Articles by "Ελλάδα"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ελλάδα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Konstantinos Mpourxas

Η φετινή ήταν μια χρονιά - ρεκόρ για τον τουρισμό στη Ρόδο. Πάνω από 3,5 εκατ. τουρίστες είχαν επισκεφτεί το νησί μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη, περισσότεροι κατά 14% σε σχέση με πέρυσι. Το λιμάνι της Ρόδου προσέγγισαν 264 κρουαζιερόπλοια με πάνω από 350.000 επιβάτες. Άλλα 88 αναμένονταν μέχρι το τέλος Δεκέμβρη.
«Καταρρίπτει όλα πλέον τα ρεκόρ η φετινή τουριστική χρονιά για το σμαραγδένιο νησί μας!», πανηγυρίζει η δημοτική αρχή και διαφημίζει τις «επιδόσεις» κράτους και Τοπικής Διοίκησης: «Στο εξαιρετικό αυτό αποτέλεσμα συνέβαλαν τα μέγιστα όλοι οι εμπλεκόμενοι με τον Τουρισμό φορείς και φυσικά ο δήμος Ρόδου, με την τουριστική πολιτική και στρατηγική που ακολούθησε από την αρχή της χρονιάς».
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ η Ρόδος κρατάει τα πρωτεία και στις εισπράξεις, με 1,3 δισ. ευρώ έσοδα από τον Τουρισμό, ποσό ίσο με το 6,5% των τουριστικών εσόδων της χώρας και το 1/3 του Νότιου Αιγαίου. Στο νησί λειτουργούν πάνω από 65 πεντάστερα ξενοδοχεία - πολλά από τα οποία ανήκουν σε παγκόσμιες αλυσίδες - με περισσότερες από 46.000 κλίνες.
Αυτή είναι η μια πλευρά, η «βιτρίνα» του νησιού. Την άλλη τη βλέπουμε με οργή αυτές τις μέρες, με τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε στη Ρόδο - και σε πολλές ακόμα περιοχές - μια κακοκαιρία καθόλου «αιφνιδιαστική», αφού την είχαν προβλέψει οι μετεωρολόγοι και προειδοποιούσαν για τις συνέπειές της.
Κι όμως... Ο λαός βρέθηκε για μια ακόμα φορά απροστάτευτος στο πέρασμά της, με αποτέλεσμα περιοχές όπως η Λήμνος, η Ρόδος, η Χαλκιδική και άλλες να θυμίζουν ...Θεσσαλία μετά τον «Ντάνιελ». Το «σμαραγδένιο νησί» από ψηλά μοιάζει με απέραντο βούρκο.
Οι δύο αυτές εικόνες της Ρόδου αντανακλούν τις μεγάλες αντιφάσεις στην ανάπτυξη του νησιού και συνολικά της χώρας. Της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που έχει ως κριτήριο και προτεραιότητα τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, σε βάρος των αναγκών της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.
«Το Α και το Ω» της πολιτικής κυβέρνησης, κράτους και Τοπικής Διοίκησης είναι η ανάπτυξη του Τουρισμού στη Ρόδο και μάλιστα για τα υψηλά εισοδήματα. Σε αυτό εστιάζει ο στρατηγικός τους σχεδιασμός, εκεί επενδύεται το μεγαλύτερο μέρος της κρατικής και ευρωπαϊκής χρηματοδότησης.
Μόνο για την αναβάθμιση της μαρίνας της Ρόδου «τρέχουν» αυτήν τη στιγμή σχέδια και χρηματοδοτήσεις ύψους περίπου 10 εκατ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης! Στον αντίποδα, υποδομές και έργα αναγκαία για την προστασία του λαού και της περιουσίας του είτε βρίσκονται στα αζήτητα, λόγω κόστους και μη ανταποδοτικότητας για το κεφάλαιο, είτε είναι αποσπασματικά και άρα αναποτελεσματικά, ειδικά όταν τα φαινόμενα είναι έντονα.
Υπάρχουν και παραδείγματα όπου η ανάπτυξη του Τουρισμού υπονομεύει άμεσα την ασφάλεια των κατοίκων από φυσικές καταστροφές: Παλιές υποδομές (γέφυρες, δρόμοι κ.λπ.) επιβαρύνονται και καταρρέουν με την πρώτη μεγάλη νεροποντή, ρέματα μπαζώνονται για να γίνουν τουριστικά καταλύματα, ο αιγιαλός κλείνει «και με τον νόμο» για να παραδοθεί στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, κ.ά.
Πέρα από τη σημερινή και όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, η Τοπική Διοίκηση έχει τεράστια ευθύνη γι' αυτήν την εξέλιξη.
Όσο κι αν προσπαθούν δήμαρχοι και περιφερειάρχες «να βγάλουν την ουρά τους απέξω», το έγκλημα έχει και τη δική τους υπογραφή. Γιατί στήριξαν και στηρίζουν την πολιτική που βάζει «στο πάνω ράφι» τα κέρδη μιας χούφτας τουριστικών και άλλων ομίλων, ενώ πετάει στα ...ληγμένα τις ανάγκες για σύγχρονη πρόληψη και προστασία του λαού.
Το επιβεβαίωσε και η μεγάλη φωτιά πέρυσι το καλοκαίρι, που έκανε παρανάλωμα του πυρός μεγάλες δασικές εκτάσεις και έβαλε σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή κατοίκων και τουριστών.
Αυτή η πολιτική υπονομεύει τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά και να περιοριστούν οι συνέπειες από τα φυσικά φαινόμενα. Και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από βολικά άλλοθι όπως η «κλιματική αλλαγή», που έχει γίνει καραμέλα στο στόμα υπουργών και παραγόντων της Τοπικής Διοίκησης.
Το πραγματικό δίλημμα, «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», επανέρχεται με κάθε αφορμή. Και θα παραμένει αμείλικτο για τον λαό, όσο κριτήριο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας είναι τα κέρδη μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων. Εκεί πρέπει να στοχεύσουν ακόμα πιο αποφασιστικά η οργάνωση, ο αγώνας και η αντεπίθεση του λαού, δυναμώνοντας σήμερα την πάλη για σύγχρονα έργα, σχέδια και υποδομές προστασίας από τα φυσικά φαινόμενα, με κρατική ευθύνη και χρηματοδότηση.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Μπορεί στην Ελλάδα ο μέσος μισθός πλήρους απασχόλησης να αυξήθηκε το 2023 συγκριτικά με το 2022, όμως το ποσοστό ήταν χαμηλότερο σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, με αποτέλεσμα η χώρα μας να υποχωρήσει ακόμη χαμηλότερα στην κατάταξη και να καταλαμβάνει πλέον την 3η θέση από το τέλος.

