από την Caitlin Johnstone / reseauinternational.net
Αυτή η γενοκτονία συνεχίζεται τόσο καιρό που τα παιδιά με ακρωτηριασμό που ζουν σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας μαθαίνουν στρατηγικές για να επιβιώσουν χωρίς τα άκρα τους.
Είναι αστεία τα πράγματα που σε συγκινούν όταν γίνεσαι μάρτυρας του εφιάλτη της Γάζας, ανάμεσα σε όλες τις φρικαλεότητες που θα δεις εκεί κάθε μέρα. Σήμερα είδα ένα βίντεο ενός εξάχρονου Παλαιστίνιου αγοριού με ακρωτηριασμένα πόδια να σέρνεται γύρω από τη σκηνή του χρησιμοποιώντας ένα πατίνι που φορούσε σε ένα από τα χέρια του και σχεδόν με κατέστρεψε.
Ήταν ένα από αυτά τα σαλάχια που εμφανίστηκαν τη δεκαετία του '90 Τα ονομάσαμε roller skates. Τα αγόρια της Δυτικής Ευρώπης έπαιζαν με αυτά τα πατίνια τα καλοκαίρια γεμάτα χαρά και γέλιο, ξύνοντας τα γόνατα και τα σημάδια από γρασίδι. Σήμερα, ένα μικρό αγόρι που ονομάζεται Mohammad Saeed τα χρησιμοποιεί για να κυκλοφορεί στο χώμα, επειδή τα πόδια του ανατινάχτηκαν από δυτικά στρατιωτικά εκρηκτικά, τα οποία πέταξαν Ισραηλινοί που πιθανώς έπαιζαν με πατίνια όταν ήταν μικροί.
We are the terrorists. https://t.co/Od7U4hW7E6
— Caitlin Johnstone (@caitoz) December 14, 2024
Αυτή η γενοκτονία συνεχίζεται τόσο καιρό που τα παιδιά με ακρωτηριασμό που ζουν σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας μαθαίνουν στρατηγικές για να επιβιώσουν χωρίς τα άκρα τους.
Μια πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι σχεδόν όλα τα παιδιά στη Γάζα πιστεύουν ότι ο θάνατός τους είναι επικείμενος και οι μισοί από τους ερωτηθέντες είπαν ότι ήθελαν να πεθάνουν.
Η ζωή τους όμως συνεχίζεται. Ακόμη και με ελλείποντα άκρα, συχνά ακρωτηριασμένα χωρίς μορφίνη ή αναισθησία , η ζωή τους συνεχίζεται. Σέρνοντας μέσα από λασπωμένες σκηνές, συνεχίζουν να ζουν. Βρίσκουν έναν τρόπο να επιβιώσουν κάθε μέρα.
Αυτό το είδος πράγματος μπορεί να σας εμπνεύσει αν ήταν κάτι που απλώς παρακολουθούσατε παθητικά, αντί για κάτι που η δυτική δομή εξουσίας κάτω από την οποία ζείτε επιβάλλει ενεργά στους ανθρώπους. Για όσους από εμάς ζούμε στη σκιά της συγκεντρωτικής αυτοκρατορίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι λίγο πιο περίπλοκο συναισθηματικά από μια εμπνευσμένη ιστορία για το αδάμαστο πνεύμα του παλαιστινιακού λαού, γιατί είναι επίσης μια ιστορία για το πώς δεν καταφέραμε να το σταματήσουμε συμβάν.
Όταν βλέπουμε τον Μοχάμεντ Σαΐντ να σέρνεται στο χώμα στα κούτσουρα των ποδιών του χρησιμοποιώντας ένα πατίνι, βλέπουμε τον δικό μας πολιτισμό να αντανακλάται σε εμάς. Μια γενοκτονική δυστοπία ολοκληρωτικής ηθικής χρεοκοπίας. Αυτό έχουμε γίνει. Αυτό επιτρέψαμε στους ηγέτες μας να μας κάνουν.
