Του Γιώργου Νικολαΐδη
Δεν θα πούμε πολλά για τον Μίμη Πλέσσα. Γιατί θα είναι απειροελάχιστα σ΄αυτά που μας έχει «πει» και θα μας «λέει» πάντα εκείνος με τα τραγούδια του. Ούτε «αντίο». Γιατί δεν θα πάψουμε ποτέ να τον ακούμε. Ήταν απολύτως καταδεκτικός, αποκαλυπτικός και απλός σε μια αποκλειστική συνέντευξη που μας έδωσε.
Συνέντευξη με λίγο ασυνήθιστες ερωτήσεις και αυθόρμητες απαντήσεις για την σημερινή κακή αν όχι οικτρή μουσική κατάσταση που δυστυχώς επικρατεί τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα και διεθνώς.
Στην συνάντηση που είχαμε μαζί του με την ευκαιρία μιας ανιδιοτελούς εμφάνισης του στο «ΚΑΠΠΑ 2000» (Κέντρο Ανάπτυξης Πολιτισμού Προσαρμοσμένου Αθλητισμού) της Περαίας από την μουσική εκδήλωση «Ενας ουρανός μ' αστέρια»)). Ένας Μίμης Πλέσσας απ' τα παλιά με ψυχή έφηβου.
ΤΟ σύνολο των εσόδων διατέθηκε για τις ανάγκες του ΚΑΠΠΑ και για ΑΜΕΑ.
ΤΟ σύνολο των εσόδων διατέθηκε για τις ανάγκες του ΚΑΠΠΑ και για ΑΜΕΑ.
Δείτε στο βίντεό μας τον συνθέτη, σε αποσπάσματα από την αποκλειστική του συνέντευξη με γερές «δόσεις» της εκδήλωσης στον Θανάση Νικολαΐδη και τον γράφοντα 2 ώρες πριν την εκδήλωση στο «ΚΑΠΠΑ 2000».
Στην φωτο ο Μίμης Πλέσσας, ο Θανάσης Νικολαΐδης και η μουσικός σύζυγος του μετά την συνέντευξη . ( 12.5.12 ).
Από άλλες συνεντεύξεις του:
«…»Παιδί μου, ευχή και κατάρα των γονιών σου, μη γίνεις μουζικάντης». Όμως, δειλά-δειλά είχα ξεκινήσει να παίζω πιάνο σε ηλικία έξι ετών, σκαλίζοντας προσεκτικά το πιάνο της γιαγιάς μου. Ωστόσο, δεν σπούδασα μουσική, δεν πήγα ποτέ σε ωδείο, είμαι αυτοδίδακτος. Κατάφερα, όμως, να διευθύνω τις μεγαλύτερες
ορχήστρες του κόσμου και να συνεργαστώ με τους μεγαλύτερους σολίστ του πλανήτη…».
«…»Παιδί μου, ευχή και κατάρα των γονιών σου, μη γίνεις μουζικάντης». Όμως, δειλά-δειλά είχα ξεκινήσει να παίζω πιάνο σε ηλικία έξι ετών, σκαλίζοντας προσεκτικά το πιάνο της γιαγιάς μου. Ωστόσο, δεν σπούδασα μουσική, δεν πήγα ποτέ σε ωδείο, είμαι αυτοδίδακτος. Κατάφερα, όμως, να διευθύνω τις μεγαλύτερες
ορχήστρες του κόσμου και να συνεργαστώ με τους μεγαλύτερους σολίστ του πλανήτη…».
«…Όλα αυτά τα χρόνια παρέμεινα ένας συνθέτης που δεν εντάχθηκε ποτέ σε κανένα κύκλωμα δισκογραφίας. Δεν έκανα συμβόλαιο με καμία εταιρεία, δεν είχα κανένα κόμμα να με υποστηρίξει, αλλά και καμία εκδοτική παρέα για να γράφει αποθεωτικές κριτικές για το έργο μου. Ευτυχώς, δεν βρέθηκαν τέτοια δεκανίκια στον δρόμο μου. Δεν με γοήτευσαν ποτέ οι «αυλές…».
«… Πάντα ήθελα να βρίσκω νέες φωνές και ταλέντα που ξεχώριζαν για τις ερμηνευτικές τους ικανότητες και να περιστοιχίζομαι από νέους ανθρώπους. Η Τζένη Βάνου ήταν για μένα η κορυφαία ερμηνεύτρια. Το «αηδόνι» του ελληνικού πενταγράμμου. Μια σπουδαία φωνή. Η συγκλονιστικότερη τραγουδίστρια που έχει
περάσει από τη ζωή μου….»
περάσει από τη ζωή μου….»
https://youtu.be/mlqY7_XXqz8
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
