Articles by "Βατικιώτης"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βατικιώτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων


του Λεωνίδα Βατικιώτη

Πώς το αμερικανικό LNG Υπονομεύει την Πράσινη Μετάβαση


Ελάχιστες φορές ένα επιστημονικό άρθρο μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλες αναταράξεις στην πολιτική, την οικονομία και την γεωπολιτική όπως το άρθρο του αμερικανού καθηγητή Robert W. Howarth. Η επιστημονική του ανάλυση καταλήγει στο εξής πολύ απλό κι εύκολα κατανοητό στον καθένα συμπέρασμα: ότι το αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) είναι κατά 33% χειρότερο από τον άνθρακα σε ό,τι αφορά τις εκπομπές αερίων που προκαλούν την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε κατόπιν ενός ρεκόρ αξιολογήσεων, καθώς πέρασε από πέντε γύρους αξιολογήσεων από οκτώ διαφορετικούς επιστήμονες. Όπως δήλωσε στον βρετανικό Guardian, ο ίδιος ο καθηγητής του Τμήματος Οικολογίας και Εξελικτικής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης των ΗΠΑ «δέχτηκα τις περισσότερες αξιολογήσεις που έχω ποτέ δεχτεί»! Η πρωτοτυπία των συμπερασμάτων του έγκειται στην χρήση της μεθόδου Ανάλυσης Κύκλου Ζωής, που εξετάζει τις επιπτώσεις σε βάθος χρόνου.

Τα ευρήματα του είναι συγκλονιστικά επειδή τινάζουν στον αέρα σχεδιασμούς δεκαετιών και επενδύσεις τρισεκατομμυρίων για το φυσικό αέριο όπως ψύχεται στους -162 βαθμούς Κελσίου εξασφαλίζοντας την συμπίεση του σε 1 : 600 του αρχικού όγκου για να παραχθεί το υγροποιημένο και να μεταφερθεί με οικονομικούς όρους. Λέει κατά λέξη στην περίληψη με την οποία ξεκινάει το άρθρο του: «Το υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) που εξάγεται από τις ΗΠΑ έχει αυξηθεί σημαντικά από το 2016 όταν καταργήθηκε η απαγόρευση των εξαγωγών LNG κι οι ΗΠΑ τώρα είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας του κόσμου. Αυτό το LNG παράγεται κυρίως από σχιστολιθικό αέριο. Η παραγωγή του σχιστολιθικού αερίου, η υγροποίηση για να παραχθεί το LNG και η μεταφορά του LNG με δεξαμενόπλοια είναι έντασης ενέργειας, που συμβάλει σημαντικά στο αποτύπωμα αερίων θερμοκηπίου του LNG». Καταλήγει δε η περίληψη: «Συνολικά, το αποτύπωμα αερίων του θερμοκηπίου για το LNG ως πηγή καυσίμων είναι 33% μεγαλύτερη από εκείνη του άνθρακα»!



Η ανάλυση του Αμερικάνου καθηγητή προκάλεσε πανικό στην Ουάσιγκτον επειδή η σχιστολιθική επανάσταση όπως ξεκίνησε το 2008-2009 συμβάλλοντας σημαντικά στην έξοδο από την κρίση της αγοράς ακινήτων, οδήγησε σε μια πρωτοφανή αναβάθμιση της θέσης των ΗΠΑ. Για πρώτη φορά η αμερικανική οικονομία έπαψε να εξαρτάται από τις εισαγωγές αερίου και πετρελαίου από την Μέση Ανατολή κι έγινε ενεργειακά αυτάρκης, χωρίς να απειλείται πλέον από εμπάργκο ή την πολιτική τιμών του ΟΠΕΚ. Η υπερπαραγωγή σχιστολιθικού αερίου μετέτρεψε τις ΗΠΑ στον μεγαλύτερο εξαγωγέα φυσικού αερίου με την μορφή της υγροποίησης του – κι όχι μέσω αγωγών. Κι αυτή ακριβώς η λεπτομέρεια στο άρθρο του καθηγητή είναι που πρέπει να προκάλεσε οργή στις ΗΠΑ. Γιατί, ο Αμερικάνος καθηγητής δεν στοχοποιεί γενικώς το αέριο, παρότι οι εκπομπές μεθανίου που εκλύει το φυσικό αέριο παραμένουν στην ατμόσφαιρα πολύ περισσότερα χρόνια από το διοξείδιο του άνθρακα. Ο Αμερικάνος καθηγητής δεν στοχοποιεί ούτε γενικά το LNG, παρότι η μεταφορά τόσων μεγάλων ποσοτήτων φυσικού αερίου είτε από τη Νορβηγία και το Κατάρ προέρχεται είτε από τις ΗΠΑ προκαλεί εκπομπές αερίων βλαπτικών για την κλιματική ισορροπία. Ο Αμερικάνος καθηγητής στοχοποιεί συγκεκριμένα το αμερικανικό σχιστολιθικό αέριο που μεταφέρεται μέσω της υγροποίησης, δηλαδή το LNG, αποδεικνύοντας ότι επιβαρύνει το περιβάλλον περισσότερο από τον άνθρακα, που ως τώρα θεωρούταν η πιο επιβλαβής πηγή ενέργειας. Στο εξής, πρώτο στην λίστα μπαίνει το αμερικανικό LNG λέει η επιστήμη!

Προς επίρρωση της εγκυρότητας του άρθρου, κι όχι το αντίθετο, η μόνη κριτική που έχει διατυπωθεί εναντίον του προέρχεται από την Αυστραλία κι αποδεικνύει ότι το αυστραλιανό LNG έχει λιγότερες εκπομπές από το αμερικανικό. Δεν ισχυρίστηκε κάτι διαφορετικό ο Robert W. Howarth…

Εκτεθειμένες οι Βρυξέλλες

Το άρθρο του Αμερικάνου καθηγητή φέρνει τα πάνω – κάτω στην αγορά της ενέργειας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκτίθεται σοβαρά καθώς αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ανακόλουθη στην υπόσχεσή της να πρωτοστατήσει στην πράσινη μετάβαση. Μετά την επιβολή κυρώσεων στις εξαγωγές ενεργειακών αγαθών από την Ρωσία, που έφθαναν μέσω επίγειων αγωγών, και την ανατίναξη των υποθαλάσσιων αγωγών Nord Stream 1 & 2 από την CIA, όπως αποκάλυψε ο αμερικανός δημοσιογράφος Σέιμουρ Χερς (εδώ κι εδώ), η ΕΕ εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο εισαγωγέα LNG στον κόσμο. O πυρετός της κατασκευής τερματικών σταθμών αεριοποίησης του υγροποιημένου φυσικού αερίου δεν θα είχε φτάσει σε τόσο επικίνδυνα επίπεδα αν δεν χρηματοδοτούνταν αδρά από την Ευρωπαϊκή Ένωση που έσπευσε να τα εντάξει στα έργα κοινού ενδιαφέροντος (EU projects of common interest). Ως αποτέλεσμα οι εισαγωγές στην Ευρώπη αμερικανικού LNG αυξήθηκαν σημαντικά, σχεδόν τριπλασιάστηκαν: Από 18,9 δισ. κυβ. μ. (bcm) το 2021, σε 50,1 το 2022 και 56,2 το 2023. Το μερίδιο του αμερικανικού LNG μάλιστα αυξήθηκε τα δύο τελευταία χρόνια παρότι το σύνολο του LNG που έφτασε στην Ευρώπη μειώθηκε: από 334,1 δισ. κυβ. μ. το 2022 σε 289,9 το 2023. Ως αποτέλεσμα το αμερικανικό LNG από 15% των ευρωπαϊκών εισαγωγών το 2022 έφτασε το 19% το 2023. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατ’ επέκταση την ίδια ώρα που επέβαλε φόρο άνθρακα στα λιγνιτικά εργοστάσια μετατρέποντας το ηλεκτρικό ρεύμα σε είδος πολυτελείας και τη λειτουργία των ενεργειακών χρηματιστηρίων μετατρέποντας το ρεύμα σε αντικείμενο τζόγου, με μάρτυρα τους λογαριασμούς των 1.000 ευρώ, με τις εισαγωγές αμερικανικού LNG προκαλούσε μεγαλύτερη βλάβη στο κλίμα. Αλλά έπρεπε να περιμένουμε τις 16 Σεπτεμβρίου για να το μάθουμε, την ημέρα δηλαδή που αναρτήθηκε το άρθρο.

Κι έκτοτε όμως δε φαίνεται να ίδρωσε πολλών το αυτί. Είδαμε για παράδειγμα, στις αρχές Οκτωβρίου, τον Αμερικανό βοηθό υπουργό Εξωτερικών με αρμοδιότητα τους ενεργειακούς πόρους, Τζέφρι Πάιατ, παλιό μας γνώριμο ως σχεδιαστή αν όχι συγγραφέα της Συμφωνίας των Πρεσπών, να μοιράζει ηγετικούς ρόλους στην Ελλάδα. Αφορμή ήταν η κατασκευή του Κάθετου ενεργειακού Διαδρόμου, που θα επιτρέπει την αμφίδρομη ροή αερίου από την Ελλάδα, σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Μολδαβία και Ουκρανία. Κι όλα αυτά στο πλαίσιο του REPowerEU που μεταξύ άλλων στοχεύει στην πράσινη μετάβαση. Στο ρεπορτάζ όμως διαβάσαμε για την σημαντική παρουσία στο REPowerEU «αμερικανικών εξαγωγικών εταιρειών LNG». Το δήλωσε κι ο ίδιος ο αμερικανός αξιωματούχος με ανάρτησή του στο Χ (πρώην Twitter) λέγοντας ψέματα για το κόστος, μιας και το αμερικανικό φυσικό αέριο είναι ακριβότερο, κι αποκρύπτοντας φυσικά ότι το αμερικανικό LNG είναι πιο βρόμικο ακόμη κι από τον άνθρακα… Είναι κατανοητό φυσικά ότι οι ΗΠΑ θυσιάζουν το κλίμα στο βωμό της παγκόσμιας ηγεμονίας τους. Αυξάνουν την εκπομπή επικίνδυνων ρύπων για να θησαυρίσουν οι αμερικανικές ενεργειακές εταιρείες και να συνεχίζουν να λειτουργούν ως παγκόσμιοι χωροφύλακες.

Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, αποδεικνύεται ότι ζητούμενο της πράσινης μετάβασης δεν είναι η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Αν στόχος ήταν η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής η ΕΕ (μαζί με τον εξοβελισμό των ΙΧ, την ενίσχυση των δημόσιων μέσων μεταφοράς, τις αναδασώσεις και πολλά άλλα) έπρεπε να απαγορεύσει και την εισαγωγή αμερικανικού αερίου! Βλέπουμε όμως να αυξάνεται κάθε χρόνο και στο μέλλον θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο…


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Συνήθως όταν ένας πόλεμος οδεύει σε ήττα του ενός μέρους και γίνεται εμφανής η αδυναμία του ακόμη και να συνεχίσει να αμύνεται, τη σκυτάλη παίρνει η παράδοση ή οι διαπραγματεύσεις. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, που μετά την παταγώδη αποτυχία της αντεπίθεσης χάνει κάθε μέρα το ένα χωριό μετά το άλλο, συμβαίνει το αντίθετο: την σκυτάλη παίρνει η εξάπλωση και η γενίκευση του πολέμου!

Η απόφαση των κρατών μελών του ΝΑΤΟ να ανάψουν το πράσινο φως στην Ουκρανία για να χρησιμοποιήσει τα όπλα τους σε επιθέσεις εντός του ρωσικού εδάφους ισοδυναμεί με κλιμάκωση του πολέμου. Κλιμάκωση μάλιστα πρωτοφανή, για τα ως τώρα δεδομένα.

Η άδεια των δυτικών κρατών συνοδεύεται σε λεκτικό επίπεδο από πλήθος περιορισμών, που υποτίθεται αποτρέπουν την κλιμάκωση. Στην πράξη, όμως, αν κάτι εξυπηρετούν είναι την μετακύλιση στη Ρωσία της ευθύνης για την επικείμενη κι αναπόφευκτη κλιμάκωση. Ας δούμε ορισμένες από αυτές. Η Γαλλία, για παράδειγμα, έδωσε την έγκρισή της προσθέτοντας ότι η άδεια της αφορά στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Ρωσία που έχουν πάρει ενεργό μέρος στην επίθεση κατά της Ουκρανίας. Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Ζενς Στόλτενμπεργκ, μιλώντας στον βρετανικό Economist, αναφέρθηκε σε νόμιμους στρατιωτικούς στόχους σε ρωσικά εδάφη. Οι ΗΠΑ, που ήδη από τον Φεβρουάριο του 2022 έχουν παραδώσει οπλισμό και υπηρεσίες αξίας 175 δισ. δολ. στην Ουκρανία, εξειδίκευσαν ακόμη περισσότερο (στα λόγια) την άδεια τους, τονίζοντας ότι θα αφορά χτυπήματα που σχετίζονται με την εν εξελίξει επίθεση της Ρωσίας στο Χάρκοβο, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας… Στην πραγματικότητα, ήδη όλες αυτές οι αιρέσεις που συνοδεύουν τις άδειες χρήσης του δυτικού οπλισμού έχουν ξεπεραστεί· είναι εδώ και πολλούς μήνες κενό γράμμα.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι οι επιθέσεις στο ρωσικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης πυρηνικής επίθεσης που βρίσκεται στα εδάφη του Καζακστάν, 1.100 μίλια μακριά από την γραμμή του πολέμου, κι αφορά ενδεχόμενη επίθεση από Ινδία και Κίνα. Η συγκεκριμένη επίθεση των Ουκρανών, καίτοι απετράπη, όφειλε να σημάνει συναγερμό σε κάθε πολίτη του κόσμου, γιατί τέσταρε τη δυνατότητα νέκρωσης της αντιπυρηνικής θωράκισης της Ρωσίας, δηλαδή την αποτελεσματικότητα που θα έχει μια μελλοντική πυρηνική επίθεση εναντίον της Ρωσίας! Πρόκειται για βήμα που ισοδυναμεί όχι μόνο με κλιμάκωση αλλά με ραγδαία αναβάθμιση των απειλών στην ειρήνη, καθώς η Ρωσία που έχει κατ’ επανάληψη και δημόσια απειλήσει με πυρηνικό πλήγμα σε περίπτωση που απειληθεί, πέρα από ασκήσεις, δεν έχει προβεί σε κανένα πρακτικό μέτρο προετοιμασίας πυρηνικής επίθεσης, μέχρι στιγμής. Ουκρανία και ΝΑΤΟ το έπραξαν!




