Η βάναυση εισβολή του Ισραηλινού στρατού στη Γάζα συνεχίζεται. Το έναυσμα δόθηκε από την αιματηρή επίθεση της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ, την δολοφονία αμέριμνων πολιτών και την απαγωγή ομήρων. Η απάντηση του IDF, σαφώς αναντίστοιχη, επιχειρεί να εκδιώξει τους Παλαιστινίους από τη Γάζα με μια επίθεση εθνοκάθαρσης. Πάνω από 10.000 οι νεκροί κατά 70% γυναικόπαιδα, πάνω από 4.000 παιδιά μακελεμένα από τους βομβαρδισμούς. Μια γενοκτονία που δεν δείχνει κανείς να θέλει να την αποτρέψει και η ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου, με τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, κλιμακώνει από μέρα σε μέρα αδιαφορώντας για τα αθώα θύματα, τους αμάχους, τα παιδιά.
Ένα μικρό βίντεο, λίγες εικόνες που στοχεύουν στην ανθρωπιά μας, που δηλώνουν την άρνησή μας να αποδεχθούμε την υποκριτική στάση των πάντων και κυρίως την υποτακτική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης στους εντολοδότες της:
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αυτή η κυβέρνηση των υποτελών, αυτή η κυβέρνηση των διαπλεκόμενων, αυτή η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, αυτή η κυβέρνηση των ολίγιστων, αυτή η δουλική κυβέρνηση, αυτή η κυβέρνηση των πεταμένων που υιοθετούν oποιαδήποτε εντολή της "his master voice" αμερικανικής κυβέρνησης. Αυτή η υποταγμένη κυβέρνηση έδωσε εντολή στους αντιπροσώπους της στον ΟΗΕ, κατά την χθεσινή ψηφοφορία να απέχουν. Να μην πάρουν θέση για την προτεινόμενη ανθρωπιστική εκεχειρία στη Μέση Ανατολή και την άνευ όρων απελευθέρωση όλων των ομήρων. Ουσιαστικά λοιπόν η Μητσοτακική κυβέρνηση με την αποχή της συντάχθηκε με τους μακελάρηδες του Νετανιάχου που έχουν ισοπεδώσει τη Γάζα κατακρεουργώντας χιλιάδες Παλαιστίνιους και χιλιάδες παιδιά.
Έχει υποχρέωση η αντιπολίτευση να απαιτήσει την παραίτηση των δοτών κυβερνητών μας, που αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως είναι διεκπεραιωτές εντολών των υπερατλαντικών αφεντικών τους. Έχει υποχρέωση η αντιπολίτευση να ζητήσει συζήτηση στη Βουλή για να καταδικαστεί η αιματοβαμμένη αποχή του Μητσοτάκη. Έχει υποχρέωση η αντιπολίτευση να αποκαλύψει την πολιτικά, ανθρωπιστικά, αξιακά και ηθικά διαμελισμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, που χωρίς να έχει ενιαία στάση ουσιαστικά υποδαύλισε τις δολοφονίες αμάχων πολιτών, που προσυπέγραψε την κολοσιαία ανθρωπιστική καταστροφή ενός πληγωμένου και καταδιωκόμενου λαού. ΝΤΡΟΠΗ για την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ιταλία, την Σουηδία, Νορβηγία, Πολωνία, Ουκρανία, Φινλανδία, Σερβία, Βουλγαρία, Ολλανδία και στις άλλες 34 που απείχαν.
Εγκρίθηκε το ψήφισμα
Εγκρίθηκε το ψήφισμα που ζητά «ανθρωπιστική εκεχειρία» στη Λωρίδα της Γάζας. Το διεθνές σώμα των 193 μελών υιοθέτησε το (μη δεσμευτικό πάντως) ψήφισμα με 120 υπερ, 14 κατά και 45 αποχές.
Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ: "Η ιστορία θα μας κρίνει όλους".
"Επαναλαμβάνω την έκκλησή μου για ανθρωπιστική εκεχειρία στη Μέση Ανατολή, την άνευ όρων απελευθέρωση όλων των ομήρων και την παράδοση των άκρως απαραιτήτων εφοδίων, στην κλίμακα που απαιτείται (σ.σ. στη Λωρίδα της Γάζας). Όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αυτή είναι η στιγμή της αλήθειας. Η ιστορία θα μας κρίνει όλους" ανέφερε σε ανάρτησή του στην πλατφόρμα X ο Γκουτέρες.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υιοθετήθηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το σχέδιο ψηφίσματος που κατέθεσε η Ρωσία, ζητώντας «ανθρωπιστική εκεχειρία» και απρόσκοπτη πρόσβαση της ανθρωπιστικής βοήθειας στην πολιορκούμενη από τον ισραηλινό στρατό Λωρίδα της Γάζας.
Το σχέδιο υποστηρίχθηκε από τη Ρωσία, την Κίνα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Γκαμπόν. ΗΠΑ και Βρετανία το καταψήφισαν, ενώ απείχαν εννέα χώρες-μέλη (Γαλλία, Ελβετία, Αλβανία, Μάλτα, Βραζιλία, Ισημερινός, Γκάνα, Μοζαμβίκη και Ιαπωνία).
Νωρίτερα, η Ρωσία και η Κίνα άσκησαν βέτο στο σχέδιο ψηφίσματος που κατέθεσαν οι ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ζητώντας προσωρινή παύση των εχθροπραξιών μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς για «ανθρωπιστικούς λόγους».
Το σχέδιο καταψηφίστηκε επίσης από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, υποστηρίχθηκε από 10 χώρες-μέλη (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Ελβετία, Αλβανία, Μάλτα, Ισημερινό, Γκαμπόν, Γκάνα, Ιαπωνία), ενώ Βραζιλία και Μοζαμβίκη απείχαν από την ψηφοφορία.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ / Reuters
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Βγήκε ο Μπάιντεν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ και προανήγγειλε νέες οπλικές ενισχύσεις προς το Ισραήλ και προς τον Ζελένσκι.
Ένα γελοίο υποχείριο και αχυράνθρωπος και ντίλερ της βιομηχανίας όπλων, - όπως όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ -, αποφασίζει να μακελέψει και άλλες, ακόμη περισσότερες χιλιάδες αθώους Ανθρώπους, χιλιάδες αθώους νέους Ανθρώπους και παιδάκια...
Από την άλλη πλευρά, τον ακολουθεί πιστά μια ολόκληρη ΕΕ, υποχείριο και βαστάζος των ΗΠΑ, με μια ηγεσία ανδρείκελων - ακριβοπληρωμένων χαρτογιακάδων golden boys που μετακινούνται στις θέσεις εξουσίας με απέραντη ευκολία: από τις Goldman Sacks, στις κυβερνήσεις τους, στο ΔΝΤ και από εκεί στην ηγεσία της ΕΕ, μια ηγεσία που ξεκάθαρα πάρα πολλά χρόνια τώρα, αποφασίζει και δρα ενάντια στα συμφέροντα των ίδιων των Ευρωπαϊκών Λαών που υποτίθεται ότι υπηρετεί...
Και μια ολόκληρη ανθρωπότητα, που παρακολουθεί το μακελειό αποχαυνωμένη, συνένοχη στα εγκλήματα, γιατί εδώ και χρόνια κατάντησε απολίτικη, χωρίς κανένα στιβαρό ιδεολογικό και αξιακό υπόβαθρο, χωρίς αντανακλαστικά, ακόμη και αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται στην αριστερά, σαν ένα απονευρωμένο δόντι.
Όσο μεγαλώνω, τόσο μέσα μου εδραιώνεται η πεποίθηση πως, όλα χρειάζονται γκρέμισμα και όλα χτίσιμο από την αρχή!
Ειδάλλως, αυτός ο Κόσμος θα επιδεινώνεται διαρκώς και θα γίνεται όλο και πιο τερατώδης, απαθής στον πόνο του άλλου και απάνθρωπος....
Και δεν αντέχεται!
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Η χθεσινή ομιλία της Προέδρου της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ κας Ζωής Κωνσταντοπούλου στην Ολομέλεια της Βουλής!
Για την Ειρήνη, τους αθώους αμάχους, για τους ανθρώπους.
Για την τραγωδία του Παλαιστινιακού λαού και την αναλογία με την Κυπριακή τραγωδία.
Για τα διαχρονικά, διεθνή εγκλήματα του Κράτους του Ισραήλ και την τεράστια ευθύνη της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, που τάσσεται με την πλευρά του Πολέμου, με την πλευρά των διεθνών εγκλημάτων και εγκληματιών, με την πλευρά των εξοπλισμών και των μιζών.
Για την φωταγώγηση της Βουλής με τα χρώματα του Κράτους του Ισραήλ.
Για τον Θεσσαλικό λαό και τον Ελληνικό λαό που, στην 2η Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών, έδωσε την απάντησή του στην Κυβέρνηση, που με αλαζονεία πόνταρε ότι οι πολίτες δεν θα σηκώσουν κεφάλι.
Είμαστε και θα είμαστε με την πλευρά των ανθρώπων, με την πλευρά των αθώων κάθε εθνικότητας, με την πλευρά του λαού μας, με την πλευρά της Ειρήνης και του Δικαίου.
Η απομαγνητοφωνημένη ομιλία:
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ (Πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας): Καλωσορίζουμε και τους μαθητές και υπενθυμίζουμε ότι η Βουλή υπάρχει για την κοινωνία και όχι για τον εαυτό της. Οι Βουλευτές και οι Υπουργοί υπάρχουν για την κοινωνία και όχι για τον εαυτό τους. Και η Κυβέρνηση έχει αποστολή να υπηρετεί την κοινωνία και όχι τον εαυτό της.
Έχει ταυτόχρονα υποχρέωση να υπηρετεί αρχές και αξίες μεταξύ των οποίων η αδιαπραγμάτευτη αξία της ειρήνης, της ειρήνης που η Κυβέρνηση Μητσοτάκη περιφρονεί, έχοντας ήδη εμπλέξει τη χώρα μας σε αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία και εμπλέκοντας περαιτέρω τη χώρα μας με τις τελευταίες απερίσκεπτες επιζήμιες κινήσεις της σε μια εμπόλεμη κατάσταση στην οποία ισχυρίζεται ότι είναι με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι με την πλευρά του πολέμου, με την πλευρά των εγκλημάτων -των διεθνών εγκλημάτων-, με την πλευρά της ανθρωπιστικής καταστροφής, με την πλευρά των εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Ποιος θα εξηγήσει για ποιον λόγο η Βουλή φωταγωγήθηκε με τα χρώματα του κράτους του Ισραήλ, όχι του ισραηλινού λαού, ούτε του εβραϊκού λαού, αλλά με τα χρώματα του κράτους του Ισραήλ, ενός κράτους που διαχρονικά εμπλέκεται σε παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, σε παραβιάσεις της διεθνούς νομιμότητας και σε διεθνή εγκλήματα. Ποιος θα εξηγήσει για ποιον λόγο κάποιος ανεύθυνος -δεν ξέρω αν είναι ο Πρόεδρος της Βουλής αυτός- έβαψε με τα χρώματα ενός κράτους που εγκληματεί κατά το διεθνές δίκαιο τη Βουλή των Ελλήνων και ποιος θα απολογηθεί γι’ αυτό;
Το Ισραήλ, κυρίες και κύριοι της Κυβέρνησης, μαζί με την Τουρκία, μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ήταν ένα από τα επτά κράτη που αρνήθηκαν το 1998 να υπογράψουν και να ψηφίσουν το καταστατικό του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, αυτό το διεθνές κείμενο το οποίο συγκροτεί ως ειδεχθή εγκλήματα αξιόποινες πράξεις για τις οποίες είναι υπόλογες και οι κυβερνήσεις και οι ιθύνοντες χωρίς την άμυνα τις άνωθεν εντολής τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τη γενοκτονία, τον επιθετικό πόλεμο. Ποιος θα εξηγήσει; Ποιος; Θα εξηγήσετε εσείς, κύριε Τσιάρα, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, εσείς κύριε Υπουργέ, εσείς κύριε Αντιπρόεδρε; Ποιος θα εξηγήσει για ποιον λόγο η χώρα μας δεν τάσσεται με την πλευρά της ειρήνης; Ποιος θα εξηγήσει για ποιον λόγο η χώρα μας δεν τάσσεται με την πλευρά των θυμάτων;
Ήμουν εκεί ως φοιτήτρια το 1998, συμμετείχα με μια ευρωπαϊκή ένωση φοιτητών στις διαδικασίες για την ίδρυση του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου και στις εργασίες της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ και στο διεθνές συνέδριο που έγινε στη Ρώμη, όταν η χώρα μας η Ελλάδα ήταν εκείνη η οποία πρότεινε με αναφορά στην Κύπρο να συγκροτηθεί ως διεθνές έγκλημα η εγκατάσταση εποίκων, η αλλοίωση του πληθυσμού και να κατοχυρωθεί διεθνώς ότι αυτή η πρακτική, όχι απλώς απαγορεύεται, αλλά τιμωρείται με κάθειρξη ως ένα από τα χειρότερα εγκλήματα. Η Φανή Λιβαδά ήταν η εκπρόσωπος της Ελλάδας σε αυτές τις εργασίες. Το Ισραήλ καταψήφισε, γιατί αυτή η πρακτική που εφαρμόζει η Τουρκία στα κατεχόμενα της Κύπρου -για τα οποία καλό είναι να επιμορφωθούν και κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί- είναι η ίδια πρακτική που εφαρμόζει στα παλαιστινιακά εδάφη, στην περιοχή όπου ριζώνει και ματώνει ο παλαιστινιακός λαός, το κράτος του Ισραήλ.
