Articles by "Αφγανιστάν"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αφγανιστάν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0


Οι Ταλιμπάν φέρονται να αποκεφάλισαν μια νεαρή παίκτρια του βόλεϊ στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια δημοσίευσαν φωτογραφίες του πτώματος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η Μαχτζαμπίν Χακίμι, ένα ανερχόμενο αστέρι του βόλεϊ στην Καμπούλ, «σφαγιάστηκε από τους τζιχαντιστές νωρίτερα αυτόν τον μήνα», όπως δήλωσε ο προπονητής της γυναίκας σε συνέντευξή στην «The Persian Independent».

Ο θάνατος της νεαρής έγινε πρόσφατα γνωστός καθώς οι Ταλιμπάν είχαν απειλήσει την οικογένεια και όσους άλλους γνώριζαν ώστε να μη βγει το όλο θέμα στη δημοσιότητα. Ωστόσο, αφού εμφανίστηκαν αποκαρδιωτικές εικόνες της κοπέλας στο διαδίκτυο, ο προπονητής αποφάσισε ότι έπρεπε να μιλήσει.

«Όλες οι παίκτριες της ομάδας βόλεϊ βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση, είναι απεγνωσμένες και φοβούνται», είπε.

Σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο που έχει επιβληθεί στη χώρα, οι γυναίκες απαγορεύεται να αθλούνται, να μορφώνονται ή να εργάζονται.

Στο μεταξύ, αντικρουόμενες αναφορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανέφεραν ότι η Μαχτζαμπίν σκοτώθηκε μυστηριωδώς μια εβδομάδα πριν από την κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν, με πιστοποιητικό θανάτου που υποτίθεται ότι έδειχνε την ημερομηνία του θανάτου της τον Αύγουστο. Άλλοι ισχυρισμοί ανέφεραν ότι είχε αυτοκτονήσει.

Ο προπονητής είπε ότι ήταν ένα από τα δύο κορίτσια του αθλητικού ομίλου που δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από το Αφγανιστάν μετά την επέλαση των Ταλιμπάν στα μέσα Αυγούστου.

Τα δημοσιεύματα ότι αποκεφαλίστηκε έχουν προκαλέσει τρόμο μεταξύ άλλων αθλητών που έχουν σπεύσει να κρυφτούν.

Με πληροφορίες από DailyMail
πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Authored by Burak Bekdil via The Gatestone Institute,

Οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν πρέπει να αγοράσουν την ψεύτικη φιλοδυτική στάση του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (όπως όταν προσφέρθηκε να διευθύνει το αεροδρόμιο της Καμπούλ και στη συνέχεια τράπηκε σε φυγή) ή τον ψεύτικο αντιρατσισμό του (όπως όταν φλερτάρει τους Αφγανούς τρομοκράτες). Η στρατηγική του Ερντογάν, ως μέλος του ΝΑΤΟ, είναι σαφώς να ενισχύσει τα σχέδια της Ρωσίας και της Κίνας για το μέλλον του Αφγανιστάν.

Όταν η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν τον Δεκέμβριο του 1979 υπέρ της κομμουνιστικής αφγανικής κυβέρνησης και έπειτα σε σύγκρουση με ριζοσπαστικούς μουσουλμάνους μαχητές, η Τουρκία είχε τον δικό της εμφύλιο πόλεμο μεταξύ ακροαριστερών και ακροδεξιών φατριών. Τον Σεπτέμβριο του 1980, ο τουρκικός στρατός οργάνωσε πραξικόπημα και απαγόρευσε όλα τα πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των ισλαμιστών.

Τούρκοι Ισλαμιστές ίδρυσαν το Κόμμα Ευημερίας, το οποίο επίσης αργότερα θα απαγορευτεί. Το 1985, στα μισά της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν, ο Ερντογάν ήταν ο δυναμικός, 31χρονος επαρχιακός πρόεδρος Κόμματος Ευημερίας στην Κωνσταντινούπολη του. Ήταν σε μια αντιαμερικανική, αντιδυτική εκδήλωση που ο Ερντογάν προσκάλεσε έναν τρομοκράτη, τον Γκουλμπουντίν Χεκματιάρ, στην Ιστανμπούλ.

Ο Χεκματιάρ είναι πρώην Μοτζαχεντίν και αρχηγός του πολιτικού κόμματος Hezb-e-Islami Gulbuddin. Οι απλοί Αφγανοί πολίτες τον γνώριζαν ως τον «Χασάπη της Καμπούλ» για τους επανειλημμένους βομβαρδισμούς της πόλης.

Υπάρχει μια συγκεκριμένη εικόνα που έχει εμφανιστεί ξανά και ξανά για να διώκει τον Τούρκο ηγέτη: Μια φωτογραφία του Ερντογάν να κάθεται στα πόδια του Hekmatyar, ο οποίος κάποτε χαρακτηρίστηκε επίσημα τρομοκράτης από τα Ηνωμένα Έθνη και τις ΗΠΑ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης στην οποία ο Ερντογάν φιλοξένησε τον Χεκματιάρ στην Ιστανμπούλ το 1985.

Η φωτογραφία εξακολουθεί να λέει σήμερα, όταν, μετά την κατάρρευση της αφγανικής κυβέρνησης τον Αύγουστο, ο Χεκματιάρ συναντήθηκε τόσο με τον Χαμίντ Καρζάι, πρώην πρόεδρο του Αφγανιστάν, όσο και με τον Αμπντουλάχ Αμπντουλάχ, πρόεδρο του Ανώτατου Συμβουλίου Εθνικής Συμφιλίωσης και πρώην διοικητή στη Ντόχα, που και οι δύο επιδιώκουν να σχηματίσουν κυβέρνηση.

Πριν από μερικές εβδομάδες, καθώς η παρουσία των Ταλιμπάν γίνονταν όλο και πιο ισχυρή στην Καμπούλ, ο Ερντογάν άλλαξε για άλλη μια φορά πλευρά και γιόρτασε την ιδεολογική ερωτική σχέση του με τους τρομοκράτες του Αφγανιστάν. «Η κατανόηση (ή ερμηνεία) του Ισλάμ από τους Ταλιμπάν δεν έρχεται σε αντίθεση με τη δική μας», ανέφερε, ταράσσοντας εκατομμύρια κοσμικούς Τούρκους.

«Δεν έρχεται σε αντίθεση με τη δική μας (η ερμηνεία του Ισλάμ από τους Ταλιμπάν); Αυτή η ερμηνεία έχει να κάνει με το ομαδικό βιασμό, τη δολοφονία γυναικών, το κλείδωμα τους στα σπίτια τους, την πώληση κοριτσιών ως σκλάβων, την απαγόρευση των σχολείων για κορίτσια. « Πότε το δικό μας Ισλάμ μετατράπηκε σε αυτό;» ρώτησε τον Gamze Taşçıer, μέλος του κοινοβουλίου της αντιπολίτευσης.

«Πότε η Τουρκία έχει γίνει κράτος της σαρία;» Δεκάδες άλλοι διανοούμενοι ρώτησαν τον Ερντογάν.

Το φλέρτ του Ερντογάν προς τους Ταλιμπάν, επιπλέον, δεν περιορίστηκε μόνο στην επισήμανση της ανοχής του στον Σαρία. «Τα σχετικά όργανά μας»,δήλωσε ,«εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση, συμπεριλαμβανομένων των συνομιλιών με τους Ταλιμπάν, και μπορεί επίσης να υποδεχθώ τον ηγέτη τους».

Υπάρχουν δύο ακόμη σημαντικές επιπτώσεις της προόδου των Ταλιμπάν και της επακόλουθης επιείκειας της Τουρκίας. Πρώτον, η κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν ανέτρεψε ένα τουρκικό σχέδιο να αφήσουν στρατεύματα στην αφγανική πρωτεύουσα για να λειτουργήσουν το Διεθνές Αεροδρόμιο Χαμίντ Καρζάι, ένα έργο γεμάτο κινδύνους για το οποίο κανένα άλλο έθνος δεν είχε προσφερθεί εθελοντικά.

Ο Ερντογάν είχε επιδιώξει, φαίνεται την εργολαβία για να τονίσει τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας για τα δυτικά έθνη, κυρίως τις ΗΠΑ. Με αυτό, πιθανότατα ήλπιζε να έχει μεγαλύτερη επιρροή στην κυβέρνηση Μπάιντεν όταν η Τουρκία και οι ΗΠΑ διαπραγματεύτηκαν τις πιο δύσκολες αποκλίσεις τους, συμπεριλαμβανομένων πιθανών νέων κυρώσεων κατά της τουρκικής κυβέρνησης λόγω της απόκτησης από την Τουρκία του ρωσικού συστήματος αεράμυνας S-400. Εν ολίγοις, ο Ερντογάν πιθανότατα ήλπιζε να χρησιμοποιήσει τη συμφωνία για το αεροδρόμιο της Καμπούλ για να αποκαταστήσει τους βαθιά προβληματικούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, θέτοντας τις διμερείς σχέσεις σε ένα συναλλακτικό πλαίσιο. Με αυτόν τον τρόπο, η Τουρκία του Ερντογάν θα είχε δίκιο παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως αξιόπιστο δυτικό σύμμαχο.

Μόλις δύο εβδομάδες πριν από τη κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν, η Άγκυρα και η Ουάσινγκτον προσπαθούσαν να επιλύσουν τις διαφορές τους για τους όρους και τις προϋποθέσεις του τουρκικού ελέγχου στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Μόλις στις 11 Αυγούστου, η Τουρκία εξακολουθούσε να φαίνεται αποφασισμένη να τρέξει και να φρουρήσει το αεροδρόμιο της Καμπούλ μετά την απόσυρση άλλων ξένων στρατευμάτων από το Αφγανιστάν.

Εν τω μεταξύ, στις 28 Αυγούστου, μετά από εικασίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι η Ελλάδα θα ανοίξει τα σύνορά της σε Αφγανούς πρόσφυγες μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου, χιλιάδες Αφγανοί πρόσφυγες πλημμύρισαν τα χερσαία σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα.

Το Ιράν, από την πλευρά του, φαίνεται να ελπίζει να χτυπήσει δύο πουλιά με μία πέτρα: διευκολύνοντας συστηματικά το ταξίδι των παράνομων Αφγανών προς την Τουρκία και προς την Ελλάδα, θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει τόσο την Τουρκία όσο και την Ευρώπη. Οι μουλάδες στο Ιράν θα ήταν προφανώς πολύ ευτυχείς να μεταφέρουν δεκάδες χιλιάδες Αφγανούς στα δύσκολα σύνορα της χώρας τους με την Τουρκία. Τα υπόλοιπα θα ήταν τότε το πρόβλημα των Σουνιτών Τούρκων και της Δύσης.

Όπως έγραψε ο μελετητής της Μέσης Ανατολής και πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου Μάικλ Ρούμπιν , ο Ερντογάν επιδιώκει επίσης να χρησιμοποιήσει τη συνεργασία του με τον Χεκματιάρ για να βοηθήσει στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής πολιτικής τάξης του Αφγανιστάν. «Οι ΗΠΑ δεν πρέπει να τους αφήσουν», έγραψε ο Ρούμπιν.

«Η επιμονή της σχέσης του Ερντογάν με τον Χεκματιάρ δείχνει ότι ήταν ευσεβής πόθος να πιστέψει κανείς ότι ο Ερντογάν ήταν ποτέ κάτι περισσότερο από Τζιχαντιστής με κουστούμι επιχειρηματία, ανεξάρτητα από το πόσοι διπλωμάτες κρέμασαν σε αυτόν τις ελπίδες τους για αλλαγή .»

Εν ολίγοις, υπάρχει αυτός ο χαρακτηρισμένος τρομοκράτης, ο Χεκματιάρ, του οποίου οι σχέσεις με τον Ερντογάν αρχίζουν από το 1985. Ο Hekmatyar βρίσκεται τώρα σε συνομιλίες τόσο με τους Ταλιμπάν όσο και με τον Ερντογάν για το μέλλον του Αφγανιστάν, ενώ ο Ερντογάν βρίσκεται σε συνομιλίες με τους Ταλιμπάν και πιθανότατα προσπαθεί να βρει πού να πηδήξει στη συνέχεια.

Ο Ερντογάν προσπαθούσε να κατευνάσει τις ΗΠΑ φρουρώντας το αεροδρόμιο της Καμπούλ, αλλά το σχέδιο αυτό κατέρρευσε όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν στην Καμπούλ.

Ως εκ τούτου, ο Ερντογάν έχασε διαπραγματευτικό χαρτί για τις μελλοντικές του συναλλαγές με τον Μπάιντεν και τις ΗΠΑ. Τώρα, λόγω της μακροπρόθεσμης αντιδυτικής ιδεολογίας του Ερντογάν, πιθανότατα θα μπει στον πειρασμό να επιδιώξει συμμαχία με όποια ομάδα ή ομάδες υπέρ της σαρία θα κυβερνήσει, στο εγγύς μέλλον, το Αφγανιστάν.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Zero Hedge,5-9-21
Authored by Pepe Escobar via The Asia Times,
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού

Οι εσωτερικές διαιρέσεις των Ταλιμπάν έρχονται στο προσκήνιο καθώς οι διαμάχες εμποδίζουν τον σχηματισμό του νέου Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν...

Φαινόταν ότι όλα ήταν έτοιμα για να ανακοινώσουν οι Ταλιμπάν τη νέα κυβέρνηση του Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν μετά τις απογευματινές προσευχές της Παρασκευής. Αλλά τότε επικράτησε εσωτερική διαφωνία.

Αυτό επιδεινώθηκε από την αρνητική οπτική μιας άτακτης «αντίστασης» στην κοιλάδα Παντσίρ που δεν έχει ακόμα κατασταλεί. Η "αντίσταση" καθοδηγείται από ένα όργανο ουσιαστικά της CIA, τον πρώην αντιπρόεδρο Αμρουλάχ Σάλεχ.