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Είμαστε μάρτυρες μιας ιστορικής σημασίας στροφής που απειλεί να ρίξει την Δυτική Ευρώπη στη δίνη απηνών συγκρούσεων και αιματηρών πολέμων τόσο γενικευμένων και βίαιων που δεν έχουμε δει μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Υπαίτιος είναι η Γαλλία του Μακρόν! Κι όπως κάθε στροφή, έτσι και τούτη συμβολίζεται από ορισμένους όρους. Την αλλαγή που συντελείται στην Ευρώπη καμία άλλη λέξη – κλειδί δεν την αντιπροσωπεύει πιο ανάγλυφα από την «οικονομία του πολέμου».

Ο όρος «οικονομία του πολέμου» είχε εξαφανιστεί από την Γαλλία από την εποχή του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, έγραφε η Λε Μοντ στις 20 Απριλίου 2024 σε πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο «Πώς η γαλλική βιομηχανία όπλων αναβαθμίζεται». Προς επίρρωση, ανακαλούσε την εποχή που όλο το έθνος περιλαμβανομένων των γυναικών στα εργοστάσια είχε κινητοποιηθεί για να εξοπλίσει τον γαλλικό στρατό στον ολοκληρωτικό του πόλεμο με την Γερμανία.

Ο όρος «οικονομία του πολέμου» επανήλθε στην καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2022 από τον Γάλλο πρόεδρο στη διάρκεια της ομιλίας του στην ετήσια έκθεση πολεμικού υλικού Eurosatory, θύμιζε η γαλλική εφημερίδα. Ήταν τέσσερις μήνες μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία όταν την δημόσια συζήτηση απασχολούσε το ερώτημα τι οδήγησε τον Γάλλο πρόεδρο να πραγματοποιήσει μια τόσο θεαματική στροφή κι ενώ αναζητούσε δρόμο συμβιβασμού μεταξύ Μόσχας και Κιέβου απορρίπτοντας την πολιτική ταπεινώσεων της Ρωσίας από την Αγγλία και τις ΗΠΑ, αίφνης να ζηλώσει δόξα Ναπολέοντα και να φτάσει σήμερα να δηλώνει έτοιμος να στείλει ακόμη και στρατό στη Ρωσία! Δεν ήταν ούτε τα κλειστά αυτιά που βρήκε στην Ευρώπη, ούτε η απροθυμία του Ρώσου ομολόγου του να συμβιβαστεί, ούτε τα χαστούκια που έφαγε ο γαλλικός ιμπεριαλισμός στην Αφρική από τις απανωτές αποφάσεις εκδίωξής του από τις χώρες του Σαχέλ. Η στροφή 180 μοιρών της Γαλλίας, που σήμερα ηγείται της αναβίωσης του μιλιταρισμού στην γηραιά ήπειρο, επιβλήθηκε από την ακμαία πολεμική της βιομηχανία!

Η Γαλλία πρωτοστατεί στην φιλο-πολεμική υστερία για να πουλήσει όπλα και να αυξήσει τα κέρδη της η πολεμική της βιομηχανία. Όπως ένα υπερτροφικό κατασκευαστικό κεφάλαιο γεμίζει μια χώρα με αχρείαστους δρόμους (βλέπε Ελλάδα), όπως μια κραταιά αγροδιατροφική βιομηχανία κάνει όλους τους πολίτες της παχύσαρκους (βλέπε ΗΠΑ) και μια βιομηχανία μόδας κάνει σχεδόν όλους κι όλες τους πολίτες της κομψούς και κομψές (βλέπε Ιταλία) έτσι και η Γαλλία πλειοδοτεί σε πολεμικές ιαχές για να πουλήσει όπλα. Ξέροντας μάλιστα ότι τα όπλα πουλιούνται για να ξεσπάσουν πόλεμοι!

Κλίμα πολέμου και απειλές

Ο ίδιος ο Μακρόν, ως αιχμή του δόρατος της γαλλικής βιομηχανίας θανάτου, δεν αφήνει ευκαιρία να πάει χαμένη την τελευταία διετία που να μην τονίσει την σημασία της αναβίωσης της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας. «Είμαστε στο χείλος μιας γεωπολιτικής στροφής διαρκείας στην οποία η αμυντική (sic) βιομηχανία θα διαδραματίσει έναν αυξανόμενα σπουδαίο ρόλο. Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα, ισχυρά με όρους μαζικής αγοράς», δήλωσε στις 11 Απριλίου ο Γάλλος πρόεδρος στην διάρκεια εγκαινίων μιας νέας μονάδας παραγωγής πολεμικού υλικού. Η κρατική πολεμική βιομηχανία της Eurenco, που ξεκίνησε την λειτουργία της στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά έκλεισε το 2007 μετατρεπόμενη σε εισαγωγική, θα επενδύσει πάνω από μισό δισ. ευρώ τα επόμενα δύο χρόνια στην παραγωγή εκρηκτικών υλικών και οβίδων πυροβολικού. Το δε προσωπικό της από 200 άτομα το 2023 θα φτάσει σε δύο χρόνια τα 450. Για την αναβίωση της πολεμικής βιομηχανίας, ένα σεβαστό ποσό της τάξης των 67 εκατ. ευρώ θα διαθέσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή – θεματοφύλακας της λιτότητας και διαπρύσιος εχθρός κάθε είδους κρατικής ενίσχυσης κατά τ’ άλλα και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κοινωνικές δαπάνες…
Advertisement

Ρυθμίσεις απορρήτου

Τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογούμενων θα προέλθουν από την Δράση για την Υποστήριξη της Παραγωγής Πυρομαχικών ύψους 500 εκ. ευρώ. Μια μικρή λεπτομέρεια: Οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι φρόντισαν να δηλώσουν τον κατεπείγοντα χαρακτήρα της μιλιταριστικής στροφής της Ευρώπης ακόμη κι από το ίδιο το όνομα της πρωτοβουλίας, καθώς το αρκτικόλεξο της στα αγγλικά (ASAP) χρησιμοποιείται εν συντομία αντί της φράσης «όσο το δυνατό συντομότερα».

Τα σχέδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αναβίωση της πολεμικής βιομηχανίας περιεγράφηκαν από την ίδια την πρόεδρο της Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν που πριν την αποθέσουν στις Βρυξέλλες διετέλεσε υπουργός Άμυνας της Γερμανίας. Χωρίς μεγάλο κίνδυνο, μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι επιδόσεις της δεν ήταν τόσο αξιοζήλευτες και η πολύπειρη γερμανική βιομηχανία πολέμου την έστειλε για συνταξιοδότηση στην Κομισιόν. Παρόλα αυτά, σε μια βαρυσήμαντη ομιλία της αρχικά επέκρινε την 30ετή περίοδο υπο-επενδύσεων, χωρίς φυσικά να σχολιάσει τα κοινωνικά οφέλη που δημιούργησαν οι (σχετικά) μικροί πολεμικοί προϋπολογισμοί, το περίφημο μέρισμα της ειρήνης. Το σχέδιο που εξήγγειλε προβλέπει την αύξηση παραγωγής οβίδων (από λιγότερες από 500.000 πριν τον πόλεμο σε 2 εκατ. το 2025), την κατασκευή ντρόουνς, όπλων για το διάστημα και για υποθαλάσσιες μάχες, συστημάτων πυροβολικού, ενώ άμεσα κάλεσε στην κατεύθυνση αναπλήρωσης των υλικών που έχουν κατευθυνθεί στην Ουκρανία!

Κατέστησε έτσι σαφές η πρόεδρος της ΕΕ ότι πίσω από την ευρωπαϊκή πρεμούρα για τον εξοπλισμό της Ουκρανίας αυτό που κρύβεται είναι φρενίτιδα νέων πολεμικών παραγγελιών που θα φτάσει στις ευρωπαϊκές βιομηχανίες του πολέμου. Ξεφορτώνουν στην Ουκρανία για να πάρουν μπρος οι μηχανές στη Ευρώπη! Γι’ αυτό τον λόγο σύσσωμοι οι Δυτικοί οδήγησαν σε ναυάγιο τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη τον Μάρτιο του 2022, που θα μπορούσαν να είχαν τερματίσει τον πόλεμο όπως αποκάλυψε πρόσφατα ακόμη και το Foreign Affairs. Αν είχε τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία που θα πούλαγαν όπλα οι βιομηχανίες πολέμου;



Ετήσια αύξηση πολεμικών δαπανών κατά 7%

Την αναντικατάστατη βοήθεια που προσέφερε η Ουκρανία όχι μόνο στην ευρωπαϊκή, αλλά στην παγκόσμια βιομηχανία πολέμου την αποκάλυψε η πρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη (SIPRI), με έδρα την Στοκχόλμη. Το σημαντικότερο εύρημά της είναι ότι το 2023 παρατηρήθηκε η μεγαλύτερη ετήσια αύξηση πολεμικών δαπανών (από το 2009) κατά 7% που έφτασαν τα 2,44 τρισ. δολ. από 2,24 τρισ. το 2022. Η βασικότερη αιτία που οι στρατιωτικές δαπάνες απορρόφησαν το 2,3% του παγκόσμιου ΑΕΠ ήταν ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας!

Οι Βρυξέλλες, για να θωρακίσουν περαιτέρω την θέση της ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας, θα ξεσηκώσουν και θα εφαρμόσουν ένα αμερικανικό σύστημα παραγγελιών βάσει του οποίου για κάθε παράδοση, παράγεται και αποθηκεύεται ένα επιπλέον συγκεκριμένο ποσοστό, το οποίο θα είναι έτοιμο προς παράδοση στο μέλλον χωρίς καμία καθυστέρηση! Με αυτόν τον τρόπο η ευρωπαϊκή βιομηχανία θανάτου θα μπορεί να εξοπλίσει κράτη και στρατούς χωρίς χρονοτριβές, ρίχνοντας επιπλέον λάδι στη φωτιά, δεδομένου ότι ο χρόνος που εξοικονομεί η πολεμική βιομηχανία, εξαλείφοντας τη χρονική υστέρηση μεταξύ παραγγελίας και παράδοσης, είναι χρόνος που θα χάνεται από προσπάθειες διαμεσολάβησης και ειρηνικές διαπραγματεύσεις. Περιττές πολυτέλειες θεωρούνται όλα αυτά πλέον για την κορυφαία γαλλική πολεμική βιομηχανία Ντασώ, που ελέγχοντας ακόμη και εφημερίδες όπως την Λε Φιγκαρό θα δημιουργεί μέσα από τις στήλες της κλίμα πολέμου, πρωτοστατώντας σε πολεμικές κραυγές σήμερα στην Μέση Ανατολή, τη ζώνη του Σαχέλ και την Ανατολική Ευρώπη και  αύριο στον κόσμο όλο.

Ήδη ο Γάλλος πρόεδρος αγγίζει τα όρια του γελοίου έχοντας εγκαταλείψει προ πολλού το βαριεστημένο και αδιάφορο ύφος του τραπεζίτη των Ρότσιλντ και κάνοντας συνεχώς επίδειξη υπερβολής. Σε κάθε δημόσια ομιλία του ανακαλύπτει θανάσιμες απειλές για την Ευρώπη για την δημοκρατία και την ευημερία. Την μια προέρχονται από τη συρρίκνωση των οικονομιών, την άλλη από τον ανερχόμενο κύμα αυταρχισμού, την άλλη από την Ρωσία. Άλλες φορές από παντού, όπως στην ομιλία που έδωσε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης την Πέμπτη 25 Απριλίου: «Πρέπει να είμαστε σαφείς», ήταν τα λόγια του «ότι η σημερινή Ευρώπη μπορεί να πεθάνει κι εξαρτάται από τις επιλογές που θα κάνουμε σήμερα. Οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν αλλάξει», συμπλήρωσε για να συνεχίσει επιχειρηματολογώντας γιατί πρέπει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση να επενδύσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια στην πολεμική της βιομηχανία.




Σε δεινή θέση ο Μακρόν

Η ομιλία του Μακρόν ωστόσο δεν ήταν μόνο επίδειξη δύναμης αλλά κι ένδειξη αδυναμίας. Γιατί τα φιλόδοξα σχέδια του καταστρώνονται επάνω σε ένα σαθρό έδαφος που ορίζεται από τρία σημεία:

Το πρώτο είναι η επικείμενη πολιτική του συντριβή από την φασίστρια Λε Πεν που στις προσεχείς ευρωεκλογές αναμένεται να κερδίσει 32%, έχοντας μάλιστα ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου της έναν άγνωστο, ενώ ο ίδιος ο Μακρόν θα πάρει μόνο 17%. Με άλλα λόγια, ο πολιτικός που μας ζητάει να τον ακολουθήσουμε στην μάχη για την δημοκρατία πιστώνεται την μεγαλύτερη εκλογική νίκη της ακροδεξιάς Λε Πεν.

Δεύτερο, οι προοπτικές της γαλλικής οικονομίας είναι ζοφερές. Βάσει εκτιμήσεων του ΔΝΤ σε 5 χρόνια το μερίδιο της Γαλλίας στην παγκόσμια οικονομία σε όρους αγοραστικής δύναμης θα πέσει κάτω από το 2%. Ως αποτέλεσμα, η Γαλλία θα αποχωρήσει από την λίστα των 10 μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη. Με άλλα λόγια, ο πολιτικός που ζητάει από την ευρωπαϊκή οικονομία να φορέσει τα χακί για να αναπτυχθεί χρεώνεται την μεγαλύτερη υποβάθμιση στην οικονομική ιστορία της Γαλλίας.