Εγώ είμαι με τους αμάχους, η Πλεύση Ελευθερίας είναι με τους αμάχους και με τα θύματα εναντίον οποιουδήποτε θύτη, εναντίον οποιουδήποτε εγκληματία. Η Ελλάδα και το ελληνικό κράτος δεν είχαν καμιά δουλειά να βάψουν με τα χρώματα ενός κράτους που εγκληματεί εναντίον αμάχων δημόσια κτίρια και το κτίριο της Βουλής. Αποτελεί προσβολή στα θύματα των διεθνών εγκλημάτων για τα οποία εμείς βρισκόμαστε και θα βρισκόμαστε εδώ. Σήμερα υπάρχουν θύματα άμαχοι, αθώοι και στην πλευρά των Παλαιστινίων και στην πλευρά των Εβραίων των Ισραηλινών και είμαστε πάντα με τα θύματα, εναντίον των θυτών. Εσείς με ποιον είστε, όταν υιοθετείτε ένα κράτος που εγκλήματα; Και κυρίως δεν συνειδητοποιείτε ότι αγκαλιάζοντας τις αξιόποινες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, σέρνετε τη χώρα μας σε έναν επικίνδυνο δρόμο εμπόλεμων συρράξεων αμφισβήτησης του διεθνούς δικαίου, παραβίασης του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, αμφισβήτησης των εθνικών μας δικαίων; Διότι το κράτος που κατεξοχήν παραβιάζει τη διεθνή νομιμότητα σε βάρος της χώρας μας είναι το τουρκικό κράτος και εκεί θα συνεχίσω να μιλώ για τα κράτη και τις κυβερνήσεις και όχι για τους ανθρώπους και για τους λαούς.
Ήταν σοκαριστικό για μένα το θέαμα της ελληνικής Βουλής -δεν ήμουν τότε στη Βουλή, η Πλεύση Ελευθερίας ήταν εκτός Βουλής- να χειροκροτεί σύσσωμη, όρθια, εκπρόσωπο του τάγματος Αζόφ στην προηγούμενη φαεινή επιλογή του κ. Μητσοτάκη να στηρίξει όχι τον ουκρανικό λαό, όχι τα θύματα στην Ουκρανία, όχι τον ρωσικό λαό, όχι τους ανθρώπους που στοχοποιούνται μέσα στη Ρωσία, αλλά μια μαριονέτα των Ηνωμένων Πολιτειών που την περιφέρουν σε όλη την υφήλιο για να την χειροκροτούν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των πολιτών.
Εκεί φτάσατε με τις επιλογές του κ. Μητσοτάκη, που δεν είναι απλώς πολεμοχαρείς επιλογές, αλλά είναι και ιδιοτελείς επιλογές. Γιατί κάποιοι διαχρονικά όταν ακούνε πόλεμο, τρίβουν τα χέρια τους και σκέφτονται μίζες και σκέφτονται εξοπλισμούς και σκέφτονται πόσα θα τσεπώσουν από εξοπλιστικές συμβάσεις, που διαχρονικά είναι γνωστό ότι δεν συνέβαλαν στην άμυνα της χώρας μας, αλλά βέβαια συνέβαλαν στο να πλουτίσουν πολιτικοί των κυβερνητικών κομμάτων.
Έτσι νομίζω ότι είναι ενδεικτικό και ότι το πρωί ο κ. Αποστολάκης, ο Στρατηγός του κ. Κασελάκη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δεν είχε μια λέξη να πει -έκανε επίκαιρη ερώτηση- για τα θύματα στη Γάζα για τους αμάχους, δεν είχε μια θέση να πάρει εναντίον των διεθνών εγκλημάτων. Αλλά τι τον απασχόλησε και τι ερώτησε τον Υφυπουργό Εθνικής Άμυνας; «Τι γίνεται με τους εξοπλισμούς και τι θα παραγγείλουμε», «γιατί δεν θα παραγγείλουμε αυτό και δεν θα παραγγείλουμε εκείνο».
Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ -ή κύριε του ΣΥΡΙΖΑ, ένας είστε σήμερα στα Έδρανα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης- πρέπει να δείτε κατάματα -γιατί άκουσα και τη δική σας ομιλία που ήταν σε άλλο πνεύμα- ότι το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ στρέφει ολοταχώς ο κ. Κασελάκης όχι προς τα δεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά ακόμη και προς την υιοθέτηση των πιο ακραίων πρακτικών αυτών των εκπροσώπων και πρέπει να πάρετε τις αποφάσεις σας.
Εμείς τις αποφάσεις μας δεν διστάζουμε να τις πάρουμε και ξέρουμε πολύ καλά ότι είμαστε αποφασισμένοι να είμαστε με την πλευρά των πολιτών, με την πλευρά των αξιών και των αρχών της Αριστεράς, όχι θέλοντας να βάψουμε αριστερούς τους πολίτες -δεν κοιτάμε ούτε αριστερά ούτε δεξιά, κοιτάμε μπροστά, στην κοινωνία-, αλλά ταυτόχρονα δεν ξεχνάμε ποιες είναι οι βάσεις και οι αρχές μας, για τις οποίες δεν διστάσαμε ούτε θα διστάσουμε να αφήσουμε οποιαδήποτε καρέκλα και θέση εξουσίας.
Τρίβετε τα χέρια σας λοιπόν, κύριοι της Κυβέρνησης όταν ακούτε πόλεμο, γιατί σκέφτεστε εξοπλισμούς. Και είναι καλό όλοι οι πολίτες να δουν αυτόν τον πρωινό διάλογο, του κ. Αποστολάκη με τον κ. Κεφαλογιάννη για το ποιο είναι το ζητούμενο σήμερα, που θρηνούμε τόσους αμάχους και τόσα θύματα. Τρίβετε τα χέρια σας όμως, όπως φαίνεται και όταν ακούτε καταστροφές και όταν ακούτε έργα, όταν ακούτε κονδύλια, διότι αυτό που σκέφτεστε και αυτό το οποίο διαπότισε όλη την προεκλογική περίοδο των αυτοδιοικητικών εκλογών ήταν μια λυσσαλέα προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη να εξασφαλίσει ότι θα βάψει γαλάζια με τα χρώματα της Νέας Δημοκρατίας, όχι με τα χρώματα των θαλασσών μας, όλη την επικράτεια, ότι θα έχει δικούς του περιφερειάρχες, ώστε μαζί τους να μοιράζεται και να διαθέτει προφανέστατα σε ημετέρους τα κονδύλια για τα αντιπλημμυρικά έργα, γι’ αυτά δηλαδή τα διαχρονικά έργα φαντάσματα που δεν κάνατε ποτέ, που υποσχεθήκατε στους πολίτες της Θεσσαλίας μετά τον Ιανό και που δεν υλοποιήσατε ποτέ με τα καταστροφικά αποτελέσματα τα οποία ζουν οι κάτοικοι, τους οποίους κατοίκους δεν θελήσατε να ακούσετε. Να το πούμε και αυτό για να το ακούσουν οι πολίτες.
Η Πλεύση Ελευθερίας εχθές που φέρατε αυτό το νομοσχέδιο που αφορά την Θεσσαλία, ζήτησε, εμείς ζητήσαμε -και εγώ που ήμουν στην επιτροπή και η κ. Καραγεωργοπούλου η δική μας αγορήτρια- να έρθουν οι φορείς, να έρθουν οι πολίτες της Θεσσαλίας. Και αποφασίσατε άπαντες, Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση, ότι αυτήν την πρόταση δεν την υιοθετείτε, ότι δεν θέλετε δηλαδή να ακουστούν οι πολίτες της Θεσσαλίας, γιατί θα ακουστεί αυτό που είναι γνωστό και αισθητό, ότι δηλαδή η ιλουστρασιόν εικόνα που παρουσιάζετε για την Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με τη λασπωμένη, βασανισμένη, κατεστραμμένη, πλημμυρισμένη, καμένη Ελλάδα που έχετε καταντήσει τη χώρα μας και που θέλετε έτσι να την κρατήσετε, κρύβοντας τις πληγές με το περιτύλιγμα με το οποίο σκεπάζετε τα πεπραγμένα σας.
Σήμερα, 18 του μηνός, σαράντα οκτώ ημέρες που δεν έχει φανεί ο κ. Μητσοτάκης στην Ολομέλεια της Βουλής. Δεν το θεωρεί σημαντικό. Δεν χρειάζεται να έρθει στην Ολομέλεια της Βουλής. Άλλωστε δεν έρχονται και οι Βουλευτές του ούτε και οι Υπουργοί του, έρχονται μόνο Υφυπουργοί. Κατ’ εξαίρεση θα εμφανιστεί κάποιος Υπουργός και ο κ. Μητσοτάκης άφαντος την ώρα που οι πολίτες ζητούν εξηγήσεις και την ώρα που τους ζητάτε ψίχουλα.
Κοιτάξτε, εγώ είδα τα πλημμυρισμένα υπόγεια, τα κατεστραμμένα μαγαζιά των ανθρώπων στη Γιάννουλη και τον Άγιο Θωμά. Είδα ανθρώπους να θέλουν να περάσουν απέναντι, μέσα στην πόλη και να τους αρνούνται γιατί δεν υπάρχει άλλο τρακτέρ που περνάει μέσα από τα νερά μετά τις 20.30΄ το βράδυ. Είδα ανθρώπους να αγωνιούν που θα βρουν να μείνουν και να φιλοξενούνται στις αυτοσχέδιες δομές από εθελοντές φτιαγμένες στην Καρδίτσα και στον Παλαμά Καρδίτσας. Είδα πυροσβέστες απεγνωσμένους να κοιμούνται στα αυτοκίνητά τους, διότι πλημμύρισε η Πυροσβεστική Υπηρεσία Παλαμά. Είδα νέα παιδιά να έχουν κουβάλησε άτομα με αναπηρία με τα χέρια τους για τα σώσουν στον Παλαμά και να λένε «πώς να πάμε τώρα στα πανεπιστήμιά μας και να αφήσουμε τον τόπο μας;». Είδα όλο το χωριό στο Βλοχό της Καρδίτσας πριν από μία μόλις εβδομάδα, την περασμένη Τετάρτη, όλο το χωριό εγκαταλελειμμένο, τους ανθρώπους να ζουν χωρίς ρεύμα και νερό, τα σπίτια όλα κατεστραμμένα, ζώα νεκρά, ζώα να μην έχουν περισυλλεγεί, ένα κουφάρι προβάτου σε μια στέγη σπιτιού, έναν δημόσιο κάδο…
Κοιτάτε τα κινητά σας, κύριοι.
Κύριε Τσιάρα, μην κοιτάτε τα κινητά σας. Αυτά είναι που συμβαίνουν και είστε από την περιοχή.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ: Θα σας τα απαντήσω, κυρία Πρόεδρε.
Τα γνωρίζω από πρώτο χέρι, τα γνωρίζω από μόνιμη παρουσία.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ (Πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας): Είστε από την περιοχή και ο κ. Μητσοτάκης άφαντος. Μόνο διαφημίζει ο κ. Μητσοτάκης ότι πήγε εκεί το Υπουργικό Συμβούλιο για να στηρίξει τον κ. Αγοραστό, με τα γνωστά αποτελέσματα, που είναι ευτύχημα για τον θεσσαλικό λαό και για τον ελληνικό λαό ότι υπήρξαν αυτά τα αποτελέσματα. Διότι, η αλαζονεία σας έχει ξεπεράσει τα όρια, κύριοι.
Μέχρι και χθες ο κ. Παπαθανάσης ήρθε και μας είπε ότι ψηφίστηκε και έχει νωπή καθαρή λαϊκή εντολή. Το να το λες αυτό πάνω σε μια κατεστραμμένη χώρα και να επικαλείσαι την εντολή του Ιουνίου και να νομίζεις ότι ο λαός αυτός δεν θα σηκώσει κεφάλι, είναι μια αλαζονεία που ο λαός αυτός δεν θα τη συγχωρήσει. Να το ξέρετε. Εγώ πριν τον δεύτερο γύρο είπα ότι θα έχει φθίνουσα πορεία η Νέα Δημοκρατία, όταν όλοι οι δημοσιογράφοι και όλη σας η Κυβέρνηση έλεγε «μα, δεν έχουμε κόστος από όλα αυτά» και επιχαίρατε. Το είπα την Τρίτη, πριν τις δεύτερες εκλογές και στις δεύτερες εκλογές επιβεβαιώθηκα. Γιατί; Διότι δεν έπαψα ποτέ είτε καθόμουν εκεί επάνω είτε βρίσκομαι εδώ, να είμαι μέσα στην κοινωνία και ξέρω ότι ο λαός αυτός, ο μικρός μα τόσο μεγάλος, έχει τρομακτικά αποθέματα γενναιότητας, τρομακτικά αποθέματα ελπίδας και έχει μέσα του τις δυνάμεις και την αισιοδοξία για να διεκδικήσει τη ζωή του και να την πάρει πίσω.
Και να είστε βέβαιοι ότι ο λαός μας αυτό θα πράξει. Και να είστε βέβαιοι και να είναι βέβαιοι οι πολίτες ότι η Πλεύση Ελευθερίας θα είναι δίπλα του σε αυτήν τη διεκδίκηση.
Για δεύτερη φορά μετά την πανδημία, η απειλή ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πόλεμου κάνει την ζωή μας να μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τα σημάδια υπήρχαν αλλά δεν τα βλέπαμε και κανείς ακόμη δεν μπορεί να προβλέψει το τέλος αυτής της μεγάλης περιπέτειας
Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει - Νόμος του Μερφυ
Πριν από περίπου δυο μήνες και ενώ οι ρωσικές δυνάμεις είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται γύρω από την Ουκρανία, είχα απορρήσει με τον χαλαρό τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης αντιμετώπιζαν το θέμα, που ήταν ακόμη στις μικρές αναφορές, χωρίς καμμία έστω και μικρή αφύπνιση.
Πριν από τρεις-τέσσερις βδομάδες και ενώ το θέμα είχε αρχίσει να ανεβαίνει παγκοσμίως, είχα ρωτήσει έναν φίλο που έχει λόγω δουλειάς επισκεφθεί πολλές φορές τα κράτη που κάποτε ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, τι βλέπει να γίνεται τελικά στην Ουκρανία. Μου απάντησε αυτό που εξακολουθούσε να είναι η άποψη των περισσότερων μέχρι και πριν δυο-τρεις εβδομάδες. "Δεν βλέπω να γίνεται τίποτα".
Αυτή ήταν άλλωστε και η άποψη των περισσότερων αναλυτών που είχαν αρχίσει να ασχολούνται και να σχολιάζουν το θέμα στην τηλεόραση. "Δεν βλέπω να γίνεται τίποτα" ήταν το συμπέρασμα για αυτό που θεωρούσαν πιο πιθανό οι περισσότεροι.