Οι Ταλιμπάν υποστηρίζουν ότι έχουν καταλάβει αρκετές περιοχές και τουλάχιστον τέσσερα σημεία ελέγχου στο Panjshir, ελέγχοντας το 20% του εδάφους του. Και πάλι, δεν φαίνεται τέλος στο παιχνίδι.

Ο Ανώτατος Ηγέτης Χαϊμπατουλάχ Ακουντζάντα, θρησκευτικός λόγιος της Κανταχάρ, αναμένεται να είναι η νέα εξουσία του Ισλαμικού Εμιράτου όταν τελικά σχηματιστεί.

Ο Μουλάς Μπαράνταρ πιθανότατα θα προεδρεύσει ακριβώς υπ’ αυτόν ως προεδρική φυσιογνωμία, μαζί με ένα 12μελές διοικητικό συμβούλιο γνωστό ως "σούρα".

Σε αυτή την περίπτωση, θα υπήρχαν ορισμένες ομοιότητες μεταξύ του θεσμικού ρόλου της Akhundzada και του Ayatollah Khamenei στο Ιράν, παρόλο που τα σουνιτικά και σιιτικά θεοκρατικά πλαίσια, είναι εντελώς διαφορετικά.
Ο Mullah Haibatullah Akhundzada ποζάρει για μια φωτογραφία
σε μια άγνωστη τοποθεσία το 2016.

Ο Mullah Baradar, συνιδρυτής των Ταλιμπάν με τον Μουλά Ομάρ το 1994 και φυλακισμένος στο Γκουαντάναμο και στη συνέχεια στο Πακιστάν, έχει διατελέσει ο κορυφαίος διπλωμάτης των Ταλιμπάν ως επικεφαλής του πολιτικού του γραφείου στη Ντόχα.

Υπήρξε επίσης βασικός συνομιλητής στις παρατεταμένες διαπραγματεύσεις με την πλέον εξαφανισμένη κυβέρνηση της Καμπούλ και την διευρυμένη τρόικα της Ρωσίας, της Κίνας, των ΗΠΑ και του Πακιστάν.

Το να χαρακτηρισθούν φραξιονιστικές οι διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό νέας αφγανικής κυβέρνησης θα ήταν μια ωραιοποίηση.

Τις διαχειρίζονται, στην πράξη, ο πρώην πρόεδρος Χαμίντ Καρζάι και ο πρώην επικεφαλής του Συμβουλίου Συμφιλίωσης Αμπντουλάχ Αμπντουλάχ: ένας Παστούν και ένας Τατζίκος που έχουν τεράστια διεθνή εμπειρία.

Τόσο ο Καρζάι όσο και ο Αμπντουλάχ είναι υποψήφιοι για να συμμετάσχουν στη 12μελή σούρα.

Καθώς οι διαπραγματεύσεις φαίνονταν να προχωρούν, αναπτύχθηκε μια μετωπική σύγκρουση μεταξύ του πολιτικού γραφείου των Ταλιμπάν στη Ντόχα και του δικτύου Haqqani σχετικά με την κατανομή βασικών κυβερνητικών θέσεων.

Προσθέστε σε αυτό το ρόλο του Μουλά Γιακούμπ, γιου του Μουλά Ομάρ, και του επικεφαλής της ισχυρής στρατιωτικής επιτροπής των Ταλιμπάν που επιβλέπει ένα τεράστιο δίκτυο διοικητών πεδίου, μεταξύ των οποίων είναι εξαιρετικά σεβαστός.

Πρόσφατα, ο Γιακούμπ είχε αφήσει να διαρρεύσει ότι εκείνοι που «ζουν στην πολυτέλεια στη Ντόχα» δεν μπορούν να υπαγορεύουν όρους σε όσους δίνουν μάχες στα μέτωπα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Γιακούμπ έχει επίσης σοβαρά προβλήματα με τους Χαγκάνι – οι οποίοι είναι τώρα υπεύθυνοι για ένα καίριο αξίωμα: την ασφάλεια της Καμπούλ μέσω του μέχρι στιγμής υπέρ-διπλωματικού Χαλίλ Χαγκάνι.
Ο Μουλάς Γιακούμπ σε μια φωτογραφία αρχείου. Φωτογραφία:AFP

Εκτός από το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν αποτελούν μια πολύπλοκη συλλογή φυλών και περιφερειακών πολεμάρχων, η διαφωνία απεικονίζει την άβυσσο μεταξύ αυτού που θα μπορούσε να εξηγηθεί κατά προσέγγιση ως περισσότερο αφγανικές εθνικιστικές και περισσότερο πακιστανικές φατρίες.

Στην τελευταία περίπτωση, οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι οι Χαγκάνι, οι οποίοι δρουν πολύ κοντά στις Διακλαδικές Μυστικές Υπηρεσίας (ISI) του Πακιστάν.

Η δημιουργία πολιτικής νομιμότητας, αποτελεί ένα Σισύφειο έργο τουλάχιστον, ακόμα και σε ένα Αφγανιστάν που είναι βέβαιο ότι θα κυβερνηθεί από Αφγανούς που απαλλάσσουν το έθνος τους από μια ξένη κατοχή.

Από το 2002, τόσο με τον Καρζάι όσο και με τον Ασράφ Γκάνι, το καθεστώς στην εξουσία θεωρήθηκε από τους περισσότερους Αφγανούς ως εγκάθετο από ξένους κατακτητές που επικυρώθηκε από νόθες εκλογές.

Στο Αφγανιστάν, τα πάντα έχουν να κάνει με φυλή, συγγενείς και φάρα. Οι Παστούν είναι μια απέραντη φυλή με μυριάδες υποδίκτυα που όλοι τηρούν το κοινό παστουνουαλί, έναν κώδικα συμπεριφοράς που συνδυάζει τον αυτοσεβασμό, την ανεξαρτησία, τη δικαιοσύνη, τη φιλοξενία, την αγάπη, τη συγχώρεση, την εκδίκηση και την ανοχή.

Θα είναι και πάλι στην εξουσία, όπως κατά τη πρώτη περίοδο Ταλιμπάν -από το 1996 έως το 2001. Οι Τατζίκοι που μιλούν την γλώσσα Dari, από την άλλη πλευρά, είναι μη φυλετικοί και αποτελούν την πλειοψηφία των κατοίκων των πόλεων Καμπούλ, Χεράτ και Μαζάρ-ι-Σαρίφ.

Υποθέτοντας ότι θα λύσει ειρηνικά τις εσωτερικές διαμάχες των Παστούν, μια κυβέρνηση υπό την ηγεσία των Ταλιμπάν θα πρέπει αναγκαστικά να κατακτήσει τις καρδιές και τα μυαλά του Τατζικιστάν μεταξύ των εμπόρων, των γραφειοκρατών και των μορφωμένων κληρικών του έθνους.

Η Ντάρι, που προέρχεται από τα Περσικά, είναι εδώ και πολύ καιρό η γλώσσα της κυβερνητικής διοίκησης, του υψηλού πολιτισμού και των εξωτερικών σχέσεων στο Αφγανιστάν. Τώρα όλα θα αλλάξουν σε Πάστο πάλι. Αυτό είναι το σχίσμα που θα πρέπει να γεφυρώσει η νέα κυβέρνηση.
Μαχητές Ταλιμπάν φρουρούν ένα όχημα κατά μήκος του δρόμου στην Καμπούλ στις 16 Αυγούστου 2021, μετά από ένα εκπληκτικά γρήγορο τέλος στον 20ετή πόλεμο του Αφγανιστάν. Φωτογραφία:AFP

Υπάρχουν ήδη εκπλήξεις στον ορίζοντα. Ο εξαιρετικά καλά συνδεδεμένος Ρώσος πρέσβης στην Καμπούλ, Ντμίτρι Ζίρνοφ, αποκάλυψε ότι συζητά το αδιέξοδο του Παντσίρ με τους Ταλιμπάν.

Ο Zhirnov σημείωσε ότι οι Ταλιμπάν θεώρησαν ορισμένα από τα αιτήματα των Panjshiris «υπερβολικά» – καθώς ήθελαν πάρα πολλές έδρες στην κυβέρνηση και αυτονομία για ορισμένες επαρχίες που δεν είναι Παστούν, συμπεριλαμβανομένου του Panjshir.

Δεν είναι τραβηγμένο να αναλογιστούμε ότι ο ευρέως έμπιστος Zhirnov θα μπορούσε να γίνει μεσολαβητής όχι μόνο μεταξύ των Παστούν και του Panjshiris, αλλά ακόμη και μεταξύ των αντιτιθέμενων φατριών παστούν.

Όσοι θυμούνται τον ιερό πόλεμο (Τζιχάντ) εναντίον της Σοβιετικής ΄Ενωσης από ενωμένους τους Αφγανούς μουτζαχεντίν τη δεκαετία του 1980 θα αντιληφθούν την απολαυστική ιστορική ειρωνεία της σημερινής αντιστροφής των πραγμάτων –με την Ρωσία στον ρόλο μεσολαβητού μεταξύ των κάποτε συνασπισμένων αντιπάλων της.







Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ταραχές ξέσπασαν κατά τη διάρκεια διαδήλωσης γυναικών στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν το Σάββατο. Οι διαδηλώτριες βρέθηκαν αντιμέτωπες με οπλισμένους Ταλιμπάν.

Επεισόδια ξέσπασαν κατά τη διάρκεια διαδήλωσης γυναικών στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν το Σάββατο.

Βίντεο που μετέδωσαν αφγανικά τηλεοπτικά δίκτυα εικονίζουν χαοτικές σκηνές. Τουλάχιστον μια από τις συμμετέχουσες τραυματίστηκε, σύμφωνα με δημοσιογράφους που μοιράστηκαν εικόνες μια γυναίκας με αίμα να κυλάει στο πρόσωπό της.


Γυναίκες διαδήλωσαν για δύο συνεχόμενες ημέρες στην Καμπούλ, που βρίσκεται από τη 15η Αυγούστου υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν, αξιώνοντας να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά τους, ισότητα, δικαιοσύνη και δημοκρατία. Χθες, συγκεντρώθηκαν κοντά στο προεδρικό παλάτι κρατώντας πλακάτ που έγραφαν «δεν είμαστε οι γυναίκες της δεκαετίας του ’90».

Όπως γράφει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, οι γυναίκες βρέθηκαν αντιμέτωπες με οπλισμένους Ταλιμπάν και ακολούθησαν προπηλακισμοί. Ορισμένες γυναίκες εικονίζονται να βήχουν, κάτι που αφήνει να εννοηθεί ότι οι ισλαμιστές μαχητές χρησιμοποίησαν δακρυγόνα. Κάποιες κατήγγειλαν ότι ισλαμιστές μαχητές τις ξυλοκόπησαν.

«Φαίνεται πως οι διαδηλώσεις δεν επιτρέπονται πλέον», ανέφερε ο αφγανός δημοσιογράφος Ζάκι Νταριάμπι.


Ηγέτες των Ταλιμπάν έχουν διαβεβαιώσει ότι τα δικαιώματα των γυναικών θα γίνονται σεβαστά στο Αφγανιστάν, αλλά με βάση τη δική τους ερμηνεία της σαρίας, του ισλαμικού νόμου.

Ο Σιρ Μοχάμαντ Αμπάς Στανικζάι, ηγετικό στέλεχος των Ταλιμπάν, είπε την Τρίτη στο BBC πως δεν αναμένει να ονομαστούν γυναίκες μέλη της νέας κυβέρνησης που θα σχηματίσει η ισλαμιστική παράταξη, αλλά διαβεβαίωσε πως θα έχουν ρόλο.

Το προηγούμενο καθεστώς των Ταλιμπάν (1996-2001) επέβαλε στις γυναίκες να καλύπτουν το πρόσωπο και όλο τους το σώμα. Δεν επέτρεπε να βγαίνουν από το σπίτι χωρίς συνοδεία άνδρα συγγενή. Τους απαγόρευε να μορφώνονται και να εργάζονται.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Zero Hedge, 28-8-21
Authored by James Bovard

Οι Αμερικανοί αναγνωρίζουν τελικά τα στρατιωτικά ψέματα που διαπότισαν τους ισχυρισμούς επιτυχίας του 20ετούς πολέμου στο Αφγανιστάν. Αλλά η προώθηση της δημοκρατίας ήταν ακόμα μεγαλύτερη απάτη. Το Αφγανιστάν ήταν το κορυφαίο Έκθεμα στη θριαμβευτική σταυροφορία για τη διάδοση της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Μετά την αμερικανική εισβολή το 2001, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δαπάνησε περισσότερα από 600 εκατομμύρια δολάρια για να υποστηρίξει τις εκλογές και τις δημοκρατικές διαδικασίες στο Αφγανιστάν (μέρος των143 δισεκατομμυρίων δολαρίων που ξόδεψαν οι ΗΠΑ εκεί για ανακούφιση και ανοικοδόμηση).

Τα θέματα καυχησιολογίας της Ουάσιγκτον ήταν πάντα πιο σημαντικά από τις αφγανικές προτιμήσεις. «Το 2002 και το 2003, όταν τα αφγανικά φυλετικά συμβούλια συγκεντρώθηκαν για να συντάξουν ένα νέο σύνταγμα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έδωσε [δωροδοκίες] σε εκπροσώπους που υποστήριξαν τις προτιμήσεις της Ουάσινγκτον για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των γυναικών», ανέφερε η Washington Post το 2019. Ο Πρόεδρος George W. Bush εκόμπαζε το 2004: «Το Αφγανιστάν έχει τώρα ένα σύνταγμα που μιλάει για την ελευθερία της θρησκείας και για τα δικαιώματα των γυναικών... Η δημοκρατία ανθίζει». Αν και οι ομιλίες της εκστρατείας επανεκλογής του Μπους ήταν διακοσμημένες με τέτοιες φράσεις, οι γυναίκες σε πολλά μέρη του Αφγανιστάν συνέχιζαν να καταπιέζονται ακόμη χειρότερα.. Ένας λειτουργός διεθνούς βοήθειας σχολίασε ότι κατά τη διάρκεια της εποχής των Ταλιμπάν «αν μια γυναίκα πήγαινε στην αγορά και έδειχνε μια ίντσα σάρκας θα είχε μαστιγωθεί – τώρα βιάζεται».