Τρίτο, τα δημόσια οικονομικά της Γαλλίας (με δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης του 5,5% και χρέος 111% του ΑΕΠ για το 2023) είναι σε τέτοιο χάλι ώστε η αύξηση των πολεμικών δαπανών μέσω της αμοιβαιοποίησης δια της έκδοσης κοινών ομολόγων είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ ώστε η Γαλλία να μη γίνει Ελλάδα του 2010. Ο Μακρόν πιθανότατα επιλέγει να οδηγήσει την Ευρώπη στα χαρακώματα του πολέμου για να ξεπεράσει αυτήν ακριβώς την τριπλή κρίση και αμφισβήτηση που διέρχεται!

Αξίζει ωστόσο εδώ να κάνουμε μια παρένθεση. Η ΕΕ σχεδόν 15 χρόνια πριν αρνήθηκε την αμοιβαιοποίηση του ελληνικού χρέους μετατρέποντας την ελληνική κρίση χρέους σε μηχανισμό για την φτωχοποίηση της Ελλάδας και την παγίωση της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη, επικαλούμενη την δημοσιονομική ορθοδοξία. Σήμερα αποδέχεται την αμοιβαιοποίηση των κρατικών παραγγελιών της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας, αναγκάζοντας όλους εμάς να πληρώσουμε για να κάνουν δουλίτσες οι έμποροι όπλων, σκοτώνοντας τους λαούς!


Η Γαλλία σταθερή απειλή για την ειρήνη

Η μετατροπή της γαλλικής οικονομίας σε πολεμική οικονομία δεν συνέβη από την μια μέρα στην άλλη. Προετοιμαζόταν από χρόνια. Και μετέτρεψε τον πόλεμο στην Ουκρανία σε χρυσή ευκαιρία, χρησιμοποιώντας την σημερινή Ρωσία όπως χρησιμοποιούσε το ΝΑΤΟ τις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού τα χρόνια του ψυχρού πολέμου για να δικαιολογεί τις πωλήσεις όπλων και την επιθετική, αποσταθεροποιητική του δράση.

Το μεγάλο ειδικό βάρος της πολεμικής βιομηχανίας στην γαλλική οικονομία αποτυπώνεται σε πλήθος κρίσιμων μεγεθών. Για παράδειγμα οι πολεμικές δαπάνες στον κρατικό προϋπολογισμό της Γαλλίας σε 7 χρόνια αυξήθηκαν κατά 10 δισ. ευρώ: Από 38,5 δισ. ευρώ το 2015 σε 48,3 δισ. ευρώ το 2022. Ως αποτέλεσμα, ο πολεμικός προϋπολογισμός της Γαλλίας είναι σημαντικά ανώτερος κάθε άλλης χώρας της ΕΕ: ακόμη και της Ιταλίας (24,9 δισ. ευρώ) ή της Γερμανίας (39,9 δισ. ευρώ).



Τα γαλλικά πρωτεία στην βιομηχανία της αποσταθεροποίησης φαίνονται επίσης από το γεγονός ότι το 2022 πέντε γαλλικοί όμιλοι βρίσκονται ανάμεσα στους 30 μεγαλύτερους όλου του κόσμου.

Οι γαλλικές επιδόσεις καταγράφτηκαν επίσης και στην πρόσφατη έκθεση SIPRI. Μία από τις πιο σοβαρές αλλαγές που καταγράφηκε είναι η άνοδος στην δεύτερη θέση των εξαγωγέων όπλων της Γαλλίας, που υποσκέλισε την Ρωσία η οποία όλο και περισσότερο παράγει για να εξασφαλίσει τις δικές της ανάγκες. Οι γαλλικές εξαγωγές παρόλα αυτά αυξήθηκαν κατά 47% την περίοδο 2019 – 2023, σε σύγκριση με την προηγούμενη πενταετία, με πρωταγωνιστές τα αεροπλάνα Ραφάλ και φρεγάτες…



Οικονομία του πολέμου σε βάρος των λαών και της κοινωνικής ευημερίας

Η «οικονομία του πολέμου» στην Γαλλία και όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση αναπτύσσεται σε βάρος της ευημερίας και των δικαιωμάτων των πολιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μακρόν ταυτίστηκε με την άγρια καταστολή απέναντι στα «κίτρινα γιλέκα» και την πιο αντιλαϊκή συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση της Γαλλίας, ενώ τα χειρότερα για την Γαλλία είναι μπροστά. Μετά τις ευρωεκλογές, πιθανότατα, θα εισάγει νομοσχέδιο με το οποίο θα αλλάξουν τα πάντα στα επιδόματα ανεργίας: Η διάρκεια επιδότησης των ανέργων και το ύψος του επιδόματος θα μειωθούν, ενώ οι προϋποθέσεις χορήγησης του επιδόματος θα αυστηροποιηθούν. Κι όλα αυτά προκειμένου να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες ώστε να απελευθερωθούν μεγαλύτερα κονδύλια προς όφελος της βιομηχανίας του πολέμου.

Η φτωχοποίηση των Γάλλων και των Ευρωπαίων δεν είναι η μοναδική συνέπεια από την επιστροφή της «οικονομίας του πολέμου». Πολύ σημαντικότερες θα αποδειχθούν στο εξής οι έριδες και οι έχθρες μεταξύ των λαών που θα μπουν στην ημερήσια διάταξη, ως το γόνιμο έδαφος επάνω στο οποίο θα φυτρώσουν οι πόλεμοι και θα χυθούν ποτάμια αίματος. Η υπαρκτή ρωσοφοβία (με αφορμή την Ουκρανία) και η αναπτυσσόμενη κινεζο-φοβία (με αφορμή πρόσφατα την πανδημία και στο μέλλον την Ταϊβάν) εξυπηρετούν αυτήν ακριβώς την πολεμική στρατηγική, που έρχεται να συγκαλύψει την πολεμική στροφή της Ευρώπης και να οδηγήσει τους Ευρωπαίους να στρατευτούν πίσω από το άρμα της Ντασώ!

Αντί επιλόγου: Η εκποίηση της ΕΑΣ, που ισοδυναμεί με καταστροφή της ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας, δείχνει ότι η στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πολεμική οικονομία είναι ακόμη μια απόδειξη ότι σχεδιάστηκε και υλοποιείται από τα κορυφαία ευρωπαϊκά πολεμικά μονοπώλια, δηλαδή κατά παραγγελία τους κι όχι για χάρη της ειρήνης. Εκείνα τα μονοπώλια που προκάλεσαν τους παγκόσμιους πολέμους και στήριξαν την αποικιοκρατία τώρα στρέφονται κι ενάντια σε μικρές εθνικές βιομηχανίες που θα θυσιαστούν στο βωμό των συμφερόντων τους.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Οικονομικό σκάνδαλο πρώτου μεγέθους αποτελεί η ανακοίνωση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών να διανείμουν μερίσματα στους μετόχους τους. Διανομή μερισμάτων θα γίνει για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια και υποτίθεται ότι σηματοδοτεί την επιστροφή τους στην οικονομική βιωσιμότητα, με αδιάψευστο μάρτυρα τα μυθικά κέρδη που έχουν συγκεντρώσει τα δύο τελευταία χρόνια.

Κι η κερδοφορία τους είναι πράγματι αδιαμφισβήτητη: Όπως αναγράφεται στις οικονομικές καταστάσεις που δημοσίευσαν Alpha, Εθνική, Πειραιώς και Eurobank την τελευταία διετία κατέγραψαν κέρδη ρεκόρ που έφτασαν τα 7,5 δισ. ευρώ.

Αυτή ωστόσο είναι η μισή αλήθεια που, στη περίπτωσή μας ισοδυναμεί με ένα τεράστιο ψέμα! Γιατί οι τράπεζες διαφημίζουν κέρδη κι «επιστροφή στην κανονικότητα», με ένα μικρό αστερίσκο: Να μην καταβάλλουν τους φόρους που χρωστούν στο ελληνικό δημόσιο! Κι οι οφειλόμενοι φόροι στις 31 Δεκεμβρίου 2023 υπερέβησαν τα 19 δισ. ευρώ! Οι φόροι δηλαδή που οφείλουν, ξεπερνούν κατά πολύ τα κέρδη της διετίας.



Τα μερίσματα λοιπόν που ανακοίνωσαν οι τράπεζες ισοδυναμούν με σκάνδαλο για πολλούς λόγους:

Πρώτο, επειδή οι τραπεζίτες κάνουν πάρτι με δανεικά (τα οποία πολύ φοβόμαστε σύντομα θα αποδειχθούν κι αγύριστα). Αν πράγματι η ελληνική οικονομία «επέστρεψε στην κανονικότητα», τότε οι τέσσερις συστημικές τράπεζες ας επιστρέψουν κι αυτές στην κανονικότητα την οποία βιώνουν εκατομμύρια μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι και εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά. Στην περίπτωση του τραπεζικού καρτέλ έχουμε να κάνουμε με κραυγαλέα περίπτωση αθέμιτου ανταγωνισμού, μιας και πρόκειται όχι μόνο για ένα κλειστό επάγγελμα που έμεινε (μαζί με τα διυλιστήρια, εντελώς …τυχαία) στο απυρόβλητο από τα περίφημα μέτρα απελευθέρωσης των αγορών της Τρόικας αλλά συστημικά και με δικομματική συναίνεση απαλλάσσεται από την εκ των ων ουκ άνευ υποχρέωση που έχει κάθε οικονομικός δρων: να πληρώνει τους φόρους του! Το 2024 μάλιστα, βάσει του κρατικού προϋπολογισμού οι φόροι θα φτάσουν τα 63 δισ. από 57 δισ. που προέβλεπε ο προϋπολογισμός του 2023, θα αυξηθούν δηλαδή κατά 10%, την στιγμή που οι τράπεζες έχουν κηρύξει στάση φορολογικών πληρωμών!


Δεύτερο, τα μερίσματα αποτελούν σκάνδαλο επειδή αν οι τράπεζες κατέβαλλαν τους φόρους τους στο δημόσιο τότε -προφανώς, αν υπήρχε η πολιτική βούληση- η κοινωνική πολιτική θα μπορούσε να ξαναγεννηθεί. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της βλάβης που προκαλεί στην οικονομική ευρωστία του ελληνικού δημοσίου και της κοινωνίας το τραπεζικό «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» αρκούν ορισμένες συγκρίσεις. Για παράδειγμα, με βάση τον κρατικό προϋπολογισμό για το τρέχον έτος οι προϋπολογιζόμενες δαπάνες για νοσοκομειακή περίθαλψη ήταν 4,93 δισ. ευρώ. Αν επομένως πλήρωναν φόρους οι τραπεζίτες θα μπορούσε να ικανοποιηθεί το αίτημα των νοσοκομειακών γιατρών για διπλασιασμό του προσωπικού και των αμοιβών στα δημόσια νοσοκομεία, χωρίς να τίθεται το ερώτημα «από που θα βρεθούν τα λεφτά;». Από τις τράπεζες!

Τρίτο, η διανομή μερισμάτων στους μετόχους των τραπεζών αποτελεί σκάνδαλο επειδή οι τράπεζες έχουν ήδη στοιχίσει στους φορολογούμενους της χώρας 46 δισ. ευρώ, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μέσω των αλλεπάλληλων ανακεφαλαιοποιήσεων, χωρίς μάλιστα να υπολογίζεται η πρώτη «διάσωση» του 2008 επί κυβέρνησης Καραμανλή, με τα 28 δισ. ευρώ. Αν πράγματι οι τράπεζες αποχαιρέτησαν οριστικά και δια παντός, όπως διατείνονται οι διοικήσεις τους, την εποχή των ισχνών αγελάδων, τότε, γιατί δεν επιστρέφουν και στους φορολογούμενους τα λεφτά που οικειοποιήθηκαν την εποχή μάλιστα που η ανεργία, η φτώχεια και οι αυτοκτονίες έσπαγαν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο; Κι αν δεν μπορούσαν να επιστρέψουν τα χρήματα στο παρελθόν γιατί δεν το πράττουν τώρα, που εμφανίζουν κέρδη;

Τέταρτο, η διανομή μερίσματος αποτελεί σκάνδαλο επειδή τα δυσθεώρητα κέρδη είναι αποτέλεσμα καθαρής τοκογλυφίας: οφείλονται στα επιτόκια! Συγκεκριμένα, κατά την τελευταία διετία οι εμπορικές τράπεζες κάθε φορά που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοίνωσε αύξηση των επιτοκίων του ευρώ την ακολουθούσαν κατά πόδας, ακαριαία, σε ό,τι αφορά τα επιτόκια δανείων, αλλά σφύριζαν αδιάφορα σε ό,τι αφορά τα καταθετικά επιτόκια. Το αποτέλεσμα αυτής της ασυμμετρικής απόκρισης, όπως την χαρακτήρισε πρόσφατη, εξαιρετικά εμπεριστατωμένη, έρευνα του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών ήταν να δημιουργηθεί ένας πληθωρισμός τραπεζικής απληστίας, «bankflation» όπως εύστοχα και ευρηματικά τον χαρακτήρισαν. Αποτέλεσμα αυτής της πρωτοφανούς διεύρυνσης του επιτοκιακού περιθωρίου είναι οι ελληνικές τράπεζες «να καταγράφουν ένα από τα υψηλότερα επιτόκια περιθωρίου, ξεπερνώντας κατά πολύ τη διάμεσο και τιμή της ευρωζώνης», βάσει της ίδιας ανάλυσης». Κατά συνέπεια, μερίσματα και κέρδη προέρχονται από την καταλήστευση των (αδύναμων να αντιδράσουν) πελατών τους.

Μέσα επιτόκια νέων καταθέσεων και δανείων σε ευρώ (ποσοστά % ετησίως)


Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδας

Πέμπτο, η διανομή μερίσματος από το τραπεζικό καρτέλ συνιστά σκάνδαλο επειδή τα κέρδη προήλθαν λόγω της άσκησης μιας συσταλτικής πολιτικής δανειοδότησης που ισοδυναμούσε με πιστωτική ασφυξία, την ίδια ώρα που οι καταθέσεις έμεναν σταθερές αν δεν αυξάνονταν. Σύμφωνα με την Ενδιάμεση Έκθεση νομισματικής Πολιτικής του 2023, της Τράπεζας της Ελλάδας, «ο ετήσιος ρυθμός αύξησης της τραπεζικής χρηματοδότησης προς τις μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις τους πρώτους δέκα μήνες του 2023 κατέγραψε επιβράδυνση. Τα δάνεια προς τα νοικοκυριά εμφάνισαν εντονότερους ρυθμούς μείωσης κατά το ίδιο διάστημα. Ειδικότερα, τον Οκτώβριο του 2023, ο ετήσιος ρυθμός ανόδου των πιστώσεων προς τις Μη Χρηματοοικονομικές Επιχειρήσεις υποχώρησε σε 5%. Το δεκάμηνο Ιανουαρίου – Οκτωβρίου 2023 η μέση μηναία καθαρή ροή τραπεζικής χρηματοδότησης ήταν 79 εκ. ευρώ, έναντι 450 εκ. ευρώ το ίδιο διάστημα το 2022»! Αρκούμενες να κερδίζουν από την διαφορά του επιτοκίου οι τράπεζες σταμάτησαν να δανείζουν νοικοκυριά κι επιχειρήσεις!


Έκτο, η διανομή μερίσματος από τις τράπεζες αποτελεί οικονομικό σκάνδαλο επειδή η βελτίωση των οικονομικών τους καταστάσεων, σε εκείνο το τμήμα που δεν προέρχεται από την θεσμοθετημένη φοροαπαφυγή ή την τοκογλυφία, οφείλεται στο ξεφόρτωμα των κόκκινων δανείων στις θυγατρικές τους, τους λεγόμενους σέρβισερς. Το κόλπο των τραπεζών κάνει τα Greek statistics να μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια. Επί της ουσίας, πέρασαν τα δάνεια και πάλι σε δικές τους θυγατρικές, τις Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια κι Πιστώσεις, που διοικούνται από χρυσοκάνθαρα στελέχη τους, επιταχύνοντας το ξεσπίτωμα νοικοκυριών ή επιχειρήσεων μέσω πλειστηριασμών που, με νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, γίνονται ηλεκτρονικά έτσι ώστε να μην εμποδίζονται από κοινωνικές διαμαρτυρίες. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, το πρώτο εξάμηνο του 2023 η αξία των υπό διαχείριση ανοιγμάτων τους έφτασε το ιλιγγιώδες ποσό των 89,4 δισ. ευρώ, ενώ το 2024 αναμένεται να υλοποιηθούν 10.000 πλειστηριασμοί! Μόνο που οι σέρβισερς έκαναν το «θαύμα» τους ακολουθώντας την πεπατημένη της επιβάρυνσης του δημοσίου. Αυτή την φορά μέσω εγγυήσεων που εξασφάλισαν από …απρόοπτα το πρόγραμμα τιτλοποιήσεων «Ηρακλής» και στο τέλος του 2023 ανέρχονταν σε 16,8 δισ. ευρώ. Πρόκειται για μια ωρολογιακή βόμβα που απειλεί την δημοσιονομική ισορροπία…


Πηγή: Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους


Έβδομο, η διανομή μερισμάτων αποτελεί σκάνδαλο επειδή για μια ακόμη φορά συνοδεύεται από εναρμονισμένες πρακτικές που δείχνουν ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι το πιο σκληρό και υπεράνω κριτικής καρτέλ που έχει υπάρξει ποτέ επί ελληνικού εδάφους. Τα πάντα είναι προσυμφωνημένα και στην υγεία των κορόιδων – νοικοκυριών και επιχειρήσεων – με την Τράπεζα της Ελλάδας σε ρόλο άβουλου θεατή αν όχι ιδανικού συνεργάτη! Δεν έφταναν μόνο οι αδικαιολόγητες και πανομοιότυπες χρεώσεις και προμήθειες στις πιο διαφορετικές υπηρεσίες που προσφέρουν οι τράπεζες (με την κυβέρνηση ιδανικό πασαδόρο να επιβάλλει την υποχρεωτικότητά τους) έπρεπε να ανακοινώσουν την ίδια ακριβώς χρονιά και οι τέσσερις συστημικές τράπεζες ότι προχωρούν στην διανομή μερίσματος στους μετόχους τους!

Τέλος, η διανομή μερίσματος από τις τράπεζες έδειξε ότι η κερδοφορία των επιχειρήσεων δεν αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη της οικονομίας. Η περίπτωση των τραπεζών έδειξε ότι η κερδοφορία τους συντελέστηκε σε βάρος του ελληνικού λαού και της ελληνικής δημόσιας και ιδιωτικής οικονομίας. Προς επίρρωση οι μονοπωλιακά καθορισμένες χρεώσεις και τα επιτόκια, τα 46 δισ. ευρώ των διασώσεων, τα 19 δισ. ευρώ της αναβαλλόμενης φορολογίας, τα 17 δισ. ευρώ των εγγυήσεων του προγράμματος Ηρακλής και η απροθυμία τους να δανειοδοτήσουν νοικοκυριά κι επιχειρήσεις… Κι έπεται συνέχεια!




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Χέρι βοήθειας στην δοκιμαζόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε την Τρίτη 16 Ιανουαρίου στην φιλοκυβερνητική ιστοσελίδα Πρώτο Θέμα για το θέμα του γάμου μεταξύ των ομοφύλων και της δυνατότητας τεκνοθεσίας εκ μέρους τους.

Και οι δύο επίμαχες ερωτήσεις έχουν διατυπωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαταλαμβάνουν την στάση του ερωτώμενου και να τον στρέφουν στην κατεύθυνση αποδοχής των προτάσεων της κυβέρνησης. Καθόλου αδικαιολόγητα έτσι οι απαντήσεις που παρέχονται υποστηρίζουν τις επιλογές της κυβέρνησης.

Η πρώτη ερώτηση που τίθεται είναι η εξής: «Ο πολιτικός γάμος ομόφυλων ζευγαριών ισχύει στις Ηνωμένες Πολιτείες και στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη νομοθέτηση του πολιτικού γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και στην Ελλάδα;». Οι απαντήσεις που συγκέντρωσε αυτή η ερώτηση είναι: Συμφωνώ 42%, Μάλλον συμφωνώ 13%, Μάλλον διαφωνώ 7% και Διαφωνώ 35%. Το άθροισμα των θετικών απαντήσεων έφτασε το 55%.

Οι απαντήσεις ωστόσο που δόθηκαν δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αντικειμενικές, έστω και στο στενό πλαίσιο της έρευνας και των συνθηκών υπό τις οποίες διεξήχθη, γιατί σε ένα σημαντικό βαθμό έχουν προέλθει από την ευμενή στάση που προκάλεσε η πρώτη πρόταση: «Ο πολιτικός γάμος ομόφυλων ζευγαριών ισχύει στις Ηνωμένες Πολιτείες και στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Δεδομένης της επιρροής που ασκεί στην ελληνική κοινωνία η στάση άλλων κοινωνιών, κι ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της Ευρώπης, ο ετεροπροσδιορισμός έστρεψε ένα σημαντικό μέρος των ερωτώμενων να απαντήσουν «Συμφωνώ» ή «Μάλλον Συμφωνώ»!

Για να γίνει εμφανής η αθέμιτη επιρροή, και κατ’ επέκταση ο χειρισμός που προηγήθηκε, ας αναλογιστούμε ποια θα ήταν η στάση των ερωτώμενων αν είχε προηγηθεί μια άλλη πρόταση, όπως για παράδειγμα. «Στην Ελλάδα έχει θεσμοθετηθεί το σύμφωνο συμβίωσης που εξασφαλίζει τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε…» Άλλο παράδειγμα: «Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει διχαστεί το θέμα του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Εσείς συμφωνείτε ή διαφωνείτε…»

Εξ ίσου προβληματική είναι και η σύγκριση των απαντήσεων με προηγούμενες δημοσκοπήσεις, της Διανέοσις για την ακρίβεια, καθώς δεν τέθηκε προς απάντηση ακριβώς το ίδιο ερώτημα. Κατά συνέπεια είναι αυθαίρετο το συμπέρασμα ότι «το ποσοστό των συναινούντων είναι το μεγαλύτερο της τελευταίας εξαετίας».

Εξ ίσου ανυπόληπτες πρέπει να θεωρηθούν και οι απαντήσεις στο ερώτημα για την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια αφού εδώ ο χειρισμός είναι ακόμη πιο σκανδαλώδης, βάσει της διατύπωσης που προκρίθηκε: «Θα συμφωνούσατε τα ομόφυλα ζευγάρια να έχουν την δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών που ζουν σήμερα σε ίδρυμα, από το να παραμένουν τα παιδιά αυτά σε κάποιο ίδρυμα;». Οι απαντήσεις που δόθηκαν είναι κατά 53% «Ναι συμφωνώ» και 41% «Όχι, δεν συμφωνώ».

Η ίδια η ερώτηση είναι λάθος (παράδειγμα αποφυγής για όσους σχεδιάζουν έρευνες) κι όχι απλά χειριστικά αποσκοπούσα στην εκμαίευση συγκεκριμένων απαντήσεων. Η ερώτηση είναι λάθος επειδή το δίλημμα δεν είναι η υιοθεσία μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών και η παραμονή των παιδιών στο ίδρυμα. Ρωτώντας ο ερευνητής αν θέλετε την υιοθεσία μεταξύ ομόφυλων ή την παραμονή σε ίδρυμα δεν υπάρχει υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος που να προτιμήσει το ίδρυμα, δεδομένων των αρνητικών συνειρμών που δημιουργεί και των αισθημάτων λύπης και συμπόνοιας που εγείρει, για όσα παιδιά έχουν την ατυχία να μην έχουν οικογένεια. Ωστόσο αυτή η διατύπωση έχει παραλείψει κάτι πολύ βασικό: Ότι σήμερα πραγματοποιούνται υιοθεσίες. Ας αναλογιστούμε λοιπόν τι απαντήσεις θα υπήρχαν αν το ερώτημα ήταν το ακόλουθο, που αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα: «Συμφωνείτε τα ομόφυλα ζευγάρια να αποκτήσουν τη δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών ή προτιμάτε να διατηρήσουν αυτό το δικαίωμα μόνο όσοι το έχουν και σήμερα;»

Ας αναλογιστούμε επίσης αν θα συγκέντρωνε την παραπάνω πλειοψηφία, υποστηρίζοντας την κυβέρνηση, ένα άλλο ερώτημα το οποίο προηγείται, ενώ η διατύπωσή του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μεροληπτική: «Προτεραιότητα σήμερα έχει η αλλαγή και βελτίωση του αμφισβητούμενου συστήματος τεκνοθεσίας στην κατεύθυνση της διαφάνειας και της απλοποίησης του ή η παραχώρηση του δικαιώματος τεκνοθεσίας σε ομόφυλα ζευγάρια;»

Δημοσκοπήσεις όπως η συγκεκριμένη που δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε αντικειμενικές, ούτε ότι αντανακλούν τη στιγμιαία έστω βούληση της κοινωνίας, δείχνουν την πρεμούρα της κυβέρνησης να κλείσει με πραξικοπηματικούς όρους μια συζήτηση (μάλλον αντιπαράθεση) που πράγματι απασχολεί την κοινωνία.

Δοκιμασμένη συνταγή αποτυχίας και πόλωσης…



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ήταν ακριβώς είκοσι χρόνια πριν, φθινόπωρο του 2003. Ο «εκσυγχρονισμός» του Κ. Σημίτη έπνεε τα λοίσθια πνιγμένος στα σκάνδαλα, με τα φαινόμενα αποσύνθεσης εντός του κυβερνώντος, κραταιού παρόλα αυτά ΠΑΣΟΚ, να εξελίσσονται σε καθημερινότητα.

Οι ελπίδες για παραμονή στην εξουσία συγκεντρώνονταν στο πρόσωπο του γιού του ιδρυτή του κόμματος και υπουργού Εξωτερικών. Τι κι αν ο βρόμικος ρόλος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς, στη ΝΑΤΟϊκή επίθεση στην Γιουγκοσλαβία, στην προσέγγιση «βήμα – βήμα» με την Τουρκία και στα όσα προηγήθηκαν του Σχεδίου Ανάν έπειθαν και τον πιο αφελή ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο εκλεκτός της αμερικανοκρατίας και θα εξελισσόταν στον μοιραίο άνθρωπο για το ΠΑΣΟΚ; Ο άνθρωπος δηλαδή που θα έκανε την ως τότε δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ να ομοιάζει με πταίσμα…

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσπερνούσαν όλη αυτή την κριτική σαν εμμονική ιδεοληψία μιας άλλης, ξεπερασμένης εποχής. Θυμάμαι μάλιστα, χαρακτηριστικά, στέλεχος πρώτης γραμμής που του είχε μείνει να φλερτάρει με την Αριστερά, στο ερώτημα «μα με την πρεσβεία;» να απαντά με το σουξέ της εποχής «Βάλαμε φωτιά στα φρένα». Τόση ήταν η επιθυμία τους να παραμείνουν στην εξουσία, με κάθε κόστος!

Πλήθος νεωτερισμών για εκείνη την εποχή επιστρατεύτηκε για να εξωραΐσει το δηλητηριασμένο φρούτο του Γιωργάκη: Από την πρώτη ψηφοφορία για αρχηγό κόμματος που έγινε με την συμμετοχή ακόμη και μη μελών του κόμματος (με αποτέλεσμα η νοθεία να πάει σύννεφο…) μέχρι την περίφημη αμφίπλευρη διεύρυνση όταν Στέφανος Μάνος και Ανδρέας Ανδριανόπουλος από την μια και Μίμης Ανδρουλάκης και Μαρία Δαμανάκη από την άλλη συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ το 2004. Η ασυμμετρία έβγαζε από τότε …μάτια: Ο Δεξιοί παρέμεναν αμετανόητοι δεξιοί, μέχρι και σήμερα, ενώ οι υποτιθέμενοι αριστεροί ήταν σκιά του προ 20ετίας εαυτού τους…

Την συνέχεια την ξέρουμε, με τον ελληνικό λαό να παραδίνεται στα κοράκια της Τρόικας από την επομένη των εκλογών του 2009.

Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Παρότι δε η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ούτε η ζωή μας κάνει κύκλους, ένα «νέο» κόμμα κι ένας νέος πολιτικός αρχηγός σήμερα διεκδικεί να φτάσει στο τέλος την δουλειά της αμερικανοκρατίας στη σύγχρονη εποχή που η «συλλογική Δύση» συρρικνώνεται, το δολάριο αμφισβητείται και ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία πάει από το κακό στο χειρότερο…

Η αριστερή άνοδος και η δεξιά πτώση του ΣΥΡΙΖΑ

Το «νέο» αυτό κόμμα διένυσε μια θεαματική πορεία με τα ποσοστά του να απογειώνονται στο 31% όταν μέχρι το 2015 ταυτιζόταν με το κίνημα των πλατειών και το αντι-μνημονιακό ρεύμα και να κατεδαφίζονται στο 18% το 2023 επειδή το 2015 επέβαλε το πιο βάρβαρο μνημόνιο, προώθησε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και πρόσφερε νέες πολεμικές βάσεις στους Αμερικάνους. Ο δε αρχηγός του αποθεώθηκε όταν δήλωνε «καμιά θυσία για το ευρώ» ή υποσχόταν διαγραφή μέρους έστω του χρέους και έγινε αντικείμενο χλεύης εντός κι εκτός κόμματος όταν περιγελούσε το «αριστεροχώρι», στο οποίο προφανώς δεν χώραγε το ασύλληπτο πολιτικό του …διαμέτρημα, ή έβρισκε «διαβολικά καλό» τον Τραμπ. Μαζί με το κόμμα και τον πρόεδρο του, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε δημόσια μαθήματα καιροσκοπισμού, ανάγοντας την κυβίστηση σε οδηγό πολιτικής επιβίωσης.

Ειρήσθω εν παρόδω: όποιος θέλει να διερευνήσει τις αιτίες της ήττας της Αριστεράς ας αντιπαραβάλει στον οπορτουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ τη σταθερότητα με την οποία η Δεξιά μάχεται υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας σταθερά και αταλάντευτα… Δεν θα του πάρει πολύ χρόνο…

Η πρόσφατη εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, που όλο και περισσότερο θυμίζει την κραυγή του Τζόκερ («πάρε αυτό που σου αξίζει») στον τηλεπαρουσιαστή Ρόμπερτ ντε Νίρο τη στιγμή που τον πυροβολεί στο κεφάλι, ήταν το τίμημα που πλήρωσε για την πολιτική του γραμμή: Όποιος επιλέγει θέσεις Μ. Δαμανάκη και Ν. Κωνσταντόπουλου δεν θα έχει ποσοστά πλατειών… Τα ποσοστά πλατειών προϋποθέτουν πολιτικό ριζοσπαστισμό και συγκρούσεις!

Ωστόσο, κανένας στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν σε θέση να δει κατά πρόσωπο και να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Καθόλου τυχαία, δεν υπήρξαν ποτέ συμπεράσματα για τις δύο ήττες του 2019 (ευρωεκλογές και βουλευτικές) και για τις δύο εκλογικές ήττες της άνοιξης του 2023. Και πριν κοπάσει το βέρτιγκο της εκλογικής ήττας, που αναμεμειγμένο με σκυλοκαβγάδες στελεχών για εξουσία προκαλούσε αποστροφή, εμφανίστηκε ο αστέρας Κασσελάκης. Ούτε πολύ νωρίς για να φανεί η πολιτική του γύμνια, ούτε πολύ αργά για να μην προλάβει να γίνει αστέρας.

Στο σενάριο που συνόδευσε την εμφάνιση του Κασσελάκη προστέθηκαν ορισμένα στοιχεία της κλασσικής συνταγής, με τον Παύλο Πολάκη να παίρνει το 2023 την θέση του Μίμη Ανδρουλάκη. Το βασικό υλικό ωστόσο ήταν η περίφημη «εκλογή από την βάση» που άγγιξε την γελοιότητα. Μάρτυρας η προσπάθεια του χουντικού αντιδήμαρχου του Μπέου στον Βόλο και ταμία του Ιδρύματος Μητσοτάκη, Κ. Λούλη να ψηφίσει κι αυτός για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου. Όλοι οι δεξιοί χωράνε!

Το συγκεκριμένο περιστατικό είναι πέρα για πέρα ενδεικτικό των σκοπιμοτήτων που εξυπηρετεί η «εκλογή από την βάση» ακόμη και την μη κομματική. Δεν είναι απλώς και μόνο επίδειξη νεωτερισμού.

Πλήγμα στη δημοκρατία η «εκλογή από την βάση»

Αρχικά πρέπει να τονίσουμε ότι η «εκλογή από την βάση» ως απαραίτητο συμπλήρωμα έχει τον προσωποπαγή, προεδροκεντρικό χαρακτήρα των κομμάτων, τον οποίο είχε καταγγείλει ο αείμνηστος Μανόλης Γλέζος στο πρώτο συνέδριο του κόμματος το 2013. Η εκλογή από την βάση όμως, κρατάει μία ημέρα. Η εκλογή τουλάχιστον τέσσερα χρόνια: Στη διάρκεια αυτής της θητείας ο πρόεδρος αποφασίζει μόνος του, μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς να ελέγχεται από όργανα, χωρίς να λογοδοτεί στο κόμμα που τον εξέλεξε. Προφανώς άλλα κέντρα εξουσίας, από πρεσβείες μέχρι ολιγάρχες, βρίσκονται σε διαρκή επαφή μαζί του και σε πραγματικό χρόνο για να του υπαγορεύουν την πολιτική που θα ακολουθήσει. Συνεπώς, η εκλογή από την βάση συγκαλύπτει και νομιμοποιεί τον εγγενή αυταρχισμό, των προεδροκεντρικών κομμάτων. Το πόπολο παίρνει μια ψήφο κάθε 4 χρόνια κι αν, κι οι ολιγάρχες με τους πρέσβεις καθημερινή συνομιλία.

Εν είδει παρενθέσεως: Αν η κυριαρχία της επικοινωνιακής εικόνας του Κασσελάκη είναι «μεταπολιτική», όπως την χαρακτήρισε ο Ευ. Τσακαλώτος, η «εκλογή από την βάση» κι οι «ελέω θεού» πρόεδροι είναι πολιτική;

Σε ό,τι αφορά την ίδια την εκλογική διαδικασία «από την βάση»: Στις μέρες μας είναι δύσκολη η ίδρυση νέου κόμματος από την αρχή, στοιχίζει χρόνο και χρήμα. Χώρια που τα υπάρχοντα κόμματα παραμένουν στον πολιτικό ανταγωνισμό σαν ωρολογιακές βόμβες.

Η κυρίαρχη τακτική προκρίνει την μετάλλαξη των υπαρχόντων, που χώρια των άλλων κληροδοτεί και την παλιά πελατεία. Όμως, για να ολοκληρωθεί αναίμακτα η μετάλλαξη πρέπει με κάποιον τρόπο να καλυφθούν τα ίχνη που άφησαν πρεσβείες κι επιχειρηματικοί κύκλοι από τις συνευρέσεις τους. Κάπως έτσι εφευρέθηκε η «εκλογή από την βάση» που με την βοήθεια των φιλικών Μέσων εμφανίζει το μεγαλύτερο εσωκομματικό πολιτικό πραξικόπημα ως γιορτή της δημοκρατίας, με τον κάθε λούλη να αποκτά δικαίωμα ψήφου ακόμη και στην Αριστερά.

Κι όλα αυτά με 2 μόνο ευρώ! Ο ορισμός της πολιτικής ευτέλειας! Από την εποχή που η συμμετοχή σε ένα κόμμα ήταν τίτλος τιμής και ένα βήμα παραπάνω στην στράτευση και την πολιτική συγκρότηση ενός ανθρώπου, σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ με 2 ευρώ, όσο στοιχίζει δηλαδή ένας εσπρέσο, κι αυτός σε φθηνά καφέ, βγάζεις πρόεδρο. Ο τούρκος κομμουνιστής λογοτέχνης Αζίζ Νεσίν στο βιβλίο του «Καφές και δημοκρατία» έγραφε ότι στη χώρα του δύο πράγματα δεν ευδοκιμούν: ο καφές και η δημοκρατία. Και τα δύο τα εισάγουν απ’ έξω. Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ η δημοκρατία στοιχίζει όσο ένας καφές… Κι έτσι το Πρώτο Θέμα, το Βήμα και τα Παραπολιτικά, οι πιο ορκισμένοι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να επιβάλλουν τον πρόεδρο του.

Ο ανορθολογισμός της εκλογής του προέδρου από την μη κομματική βάση είναι πασιφανής: Στην θεωρία (κι αφήνοντας κατά μέρος την πρακτική που θέλει τα κόμματα να είναι μηχανισμοί νομής της εξουσίας) κάθε κόμμα αποτελεί ένωση ομοϊδεατών με σκοπό να προάγει κοινούς πολιτικούς σκοπούς. Από την ελεύθερη αγορά και τις ιδιωτικοποιήσεις των πάντων στο ένα άκρο μέχρι την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στο άλλο. Όταν το ένα κόμμα από τα δύο «ανοίγει» τις διαδικασίες εκλογής του στα μέλη του άλλου, τότε αυτός που την πληρώνει είναι τα πολιτικά και ιδεολογικά του χαρακτηριστικά. Η «εκλογή από την βάση» ακυρώνει την συγκολλητική του ουσία, στην θεωρία πάντα, ή αποδεικνύει ό,τι ισχύει στην πράξη: Τα κόμματα είναι αποκλειστικά και μόνο μηχανισμοί νομής της εξουσίας, με μοναδικό ζητούμενο εκείνον τον αρχηγό που θα εξασφαλίσει τον πιο γρήγορο δρόμο στην εξουσία.

Ο Κασσελάκης εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ

Σε αυτό τον αγώνα, που κερδισμένο έχει όποιον υπόσχεται εξουσία, κανείς από τους τέσσερις υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται ή να καταγγέλλει τον Κασσελάκη ως επικοινωνιακό προϊόν, με μοναδική πιθανή εξαίρεση τον Στέφανο Τζουμάκα. Αχτσιόγλου – Τσακαλώτος – Παπάς μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο για να μη χάσουν την εξουσία υποθηκεύοντας την δημόσια περιουσία για 99 χρόνια, αντί να παραιτηθούν, και μαζί έφεραν την Συμφωνία των Πρεσπών με στόχο να μπει η Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ, συμβάλλοντας στην επέκτασή του προς τα ανατολικά. Μαζί μάλιστα δέχτηκαν τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του 2023, παρότι είχε ταχθεί υπέρ του Μητσοτάκη με άρθρο του στον Εθνικό Κήρυκα της νέας Υόρκης! Το ομολόγησε ο ίδιος σε άρθρο του στην αγγλόφωνη Καθημερινή.

Στο ίδιο μάλιστα πρόσφατο άρθρο του ο Κασσελάκης δηλώνει χωρίς υπεκφυγή τόσο την πρόθεσή του να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ όσο και την ενεργό συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα σε αυτό το σχέδιο δεξιάς κι αμερικανικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ: «Εντάχθηκα στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή πίστευα ότι με τον Τσίπρα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε το αντίστοιχο Δημοκρατικό Κόμμα της Ελλάδας, ένα κόμμα που θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα μείγμα πολιτικών αλλαγών που θα κυμαίνονταν από νομοσχέδια με διακομματική στήριξη για την οικονομία και τη μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης μέχρι προοδευτική προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της στέγης, της φτώχειας κ.λπ. Πέρασα αρκετό χρόνο με τον Τσίπρα τον Ιούνιο, κάνοντας εκστρατεία σε όλη τη χώρα, και δεν μετανιώνω καθόλου που αφιέρωσα το χρόνο, την ενέργεια και τα προσωπικά μου κεφάλαια για να υποστηρίξω τη “Δημοκρατική” μας υπόθεση».