Aκόμη και ΄όταν η ρωσική εισβολή στην Ουρανία είχε ξεκινήσει, πολλοί τηλεοπτικοί παρουσιαστές ειδήσεων σε συνομιλίες με έγκυρους αναλυτές αναρωτιόντουσαν είναι είχε ξεκινήσει ένας δεύτερος "Ψυχρός Πόλεμος". Όταν οι βόμβες πέφτουν ο πόλεμος δεν είναι πια "ψυχρός", είναι "θερμός". Αυτό που ζει η Ουκρανία και μαζί μ` αυτήν και όλος ο κόσμος, είναι ένα πρώτο κεφάλαιο, ενός θερμού πολέμου, με συνέχεια και τέλος άγνωστα. Το εμφανές ξεκίνημα σε έναν περίεργο υβριδικό πόλεμο που "σέρνεται" εδώ και τουλάχιστον δε΄κα χρόνια ανάμεσα στα φιλελεύθερα κράτη της Δύσης και τα αυταρχικά καθεστώτα που σήμερα έχουν πρωταγωνιστές την Ρωσία και την Κίνα.
Έτσι είμαστε οι κατοικοι της Δύσης. Έχουμε συνηθίσει σε έναν τρόπο ζωής, μάλλον ευχάριστο και σε γενικές γραμμές ελεύθερο και δημοκρατικό - με όλα τα προβλήματα του - και νομίζουμε που όλα αυτά που συμβαίνουν είναι δεδομένα. Πόλεμος στην Ευρώπη στην εποχή μας; Αδιανόητο. Μπα. Παιχνίδια είναι, γιατί αυτά που είναι τώρα δεδομένα θα είναι πάντα δεδομένα.
Είναι ωραίο να κοιμάσαι αλλά το ξύπνημα δεν είναι πάντα ευχάριστο.
Πριν από κάποιους μήνες είχε καρφωθεί μια ημερομηνία στο μυαλό μου. "22.02.2022".
Ένας εντυπωσιακός αριθμός που έχει την σπάνια ιδιότητα να διαβάζεται μπρος πίσω. Η αριθμολογία είναι μια ιδιαίτερη "επιστήμη" με την οποία δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα. Αν και θα ήθελα γιατί έχει αυτήν την περίεργη χροιά μυστηρίου. Αυτό το να βλέπεις το σημαντικό εκεί που δεν φαίνεται. Απλώς μου είναι εμφανές όταν κάτι σημαίνει κάτι, γιατί οι σκέψεις είναι ηλεκτρικά φορτία, που μπορούν να μπουν στο μυαλό οποιουδήποτε δέκτη στην άλλη άκρη της Γης. Και πολύ συχνά όταν αυτό το κάτι είναι δυσοίωνο. Μου ήταν μάλιστα τόσο έντονο αυτό το κάτι που ανάρτησα αυτήν την ημερομηνία στο χρονολόγια μου στο Facebook χωρίς άλλες διευκρινίσεις και κάποιοι φίλοι με σχόλια από κάτω με ρωτούσαν γιατί είχα την είχα αναρτήσει. Ήταν απλώς οι μέρες που ο Πούτιν, μήνες πριν, είχε πάρει την οριστική απόφαση για την εισβολή στην Ουκρανία. Εκεί γύρω στον Οκτώβριο...
Πριν από μέρες όταν η ώρα αυτής της ημερομηνίας ήρθε την ξανανέβασα συνοδεύοντας την με ένα σχόλιο. "22.02.2022 The beginning".
Aν τότε πριν μήνες επρόκειτο για ένα δυσοίωνο προαίσθημα, μια έκλαμψη, από αυτές που συμβαίνουν σε όλους μας, αν είμαστε ανοιχτοί να τους δώσουμε σημασία, τώρα πια είναι είναι μια δυσοίωνη βεβαιότητα.
Γιατί αυτό που έχουμε αρχίσει να βιώνουμε είναι μια αρχή γι αυτό που κάποτε οι επόμενες γενιές θα θυμούνται ως τον Γ Παγκόσμιο Πόλεμο, που θα έχει πολλά μικρά, περίεργα, υβριδικά επεισόδια, πριν φτάσει στην τελική του φάση, που ίσως αργήσει, αλλά θα γίνει.
Πριν από καμιά τριανταριά χρόνια, στις αρχές τις δεκαετίας του 90, όταν είχε καταρρεύσει η Σοβιετική Ένωση και ο κόσμος είχε αλλάξει ριζικά, καθώς έληξε τότε η περίοδος του συγκρουσιακού κόσμου, γνωστού και ως "Ψυχρός Πόλεμος" ανάμεσα στην Δύση και την Σοβιετική Ένωση, ο Σάμιουελ Χάντιγκτον είχε γράψει ένα βιβλίο που αποδείχτηκε σε μεγάλο βαθμό προφητικό με τίτλο "Η σύγκρουση των Πολιτισμών", που προέβλεψε σωστά στην σύγκρουση ανάμεσα στον πολιτισμό της Δύσης και τον πολιτισμό του Ισλάμ.
Αυτή η σύγκρουση στην οποία συμπεριλαμβάνονται οι δύο πόλεμοι στον Κόλπο από την μια μεριά και πολλές τρομοκρατικές ενέργειες σε όλον τον κόσμο με πιο εντυπωσιακή εκείνη στην Νέα Υόρκη και την πτώση των δίδυμων πύργων, μια φανταχτερή εικόνα με τον ξεκίνημα του καινούργιου αιώνα, τώρα στο μεγαλύτερο μέρος της ανήκει στο παρελθόν.
Τώρα βρισκόμαστε στην αρχή κάποιου άλλου φαινομένου. Πρόκειται για την "Σύγκρουση των Συστημάτων".
Σ` αυτήν την καινούργια εποχή που θα λήξει με μια γενικευμένη σύγκρουση κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά μπορεί και πιο σύντομα, αντιμέτωποι βρίσκονται ο κόσμος της Δύσης, ο τρόπος ζωής και οι αξίες αυτού του πολιτισμού, μια ιδέα που ξεκίνησε από την φιλοσοφία της αρχαίας Ελλάδας και έγινε πιο συστηματική με την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό και από την άλλη ο κόσμος των αυταρχικών συστημάτων έτσι όπως εκφράζονται στην εποχή μας από την Ρωσία του Πούτιν και την Κίνα.
Όπως ο Χίτλερ ήταν ο μοιραίος άνθρωπος που οδήγησε την ανθρωπότητα στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο έτσι και ο Πούτιν γίνεται ο μοιραίος άνθρωπος που οδηγεί την ανθρωπότητα στον Τρίτο.
Οι ομοιότητες ανάμεσα τους είναι εντυπωσιακές από ψυχολογική άποψη.
Ο Χίτλερ πολέμησε στον Α Πάγκόσμιο Πόλεμο, έζησε την ήττα και την ταπείνωση της Γερμανίας στα μεταπολεμικά χρόνια. Ήταν τότε που δημιουργήθηκε η εκδικητική ψυχολογία του για τους νικητές.
Ο Πούτιν ήταν πράκτορας της KGB της φοβερής μυστικής υπηρεσίας της Ρωσίας και είδε την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης μπροστά στα μάτια του όταν από το γραφείο του στην Δρέσδη, παρακολουθούσε τηλεοπτικά, την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Και στην συνέχεια έζησε την ταπείνωση της Ρωσίας όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση. Ήταν τότε που δημιουργήθηκαν τα δικά του συναισθήματα εκδίκησης για τους νικητές. Η Ρωσία είναι ένα κράτος που διοικείται από την παρέα των πρακτόρων της KGB, τους παλιούς συντρόφους του Πούτιν. Είναι ένας αυταρχικός δικτάτορας που στέλνει με συνοπτικές διαδικασίες στον άλλο κόσμο ή σε κάποια φυλακή, όποιον έχει αντίθετη γνώμη από την δική του. Η απόφαση του να εισβάλει στην Ουκρανία θυμίζει την απόφαση του Χίτλερ να εισβάλει στην Πολωνία το 1939. Είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή και αυτό δείχνουν και οι απειλές του ότι δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Και θα το κάνει όταν το κρίνει χρήσιμο.
Πολλοί σε όλον τον κόσμο αναρτιούνται γιατί αυτή η ξαφνική και θηριώδης εισβολή, μιας πολύ ισχυρής στρατιωτικής μηχανής, όπως είναι αυτή της Ρωσίας, σε μια λίγο πολύ ανίσχυρη στρατιωτικά χώρα, όπως η Ουκρανία. Και γιατί τώρα.
Για να βρει κανείς την απάντηση, δεν αρκούν λογικές και εμπεριστατωμένες αναλύσεις. Το πιο απαραίτητο είναι να κάνει κανείς μια κατάδυση στο μυαλό του κοντόσωμου ανθρώπου, από το οποίο ξεκίνησαν όλα αυτά. Το Βλάντιμιρ Πούτιν.
Ο Βλάντιμιρ Πούτιν γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1952 στο τότε Λένινγκραντ της τότε Σοβιετικής Ένωση, που όπως και πριν, ονομάζεται και πάλι Αγία Πετρούπολη. Ο Πούτιν γεννήθηκε σε μια χώρα που δεν είχε γνωρίσει ποτέ μέχρι την γέννηση του, τι σημαίνει να γεννηθείς σε μια δημοκρατική και φιλελεύθερη χώρα. Γαλουχήθηκε από νεαρή ηλικία στα δεδομένα, μιας χώρας, όπου οι αποφάσεις για την διακυβέρνηση και το πώς ζούσε η κοινωνία, ήταν στα χέρια μιας μικρής ομάδας ανθρώπων του λεγόμενου «πολίτ μπιρό» («πολιτικού γραφείου» δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης και κυρίως όπως γινόταν στα κομμουνιστικά κράτη από το μυαλό του Γενικού Γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος, που εκείνη την εποχή ήταν ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ο οποίος είχε διαδεχθεί το προκάτοχό του Νικήτα Χρουστσόφ και ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Ιωσήφ Στάλιν.
Στα δεδομένα οποιουδήποτε αυταρχικού κράτους, είτε κομμουνιστικού είτε φασιστικού είτε οτιδήποτε άλλου (μόνο τα χρώματα διαφέρουν εξ άλλου) επικρατεί η πεποίθηση, ότι οι κοινωνίες είναι πολύ ανώριμες και πολύ διεφθαρμένες, για να αποφασίζουν μόνες τους για την τύχη τους, οπότε είναι προτιμότερο να το αποφασίζουν κάποιοι λίγοι και κατά προτίμηση «εμείς». Στα δεδομένα οποιουδήποτε αυταρχικού καθεστώτος, μετά από κάποιο διάστημα, το μόνο δόγμα που υπάρχει είναι η διατήρηση της εξουσίας και τα προνόμια της και τίποτα άλλο. Γιατί αν χαθεί η εξουσία με οποιονδήποτε τρόπο τα αποτελέσματα για τους ίδιους, είναι συνήθως είτε άσχημα είτε πολύ άσχημα.
Το πρώτο που εμπέδωσε ο Πούτιν ήταν το ότι αυτό το στυλ εξουσίας του ταίριαζε και αυτό είναι εμφανές από το ότι παρ`όλο που σπούδασε νομικά και οικονομικά, από την ηλικία των 15 ετών το όνειρο του ήταν να ενταχθεί στην περίφημη KGB, την τρομακτική μυστική υπηρεσία της Σοβιετικής Ένωσης, της οποίας η κύρια δουλειά, ήταν η δράση εναντίον του εξωτερικού «εχθρού», δηλαδή των χωρών της Δύσης, αλλά και εναντίον του εσωτερικού «εχθρού», δηλαδή τους πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης, που δεν συμφωνούσαν με όλα αυτά. Και για να μην συμφωνούν, πρέπει να υπήρχε κάποιο λάθος στο μυαλό τους. Οπότε για να «διορθωθούν» τους έστελναν στα λεγόμενα «Γκούλαγκ» της Σιβηρίας, όπου συχνά θα πέθαιναν από τις κακουχίες, οπότε θα «διορθωνόταν» η βλάβη ολοκληρωτικά.
Μετά την αποφοίτηση του στο Λένινγκραντ, ο Πούτιν έγινε μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και λίγο αργότερα το 1975 εντάχθηκε στις τάξεις της KGB, κάτι που ήταν ανέκαθεν το όνειρο του.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε σ’ αυτό το σημείο, ότι η ιδεολογία του αυταρχισμού, αλλά και το μίσος για ότι αντιπροσώπευε η Δύση και οι αξίες της, δεν ήταν πια μόνο η βασική του ιδεολογία, αλλά έγινε και το επάγγελμα του.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει κανείς το πώς διαμορφώθηκε η προσωπικότητα του Πούτιν, μεταξύ των αυταρχικών προσωπικών τάσεων και του μίσους για ό,τι αντιπροσώπευε η Δύση.
Μετά την ένταξη του στην KGB ο Πούτιν υπηρέτησε για κάποιο διάστημα στο Λένινγκραντ και στην Μόσχα, ώσπου τελικά πήρε μετάθεση για την Δρέσδη, στην ανατολική Γερμανία το 1985. Τυπικά στην Δρέσδη υπηρέτησε στο μεταφραστικό τμήμα και στην αξιολόγηση των εγγράφων της άλλης πλευράς. Η πραγματική του απασχόληση όμως ήταν στην οργάνωση της μονάδας RAF, που είναι τα αρχικά της περίφημης Red Army Faction, μιας μονάδας ειδικών τρομοκρατικών αποστολών σε χώρες της Δύσης. Είναι άγνωστο το ποιες ή πόσες αποστολές ανέλαβε ή εμπνεύστηκε, μια και ο ίδιος κατέστρεψε τους σχετικούς φακέλους της KGB, όταν έπεσε το καθεστώς της ανατολικής Γερμανίας, αλλά άφησε άθικτους τους φακέλους της Stazi, της διαβόητης μυστικής υπηρεσίας της ανατολικής Γερμανίας, που βεβαίως έπεσαν στα χέρια των υπηρεσιών της δυτικής Γερμανίας. Έλαβε επίσης μια ειδίκευση στην χρήση δηλητηρίων, που κανείς δεν γνωρίζει αν και πως χρησιμοποίησε αυτήν την γνώση. Μια άλλη δραστηριότητα του ήταν να στρατολογεί πράκτορες για την KGB και να τους στέλνει σε αποστολές δολιοφθοράς , συλλογής τεχνολογίας και άλλες αποστολές κατασκοπίας, σε χώρες της Δύσης.
