Articles by "Θανάσης Νικολαΐδης"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θανάσης Νικολαΐδης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΕΙΧΕ προσβάλει την…Άνασσα, στο Λονδίνο, κι «έπρεπε ο Λαμπράκης να πεθάνει». Υπερβολές. Η…εντολή ήταν «να στραπατσαριστεί», αλλά η δόση έπεσε μεγαλύτερη. Το σύνθημα πέρασε στο κλίμα του ’63 που ο αντικομουνισμός  έκανε θραύση, θρονιάστηκε στην ψυχή των τραμπούκων, σφηνώθηκε και στα μυαλά της εξουσίας.
ΚΑΙ ήταν η «ω-ω-ω-ω-όμορφη Θεσσαλονίκη» τόπος μαρτυρίου ενός ανθρώπου, επιστήμονα και βουλευτή. Στη Θεσσαλονίκη, εκείνο το βράδυ του Μάη (’63), ο Γρ. Λαμπράκης-ομιλητής την παγκόσμια ειρήνη και τον αφοπλισμό. Με φίλους του και αφοσιωμένους, ωστόσο, οι εκ Τριανδρίας με τις πέτρες στα καλάθια και ο εσμός των αντιφρονούντων άλλα…εκέλευε.
ΚΑΙ η Αστυνομία του Μήτσου και των Καπελώνηδων; Είχε από νωρίς φτιάξει τους δεσμούς της με «αστέρες» τους υποκόσμου κι όλα έτοιμα. Σκεπασμένος ο αριθμός του τρικύκλου, ο ροπαλοφόρος (και παιδεραστής ο…κύριος) στην καρότσα και ο Γκοτζαμάνης στο…βολάν. «Απόψε σκοτώνω άνθρωπο» ξεστόμισε, σε μιαν έξαρση της αντικομουνιστικής του υστερίας και δεν τον συνέλαβαν.
ΤΟ τρίκυκλο ξαμολήθηκε απ’ τη Σπανδωνή, το ρόπαλο του Εμμανουηλίδη ανεβοκατέβηκε αστραπιαία με δύναμη, ο «Τίγρης» με σάλτο στην καρότσα, γκάζι ο «συνδολοφόνος» και το τρίκυκλο σε μονόδρομο(!). Για να το(ν) σταματήσει ο ανίδεος τροχονόμος. Η συνέχεια στο «Ζ» του Γαβρά, κι ας μην ήταν ταινία-ντοκουμέντο.
«ΠΟΙΟΣ, λοιπόν, κυβερνούσε αυτόν τον τόπο»; Μας εκνευρίζει η παραπάνω (ιστορική) φράση, γιατί το παρακράτος ήταν υπόθεση του Κράτους και το Κράτος βρίσκονταν στα χέρια του Κων. Καραμανλή. Κι αν έφυγε για το Παρίσι για να ξανάρθει ως «Μεσσίας», όφειλε να το κάνει νωρίτερα και όχι σαν…Τριανταφυλλίδης. Πριν (και) η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη διαμορφώσει το κλίμα της προχουντικής περιόδου.
ΗΡΘΑΝ οι συνταγματάρχες με τα...πιστόλια τους και τα «πιστεύω» τους κι έγινε Κράτος το Παρακράτος. Με ταμπελάκι «χρυσό» και επίσημο πλέον, οι κρυφοί και φανεροί τραμπούκοι, ατιμώρητοι οι βασανιστές, «ισοβίτες» οι πρωταίτιοι.
ΚΙ ύστερα, χθες, σήμερα; Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται (ως φάρσα), αλλά και με την επικινδυνότητα που εγκλείουν οι μέρες μας. «Ο Λαμπράκης ζει» για ‘κείνους που τον θυμούνται, αλλά πέθανε με τη λήθη σε ανιστόρητες συνειδήσεις διχασμένων νεοελλήνων που δεν διδάχτηκαν τίποτα από ιστορικά γεγονότα.
ΑΓΝΟΗΣΑΝ επιδεικτικά τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη οι (λεγόμενοι) δεξιοί, δεν έδωσαν πεντάρα για τον δολοφονημένο Χρ. Λαδά (1948) και τον συντ/ρχη Ψαρρό (1944) οι (λεγόμενοι) αριστεροί και ο διχασμός…ξανάρχεται.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Θανάση Νικολαΐδη   

 «Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες κάθε ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του» 
Μαχάτμα Γκάντι (1869 -1948)

ΔΕΝ είναι παγκόσμιο το θέμα-είναι, τουλάχιστον, ευρωπαϊκό. Με τον μισό πλανήτη να «πεινάει», για να παραμένει χορτάτος ο άλλος μισός. Η Ευρώπη, λοιπόν, των λαών που δεν τους «έσιαξε» η εμπειρία από δυο μεγάλους πολέμους στον ίδιο αιώνα βάλθηκε να καταναλώνει τον πλούτο της πριν ακόμα τον αποκτήσει. Τα προϊόντα της πριν ακόμα τα παραγάγει.

ΚΑΙ πέσαμε ΟΛΟΙ με τα μούτρα στην (υπερ)κατανάλωση. Όλοι μας, οι θεωρητικοί της λιτότητας που ξανατρώμε μπουκωμένοι. Χωρίς όριο στην αναζήτηση αγαθών, ακόρεστοι κι αχόρταγοι, κατά τις δυνάμεις του έκαστος και με τα μίνιμουμ ανυπέρβλητα (προς τα κάτω). Με του Χριστού την παραίνεση «ο έχων δύο χιτώνας…» να γίνεται δεύτερο αυτοκίνητο (και πολλαπλό σε κάποιους), τρίτη συσκευή τηλεόρασης στην ίδια οικογένεια, με πολλαπλά (και αφόρετα) στην γκαρνταρόμπα της…ντροπής.

ΟΙ αυτοκινητοβιομηχανίες να μη μας προλαβαίνουν, οι γαλακτοβιομηχανίες με χίλια προϊόντα λιποδιμικών αποχρώσεων και σε φανταχτερή συσκευασία. Με την λιτότητα να’ χει τρυπώσει σε «μπόντι λάιν» και τζακούζια, σε ταβέρνες της αφθονίας με τη μισή παραγγελία πεταμένη στα σκουπίδια.

ΑΥΤΑ μέχρι χθες, σήμερα, τώρα. Γενικά και κατά μέσον (ευρωπαϊκό και ελληνικό) όρο, χωρίς να ξεχνάμε την ακραία φτώχια αναξιοπαθούντων κάθε εποχής. Στατιστικά και με τον καπιταλισμό να σου τα δίνει όλα, με την προοπτική να σου τ’ αρπάξει. Όταν επιστή ο χρόνος και η στιγμή. Αυτές που διανύουμε (παν)ευρωπαϊκά και ελληνικά.

ΤΗΝ πλημμυρίδα ακολουθεί η άμπωτης κι είναι αναγκαίο και αναπόφευκτο. Μας τα’ δωσαν απλόχερα, ήρεμα και χαμογελαστά, για να τα πάρουν πίσω. Με τους λαούς να χτυπιούνται απ’ την αναγκαστική λιτότητα και τα άτομα να ‘χουν ξεχάσει. Κι είναι φυσικό να ξεχνάς την πείνα, χορτάτος. Και τα βιώματα και την ιστορία σου. Να ρίχνεις μνήμες στα στεγανά του μυαλού, επαναπαυμένος στην ιδέα πως η πορεία θα’ ναι «ανοδική», χωρίς εθνικές επισφάλειες και ατομικές στερήσεις, πως δεν ξανάρχονται τραγικές εποχές και πως η ιστορία ΔΕΝ επαναλαμβάνεται.