Επομένως, η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε Δημοκρατικό Κόμμα δεν είναι κριτική των πολέμιων του, είναι μια εξαγγελία του Κασσελάκη που μένει να υλοποιηθεί – άσχετα αν ο ίδιος δεν το δηλώνει δημόσια για να μην αποκαλυφθεί ο ρόλος του. Δοθέντων των παραπάνω, ο Κασσελάκης θα αποτελέσει ολετήρα για τον λαό και την δημοκρατία και ταφόπλακα για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κασσελάκης θα αποτελέσει ταφόπλακα για τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή θα ολοκληρώσει και στους τύπους το διαζύγιο που πήρε το 2015 το κόμμα από την Αριστερά, τους αγώνες και τις παραδόσεις αντίστασης του ελληνικού λαού. Περιττό να ειπωθεί ότι κανένας από τους τέσσερις άλλους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να φέρει σε πέρας αυτό το έργο όσο ένας ελληνοαμερικάνος που για να κερδίσει σε κύρος ισχυρίζεται ότι εργάστηκε στην Goldman Sachs. Η μεταφορά δε της αμερικανικής «ταυτοτικής» και «δικαιωματικής» ιδεολογίας στο καταστατικό του νέου ΣΥΡΙΖΑ με σημαία τις προσωπικές σεξουαλικές του προτιμήσεις, κι όχι φυσικά το δικαίωμα στις λιγότερες ώρες εργασίας ή τις αυξήσεις σε μισθούς ή στην κρατικοποίηση της ενέργειας, δίνει μια αμυδρή υπόσχεση η δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ να μην το μετατρέψει σε ΚΟΔΗΣΟ ή ΕΔΗΚ. Το τι θα γίνει θα το δούμε. Το λοιπό στελεχιακό δυναμικό του κόμματος όπως φαίνεται προτιμάει να γίνει Δημοκρατικό Κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αν πρόκειται να γλιτώσει την πορεία απαξίωσης της υπόλοιπης ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό είναι το ντιλ…

Ο Κασσελάκης ωστόσο θα εξελιχθεί σε ολετήρα για τον λαό και την δημοκρατία γιατί η υποταγή που υπόσχεται στην αμερικανοκρατία θα φέρει νέες περιπέτειες και τραγωδίες, όπως συνέβη το 1974 όταν η αμερικανοκίνητη χούντα έφερε την προδοσία της Κύπρου. Τον Κασσελάκη τον επέλεξαν γιατί αποτελώντας tabula rasa στην πολιτική, οφείλοντας επομένως την άνοδό του αποκλειστικά και μόνο στα κέντρα, είναι αδίστακτος! Δεν θα ορρωδήσει προ ουδενός. Τα κατορθώματα του πρώτου διδάξαντα Γιωργάκη θα τα θυμόμαστε σαν ανέμελη βόλτα στο δάσος. Ο Κασσελάκης πάντως δεν έχει δίπλα του μόνο την Αμερικανική Πρεσβεία. Έχει και τμήματα της ελληνικής ολιγαρχίας από τη ναυτιλία, τις τράπεζες και την ενέργεια, που στήριξαν τον Τσίπρα πριν τον πετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα αφού πρώτα έβγαλε την βρόμικη δουλειά, και τώρα εναποθέτουν τις ελπίδες του στον Κασσελάκη για ένα αξιόπιστο αντίβαρο στην ασκούμενη πολιτική που θα είναι πλήρως ελεγχόμενο και υπάκουο να εφαρμόσει τον Μητσοτακισμό χωρίς τον Μητσοτάκη…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την πλημμύρα στη Θεσσαλία για να προωθήσει, σε ρόλο ντίλερ, την υποχρεωτική ιδιωτική ασφάλιση κατοικιών κι επιχειρήσεων


Με μια τεράστια μετακίνηση πόρων (μιλάμε για πολλά δισ. ευρώ) από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα ισοδυναμεί η φημολογούμενη υποχρεωτική ασφάλιση κατοικιών και επιχειρήσεων, έναντι κινδύνων από σεισμούς και πλημμύρες, όπως αυτή στη Θεσσαλία. Θα είναι ένα ακόμη αντιλαϊκό μέτρο της κυβέρνησης Μητσοτάκη που θα σημάνει δραματικές αλλαγές σε πολλά επίπεδα. Επ’ ουδενί δε, δεν πρόκειται να επιφέρει κοινωνική δικαιοσύνη όπως υποστήριξε ο επικεφαλής του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού, Αλέξης Πατέλης, μιλώντας (που αλλού;) στην τηλεόραση του Σκάι.

Η πρώτη και σημαντικότερη συνέπεια θα είναι η περαιτέρω φτωχοποίηση των λαϊκών οικογενειών που θα πρέπει στο εξής να αναλάβουν (και) την ευθύνη για την ασφάλιση των σπιτιών τους. Με αυτό τον τρόπο το δικαίωμα στη στέγη, που έχει προ πολλού εξελιχθεί σε προνόμιο λόγω της τουριστικοποίησης των αστικών κέντρων και των φόρων, θα γίνει ακόμη πιο απλησίαστο. Θα αυξηθούν και τα ενοίκια και το κόστος συντήρησης του σπιτιού, μιας και μαζί με τον εντελώς αδικαιολόγητο ΕΝΦΙΑ τα νοικοκυριά θα πρέπει να καταβάλουν στο εξής φόρο υποτέλειας στις ασφαλιστικές εταιρείες.

Τα φορολογικά κίνητρα (ακόμη και ύψους 10% επί του ΕΝΦΙΑ) που θα επιστρατευθούν για να ωθήσουν τους ιδιοκτήτες στην ασφάλιση του ακινήτου τους θα σημάνουν μείωση των φορολογικών εσόδων. Προσέξτε τη ροή του χρήματος: Φόροι που επιβλήθηκαν στο όνομα της δημοσιονομικής κρίσης, με σαφή χρονικό ορίζοντα, όχι μόνο έχουν μονιμοποιηθεί αλλά παρότι κλήθηκαν να στηρίξουν τα δημόσια έσοδα πλέον εκτρέπονται για να καταλήξουν στα χαρτοφυλάκια των ασφαλιστικών εταιρειών∙ μέρος τους φυσικά! Το υπόλοιπο, μεγαλύτερο μέρος του ΕΝΦΙΑ θα συνεχίσει να καταβάλλεται κανονικά και στο διηνεκές. Το δημόσιο έτσι θα γίνει ακόμη φτωχότερο για να πλουτίσουν οι ασφαλιστικές, δείχνοντας την πραγματική δυνατότητα κατάργησης του ΕΝΦΙΑ στα λαϊκά νοικοκυριά.

Η γενίκευση της ιδιωτικής ασφάλισης στις κατοικίες και την επαγγελματική στέγη θα εξελιχθεί σε πρώτης τάξης δικαιολογία από κάθε κυβέρνηση για να αποποιηθεί των ευθυνών της σε ό,τι αφορά τις δημόσιες υποδομές: από φράγματα και δρόμους μέχρι αποχετευτικό σύστημα. Ήδη η διαρκής επίκληση της (πέρα για πέρα πραγματικής) κλιματικής αλλαγής χρησιμοποιείται ευρέως για να αιτιολογηθεί η παρακμή και η εγκατάλειψη των υποδομών όπως διαπιστώσαμε με τις πλημμύρες στη Θεσσαλία, ελέω διαρκούς λιτότητας και μιας παροιμιώδους και άγριας διαφθοράς που δεν έχει γνωρίσει ξανά ο τόπος.

Η μετατροπή της ανθεκτικότητας κάθε σπιτιού σε ζήτημα ατομικής ευθύνης θα βαθύνει και θα μονιμοποιήσει την απόσειση των κυβερνητικών ευθυνών, σε μια εποχή που απαιτούνται τεράστιοι πόροι για την ενδυνάμωσή τους. Ούτε καν αντιπλημμυρικά έργα δεν θα υλοποιούν οι κυβερνήσεις, υποστηρίζοντας ότι αποτελεί ευθύνη του κάθε ιδιοκτήτη να προστατεύσει την περιουσία του, υπογράφοντας συμβόλαιο με μια ασφαλιστική. Άλλωστε η κυβέρνηση Μητσοτάκη που θέλει τώρα να μεταθέσει την ευθύνη, λειτουργώντας σαν πλασιέ ασφαλιστικών εταιρειών, είναι που αφαίρεσε μόλις στις 31 Αυγούστου από το Ταμείο Ανάκαμψης αντιπλημμυρικά έργα! Και τώρα αντί να αναλάβει τις ευθύνες της υποστηρίζει ότι η πλημμύρα ήταν απρόβλεπτη, παρότι μέρες πριν η κυβέρνηση ήταν ενήμερη…

Η εκμετάλλευση από την κυβέρνηση της κακοκαιρίας Δανιήλ για να επιβάλει την υποχρεωτική ασφάλιση των ακινήτων, κάτι σαν θεραπεία σοκ, ισοδυναμεί με πάσα δισεκατομμυρίων στις ασφαλιστικές εταιρείες που αποτελούν σαρξ εκ της σαρκός της χρηματοπιστωτικής γάγγραινας. Καθόλου τυχαία οι τρεις κλάδοι – ιππότες της αποκάλυψης του νεοφιλελευθερισμού, χρηματοπιστωτικός τομέας, ασφαλιστικές εταιρείες και αγορά ακινήτων, χαρακτηρίζονται εν συντομία με το αρκτικόλεξο FIRE (finance, insurance, real estate), δηλαδή φωτιά. Στην Ελλάδα ο ιδιοκτησιακός έλεγχος από τις τράπεζες πολλών εκ των ασφαλιστικών εταιρειών και η πρόσφατη εξαγορά της Εθνικής από τον κερδοσκοπικό κολοσσό CVC Capital Fund αρκούν για να μας πείσουν ότι μας θέλουν μόνο για τα …λεφτά μας. Το μόνο που ζητούν είναι η ασφάλιση της κατοικίας να εξελιχθεί σχεδόν το ίδιο καθολική ακόμη κι υποχρεωτική όπως η ασφάλιση των αυτοκινήτων και των μοτοσυκλετών. Και μετά έρχονται τα …καλύτερα!

Ρεπορτάζ της Washington Post στις 3 Σεπτεμβρίου περιέγραφε πώς οι 5 μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρείες στις ΗΠΑ σταμάτησαν να ασφαλίζουν ζημιές που προκαλούνται από ακραία καιρικά φαινόμενα (όπως τυφώνες ή φωτιές) λόγω της κλιματικής αλλαγής σε συγκεκριμένες περιοχές των ΗΠΑ, ενώ σε άλλες παρεμφερείς περιπτώσεις αύξησαν τα ασφάλιστρα τους. Θα συνεχίσουν φυσικά να ασφαλίζουν έναντι του κινδύνου φωτιάς στην Αλάσκα, αλλά ποτέ ξανά στην Καλιφόρνια… Η απόφαση των ασφαλιστικών εταιρειών στις ΗΠΑ να σταματήσουν να καλύπτουν ζημιές που προκαλούνται από την κλιματική αλλαγή δικαιολογήθηκε στην βάση των υψηλών πληρωμών για σχετικές αξιώσεις ύψους 295,8 δισ. δολ. που κατέβαλαν την προηγούμενη τριετία. Είναι πληρωμές ρεκόρ που δεν έχουν καταγραφεί ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Το πρώτο δε εξάμηνο του τρέχοντος έτους, του 2023, οι ασφαλιστικές κατέγραψαν ζημιές ύψους 40 δισ. δολ. που αποτελεί το τρίτο στη σειρά πιο δαπανηρό εξάμηνο στην ιστορία του κλάδου.

Στην Ελλάδα, εντελώς καιροσκοπικά, ακολουθείται η αντίθετη τροχιά επιχειρηματολογίας. Επειδή είναι μεγάλες οι ζημιές της κακοκαιρίας και πολλά τα χρήματα των αποζημιώσεων, η κυβέρνηση λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, «να πάτε στον ιδιωτικό τομέα». Λες και ο ιδιωτικός τομέας είναι γραφείο αποζημιώσεων. Στην πραγματικότητα τόσο οι κυβερνητικοί όσο και η ασφαλιστική αγορά έχει πλήρη γνώση της αντίφασης. Το μόνο ωστόσο που θέλουν είναι να υφαρπάξουν τα χρήματα νοικοκυριών και επιχειρήσεων και μόλις το καταφέρουν τότε θα απεκδυθούν κάθε ευθύνης επικαλούμενοι το υψηλό κόστος.

Η σύγχρονη αμερικανική εμπειρία δείχνει ότι η εκχώρηση της ανθεκτικότητας των σπιτιών και της αποζημίωσης των ιδιοκτητών στις ασφαλιστικές εταιρείες δεν είναι τίποτε άλλο από ακόμη μια κλοπή του λαϊκού εισοδήματος προς όφελος της ολιγαρχίας του χρήματος. Και τότε τράπεζες κι ασφαλιστικές όταν θα έχουν μαζέψει το χαρτί από την πιάτσα θα ανακοινώσουν ότι εξαιρείται από την κάλυψη κάθε ζημιά προερχόμενη από την κλιματική αλλαγή…

Απέναντι στο πάρτυ κερδοσκοπίας που στήνεται, αν κάτι πρέπει να αντιτάξει η κοινωνία είναι την αναβάθμιση και την θωράκιση των δημόσιων υποδομών με διαφάνεια και λογοδοσία, κι όχι με απευθείας αναθέσεις, ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν στα ακραία καιρικά φαινόμενα που όλο και συχνότερα προκαλεί η κλιματική κρίση.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ο ίδιος ο τρόπος που τροχοδρομήθηκαν οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας από την δεκαετία του ’90 και την κυβέρνηση του Κ. Σημίτη, έχοντας στα κρίσιμα πόστα υπουργούς όπως ο Ν. Χριστοδουλάκης και ο Γ. Παπαντωνίου, στηρίχθηκε σε έναν θεμελιώδη διαχωρισμό ανάμεσα στις υποδομές ή τα δίκτυα από την μια, και στο παρεχόμενο έργο από την άλλη. Αυτός ο διχασμός, όπως εφαρμόστηκε από την ενέργεια μέχρι τον σιδηρόδρομο ήταν αναγκαίος μεν για να απαλλαγούν οι ιδιώτες από το κόστος συντήρησης των υποδομών, αλλά δημιούργησε τους όρους για μια μεγάλη αυταπάτη: ότι οι υποδομές είναι δημόσιες ή κρατικές και το παρεχόμενο έργο ιδιωτικό.