Ο Χαμίντ Καρζάι, ο καταφερτζής που εγκατέστησε η κυβέρνηση Μπους για να κυβερνήσει το Αφγανιστάν μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001,κέρδισε με νοθεία στις προεδρικές εκλογές το 2004.Ο Καρζάι, ενέκρινε νόμο που αναγνώριζε στον σύζυγο το δικαίωμα να υποβάλει την γυναίκα του σε ασιτία μέχρι θανάτου αν αρνιόταν τις σεξουαλικές απαιτήσεις του.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας το 2008, ο Ομπάμα χαρακτήρισε τη σύγκρουση στο Αφγανιστάν «ορθό πόλεμο». Μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων του Ομπάμα, οι Ταλιμπάν αναζωογονούνταν δυναμικά και οι Αφγανοί αποστρέφονταν το διεφθαρμένο καθεστώς-μαριονέτα που εγκατέστησαν οι ΗΠΑ το 2002.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα το 2009 δικαιολόγησε την αύξηση των αμερικανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν ως μέτρο για να ενισχύσει τη δημοκρατία του. Όταν ο Ομπάμα μίλησε στο συνέδριο βετεράνων ξένων πολέμων τον Αύγουστο του 2009, καυχήθηκε ότι «τα στρατεύματά μας βοηθούν στην εξασφάλιση των εκλογικών τμημάτων για τις εκλογές αυτής της εβδομάδας, ώστε οι Αφγανοί να μπορούν να επιλέξουν το μέλλον που θέλουν». Στην πραγματικότητα, ο Ομπάμα ουσιαστικά έστειλε Αμερικανούς στρατιώτες να υπηρετήσουν ως σωματοφύλακες για τα τσιράκια του Καρζάι που έκλεψαν τις εκλογές. Εκ πρώτης όψεως, ο Καρζάι κέρδισε μια μικρή νίκη. Ωστόσο, δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές, οι New York Times ανέφεραν ότι οι πράκτορες του Καρζάι ίδρυσαν έως και 800 φανταστικά εκλογικά κέντρα «όπου κανείς δεν ψήφισε, αλλά όπου εκατοντάδες χιλιάδες ψήφοι εξακολουθούσαν να καταγράφονται για την επανεκλογή του προέδρου». Σε ορισμένες αφγανικές επαρχίες, τα ψηφοδέλτια υπέρ του Καρζάι υπερτερούν αριθμητικά των πραγματικών ψηφοφόρων κατά δέκα φορές. Ο Πίτερ Γκάλμπρεϊθ, ανώτερος αξιωματούχος των Ηνωμένων Εθνών στο Αφγανιστάν, απολύθηκε όταν εκτίμησε ότι το ένα τρίτο των ψήφων του Καρζάι ήταν πλαστές. Ο Γκάλμπρεϊθ έγραψε: «Κανένας οργασμός προπαγάνδας δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι ξοδέψαμε πάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια σε εκλογές που ήταν ένα απόλυτο φιάσκο» και «έδωσαν στους Ταλιμπάν τη μεγαλύτερη στρατηγική νίκη τους».

Παρά το όργιο της νοθείας, η κυβέρνηση Ομπάμα επαίνεσε τον Καρζάι σαν να είχε κερδίσει έντιμα. Η κυβέρνηση Ομπάμα είχε δηλώσει στο Κογκρέσο ότι η απόφαση να αποστείλει πολύ περισσότερα αμερικανικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν εξαρτήθηκε, μεταξύ άλλων κριτηρίων, από την «ικανότητα της αφγανικής κυβέρνησης να διεξάγει αξιόπιστες εκλογές»,. Μετά τις αφγανικές εκλογές του 2009 που μετατράπηκαν σε απάτη, ο Ομπάμα αποφάσισε ότι «το κυβερνητικό έργο ήταν αρκετά κοντά» στη δημοκρατία. Χάρη στην αύξηση των στρατιωτικών δυνάμεων από τον Ομπάμα, 1.400 Αμερικανοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους, εν μέρει για να διαδώσουν την οφθαλμαπάτη της αφγανικής δημοκρατίας.

Αφγανοί αξιωματούχοι συνωμότησαν για περισσότερα από 15 χρόνια για να πολλαπλασιάσουν και να συσκοτίσουν την εκλογική νοθεία. Ήδη από το 2009, ο Αμερικανός ναύαρχος Mike Mullen, τότε Πρόεδρος του Γενικού Επιτελείου Στρατού, προειδοποίησε ότι το αποτέλεσμα ήταν ότι η νομιμότητα της αφγανικής κυβέρνησης «είναι, στην καλύτερη περίπτωση, υπό αμφισβήτηση αυτή τη στιγμή και, στη χειρότερη, είναι ανύπαρκη». Μια ανάλυση των αφγανικών εκλογών του 2014 από την Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης ανέφερε ότι «αρκετοί επιφανείς εκλογικοί αξιωματούχοι που σχετίζονται με απάτη κατά τη διάρκεια προηγούμενων εκλογών», προωθήθηκαν ή εξασφάλισαν υπουργικές θέσεις.

Πίσω από κλειστές πόρτες, αξιωματούχοι της Ουάσιγκτον παραδέχονταν την αφγανική παντομίμα τους. Σε εμπιστευτική συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας το 2015, ο πρόεδρος Ομπάμα παραδέχθηκε ότι οι ΗΠΑ δεν θα «μετατρέψουν ποτέ το Αφγανιστάν σε μια παρομοίωση δημοκρατίας ικανής να υπερασπιστεί τον εαυτό της», ανέφεραν οι New York Times. Αλλά αυτό δεν απέτρεπε τον Ομπάμα από το να καυχιέται δημοσίως το επόμενο έτος ότι τα αμερικανικά στρατεύματα και οι διπλωμάτες είχαν βοηθήσει το Αφγανιστάν να «εγκαθιδρύσει μια δημοκρατική κυβέρνηση».

Για να κατοχυρώσει τη νέα δημοκρατία, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ξόδεψε ένα δισεκατομμύριο δολάρια για να προωθήσει το «Κράτος Δικαίου» και τη μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης στο Αφγανιστάν. Αλλά τέτοια προγράμματα ήταν τόσο σπάταλα όσο και ο υπόλοιπος κατακλυσμός δολαρίων των ΗΠΑ σε αυτό το έθνος. Όπως σημείωσε το Christian Science Monitor στα μέσα του 2010, ο Οργανισμός Διεθνούς Ανάπτυξης της κυβέρνησης Ομπάμα «δημιούργησε μια ατμόσφαιρα φρενήρους επείγουσας ανάγκης σχετικά με τον ρυθμό δαπάνης των κονδυλίων. Έμφαση δινόταν στις γρήγορες δαπάνες για να γίνει χώρος για την επόμενη παρτίδα προς έγκριση από το Κογκρέσο.»

Ένας Αμερικανός εργολάβος εισέπραξε 35 εκατομμύρια δολάρια για να προωθήσει το Κράτος Δικαίου στο Αφγανιστάν, εν μέρει διανέμοντας χαρταετούς και κόμικς σε παιδιά. Οι New York Times ανέφεραν ότι ο εργολάβος «οργάνωσε μιαν εκδήλωση για να μοιράσει χαρταετούς και κόμικς σε παιδιά. Οι χαρταετοί τυπώθηκαν με συνθήματα για την ισότητα των φύλων και το κράτος δικαίου που οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους δεν μπορούσαν να διαβάσουν. Οι αστυνομικοί που φύλαγαν την εκδήλωση έκλεψαν πολλούς από τους χαρταετούς, χτυπώντας μερικά από τα παιδιά, ενώ πατέρες άρπαξαν χαρταετούς από τα κορίτσια τους για να τους δώσουν στα αγόρια. « Μια έκθεση του 2015 του Ειδικού Γενικού Επιθεωρητή για την Ανασυγκρότηση του Αφγανιστάν (SIGAR) διαπίστωσε ότι οι αφγανικές δαπάνες για το «κράτος δικαίου» ήταν μια θλιβερή αποτυχία.

Η αφγανική δημοκρατία ήταν μεγαλύτερη απάτη από ό, τι σχεδόν ο καθένας στην Ουάσιγκτον θα παραδεχόταν. Μία από τις καλύτερες ετυμηγορίες μπορεί να βρεθεί σε μια έκθεση του Φεβρουαρίου 2021, «Εκλογές: Διδάγματα από την εμπειρία των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν», που εκπονήθηκε από τον Ειδικό Γενικό Επιθεωρητή για την Ανασυγκρότηση του Αφγανιστάν (SIGAR). Μετά από περισσότερα από 15 χρόνια «βοήθειας για την Δημοκρατία», οι προεδρικές εκλογές του Αφγανιστάν το 2019 ήταν «οι πιο διεφθαρμένες που είχε ποτέ η χώρα», σύμφωνα με ειδικούς που συμβουλεύτηκε η SIGAR.

Αμερικανικά φορολογικά δολάρια χύθηκαν στα ταμεία της Επιτροπής Εκλογικών Παραπόνων (ECC) του Αφγανιστάν για να διαφυλάξουν την ψηφοφορία. Αλίμονο – αυτή η υπηρεσία ήταν η πρωταρχική πηγή της πιο θρασύτατης κλοπής ψήφων. Τα αφεντικά του ECC φρόντισαν να μην προσλάβουν σχεδόν κανέναν με εκλογική εμπειρία, καθώς τέτοιοι άνθρωποι θα μπορούσαν να θέσουν ανησυχητικά ερωτήματα. Ένας πρώην ανώτερος αξιωματούχος του ECC δήλωσε στη SIGAR ότι «ένα κριτήριο για τους υποψηφίους των επικεφαλής των εκλογικών υπαλλήλων το 2018 ήταν το πόσο καλά ήταν ντυμένοι οι υποψήφιοι. Ανέφερε ότι αυτή η κατηγορία χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για να μειωθούν οι βαθμολογίες των λιγότερο εύκαμπτων υποψηφίων». Είναι άγνωστο αν αυτή η επιλογή υποχειρίων εμπνεύστηκε από τους λομπίστες της Ουάσιγκτον.

Οι αφγανικές εκλογές θεσμοθετήθηκαν με κανόνες που ήταν πάντα ρευστοί. Η SIGAR σημείωσε: «Μόνο ένας από τους εκλογικούς νόμους της χώρας έχει ψηφιστεί ποτέ από το κοινοβούλιο. Τα υπόλοιπα ήταν προεδρικά διατάγματα που δεν παραπέμφθηκαν ποτέ στο κοινοβούλιο για συζήτηση». Η έκθεση sigar ανέφερε για τους εκλογικούς εμπειρογνώμονες: «Η πιθανότητα αξιόπιστων εκλογών είναι αντιστρόφως ανάλογη με το βαθμό στον οποίο το κυβερνών καθεστώς ελέγχει άμεσα το σώμα διαχείρισης των εκλογών». Τα αφγανικά εκλογικά αρχεία ήταν ένα απόλυτο χάος, καθιστώντας εύκολο για τους πολιτικούς να κατασκευάσουν ισχυρισμούς σχετικά με τη «λαϊκή βούληση». Η SIGAR κατέληξε στο συμπέρασμα: «Το εθνικό εκλογικό μητρώο του Αφγανιστάν και η διαδικασία εγγραφής ψηφοφόρων είναι εξαιρετικά ευάλωτα σε χειραγώγηση και κακοδιαχείριση».

Είναι δύσκολο να οικοδομήσουμε μια βιώσιμη δημοκρατία όταν εκλεγμένοι αξιωματούχοι λαμβάνουν άδεια κλοπής. Αφού ανέφερε τις βαριές δωροδοκίες που πληρώνουν οι πολιτικοί σε εκλογικούς αξιωματούχους, η SIGAR εξήγησε: «"Ένας λόγος που οι υποψήφιοι ενδέχεται να είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τόσο υψηλές τιμές για έδρες στο κοινοβούλιο είναι για να προστατεύσουν τις παράνομα κτηθείσες περιουσίες τους... Με το να γίνουν μέλη του κοινοβουλίου, μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση σε νέες πηγές παράνομων εσόδων και ασυλίας από διώξεις». Αυτό το κοινοβούλιο ήταν το τελευταίο μέρος στον κόσμο που ζήτησε υποστήριξη για τίμιες εκλογές.

Οι αφγανικές εμπειρίες προσφέρουν επίσης μαθήματα για τους Αμερικανούς που συγχύζονται με διαφωνίες σχετικά με τις αμερικανικές εκλογές του 2020, συμπεριλαμβανομένων των διαμαχών γύρω από την ψηφοφορία στον υπολογιστή. Όπως είπε ένας ειδικός στις εκλογές στο SIGAR, «Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη γέμιση 100 ψηφοδελτίων και στο πάτημα 100 φορές" ενός κουμπιού σε μια ηλεκτρονική μηχανή ψηφοφορίας.