Κάποια χρόνια αργότερα, όταν είχε γίνει φανερό, ότι το καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, τόσο ο ίδιο όσο και ένας στενός κύκλος πρακτόρων της KGB στο περιβάλλον του, άρχισαν να συσσωρεύουν κεφάλαια, ώστε να αντιμετωπίσουν από θέση σχετικής ισχύος τα προβλήματα της επόμενης μέρας.
Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και ολόκληρου του ανατολικού μπλοκ, υπήρξε ένα βαθύ τραύμα στην ψυχολογία του. Η ιδεολογία της Σοβιετικής Ένωσης και αυταρχισμός του καθεστώτος, έδωσαν στον ίδιο μια πρώτη γεύση, από τα καλά της εξουσίας. Ένας αξιωματικός της KGB, οπουδήποτε στην Σοβιετική Ένωση, γινόταν από τα πράγματα ένας μικρός τύραννος, που είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου, σε όσους για οποιονδήποτε λόγο έπεφταν στα χέρια του. Στο διάστημα που υπηρετούσε στην ανατολική Γερμανία, οι πολίτες αυτής της χώρας που βρίσκονταν στην δική του δικαιοδοσία, ήταν «υπήκοοί» του.
Όταν από τα γραφεία της KGB την Δρέσδη, παρακολουθούσε τους πρώην «υπηκόους» του, να ορμούν και να γκρεμίζουν το τείχος του Βερολίνου, οι ίδιοι πολίτες που πριν από λίγο βρίσκονταν στην εξουσία του ίδιου και των συναδέλφων του, αυτό που έχασε ο ίδιος ήταν το δικό του προσωπικό τυραννικό βασίλειο.
Είναι μάλλον προφανές, ότι από αυτό το τραύμα δεν συνήλθε ποτέ. Και αυτό έκανε ακόμη πιο βαθύ το μίσος του για την Δύση και ότι αντιπροσώπευε ο πολιτισμός της.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ο Πούτιν εγκατέλειψε την KGB και αποφάσισε να ακολουθήσει πολιτική καριέρα. Η πόλη που γεννήθηκε δεν λεγόταν πια Λένινγκραντ, αλλά και πάλι - μετά από χρόνια - Αγία Πετρούπολη.
Αφού πέρασε κάποιες δύσκολες μέρες μετά την απομάκρυνση του από την KGB, στην διάρκεια των οποίων εργάστηκε ή σκεπτόταν να εργαστεί ως οδηγός ταξί, ο Βλάντιμιρ Πούτιν, έγινε αντιδήμαρχος της Αγίας Πετρούπολης, χάρη στην γνωριμία του με τον Ανατόλυ Σόμπτσακ, που είχε γίνει Δήμαρχος της πόλης. Μετά την σταδιοδρομία του εκεί πήγε στην Μόσχα και βρέθηκε σύντομα στο περιβάλλον του Μπόρις Γέλτσιν, που είχε γίνει Πρόεδρος της Ρωσίας, μετά τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Από εκεί και πέρα η άνοδος του υπήρξε μετεωρική καθώς από σύμβουλος του Γέλτσιν αρχικά, έγινε στην συνέχεια επικεφαλής της καινούργιας μυστικής υπηρεσίας της Ρωσίας της FSB που ήταν η διάδοχος της σοβιετικής KGB. Το 1999 διορίστηκε από το Γιέλτσιν πρωθυπουργός της Ρωσίας και όταν ο Γιέλτσιν παραιτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1999, ο Πούτιν βρέθηκε στην θέση του υπηρεσιακού Προέδρου της Ρωσίας. Χάρη στην πυγμή που έδειξε στον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας, επικράτησε εύκολα απέναντι στους αντιπάλους του για την Προεδρία και στις 26 Μαρτίου 2000 έχοντας γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής στους Ρώσους και κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 53%, για να γίνει ο επόμενος Πρόεδρος της Ρωσίας.
Για τον πρώην πράκτορα της KGB, που δεν είχε πάψει ποτέ να σκέπτεται και να ενεργεί σαν πράκτορας, αυτή ήταν η μεγάλη ευκαιρία της ζωής του και δεν θα την άφηνε να πάει χαμένη. Και μαζί του ενεργοποιήθηκε και ένα μεγάλο δίκτυο πρακτόρων, οι πρώην σύντροφοι του στην KGB, που θα έφτιαχναν γύρω του ένα αόρατο τείχος προστασίας, ένα τείχος άμυνας και επίθεσης συγχρόνως, που θα έμενε μέχρι σήμερα σε μεγάλο μέρος του αόρατο και που η κύρια αποστολή του θα ήταν στο εσωτερικό να βγάζει από την μέση κάθε ενοχλητική φωνή και στο εξωτερικό να δημιουργεί εστίες προπαγάνδας και δολιοφθοράς, σε μια μεγάλη προσπάθεια να υποτάξει τον «εχθρό», την Δύση δηλαδή εκ των έσω.
Υπάρχουν διαφόρων ειδών κράτη. Κράτη δημοκρατικά και κράτη αυταρχικά και κράτη που αποκαλούμε «αστυνομικά». Η Ρωσία θα γινόταν το πρώτο «πρακτορικό» κράτος που έχει καταφέρει να μείνει στην εξουσία εδώ και 22 χρόνια.
Ενώ στην Ρωσία γίνονταν αυτά, ο κόσμος της Δύσης ακόμη μεθυσμένος από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, θα έμπαινε σε μια μακάρια νάρκη που θα διαρκούσε 22 χρόνια. Ο Φράνσις Φουκουγιάμα θα έγραφε το τελείως ανιστόρητο βιβλίο του για «Το Τέλος της Ιστορίας», κάνοντας λόγο για έναν κόσμο ειρηνικό, που δεν θα σημαδευόταν στο εξής από κοσμοϊστορικά γεγονότα. Ίσως ήταν η πιο αποτυχημένη ανάλυση για το μέλλον, που έχει γραφτεί ποτέ.
Όταν ο Πούτιν ανέβηκε στην εξουσία η Ρωσία ήταν ένα σχεδόν διαλυμένο κράτος. Σαν να μην έφθανε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η ανεξαρτητοποίηση, όλων των κρατών που αποτελούσαν την αυτοκρατορία της Σοβιετικής Ένωσης, είχε μεσολαβήσει και η θητεία του μέθυσου και συχνά με συμπεριφορά κλόουν, Μπόρις Γιέλτσιν, που είχε γίνει περίγελος παγκοσμίως. Το ηθικό των πολιτών της Ρωσίας βρισκόταν στο ναδίρ, ενώ η κάποτε πανίσχυρη στρατιωτική της μηχανή, είχε γίνει θύμα σαλταδόρων και λαθρεμπόρων, που πουλούσαν από τις αφύλακτες αποθήκες οπλισμού, ότι μπορεί να φανταστεί κανείς σε οποιονδήποτε θα είχε τα λεφτά να αγοράσει. Φύλαρχοι σε αφρικανικά κράτη θα αποκτούσαν με σχετικά μικρό κόστος ολοκαίνουργιο και αχρησιμοποίητο οπλισμό.
Μέσα στα δέκα πρώτα χρόνια της εξουσίας του ο Βλάντιμιρ Πούτιν έφερε σε πέρας ένα πραγματικά τιτάνιο έργο. Κατάφερε σχετικά γρήγορα να ανατάξει την οικονομία της Ρωσίας και συγχρόνως να ξαναστήσει εκ του μηδενός την στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας, που βέβαια δεν είχε πάψει ποτέ να έχει στην κατοχή ένα τεράστιο και δυνητικά καταστροφικό πυρηνικό οπλοστάσιο. Αλλά το κυριότερο από όλα, είχε καταφέρει να ανατάξει το χαμένο ηθικό της Ρωσίας και των πολιτών της. Για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια η Ρωσία είχε καταφέρει και πάλι να γίνει ένας διεθνής παίκτης και η δημοφιλία του Πούτιν, παρά τις όποιες αντιπολιτευτικές κραυγές, παρέμενε σταθερά σε υψηλά επίπεδα.
Μέχρι να ξεκινήσει η εισβολή στην Ουκρανία ο Πούτιν δεν είχε θαυμαστές μόνο στην Ρωσία, αλλά σε όλον τον κόσμο. Μέχρι πριν λίγο όλοι θεωρούσαν τον Πούτιν ως την μεγαλύτερη «γάτα» της παγκόσμιας σκηνής σε πολιτικό επίπεδο. Οι στρατιωτικές του επιχειρήσεις στην Τσετσενία, τη Γεωργία, την Κριμαία και την Συρία, θα κατέληγαν σε επιτυχίες. Και όλοι θα μιλούσαν για τον πιο ψύχραιμο και πανούργο παίκτη της παγκόσμιας σκηνής, που πάντα θα πετύχαινε τον σκοπό του.
Η Δύση ακόμη έχοντας πέσει σε βαθύ λήθαργο, θα έδινε μικρή σημασία, στα γεγονότα που ήδη αποτελούσαν σαφείς αποδείξεις, ότι το τέρας που είχε εξαφανιστεί από το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου το 1945, 77 χρόνια, είχε αρχίσει πάλι να βγαίνει από το τσόφλι του, με άλλη ενδυμασία.
Η περίοδος του Γέλτσιν χαρακτηρίστηκε από ένα όργιο διαφθοράς. Οι ολιγάρχες που προέκυψαν στην οικονομία της Ρωσίας και ήταν διορισμένοι από τον Γέλτσιν, με την προϋπόθεση της μοιρασιάς όσων κέρδιζαν με τον ίδιο ξεκοκάλισαν τον πλούτο της Ρωσίας. Το 1998 Ο ρυθμός των ξένων επενδύσεων στην Ρωσία ανακόπηκε απότομα από την μεγάλη υποτίμηση που έγινε τότε και ήταν πια κοινό μυστικό το που πήγαιναν τα λεφτά της Ρωσίας.
Ο Γέλτσιν παραιτήθηκε αναγκαστικά στις 31 Δεκεμβρίου 1999 αφού πρώτα εξασφάλισε ένα συγχωροχάρτι και το ακαταδίωκτο από τον Πούτιν για όσα είχε κάνει.
Όταν ο Πούτιν εξελέγη Πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας με ποσοστό 53% τον Μάρτιο του 2000, όλοι υπέθεσαν ότι η Ρωσία έμπαινε σε μια περίοδο δημοκρατικής διακυβέρνησης. Αυτό δεν επρόκειτο να γίνει. Το κράτος των πρακτόρων της KGB με επικεφαλής τον Πούτιν που ήρθε στην εξουσία δεν είχε σκοπό να την αφήσει ποτέ από τα χέρια. Και ο τρόπος για να το κάνει θα ήταν να εντάξει στο σύστημα του, όσους από τους ολιγάρχες θα αναγνώριζαν την καινούργια εξουσία, αλλά και ένα καινούργιο και σκληρό σύστημα ρωσικής μαφίας που έκανε δουλειές σε όλον τον κόσμο. Μια από τις πρώτες ενέργειες του Πούτιν στην περίοδο 2000-2004 ήταν να συγκεντρώσει τους ολιγάρχες που είχε δημιουργήσει ο Γέλτσιν και να τους εξηγήσει ποιος ήταν πια ο αρχηγός και πως έπρεπε να συμπεριφερθούν αν ήθελαν να μακροημερεύσουν. Όσοι κατάλαβαν διατήρησαν τις δουλειές τους, οι οποίες θα ανήκαν εν μέρει στους ίδιους, αλλά κυρίως στο καινούργιο σύστημα εξουσίας, που μπορούσε να τους αντικαταστήσει όποτε ήθελε ή να τους στείλει στην φυλακή ή ακόμη πιο μακριά.
Ένας από τους ολιγάρχες που δεν κατάλαβαν το νόημα της καινούργιας εξουσίας ήταν ο Μπόρις Αμπράμοβιτς Μπερεζόφσκι, στενός φίλος της κόρης του Γέλτσιν, που απέκτησε την περιουσία του στην διάρκεια της δεκαετίας του ’90, που σύμφωνα με το Forbes το 1997 ανερχόταν σε 3 δις δολάρια. Μεταξύ των άλλων περιουσιακών του στοιχείων ήταν και το μεγαλύτερο κανάλι της Ρωσίας το Chanel One. Παρόλο που στήριξε οικονομικά την «Ενότητα» το κόμμα που στήριξε την υποψηφιότητα του Πούτιν, μέσω του οποίου εξελέγη και ο ίδιος βουλευτής στην Δούμα, γρήγορα αποφάσισε να ενταχθεί στην αντιπολίτευση. Μεγάλο λάθος όταν η εξουσία ανήκε στον Πούτιν. Στα τέλη του 2000, όταν ο Ρώσος αναπληρωτής γενικός εισαγγελέας ζήτησε να εμφανιστεί για ανάκριση και γνωρίζοντας τις σήμαινε αυτό, δεν επέστρεψε από το εξωτερικό και μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο του χορήγησε πολιτικό άσυλο το 2003. Το 2012 σε μια δίκη στο Ανώτατο Δικαστήριο του Λονδίνου έχασε την δίκη καθώς δεν του αναγνώρισε δικαιώματα ιδιοκτησίας στον ρωσικό κολοσσό της Sibneft. Η ιδιοκτησία της Sibneft πέρασε στην ιδιοκτησία του άλλου μετόχου, του Ρομάν Αμπράμοβιτς, ένα από τα καινούργια αστέρια της ρωσικής ολιγαρχίας, που ξεκίνησε της καριέρα του πουλώντας κούκλες, αλλά χάρη στις γνωριμίες πρώτα στο περιβάλλον του Γέλτσιν και μετά στο περιβάλλον του Πούτιν, βρέθηκε με μια περουσία γύρω στα 8 δις δολάρια, που του επέτρεψε πέρα από το να έχει στην κατοχή του, τεράστια γιοτ και ακίνητα στην Μεγάλη Βρετανία, Ελβετία και αλλού, έγινε παγκοσμίως γνωστός όταν έγινε ιδιοκτήτης της εγγλέζικης ομάδας Τσέλσι, που πέρσι κατέκτησε και το Champions League. Ο Ρομάν Αμπράμοβιτς ήταν ένας από αυτούς που επλήγησαν καίρια από τις πρόσφατες κυρώσεις της Δύσης κατά της Ρωσίας και των Ρώσων ολιγαρχών.