(ΥΠΕΡ)ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΑΜΕ, πληρώνουμε και μας κακοφαίνεται. Ξοδέψαμε για περιττά, κινδυνεύουμε στα απαραίτητα, επιμένοντας στους ίδιους καταναλωτικούς ρυθμούς. Άπληστοι και ακόρεστοι, με τα μάτια κλειστά στην κατά τόπους ανθρώπινη δυστυχία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΠΡΙΝ «αρπάξουν» διεθνώς τα καύσιμα, σπεύδει στον πίνακα τιμών ο βενζινάς να τις αλλάξει (προς τα πάνω). Για το αντίθετο…τεμπελιάζει, κι αν βάλεις δίπλα τους συναδέλφους του της «πειραγμένης» μάνικας, τους (κάποιους) ταξιτζήδες της ηλεκτρονικής κλεψιάς και τους «επίορκους» του δημοσίου, έχεις εικόνα της σημερινής Ελλάδας των αδιόρθωτων της πιάτσας και του Κράτους.
ΚΑΘΕΝΑΣ ό,τι μπορεί και δύναται για το ντόπιο «θύμα» και για τον αφελή(;) τουρίστα (που μας έρχεται), για τον τουρισμό-ανάσα, και το σκουπιδαριό στους δρόμους. Σκουπίδια δεκαετιών θαμμένα κι άλλα που τρυπούν τα μάτια. Το πολιτισμικό αποτύπωμα του νεοέλληνα, απείθαρχου εκ…φύσεως και απειθάρχητου σε νόμους και κανόνες, εμπλουτισμένο με τον «πολιτισμό» ξένων εισβολέων. Με τον οδοκαθαριστή ξοπίσω του(ς), να μην προλαβαίνει. (Κι αυτός, βέβαια, λούφαρε…κατά δύναμη, αλλά οι απολύσεις συνετίζουν).
ΚΑΙ πάμε στην…εστίαση που παραπέμπει σε «φασολάκια-ΞΟΥ» του παρελθόντος και στο 23%  ΦΠΑ του παρόντος, εξοντωτικού για τον εστιάτορα και απωθητικού για τον τουρίστα. Μας έρχεται (ο τουρίστας) με τον σχεδιασμό και την οικονομία του, για να του τσιμπολογήσουμε το πορτοφόλι με νόμιμες και παράνομες παρεμβάσεις μας. Από διόδια και ακριβά καύσιμα (ενίοτε νοθευμένα), μέχρι την απεικόνιση της κρατικής αφροντισιάς στη φονική λακκούβα.
ΕΡΧΕΤΑΙ, λοιπόν, ο τουρίστας, έρχεται και η μείωση του ΦΠΑ(;). Τα κλειστά και «πεθαμένα» μαγαζιά (της εστίασης) δεν πρόκειται να ξανανοίξουν. Δεν ανασταίνονται με κίνητρα ετεροχρονισμένα κι ούτε η αγορά σηκώνει το πλήθος και τον αριθμό τους, τη διάταξή τους το ένα δίπλα στο άλλο, με τα ομοειδή «προϊόντα».
ΤΟ ΦΠΑ πέφτει, αλλά τις τιμές δεν θα τις ρίξει το φιλότιμο. Ούτε ο φόβος του ελέγχου, με τον ελεγκτή να «σφυρίζει» για τον ερχομό του και τον ελεγχόμενο να βαράει «λήξη» με την αποχώρησή του. Ο κακομαθημένος εστιάτορας και ο…μάγκας ταβερνιάρης δεν θ’ αρπάξουν το μολύβι για καινούριες λίστες και μειωμένες τιμές. Η πλειοψηφία τους θα τσεπώνει τη διαφορά, χωρίς…οίκτο και διαταραχή συνείδησης, χώρια εκείνοι που θα τσεπώνουν τον ΦΠΑ στο σύνολό του.
ΠΟΙΑ δύναμη, λοιπόν, θα συμμορφώσει τον μαγαζάτορα, πέρα απ’ τον κάποιο (ανεπαίσθητο) φόβο του ελέγχου; Ο ανταγωνισμός! Ο διπλανός «γεμάτος» που έριξε τις τιμές, δίπλα σ’ εκείνον που επιμένει πονηρά και…ελληνικά. Και πώς…θυμήθηκε τον ανταγωνισμό ο «επιχειρηματίας»; Του χτύπησε την πόρτα η ανάγκη. Απ’ την κρίση φαρμάκι-γιατρικό. Με τη δίψα του για κέρδος να τη μετριάζει ο διπλανός.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Θανάση Νικολαΐδη 

Η Πατρίδα σε κίνδυνο και σημάναμε συναγερμό. Μεγάλη μερίδα του λαού και μικρότερη των πολιτικών με την κάψα τους για εξουσία. Καταθέσαμε πρόσκαιρα(;) τα κομματικά μας όπλα, κάτω η σπάθα που θα παίρναμε το κεφάλι του αντιπάλου και κόλλησε η σκέψη μας στην Ελλάδα που αγκομαχούσε. Της δώσαμε οξυγόνο με «φιλιά της ζωή» από πολλά στόματα που’ γιναν ένα, μη χαθεί και χαθούμε.