Τα επίσημα στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Eurostat ανεβάζουν τις μέσες ετήσιες αποδοχές του εργαζόμενου πλήρους απασχόλησης στην Ελλάδα στα 17.013 ευρώ, έναντι 16.407 ευρώ το 2022. Η ποσοστιαία μεταβολή διαμορφώνεται στο 3,69% και αποτελεί μια από τις χειρότερες επιδόσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Σε ποσοστιαία βάση η Ελλάδα κινήθηκε περίπου στα ίδια επίπεδα με τη Δανία (είχε αύξηση 3,74% στις μέσες ετήσιες αποδοχές πλήρους απασχόλησης, οι οποίες όμως αυξήθηκαν στα 67.604 ευρώ), ενώ είχε καλύτερη επίδοση από τη Σουηδία (υπήρξε υποχώρηση 3,91% στα 44.619 ευρώ) και τη Μάλτα (αύξηση 1,98% στα 29.989 ευρώ). Καλύτερη ήταν η ποσοστιαία επίδοση της Ελλάδας και συγκριτικά με την αντίστοιχη της Ιταλίας, η οποία είδε αύξηση 2,83% στις μέσες ετήσιες αποδοχές και διαμόρφωσή τους στα 32.749 ευρώ.


Μας πέρασαν Ρουμάνοι και Πολωνοί, μας «έπιασαν» οι Ούγγροι

Με βάση τα στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα το 2022 ξεπερνούσε (με βάση τον συγκεκριμένο δείκτη μέτρησης) την Πολωνία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία και τη Βουλγαρία. Και αυτό διότι τα 16.407 ευρώ ήταν περισσότερα από τα 15.488 ευρώ της Πολωνίας, τα 15.064 ευρώ της Ρουμανίας, τα 14.384 ευρώ της Ουγγαρίας και τα 11.880 ευρώ της Βουλγαρίας.

Όμως, με βάση τα στοιχεία το 2023, η Ελλάδα έπεσε ακόμη χαμηλότερα στην κατάταξη. Για παράδειγμα, η Πολωνία είναι πλέον πολύ πιο ψηλά από την Ελλάδα, καθώς καταγράφηκε αύξηση 16,57% και διαμόρφωση των ετήσιων αποδοχών στα 18.054 ευρώ. Σε καλύτερη θέση από την Ελλάδα βρέθηκε και η Ρουμανία, η οποία εμφάνισε αύξηση 17,76% και διαμόρφωση του ετήσιου ποσού στα 17.739 ευρώ.

Άρα, με βάση τα επικαιροποιημένα στοιχεία της Eurostat, ξεπερνάμε πλέον οριακά την Ουγγαρία, η οποία όμως πλησίασε πολύ την Ελλάδα ύστερα από ετήσια αύξηση 17,46%, και «καθαρά» μόνο τη Βουλγαρία, η οποία παραμένει στην τελευταία θέση με μέσες ετήσιες αποδοχές 13.503 ευρώ, οι οποίες όμως επίσης αυξάνονται με ετήσιο ρυθμό της τάξεως του 13,66%.
Οι μόνοι με μισθούς χαμηλότερους του 2014

Το 2023 ήταν η 3η διαδοχική χρονιά αύξησης του μέσου μισθού στην Ελλάδα. Το χαμηλό της 10ετίας καταγράφηκε το 2020, στα 15.859 ευρώ. Ακόμη και στη συγκεκριμένη χρονιά, όμως, η Ελλάδα δεν είχε πέσει τόσο χαμηλά στην ευρωπαϊκή κατάταξη, καθώς ξεπερνούσε κατά σειρά τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, την Πολωνία, τη Σλοβακία και την Κροατία.

Ακόμη και με τα 17.013 ευρώ είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που εξακολουθούμε να έχουμε μέσες ετήσιες αποδοχές χαμηλότερες (έστω και οριακά) σε σχέση με τα προ 10ετίας επίπεδα (17.052 ευρώ το 2014), ενώ είναι δεδομένο ότι η χώρα δεν έχει ανακτήσει ακόμη τα προ οικονομικής κρίσης επίπεδα.