Ω Μωάμεθ, λυπάμαι πολύ. Λυπάμαι πολύ που αφήσαμε τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ. Λυπάμαι που σου πήραν τα πόδια και λυπάμαι για όλα τα άλλα που σου πήραν. Οι γονείς σου ίσως. Τα αδέρφια και οι αδερφές σας ίσως. Σίγουρα αγαπημένα πρόσωπα. Προφανώς, το σπίτι σου και τα παιδικά σου χρόνια.
Δεν έχω τίποτα να προσφέρω αυτή τη στιγμή, ούτε στους αναγνώστες μου ούτε στον Μοχάμεντ Σαΐντ, εκτός από τη δική μου λύπη. Μερικές μέρες το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να αδειάσετε την καρδιά σας στο έδαφος και να προειδοποιήσετε τους περαστικούς να μην γλιστρήσουν πάνω της, ενώ δάκρυα κυλούν από την ανοιχτή τρύπα στο στήθος σας.
Τίποτα από αυτά δεν είναι δίκαιο και δεν θέλω να προσποιούμαι ότι είναι. Δεν θέλω να προσπαθήσω να είμαι θετικός ή να πω ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Μερικά πράγματα είναι απλά τρομερά, και δεν πειράζει να νιώθεις άσχημα για αυτό. Τα συναισθήματα προορίζονται για να γίνουν αισθητά. Είναι λυπηρό, είναι θυμωμένο, είναι ντροπή, είναι συντριπτικό και απολύτως τίποτα άλλο.
Ζούμε σε έναν κόσμο εκπληκτικής ομορφιάς και απίστευτης αγριότητας. Εκρήξεις αγάπης κρύβονται πίσω από κάθε μόριο σε μια κοινωνία που κυβερνάται από αληθινά τέρατα.
Είμαστε αρκετά μεγάλοι για να αντέξουμε αυτά τα παράδοξα. Είμαστε αρκετά μεγάλοι για να νιώσουμε το μεγαλείο της δημιουργίας και τη γροθιά της γενοκτονίας. Η υγρή, ζουμερή, ξεχειλισμένη αγάπη για τους συνανθρώπους μας και η φρίκη της σκληρότητας που μπορούμε να δείχνουμε ο ένας στον άλλο. Η χαρά της ζωής σε αυτόν τον παράξενο μπλε πλανήτη και το συντριπτικό σπαραγμό της αποτυχίας μετά την αποτυχία να κάνουν τα πράγματα λίγο καλύτερα εδώ.
Και οι καλοί και οι κακοί άνθρωποι μπορούν να ευδοκιμήσουν σε αυτόν τον κόσμο. Είναι σαφές ότι δεν έχω απαντήσεις ή θαυματουργές θεραπείες. Προσπαθούμε να είμαστε αξιοπρεπείς άνθρωποι και να περνάμε κάθε μέρα. Μαζεύουμε τα πατίνια μας και συνεχίζουμε να σέρνουμε.
πηγή: Caitlin Johnstone
Απαγχονισμοί Αρμενίων στα Αδανα. «Οι Αρμένιοι στην Τουρκία πριν από 100 χρόνια» του Orlando Carlo Calumeno
Οι πρώτοι ξεριζωμένοι από το Ζεϊτούν (φωτό από το Αρμενικό Εθνικό Ινστιτούτο)
24 Απρίλη 1915, οι κρεμάλες στην Κωνσταντινούπολη. Η γενοκτονία των Αρμενίων είχε αρχίσει… (φωτό από το Αρμενικό Εθνικό Ινστιτούτο)
Μεταφορά Αρμενίων κατοίκων σε άγνωστους και θανατηφόρους προορισμούς. (φωτό από το Αρμενικό Εθνικό Ινστιτούτο)
Δεκάδες χιλιάδες οικογένειες Αρμενίων ξεριζωμένοι από τα σπίτια τους βαδίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων μέσα στην έρημο της Συρίας. (φωτό από το Αρμενικό Εθνικό Ινστιτούτο)
Προσφυγικός καταυλισμός Αρμενίων στην Αϊντάμπ (σημερινό Γκαζίαντεμπ). φωτό από το Αρμενικό Εθνικό Ινστιτούτο