ΚΑΙ τι είναι κόμμα; «Η τρέλα των πολλών για το κέρδος των ολίγων». Του δώσαμε και κατάλαβε, χρόνια τώρα, και είδαμε τα χαΐρια και την προκοπή μας. Γι αυτό και αναστείλαμε τον κομματικό μας λόγο, με την προοπτική της ελαχιστοποίησής του. Λειτούργησαν (οι πολλοί) ως υπερκομματικοί πατριώτες ξεχνώντας μίση και πάθη, με μακρινή την ημερομηνία λήξης της ανακωχής, ωστόσο, αντιδρούν τα κόμματα με τους κοκορομάχους. Με τα κίνητρά τους χειροπιαστά όσο και η εξουσία που ονειρεύονται να  της χαϊδεύουν το…λαιμό.

ΚΑΙ ποιος είναι ο «πρώτος διδάσκων» τη συνέχιση της τρέλας του κομματισμού; Δεν είναι τυχαίος ο κ. Σαμαράς, ούτε ο ρόλος του δευτερεύων, ούτε και ο λόγος του αμελητέος. Κι αν στέκεται δίπλα τους(ς), σιωπηρά και ανεκτικά είτε ενεργητικά η πλειοψηφία των Ελλήνων, δεν σημαίνει πως όλοι έγιναν δεξιοί και λάτρεψαν τον κομματικό του χώρο και ενστερνίστηκαν την ιδεολογία της παράταξής του. Για ανακωχή πρόκειται κι όφειλε πρώτος να το αντιληφθεί. Να υποστείλει την κομματική του σημαία, φορώντας τη γαλάζια στολή του Έλληνα κι όχι του κομματάρχη.

ΜΑΣ απογοήτευσε ο κ. Σαμαράς με τη μετεκλογική δήλωσή του για τον…θρίαμβο της δεξιάς στις φοιτητικές εκλογές. Έχαιραν οι ΔΑΠίτες, καμάρωνε κι αυτός. Και βγήκε λάβρος στο «γυαλί». Κομματικός (ως μη όφειλε) παραταξιακός κι ήταν λάθος του. Κι αν ο πολίτης (γονιός, φορολογούμενος…) είναι απογοητευμένος με τα…πολλαπλά (και κατά παράταξη) αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, άλλο τόσο είναι με τον κ. Σαμαρά που έσπευσε να θριαμβολογήσει. Αντί να σιωπήσει απαιτώντας ενότητα. Αντί να «ξεχάσει», όπως μας ζητάει να «ξεχάσουμε» και να εγκύψουμε στην Ελλάδα και μόνο.

ΠΡΙΝ κλείσουμε, να θυμίσουμε στον «κομματικό» Πρωθυπουργό Σαμαρά πως τέτοιες εμμονές σε «ιδεολογίες» οδηγούν σε πρακτικές του παρελθόντος που θυμίζουν Μαραγκούς και Καλαμπόκες. Σε λοστούς και αλυσίδες για κομματικές πρωτιές σε εκλογές και άλλες «δράσεις» που σκοτώνουν. Κι αν «τότε» πλήρωσε με τη ζωή του την κομματική μας τρέλα ο αθώος Ν. Τεμπονέρας, σήμερα απειλείται η Ελλάδα. 
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΕΨΑΞΑΝ στο Χάρτη για φορολογικούς παραδείσους. Τους βρήκαν στη «βιτρίνα», επεσήμαναν κι άλλους στα πιο απόμερα του πλανήτη. Του πολιτισμένου κόσμου με την πρωτόγονη λύσσα για χρήμα. Ύστερα, βρήκαν τρόπους μεταφοράς του ιδρώτα τους εκεί, μακριά απ’ τα…αδιάκριτα βλέμματα των περίεργων και τα αδιάφορα των άσχετων σε μπίζνες και οικονομικά.

ΤΟΥΣ είδαμε και τους ακούσαμε να συζητούν για offshore κ. ά. κόλπα. Δεν πολυκαταλάβαμε, γιατί αυτοί ήσαν ειδικοί κι εμείς άσχετοι. Ωστόσο, συγκρατήσαμε κάποια στοιχεία για τις «Υπεράκτιες» και να τυπώσαμε το συμπέρασμα, συμπυκνωμένο σε μια φράση. Κάτι σαν επιμύθιο που μας απογοητεύει, αλλά και μας εξαγριώνει. «Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν βγάζεις άκρη και χάνονται τα ίχνη της διαδρομής του χρήματος μέσω των offshore». Και άλλων κόλπων, συμπληρώνουμε κι εμείς. Με τεχνητής ομίχλη στο τοπίο (της διαδρομής) και σκοτάδι στην τελική κοιτίδα όπου αναπαύεται το παραδάκι. Κάτι σαν ψητό στο ψυγείο, θησαυρός σε εφτασφράγιστο χρηματοκιβώτιο, φυλασσόμενο απ’ τη διεθνή αλητεία των επινοήσεων και των αποκρύψεων.

ΚΙ ύστερα; Πού πάει ασυναίσθητα το μυαλό; Πλησιάζει το άξιο τέκνο της πολιτικής, ακουμπάει στους ώμους και ψάχνει τις τσέπες του. Άδειες! Κάπου ακούμπησε τα λεφτά «του» ο κ. Τσοχατζόπουλος περνώντας τα από επάλληλους «σταθμούς διακίνησης». Κι αν ξεκινήσουμε φορτωμένοι με εργαλεία επισήμανσης χρυσού, «χαρτιών» και άλλων μέσων περιτυλίγματος του…ιδρώτα του, θα μείνουμε στα μισά του δρόμου. Σκοτάδι, αγκάθια, παραπλανητικές πινακίδες και…χάος.

ΚΑΙ ήταν τόσο σίγουρος! «Ψάξτε, δεν θα βρείτε τίποτα» ξεστόμισε προκλητικά, γεμάτος σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Για την αδυναμία μας να ανακαλύψουμε και όχι για την ηθική και την αθωότητά του. Τι κι αν τον «τραβούν» ιδιόχειρες σημειώσεις που αποπνέουν βρωμιά και συναλλαγή με «συντρόφους» και συνεργάτες; Το γνωρίζει ο Άκης (και καλύτερα οι δικηγόροι του) πως τα ίχνη χάνονται από κάποια offshore κι ύστερα, άρα κοιμήσου ήρεμα στο κελί σου «Υπουργέ»-τα χέρια της Δικαιοσύνης είναι…κοντύτερα απ’ τα δικά σου.

ΚΑΠΩΣ έτσι εξελίσσεται η κατάσταση μέχρι να γίνει μύθος και να περάσει στις  ελληνικές παραδόσεις, με στοιχεία μοντέρνου (εξ)ευρωπαϊσμού της. 

ΓΙ αυτό και επιμένουμε στους «συνεργάτες» του, αλλά και στις συνθήκες κράτησής του(ς). Στη φυλακή ξερνάς την αλήθεια, αλλά όταν νιώσεις μόνος. Χωρίς επικοινωνία (για μια κρίσιμη περίοδο) με τον έξω κόσμο, χωρίς σολομό να σου γαργαλάει τον ουρανίσκο, με φως και νερό, αλλά χωρίς τηλέφωνο και άλλα αξεσουάρ διευκολυντικά για (ενδο-εξω)συνεννόηση, συντονισμό και προετοιμασία (στήσιμο).

ΚΑΙ οι συνεργάτες; Κατάπιαν την αλήθεια κι η ματιά τους φτάνει στο φυλαγμένο ψητό, υπερπηδώντας βουνά, λαγκάδια, και…offshore.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ  

ΜΕΤΑ τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο και τη μοιρασιά στη Γιάλτα, οι Μεγάλοι «έπρεπε» να …εκφραστούν (δια των μικρών) και σε ατμόσφαιρα ψυχροπολεμική. Πριν φτάσουμε, λοιπόν, στο Βιετνάμ του Κένεντι και του Τζόνσον, περνάμε απ’ την Κορέα του Τρούμαν. Με τους Σοβιετικούς να παρασύρονται σε αντικομουνιστικά παιχνίδια των Αντιπάλων τους και χρηματοβόρα για τους ίδιους, με θύματα τους λαούς δεμένους στο άρμα τους.

ΒΟΡΕΙΑ και Νότια Κορέα, και κάθε μια με την δικιά της υπερδύναμη πίσω της. Και μπροστά; Τους λαούς των αντιπάλων συμμαχιών, με τις νεότερες ηλικίες στρατευμένες στην υπόθεση του αντικομουνισμού (των Δυτικών) και του αντιιμπεριαλισμού (των Ανατολικών).

ΔΕΘΗΚΑΜΕ κι εμείς στο άρμα. Ως έλληνες και τσαρουχάδες του ’50 που καμαρώναμε ζωσμένοι στ’ άρματα και με τις παλιατσούρες της ΟΥΝΡΑ για καλά, με τα μετεμφυλιοπολεμικά (αντικομουνιστικά) κατάλοιπα στην ψυχή, πιστοί στη Συμμαχία. Κατευθείαν για…Κορέα! Στην πιο θερμή στιγμή του Ψυχρού Πολέμου. Να…φάμε τους «κίτρινους» και να γυρίσουμε νικητές και τροπαιούχοι. Όσοι φαντάροι μας και αξιωματικοί γύρισαν κι όπως γύρισαν-με τραύματα στο σώμα και την ψυχή-να βλέπουν στον ύπνο εφιάλτες. Με ιστορίες τραγικές να διανθίζονται από φανταστικές και κάποιους (μέχρι σήμερα) να τους φωνάζουν «Κορεάτες». Των άψυχων τα κόκαλα παρέμειναν θαμμένα κάπου στον 38ο παράλληλο, λες κι είχαμε κάτι να χωρίσαμε με «κίτρινους» και «κόκκινους».
Η αναμέτρηση δεν ανέδειξε νικητή, ωστόσο οι έλληνες κάναμε το (αντικομουνιστικό) μας καθήκον. Πιστοί στους «Συμμάχους», όπως το ’19 στη μακρινή Κριμαία, όπου πάθαμε το μεγάλο πατατράκ, μυαλό δεν βάλαμε και ξανά…απελευθερωτές για την Ιωνία και την (Μικρασιατική) καταστροφή. 

ΤΟΤΕ, λοιπόν, στα χρόνια της «ψυχρής» αναμέτρησης των Μεγάλων, υπήρχαν δυο υπερδυνάμεις κι έριχναν καθεμιά τη σκιά της στους μικρούς. Εγγύηση για τα μεγάλα δεινά τους απ’ τον αντίπαλο και το καζάνι εκτονώνονταν με επιτόπιες φωτιές.

ΣΗΜΕΡΑ υπάρχουν δυο Κορέες, αλλά μια Υπερδύναμη. Κι αν η Νότια Κορέα έχει πίσω της το ΝΑΤΟ (διάβαζε Αμερικανοί), οι Βόρειοι δεν έχουν παρά μόνο τον…εαυτό τους. Άντε και τη μακρινή Κούβα. Ούτε Κίνα υπάρχει «στρατηγικά», ούτε Σοβ. Ρωσία «ιδεολογικά». Όλα γίναν’ ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και οι κωδικοί των πυρηνικών τους βρίσκονται στους φοριαμούς του αμερικάνικου Πενταγώνου.

ΚΑΙ της Β. Κορέας οι κωδικοί των πυρηνικών τους όπλων; Φυλάσσονται απ’ τους ίδιους, αλλά δεν θα προλάβουν να φύγουν πύραυλοι είτε να «σκάσουν» βόμβες. Λόγω υπεροπλίας των υπολοίπων (Αμερικανών, Κινέζων, Ρώσων). Γι αυτό και θα πέσουν (αν πέσουν) τουφεκιές «κλασικές» απ’ τα…Νότια. Με τη Νότια Κορέα «εργαλείο» για…τακτοποίηση, όπως «τότε» (1950-53).
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ  

 «ΠΟΥΘΕΝΑ στον κόσμο δεν φορολογείται η ακίνητη περιουσία» (Γ. Αυτιάς).
«Πουθενά στον κόσμο δεν πληρώνουν συντάξεις-μαϊμού» του απαντάμε και πάμε…παραπάνω. Στην κα Μέρκελ των Γερμανών που μας «ξανάρθαν» κι εμείς βγάζουμε το άχτι μας. Αναδρομικά, πριν φτάσουμε στα σημερινά. Για τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας αρνούνται και τη ναζιστική θηριωδία, για τους εκτελεσμένους μας και το τίμημα της Αντίστασής μας στον φασισμό. Χωρίς να ξεχνάμε σε ποιανών χέρια πέσαμε, μεταπελευθερωτικά, και πώς μας…μεταχειρίστηκαν.

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ στα σημερινά των «κομάντος» Γερμανών που «καίνε» σπίτια, με τα  κανόνια τους να μας σημαδεύουν πάνω απ’ την ατμομηχανή που την όρισαν οι Αμερικάνοι για να σαρώνει την Ευρώπη. Φωνάξαμε, τσιρίξαμε, εκφραστήκαμε αντιγερμανικά και καλά κάναμε, διαδηλώσαμε για τους ξένους αφέντες που ήρθαν για ψάρεμα στα χωρικά μας ύδατα, ειρωνευτήκαμε, κουραστήκαμε και μόνο συμπεράσματα δεν βγάλαμε. Για τους ξένους που κάνουν τη «δουλειά» τους, για τους ανθέλληνες και την «εισβολή» τους στην «Μικράν και έντιμον» Ελλάδα. Εξαντλήσαμε, λοιπόν, τα «αντιστασιακά» μας περιθώρια, εισπράξαμε το (ανύπαρκτο) αποτέλεσμα, άλλο δεν πάει και πάμε στα δικά μας. Για αυτοκριτική, διερωτώμενοι αν έχουμε ευθύνες για την επέλαση των ξένων.

Η ΚΡΙΣΗ μαίνεται στην Ελλάδα της μαγκιάς και της κομπίνας και διορισμένοι του ΤΧΣ (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) αμείβονται με εκατοντάδες χιλιάρικα το χρόνο για τις υπηρεσίες τους στο έθνος. Άνθρωποι σκαλίζουν τα σκουπίδια για «τιμαλφή» κι ακόμα να δημευθούν περιουσίες (μεγαλο)κλεφτών.

ΚΑΙ πάμε στην…διαμαρτυρία. Στις ξεσηκωμένες μάζες για τους ξένους φταίχτες των δεινών μας και εφησυχάζουσες για την αλητεία ημεδαπών. Καθένας με τις αντιλήψεις και τα «έργα» του και οι πλατείες άδειες από διαμαρτυρόμενους με πανό, πλακάτ και συνθήματα. Άδειες γιατί η «αμαρτία» είναι ντόπια και η σιωπή επίσης.

ΧΙΛΙΑΔΕΣ συντάξεις-μαϊμού και φύλλο δεν κουνιέται. Σύνολο απατεώνων που εισέπρατταν συντάξεις αποθαμένων χωρίς να το δικαιούνται κι εμείς σηκώνουμε τους ώμους. Ούτε κραυγές, ούτε διαδηλώσεις. Κόρες συνταξιούχων, ξαναπαντρεμένες, που κάναν την κορόιδα και χωρισμένοι γονείς που τσέπωναν διατροφές. Δεν είδαμε κι ούτε θα δούμε ξεσηκωμούς κατά της αλητείας των ντόπιων καταχραστών και υπέρ των χρεοκοπημένων ταμείων. 

ΜΑΣ φταίνε οι ξένοι-δεν φταίξαμε ‘μεις. Μας δάνεισαν και τους βρίζουμε που θέλουν τα λεφτά τους-δεν(;) τους τα δίνουμε. Είναι ανθέλληνες-είμαστε….φιλέλληνες. Μας έστησαν στον τοίχο-σκεπάζουμε δίκην γαλής τα αποπατήματά μας. Αντιστεκόμαστε μη μας ξανάρθουν Γερμανοί και μας ήρθαν και τους στρώσαμε, νύχτα, το χαλί. Τη μέρα τους βρίζουμε ξεσπαθώνοντας, αλλά οι παράνομες συντάξεις (μια μικρή συνιστώσα της δημόσιας συμπεριφοράς μας) φαγώθηκαν από…ξύπνιους που παραμένουν στο απυρόβλητο.

ΩΣΤΟΣΟ, με κουτοπονηριές δεν αντιμετωπίζονται (προ)μελετημένα παιχνίδια σε βάρος μας.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)