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Επηρεάζει ο χώρος κατοικίας μας και πως την απόφαση μας για απόκτηση παιδιών;

Οι πολυκατοικίες στην Ελλάδα θεωρήθηκαν ως λύση στο στεγαστικό πρόβλημα που
είχε δημιουργηθεί λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης αλλά και μία επικερδής επένδυση για τους κατόχους οικοπέδων οι οποίοι με την αντιπαροχή αποκτούσαν διαμερίσματα τα οποία είτε μεταπωλούσαν είτε ενοικίαζαν.

Ρομαντικοί αρχιτέκτονες και πολιτικοί μηχανικοί υποστήριζαν ότι οι πολυκατοικίες έφερναν σε επαφή τις διάφορες κοινωνικές τάξεις και θα περιορίζονταν οι κοινωνικές ανισότητες, κάτι που δεν θα ήταν εφικτό διαφορετικά. Η σημερινή κατάσταση απέδειξε το αντίθετο και ανέδειξε διάφορα άλλα προβλήματα.

Ένα από αυτά είναι η υπογεννητικότητα. Η συζήτηση για την υπογεννητικότητα στη χώρα μας δεν λαμβάνει υπόψη της χωροταξικές συνθήκες ενώ σε επίπεδο οικονομικών συνθηκών εξαντλείται σε πολιτικές μικρών επιδομάτων.

Θα εστιάσω όμως στις χωροταξικές συνθήκες και πως η πυκνότητα πληθυσμού στα αστικά κέντρα επηρεάζει τον ρυθμό γεννήσεων.

Είναι γεγονός ότι η πυκνότητα επηρεάζει όσον αφορά τον αστικό ή μη χώρο. Σημαντικότερη όμως είναι η πυκνότητα του χώρου διαβίωσης ο οποίος είναι συνήθως μικρός στις πολυκατοικίες.

Σε σχετική έρευνα στην Αμερική, οι γυναίκες που ζουν σε διαμερίσματα ενός ή δύο υπνοδωματίων έχουν δείκτη γονιμότητας 1,2-1,35, βαθμός παρόμοιος με της Ιαπωνίας ή της Ιταλίας (στην Ελλάδα ο δείκτης είναι κάτω από 1,3 παιδιά ανά γυναίκα). Οι γυναίκες που έμεναν σε διαμερίσματα/κατοικίες με 3 υπνοδωμάτια είχαν κατά μέσο όρο1,9 – 2 παιδιά που είναι κοντά στον βαθμό αναπλήρωσης ενώ οι γυναίκες που ζούσαν σε μεγαλύτερα διαμερίσματα/κατοικίες είχαν 1,7-1,95 παιδιά. Παρατηρούμε λοιπόν ότι ο δείκτης γονιμότητας στα μικρά διαμερίσματα/κατοικίες είναι κατά πολύ μικρότερος.



Το θέμα γίνεται χειρότερο για όσες γυναίκες ζουν σε διαμερίσματα και ειδικότερα οι γυναίκες που ζουν σε γκαρσονιέρες, διαμερίσματα με 1 ή δύο υπνοδωμάτια έχουν πολύ μικρότερο δείκτη γονιμότητας σε σχέση με τις γυναίκες που ζουν σε σπίτια με 1 – 2 υπνοδωμάτια. Αντίθετα, ο δείκτης γονιμότητας δεν επηρεάζεται είτε οι γυναίκες ζουν σε σπίτια είτε σε διαμερίσματα με 3 ή περισσότερα υπνοδωμάτια.

Σημαντικό εύρημα της έρευνας είναι ότι τα μικρά διαμερίσματα και η πυκνότητα του πληθυσμού στην περιοχή που βρίσκονται συμβάλλουν στη χαμηλή γονιμότητα.

Σε περιοχές χαμηλής πυκνότητας πληθυσμού ακόμα και εάν οι κατοικίες είναι μικρές δεν επηρεάζει τη γονιμότητα.

Συνεπώς, η υψηλή πληθυσμιακή πυκνότητα μιας περιοχής μπορεί να προκαλέσει χαμηλή γονιμότητα γιατί οι άνθρωποι εξαναγκάζονται να μένουν σε μικρότερες κατοικίες.

Σε παλαιότερες έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι δεν είναι μόνο η πυκνότητα του πληθυσμού που είναι σημαντική για μία περιοχή και μία κατοικία αλλά και η αίσθηση που έχουν οι άνθρωποι για την πυκνότητα ή τη μελλοντική πληθυσμιακή πυκνότητα μιας περιοχής (υποκειμενική πυκνότητα).

Τα διαμερίσματα δημιουργούν αυτή την αίσθηση της υποκειμενικής πυκνότητας γιατί οι αυστηρές πολεοδομικές ρυθμίσεις απαγορεύουν την επέκταση των χώρων.

Πέραν όμως αυτού, η υποκειμενική αίσθηση της πυκνότητας του χώρου σε μία πολυκατοικία εντείνεται από την έλλειψη κήπου, την ασφάλεια στην περιοχή και τους θορύβους και τις μυρωδιές που αναγκαστικά μοιράζονται όλα τα διαμερίσματα.

Συνεπώς, έχει διαπιστωθεί, ότι η υποκειμενική αίσθηση της πυκνότητας και η ζωή στα διαμερίσματα μειώνουν τη γεννητικότητα.

Η ζωή στα διαμερίσματα έχει και την κοινωνική της διάσταση.

Η έρευνα έδειξε επίσης ότι όταν τα παιδιά εξακολουθούν να ζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα με τους γονείς, όπως συμβαίνει αρκετά χρόνια στην Ελλάδα λόγω παράδοσης αλλά κυρίως λόγω οικονομικής στενότητας, τόσο μειώνεται ο δείκτης γονιμότητας.

Όσον αφορά τις κοινωνικές τάξεις, η ζωή στα διαμερίσματα μελών της χαμηλής,μεσαίας και ανώτερης εργατικής τάξης περιόρισε τη γεννητικότητα τους ειδικότερα όταν είχαν να αντιμετωπίσουν συνθήκες στην αγορά που καθιστούν απαγορευτική τη μετάβαση σε μεγαλύτερους χώρους (βλ. Άνοδος της τιμής των κατοικιών).




Η ιδιοκτησία επηρεάζει επίσης τη γεννητικότητα. Οι ιδιοκτήτες κατοικιών έχουν μεγαλύτερη γεννητικότητα σε σχέση με τους ενοικιαστές και αυτό γιατί τα ζευγάρια θέλουν πρώτα να εξασφαλίσουν σταθερότητα στη στέγη και μετά να αποκτήσουν παιδιά.

Η συζήτηση για το μέγεθος των κατοικιών χρονολογείται ήδη από τη δεκαετία του 1970 στα πλαίσια μίας επικρατούσας μαλθουσιανής λογικής περιορισμού του πληθυσμού (ο Τόμας Μάλθους υποστήριζε ότι όταν ο πληθυσμός δεν περιοριστεί θα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο ενώ η διατροφή αυξάνεται με αριθμητική πρόοδο).

Θεωρήθηκε λοιπόν, με άλλα λόγια, ότι ο περιορισμός του πληθυσμού θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη συγκέντρωση του σε πυκνοκατοικημένες πόλεις και θα διασφάλιζε την επιβίωση του αλλά με μειωμένη γεννητικότητα, σε μικρά διαμερίσματα.

Στις ημέρες μας η μαλθουσιανή αυτή λογική για περιορισμό δεν έχει αλλάξει εάν κρίνουμε από τις συζητήσεις για υπερπληθυσμό του πλανήτη. Συνεπώς, η συζήτηση για την υπογεννητικότητα είναι μάλλον υποκριτική. Ειδικότερα δε εάν λάβουμε υπόψιν μας τα πλάνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις πόλεις οι οποίες θεωρούνται κέντρα υπηρεσιών για τις γύρω περιοχές τους, χώροι δημιουργικότητας αλλά και κινητήριος δύναμη της οικονομίας. Ειδικότερα δε η πυκνότητα των πόλεων υποστηρίζεται από τη λογική ότι λόγω της πληθυσμιακής πυκνότητας θα περιοριστούν οι εκπομπές άνθρακα και θα γίνει εξοικονόμηση ενέργειας.

Η πυκνότητα όμως περιορίζει τη γεννητικότητα, όπως προαναφέρθηκε. Κατά συνέπεια, η υπογεννητικότητα δεν φαίνεται να αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα ενώ η πληθυσμιακή πυκνότητα των πόλεων μπορεί να ενισχυθεί με τα μεταναστευτικά ρεύματα παρά με τη γεννητικότητα των αυτοχθόνων.

Διαπιστώνουμε λοιπόν την περίπλοκη σχέση μεταξύ των χωροταξικών συνθηκών και της υπογεννητικότητας. Η συγκέντρωση του πληθυσμού σε μικρά διαμερίσματα σε πυκνοκατοικημένες πόλεις, όπως είναι η Αθήνα, φαίνεται ότι ασκεί αρνητική επίδραση στη γεννητικότητα. Η συνεχιζόμενη αύξηση του πληθυσμού στις πόλεις και οι οικονομικές πιέσεις (βλ. Ανεργία, οικονομική κρίση κτλ.) ενισχύουν περαιτέρω την υπογεννητικότητα. Οι πολιτικές για τις πόλεις δίνουν έμφαση στην ενεργειακή αποδοτικότητα ενώ παραβλέπουν τη σημαντικότητα δημιουργίας ενός φιλικού προς την οικογένεια περιβάλλοντος.

Εάν λοιπόν, οι προθέσεις για την καταπολέμηση της υπογεννητικότητας είναι ειλικρινείς θα πρέπει να συνοδεύονται από στοχευμένες πολιτικές στήριξης στις οποίες ο χωροταξικός σχεδιασμός με ανάπτυξη περιοχών φιλικές προς τις οικογένειες σε συνδυασμό με μία ολοκληρωμένη οικονομική πολιτική μείωσης της φορολόγησης της ιδιοκτησίας, και όχι μόνο παροχή οικογενειακών επιδομάτων, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη όπως και οι ανάγκες στέγασης των οικογενειών. Διαφορετικά, μήπως θυσιάζουμε τις μελλοντικές γενιές, κυρίως αυτοχθόνων, για τις σύγχρονες πολιτικές αστικού σχεδιασμού;



Πηγές

Browning, M. (1992) Children and Household Economic Behavior, Journal of Economic Literature, 30(3), σελ. 1434-1475.

Felson, M. , Solaun, M. (1975) The Fertility - Inhibiting Effect of Crowded Apartment Living in a Tight Housing Market, American Journal of Sociology, 80(6), σελ.. 1410-1427.

Kulu, H., Vikat, A. (2007) Fertility differences by housing type: The effect of housing conditions or of selective moves?, Demographic Research, 17, σελ. 775-802.

Παυλέας, Σ. (2014) Η Δομή και η Ανάπτυξη του ελληνικού συστήματος αστικών κέντρων/. Διαθέσιμο στο: https://www.academia.edu 
Simon, J.L. (1969) The Effect of Income on Fertility, Population Studies, 23(3), σελ. 327-341.