Ο Αφγανός πρόεδρος Ασράφ Γκάνι αποφάσισε ότι οι εκλογές του 2019 πρέπει να βασίζονται στην ηλεκτρονική ψηφοφορία. Ωστόσο, η SIGAR σημείωσε ότι η ηλεκτρονική ψηφοφορία «δεν μείωσε συνολικά την απάτη. Απλά την μετατόπισε σε άλλα μέρη του εκλογικού κύκλου.» Η εμπιστοσύνη στην αφγανική ηλεκτρονική ψηφοφορία δεν βοηθήθηκε από τη μυστικότητα που περιβάλλει το λογισμικό και τον εξοπλισμό. Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2019, η Ανεξάρτητη Εκλογική Επιτροπή του Αφγανιστάν δήλωσε ότι δεν μπορούσε να «μοιραστεί πληροφορίες» σχετικά με τον τρόπο δικαιολόγησης των ψήφων επειδή «ο εργολάβος, Dermalog, έλεγχε αυτή τη διαδικασία». Η SIGAR επικαλέστηκε ειδικούς οι οποίοι προειδοποίησαν ότι «καθώς οι κυβερνήσεις ελέγχουν συχνά τις εκλογικές επιτροπές και την προμήθεια τεχνολογίας εκλογών, είναι σε θέση να τις χρησιμοποιήσουν για να διαπράξουν απάτη». Η SIGAR σημείωσε με σκληρότητα: «Ο πραγματικός σκοπός της υιοθέτησης εκλογικών τεχνολογιών μπορεί να μην είναι η πραγματική μείωση της απάτης, αλλά η δημιουργία της ψευδαίσθησης ότι ο στόχος επιτυγχάνεται».

Οι αφγανικές ακολασίες είναι μια υπενθύμιση ότι δεν υπάρχει «φύλακας άγγελος της Δημοκρατίας». Οι πολιτικοί που επιτρέπουν στους πολίτες να ψηφίσουν δεν εξασφαλίζουν ότι τα εκλογικά αποτελέσματα θα λάβουν ακόμη και μια μυρωδιά νομιμότητας. Μόλις η απάτη ή οι υποψίες απάτης φτάσουν σε ένα ορισμένο επίπεδο, οι νικητές των εκλογών θα είναι ύποπτοι αχρείοι. Ένας συνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού που υπηρέτησε αρκετές φορές στο Αφγανιστάν είπε στο SIGAR ότι ήδη από το 2006, η αφγανική κυβέρνηση είχε «αυτό-οργανωθεί σε μια κλεπτοκρατία». Αξιωματούχοι που έκλεβαν όλα τα άλλα δεν δίστασαν ποτέ να κλέψουν ψήφους.

Ο Biden, όπως ο Obama και ο George W. Bush, επιδιώκει να καταστήσει την «προώθηση της δημοκρατίας» ένα λυτρωτικό θέμα για την προεδρία του. Αλλά κανένας φωνακλάς της Ουάσιγκτον, πολιτικός ή "ειδικός" που εγγυήθηκε για την αφγανική δημοκρατία δεν πρέπει να πιστευτεί ξανά. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα συνεχίσει να ανακατεύεται στις ξένες εκλογές, εφόσον Αμερικανοί πολιτικοί πιστεύουν ότι μπορούν να αποκτήσουν επιρροή – ή ίσως συμβόλαια για τους φίλους ή τα μέλη της οικογένειάς τους. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε ότι η «προώθηση της δημοκρατίας» του Μπάιντεν θα είναι πιο καθαρή από την πολιτική του για την Ουκρανία κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα.

Η κατάρρευση της αφγανικής κυβέρνησης διέλυσε οποιεσδήποτε αμφιβολίες σχετικά με το αν οι διανοούμενοι είναι μερικοί από τους μεγαλύτερους απατεώνες της Ουάσιγκτον. Επωφελήθηκαν έντονα από την πιρουέτα ως ειδικοί με πολυτελείς κυβερνητικές συμβάσεις που δεν παρήγαγαν τίποτα εκτός από απροσδόκητα κέρδη για υπερτιμημένα εστιατόρια της Ουάσικτον. Κάθε δεξαμενή σκέψης ή ερευνητικό ινστιτούτο ή ληστής του Beltway που θα ήταν ειλικρινής ότι το Αφγανιστάν είναι ένα τέλμα για τη δημοκρατία θα είχε αποκλειστεί από μελλοντικές συμβάσεις.

Οι Αμερικανοί πρέπει επίσης να πάρουν μαθήματα από τα ατελείωτα ψέματα που είπε η Ουάσιγκτον για την αφγανική δημοκρατία. Είναι οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης των ΗΠΑ πιο ειλικρινείς όταν μιλούν για την αμερικανική δημοκρατία από ό, τι όταν εγκωμιάζουν τις δημοκρατίες-απάτες στο εξωτερικό;

Δυστυχώς, κανείς δεν μιλάει για τον κίνδυνο του «Εξαφγανισμού» της αμερικανικής δημοκρατίας.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Του Πάτρικ Μπιουκάναν,24-8-21
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού

Ένα από τα κύρια θύματα της Καμπούλ είναι το μεγάλο όραμα του κατεστημένου για μια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για τον νέο αιώνα - όπου ο φιλελευθερισμός και ο δημοκρατικός καπιταλισμός έχουν κερδίσει τη μάχη για το μέλλον, και οι ΗΠΑ, νικηφόρες στον Ψυχρό Πόλεμο, θα οδηγήσουν τον κόσμο στην υλοποίηση μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης όπου θα γράφαμε τους κανόνες και θα αστυνομεύαμε τον πλανήτη.

Καθώς ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον και οι καλύτεροι και εξυπνότεροι της δεκαετίας του 1960 κατέρρευσαν στο πηδάλιο του πολέμου Βιετνάμ, η προεδρία Μπάιντεν μπορεί κάλλιστα να συντριβεί στο θέτρο θριάμβου των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.

Λιγότερο από μία εβδομάδα μετά την χαοτική αποχώρηση των ΗΠΑ στο Διεθνές Αεροδρόμιο Χαμίντ Καρζάι, μια δημοσκόπηση του CBS διαπίστωσε ότι οι Αμερικανοί, ενώ εξακολουθούσαν να εγκρίνουν την απόφαση του προέδρου Τζο Μπάιντεν να μας βγάλει από αυτόν τον «συνεχή πόλεμο», έμειναν έκπληκτοι από το πόσο άσχημα αποτυχημένη ήταν η εκτέλεση της αποχώρησης.

Μέχρι το 75%, οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι η απόσυρση πηγαίνει άσχημα. Και εκείνοι που πιστεύουν ότι έχει πάει «πολύ άσχημα» ξεπερνούν αριθμητικά με 9-1 εκείνους που πιστεύουν ότι έχει πάει «πολύ καλά».

Το ποσοστό έγκρισης του Μπάιντεν έχει πέσει στο 50%, το χαμηλότερο της προεδρίας του. Ωστόσο, η καταστροφική πανωλεθρία στο αεροδρόμιο της Καμπούλ δεν έχει σε καμία περίπτωση ολοκληρωθεί. Μπορεί ακόμα να γίνει χειρότερη, πολύ χειρότερη.

Γιατί είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να βγάλουν όλους τους πολίτες τους έξω μέχρι την προθεσμία του Μπάιντεν στις 31 Αυγούστου, και είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αποσύρουμε όλους τους Αφγανούς συμμάχους μας από αυτόν τον 20ετή πόλεμο που σήμερα ζουν με τρόμο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Και υπάρχει βεβαιότητα — πράγματι, συμβαίνει ήδη — ότι ορισμένοι από αυτούς που μένουν πίσω θα υποστούν φρικαλεότητες από αδίστακτα στοιχεία των Ταλιμπάν, αν όχι από την ηγεσία τους. Αυτές οι φρικαλεότητες θα γίνουν ταινίες και πλάνα στον δυτικό Τύπο, υπογραμμίζοντας την αποτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών να σώσουν τους συμμάχους που άφησαν πίσω τους.

Και, με αναφορές που προέρχονται ήδη από το Αφγανιστάν σχετικά με τις ελλείψεις τροφίμων, η χώρα θα μπορούσε να γίνει μια κόλαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέχρι το φθινόπωρο.

Σκεφτείτε: Οι Ταλιμπάν ενδέχεται να κατάφεραν να κατακτήσουν 15 επαρχιακές πρωτεύουσες και την Καμπούλ σε μια εβδομάδα. Ωστόσο, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που διοικούν αυτές τις πόλεις δεν μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν από μαχητές Ταλιμπάν των οποίων η ειδικότητα τις τελευταίες δύο δεκαετίες ήταν η διεξαγωγή έναν τρομοκρατικού-ανταρτοπολέμου.

Ενώ οι θριαμβευτές Ταλιμπάν δεν ενδιαφέρονται για έναν νέο πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν ιδεολογικό ενδιαφέρον να διατρανώσουν τον θρίαμβό τους επί της υπερδύναμης και να τρίψουν τη μύτη της Αμερικής στην ήττα της.

Ποιες είναι, λοιπόν, οι συνέπειες της ταπείνωσης της Αμερικής;

Η φήμη του Μπάιντεν ως ικανού βετεράνου μισού αιώνα στα υψηλότερα επίπεδα της κυβέρνησης των ΗΠΑ κατεδαφίζεται καθημερινά.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρουσιάζονται στα μέσα ενημέρωσης του κόσμου ως «ένας αξιολύπητος, αβοήθητος γίγαντας», σύμφωνα με τη φράση του πρώην προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον. Και αυτή είναι η Αμερική της οποίας το δημόσιο πρόσωπο σήμερα είναι αυτό του Τζο Μπάιντεν.

Όσο για την όρεξη του αμερικανικού λαού για παρέμβαση σε μελλοντικούς πολέμους για τη δημοκρατία και την οικοδόμηση έθνους, αυτό είναι σχεδόν βέβαιο ότι έχει χαθεί.

Τα έθνη που βασίστηκαν στις ΗΠΑ πως θα έρθουν να πολεμήσουν τους πολέμους τους γι' αυτούς θα έπρεπε πιθανώς να αυξήσουν τους αμυντικούς τους προϋπολογισμούς.

Δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικό εξοπλισμό των ΗΠΑ — τεθωρακισμένα οχήματα, ελικόπτερα Black Hawk, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, πυροβολικό, όλμοι, χιλιάδες τουφέκια και χιλιάδες τόνοι πυρομαχικών — έχουν χαθεί. Μερικά από αυτά θα καταλήξουν στη Ρωσία και την Κίνα, με μερικά από αυτά να μεταφέρονται στους Τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» και στην Αλ Κάιντα.

Και, για να μην ξεχνάμε, στον απόηχο της στρατηγικής ήττας της Αμερικής στο Βιετνάμ έπεσαν και άλλα ντόμινο. Η Καμπότζη έπεσε στούς γενοκτόνους Khmer Rouge του Πολ Ποτ. Το Λάος έπεσε στους Κομμουνιστές.

Η Αιθιοπία έπεσε στο Derg στην Ανατολική Αφρική. Οι πρώην πορτογαλικές αποικίες της Μοζαμβίκης και της Αγκόλας έπεσαν στο κομμουνιστικό μπλοκ. Μαρξιστές κατέλαβαν τη Γρενάδα στην Καραϊβική. Οι Σαντινίστας πήραν τη Νικαράγουα.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο σύμμαχός μας στην Εγγύς Ανατολή, ο σάχης του Ιράν, ανατράπηκε και ιδρύθηκε μια αντιαμερικανική ισλαμική δημοκρατία υπό την ηγεσία του Αγιατολαχ Χομεϊνί.

Το 1979, η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν.

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ρίζωνε ο «ευρω-κομμουνισμός».

Η αντίληψη ότι ο Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ δεν καταλάβαινε τον χαρακτήρα και το σκοπό των κομμουνιστών εχθρών μας, και ότι το έκανε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, ήταν υψηλή μεταξύ των λόγων που η χώρα πήρε το ρίσκο της για την αλλαγή.

Το ότι ένα άλλο θύμα του φιάσκου του Αφγανιστάν είναι η αξιοπιστία του Μπάιντεν είναι δικό του έργο. Επανειλημμένα, τις τελευταίες ημέρες, αυτό που ο Μπάιντεν προέβλεψε ότι δεν θα συμβεί ποτέ, συνέβη. Και ο Πρόεδρος έκανε δηλώσεις φαινομενικά αποσυνδεδεμένες από τα γεγονότα στην Καμπούλ.

Συχνά την περασμένη εβδομάδα, ο Μπάιντεν εξέπεμπε την εικόνα ενός μπερδεμένου ανθρώπου που δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε ή δεν ήξερε τι έκανε. Και δεν είναι οι Ρεπουμπλικάνοι μόνοι τους στην διαπίστωση. Οι Δημοκρατικοί και οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ λένε το ίδιο πράγμα.

Ένα από τα κύρια θύματα της Καμπούλ είναι το μεγάλο όραμα του κατεστημένου για μια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για τον νέο αιώνα — όπου ο φιλελευθερισμός και ο δημοκρατικός καπιταλισμός κέρδισαν τη μάχη για το μέλλον, και οι ΗΠΑ, νικηφόρες στον Ψυχρό Πόλεμο, θα οδηγούσαν τον κόσμο στην υλοποίηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης όπου θα γράφαμε τους κανόνες και θα αστυνομεύαμε τον πλανήτη.

Ο Μπάιντεν απεικόνισε αυτόν τον νέο παγκόσμιο αγώνα μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού, και την Αμερική ως την αιχμή της ανθρωπότητας προς τον θρίαμβο της δημοκρατίας.

Η πανωλεθρία στην Καμπούλ ξεκινά την ηγεσία του Μπάιντεν σε αυτόν τον αγώνα με τη χειρότερη ταπείνωση της Αμερικής στη ζωντανή μνήμη.



Ο Πάτρικ Μπιουκάναν είναι ο συγγραφέας του νέου βιβλίου:
Πόλεμοι του Λευκού Οίκου του Νίξον: Οι μάχες που ανέβασαν και συνέτριψαν έναν Πρόεδρο και δίχασαν την Αμερική για πάντα.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Δύο καταπράσινα μάτια τρυπούσαν τον φακό, το χαρτί και την ψυχή μας. Ήταν Ιούνιος του 1985 όταν το National Geographic σε ένα εμβληματικό πια εξώφυλλο μας σύστηνε μία Αφγανή προσφυγοπούλα. Τότε δεν γνωρίζαμε το όνομά της. Ούτε πολλά για την τύχη της. Το περιοδικό δεν είχε δηλώσεις της. Μας μιλούσε το βλέμμα της με ένα μείγμα φόβου και αποφασιστικότητας. Η Σαρμπάτ Γκούλα, το κορίτσι με το κόκκινο μαντήλι, έγινε εν μία νυκτί σύμβολο των Αφγανών και της προσφυγιάς.