Στο πλαίσιο του παραπάνω απλοϊκού σχήματος δεν μπορεί να ερμηνευθεί ούτε η ιδιωτικοποίηση των δικτύων μεταφοράς και διανομής του ηλεκτρικού ρεύματος, ούτε ακόμη και το έγκλημα στα Τέμπη, για έναν λόγο: επειδή εξαφανίζει από την οπτική μας την διαπλοκή του ιδιωτικού τομέα με τον δημόσιο. Δύο μόνο σταγόνες από την θάλασσα της διαπλοκής:

Πρώτο, οι επιδοτήσεις στην Hellenic Train ύψους 750 εκ. ευρώ για 15 χρόνια ή 50 εκατ. ετησίως με την δικαιολογία της κάλυψης «άγονων γραμμών». Το γεγονός ότι βαφτίστηκε άγονη ακόμη και η γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη, υποδηλώνει ότι οι ιδιώτες Ιταλοί επιβιώνουν χάρη στο κρατικό χρήμα. Μένει άγνωστο δε, αν το κρατικό χρήμα έπαιξε ρόλο λευκού ιππότη για να σώσει τους κερδοσκόπους της γείτονος από τις ζημιές λόγω του σπιράλ μείωσης επιβατικού έργου – συρρίκνωση εσόδων κι εξαφάνιση κερδών. Πίσω λοιπόν από τους ιδιώτες υπάρχει το κράτος που τους σιτίζει…

Δεύτερο, τα έργα και οι αναθέσεις του ΟΣΕ για να συντηρεί «το πιο θανατηφόρο σιδηροδρομικό σύστημα στην Ευρώπη», σύμφωνα με τους New York Times ζέχνουν διαπλοκή από χιλιόμετρα. Δεν είναι μόνο ότι εξαϋλώθηκε, στην πιο πρόσφατη σύμβαση με τους Ιταλούς, η υποχρέωση του δημοσίου να επενδύσει σε σύγχρονα συστήματα ασφαλούς κυκλοφορίας μαζί με την υποχρέωση των Ιταλών να επενδύσουν 582,5 εκ. ευρώ, βάσει του ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών. Είναι και η υποχρέωση που ανέλαβε το ελληνικό δημόσιο να αγοράσει τα νέα τρένα ύψους 215 εκατ. ευρώ, τα οποία στη συνέχεια θα μισθώσει στους Ιταλούς. Πίσω λοιπόν από το δημόσιο υπάρχουν οι ιδιώτες που το αφαιμάζουν…



Τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν ότι ο υποτιθέμενος ρυθμιστικός και ανεξάρτητος ρόλος του κράτους, που συχνά παρομοιάζεται με νυχτοφύλακα, υπάρχει μόνο στα εγχειρίδια. Κάθε ιδιωτικοποίηση όσο αυστηρά κι αν έχει οριοθετεί, αργά ή γρήγορα παρασέρνει και τις υποδομές, οδηγώντας στην υποβάθμιση του συνόλου των παρεχόμενων υπηρεσιών, με δραματικά αποτελέσματα. Οδηγεί επίσης τα κόστη στα ύψη: Είτε μέσω του εισιτηρίου που καλούμαστε να πληρώσουμε ως επιβάτες είτε μέσω της συνολικής επιβάρυνσης που περιλαμβάνει και τις κρατικές δαπάνες για τις υποδομές.

Σε αυτό το πλαίσιο όσες εξαγγελίες κι αν κάνει ο κάθε υπουργός Μεταφορών για το δίκτυο και τις υποδομές δεν πρόκειται να ακυρώσει τα αρνητικά αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης. Πολλώ δε μάλλον που δεν χρειάζεται να είμαστε και ειδικοί της θεωρίας συστημάτων για να αντιληφθούμε ότι είναι τόσο εντατική η συνεργασία των δύο μερών (υποδομών και εταιρειών διαχείρισης) ειδικά σε κρίσιμες στιγμές που ο διαχωρισμός τους, αν κάτι εξυπηρετεί είναι την δόλια απόσειση ευθυνών και την ανάληψη σκανδαλωδών κερδών.

Γι’ αυτό τίποτε λιγότερο από την ενοποίηση και πλήρη κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων!


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Από μία κλωστή κρέμεται η ειρήνη στο ΝΑΤΟϊκό προτεκτοράτο του Κοσόβου μετά τις αλλεπάλληλες προκλήσεις της Γερμανίας και των Αμερικανών που αμφισβητούν το μοναδικό διεθνώς αναγνωρισμένο και δεσμευτικό στάτους της περιοχής.

Το Κόσοβο, βάσει της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ του 1999 απολαμβάνει ουσιώδους αυτονομίας ενώ συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Επίσης, απόφαση της Διάσκεψης Κορυφής ΕΕ – Δυτικών Βαλκανίων στη Θεσσαλονίκη στις 21 Ιουνίου 2003 ανέφερε ότι «εμείς οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων υποστηρίζουμε την πλήρη εφαρμογή της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για το Κοσυφοπέδιο». Επίσης, στην μετέπειτα συμφωνία των Βρυξελλών του 2013 ρυθμίστηκαν εκκρεμότητες μεταξύ Σερβίας και Πρίστινας, χωρίς να αμφισβητείται η ισχύς της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Στην πράξη αντίθετα, τόσο το 1244 όσο και οι Συμφωνίες της Θεσσαλονίκης και των Βρυξελλών μοιάζουν με τις Συμφωνίες του Μινσκ, όπως δήλωσε η πρώην γερμανίδα καγκελάριος: Υπογράφτηκαν μόνο και μόνο για να κερδίσει χρόνο η Δύση και να προλάβει το Κόσοβο να εξοπλιστεί ώστε να υλοποιηθούν τα αμερικανο-γερμανικά σχέδια, παρά κι ενάντια στο διεθνές δίκαιο. Γι’ αυτό τον λόγο οι προβλέψεις που προστατεύουν τους Σέρβους δεν έχουν υλοποιηθεί με ευθύνη Γερμανίας και ΗΠΑ οι οποίες όχι μόνο προστατεύουν το Κόσοβο αλλά του επιτρέπουν να λειτουργεί κι ως παγκόσμιο κέντρο εμπορίας ναρκωτικών, σωματεμπορίας και κάθε είδους απάτης.
Το έτος που φεύγει μια σειρά γεγονότων ωθεί στην επιτάχυνση της ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου από την Σερβία, με κάθε μάλιστα κόστος.


Σημείο – σταθμός σε αυτή την πορεία η δήλωση ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου από την Σερβία τον Φεβρουάριο του 2008, που βρήκε θερμή υποστήριξη από τους Αμερικανούς δια στόματος Τζο Μπάιντεν μάλιστα όταν ήταν αντιπρόεδρος του Μπάρακ Ομπάμα. Δύο χρόνια μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο προέβη σε μια πρωτοφανή απόφαση καθώς έκρινε ότι η μονομερής ανακήρυξη δεν παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Ήταν μία απόφαση κόλαφος για την διεθνή νομιμότητα καθώς από την μια αμφισβητούσε το απαραβίαστο των συνόρων και από την άλλη προσέφερε την νομική κάλυψη σε οποιαδήποτε εθνότητα θα διεκδικούσε την απόσχισή της. Για την ακρίβεια όχι σε οποιαδήποτε εθνότητα, αλλά αυστηρά σε εκείνες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μοχλοί αποσταθεροποίησης και όργανα εξυπηρέτησης του ιμπεριαλισμού, βλέπε τα ναζιστικά μορφώματα των Βαλτικών Δημοκρατιών, κράτη – θραύσματα της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, κοκ.

Έκτοτε πάνω από 100 κυβερνήσεις έχουν αναγνωρίσει το Κόσοβο ως ανεξάρτητο κράτος. Από την Ευρωπαϊκή Ένωση πέντε κράτη δεν το έχουν αναγνωρίσει ώστε να μην δημιουργηθεί προηγούμενο: Ισπανία, Κύπρος, Ελλάδα, Ρουμανία και Σλοβακία. Κατά συνέπεια η ΕΕ ως όλον δεν έχει αναγνωρίσει ακόμη το Κόσοβο κι ούτε πρόκειται να το κάνει αν δεν θέλει να δει την Καταλονία κι άλλες αμφισβητούμενες περιοχές που κατοικούνται από εθνικές μειονότητες να διεκδικούν ή να ανακηρύττουν την δική τους εθνική ανεξαρτησία επικαλούμενες το προηγούμενο του Κοσόβου.

Παρόλα αυτά, η Γερμανία χρησιμοποιώντας την ΕΕ σαν το μακρύ της χέρι και στολή παραλλαγής ώθησε τους κατσαπλιάδες του Κοσόβου να καταθέσουν επίσημο αίτημα ένταξης στην ΕΕ. Άμεσα δε να ζητήσουν απελευθέρωση της βίζας ώστε να επιτρέπονται ταξίδια και διαμονή από το ΝΑΤΟϊκό προτεκτοράτο στις 27 χώρες της ΕΕ μέχρι και 90 ημέρες, χωρίς εκ των προτέρων έγκριση.

Το πράσινο φως για την κατάργηση της βίζας αναμένεται να δοθεί επίσημα στις αρχές του 2023 από το Ευρωκοινοβούλιο και από το Συμβούλιο της ΕΕ· με άλλα λόγια είναι θέμα πολύ λίγων εβδομάδων. Οργανισμοί δηλαδή που όταν θέλουν να αποφασίσουν κοινές προμήθειες ή την επιβολή πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου συζητούν και διαφωνούν επί έναν ολόκληρο χρόνο, τώρα για να δημιουργήσουν ένα ακόμη υποτελές τους κρατίδιο στην καρδιά των Βαλκανίων και να ακρωτηριάσουν την Σερβία θα συνεδριάσουν και θα αποφασίσουν με διαδικασίες φαστ τρακ…

Η έγκριση ωστόσο του κοσοβαρικού αιτήματος ένταξης εγείρει πολύ σοβαρά ζητήματα, που δεν επιτρέπεται να προσπεραστούν αδιάφορα. Η γερμανική εμμονή να ενταχθεί το προτεκτοράτο του Κοσόβου στην ΕΕ ισοδυναμεί με μια πανηγυρική και ντε φάκτο ακύρωση του βέτο στην (ούτε για αστείο ενιαία) ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Η Γερμανία δεν αφήνει ευκαιρία να πάει χαμένη που να μην θέσει το αίτημα της δημόσια. Υποστηρίζει μάλιστα, όπως έγραψε ο γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, ότι το βέτο θα θυσιασθεί «για καλό σκοπό»: στον βωμό της Ευρωπαϊκής ισχύος. Απαξιώνει μάλιστα ως «εγωιστικά μπλοκαρίσματα» τα βέτο που έχουν τεθεί στο παρελθόν.

Τα γερμανικά συμφέροντα υπεράνω όλων

Το παράδειγμα του Κοσόβου ωστόσο άλλα δείχνει: Πρώτο, ότι το βέτο έχει ήδη καταργηθεί όταν τυπικά κυρίαρχα κράτη (όπως Ελλάδα, Ισπανία, Κύπρος, Ρουμανία και Σλοβακία) συναινούν να χορηγηθεί βίζα και να δοθεί προενταξιακό καθεστώς σε ένα κράτος που δεν αναγνωρίζουν! Σε ένα κράτος που επίσημα δεν υφίσταται! Πρόκειται για ακραία περίπτωση ακύρωσης εθνικών κρατών και ταπείνωσης! Δείχνει, δεύτερο, ότι η σημερινή ενιαία υποτίθεται Ευρώπη, είναι στην πραγματικότητα μια Γερμανική Ευρώπη! Το Βερολίνο χρησιμοποιεί την ΕΕ, τσαλαπατώντας όλες τις θεσμοθετημένες διαδικασίες λήψης αποφάσεων, για να επιβάλλει τα δικά του στενά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, τα οποία μάλιστα καταπατούν το διεθνές δίκαιο, όπως το ψήφισμα 1244. Κατά συνέπεια το Βερολίνο έχει ήδη καταργήσει ντε φάκτο το βέτο για να εξυπηρετήσει την επιστροφή του γερμανικού αλυτρωτισμού για τρίτη φορά.

Οι ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων μηνών επιτάχυναν την διαδικασία οριστικής ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου. Συγκεκριμένα, η προσπάθεια απαγόρευσης στους 120.000 Σέρβους που κατοικούν στο βόρειο Κόσοβο να χρησιμοποιούν σερβικές πινακίδες κυκλοφορίας στα ΙΧ αυτοκίνητά τους, η προσπάθεια σύλληψης Σέρβου μειονοτικού αστυνομικού που κατηγορείται ότι πυροβόλησε αστυνομικούς του Κοσόβου, η μετέπειτα αποχώρηση όσων Σέρβων αστυνομικών και δικαστικών υπηρετούσαν στη δημόσια διοίκηση του Κοσόβου και κυρίως η δημιουργία οδοφραγμάτων στα εδαφικά όρια της σερβικής μειονότητας δημιούργησαν την εύφλεκτη ύλη που καθιστά θέμα χρόνου μια αναζωπύρωση.

Η πολυεθνική ΝΑΤΟϊκή δύναμη 4.000 στρατιωτών που στρατοπεδεύει μόνιμα στο Κόσοβο στο αποκορύφωμα των ταραχών ανήγγειλε στρατιωτική άσκηση, που δεν ήταν τίποτε άλλο από επίδειξη δύναμης απέναντι στην Σερβία, ώστε να αποθαρρύνει οποιαδήποτε κίνηση του σερβικού στρατού.


Ενδεικτικό στοιχείο για την εξόφθαλμη στράτευση των ΝΑΤΟϊκών στο πλευρό των Κοσοβάρων είναι η απάθεια που έδειξαν το 2004 στη διάρκεια ταραχών οι οποίες οδήγησαν στον θάνατο δεκάδων Σέρβων και στην βίαιη εκδίωξη χιλιάδων οικογενειών μειονοτικών που κατέφυγαν στην Σερβία για να γλυτώσουν το πογκρόμ και τις καθημερινές ταπεινώσεις. Η εθνοκάθαρση σε βάρος των Σέρβων διευκόλυνε το σχέδιο των Κοσοβάρων κατσαπλιάδων για ένα εθνικά ομοιογενές Κόσοβο. Έτσι, για να γίνουν ακόμη πιο έντονες οι αναλογίες, οι Σέρβοι του Κοσόβου υπέμεναν τα μαρτύρια των ρωσώφωνων στο Ντονμπάς από το 2014 που έγινε το πραξικόπημα του Μεϊντάν…


Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι στο ψήφισμα 1244 του ΟΗΕ (κατ’ εντολή του οποίου επιχειρεί η KFOR στο Κόσοβο) προβλέπεται η ανάπτυξη σερβικού στρατού στο Κόσοβο, στο πλαίσιο συγκεκριμένων αποστολών. Αντίθετα, αν κάτι δεν προβλέπεται είναι η απαγόρευση της εισόδου και δράσης του, όπως συνέβη όταν η Σερβία υπέβαλε τη σχετική αίτηση. Η βιασύνη μάλιστα της γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών, Αναλένα Μπέρμποκ, να απορρίψει το αίτημα των Σέρβων προκάλεσε την άμεση αντίδραση του σέρβου προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς που εγκάλεσε την γερμανίδα υπουργό ως αναρμόδια να απαντήσει, ενώ της επέρριψε την ευθύνη για την απροθυμία της Πρίστινας να εφαρμόσει τις συμφωνίες που έχει ως τώρα υπογράψει και αφορούν τα δικαιώματα των Σέρβων του Κοσόβου.