Stone, L. (2024) More Crowding, Fewer Babies: The Effects of Housing Density on Fertility. Διαθέσιμο στο: https://ifstudies.org/blog/more-crowding-fewer-babies-the-effects-of-housing-density-on-fertility




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Αφού η Δικαιοσύνη έκανε το καθήκον της με τη Novartis, με τα σκάνδαλα των εξοπλιστικών και όλες τις υποθέσεις διαφθοράς, ήρθε και η ώρα του Γιάννου Παπαντωνίου. Απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών. Μπράβο του.

Προκύπτει όμως ένα σοβαρό θέμα για την ελληνική Δικαιοσύνη τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια. Όλες οι μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς που ερευνήθηκαν από δεκάδες εισαγγελείς και ανακριτές, όλες οι μεγάλες δικογραφίες που στοίχειωσαν τα κτίρια της Ευελπίδων, οι δεκάδες χιλιάδες ώρες έρευνας που σπαταλήθηκαν για να στοιχειοθετηθούν οι κατηγορίες, ήταν άχρηστα. Ή μάλλον ενεργοποιήθηκαν για να κατηγορηθούν αθώοι. Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα;

Οι κατηγορούμενοι της Siemens, οι κατηγορούμενοι των εξοπλιστικών όπως ο Λιακουνάκος, οι κατηγορούμενοι της Novartis, οι κατηγορούμενοι στην Energa , οι κατηγορούμενοι σε κάθε υπόθεση διαφθοράς μετά μίζας που απασχόλησε την κοινή γνώμη, είναι εκεί έξω και έχουν κάθε δικαίωμα να κοκορεύονται ή να ζητούν τα ρέστα. Αυτοί τους οποίους η Δικαιοσύνη οδήγησε στο σκαμνί με τόσα υποτιθέμενα αποδεικτικά στοιχεία, το άλλο κομμάτι της Δικαιοσύνης τους απαλλάσσει. Δεν μπορεί όμως και τα δύο κομμάτια της Δικαιοσύνης, να έχουν δίκιο. Το ένα από αυτά δεν έκανε τη δουλειά του και είναι μέχρι το λαιμό στη διαφθορά. Ή αυτό που τους ενοχοποίησε ή αυτό που τους απάλλαξε.

Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα, ότι η Δικαιοσύνη απαγγέλει κατηγορίες και οδηγεί σε δίκη ακόμη και με αποχρώσες ενδείξεις. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τους νομικισμούς που προσβάλουν και τη λογική και κάθε έντιμο άνθρωπο της Δικαιοσύνης. Δεν είναι δυνατόν σε όλες τις υποθέσεις πρώτης γραμμής, όπου μάλιστα οι εισαγγελικές προτάσεις ήταν καταπέλτης και πριν τη δίκη και κατά την εκδίκαση της υπόθεσης, οι ποινικές διώξεις να στηρίχθηκαν σε αποχρώσες ενδείξεις και μόνο. Ποιος Εισαγγελέας και ποιος Ανακριτής τόλμησε να οδηγήσει όλους αυτούς τους πανίσχυρους και μεγαλόσχημους σε δίκη, μόνο βασιζόμενος σε αποχρώσες ενδείξεις; Και τι σύμπτωση είναι αυτή, ώστε να συμβαίνει με όλα αυτά τα μεγάλα κατηγορητήρια το ίδιο πράγμα;

Ο Γιάννος Παπαντωνίου, όταν κατηγορήθηκε για τις μίζες και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος ήταν νέος και μέχρι να δικαστεί πέρασε στην τρίτη ηλικία. Δικάστηκε δηλαδή χρόνια αφότου η κοινή γνώμη είχε συγκλονιστεί με όσα αποκαλύφθηκαν και αφότου είχε ξεχάσει κιόλας. Έχει κι αυτό τη σημασία και την σκοπιμότητά του. Ποιος νοιάζεται για τον Γιάννο είκοσι χρόνια μετά;

Σήμερα βγήκε από το δικαστήριο ελεύθερος, έστω χάρη στις αμφιβολίες που είχαν οι δικαστές. Η υπερασπιστική γραμμή του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, ήταν ότι τα 2,5 εκατομμύρια που βρέθηκαν στους λογαριασμούς, δεν προέρχονταν από μίζες, αλλά από μια θεία από την Νιγηρία. Άγνωστη η θεία, αγνώστου διαμονής κάπου στην αφρικανική σαβάνα ίσως, αλλά πλουσία και μεγαλόψυχη. Ένα ποσό δε, προκειμένου να συμπληρωθούν τα 2,5 εκατομμύρια, είπε ότι προερχόταν από την πρώην σύζυγό του που έχει πεθάνει.


Το επιχείρημα του Γιάννου Παπαντωνίου δεν άφησε ασχολίαστο ο Εισαγγελέας του δικαστηρίου , ο οποίος του είπε χωρίς προσχήματα: «τώρα κοροϊδευόμαστε»; Παρ όλα αυτά, η άγνωστη θεία, είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε, ήταν ικανή για να δημιουργήσει ευεργετικές αμφιβολίες. Στους δικαστές τουλάχιστον, γιατί οι πολίτες πλέον δεν περίμεναν ούτε ετυμηγορία, ούτε αμφιβολίες. Ήταν σίγουροι πως η ελληνική Δικαιοσύνη θα ακολουθήσει ανυποχώρητη τον δρόμο της.