Ο φωτογράφος Στιβ Μακάρι την είχε εντοπίσει σε έναν καταυλισμό του Πακιστάν έναν χρόνο νωρίτερα, το 1984, όταν ήταν 12 ετών. Είχε φτάσει εκεί με τα πόδια, μαζί με τα αδέλφια και τη γιαγιά της, μετά την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν.

Επί χρόνια ο Μακάρι την αναζητούσε χωρίς τύχη. Τον Ιανουάριο του 2002 οργανώθηκε αποστολή από το National Geographic η οποία ταξίδεψε στο Αφγανιστάν για τον εντοπισμό της. Βρέθηκε τελικά σε μία απομακρυσμένη περιοχή με την οικογένειά της. Ήταν πια 30 ετών, με βλέμμα κουρασμένο. Μεγάλωνε μόνη στη φτώχεια τις τρεις κόρες που είχε αποκτήσει από τον γάμο της με τον Ραμάτ Γκουλ σε ηλικία μόλις 13 ετών. Εκείνος είχε πεθάνει, όπως και το τέταρτο παιδί τους από ηπατίτιδα. Όπως έγινε γνωστό η Σαρμπάτ είχε επιστρέψει στο χωριό της από τα μέσα του 1990. Αλλά ένιωθε για πολλά ακόμη χρόνια πρόσφυγας.

Η ταυτότητα της εξακριβώθηκε μέσω αναγνώρισης της ίριδας της σε σύγκριση με την φωτογραφία, που την έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο. Η ίδια θυμόταν την φωτογράφιση της, καθώς το 1984 ήταν η μοναδική φορά που είχε σταθεί μπροστά σε φωτογραφικό φακό. Αλλά δεν είχε δει ποτέ τη φωτογραφία της.

Λίγα χρόνια αργότερα θα το έσκαγε από το Αφγανιστάν για να βρει καταφύγιο και πάλι στο Πακιστάν. Το 2016 συνελήφθη από τις πακιστανικές αρχές για κατοχή πλαστής ταυτότητας και έμεινε 15 ημέρες στη φυλακή πριν απελαθεί. Στην πατρίδα της, την υποδέχθηκε με τιμές ο πρόεδρος Ασράφ Γκάνι. Έναν χρόνο αργότερα το κράτος της δώρισε ένα σπίτι. Είχε για πρώτη φορά στη ζωή της μία μόνιμη κατοικία. Και είχε τη δέσμευση του προέδρου ότι θα φροντίσει για την εκπαίδευση των παιδιών της.



Η ίδια δήλωνε πανευτυχής για αυτό. Είχε και πάλι ελπίδα. Ότι οι κόρες της θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή έσβησε μάλλον όταν οι Ταλιμπάν εισέβαλαν στην Καμπούλ.

Η Σαρμπάτ που έζησε την εισβολή των Σοβιετικών, την προσφυγιά, το θεοκρατικό καθεστώς των Ταλιμπάν, έναν αιματηρό πόλεμο και τον χαμό ενός παιδιού είναι σήμερα 48 ετών. Και ίσως αναζητεί και πάλι τρόπο διαφυγής.


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Zero Hedge 20-8-21
Authored by Pat Buchanan,*
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Στο Αφγανιστάν, η αποτυχία της αποστολής φαίνεται πλήρης.

Το σχέδιο τρισεκατομμυρίων δολαρίων για την εγκαθίδρυση της δυτικής δημοκρατίας σε ένα μουσουλμανικό έθνος ιστορικά διάσημο για την εκδίωξε αυτοκρατορικών εισβολέων συνετρίβη και αποτεφρώθηκε μετά από 20 χρόνια, και οι Ταλιμπάν ξαφνικά επέστρεψαν στην εξουσία.

Αφού επένδυσαν δεκάδες δισεκατομμύρια στην εκπαίδευση και τον εξοπλισμό μιας δύναμης 350.000 Αφγανών στρατιωτών, οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να ορθώσουν έναν στρατό και μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να επιβιώσει από την αναχώρησή μας.

Και η τελική αναχώρηση των ΗΠΑ από το Διεθνές Αεροδρόμιο Χαμίντ Καρζάι μπορεί να μείνει, όπως ο Κόλπος των Χοίρων του JFK, συνώνυμο της αμερικανικής πανωλεθρίας.

Αλλά η αποτυχία είναι μόνο δική μας. Πολλοί από τους κύριους συμμάχους μας ενεπλάκησαν σε μεγάλο βαθμό. Οι Βρετανοί προσπαθούν τώρα να βγάλουν τον λαό τους από την Καμπούλ υπό τις ίδιες συνθήκες με τους δικούς μας.

Ο αρχηγός του κόμματος της Καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ και ενδεχομένως ο επόμενος καγκελάριος της Γερμανίας, Άρμιν Λάσετ, χαρακτηρίζει την αποχώρηση «τη μεγαλύτερη πανωλεθρία που έχει υποστεί το ΝΑΤΟ από την ίδρυσή του».

Πριν από τρεις δεκαετίες, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Ρίτσαρντ Λούγκαρ δήλωσε ότι το ΝΑΤΟ, έχοντας χάσει τον λόγο της ύπαρξής του — περιορισμός της Σοβιετικής Ένωσης — θα πρέπει τώρα «να μετακομίσει ή να κλείσει».

Οι κυνικοί θα μπορούσαν να πουν ότι, στο Αφγανιστάν, το ΝΑΤΟ έκανε και τα δύο.

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου (2001,Ανατίναξη πύργων Ν.Υόρκης) «η πιο επιτυχημένη συμμαχία στην ιστορία» επικαλέστηκε το Άρθρο 5 και στήριξε τον πόλεμο των ΗΠΑ για την εκδίωξη των Ταλιμπάν και την εκμηδένιση των τρομοκρατών της Αλ Κάιντα που είχαν πραγματοποιήσει την τρομοκρατική επίθεση. Πολλοί έστειλαν στρατεύματα.

Αλλά θα μπορούσαν να έρθουν και χειρότερα.

Ενώ υπάρχουν περίπου 4.000 αμερικανοί στρατιώτες στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, ο έλεγχος των ΗΠΑ δεν εκτείνεται πέρα από την περίμετρο του αεροδρομίου.

Όταν ρωτήθηκε αν τα αμερικανικά στρατεύματα θα μπορούσαν να εισέλθουν στην Καμπούλ και να αποσπάσουν Αμερικανούς πολίτες, ο υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν απάντησε: «Δεν έχω την ικανότητα να βγω έξω και να επεκτείνω τις επιχειρήσεις αυτή τη στιγμή στην Καμπούλ». Οι Αμερικανοί στην Καμπούλ και σε άλλες πόλεις πρέπει να φτάσουν μόνοι τους στο αεροδρόμιο της Καμπούλ.

Έτσι, οι ΗΠΑ εξαρτώνται σήμερα από την ανοχή των Ταλιμπάν να αφήσουν τους Αμερικανούς να περάσουν τον μπλοκαρισμένο αυτοκινητόδρομο. Πολλοί Αφγανοί σύμμαχοι εμποδίζονται και γυρίζουν πίσω. Έχοντας βοηθήσει τα στρατεύματά μας κατά τη διάρκεια του πολέμου, αυτοί οι Αφγανοί σύμμαχοι αντιμετωπίζουν δολοφονικές αντερκδικήσεις και αντίποινα.

Υπάρχουν και άλλοι κίνδυνοι παρόντες.

Μερικά θραύσματα όλμων προσγειώνονται στην άσφαλτο του μοναχικού διαδρόμου στο αεροδρόμιο και κανένα αεροπλάνο δεν μπορεί να πετάξει μέσα ή έξω μέχρι να επισκευαστεί ο διάδρομος.

Η άφιξη στρατευμάτων και προμηθειών, καθώς επίσης οποιαδήποτε ημερήσια αναχώρηση 5.000 με 9.000 ατόμων, θα σταματήσει.

Εάν οι μάχες ανανεωθούν, οι Αμερικανοί που έμειναν στην Καμπούλ και σε άλλες πόλεις γίνονται όμηροι των Ταλιμπάν. Και υπάρχουν πολλοί περισσότεροι εκεί έξω από τους 52 Αμερικανούς που κρατούνταν από το Ιράν στην κρίση ομήρων που τερμάτισε την προεδρία του Τζίμι Κάρτερ.

Οι ΗΠΑ, ωστόσο, διατηρούν την επιρροή τους. Η αεροπορική δύναμη των ΗΠΑ μπορεί ακόμα να κάνει ζημιά στους Ταλιμπάν και οι ΗΠΑ μπορούν να ασκήσουν βέτο σε οποιαδήποτε χρήματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και να μειώσουν την πρόσβαση των Ταλιμπάν στα οικονομικά αποθέματα του Αφγανιστάν σε αμερικανικές τράπεζες.

Χωρίς μετρητά, οι Ταλιμπάν θα έχουν τρομακτικό πρόβλημα να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα που χρειάζεται η χώρα για να παραμείνει βιώσιμη.

Αυτή τη στιγμή, οι Αμερικανοί και οι Ταλιμπάν χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Οι Ταλιμπάν χρειάζονται χρόνο για ναμελετήσουν τον έλεγχό τους και οι Αμερικανοί χρειάζονται χρόνο για να βγάλουν έξω τον λαό τους και τους Αφγανούς συμμάχους τους.

Έτσι, οι Ταλιμπάν παρουσιάζουν ένα μετριοπαθές πρόσωπο στο ηγετικό επίπεδο.

Ωστόσο, δεδομένου του χαρακτήρα των Ταλιμπάν, όπως αποκαλύφθηκε στην προηγούμενη θητεία τους, και της επιθυμίας για εκδίκηση εναντίον εκείνων που σκοτώνουν συντρόφους Ταλιμπάν, το μέλλον φαίνεται ζοφερό για εκείνους που έμειναν πίσω.

Όταν η Σαϊγκόν έπεσε το 1975, οι ένοπλες δυνάμεις της μπήκαν σε στρατόπεδα επανεκπαίδευσης — στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες διέφυγαν με σχεδίες, πολλοί μέχρι πνιγμού στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Οι Καμποτζιανοί που μας υποστήριξαν υπέστησαν γενοκτονία, με ένα ποσοστό του συνολικού πληθυσμού να αφανίζεται από τους Χμερ Ρουζ του Πολ Ποτ.

Όσο για τη ζημιά που έχει προκληθεί στην προεδρία του Τζο Μπάιντεν, είναι σημαντική και μόνιμη. Η κατάρρευση του καθεστώτος και η αποτυχημένη αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων, των Αμερικανών πολιτών και των Αφγανών φίλων και συμμάχων, έχουν αμαυρώσει κάθε φήμη για την ικανότητα που είχε ο Μπάιντεν.

Όσο για τον Πρόεδρο του Γενικού Επιτελείου Στρατηγό Mark Milley και τον Austin, είναι δύσκολο να δούμε είτε να επιβιώνουν πολύ στις θέσεις τους αφού έμαθαν ότι δεν είδαν να έρχεται η επικείμενη και χειρότερη πανωλεθρία εξωτερικής πολιτικής από την πτώση της Σαϊγκόν.

Το είδαν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες να έρχεται; Απέτυχαν να ενημερώσουν το Πεντάγωνο ή τον Λευκό Οίκο;

Μετά τον Κόλπο των Χοίρων τον Απρίλιο του 1961, ο πρώην διευθυντής της CIA Άλεν Ντάλες, ο οποίος είχε ρόλο στην αποτυχημένη εισβολή, απολύθηκε μετά από ένα αξιοπρεπές διάστημα έξι μηνών.

Φαντάζεται κανείς ότι τα κεφάλια ανώτερων αξιωματούχων του Μπάιντεν θα πέσουν πολύ πριν από εκείνη την περίοδο στην κυβέρνηση Μπάιντεν. Γιατί, φαίνεται, σε αυτήν εδώ την καταστροφή, κανείς δεν το είδε να έρχεται τόσο σύντομα, ή να γίνεται τόσο σαρωτικό.





* [Ο Δημοσιολόγος Πάτρικ Μπιουκάναν διετέλεσε πολιτικός σύμβουλος και λογογράφος του προέδρου Νίξον και δύο φορές υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ. Απολαμβάνει διεθνούς γοήτρου και προσοχής και τα άρθρα του αναδημοσιεύονται σε πολλές γλώσσες.]

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ούτε Αβάνα του 1959, ούτε Σαϊγκόν του 1975, ούτε Τεχεράνη του 1979. Παρά τις επιφανειακές ομοιότητες, η Καμπούλ του 2021 περισσότερο θυμίζει τις πρωτεύουσες των ανατολικών χωρών από το Βερολίνο μέχρι την Βαρσοβία κι από την Πράγα μέχρι τη Σόφια την περίοδο 1989-1990, όταν η μετάβαση από το ένα καθεστώς στο άλλο έγινε στο πλαίσιο αναίμακτων και προσυμφωνημένων διαδικασιών, παρά την ορμητική εισβολή των λαών στο προσκήνιο της ιστορίας στην Κούβα, το Βιετνάμ και το Ιράν.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η κατάληψη της Καμπούλ ήταν θέμα χρόνου και αντικείμενο εξαντλητικών διαπραγματεύσεων με άπειρα μπρος πίσω εδώ και τουλάχιστον μία διετία. Εδώ περιγράφονται ακόμη και οι όροι της αλλαγής σκυτάλης που συζητιόταν σε γνώση του Τύπου από το 2019 κι υλοποιούνται σήμερα.

Προφανώς, η κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν δεν ήταν ευκταία εκ μέρους των Αμερικανών. Ούτε μάλιστα ήταν προβλέψιμη σε ό,τι αφορά το χρόνο που εκδηλώθηκε, με μια ταχύτητα που παρέπεμπε στο περίφημο blitzkrieg. Κι εδώ έγκειται μια από τις πολλές αποτυχίες των Αμερικανών: η ικανότητά τους να αξιολογήσουν την ταχύτητα με την οποία προέλαυναν στην χώρα οι Ταλιμπάν, κατακτώντας την μια πόλη μετά την άλλη, μέχρι την Κυριακή 15 Αυγούστου που εισήλθαν στην Καμπούλ. Αυτή ωστόσο ήταν η μικρότερη σε σημασία αποτυχία τους.



Η μεγαλύτερη αποτυχία τους ήταν να εγκαθιδρύσουν στο Αφγανιστάν μετά την εισβολή τους το 2001 μια κυβέρνηση που θα μετέτρεπε την ορεινή ασιατική χώρα σε προπύργιο του ιμπεριαλισμού στην Κεντρική Ασία: ένα είδος προκεχωρημένου φυλακίου και απόρθητης στρατιωτικής βάσης που θα απειλούσε τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, θα βοηθούσε να πάρουν υπό τον έλεγχό τους τα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής και θα επέτρεπε να αλλάξουν άρδην οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί σε όλη την Ασία. Όλα τ΄ άλλα περί εθνογένεσης (nation building), σε μια χώρα φυλετικά και γλωσσικά κατακερματισμένη, δεν ήταν παρά προπέτασμα καπνού και υλικό για να έχει να συζητάει η ευρωπαϊκή και αμερικανική διανόηση…

Το σχέδιο των Αμερικάνων νεοσυντηρητικών δε έχαιρε πρωτοτυπίας. Από την μετεμφυλιακή Ελλάδα και την μεταπολεμική Γερμανία μέχρι την Ιαπωνία και την Κορέα, δεκάδες φορές ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ανέτρεψε βίαια με τη χρήση στρατιωτικών μέσων φιλικές προς τους πολίτες κυβερνήσεις και καθεστώτα, εγκαθιδρύοντας αισχρά μειοψηφικές μεν αλλά αρεστές πολιτικές ελίτ που με την πάροδο του χρόνου, τις απαραίτητες συμμαχίες και πακτωλούς χρημάτων εδραιώθηκαν οι ίδιες και συνέβαλαν στην εδραίωση της Pax Americana.

Το τι πήγε στραβά στην περίπτωση του Αφγανιστάν το περιέγραψε απόρρητη έκθεση των αμερικανικών Αρχών που είδε το φως της δημοσιότητας από την εφημερίδα Washington Post (τα περίφημα Afghanistan Papers) τον Δεκέμβριο του 2019. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο (που αποτέλεσε επίσης τη βάση βιβλίου) το οποίο συντάχθηκε από το Γραφείο του αμερικανού Ειδικού Επιθεωρητή για την Γενική Ανοικοδόμηση του Αφγανιστάν. Στις σελίδες του απεικονίζεται η ανατομία ενός αποτυχημένου κράτους υπό αμερικανική επιτήρηση και πλήρη ευθύνη. Ποτάμια αίματος μεταξύ αμάχων και άκρατη διαφθορά μεταξύ των κυβερνητικών σε βαθμό τέτοιο ώστε οι Αφγανοί να αναρωτιούνται αν το μεγαλύτερο κακό είναι οι Ταλιμπάν ή η κυβέρνησή τους…

Οι αιτίες της αμερικανικής υποχώρησης δηλώθηκαν ωστόσο με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια από τον ίδιο τον αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν την επομένη της κατάληψης της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν: «Ως πρόεδρος των ΗΠΑ είμαι αμετάπειστος ότι συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στις απειλές που αντιμετωπίζουμε σήμερα, το 2021 και όχι στις απειλές του χθες». Οι απειλές του χθες συμπυκνώνονται στους στόχους του πολέμου κατά της «διεθνούς τρομοκρατίας» που κήρυξε ο Μπους, την επομένη των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, πριν δηλαδή 20 χρόνια. Οι «απειλές του σήμερα» δεν είναι τίποτε άλλο από την Κίνα. Ο Τραμπ άλλωστε που τροχιοδρόμησε την συμφωνία με τους Ταλιμπάν προ διετίας και δεν έχανε ευκαιρία να χαρακτηρίζει τα θερμά μέτωπα της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας σαν «πολέμους των Δημοκρατικών» κρατώντας τις αποστάσεις του ήταν ο πρώτος που αναγόρευσε την Κίνα σε υπ’ αριθμόν ένα και στρατηγικό αντίπαλο των ΗΠΑ. Υπ’ αυτό το πρίσμα αν σε κάποιον ανήκουν τα εύσημα για τη στρατηγικής σημασίας σύλληψη απεγκλωβισμού των Αμερικανών από το Αφγανιστάν είναι στον Τραμπ, κι όχι στους Δημοκρατικούς. Ο Ομπάμα μάλιστα που εξελέγη χαρακτηρίζοντας ως δίκαιο πόλεμο αυτό του Αφγανιστάν θα μείνει στην ιστορία ως ο πρόεδρος που διέταξε την μεγαλύτερη αποστολή αμερικανών στρατιωτών στο Αφγανιστάν πολλαπλασιάζοντας τα αδιέξοδα της υπερδύναμης.

Μαζί με την αναβάθμιση της κινέζικης απειλής οφείλουμε επίσης να πάρουμε υπ’ όψη μας δύο ακόμη λόγους που συνέβαλαν εξ ίσου σοβαρά στην παράδοση της σκυτάλης στους Ταλιμπάν: Πρώτο, η οικονομική κρίση στο εσωτερικό των ΗΠΑ και το πρόγραμμα των Δημοκρατικών που προτάσσει την αθρόα οικονομική στήριξη των αμερικανικών νοικοκυριών. Ως σήμερα ο πόλεμος στο Αφγανιστάν στοίχισε το ασύλληπτο ποσό των 2 τρισ. δολ! Κάθε παραπάνω ημέρα παραμονής στο Αφγανιστάν είναι ένα επίδομα που δεν θα δοθεί σε μια οικογένεια φτωχών. Δεύτερο, η ενεργειακή μετάβαση. Η στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αλλάζει άρδην και τον χάρτη των στρατιωτικών επεμβάσεων, ανατρέποντας προτεραιότητες της μεταπολεμικής εποχής, όταν μήλο της έριδας αποτελούσαν χώρες με κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Ποτέ ωστόσο η βελούδινη μετάβαση του Αφγανιστάν δεν θα είχε συμβεί αν οι Ταλιμπάν δεν υπόσχονταν ότι η διακυβέρνησή τους στο εξής δεν πρόκειται επ’ ουδενί να θυμίζει την περίοδο 1996-2001. Η πρώτη τους και σημαντικότερη δέσμευση έναντι των Δυτικών είναι ότι το έδαφός τους δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί ποτέ ξανά ως εφαλτήριο για την εξαπόλυση διεθνών τρομοκρατικών ενεργειών. Επαναλήφθηκε τόσες πολλές φορές από δυτικούς ηγέτες (για τους οποίους είναι θέμα χρόνου η διπλωματική αναγνώριση του νέου καθεστώτος) που μάλλον ήταν το πρώτο άρθρο της συμφωνίας που σε λίγα χρόνια θα ανακαλύψουν δημοσιογράφοι και ιστορικοί. Με αυτή τη διαβεβαίωση ξεκίνησε την ομιλία του προς τους δημοσιογράφους κι ο εκπρόσωπος Τύπου των Ταλιμπάν, στην πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε. Μεταξύ άλλων διαβεβαιώσεών του για ελευθερία του Τύπου, γενική αμνηστία και δικαιώματα των γυναικών, πάντα στο πλαίσιο του Ισλάμ  έστειλε και το ακόλουθο μήνυμα προς τον Λευκό Οίκο: «Θέλω να διαβεβαιώσω τη διεθνή κοινότητα περιλαμβανομένων και των ΗΠΑ ότι κανείς δεν πρόκειται να ζημιωθεί. Δε θέλουμε ούτε εσωτερικούς ούτε εξωτερικούς εχθρούς».

Είναι αυτονόητο πώς κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι ακριβώς θα γίνει. Κατά πόσο δηλαδή οι Ταλιμπάν θα τηρήσουν την υπόσχεσή τους και θα μεταλλαχθούν σε μια ισλαμική δικτατορία όπως η Σαουδική Αραβία, που δε χορταίνουν να αγαπάνε όλες οι Δυτικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως των εγκλημάτων που διαπράττει στην Υεμένη κι εναντίον ακόμη και πολιτικών αντιπάλων της όπως ο δημοσιογράφος Κασόγκι που ακρωτηριάστηκε με αλυσοπρίονο κατόπιν εντολής του δικτάτορα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν.

Με άλλα λόγια, το ζητούμενο για τις ΗΠΑ δεν είναι να χτίσουν μια κοινοβουλευτική δημοκρατία στο Αφγανιστάν. Ποτέ δεν ήταν! Το ζητούμενο είναι να αποκτήσουν ένα ακόμη φιλικό καθεστώς, που μπορεί κάλλιστα να συνεχίσει να επιβάλει μαντήλα ή μπούρκα και να απαγορεύει τη συμμετοχή των γυναικών σε πολλές δραστηριότητες, από την εκπαίδευση μέχρι την πολιτική, όπως κάνουν όλες σχεδόν οι πετρομοναρχίες του Κόλπου, υπό την ανοχή όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά κι όλων των ευρωπαϊκών ηγεσιών.

Το μέλλον των Ταλιμπάν δεν θα κριθεί από τα δημοκρατικά δικαιώματα που θα παραχωρήσουν για τα οποία κόπτονται τώρα Μέσα και πολιτικοί της Δύσης, αλλά (πέραν των όρων της συμφωνίας) από την στήριξη που θα προσφέρουν στις ΗΠΑ στους θερμούς ή ψυχρούς πολέμους εναντίον του Ιράν, της Ρωσίας και της Κίνας. Είναι ακριβώς αυτή η βάση πάνω στην οποία χτίστηκε η ιερή συμμαχία ΗΠΑ και Μουζαχεντίν αρχικά και Ταλιμπάν στη συνέχεια τις δεκαετίες του ’70 και ‘80. Γιατί όχι και τώρα;



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Την ώρα που οι άντρες εγκαταλείπουν τη χώρα με κάθε τρόπο, οι γυναίκες μένουν πίσω, φοβούμενες για τη ζωή τους - Τι μπορεί να σημαίνει η επιστροφή στο καθεστώς των Ταλιμπάν, με βάση αναφορές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήδη από το 2001
Η ανάληψη της εξουσίας στο Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν «γυρίζει» τη χώρα 20 χρόνια πίσω, όπως εύστοχα περιγράφουν ξένοι διπλωμάτες και αναλυτές. Δυο δεκαετίες, στην ουσία χαμένες, από κάθε άποψη, για τους πολίτες της -κυρίως, δε, για τις γυναίκες.

Όπως φαίνεται από τις εικόνες και τα βίντεο που έρχονται στο φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες, οι εκπρόσωποι του «ασθενούς φύλου» είναι εκείνες που μένουν πίσω, καθώς οι άντρες επιλέγουν να εγκαταλείψουν με κάθε τρόπο τη χώρα -ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να... κρεμαστούν σαν τα «τσαμπιά» από ένα αεροπλάνο που αναχωρεί από την Καμπούλ, την ώρα που αυτό απογειώνεται.

Την ώρα που η διεθνής κοινότητα επιλέγει να αποστρέψει το βλέμμα της και να καταδικάσει με... ευχολόγια, ενώ θα έπρεπε να είχε προλάβει καταστάσεις, για τις γυναίκες ο φόβος επιστρέφει. Ήδη, από τις αρχές Ιουλίου, όταν οι Ταλιμπάν άρχισαν να καταλαμβάνουν τις πρώτες επαρχίες στο Αφγανιστάν, ξεκίνησε και ο «εφιάλτης» για τις εργαζόμενες γυναίκες. Μαχητές των Ταλιμπάν μπήκαν στην τράπεζα Azizi Bank στην Κανταχάρ και διέταξαν εννέα εργαζόμενες να φύγουν.

Ταλιμπάν με τα όπλα στα χέρια συνόδεψαν τις εργαζόμενες στα σπίτια τους και τις διέταξαν να μην επιστρέψουν στην εργασία τους, όπως αποκαλύπτει το δίκτυο Al Jazeera. Μάλιστα, όπως δήλωσαν στο δίκτυο τρεις εργαζόμενες και ο διευθυντής της τράπεζας, οι Ταλιμπάν τις πληροφόρησαν πως αρσενικά μέλη της οικογένειάς τους θα μπορούσαν να πάρουν τη θέση τους στην τράπεζα.

«Είναι πράγματι παράξενο να μην σου επιτρέπουν να εργαστείς, αλλά τώρα αυτό συμβαίνει», δήλωσε στο Reuters η 43χρονη Νουρ Κατέρα, μια από τις εργαζόμενες στην τράπεζα Azizi Bank. Το περιστατικό είναι ενδεικτικό για το τι πρόκειται να συμβεί από δω και πέρα στις γυναίκες του Αφγανιστάν, έπειτα από 20 χρόνια αγώνων για ίσα δικαιώματα.

Από το 1996 μέχρι και το 2001, την περίοδο που οι Ταλιμπάν είχαν την εξουσία στο Αφγανιστάν, οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να εργαστούν, τα νεαρά κορίτσια απαγορεύοταν να πάνε σχολείο και ήταν υποχρεωτική για όλες τις γυναίκες η κάλυψη του προσώπου, ενώ για να βγουν έξω έπρεπε να συνοδεύονται από άρρεν μέλος της οικογένειάς τους.

Πιο αναλυτικά, σύμφωνα με αναφορές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ το 2001, οι οκτώ κανόνες που ίσχυαν για τις γυναίκες, έχοντας επιβληθεί από το καθεστώς των Ταλιμπάν, ήταν οι εξής:

1. Έπρεπε να είναι καλυμμένες με ενδύματα από την κορφή ως τα νύχια.

2. Δεν τους επιτρεπόταν να εργαστούν, παρά μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις.

3. Δεν τους επιτρεπόταν να πηγαίνουν σχολείο.

4. Είχαν περιορισμένη πρόσβαση στο σύστημα Υγείας.

5. Δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι τους, χωρίς να συνοδεύονται από άνδρα-μέλος της οικογένειάς τους.

6. Όταν έβγαιναν έξω, έμπαιναν σε ειδικά λεωφορεία, ενώ για να μπουν σε ταξί, θα έπρεπε και πάλι να συνοδεύονται από κάποιον άντρα, συγγενή τους.

7. Γενικά, οι γυναίκες δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν στον δρόμο, χωρίς να συνοδεύονται από κάποιον άντρα, που να είναι συγγενικό τους πρόσωπο.

8. Τα παράθυρα των σπιτιών τους έπρεπε να είναι βαμμένα, προκειμένου να μην μπορεί κανένας περαστικός απ' έξω να δει στο εσωτερικό τους.


Λογικό είναι, έπειτα απ' όλα αυτά, οι γυναίκες να φοβούνται για το μέλλον τους και για το τι μέλλει γενέσθαι, μετά την επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι, σε περίπτωση παραβίασης κάποιου εκ των παραπάνω κανόνων, οι γυναίκες τιμωρούνταν με ξυλοδαρμό και, σε πολλές περιπτώσεις, με θάνατο δια λιθοβολισμού.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Aνθρώπινα λείψανα βρέθηκαν στο σύστημα προσγείωσης αμερικανικού στρατιωτικού αεροπλάνου μετά την αναχώρησή του από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, με φωτογραφίες που φέρονται να δείχνουν ένα άτομο παγιδευμένο στο εξωτερικό του αεροπλάνου καθώς απογειωνόταν.

Finian Cunningham, Strategic Culture Foundation,15-8-21

[Ο συντάκτης του άρθρου είναι Βρετανός πρώην αρχισυντάκτης, συντάκτης και συγγραφέας μεγάλων ειδησεογραφικών οργανισμών. ΄Εχει γράψει εκτενώς για τα διεθνή ζητήματα, με άρθρα που δημοσιεύονται σε διάφορες γλώσσες.]

Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Το Αφγανιστάν είναι η πιο κραυγαλέα απόδειξη της αμερικανικής απιστίας. Είναι μια προειδοποιητική ιστορία για άλλους που απίστευτα εξακολουθούν να φαίνονται να εμπιστεύονται το βιος τους σε μια συμμαχία των ΗΠΑ.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν δήλωσε αυτή την εβδομάδα ότι δεν έχει «μετανιώσει» για την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν, καθώς φαινόταν πως οι μαχητές Ταλιμπάν θα κατακτούσαν ολόκληρη τη χώρα της Κεντρικής Ασίας. Το μάθημα εδώ είναι: ΄Οποιος λειτουργεί ως σκύλος που τρέχει για την Ουάσιγκτον το κάνει με κίνδυνο να προδοθεί ανενδοίαστα από τις ΗΠΑ.

Το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ καθεστώς- μαριονέτα στην Καμπούλ έχει κάνει τα χατίρια της Ουάσιγκτον για σχεδόν δύο δεκαετίες. Μετά από 20 χρόνια μάταιου πολέμου εις βάρος εκατοντάδων χιλιάδων αφγανικών υπάρξεων και τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ο Μπάρμπα Σαμ αποφάσισε να τα μαζέψει, να φύγει και να αφήσει τους Αφγανούς στην κακή μοίρα τους. Καθώς οι Ταλιμπάν κατέλάμβαναν την μία επαρχιακή πρωτεύουσα μετά την άλλη, οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών προειδοποιούσαν ότι το καθεστώς της Καμπούλ μπορεί να πέσει μέσα σε ένα μήνα. Και ο Μπάιντεν αυτή την εβδομάδα είπε ανάλγητα στους Αφγανούς ότι πρέπει να πολεμήσουν μόνοι τους.

Τι απέγιναν οι μεγάλοι αμερικανικοί όρκοι για την «οικοδόμηση έθνους»; Ή την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», «υπεράσπιση της δημοκρατίας», «προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών»;

Είναι μια άθλια ιστορία με πολλά ιστορικά προηγούμενα που δείχνει πώς με το πρώτο στρίμωγμα ο Μπάρμπα Σαμ είναι ικανός να εγκαταλείψει τους χθεσινούς «συμμάχους» στην μοίρα τους. Όπως ανέφερε κάποτε ο Αμερικανός πρεσβύτερος πολιτικός Χένρι Κίσινγκερ (αντιγράφοντας Βρετανικό Δόγμα), οι ΗΠΑ δεν έχουν μόνιμους συμμάχους, έχουν μόνο συμφέροντα.

Πριν από περίπου 46 χρόνια, η Πτώση της Σαϊγκόν είδε τις Ηνωμένες Πολιτείες να τρέχουν μακριά από ένα διεφθαρμένο καθεστώς- μαριονέτα που είχαν εγκαταστήσει στο Νότιο Βιετνάμ, καθώς οι κομμουνιστές του Βόρειου Βιετνάμ τελικά περικύκλωναν τα περιττά πλέον αμερικανικά πιόνια.

Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα ανάλγητης προδοσίας από την Ουάσιγκτον ήταν η εγκατάλειψη των Κούρδων μαχητών στο έλεος της Τουρκίας, όταν η τελευταία εισέβαλε στη βόρεια Συρία κατά τη διάρκεια της προεδρίας Τραμπ. Όποιος αποδέχεται την αμερικανική κηδεμονία πρέπει να ξέρει ότι τα μικροσκοπικά γράμματα στο συμβόλαιο πάντοτε γράφουν πως ακυρώνεται ανά πάσα στιγμή που βολεύει και επιλέγει ο Μπάρμπα Σαμ. Το Αφγανιστάν είναι η πιο κραυγαλέα απόδειξη αυτής της αμερικανικής προδοσίας ίσως μεγαλύτερης και από την πτώση της Σαϊγκόν το 1975.

Είναι μια προειδοποιητική ιστορία για άλλους που απίστευτα εξακολουθούν να δείχνουν πως εμπιστεύονται τη τύχη τους σε μια συμμαχία των ΗΠΑ.

Η Ουκρανία, η οποία διοικείται από ένα παραδόπιστο καθεστώς στο Κίεβο, φαίνεται δουλικά πρόθυμη να θέσει όλη τη μοίρα της υπό την σκέπη των ιδιοτροπιών της Ουάσιγκτον. Αιώνες κοινής ιστορίας με τη Ρωσία θυσιάζονται από το καθεστώς του Κιέβου για το κέρδος της στρατιωτικής εύνοιας της Ουάσιγκτον. Ένας επταετής εμφύλιος πόλεμος που χρηματοδοτήθηκε από αμερικανική στρατιωτική βοήθεια ύψους 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων ( Πέντε δις, είχε ανακοινώσει η Βικτώρια Νούλαντ, τότε και τώρα Υφ/ργός Εξωτερικών) κατέστρεψε την ειρήνη και την ευημερία της Ουκρανίας, καθώς και τις γειτονικές σχέσεις με τη Ρωσία. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι όταν οι αυτοκρατορικοί σχεδιαστές στην Ουάσιγκτον συνειδητοποιήσουν ότι η χρήση της Ουκρανίας ως πιόνι κατά της Ρωσίας έχει γίνει μάταιη, τότε ο λαός της Ουκρανίας θα εγκαταλειφθεί αβοήθητος για να συμμαζέψει μόνος του το χρόνιο χάος.

Το ίδιο ισχύει και για τους λακέδες της Ουάσιγκτον στα κράτη της Βαλτικής. Δρουν ως σκυλιά που τρέχουν για να χαλάσει η Ουάσιγκτον τις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για χρόνια, οι χώρες της Βαλτικής αντιτάχθηκαν στον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2 από τη Ρωσία, απευθύνοντας έκκληση για πιο ακριβές και βλαβερές περιβαλλοντικά εξαγωγές αμερικανικού φυσικού αερίου. Εν μία νυκτί η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι μια τέτοια πολιτική είναι αβάσιμη και δεν αξίζει να ανταγωνιστεί τη Γερμανία και την υπόλοιπη ΕΕ. Και έτσι απλά, οι λακέδες της Βαλτικής μένουν έξω στο κρύο σαν ανεγκέφαλοι.

Ποτέ δεν μαθαίνουν όμως. Αυτή την εβδομάδα η Λιθουανία έκανε το θέλημα του Μπάρμπα Σαμ να προκαλέσει την Κίνα ανακοινώνοντας ότι θα αναγνωρίσει την Ταϊβάν. Αυτή η κίνηση εξόργισε το Πεκίνο επειδή υποσκάπτει τη διεθνή της πολιτική της Μίας Κίνας να αποδεχθεί κάποιος ότι η Ταϊβάν τελεί υπό την κυριαρχία του Πεκίνου. Η Κίνα ανακάλεσε τον απεσταλμένο της από το Βίλνιους και απείλησε με τιμωρητικά οικονομικά μέτρα. Είναι φυσικά απερίσκεπτο και αυτοκαταστροφικό να προκαλείται η οργή της Κίνας ,του κορυφαίου εμπορικού εταίρου της ΕΕ . Η Λιθουανία και η υπόλοιπη ΕΕ θα μπορούσαν ενδεχομένως να πληγούν από οικονομικές απώλειες – όλα για να ακολουθηθεί η γεωπολιτική ατζέντα της Ουάσιγκτον για εχθρότητα προς την Κίνα,

Επί του παρόντος, η μεγαλύτερη προσοχή στην απιστία των ΗΠΑ πρέπει σίγουρα να στραφεί στο αποστατημένο κινεζικό νησιωτικό έδαφος της Ταϊβάν. Το Πεκίνο προειδοποίησε ότι οι προκλητικές πωλήσεις όπλων της Ουάσινγκτον υποδαυλίζουν αυτονομιστικές φατρίες στο νησί. Η Κίνα έχει δηλώσει το δικαίωμα να εισβάλει στρατιωτικά στην Ταϊβάν και να πάρει πίσω τον έλεγχο με τη βία. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να πυροδοτήσει έναν πόλεμο μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας, καθώς η Ουάσιγκτον έχει επανειλημμένα υποσχεθεί να «υπερασπιστεί» την Ταϊβάν.

Αλλά όπως μας υπενθυμίζει η αφγανική πανωλεθρία, οι πιθανότητες είναι ότι η Ουάσιγκτον θα αφήσει τους Ταϊβανέζους στη μοίρα τους σε μια στρατιωτική αντιπαράθεση με την ηπειρωτική Κίνα. Θα χυθεί κινεζικό αίμα και στις δύο πλευρές πριν το Πεκίνο αποκαταστήσει την εξουσία του.

Το Αφγανιστάν αποδεικνύει με ωμή σαφήνεια ότι δεν υπάρχει αρχή στην εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον και στις στρατιωτικές επεμβάσεις της. Οι ζωές των απλών πολιτών των ΗΠΑ είναι τόσο αναλώσιμες όσο και αυτές των ξένων, εφόσον κρίνεται ότι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και ενισχύονται τα εταιρικά κέρδη της. Όταν αυτά τα συμφέροντα τερματίζονται, τότε οι ζωές που χάνονται καταποντίζονται στην τουαλέτα, σαν ένα αντιαισθητικό αφόδευμα..





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Τόλης Κοΐνης

Ενώ εμάς μας απασχολεί η κλιματική αλλαγή, στο Αφγανιστάν έχουμε καθεστωτική αλλαγή. Μετά από 20 χρόνια οι Αμερικάνοι … απλώς παραδέχτηκαν την ήττα τους. Τους έφαγε το μαύρο φίδι που εξέθρεψαν κάποτε οι ίδιοι. Οι φανατικοί ισλαμιστές… οι Ταλιμπάν, ό,τι πιο πρωτόγονο, αντιδραστικό, θρησκόληπτο, Ισλαμοφασιστικό κίνημα που εμφανίστηκε ποτέ… νίκησε.
Πριν από 45 χρόνια, για να μην γίνει σοσιαλιστικό το Αφγανιστάν, οι Αμερικάνοι έστησαν ισλαμιστικά σχολεία και ενίσχυσαν όλες τις φυλές που είχαν ακόμη μεσαιωνικές δομές. Μετά από μια δεκαετία οι απόφοιτοι αυτών των σχολείων, οι λεγόμενοι Ταλιμπάν, πήραν την εξουσία και έφτιαξαν ένα καθεστώς εντελώς αυταρχικό. Ήταν η μόνη χώρα χωρίς διακριτή κυβέρνηση … μόνο ένας ιερωμένος ο Μουλάς Ομάρ εξέφραζε δημόσια την κυβερνώσα σέχτα.
Το 2001 οι Αμερικάνοι αντιδρώντας στις τρομοκρτικές επιθέσεις στους δίδυμους πύργους, κατηγόρησαν τους Ταλιμπάν ότι ενίσχυσαν τους τρομοκράτες, παρέχοντας άσυλο. (Την οικονομική ενίσχυση από σαουδάραβες και καταριανούς την έκαναν …γαργάρα.) Συμμαχώντας με κάποιες τοπικές δυνάμεις ανέτρεψαν τους Ταλιμπάν πανεύκολα, μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο. Εγκαταστάθηκαν σε αυτή την χώρα και – υποτίθεται- ότι επί είκοσι χρόνια προσπάθησαν να την ανασυγκροτήσουν. Πάνω από ένα τρισεκατομύριο δολάρια δαπάνησαν. Πήγε στρατός από όλες τις ΝΑΤΟικές χώρες, ακόμα και από εμάς. Πήγαν ΜΚΟ από όλο τον πολιτισμένο κόσμο για να τους εκπολιτίσουν (ακόμα και Έλληνες ηθοποιοί!!!).
Τελικά, το αποτέλεσμα αποδεικνύεται μηδενικό.
Με έκπληξη μέσα στη ραστώνη του Δεκαπενταύγουστου βλέπουμε όλα αυτά να καταρρέουν. Η παγκοσμιοποίηση από μονόδρομος γίνεται παρελθόν. 20.000 ημιβάρβαροι “Ταλιμπάνηδες” άρχισαν να καταλαμβάνουν την μια πόλη μετά την άλλη. Οι δυτικοθρεμένοι στρατηλάτες της κυβέρνησης, μόλις τους έβλεπαν, παρέδιδαν οπλισμό και έφευγαν!!!
Οι καλοπηρωμένοι δυτικοί δημοσιογράφοι και αναλυτές (και οι δικοί μας) κοίταζαν άλαλοι τα γεγονότα… Όλοι αυτοί οι ξερόλες που καμαρώνουν στις οθόνες των τηλεοράσεων ούτε μας είχαν προειδοποιήσει, ούτε μπορούν να μας δώσουν μια εξήγηση για τα τεκταινόμενα. Όσοι έχουν κατά καιρούς αρνηθεί την αυθεντία τους, έχουν κατηγορηθεί ως “ψεκασμένοι”, “συνωμοσιολόγοι”, “γραφικοί”… Η υποταγή στη Δύση (αυτό που κάποτε λέγαμε Αμερικαονατοϊκός ιμπεριαλισμός) ήταν μονόδρομος.
Αλάνθαστοι “μενουμευρώπηδες” ιδεολογικά κυριαρχούν. Η Ελλάδα έχει γίνει μια χώρα που κάθε αναφορά σε κάτι εθνικό ή στην πατροπαράδοτη θρησκεία καταγγέλεται ως… φασιστικό. Οι πρόσφυγες, οι ΛΟΑΤΚΙ, οι ρομά και άλλα άκλιτα έχουν τεθεί στο απυρόβλητο… γιατί έτσι θέλουν οι σύμμαχοι.
Ακτογωνιαίος λίθος του πολιτεύματος το άρθρο από το τελευταίο μνημόνιο που παραθέτω στην διαφάνεια. Η εκπεφρασμένη αντίθεση του 63% του λαού πετάχτηκε στα σκουπίδια. Σήμερα, καλλιεργούν μια επίσης επικίνδυνη αντίληψη … ότι με συμμαχία με τους Δυτικούς και το Ισραήλ θα αντιμετωπίσουμε το Ισλαμοφασιστικό καθεστώς του Ερντογάν… Με τι είδους πολεμιστές; Με αυτούς που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν 20.000 Ταλιμπάν;
Οι Ταλιμπάν είναι ισχυροί, γιατί στηρίζονται στον λαό τους… γιατί στις τάξεις τους καλλιεργείται (πρώτογονα) μια κοινωνική αλληλεγγύη και ο συνεκτικός τους ιστός δεν σπάει… όταν έχεις στρατό ο εξοπλισμός βρίσκεται.
Το είδαμε στις πυρκαγιές … το κράτος διάταζε άτακτη υποχώρηση και κράταγαν τα χωριά ζωντανά κάποιοι νεαροί “εκτός συστήματος”… (την “ορίτζιναλ 21” είδαμε να πηγαίνει στις φωτιές, όχι τους γιάπηδες).
Και για να τελειώσω από εκεί που άρχισα… Κλιματική αλλαγή, χωρίς καθεστωτική αλλαγή δεν αντιμετωπίζεται… Στην Αργολίδα πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια είχαμε κλιματική αλλαγή… η άρχουσα τάξη παρά τα κυκλώπεια τείχη δεν την αντιμετώπισε… άφησε την εξουσία και τα κυκλώπεια τείχη έγιναν τουριστικό αξιοθέατο.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Patrick J. Buchanan,*12-8-21

*[Ο δημοσιολόγος Πάτρικ Μπιουκάναν διετέλεσε σύμβουλος και λογογράφος του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον και υπήρξε δύο φορές υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ. Η αρθρογραφία του εκφράζει έναν πεισματικό πατριωτικό αγώνα διείσδυσης της λογικής και της φρόνησης στην διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής της πατρίδας του.]

Μετάφραση:Μ.Μ.Στυλιανού

Πόσοι στρατηγοί των ΗΠΑ ήξεραν τι συνέβαινε, αλλά αρνήθηκαν να ρισκάρουν την καριέρα τους λέγοντας στο Κογκρέσο ή στη χώρα ότι ο αφγανικός στρατός και το καθεστώς που είχαμε εγκαταστήσει πιθανότατα θα κατέρρεαν σαν ένας χάρτινος πύργος μόλις οι Αμερικανοί έφευγαν και έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους Ταλιμπάν μόνοι τους;

Τον Απρίλιο, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δήλωσε στο έθνος ότι θα έχει όλα τα αμερικανικά στρατεύματα έξω από το Αφγανιστάν μέχρι τις 11 Σεπτεμβρίου, την 20η επέτειο της χειρότερης τρομοκρατικής επίθεσης που έχει γίνει ποτέ στις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες.

Δεδομένης της τροπής των γεγονότων της περασμένης εβδομάδας, αυτή η 20ή επέτειος μπορεί να εορταστεί από έναν θριαμβευτή Ταλιμπάν, ο οποίος βρίσκεται τώρα στα πρόθυρα της νίκης επί των Αμερικανών και των Αφγανών συμμάχων τους, με φρικιαστικές δημόσιες εκτελέσεις των παραδομένων και αιχμάλωτων εχθρών τους.

Η 11η Σεπτεμβρίου 2021, θα μπορούσε να δει Αμερικανούς πεζοναύτες και διπλωμάτες να φεύγουν από την Καμπούλ για να ξεφύγουν από την τιμωρία των Ταλιμπάν τους οποίους εκδιώξαμε το 2001.

Από την Παρασκευή, πριν από μία εβδομάδα, μέχρι σήμερα, από τους Ταλιμπάν έχουν καταληφθεί οι 10 από τις 34 επαρχιακές πρωτεύουσες του Αφγανιστάν.

Ο Μαζάρ-ε-Σαρίφ στο βορρά είναι τώρα περικυκλωμένος. Η Κανταχάρ και η Χεράτ, δεύτερη και τρίτη μεγαλύτερη πόλη, βρίσκονται υπό πολιορκία (Κατελήφθησαν στο μεταξύ). Ο δρόμος Κανταχάρ-Καμπούλ έχει κοπεί. Ο υπουργός Άμυνας διέφυγε απόπειρας δολοφονίας στην πρωτεύουσα. Ο διευθυντής ΜΜΕ της κυβέρνησης δεν το κατόρθωσε. Οι Ταλιμπάν ελέγχουν τώρα τις μισές από τις 400 περιοχές του Αφγανιστάν και τα δύο τρίτα του εδάφους του.

Κάποιοι Αφγανοί στρατιώτες πολέμησαν γενναία. Άλλοι έχουν υποχωρήσει στις βάσεις τους, έχουν παραδοθεί ή έχουν διαφύγει σε γειτονικές χώρες όπως το Ιράν, το Τατζικιστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Πακιστάν. Ένα ολόκληρο σώμα του αφγανικού στρατού με αμερικανικά όπλα , εξοπλισμό και οχήματα παραδόθηκε στην πόλη Κουντούζ.

Ο αμερικανικός στρατός αναφέρει ότι η πτώση της Καμπούλ ενδέχεται να έρθει εντός 90 ημερών, με κάποιους να λένε ιδιαιτέρως ότι το καθεστώς μπορεί να πέσει στους Ταλιμπάν μέσα σε ένα μήνα.

Ο Δημοκρατικός Γερουσιαστής Κρις Μέρφι από το Κονέκτικατ συνόψισε την κατάσταση ως εξής:

«Η πλήρης, απόλυτη αποτυχία του αφγανικού εθνικού στρατού να υπερασπιστεί τη χώρα του χωρίς την βοήθειά μας είναι ένα αιμόφυρτο κατηγορητήριο για μια αποτυχημένη 20ετή στρατηγική που βασιζόταν στην πεποίθηση ότι δισεκατομμύρια δολάρια Αμερικανών φορολογουμένων θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια αποτελεσματική δημοκρατική κεντρική κυβέρνηση σε ένα έθνος που δεν την είχε ποτέ.»

Η πραγματικότητα αυτής της ζοφερής αξιολόγησης εγείρει πολλά ερωτήματα.

Ποιος ευθύνεται για την κολοσσιαία αποτυχία των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν; Ποιος ευθύνεται για την επικείμενη ήττα της Αμερικής στον μεγαλύτερο πόλεμό της;

Τα τελευταία 20 χρόνια, οι ΗΠΑ έχασαν 2.500 στρατιώτες με 20.000 τραυματίες και επένδυσαν 1 τρισεκατομμύριο δολάρια για να δημιουργήσουν έναν αφγανικό στρατό, μόνο και μόνο για να δουν αυτόν τον στρατό να καταρρέει και να διαλύεται μόλις αναχωρήσαμε.

Την Τετάρτη, ο Μπάιντεν παραδέχθηκε αυτή την αλήθεια:

«Κοίτα, ξοδέψαμε πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια σε 20 χρόνια. εκπαιδεύσαμε και εξοπλίσαμε ... πάνω από 300.000 αφγανικές δυνάμεις. Οι Αφγανοί ηγέτες πρέπει να ενωθούν. Πρέπει να πολεμήσουν για τον εαυτό τους.»

Αντιμετωπίζουμε στο Αφγανιστάν μια εξαέρωση της επένδυσης μιας γενιάς για τη μετατροπή του Αφγανιστάν σε δημοκρατία με την ικανότητα να διαθέτει την εμπιστοσύνη του λαού της και να υπερασπίζεται τον εαυτό της.

Γιατί αποτύχαμε;

Μήπως οι στρατηγοί, οι πολιτικοί ηγέτες, οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι των ΗΠΑ που πήγαν στο Αφγανιστάν τις τελευταίες δύο δεκαετίες, και επέστρεψαν για να καταθέσουν για τη σταθερή μας πρόοδο, παραπλανούσαν τους εαυτούς τους; Ή μας εξαπάτησαν;

Πόσοι στρατηγοί των ΗΠΑ ήξεραν τι συνέβαινε, αλλά αρνήθηκαν να ρισκάρουν την καριέρα τους λέγοντας στο Κογκρέσο ή στη χώρα ότι ο αφγανικός στρατός και το καθεστώς που είχαμε εγκαταστήσει πιθανότατα θα κατέρρεαν σαν ένας χάρτινος πύργος μόλις έφευγαν οι Αμερικανοί και έμεναν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τούς Ταλιμπάν;

Σήμερα, ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ για το Αφγανιστάν, Zalmay Khalilzad, βρίσκεται στο Κατάρ απειλώντας τους Ταλιμπάν ότι εάν κυριεύσουν τη χώρα και επιβάλουν την ειρήνη του νικητή, κινδυνεύουν να τους αρνηθούν τη διπλωματική αναγνώριση οι ΗΠΑ και οι Δυτικοί σύμμαχοί τους και να χάσουν τη μελλοντική ξένη βοήθεια.

Αλλά το να στιγματίζεις τους Ταλιμπάν ως τρομοκράτες και παρίες δεν είναι κάτι καινούργιο γι' αυτούς. Αυτό που επιδιώκουν είναι κάτι για το οποίο έχουν αποδείξει ότι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν.

Αυτό που είναι κρίσιμο για αυτούς είναι να αποκαταστήσουν τους Ταλιμπάν στην προηγούμενη κυριαρχία τους· για τη δημιουργία ενός ισλαμικού εμιράτου, για να γίνουν οι ηθικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί διαιτητές ενός πιο καθαρά ισλαμικού Αφγανιστάν.

Και να ξεφορτωθούμε τους ξένους και τις εξωγήινες αξίες τους.

Θέλουν να είναι σε θέση να σηκωθούν και να πουν στον μουσουλμανικό κόσμο: «Σας δείξαμε πώς να το κάνετε. Πολεμήσαμε την Αμερική, την παγκόσμια υπερδύναμη, για 20 χρόνια μέχρι που αναγκάσαμε τους Αμερικανούς, να φύγουν από τη γη μας με την ουρά κάτω από τα σκέλια τους και στη συνέχεια να στήσουμε τις μαριονέτες τους μπροστά σε έναν τοίχο.

Ενώ η στρατηγική μας ήττα θα αφήσει τους Αμερικανούς απρόθυμους να επιχειρήσουν τέτοιες μελλοντικές αυτοκρατορικές επεμβάσεις, πρέπει να υπάρξει ένας απολογισμός..

Οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν:

Δεν ήταν η προσπάθεια μεταφύτευσης της δημοκρατίας του Μάντισον στο έδαφος της Μέσης και Εγγύς Ανατολής μια παλαβή περιπέτεια από την αρχή;

Πόσοι άλλοι σύμμαχοι των ΗΠΑ παρατάσσουν χάρτινους στρατούς, που θα καταρρεύσουν, αν δεν έχουν τους Αμερικανούς εκεί για να κάνουν την βαριά δουλειά;

Είναι αυτό που έχουμε να προσφέρουμε – η δημοκρατία ένας πολίτης-μια ψήφος-- αυτό που πραγματικά αρέσει σε ένα τμήμα του κόσμου, από το Μαγκχρέμπ στην Μέση Ανατολή ως την Κεντρική Ασία, όπου η Δημοκρατία φαίνεται να μην μπορεί να ριζώσει;

Ο Θεός των Ταλιμπάν είναι ο Αλλάχ. Ο χρυσός μόσχος που είχαμε προσφέρει ήταν η δημοκρατία. Στο Ινδουιστικό Κους, ο Θεός τους έχει αποδειχθεί ισχυρότερος.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)