Η μοίρα του Μπερεζόφσκι ήταν χειρότερη καθώς στις 23 Μαρτίου βρέθηκε απαγχονισμένος στο σπίτι του στο Μπερκσάιρ της Αγγλίας. Ο θάνατος του αρχικά αποδόθηκε σε αυτοκτονία, αλλά στην συνέχεια ο ιατροδικαστής άφησε όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Εξ άλλου το καθεστώς Πούτιν δεν φημίζεται για την ανοχή του σε ανοικτούς λογαριασμούς.
Ένας άλλος ολιγάρχης που δεν κατάλαβε τι σήμαινε ο Πούτιν, ήταν ο άλλοτε πλουσιότερος άνθρωπος της Ρωσίας και ιδιοκτήτης της περίφημης Yukos, ο Μιχάηλ Χοντορκόφσκι, που κατάφερε με άγνωστο τρόπο να αποκτήσει την ιδιοκτησία πολλών πετρελαιοπηγών της Σιβηρίας. Το 2003 το Forbes υπολόγιζε την περιουσία του σε 15 δις δολάρια. Ο Χοντορκόφσκι αντιτάχθηκε στον Πούτιν και το 2003 συνελήφθη και κατηγορήθηκε για απάτη για να καταδικαστεί σε φυλάκιση. Ήταν από τους τυχερούς καθώς το 2014 απελευθερώθηκε από τον Πούτιν εξ αιτίας της παρέμβασης του Γερμανού πολιτικού Χανς Ντίτριχ Γκένσερ και έφυγε στην Ελβετία αμέσως μετά την απελευθέρωση του. Σήμερα η περιουσία του υπολογίζεται σε 100-250 εκατομμύρια δολάρια.
Ο Μπόρις Νεμτσόφ, ηγέτης της αντιπολίτευσης που κατέκρινε την πολιτική του Πούτιν στο ζήτημα της ανατολικής Ουκρανίας δεν ήταν το ίδιο τυχερός. Δολοφονήθηκε το 2015 καθώς έκανε βόλτα με την σύντροφο του ένα βράδυ έξω από το Κρεμλίνο.
Το ίδιο άτυχη ήταν και η μαχητική δημοσιογράφος Άννα Πολισκόφκαγια, σταθερή επικριτής του Πούτιν, ιδίως για το ζήτημα της Τσετσενίας, η οποία δολοφονήθηκε στο ασανσέρ του σπιτιού της, με όπλο από αυτά που είναι αγαπημένα της ρωσικής μαφίας.
Το πιο πρόσφατο θύμα του ρωσικού συστήματος εξουσίας είναι ο δικηγόρος και ακτιβιστής Αλεξέι Ναβάλνι, σκληρός επικριτής της διαφθοράς από το σύστημα εξουσίας του Πούτιν, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην φυλακή.
Γενικά η πιο επικίνδυνη ασχολία στην Ρωσία εδώ και 22 χρόνια, είναι το να ασκείς κριτική στον Πούτιν.
Το ίδιο έχει συμβεί και με το Σύνταγμα της Ρωσίας, που εδώ και 22 χρόνια έχει γίνει φυσαρμόνικα, ώστε να πάντα να υπάρχει στην εξουσία ο Πούτιν, που άλλοτε ως Πρόεδρος και άλλοτε ως Πρωθυπουργός δεν έχει πάψει να είναι εκείνος που με σιδερένιο χέρι κρατάει στο χέρι του το τιμόνι μιας τεράστιας χώρας, που δεν έζησε ποτέ σε δημοκρατία.
Η αποτρόπαιη, αιματοβαμμένη και χωρίς λόγο εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αιφνιδίασε, σόκαρε και τελικά αφύπνισε την Δύση που βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε μια καινούργια πραγματικότητα που αργά ή γρήγορα, θα εξελιχθεί σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η σωστή λέξη είναι «αφύπνισε», καθώς η Δύση επαναπαυμένη από τις νίκες τόσο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο και στο Ψυχρό Πόλεμο, εδώ και τριάντα χρόνια είχε πέσει σε λήθαργο, θεωρώντας πως το δεδομένο των τελευταίων τριάντα χρόνων θα είναι για πάντα δεδομένο και ότι αυτός ο πλανήτης μπορεί να γίνει ποτέ ειρηνικός.
Υπάρχουν κάποια άλλα δεδομένα που κανείς είναι καλό να μην τα ξεχνάει ποτέ. Στην διάρκεια των μαθητικών μας χρόνων μαθαίνουμε πως στην Φυσική ισχύει το ότι «Τα ετερώνυμα έλκονται». Αυτό ισχύει για τα φυσικά φαινόμενα. Στην πολιτική αυτό μεταφράζεται αλλιώς: «Τα ετερώνυμα συγκρούονται».
Στην πολιτική η Δημοκρατία και η Δικτατορία είναι τα απολύτως ετερώνυμα εξ αιτίας το ότι το ένα είναι το πολικό αντίθετο το άλλου. Το ένα από τα δυο προϋποθέτει την εξαφάνιση του άλλου. Δεν έχει σημασία αν μια Δικτατορία είναι μαύρη όπως του Χίτλερ, κόκκινη όπως του Πούτιν, κίτρινη όπως των Κινέζων, ή εμπριμέ όπως της Βόρειας Κορέας.
Οι Δημοκρατίες θέλουν το τέλος των Δικτατοριών και οι Δικτατορίες το τέλος των Δημοκρατιών, γιατί η μία απειλεί την ύπαρξη της άλλης.
Η σύγκρουση έχει ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον χρόνια δέκα χρόνια με περίεργη υβριδική μορφή και δεν θα σταματήσει παρά μόνο αν ένας από τους δυο πόλους της σημερινής ετερωνυμίας εξαφανιστεί, ή αν αυτό που συμβαίνει σήμερα εξελιχθεί σε ολοκληρωτική αναμέτρηση με χρήση πυρηνικών, οπότε θα εξαφανιστούν και οι δύο πόλοι μαζί και μαζί του όλη η ζωή σ’ αυτόν τον πλανήτη.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν που μεγάλωσε με αντιδυτική ιδεολογία η οποία έγινε και επάγγελμα του όταν εντάχθηκε στη KGB δεν έχει ξεχάσει σε καμιά στιγμή από τότε ότι ο «εχθρός» του ήταν και παραμένει η Δύση. Το ότι επιθυμεί την εξαφάνιση της, όπως και ότι άλλο του βρίσκει αντίθετο, του βγαίνει φυσικά όπως και το να αναπνέει.
Το 2012 και αφού μετά από δώδεκα χρόνια είχε εδραιώσει απόλυτα την εξουσία του στην Ρωσία, ο πρώην πράκτορας της KGB που στην διάρκεια της θητείας του στην Δρέσδη, μπορούσε να στρατολογεί κάποιους πράκτορες και να τους στέλνει σε μικρής εμβέλειας αποστολές δολιοφθοράς στην Δύση, βρέθηκε να έχει στην διάθεση του όσους πράκτορες ήθελε, όσα κεφάλαια ήθελε και ένα ανανεωμένο οπλοστάσιο που στο επίκεντρο του βρισκόταν πάντα τα πυρηνικά.
Aλλά τότε κατέληξε και σε ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα. Το 2012 μετά από 12 χρόνια στην εξουσία και συναντήσεις με πολλούς δυτικούς ηγέτες έχει επιβεβαιώσει την αντίληψη που είχε για τα τρωτά σημεία της Δύσης, στην διάρκεια της θητείας του στη KGB. Για να εξουδετερώσει κανείς την Δύση, δεν χρειαζόταν πολεμικές εκστρατείες. Αυτό που είχε συμπεράνει ήταν το ότι το μεγάλο πλεονέκτημα της Δύσης ήταν και το μεγάλο μειονέκτημα της. Η Ελευθερία. Η Ελευθερία όχι μόνο να ζουν χωρίς τους περιορισμούς που προϋποθέτουν οι Δικτατορίες, η Ελευθερία όχι μόνο να αλλάζουν τους ηγέτες τους, αλλά και η Ελευθερία να λένε σε γενικές γραμμές ότι θέλουν, η Ελευθερία να υπάρχουν αντιπολιτευόμενα μέσα και η Ελευθερία το πολιτών να εκφράζονται ελεύθερα σ’ αυτήν την καινούργια παράμετρο το Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Aυτή η Ελευθερία της Δύσης, έδινε στον ίδιο την δυνατότητα να την κατακτήσει εκ των έσω.
Από το 2012 και μετά εκατοντάδες μεγάλοι ή μικρότεροι ολιγάρχες πήραν “μετάθεση” σε χώρες τις Δύσης και εγκαταστάθηκαν εκεί,, όχι μόνο λειτουργώντας διαφόρων ειδών επιχειρήσεις, αλλά κυρίως εξαγοράζοντας ή ιδρύοντας Μέσα Ενημέρωσης. Αυτή τη στιγμή σε όλες τις χώρες τουλάχιστον της Ευρώπης και φυσικά και στην Ελλάδα, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός Μέσων Ενημέρωσης που χρηματοδoτούνται άμεσα ή έμμεσα από την Ρωσία, μέσω των ολιγαρχών που αν και μοιάζουν ανεξάρτητοι στην ουσία τόσο οι ίδιοι όσο και ο πλούτος τους ανήκουν στην Ρωσία, δηλαδή στον Πούτιν. Συγχρόνως εκατομμύρια χρήστες, αληθινοί ή πλασματικοί που πολλαπλασιάζονται σε τεράστιους αριθμούς με τα λεγόμενα bots, ινφλουένσερς και άλλοι, ανέλαβαν να διαβρώνουν την κοινή γνώμη δημιουργώντας αλληλοσυγκρουόμενες τάσεις. Η περίοδος της πανδημίας, όπου όλες οι ψεκασμένες θεωρίες ξεκινούσαν από ρωσικής επιρροής δίκτυα, δείχνουν πόσο καλά, αποτελεσματικά και θανατηφόρα (κυριολεκτικά) μπορεί να λειτουργήσει η βιομηχανία ψευδών ειδήσεων και ανυπόστατων θεωριών.
Η μεγάλη και αναπάντεχη ευκαιρία όμως ήρθε από το πουθενά. Και άκουγε σε ένα πασίγνωστο σήμερα όνομα. Ντόναλντ Τραμπ. Το πως άρχισε η σχέση του Τραμπ με την Ρωσία και τον Πούτιν είναι λίγο πολύ άγνωστο. Ήταν κάποια ταξίδια του Τραμπ στην Μόσχα για τις ανάγκες κάποιων τηλεοπτικών σώου, τα πάρτι που έγιναν μετά, οι στενές σχέσεις του Τραμπ και η σύσφιξη των σχέσεων με πανέμορφες καλονές και οι φωτογραφίες και τα βίντεο εκεί με τον Τραμπ σε ώρα δράσης, δημιούργησαν τις ευκαιρίες και τις προϋποθέσεις για μια πολύ δημιουργική και μακροχρόνια σχέση. Μέσα από τις επιχειρήσεις του Τραμπ, οι Ρώσοι ολιγάρχες και το ρωσικό κράτος, μπορούσαν ανεξέλεγκτα να στέλνουν μεγάλα κεφάλια σε οποιαδήποτε χώρα.
Το πως ο Τραμπ το 2016 κατέληξε να γίνει υποψήφιος των Ρεμπουμπλικάνων, είναι κάτι που έχει δημιουργήσει πολλές και αναπάντητες απορίες. Αλλά από την στιγμή που έγινε αυτό, ξεκίνησε μια γιγαντιαία εκστρατεία υποστήριξης της υποψηφιότητας του, από άπειρους μπλόγκερς, χάκερς, bots και όποιου άλλου μέσου διέθετε η ρωσική μηχανή προπαγάνδας και επηρεασμού, που τελικά κατέληξε στην εκλογή του το 2016. Η θητεία του Τραμπ στην Προεδρία, είχε πολλά αλλοπρόσαλλα, αλλά ένα που διακρινόταν εύκολα ήταν η φιλική του διάθεση προς την Ρωσία και τον Πούτιν και ένα ακόμη βασικό, η απόπειρα του να διαλύσει τόσο το ΝΑΤΟ όσο και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα αυτά μέσα σε τέσσερα χρόνια είχαν καταφέρει ένα μεγάλο ζητούμενο. Να διχάσουν και να εξασθενήσουν την ίδια την Αμερική. Αμέτρητες επιθέσεις Ρώσων χάκερς σε κυβερνητικούς θεσμούς ακόμη και στο Πεντάγωνο και την CIA, θα έβρισκε κάλυψη από τον Τραμπ. Η τελική πράξη του δράματος γράφτηκε όταν ο Τραμπ έχασε τις εκλογές και αμφισβήτησε χωρίς στοιχεία το αποτέλεσμα τους, προξενώντας ένα ακόμη μεγαλύτερο διχασμό στην καρδιά των ΗΠΑ και αν ο ίδιος ο Τραμπ δεν ήταν περισσότερο δειλός από ότι τρελλός, όταν μια έξαλλη μάζα κατέλαβε με μια πρωτοφανή εισβολή το Καπιτώλιο, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να έχουν κυλήσει στο χάος ενός καταστρεπτικού εμφυλίου, που νομοτελειακά θα κατέλυε το οικοδόμημα ολόκληρης της Δύσης.
Οι απόψεις της καινουργιας διακυβέρνησης των ΗΠΑ απέναντι στην Ρωσία και τον ίδιο τον Πούτιν, φάνηκαν άμεσα, όταν ο Τζο Μπάιντεν με μια αρκετά άκομψη πρώτη δήλωση του τον αποκάλεσε ευθέως “δολοφόνο”. ΟΙ συνολικές απόψεις όμως θεωρούσαν την Ρωσία ως δευτερεύον θέμα και όχι ιδιαίτερο η άμεσο κίνδυνο. Όπως φάνηκε με την αποχώρηση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν και την ίδρυση της συμμαχίας του AUKUS ανάμεσα στις ΗΠΑ το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία, η νούμερο ένα προτεραιότητα δεν ήταν η Ρωσία, αλλά η Κίνα που με την τεράστια και εντυπωσιακή ανάπτυξη της τόσο σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, όσο και σε παγκόσμια διείσδυση και επιρροή, αποτελούσε το μεγάλο πρόβλημα που θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι ΗΠΑ από εδώ και πέρα. Για τους Αμερικανούς οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τα προβλήματα τους και το ΝΑΤΟ δεν είχε πια και μεγάλη σημασία.
Από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας η Ρωσία του Πούτιν άρχισε και πάλι να αισθανεται τον εαυτό της σαν μια μεγάλη γεωπολιτική υπερδύναμη, πράγμα που σημαίνει ένα πράγμα: δυνατότητα παρέμβασης όπου και όπως επιθυμεί με στρατιωτικά μέσα. Η μείωση του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ για την Μέση Ανατολή με την σταδιακή αποχώρηση τους από το Ιράκ και την Συρία, έκανε την Ρωσία να αισθανθεί ακόμη πιο δυνατή. Έτσι θέλοντας να στηρίξει τον δικτάτορα της Συρίας Άσαντ, που κινδύνευε από τις επιθέσεις τόσο των συριακών αντικυβερνητικών δυνάμεων, όσο και των Τζιχαντιστών και του Ισλαμικού Κράτους, ξεκίνησε μια μεγάλης έκτασης επέμβαση στην Συρία, κυρίως με αεροπορικούς βομβαρδισμούς και ακολουθώντας τον τρόπο που αντιμετώπισε τους Τστσένους ισοπεδώνοντας το Γκρόσνι. Πολλές πόλεις της Συρίας ισοπεδώθηκαν έτσι, πράγμα που επέτρεψε στον Άσαντ να διατηρήσει την εξουσία του.
Η επόμενη γεωπολιτική επέμβαση της Ρωσίας, ήταν στην Λιβύη, αλλά εκεί μην θέλοντας να διακινδυνεύσει ζωές Ρώσων στρατιωτών , προτίμησε να χρησιμοποιήσει τους μισθοφόρους της Βάγκνερ. Η ανύπαρκτη αντίδραση της Δύσης στις δύο αυτές παρεμβάσεις, επιβεβαίωσε την άποψη του Πούτιν, ότι η Δύση γενικά και η Ευρώπη ειδικότερα δεν είχαν ούτε την δύναμη ούτε την θέληση να αντιταχθούν στην ανερχόμενη γεωπολιτική επέκταση της Ρωσίας. Το ίδιο εξ άλλου του είχε επιβεβαιώσει και η ασθενική αντίδραση της Δύσης, όταν κατέλαβε την Κριμαία το 2014.
Και έτσι κάπως φτάσαμε στον Φεβρουάριο του 2022, όπου μέσα σε λίγες μέρες άλλαξε ο κόσμος. Όταν από τα τέλη του περασμένου χρόνου είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται ρωσικές δυνάμεις περιμετρικά στα σύνορα της Ρωσίας με την Ουκρανία, το ενδιαφέρον των Μέσων Ενημέρωσης της Δύσης, αλλά και των ηγετών τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη ήταν ελάχιστο. Και μόνο προς το τέλος Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου, όταν γύρω από την Ουκρανία είχε συγκεντρωθεί μια τεράστια στρατιά, όλοι θορυβήθηκαν και ξύπνησαν λίγο απότομα. Παρ’ όλο που όλα έδειχναν εισβολή, οι περισσότεροι υπέθεταν, ότι αυτή η μεγάλη συγκεντρωμένη δύναμη, δεν ήταν παρά μόνο ένα παιχνίδι τακτικής του Πούτιν προκειμένου να εξασφαλίσει αυτά που ήθελε χωρίς να κάνει εισβολή. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ με βάση τις εκτιμήσεις της CIA και του αμερικάνικου Πενταγώνου, ισχυριζόταν ότι η εισβολή επρόκειτο να γίνει τις αμέσως επόμενες μέρες, για να αντιμετωπιστεί με ειρωνικά σχόλια από τον ίδιο τον Πούτιν που ζητούσε να τον πληροφορήσουν τι ώρα θα γινόταν η εισβολή. Μέχρι και λίγες μέρες πριν από την εισβολή ο Πούτιν σε άλλες ευκαιρίες αλλά και στην συνάντηση του με τον Εμμανουέλ Μακρόν ισχυριζόταν ότι η Ρωσία δεν είχε σκοπό να εισβάλει στην Ουκρανία και ότι αυτό που γινόταν περιμετρικά της Ουκρανίας δεν ήταν παρά γυμνάσια και μετά η ρωσική στρατιά θα αποχωρούσε. Και το ίδιο έλεγαν και όλοι οι Ρώσοι αξιωματούχοι στις συναντήσεις τους με τους Ευρωπαίους συνομιλητές τους.
Το μιας σχεδόν ώρας διάγγελμα του Πούτιν στις 21 Φεβρουαρίου που πολλοί το αποκάλεσαν παραληρηματικό, καθώς ήταν και ελαφρώς πρησμένος από την αγωγή με στεροειδή που κάνει τον τελευταίο καιρό, άρχισε να αποκαλύπτει την πραγματικότητα που θα εξελισσόταν τις επόμενες μέρες.
Στο διάγγελμα του αυτό εξέθεσε τους πέντε λόγους που κατά την άποψη του δικαιολογούσαν την εισβολή. Το πρώτο ήταν ότι δεν θεωρούσε την Ουκρανία ως έθνος που είχε δικαίωμα ύπαρξης, αλλά ήταν ουσιαστικά μέρος της Ρωσίας και το λάθος οφειλόταν στον Λένιν που εκατό χρόνια πριν είχε δημιουργήσει το ανεξάρτητο κράτος της Ουκρανίας, το οποίο είχε υπαχθεί στην Σοβιετική Ένωση. Το δεύτερο ήταν ότι οι επαρχίες του Ντονμπάς και του Λουγκάνσκ ήταν αυτόνομες κρατικές οντότητες που στα προηγούμενα χρόνια, ο πληθυσμός τους είχε υποστεί θανατηφόρους διωγμούς από το Ουκρανικό κράτος. Το τρίτο ήταν ότι το ουκρανικό κράτος ήταν μια συμμορία νεοναζί που όπως το συμπλήρωσε τις επόμενες μέρες ήταν επίσης ναρκομανείς και ομοφυλόφιλοι. Το τέταρτο ήταν ότι η Ουκρανία σκόπευε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και να εγκαταστήσει οπλικά συστήματα του ΝΑΤΟ που θα απειλούσαν ευθέως την Ρωσία. Το πέμπτο ήταν ότι ακόμη κι αν η Ουκρανία δεν εντασσόταν στο ΝΑΤΟ, ήταν ή επρόκετο να γίνει πυρηνική δύναμη που θα κατέστρεφε στην Ρωσία.
Το πόσο αυτά είναι λογικά ή δικαιολογούν την εισβολή σε ένα ανεξάρτητο κράτος, είναι στο μυαλό του καθενός να τα κρίνει. Εξ άλλου οι απόψεις που έχουν όλοι για όλα αυτά δεν αλλάζουν. Όσοι θεωρούσαν ότι οι μεν ή οι δε είχαν δίκιο ή άδικο πριν από όλα αυτά, το ίδιο νομίζουν και τώρα. Τα ανθρώπινα μυαλά δεν αλλάζουν εύκολα σε τέτοια θέματα.
Ήταν φανερό ότι καθώς ξεκινούσε η εισβολή ο ΠΟύτιν θεωρούσε ότι τόσο η Ευρώπη όσο και το ΝΑΤΟ, ήταν δυο παρηκμασμένοι οργανισμοί, που δεν είχαν σπουδαίες δυνατότητες να αντιδράσουν.
Και έτσι ξεκίνησε η εισβολή.
Πριν όμως αξιολογήσουμε αυτό θα ήταν καλό να αντιληφθούμε τον αληθινό λόγο της εισβολής. Που δεν είναι άλλος από αυτά που διαδραματίστηκαν στην Πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου από τον Νοέμβριο του 2013, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία όπως και τα άλλα κράτη που απέκτησαν της ανεξαρτησια τους, βρέθηκαν σε μια περιδίνηση, ανάμεσα σε αντιρωσικές και φιλορωσικές δυνάμεις. Η Ουκρανία ήταν ένα από αυτά. Τελικά μετά από πολλές περιπέτειες στο τιμόνι της Ουκρανίας το 2010 βρέθηκε ο φιλορώσος Βίκτορ Γιανουκόβιτς, όταν εξελέγη Πρόεδρος επικρατώντας με ποσοστό 48, 95% της νεαρής και εντυπωσιακής Γιούλια Τιμοσένκο που πήρε 45,47.
Στα επόμενα χρόνια υπήρξαν πολλές διαβουλεύεσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση για μια συμφωνία οικονομικής σύνδεσης και ελεύθερου εμπορίου. Η προοπτική αυτή ήταν πολύ δημοφιλής ιδίως ανάμεσα στην νεολαία της Ουκρανίας που αισθανόταν πιο κοντά με την νοοτροπία της Δύσης. Και οι μεγαλύτεροι που είχαν πικρή πείρα από την εποχή της Σοβιετικής Ένωση και που έβλεπαν την Ρωσία σαν δυνάστη. Το Νοέμβριο του 2013 ο Γιανουκόβιτς απέρριψε την συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και αντιπρότεινε μια συμφωνία δανειακής διάσωσης με την Ρωσία. Η νεολαία του Κιέβου αισθάνθηκε τότε προδομένη και μετά από λίγο νεαροί Ουκρανοί και Ουκρανές άρχισαν να συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία Μαϊντάν ζητώντας την παραίτηση του Γιανουκόβιτς. Η αντίδραση του καθεστώτος ήταν σκληρή, αλλά αυτό αντί να αποδυναμώνει τους διαδηλωτές, οδήγησε στο αντίθετο αποτέλεσμα με αυτό που έμοιαζε περισσότερο με εξέγερση, που δεν καταλάγιαζε. Το καθεστώς αντέδρασε ακόμη πιο σκληρά και σε κάποιες δραματικές μέρες του Φεβρουαρίου του 2014, με ελεύθερους σκοπευτές και την φοβερή Μερκούτ άρχισε να βάλει κατά του πλήθους με αποτέλεσμα να σκοτωθούν γύρω στους 200 διαδηλωτές, που παρ΄όλα αυτα συνέχιζαν.
Στο τέλος το Κοινοβούλιο καθαίρεσε τον Γιανουκόβιτς, που έφυγε νύχτα και με το ελικόπτερο και τελικά του έδωσε άσυλο ο Πούτιν στην Μόσχα. Ο ίδιος ο Γιανουκόβιτς θεωρεί τον εαυτό του ακόμη νόμιμο Πρόεδρο της Ουκρανίας καθώς η καθαίρεση του από το κοινοβούλιο δεν ήταν τελείως συνταγματική.
Αν θέλετε να καταλάβετε καλύτερα τι συνέβη τότε εκεί, μπορείτε να δείτε την ταινία-ντοκυμαντέρ που προβάλλεται στο Νέτφλιξ με τίτλο “Χειμώνας στις Φλόγες”. Θα σας βοηθήσει επίσης να καταλάβετε καλύτερα, γιατί οι Ουκρανοί αντιστέκονται σήμερα έτσι όπως αντιστέκονται.
Για τον Πούτιν που ο Γιανουκόβιτς ήταν δική του επιλογή, τα γεγονότα στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου, ήταν αυτά που εξηγούν την επιλογή του να εισβάλει στην Ουκρανία.
Για οποιονδήποτε δικτάτορα οι δυο λέξεις που κυριάρχησαν στην Πλατεία Μαϊντάν, οι λέξεις “Ελευθερία” και “Επανάσταση” είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να ακούσει. Και επειδή καμιά φορά αυτές οι λέξεις μεταδίδονται σαν ιός, είναι καλύτερα να τις προλάβεις πριν εξελιχθούν σε πανδημία.
Πολλοί αναρωτιούνται πότε και που θα σταματήσει ο Πούτιν.
Η απάντηση είναι απλή. Θα σταματήσει όταν ένα ρωσικό τανκ μπει στην Πλατεία Μαίντάν. Και αν κάποια στιγμή ένα ρωσικό τανκ κατάφερνε να μπει και στην Ουάσινγκτον ακόμη καλύτερα.
Η ρωσική εισβολή ξεκίνησε για όποιους λόγους μπορεί να νομίζει κανείς ότι ξεκίνησε.
Κοιτώντας το θέμα ουδέτερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκτός από εισβολή εξελίχθηκε γρήγορα σε ένα μεγάλο γεωπολιτικό λάθος εκτίμησης. Όσοι την σχεδίασαν και την εκτέλεσαν δεν μπόρεσαν να προβλέψει ούτε την αντίδραση της Δύσης, ούτε την αντίδραση των Ουκρανών.
Μέσα σε λίγες ώρες κατάφερε να αφυπνίσει και να ενώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά να δώσει και έναν λόγο ύπαρξης στο ΝΑΤΟ, που μόλις πριν δυο χρόνια ο Μακρόν είχε χαρακτηρίσει ως “κλινικά νεκρό”. Οι οικονομικές κυρώσεις που επίσης δεν μπόρεσαν να τις προβλέψουν, έχουν αρχίσει να προκαλούν κραδασμούς που κανείς δεν ξέρει τι προβλήματα και πόση ασφυξία οικονομική θα προκαλέσουν στην Ρωσία, καθώς μέσα σε μια βδομάδα, το ρούβλι έχει πάει στα τάρταρα και τα ρωσικά ομόλογα αξιολογούνται από τους οίκους αξιολόγησης ως “σκουπίδια”.
Από την άλλη μεριά μπορεί η οικονομία της Ρωσίας να κλυδωνιστεί σοβαρά, αλλά και τα προβλήματα που έχουν και θα έχουν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις των χωρών της Δύσης είναι επίσης τεράστια. Και είναι άγνωστα το πόσα νοικοκυριά και επιχειρήσεις μπορούν να αντέξουν τους πολύ διογκωμένους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος και της ανόδου του πληθωρισμού.
Για τον ίδιο τον Πούτιν αποτελεί την μεγαλύτερη εκστρατεία αυτοδυσφήμησης που έχει ποτέ καταφέρει να κάνει ένα συγκεκριμένο άτομο, αφού όλος ο κόσμος σε Δύση και Ανατολή που μέχρι πριν την εισβολή τον θαύμαζε, του έχει δώσει μια θέση δίπλα στον Χίτλερ. Η απειλή πυρηνικού πολέμου που συνεχίζει να κραδαίνει είναι ένα ακόμη μεγάλο επικοινωνιακό λάθος, μια και ο λόγος που το προέβαλε ήταν η αντίσταση των Ουκρανών. Όλοι οι ηγέτες της Δύσης έχουν δηλώσει κατηγορηματικά ότι το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να εμπλακεί στην Ουκρανία. Και το να λες ότι θα οδηγήσεις όλον τον κόσμο στην καταστροφή, επειδή δεν σου πηγαίνει καλά μια στρατιωτική επιχείρηση που νόμιζες ότι θα ήταν μικρή, δεν είναι και το καλύτερο που μπορείς να κάνεις.
Από στρατιωτική άποψη ο σχεδιασμός της ρωσικής επιχείρησης στην Ουκρανία, δεν είναι και ο καλύτερος. Ίσως αποτελεί μια από τις πιο κακοσχεδιασμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Ιστορία. Μεγάλες φάλαγγες ρωσικών τεθωρακισμένων, που δε συνάντησαν αντίσταση στο πεδίο, έχουν καθηλωθεί, επειδή δεν έχουν καύσιμα. Τα σχέδια που είχαν κάνει προέβλεπαν μια εύκολη επικράτηση μέσα σε λίγες και όταν αυτό δεν επαληθεύτηκε από εκεί και πέρα αυτοσχεδιάζουν χωρίς να έχουν κανένα πλάνο για το πως θα αντιμετωπίσουν το εχθρό μέσα στις πόλεις όταν ο πόλεμος όπως δείχνουν όλα φτάσει εκεί. Τα έγγραφα των ρωσικών επιτελείων, που εμφανίστηκαν στις ειδήσεις πριν δυο μέρες και που υποτίθεται ότι βρήκαν οι Ουκρανοί, όταν κατέλαβαν κάποιο ρωσικό στρατηγείο και σύμφωνα με τα οποία η εκστρατεία ήταν σχεδιασμένη να ολοκληρωθεί σε 14 μέρες, είναι "παραμυθένια" και είναι μέρος της ρωσικής προπαγάνδας ώστε να φανεί ότι η ρωσική εκστρατεία πάει ακόμη σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο. Σε κάποιο μέτρο οι επιχειρήσεις στην Ουκρανία θυμίζουν τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι στρατιές του Χίτλερ στην Σοβιετική Ένωση, όταν προσπάθησαν να καταλάβουν το Λένινγκραντ και το Στάλινγκραντ, στην διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου, από όπου ξεκίνησαν μεταξύ άλλων η τελική ήττα του Γ Ράιχ. Παρ’όλα αυτά και δεδομένης της τεράστιας διαφοράς σε στρατιωτική ισχύ ανάμεσα στους δυο αντιπάλους, θα ήταν μεγάλη έκπληξη αν η Ρωσία δεν κατάφερνε τελικά να πετύχει τους στρατιωτικούς στόχους της. Το τι θα την κάνει αν καταφέρει να επικρατήσει είναι ένα διαφορετικό πρόβλημα. Στην λογική του Πούτιν έτσι όπως την εξέφρασε ο ίδιος η κατάκτηση της Ουκρανίας θα είναι το πρώτο βήμα για να προσαρτήσει ή εν πάσει περιπτώσει να φέρει πίσω στην κυριαρχία της Μόσχας, όλα εκείνα τα κράτη που κάποτε ήταν στην εξουσία της Σοβιετικής Ένωσης. Ένα εγχείρημα που είναι αδύνατον να φέρει σε πέρας. Λίγο πριν γίνει εβδομήντα ετών ο Πούτιν διεκδικεί έναν ρόλο στην Ιστορία που μόνο ο ίδιος γνωρίζει. Κι άλλοι είχαν τέτοιες ιδέες, αλλά όλοι πέθαναν στο τέλος.
Όμως όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όταν όλα τελειώσουν, αν τελειώσουν θα μετρήσουμε τα υπέρ και τα κατά. Όπως λέγεται εξ άλλου το πρώτο πράγμα που χάνεται σε έναν πόλεμο είναι η αλήθεια. Ακόμη δεν γνωρίζουμε ούτε καν αν όλα αυτά θα είναι μόνο ένα αποκομμένο επεισόδιο που θα οδηγήσει τον κόσμο σε κάποια άλλη ισορροπία ή αν ήδη έχει ξεκινήσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ο Θεός σύμφωνα με τα θρησκευτικά βιβλία χρειάστηκε εφτά μέρες ια να δημιουργήσει τον κόσμο, αλλά το κυρίαρχο είδος που δημιούργησε σ’ αυτόν τον πλανήτη θα χρειαστεί λιγότερο από εφτά ώρες για να τον καταστρέψει.
Όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν, “ δεν ξέρω πως θα γίνει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά ο Τέταρτος θα γίνει με τόξα και κουκουνάρια”. Και αυτό είναι μάλλον αισιόδοξο, καθώς μάλλον δεν θα υπάρχουν ούτε άνθρωποι, ούτε τόξα , ούτε κουκουνάρια για να τον κάνουν.
Το αν αυτά που συμβαίνουν τώρα στην Ουκρανία τελειώσουν σύντομα ή όχι και πως ακριβώς θα τελειώσουν, ή αν η σύγκρουση γενικευτεί, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει με σιγουριά σήμερα.
Η επικίνδυνη προοπτική το να εξελιχθούν αυτά σε πυρηνική αναμέτρηση που θα καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο, δίκαιους και άδικους, αν και δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει, δεν μπορεί και να αποκλειστεί.
Αυτός που θα πατήσει πρώτος το κόκκινο κουμπί, θα ξέρει εκ τω προτέρων, ότι θα είναι ο άνθρωπος που θα εξαλείψει κάθε ίχνος ζωής από τον πλανήτη, κάνοντας μια κίνηση με το δάχτυλο του.
Δυστυχώς είναι μια ακόμη επιβεβαίωση της αποτυχίας του ανθρώπινου είδους.
Το πιο νοήμον ον στον πλανήτη είναι και το πιο καταστροφικό.
Καθώς μπαίνουμε σε μια καινούργια περίοδο της ανθρώπινης Ιστορίας, ένα είδος "Θερμού-Ψυχρού Πολέμου", οι προβλέψεις δεν είναι εύκολες.
Όπως θα το έθετε και ο Νηλ Άρμστρονγκ, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στην Σελήνη, από την μια μεριά ετοιμαζόμαστε να στείλουμε ανθρώπους στον Άρη και από την άλλη να στείλουμε την ανθρωπότητα στον Άδη.
Γενικά, ο πόλεμος είναι απευκταίος. Κατ’ εξαίρεση ωστόσο υπάρχουν πόλεμοι που επιδιώκουν να αποκαταστήσουν και να ανατρέψουν την αδικία, όπως οι πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγουν οι Παλαιστίνιοι εναντίον του Ισραήλ ή οι δυνάμεις της αντίστασης στο Λίβανο.
Υπάρχουν κι άλλοι πόλεμοι, κρατικοί, που διεξάγονται για να αποτρέψουν μεγαλύτερους κι ενδεχόμενα πιο μοιραίους πολέμους, όπως ο πόλεμος που εξαπέλυσε η Ρωσία στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Η επίθεση προετοιμάστηκε από τους ίδιους τους Ουκρανούς και το ΝΑΤΟ!
Η αιτία του πολέμου πρέπει να αναζητηθεί στα επεκτατικά σχέδια του ΝΑΤΟ, όπως βήμα – βήμα υλοποιούνται από το 2014. Ποιος ξεχνάει το πραξικόπημα στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου, όταν μια (ακόμη) «πορτοκαλί» επανάσταση, χρηματοδοτούμενη και υποκινούμενη από τις ΗΠΑ, κατάφερε τελικά να ανατρέψει τον φιλορώσο, δημοκρατικά εκλεγμένο τότε πρόεδρο Βίκτορ Γιανούκοβιτς;
Το Ουκρανικό μπορεί έκτοτε να έφυγε από την ημερήσια διάταξη των Δυτικών ΜΜΕ, εφ’ όσον ο στόχος επιτεύχθηκε κι ας συμμετείχαν στη νέα κυβέρνηση Ναζί που χρηματοδοτούνταν αδρά από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Στην Ουκρανία ωστόσο μαινόταν ένας καθημερινός και αιματηρός πόλεμος εναντίον των πολιτοφυλακών στις δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς, με πρωταγωνιστή τον ουκρανικό στρατό και τους Ναζί. Ο απολογισμός των νεκρών μέχρι σήμερα φτάνει τους 14.000 νεκρούς.
Όλα αυτά τα χρόνια κορυφαίες στιγμές ελπίδας ήταν οι συμφωνίες ειρήνης του Μινσκ και οι προτάσεις της Μόσχας τον Δεκέμβριο του 2021 για ένα σύγχρονο πλαίσιο εγγυήσεων ασφαλείας. Αμφότερα ήταν ικανά να φέρουν την ειρήνη. Αμφότερα ωστόσο απορρίφθηκαν από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την κυβέρνηση – μαριονέτα του Κιέβου. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο στην πρόσφατη διάσκεψη ασφάλειας του Μονάχου ο ουκρανός πρόεδρος Β. Ζελένσκι όχι μόνο να επιμένει στο δικαίωμά του να ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, αλλά και να καταθέτει το ενδιαφέρον του να φιλοξενήσει και πυρηνικά όπλα! Τα ύστερα του κόσμου…
Ακόμη και το 2020 η Ουκρανία συμπεριλαμβανόταν στις 6 χώρες που δέχονταν τη μεγαλύτερη στρατιωτική βοήθεια από τις ΗΠΑ
Η αναγνώριση από την Ρωσία των Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ αντί να συνετίσουν Κίεβο και Δυτικούς, τους οδήγησαν να διατάξουν εντατικοποίηση των βομβαρδισμών. Αν ήταν προβλέψιμη κι ως εκ τούτου ζητούμενη η αντίδρασή τους από την Μόσχα ή όχι δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πώς η εισβολή από τη Ρωσία έγινε μονόδρομος.
Ότι η Ρωσία δεν αποτελεί τον καλύτερο των δυνατών κόσμων στον οποίο θα θέλαμε να ζήσουμε δε χρειάζεται απόδειξη. Όπως απόδειξη δεν χρειαζόταν ούτε ότι και η Σερβία του Μιλόσεβιτς δεν αποτελούσε τον κόσμο των ονείρων μας. Παρόλα αυτά η ελληνική Αριστερά, μέσα από όλες σχεδόν τις εκφάνσεις, δεν έπεσε στην παγίδα των ίσων αποστάσεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που το μόνο το οποίο την απασχολούσε ήταν το ερώτημα αν θα μπει μπροστά το ΝΑΤΟ ή Μιλόσεβιτς στο σύνθημα «ούτε ΝΑΤΟ ούτε Μιλόσεβιτς». Η Αριστερά στην Ελλάδα κατήγγειλε το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, χωρίς να κλείνει τα μάτια της στις σφαγές στη Βοσνία και το Κόσοβο, και δημιούργησε ένα μεγαλειώδες αντιπολεμικό κίνημα. Έτσι πρέπει να κάνει και σήμερα, στρέφοντας τα πυρά της ενάντια στο ΝΑΤΟ, προβάλλοντας το αίτημα της ουδετεροποίησης της Ουκρανίας, ως ένα μικρό, απειροελάχιστο βήμα που συμβάλει ωστόσο στην αποτροπή του πολέμου.
Αναρωτιέμαι τέλος: αν επέλεγε ο Πούτιν για μια ακόμη φορά τη στάση αναμονής, ό,τι είχε κάνει δηλαδή και στα προηγούμενα κύματα διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και έδινε μάλιστα το πράσινο φως ακόμη και για τον εξοπλισμό της Ουκρανίας με πυρηνικά, τότε η συμβολή του στην ειρήνη θα ήταν μεγαλύτερη;
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μας γεμίζει βαθιά θλίψη και αγωνία για την εξέλιξη και τις συνέπειές του. Σε αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές, εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στους δοκιμαζόμενους λαούς που εμπλέκονται στη δίνη αυτού του πολέμου.
Ευχόμαστε άμεσο τερματισμό των πολεμικών συγκρούσεων που ήδη κοστίζουν σε ζωές, καταστροφές και εκτοπισμό τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου ανθρώπων.
Από τη γέννηση της Greenpeace, όταν μια μικρή ομάδα πολιτών εναντιώθηκε στις πυρηνικές δοκιμές, μέχρι και σήμερα, επιμένουμε πως η προστασία των ανθρώπων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την προστασία του πλανήτη. Οι πολεμικές συγκρούσεις ποτέ δεν λύνουν προβλήματα, αντιθέτως προκαλούν πάντα νέα.
Αντί για τις επιθέσεις, η διεθνής κοινότητα πρέπει άμεσα να προτάξει τον διάλογο, τη συνεργασία και τη διπλωματία. Εκτός από τις άμεσες συνέπειες του πολέμου, μέσα σε λίγες μέρες η ανθρωπότητα δείχνει να επιστρέφει σε επικίνδυνες πρακτικές του παρελθόντος που υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για τη δημιουργία ενός κόσμου βιώσιμου και ειρηνικού.
Ελπίζοντας στον άμεσο τερματισμό του πολέμου, συνεχίζουμε τη δράση μας για απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, για πρόσβαση όλων σε καθαρή τροφή και καθαρό νερό, για τερματισμό της πυρηνικής απειλής.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας οφείλει να συνταχθεί με τη μεριά της ειρήνης και να υποστηρίξει τον δρόμο που θα ενισχύσει την ασφάλεια όλων μας, αποκλείοντας τα πυρηνικά και τα ορυκτά καύσιμα από κάθε σχεδιασμό για το μέλλον της χώρας μας και του πλανήτη.
Ευχόμαστε και δουλεύουμε για το καλύτερο δυνατό μέλλον για εμάς και τον πλανήτη.
Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό,
ελληνικό γραφείο Greenpeace
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Η Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου, ειδικευμένη δικηγόρος στο Διεθνές Ποινικό Δίκαιο και στα Ανθρώπινα Δικαιώματα τοποθετείται, με άρθρο-παρέμβασή της στο freedomtv για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις διεθνείς εξελίξεις όλων των τελευταίων ημερών.
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο:
Μήπως κάτι ξεχάσαμε; Δυο λόγια για την Ειρήνη
Της Ζωής Κωνσταντοπούλου, Δικηγόρου με ειδίκευση στο Διεθνές Ποινικό Δίκαιο και στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Πρώην Προέδρου της Βουλής, Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας
Ο επιθετικός πόλεμος και η εισβολή σε ξένο έδαφος αποτελεί διεθνές έγκλημα, που καταδικάσθηκε από την διεθνή κοινότητα με τον πιο απερίφραστο τρόπο, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως και η Γενοκτονία, τα Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, τα Εγκλήματα Πολέμου. Αυτά τα εγκλήματα ονομάστηκαν τα πιο ειδεχθή που γνώρισε η Ανθρωπότητα, η οποία, μετά την Ναζιστική θηριωδία, εμφανίσθηκε αποφασισμένη να μην επιτρέψει ποτέ ξανά να δημιουργηθούν οι συνθήκες που εκκολάπτουν τους δράστες και τις αποτροπιαστικές πράξεις τους, υπό τη σκέπη της κρατικής εξουσίας.
Διατρανώνοντας το ιστορικό «Ποτέ ξανά», η διεθνής κοινότητα οργανώθηκε στο πλαίσιο του ΟΗΕ με επίκεντρο την διαφύλαξη εκείνων που ανέδειξε ως τις πιο ιερές οικουμενικές αξίες: την Ειρήνη, την προστασία και ευημερία της Ανθρωπότητας, όλων των ανθρώπων χωρίς διακρίσεις, του Ανθρώπινου Πολιτισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όταν όμως η διεθνής κοινότητα, κινητοποιούμενη από ισχυρές κοινωνικές πιέσεις, επιχείρησε να ποινικοποιήσει τα εγκλήματα αυτά, ιδρύοντας Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, με σκοπό οι υπαίτιοι των διεθνών εγκλημάτων, όσο ψηλά ιστάμενοι, να διώκονται, να δικάζονται και να φυλακίζονται, η ίδια διεθνής κοινότητα ήρθε αντιμέτωπη με τις αντιφάσεις της.
Ο επιθετικός πόλεμος αρχικά περιελήφθη στον κατάλογο των εγκλημάτων χωρίς ορισμό, λόγω ισχυρών αντιρρήσεων πολλών δυτικών κρατών, με αποτέλεσμα να μην ενεργοποιείται η αρμοδιότητα του Δικαστηρίου. Ισχυρά κράτη, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, το Ισραήλ καταψήφισαν το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου στο συνέδριο ίδρυσής του, το 1998. Σήμερα, οι ΗΠΑ και η Ρωσία έχουν επισήμως δηλώσει στον Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. ότι δεν θα κυρώσουν ποτέ αυτό το Καταστατικό, που ενδιαμέσως το υπέγραψαν, στην εκπνοή του χρόνου, μόνο και μόνο για να μπορέσουν να συνεχίσουν να συμμετέχουν στις διαδικασίες διαμόρφωσης του ορισμού του επιθετικού πολέμου, των στοιχείων εξειδίκευσης των άλλων διεθνών εγκλημάτων, και των κανονιστικών κειμένων του Δικαστηρίου, επιδιώκοντας να μην απειληθούν από τις διατάξεις που θα υιοθετούνταν. Η Τουρκία δεν υπέγραψε ποτέ το Καταστατικό. Και ποτέ δεν έγινε διεθνής εκστρατεία κατακραυγής εναντίον των κρατών που, αρνούμενα να κυρώσουν την ποινικοποίηση των πιο ειδεχθών εγκλημάτων που γνώρισε η ανθρωπότητα, διεκδικούν το δικαίωμα να συνεχίσουν να τα διαπράττουν, ατιμωρητί.
Καθώς παρακολουθούμε εδώ και μία εβδομάδα, τον Πούτιν να επικαλείται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και να εισβάλλει και να σκοτώνει αμάχους στην Ουκρανία, την Φον ντερ Λάιεν και τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επικαλούνται την Ειρήνη και τις Ευρωπαϊκές Αξίες και να προβαίνουν σε ανοιχτές εχθροπραξίες κατά της Ρωσίας (προμήθεια στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, πράξεις οικονομικού, τραπεζικού, μεταφορικού και τεχνολογικού αποκλεισμού που πλήττουν τον άμαχο πληθυσμό της χώρας και θα τον οδηγήσουν σε εξαθλίωση), τους ηγέτες της Δύσης να επικαλούνται τις ανθρώπινες Ελευθερίες και να απαγορεύουν την μετάδοση πληροφοριών από ρωσικά μέσα ενημέρωσης, αποκλείοντας την πρόσβαση σε αυτά από τους πολίτες τους, και μία εκστρατεία διακρίσεων σε βάρος των ρώσων πολιτών, καλλιτεχνών, αθλητών στον δυτικό κόσμο, οι οποίοι στοχοποιούνται με τρόπο που θυμίζει έντονα μαύρες σελίδες του παρελθόντος, οφείλουμε να αναρωτηθούμε:
Όλα αυτά γίνονται πράγματι για την Ειρήνη;
Για την προστασία της Ανθρωπότητας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;
Για να στηλιτευτεί ο επιθετικός πόλεμος ως διεθνές έγκλημα και να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά;
Παρακολουθώντας την πολεμοχαρή ανακοίνωση, από την Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, των μέτρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της Ρωσίας (που όμως είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους μέτρα κατά των Ρώσων πολιτών και σε πολύ μικρότερο βαθμό μέτρα κατά των εμπλεκόμενων στα συντελούμενα διεθνή εγκλήματα), μπορεί κανείς πραγματικά να θεωρήσει πως οι ηγέτες της Ε.Ε. πιστεύουν ότι έτσι, δυναμιτίζοντας και κλιμακώνοντας, θα συμβάλουν στην αποκλιμάκωση και την ειρήνευση; Ότι η πιο θετική τους συμβολή συμπαράστασης στον Ουκρανικό λαό είναι η αποστολή όπλων; Ότι, με το να εμπλέξουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη σε αυτόν τον πόλεμο, προάγουν τη δυνατότητα εξεύρεσης διπλωματικής λύσης; Ότι έτσι προστατεύουν την ασφάλεια των πολιτών τους, που ουδέποτε ρωτήθηκαν ούτε και συμφώνησαν να εμπλακούν σε πόλεμο;
Ο επιθετικός πόλεμος είναι η μητέρα όλων των εγκλημάτων. Κι όμως αυτό ξεχνιέται, όταν την επίθεση διαπράττουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ ή κράτη της Ε.Ε., όπως μαρτυρούν πρόσφατα παραδείγματα της ιστορίας, η επίθεση στη Σερβία το 1999, η εισβολή στο Ιράκ το 2003, οι επιθέσεις και βομβαρδισμοί στη Συρία όλα τα τελευταία χρόνια. Η στρατιωτική εισβολή είναι ενέργεια επιθετικού πολέμου. Κι όμως αυτό ξεχνιέται όταν από την εισβολή δεν ενοχλούνται το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε, όπως μαρτυρούν τα μαρτυρικά ιστορικά παραδείγματα της Κύπρου και της Αρμενίας.
Ο επιθετικός πόλεμος είναι έγκλημα, όποιος και αν τον διαπράττει, όπου και αν τον διαπράττει. Και η καταδίκη του πρέπει να είναι έμπρακτη, παραδειγματική και πραγματική. Η υποδαύλιση, η πυροδότηση, η συνέχιση, η κλιμάκωση του επιθετικού πολέμου δεν είναι καταδίκη. Η πρόκληση συνθηκών διαιώνισης και επιδείνωσής του, η προμήθεια όπλων για την τροφοδότησή του, δεν είναι καταδίκη. Είναι συμμετοχή. Και συνενοχή.
Η απαγόρευση λειτουργίας-μετάδοσης Μέσων Ενημέρωσης και το κατέβασμά τους από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι πράξη ελευθερίας και δημοκρατίας. Είναι πράξη λογοκρισίας και φασισμού. Δεν αντηχεί ούτε απηχεί τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Τα καταρρακώνει και τα εκμηδενίζει, εκ των έσω.
Σε μία τέτοια ιστορική συνθήκη, την ώρα που με επιτακτικό τρόπο ζητείται να πούμε «Με ποιον είμαστε, με τη Ρωσία ή με την Ουκρανία;», η απάντηση είναι αυτονόητη: είμαστε με τους πολίτες, με τους λαούς, με τους αθώους που θυσιάζονται στο βωμό του πολέμου και των συμφερόντων, που χάνουν τη ζωή τους, τους συγγενείς τους και ξεριζώνονται απ’τα σπίτια τους κι απ’ τη χώρα τους. Είμαστε με τον λαό της Ουκρανίας, που υπερασπίζεται την πατρίδα του, είμαστε με τους ρωσόφωνους της Ουκρανίας, που διεκδικούν τα αναφαίρετα δικαιώματά τους, είμαστε με τον λαό της Ρωσίας, που η Επικεφαλής της Ε.Ε. δήλωσε ότι θα «κόψει το δρόμο στην ευημερία του». Είμαστε με τους ανθρώπους, όπου γης, που διεκδικούν το παρόν και το μέλλον τους, τη ζωή τους, με ασφάλεια και ελευθερία.
Είμαστε με την Ειρήνη.
ΖΚ
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
“Η ΕΕ να αποκτήσει αυτόνομη εξωτερική πολιτική, αν θέλει να αποτελέσει το αντίβαρο στην καταστροφική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ”
Στον θετικό ρόλο της συμφωνίας του 2015 και την άρση των κυρώσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα που έβγαλαν το Ιράν από την απομόνωση που του είχε επιβάλει η Δύση, αναφέρθηκε χθες σε ομιλία της η ανεξάρτητη ευρωβουλευτής Σοφία Σακοράφα, στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο, όπου συζητήθηκε η “Πυρηνική συμφωνία με το Ιράν”
“Εννέα φορές έχει πιστοποιήσει ο Διεθνής Οργανισμός Πυρηνικής Ενέργειας την τήρηση όλων των δεσμεύσεων που προβλέπονταν από το Ιράν” επισήμανε η κυρία Σακοράφα, αλλά όπως είπε “ την άρτια αυτή υλοποίηση της συμφωνίας, περιφρονεί επιδεικτικά ο πρόεδρος Τραμπ και με την απόφαση του βάζει ένα ακόμη φιτίλι στη Μέση Ανατολή και τον υπόλοιπο κόσμο”. Η ανεξάρτητη ευρωβουλευτής απευθυνόμενη στην κυρία Φεντερίκα Μογκερίνι αλλά και στους ευρωβουλευτές, δήλωσε ότι “ο πρόεδρος των ΗΠΑ φαντάζει, πλέον ως συνεχής απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη” και ότι για εκείνη είναι ξεκάθαρο ότι η Ευρώπη οφείλει να αποκτήσει αυτόνομη εξωτερική πολιτική, αν θέλει να αποτελέσει το αντίβαρο στην καταστροφική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Ολόκληρη η ομιλία της κας Σακοράφα εδώ:
“Η συμφωνία του 2015 και η άρση των κυρώσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα, έβγαλαν το Ιράν από την απομόνωση που του είχε επιβάλει η Δύση. Το Ιράν οφείλει να αξιοποιήσει εποικοδομητικά αυτή την ευκαιρία, συνεισφέροντας με το ρόλο του στην παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, η συμμετοχή του στην επίλυση των διαφόρων συγκρούσεων και πολιτικών κρίσεων, ιδιαίτερα στην Μέση Ανατολή, είναι απαραίτητη και κρίνεται συνεχώς. Στα δύο χρόνια από την εφαρμογή του Κοινού Συνεκτικού Σχεδίου Δράσης για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ο Διεθνής Οργανισμός Πυρηνικής Ενέργειας έχει πιστοποιήσει εννέα φορές την τήρηση όλων των δεσμεύσεων που προβλέπονταν. Αυτήν ακριβώς την άρτια υλοποίηση της Συμφωνίας, περιφρονεί επιδεικτικά ο πρόεδρος Τραμπ και με την απόφαση του βάζει ένα ακόμη φιτίλι στη Μέση Ανατολή και τον υπόλοιπο κόσμο.
Κύριοι συνάδελφοι,
Η ιστορία δείχνει ότι οι ΗΠΑ δεν διστάζουν να θέσουν σε κίνδυνο την ειρήνη και την ασφάλεια μιας ολόκληρης περιοχής, αρκεί να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ φαντάζει, πλέον, συνεχής απειλή για τη παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη.
Κυρία Μογκερίνι,
Η Ε.Ε. έχει χρέος να συνεχίσει να υποστηρίζει τη συμφωνία σε όλα τα επίπεδα και με κάθε δυνατό μέσο. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ευρώπη οφείλει να αποκτήσει αυτόνομη εξωτερική πολιτική, αν θέλει να αποτελέσει το αντίβαρο στην καταστροφική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη αλλά εύχομαι, γιατί είναι θέμα παγκόσμιας ειρήνης, να με διαψεύσετε.