Αν ζούσε η θεία του Γιάννου Παπαντωνίου, προφανώς θα είχε να πει πολλές ιστορίες με ιθαγενείς που κατά καιρούς τους ξεγελούσαν με καθρεφτάκια στην Αφρική. Και για τη Δικαιοσύνη στη Νιγηρία η οποία είναι μία από τις πιο διεφθαρμένες χώρες. Η Ελλάδα φυσικά δεν πάει πίσω. Η Νιγηρία έχει κατάταξη στη διαφθορά παγκοσμίως 145 και η Ελλάδα 59, δηλαδή πιο κάτω και από κάποιες αφρικανικές Δημοκρατίες. Που θα πάει, θα τους φτάσουμε.

ΥΓ: Μετά την πεθερά του Δημήτρη Αβραμόπουλου που του έβαζε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ (σε 500ευρα παρακαλώ) και γι αυτό αρχειοθετήθηκε η υπόθεση Novartis , τώρα και η θεία από τη Νιγηρία του Γιαννου Παπαντωνίου συνδράμει την Ελληνική Δικαιοσύνη στο έργο της


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Νέα στοιχεία προβλέπουν ότι ο πληθυσμός της θα μειωθεί απότομα έως και 25% έως το 2070, πολύ υψηλότερα από τον μέσο όρο της ΕΕ που είναι 4%. 

Το 2022, η χώρα κατέγραψε λιγότερες από 77.000 γεννήσεις, τις χαμηλότερες εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, ενώ οι θάνατοι έφτασαν τις 140.000. 

Οι οικονομικές προκλήσεις, οι χαμηλοί μισθοί και η υψηλή ανεργία έχουν οδηγήσει πολλούς νέους Έλληνες στο εξωτερικό, επιδεινώνοντας την κρίση. 

Το ποσοστό γονιμότητας στην Ελλάδα είναι πλέον μόλις 1,32 γεννήσεις ανά γυναίκα, οδηγώντας σε γήρανση του πληθυσμού. 



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Αποκαλυπτικά είναι τα δημοσιεύματα της γνωστής γαλλικής εφημερίδος Le Figaro για τις αφίξεις παρανόμων μεταναστών στις χώρες της Μεσογείου και για την αποτυχία χωρών όπως η Ελλάς και η Ισπανία, να διαχειρισθούν το πρόβλημα.εφημερίδα «Εστία»

Ειδικότερα συμφώνως την έγκυρη εφημερίδα κατά 222% έχουν αυξηθεί οι μεταναστευτικές ροές εφέτος στην Ελλάδα (και να σκεφθεί κανείς ότι ακόμη το έτος δεν έχει τελειώσει) σε σχέση με το παρελθόν έτος 2023. Την ίδια στιγμή αύξηση 155% παρουσιάζουν οι ροές παρανόμων μεταναστών προς την Ισπανία.

Θα υπέθετε κανείς, βλέποντας τα στοιχεία αυτά, ότι υπάρχει μια συνολική αύξησις μεταναστευτικών ρευμάτων δια της θαλάσσιας οδού της Μεσογείου. Δεν είναι όμως έτσι.

Διότι την ίδια στιγμή οι παράνομοι μετανάστες που φθάνουν στην Ιταλία μειώθηκαν κατά 65% σε σχέση με το παρελθόν έτος.

Αφού πρώτα παραθέτει το στοιχείο αυτό, η Le Figaro αναφέρει:

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση προβάλλεται η εβδομαδιαία ενημέρωσις του ιταλικού υπουργείου Εσωτερικών για την μετανάστευση. Ο υπουργός Ματτέο Πιαντενόσι, στενός φίλος και πρώην σύμβουλος του Ματτέο Σαλβίνι, είναι το πρόσωπο της μάχης εναντίον της παράνομης μεταναστεύσεως της οποία ηγείται η Πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι. Και η ικανοποίησις αυτή είναι απολύτως δικαιολογημένη. Η αντιμετώπισις της μεταναστεύσεως αποτελούσε προτεραιότητα για την Μελόνι και την κυβέρνησή της. Αρχικά όμως τα αποτελέσματα ήσαν πενιχρά, καθώς κατά το 2023 οι προσπάθειες παρανόμων αφίξεων στην Ιταλία σχεδόν διπλασιάσθηκαν με τον Πιαντενόσι να δηλώνει στην La Stampa ότι τα δεδομένα στις 31 Δεκεμβρίου 2023 «δεν συνάδουν με τους στόχους που είχε θέσει η κυβέρνησις».

Ο ίδιος όμως πλέον, επιβεβαιώνει ότι η διπλωματικές προσπάθειες που έχει αναλάβει η Τζώρτζια Μελόνι ήδη αποδίδουν καρπούς. Τονίζει ότι «η συνεργασία με τις Αρχές της Τυνησίας και της Λιβύης κατέστησε δυνατή την ανακοπή κατά το ήμισυ τουλάχιστον των αφίξεων μεταναστών».

Η Ιταλία λοιπόν επέτυχε, εκεί που η Ελλάς και η Ισπανία αποτυγχάνουν. Δεν πρόκειται δηλαδή για ζήτημα αντικειμενικών συνθηκών, αλλά για ζήτημα κυβερνητικής αποτελεσματικότητος. Η ιταλική κυβέρνησις είναι αποτελεσματική, η ελληνική δεν είναι. Ούτε η ισπανική.

Ο λόγος είναι απλός. Η Ιταλία ακολούθησε πολιτική διττής προσεγγίσεως. Αφ’ ενός μέτρα προστασίας των συνόρων και αφ’ ετέρου διπλωματικές πρωτοβουλίες συνεργασίας με τις χώρες από τις οποίες εκκινούν οι παράνομοι μετανάστες.

Ως προς το πρώτο σκέλος, πέρα από την καθαρά αστυνομική πτυχή της προστασίας των συνόρων, έθεσε ένα πολύ περιοριστικό πλαίσιο για αυτούς που υπό την «βιτρίνα» ΜΚΟ προέβαιναν σε διακίνηση παρανόμων μεταναστών. Ο υποκριτικός ανθρωπισμός τους αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς από τις ιταλικές αρχές, οι οποίες μάλιστα εξέθεσαν τις παράνομες δραστηριότητές τους.

Στην Ελλάδα απεναντίας οι ΜΚΟ αλωνίζουν ανεξέλεγκτα. Υπάρχουν συνοικίες των Αθηνών, πολύ κοντά στο κέντρο μάλιστα, που βρίθουν γραφείων και εγκαταστάσεων ποικιλονύμων ΜΚΟ, για τις οποίες ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς κάνουν.

Γνωρίζουμε όμως ότι οι διακινητές παρανόμων μεταναστών, δεν μπορούν να επιτελέσουν το εγκληματικό τους έργο αν δεν έχουν συνεργάτες στις χώρες στις οποίες προσπαθούν να τους αποβιβάσουν.

Το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με διπλωματικές κινήσεις προς χώρες όπως η Τυνησία και η Λιβύη, τις οποίες ανέφερε ο Ματτέο Πιαντενοσι. Είτε δια της ισχύος, είτε δια της προβολής ωφελημάτων που μπορούν να έχουν οι χώρες αυτές από την συνεργασία τους με την Ιταλία πείθονται να ανακόψουν τις μεταναστευτικές ροές.

Η Ελλάς απεναντίας έχει κάνει μιαν ατελέσφορη συμφωνία με την Τουρκία, η οποία ουδόλως την έχει τηρήσει μέχρι στιγμής.

Πέρα όμως από αυτά, επειδή η Τζόρτζια Μελόνι είναι διορατική πολιτικός έχει ήδη διαμορφώσει σχέδιο για την αντιμετώπιση του προβλήματος στην ρίζα του. Στην υποσαχάρια Αφρική. Πρόκειται για το «Σχέδιο Ματτέι» το οποίο προβλέπει ιταλικές επενδύσεις στην Αφρική ώστε να υπάρχουν εργασίες και να αποτραπεί η οικονομική εξαθλίωση των ανθρώπων που είναι βασικό αίτιο μεταναστεύσεως.

Δια του τρόπου αυτού υπάρχει τεράστιο οικονομικό όφελος για τις ιταλικές επιχειρήσεις που αποκτούν πρόσβαση στο χαμηλού κόστους εργατικό δυναμικό της Αφρικής, χωρίς να χρειάζεται να το φέρνει στην Ευρώπη. Παρ’ ότι το σχέδιο αυτό θα έδιδε τεράστια στρατηγικά πλεονεκτήματα συνολικώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι σχετικές προτάσεις της Τζόρτζια Μελόνι προς τις Βρυξέλλες δεν έχουν τύχει ανταποκρίσεως.

Κινήσεις υψηλής πολιτικής όπως αυτή, δεν γίνονται κατανοητές από τους γραφειοκράτες που ελέγχουν τα ευρωπαϊκά όργανα. Η Ελλάς βεβαίως θα μπορούσε να αποδεχθεί τις προτάσεις συνεργασίας που έχουν γίνει.

Όμως φαίνεται και στην Αθήνα υπάρχει δυσκολία κατανοήσεως του Σχεδίου. Για αυτό και εδώ οι μεταναστευτικές ροές αυξήθηκαν κατά 222%, ενώ στην Ιταλία μειώθηκαν κατά 65%.


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


"...πού είχε στα μάτια ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμιοσύνης..." Γιώργος Σεφέρης 
Ημερολόγιο καταστρώματος Γ

Nikitas Kanakis υποστηρίζει το Médecins du Monde Greece - Γιατροί του Κόσμου.

Τα δάκρυα του Γιάννη στην λήξη του αγώνα με την Κροατία και την πρόκριση μας στην Ολυμπιάδα μου θύμισαν μια ιστορία χρόνια πρίν στην βεράντα του νοσοκομείου μας στο Monde στην Ουγκάντα. Μια ιστορία που τουλάχιστον στα δικά μου μάτια εξηγεί αυτό το βαθύ και αυθεντικό συναίσθημα που βγάζουν αυτοί οι " άλλοι Έλληνες", που συνεχίζει να μας ξαφνιάζει κάθε φορά και να μας γεμίζει - για μένα - αισιοδοξία και περηφάνια
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μας με τον Χριστόφορο -που έφυγε τόσο νωρίς, τόσο άδικα-

Ο Χριστόφορος , ένα από τα φτωχόπαιδα της ορθόδοξης κοινότητας της Ουγκάντας σπούδασε όπως δεκάδες άλλα παιδιά εδώ χάρη στην απίστευτη γενναιοδωρία ενός ενός πολύ σπουδαίου φωτισμένου Ιεράρχη από το Καστέλι,. Του θρυλικού Μητροπολίτη Κισσάμου Ειρηναίου Γαλανάκη.
Με δανεικά παπούτσια και μια αλλαξιά ρούχα, δεκάδες τσακισμένα και τρομαγμένα παιδιά από μια καθημαγμένη από τον εμφύλιο χώρα, ένα πίσω από το αλλο έβρισκαν καταφύγιο και ελπίδα στης Γραμβούσας το ακρωτήρι, κάτω από τις φτερούγες του μεγάλου Κρητικού Ιεράρχη. Και όλα μα όλα, μετά το σχολείο συνέχιζαν στο Πανεπιστήμιο, τηρώντας στο ακέραιο την υπόσχεση που έδιναν στον Ειρηναίο. Να φροντίσουν να είναι χρήσιμοι στους άλλους
Ο Χριστόφορος έμεινε 20 χρόνια εδώ ,πήγε σχολείο σπούδασε Ιατρική και ειδικεύτηκε στην Οφθαλμολογία για να φύγει μετά στην Αυστρία και την Γερμανία με υποτροφία.

Γύρισε πίσω στην Ουγκάντα στο πανεπιστημίο Makerere και to Mulago το μόνο τότε νοσοκομείο της Ουγκάντας. Ένας σπουδαίος γιατρός με τεράστιο κύρος στην χώρα του.Ενας από τους μετρημένους στα δάχτυλα του χεριού οφθαλμίατρους της χώρας. Κοντά στα άλλα ο Χριστόφορος πιστός στην υπόσχεση του , οργάνωσε τα πρώτα κινητά οφθαλμιατρεία οργώνοντας τη χώρα και κάνοντας δωρεάν.χειρουργεία καταράκτη. Χιλιάδες -στην κυριολεξία - πάμφτωχοι άνθρωποι χάρις στον Έλληνα, όπως τον αποκαλούσαν, ξαναείδαν το φως τους

Από την πρώτη φορά που τον συνάντησα στην Καμπάλα έβγαλε από μέσα του όλο περηφάνια το κοπέλι που μεγάλωσε στο Καστέλι. Με τα εξαιρετικά ελληνικά του και την ελαφρώς κρητική προφορά, κάθε φορά που τον συναντούσα η πρώτη κουβέντα του ήταν "τι νέα από την πατρίδα". Και ας μην είχε πολιτογραφηθεί πολίτη αυτής της χώρας, κάθε φορά που μου μιλούσε για τα χρόνια του εδώ το έκανε με έναν απερίγραπτο ενθουσιασμό, με βαθιά νοσταλγία και με μεγάλη τρυφερότητα. Και όταν αναφερόταν στην Βιέννη και τα χρόνια του εκεί κατέληγε πάντα με το "τι τα θές, η ξενιτιά είναι πάντα δύσκολη για εμάς τους Έλληνες"

Στην Ελλάδα δεν είχε ξαναέρθει από όταν έφυγε. Μην φανταστείτε πως η ζωή ενός ακαδημαικού - που έτσι και αλλιώς πιο πολύ χρόνο περνούσε στην εθελοντική δουλειά- σε μια πάμφτωχη Αφρικανική χώρα επιτρέπει πολυτέλειες για ταξίδια. Ξέρω πως το έφερνε βαρέως.

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να τον καλέσουμε στην Ελλάδα.Ο αρχικός ενθουσιασμός δεν άργησε να μετατραπεί σε ένα εφιάλτη. Κάποιος από αυτούς τους δήθεν σπουδαίους γραφειοκράτες που κατα καιρούς υπηρετούν στις πρεσβείες στύλωσε τα πόδια. Τρείς μέρες περίμενε στην Πρεσβεία μας στο Ναιρόμπι να γίνει δεκτός για να βγάλει βίζα σένγκεν. Μάταια. Πληγώθηκε αλλά δεν είπε τίποτα. Αρνήθηκε δε ευγενικά την προσφορά του ίδιου του Γάλλου πρέσβη που τον ήξερε προσωπικά να του βγάλει η Γαλλία την περίφημη βίζα. Το ίδιο με την Αυστριακή πρεσβεία - που λόγω και των σπουδών στην Βιέννη - πολύ θα ήθελαν να τον λογαριάζουν για δικό τους. Μάταια Ο Χριστόφορος δεν ήθελε να δώσει δικαιώματα σε ξένους -έτσι μου τους είπε -να ειρωνευτούν την Ελλάδα του!
Γυρίζοντας από το Ναϊρόμπι άπραγος ήρθε να μας βρεί στο χωριό στο Μόντε που ήμουν με τον Γιάννη Yiannis Yiannakopoulos. Εγώ ήμουν έξαλλος και είχα ήδη τσακωθεί με την πρεσβεία. Εκείνο το βράδυ τσαντίστηκα και μαζί του. Μα που τη βρίσκει τέτοια κατανόηση να μου λέει δεν πειράζει. Και η Ελλάδα και η Ελλάδα. Αμάν. Αμάν πιά!!!

Γύρισα και του είπα , και το θυμάμαι σαν τώρα
"...Και τι σε κάνει ρε Χριστόφορε να την αγαπάς τόσο τη ρημαδοχώρα που σου γυρίζει την πλάτη. Ρίξε δυό φάσκελα και ξέχνα τη" .

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ταραχή του. Ούτε τα λόγια του
"...Δεν θα καταλάβεις μου είπε, με δάκρυα στα μάτια . Γιατί εσύ μπορεί να γεννήθηκες Έλληνας, αλλά εγώ έγινα εδώ στην καρδιά, Έλληνας. Στην καρδιά, ακους? "

Να'σαι καλα βρε Γιάννη από τα Σεπόλια, που μου θύμισες χθές πόσο μεγάλη υπόθεση είναι να νιώθεις Έλληνας...


υ.γ. λίγο καιρό μετά από την κουβέντα μας ο Χριστόφορος έφυγε από τη ζωή αναπάντεχα. Δεν ταξίδεψε ποτέ του πίσω στην πατρίδα...



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)