Η Σερβία του 2022 δεν είναι η Σερβία της δεκαετίας του 2000. Έχει αναβαθμίσει τις στρατιωτικές της υποδομές κι έχει δηλώσει ότι δεν θα υποχωρήσει μπροστά στο χρέος της να υπερασπιστεί τους διωκόμενους Σέρβους του Κοσόβου. Το βράδυ της Δευτέρας 26 προς Τρίτη 27 Δεκεμβρίου ο πρόεδρος της χώρας έθεσε τον στρατό και την αστυνομία σε ύψιστη ετοιμότητα, αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά!
Η ένταση στο Κόσοβο, όσο θα έρχεται πιο κοντά η ένταξη του στην ΕΕ, θα οδηγήσει την Σερβία να παγώσει την δική της ενταξιακή πορεία, να έρθει σε σύγκρουση με Βρυξέλλες και Βερολίνο και ταυτόχρονα να πλησιάσει ακόμη περισσότερο την Μόσχα και την Κίνα.
Ταυτόχρονα, η Γερμανία θα εκμεταλλευτεί την δημιουργία μιας χαίνουσας πληγής στο κέντρο των Βαλκανίων για να νομιμοποιήσει την αποστολή στρατού της εκτός συνόρων και την στρατιωτικοποίηση της ίδιας της ΕΕ…
Η Ελλάδα μόνο χαμένη θα βγει από την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου κατά πολλούς τρόπους. Το ευρωπαϊκό «πλυντήριο» του Κοσόβου που κατοικείται από μουσουλμάνους θα απομακρύνει την Ελλάδα από την Σερβία ενώ θα δώσει νέα ώθηση στα αναθεωρητικά σχέδια της Μεγάλης Αλβανίας, που υποστηρίζονται επίμονα και παντοιοτρόπως από την Τουρκία…




πηγή






Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



«Ξεκάθαρα με τους κερδοσκόπους!», είναι η απάντηση που έδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο ερώτημα «με τους πολίτες;», που θα ωφεληθούν από ένα πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου, «ή με τις αγορές», και δη το ολλανδικό χρηματιστήριο φυσικού αερίου που όπως κάθε αγορά θέλει να δρα ανεξέλεγκτα και στο όνομα της κερδοσκοπίας!

Η πρόταση που κατέθεσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κι ευτυχώς απορρίφθηκε από τους υπουργούς Ενέργειας της ΕΕ ήταν πρόκληση και κοροϊδία. Η Επιτροπή αν κάτι ήθελε να δείξει ήταν ότι πράγματι λαβαίνει υπόψη της την οργή για τις εξωφρενικές αυξήσεις στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου κι επιβάλει πλαφόν στην τιμή του. Η τιμή ωστόσο που επέβαλε ήταν τόσο υψηλή και οι όροι που θα συνόδευαν την παρέμβαση της Επιτροπής στην αγορά τόσο εξωπραγματικοί που δεν θα υλοποιούνταν ποτέ. Και νόμιζε έτσι η Επιτροπή ότι θα ήταν όλοι ικανοποιημένοι: Και οι πολίτες που θα έβλεπαν στα πρωτοσέλιδα την λέξη «πλαφόν» και οι αεριτζήδες που έχουν πλουτίσει από το χρηματιστήριο φυσικού αερίου.

Συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε την ενεργοποίηση του «κόφτη» αν η τιμή του φυσικού αερίου στο ολλανδικό χρηματιστήριο ενέργειας υπερέβαινε τα 275 ευρώ ανά μεγαβατώρα επί 15 συνεχιζόμενες ημέρες. Για να εξασφαλίσει μάλιστα η Επιτροπή ότι δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να ενεργοποιηθεί το «ταβάνι» πρόσθεσε έναν ακόμη όρο: Ότι η εφαρμογή του θα υλοποιούταν αν επίσης, ταυτόχρονα δηλαδή με τον προηγούμενο όρο, η διαφορά της τιμής spot (τρέχουσα τιμή) του φυσικού αερίου στο ολλανδικό χρηματιστήριο TFF έναντι της τιμής spot του υγροποιημένου φυσικού αερίου επί 10 συνεχόμενες ημέρες υπερέβαινε τα 58 ευρώ! Η Επιτροπή επίσης, ήθελε να της αναγνωριστεί το δικαίωμα να μπορεί να αναστείλει τον μηχανισμό, αν και όποτε ενεργοποιούταν! Όπως ήταν αναμενόμενο η εσθονή Επίτροπος Ενέργειας, Κάντρι Σίμσον, που στο παρελθόν είχε εργαστεί ως ερευνήτρια στο ΝΑΤΟ, μετά την κατακραυγή απέσυρε την πρόταση…

Το θράσος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποδεικνύεται αν λάβουμε υπόψη μας ότι η τιμή του αερίου κυμαίνεται από 5 ως 35 ευρώ ανά μεγαβατώρα την τελευταία 10ετία, με την πιο φυσιολογική τιμή να κινείται στη ζώνη των μονοψήφιων αριθμών, κάτω δηλαδή από 10 ευρώ. Τις τελευταίες ημέρες πωλείται πάνω από 120 ευρώ (που ισοδυναμεί με μια αύξηση της τάξης του 1.200%), ενώ η τιμή ρεκόρ παρατηρήθηκε στο τέλος του Αυγούστου. Την ίδια ώρα το φυσικό αέριο στις ΗΠΑ εξακολουθεί να πουλιέται στις τιμές που ανέκαθεν πωλούταν, αποδεικνύοντας ότι η ενεργειακή κρίση είναι μια αμιγώς ευρωπαϊκή υπόθεση, όπως και οι επιπτώσεις στην οικονομία…

Οι διαμαρτυρίες στην ΕΕ για την ακριβή τιμή του φυσικού αερίου αγκαλιάζουν πλέον και τμήματα της ευρωπαϊκής ελίτ καθώς μέρα με την ημέρα γίνεται ολοένα και πιο εμφανής η αμερικανική κερδοσκοπία. Μάρτυρας οι τετραπλάσιες τιμές (!) με τις οποίες εισάγεται σταθερά στην Ευρώπη το αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο της Cheniere, που το 2022 έστειλε στην από δω μεριά του Ατλαντικού το 70% των εξαγωγών της. Απέναντι σε αυτή την μαυραγορίτικη πρακτική αντέδρασε ακόμη κι ο Γάλλος πρόεδρος που δήλωσε ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι παραγωγός φθηνού αερίου που το πουλάνε σε μας σε υψηλή τιμή. Δεν νομίζω ότι είναι φιλική πρακτική»…

Η πληρωμένη απάντηση ωστόσο απέναντι στον Μακρόν ήταν ότι τα συμβόλαια της Cheniere με την Ευρώπη τα έχουν υπογράψει ευρωπαϊκές πολυεθνικές όπως η γαλλική Totalenergies και η ισπανική Naturgy. Όπως το τανγκό έτσι και η κερδοσκοπία θέλουν δύο, που στην περίπτωση του φυσικού αερίου στην Ευρώπη είναι από την μια οι Αμερικάνοι εξαγωγείς κι από την άλλη οι Ευρωπαίοι εισαγωγείς…

Για να γίνει ακόμη πιο εμφανής η μεταφορά πλούτου που συντελείται από τους ευρωπαίους πολίτες προς την διεθνή κερδοσκοπία του συμπλέγματος ενεργειακών – χρηματιστηριακών εταιρειών, να αναφέρουμε ότι το ολλανδικό χρηματιστήριο, όπου πλέον πραγματοποιείται το 80% περίπου του εμπορίου φυσικού αερίου στην ΕΕ, δεν έχει φυσική υπόσταση, αλλά πρόκειται για έναν εικονικό χώρο συναλλαγών. Επίσης την διαχείρισή του έχει μια αμερικανική εταιρεία, η Intercontinental Exchange (ICE), η οποία από κοινού με την ένωση των διαπραγματευτών ενέργειας κίνησε ουρανό και γη για να μην προχωρήσει η «οροφή» στην τιμή του φυσικού αερίου, απειλώντας με χρεοκοπίες, τεράστιες αυξήσεις τιμών, διακοπή των διαπραγματεύσεων, αυξημένες προκαταβολές ακόμη και εκτροπή του αερίου σε άλλες αγορές και «στέγνωμα» της Ευρώπης. Με άλλα λόγια οι χρηματιστές έστειλαν τελεσίγραφο στους Ευρωπαίους λέγοντας πώς αν βάλουν πλαφόν, τότε θα σταματήσει ακόμη κι αυτή η υποδεέστερη της αναγκαίας, ποσότητα αερίου που φτάνει στην Ευρώπη. Το αίτημά τους εισακούστηκε και τα συμφέροντα τους έγιναν σεβαστά από την Γερμανία και την Ολλανδία που τα προώθησαν προς υλοποίηση…

Παρότι η Επιτροπή δεσμεύτηκε να φέρει μια βελτιωμένη πρόταση, μετά την απόρριψη της από τουλάχιστον 15 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, είναι απολύτως σίγουρο ότι και η νέα πρόταση θα είναι εξ ίσου ανεφάρμοστη με την αρχική. Θα εξυπηρετεί δηλαδή και πάλι τους αεριτζήδες του χρηματιστηρίου και των ενεργειακών εταιρειών. Η ΕΕ, ακόμη κι αν ήθελε, πλέον βρίσκεται αντιμέτωπη με τους δαίμονες που απελευθέρωσε δημιουργώντας την φούσκα του χρηματιστηρίου φυσικού αερίου, μόνο και μόνο για να στήσει μια επιπλέον αγορά, ως μέσο περαιτέρω εμπορευματοποίησης της ενέργειας.

Υπέρ των ακριβών τιμών η Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Υπάρχουν ωστόσο τρεις ακόμη λόγοι που συνηγορούν στην απραξία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απέναντι στο ράλι των τιμών φυσικού αερίου:

Ο πρώτος λόγος είναι ότι το ακριβό φυσικό αέριο συμβάλει στην υλοποίηση του στόχου της ΕΕ για μείωση της κατανάλωσης κατά 15%, ώστε να αποφευχθούν διακοπές στην παροχή τις ώρες αιχμής. Φαίνεται έτσι πεντακάθαρα το τίμημα της συνέχισης της τροφοδοσίας της ευρωπαϊκής αγοράς με φυσικό αέριο: τιμές του φυσικού αερίου στα ύψη που γενικεύουν την ενεργειακή φτώχεια. Και αυτό μάλιστα δεν είναι προσωρινό, όσο κι αν απέτρεψαν τα χειρότερα ως τώρα το ήπιο φθινόπωρο και το γέμισμα των δεξαμενών (99% η Γερμανία στις 22/11 και 95% η ΕΕ) για τον φετινό χειμώνα. Το γέμισμα των δεξαμενών για τον επόμενο χειμώνα θεωρείται σίγουρο ότι θα προκαλέσει ένα νέο ράλι τιμών στην ευρωπαϊκή αγορά αερίου την άνοιξη του 2023. Μένει να δούμε μέχρι ποιου σημείου…

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η ΕΕ και οι κυβερνήσεις επιλέγουν τις υψηλές τιμές σχετίζεται με την Πράσινη Μετάβαση. Τα υπερκέρδη των ενεργειακών εταιρειών σε ένα περιβάλλον έκτακτης ανάγκης επιτρέπουν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ελπίζει ότι οι εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου θα χρηματοδοτήσουν τα έργα δυσθεώρητης αξίας που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί το κλείσιμο των ανθρακικών ή λιγνιτικών μονάδων. Υπάρχουν εκτιμήσεις που υπολογίζουν το κόστος της μετάβασης μέχρι το 2050 στα 5,3 τρισ. δολ!


Ως προς το παρόν πάντως οι ενεργειακές εταιρείες λυμαίνονται εκ τους ασφαλούς κρατικά κι ευρωπαϊκά κονδύλια όπως του Ταμείου Ανάκαμψης και Δίκαιης Μετάβασης, ενώ η ιστορία έχει αποδείξει ότι αν η απουσία κερδών εγγυούταν απουσία επενδύσεων, ποτέ η ύπαρξη κερδών δεν σήμαινε και επενδύσεις…


Ο τρίτος λόγος για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βολεύεται με τις σημερινές τιμές φυσικού αερίου είναι επειδή έτσι οι πολίτες εθίζονται στις ακριβές τιμές και ξεχνούν τις τιμές της κιλοβατώρας προ «απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας». Ξεχνούν επίσης και τις τιμές προ της Πράσινης Μετάβασης, γιατί το ράλι των τιμών στο φυσικό αέριο και την κιλοβατώρα δεν ξεκίνησε με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2021 όταν ανακοινώθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το πακέτο «προσαρμογή στο 55%» που προβλέπει ακόμη πιο φιλόδοξους στόχους για την μείωση των αερίων του θερμοκηπίου: από 40% σε 35% ως το 2030, σε σύγκριση με το 1990. Την επομένη των ανακοινώσεων τα δικαιώματα στο χρηματιστήριο ρύπων πήραν φωτιά από ρυπογόνες μονάδες που έσπευσαν να αγοράσουν και μαζί η τιμή της κιλοβατώρας, ενώ επιταχύνθηκε η στροφή στο φυσικό αέριο που πήρε κι η δική του τιμή φωτιά καθώς η ΕΕ δεν είχε φροντίσει να γεμίσει τις δεξαμενές ώστε να αποφευχθεί το σοκ στην τιμή… Τέτοια προνοητικότητα!

Για όλους λοιπόν τους παραπάνω λόγους η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν πρόκειται να επιβάλει πλαφόν, θα συνεχίσει να λειτουργεί ως όργανο του χρηματιστηρίου και θα αφήσει την ενέργεια στην Ευρώπη να εξελίσσεται σε είδος πολυτελείας!





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου