υπό ανάπτυξη από τη Ρωσία (μαζί με άλλα συστήματα) ακόμη και πριν το Trump 1.0 αποσύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες από τη Συνθήκη INF το 2019.

Ορισμένες συνοπτικές αναλύσεις έχουν επισημάνει τον τρόπο με τον οποίο το Oreshnik μπορεί να ενσωματωθεί σε μη πυρηνικούς (τα πλάγιους χαρακτήρες μου) διηπειρωτικούς πυραύλους . Οι Ρώσοι είναι πολύ διπλωματικοί, χωρίς να επισημαίνουν ότι εάν το Oreshnik εκτοξευτεί από τη ρωσική Άπω Ανατολή, μπορεί εύκολα να φτάσει στα περισσότερα γεωγραφικά πλάτη στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Επιπλέον, η εφαρμογή της τεχνολογίας Oreshnik σε τακτικούς πυραύλους –ο Πούτιν είπε στα τέλη της περασμένης εβδομάδας ότι αυτό ήταν ήδη έτσι– αλλάζει επίσης ολόκληρο τον τακτικό τομέα.

Το νέο παιχνίδι στην πόλη είναι ότι η Ρωσία είναι σε θέση να ρίχνει κινητικά όπλα εξαιρετικά υψηλής ταχύτητας κυριολεκτικά οπουδήποτε στον κόσμο – αφού προειδοποιήσει τους πολίτες να εγκαταλείψουν την περιοχή γύρω από τους στόχους. Και δεν υπάρχει καμία απολύτως άμυνα εναντίον αυτών των όπλων πουθενά.
Πουθενά να τρέξεις, πουθενά να κρυφτείς

Είναι απολύτως προβλέψιμο ότι ο ξύπνιος, αλαζονικός/αδαής MICIMATT, μαζί με το ΝΑΤΟ και ολόκληρη τη συλλογική πλύση εγκεφάλου της Δύσης απλά δεν έχουν ιδέα τι τους χτύπησε, φαινομενικά από το πουθενά.

Εν ολίγοις: ένα σύστημα με την καταστροφική δύναμη ενός τακτικού πυρηνικού όπλου, αλλά την ακρίβεια μιας σφαίρας ελεύθερου σκοπευτή υψηλού επιπέδου.

Έτσι, τα αεροπλανοφόρα πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που επιπλέουν σαν πάπιες, η Αυτοκρατορία με περισσότερες από 800 βάσεις, οι υπόγειες αποθήκες, οι πλατφόρμες εκτόξευσης ICBM, τα ναυπηγεία, για να μην αναφέρουμε την έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, τη βάση Aegis Ashore στο Redzikowo (Πολωνία), το Κέντρο Κοινής Δύναμης του ΝΑΤΟ στην Ολλανδία, τη Νότια Διοίκηση του ΝΑΤΟ στη Νάπολη, όλα αυτά τα εξαιρετικά ακριβά περιουσιακά στοιχεία είναι η νόμιμη λεία των μη πυρηνικών Oreshnik ικανών να τους μετατρέψουν σε σκόνη αστραπιαία αφού πέταξαν για λίγα μόνο λεπτά με ταχύτητα πάνω από 10 Mach.

Σήμερα όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι το Oreshnik μπορεί να φτάσει στο Βερολίνο σε 11 λεπτά και στο Λονδίνο σε 19 λεπτά. Ομοίως, εκτοξευόμενο από τη νότια Ρωσία, το Oreshnik μπορεί να φτάσει στην αμερικανική αεροπορική βάση στο Κατάρ σε 13 λεπτά. Εκτοξεύτηκε από την Καμτσάτκα, στην Άπω Ανατολή, μπορεί να φτάσει στο Γκουάμ σε 22 λεπτά. και εκτοξεύεται από την Chukotka, μπορεί να φτάσει στα σιλό Minuteman III στη Μοντάνα σε 23 λεπτά.

Για να παραθέσω την επική επιτυχία της Motown της δεκαετίας του 1960, " Πουθενά να τρέχεις , μωρό μου, πουθενά να κρυφτείς".

Η κραυγαλέα απόδειξη ότι το MICIMATT και το ΝΑΤΟ δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα για το τι τους χτύπησε –και θα τους χτυπήσει ξανά– είναι η τρέλα κλιμάκωσης που ισχύει ακόμη και αφού οι κεφαλές του Oreshnik τους εκτόξευσαν σε ένα εργοστάσιο πυραύλων στο Dnepropetrovsk. Και ακόμη και αφού η Μόσχα κατέστησε σαφές ότι δεν χρειαζόταν πυρηνικά όπλα για να χτυπήσει οτιδήποτε ήθελε, οπουδήποτε στη Γη.

Το MICIMATT και το ΝΑΤΟ, μαζί, πυροβόλησαν δύο φορές την ATACMS εναντίον του Κουρσκ. εκτόξευσαν ένα δοκιμαστικό μπαλόνι δημοσίων σχέσεων σχετικά με την αυτοκτονική πιθανότητα αποστολής πυρηνικών όπλων στο Κίεβο. Το ΝΑΤΟ έχει προειδοποιήσει τις εταιρείες να εισέλθουν σε «σενάριο πολέμου». Ο ναύαρχος της πολυθρόνας του ΝΑΤΟ, ναύαρχος Rob Bauer, μια ολλανδική μη οντότητα, υποστήριξε τον προληπτικό βομβαρδισμό της Ρωσίας. Ο Μικρός Βασιλιάς στη Γαλλία και ο απαίσιος Βρετανός Πρωθυπουργός ξεκίνησαν ξανά το παιχνίδι των «αναπτύξεων στρατευμάτων» στην Ουκρανία (ο Στάρμερ στη συνέχεια υπαναχώρησε). και τελικά, η κυβέρνηση του Liverwurst της Γερμανίας άρχισε να καταρτίζει σχέδια για τη χρήση σταθμών του μετρό ως καταφύγια αεροπορικών επιδρομών.

Όλη αυτή η παράνοια της αναρρίχησης ακούγεται σαν ένα σωρό παιδιά να παίζουν στη βρώμικη αμμουδιά τους. Γιατί, για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, είναι η Ρωσία που κυριαρχεί πλέον στο παιχνίδι της κλιμάκωσης.
Είναι δύσκολο να σπάσει ο δεσμός μεταξύ Ρωσίας και Κίνας

Και αυτό μας φέρνει στο Trump 2.0.

Το βαθύ κράτος έχει ήδη βάλει στο στόχαστρο τον Τραμπ με έναν φαύλο πόλεμο – μια de facto προληπτική καταπολέμηση της εξέγερσης, προτού καν επιχειρήσει να κάνει οτιδήποτε πρακτικό σχετικά με την κατάρρευση του Ουκρανικού Έργου του ΝΑΤΟ.

Η ιδανική του έξοδος μπορεί να είναι μια έξοδος τύπου Αφγανιστάν, αφήνοντας όλα τα μελλοντικά βάρη σε ένα καλάθι τσιουάουα του ΝΑΤΟ. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί.

Ο Andrey Sushentsov είναι Διευθυντής Προγράμματος στο Valdai Club και Κοσμήτορας της Σχολής Διεθνών Σχέσεων στο MGIMO. Είναι ένας από τους καλύτερους Ρώσους αναλυτές. Ο Σουσέντσοφ αποκάλυψε αυτό το στολίδι στο TASS , μεταξύ άλλων:

« Ο Τραμπ σχεδιάζει να τερματίσει την κρίση στην Ουκρανία όχι από συμπάθεια προς τη Ρωσία, αλλά επειδή αναγνωρίζει ότι η Ουκρανία δεν έχει ρεαλιστικές πιθανότητες να κερδίσει. Στόχος της είναι να διατηρήσει την Ουκρανία ως εργαλείο για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, εστιάζοντας στο πάγωμα της σύγκρουσης αντί στην επίλυσή της. Επομένως, υπό τον Τραμπ, η μακροπρόθεσμη στρατηγική για την αντιμετώπιση της Ρωσίας θα παραμείνει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να επωφελούνται από την κρίση της Ουκρανίας, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση είναι στην εξουσία ».

Ο Σουσέντσοφ αναγνωρίζει πλήρως πώς « το αμερικανικό κρατικό σύστημα είναι μια αδρανειακή δομή που αντιστέκεται σε αποφάσεις που θεωρεί αντίθετες με τα αμερικανικά συμφέροντα, επομένως δεν θα πραγματοποιηθούν όλες οι ιδέες του Τραμπ ».

Αυτή είναι μόνο μια γραφική απεικόνιση, μεταξύ άλλων, του γεγονότος ότι η Μόσχα δεν έχει αυταπάτες για το Trump 2.0. Οι όροι του Πούτιν για μια προσπάθεια επίλυσης του ουκρανικού αινίγματος είναι γνωστοί τουλάχιστον από τον Ιούνιο: πλήρης αποχώρηση του Κιέβου από το Ντονμπάς και τη Νοβοροσίγια. Όχι Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. τέλος όλων των περισσότερων από 15.000 δυτικών κυρώσεων. και μια αδέσμευτη και απαλλαγμένη από πυρηνικά Ουκρανία.

Αυτό είναι όλο. Όλα είναι αδιαπραγμάτευτα, διαφορετικά ο πόλεμος θα συνεχιστεί στα πεδία των μαχών, όπως επιθυμεί η Ρωσία, μέχρι την ολική παράδοση της Ουκρανίας.

Προφανώς, τα Five Eyes – στην πραγματικότητα μόνο 2 (ΗΠΑ – Η.Β.) – συν τη σατανική Γαλλία, δίπλα-δίπλα με τα πιο ισχυρά σιλό στο βαθύ κράτος θα συνεχίσουν να αναγκάζουν τον Τραμπ να ξαναρχίσει το έργο της Ουκρανίας, το οποίο είναι ουσιαστικό μέρος του ήθος των Forever Wars.

Το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να αποσπάσει την προσοχή από το πρότζεκτ της Ουκρανίας φιλοξενώντας τους ψυχοπαθολογικούς γενοκτονούς της Παλαιάς Διαθήκης στο Τελ Αβίβ, καθώς και την αρμάδα Sio-Con στην Ουάσιγκτον, στην εμμονή τους να αναγκάσουν την Ουάσιγκτον να διεξαγάγει τον πόλεμο εναντίον του Ιράν. Αυτή είναι μια μικρή αλλαγή στο επίκεντρο του Forever Wars.

Η Τεχεράνη όχι μόνο εξάγει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς της στην Κίνα, αλλά είναι ένας απολύτως απαραίτητος κόμβος του Διεθνούς Διαδρόμου Μεταφορών Βορρά-Νότου (INSTC) καθώς και της Πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI). δηλαδή άξονες Βορρά-Νότου και Ανατολής-Δύσης που διασχίζουν την Ευρασία.

Αυτός θα ήταν ο πραγματικός πόλεμος της επιλογής – ταυτόχρονα εναντίον των τριών BRICS (Ρωσία, Κίνα, Ιράν). Άλλωστε, η αμερικανική άρχουσα τάξη έχει ήδη επενδύσει σε έναν υβριδικό πόλεμο μέχρι θανάτου κατά των BRICS.

Ωστόσο, το Trump 2.0/Κίνα πρόσωπο με πρόσωπο θα είναι ο άξονας της εξωτερικής πολιτικής του Ηγεμόνα από τις 20 Ιανουαρίου. Σχεδόν όλοι οι διορισμένοι του Τραμπ – ανεξάρτητα από το πόσο άστοχοι – πιστεύουν ότι είναι δυνατό να διαλυθεί η συνολική στρατηγική εταιρική σχέση Ρωσίας-Κίνας και να αποτραπεί η Κίνα από το να αγοράζει ενέργεια από το Ιράν.

Θα υπάρξουν προσπάθειες διακοπής των θαλάσσιων οδών και των γραμμών ανεφοδιασμού – από τους Θαλάσσιους Δρόμους Μεταξιού στο χείλος του Ινδικού Ωκεανού έως τη Βόρεια Θαλάσσια Οδό μέσω της Αρκτικής, συμπεριλαμβανομένων πιθανών ψευδών σημαιών κατά μήκος του INSTC.

Αλλά με την είσοδο των Oreshnik, όπου ο Ηγεμόνας προσπαθεί να παρενοχλήσει την Κίνα, θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τη Ρωσία. Ως εκ τούτου, ο πειρασμός να τερματιστεί το σχέδιο της Ουκρανίας και η καταπάτηση του ΝΑΤΟ στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας θα είναι πάντα παρόν στο μυαλό του Τραμπ, ως μέρος ενός συνδρόμου "παραπλάνησης της Ρωσίας για να υπονομεύσει την Κίνα".

Το πρόβλημα για τον Ηγεμόνα είναι ότι οι αλληλένδετες στρατηγικές συνεργασίες BRICS/SCO Ρωσίας-Κίνας-Ιράν έχουν άλλες ιδέες – κινητικές.

* O Πέπε Εσκομπάρ είναι Βραζιλιάνος δημοσιογράφος και γεωπολιτικός αναλυτής. Η στήλη του «The Roving Eye» για τους Asia Times συζητά τακτικά τον πολυεθνικό «ανταγωνισμό για κυριαρχία στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία».

πηγή: Strategic Culture Foundation

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου