Η κα Σαπφώ Καραβία, η μοναδική παιδοψυχίατρος στο Νοσοκομείο Κέρκυρα και στις δημόσιες δομές του νησιού υπέβαλλε την παραίτησή της από το ΕΣΥ.
Σε ανάρτησή της εκφράζει του λόγους που την οδήγησαν να το πράξει.
Διαβάζοντας την ανάρτησή της αντιλαμβανόμαστε πλήρως, με ποιόν τρόπο (υποστελέχωση) επιλέγουν οι κυβερνώντες να απαξιώσουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας που σχεδιάζουν να το παραδώσουν κομμάτι - κομμάτι στον ιδιωτικό τομέα στέλνοντας στην απόγνωση τους εξαθλιωμένους πολίτες:
Μετά από 5.5 χρόνια πήρα την πολύ δύσκολη αλλά αναπόφευκτη απόφαση να παραιτηθώ από τη θέση μου στο ΕΣΥ. Οι λόγοι είναι ειπωμένοι πολλές φορές από συναδέλφους μου ιατρούς πανελλαδικά… από συναδέλφους σε πολύ πιο μάχιμες ειδικότητες, που κατά πάσα πιθανότητα έχουν μοχθήσει πολύ περισσότερο από εμένα.
Για την ιστορία να πω ότι όλα αυτά τα 5.5 χρόνια ήμουν η μοναδική παιδοψυχίατρος στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας και γενικά στις δημόσιες υπηρεσίες του νησιού. Αυτό μεταφράζεται στο ότι ήμουν υπεύθυνη για πληθώρα τακτικών ραντεβού, διαγνωστικές εκτιμήσεις, τις ιατρικές γνωματεύσεις, τη διασυνδετική, τα επείγοντα, τα εισαγγελικά και τις πραγματογνωμοσύνες σε σχέση με παιδιά και εφήβους, κάνοντας 12 μικτές εφημερίες το μήνα, χωρίς κανένα σχεδόν ρεπό.
Όλα αυτά τα 5,5 χρόνια δεν είχα ποτέ στην ομάδα μου ψυχολόγο, λογοθεραπευτή, ειδικό παιδαγωγό… είχα μόνο μία κοινωνική λειτουργό και έναν επισκέπτη υγείας κάποιες ημέρες την εβδομάδα, και δύο εργοθεραπεύτριες από τις οποίες την τρέχουσα διετία παρέμεινε μόνο μία.
Από την άλλη, αυτά τα χρόνια (κυρίως εξ αφορμής των πολυάριθμων και πολύπλοκων περιστατικών με τα οποία κλήθηκα να έρθω αντιμέτωπη και όφειλα να εξελιχθώ επαγγελματικά), ολοκλήρωσα με επιτυχία δύο μεταπτυχιακά και δύο εξειδικεύσεις (με προσωπικό και οικονομικό κόστος) αλλά κυρίως ήρθα σε επαφή με πλειάδα υπέροχων παιδιών, εφήβων και των οικογενειών τους με προβλήματα ψυχικής υγείας που πραγματικά πλούτισαν τη ζωή μου.
Οι παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες στο δημόσιο τομέα είναι κατά τη γνώμη μου αναντικατάστατες αλλά για να λειτουργήσουν ικανοποιητικά απέναντι στο πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού, χρειάζονται ομάδα πολλαπλών ειδικοτήτων. Σίγουρα δε χρειάζονται έναν εξαντλημένο παιδοψυχίατρο, που πλέον δε δύναται να βοηθήσει όπως οραματίστηκε όταν επέλεξε να εργαστεί στο ΕΣΥ.
Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι η υποστελέχωση του νοσοκομείου μας και η συνακόλουθη εξουθένωση των εργαζομένων του είναι αποκλειστικά ζήτημα τοπικής διοίκησης (για να είμαι απόλυτα ακριβής κατά τη θητεία των δύο τελευταίων διοικητών έγινα δύο προκηρύξεις για θέση δεύτερου παιδοψυχιάτρου -καμία για λοιπό προσωπικό-, που δεν καλύφθηκαν ποτέ….γιατί αλήθεια να έρθει κάποιος συνάδελφος στην πανέμορφη αλλά πανάκριβη Κέρκυρα με τις υπάρχουσες εργασιακές συνθήκες και χωρίς κανένα ουσιαστικό κίνητρο;;;;;). Η υποστελέχωση των περιφερειακών νοσοκομείων είναι ζήτημα θεσμικής χάραξης πολιτικών.
Για την ιστορία να πω ότι όλα αυτά τα 5.5 χρόνια ήμουν η μοναδική παιδοψυχίατρος στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας και γενικά στις δημόσιες υπηρεσίες του νησιού. Αυτό μεταφράζεται στο ότι ήμουν υπεύθυνη για πληθώρα τακτικών ραντεβού, διαγνωστικές εκτιμήσεις, τις ιατρικές γνωματεύσεις, τη διασυνδετική, τα επείγοντα, τα εισαγγελικά και τις πραγματογνωμοσύνες σε σχέση με παιδιά και εφήβους, κάνοντας 12 μικτές εφημερίες το μήνα, χωρίς κανένα σχεδόν ρεπό.
Όλα αυτά τα 5,5 χρόνια δεν είχα ποτέ στην ομάδα μου ψυχολόγο, λογοθεραπευτή, ειδικό παιδαγωγό… είχα μόνο μία κοινωνική λειτουργό και έναν επισκέπτη υγείας κάποιες ημέρες την εβδομάδα, και δύο εργοθεραπεύτριες από τις οποίες την τρέχουσα διετία παρέμεινε μόνο μία.
Από την άλλη, αυτά τα χρόνια (κυρίως εξ αφορμής των πολυάριθμων και πολύπλοκων περιστατικών με τα οποία κλήθηκα να έρθω αντιμέτωπη και όφειλα να εξελιχθώ επαγγελματικά), ολοκλήρωσα με επιτυχία δύο μεταπτυχιακά και δύο εξειδικεύσεις (με προσωπικό και οικονομικό κόστος) αλλά κυρίως ήρθα σε επαφή με πλειάδα υπέροχων παιδιών, εφήβων και των οικογενειών τους με προβλήματα ψυχικής υγείας που πραγματικά πλούτισαν τη ζωή μου.
Οι παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες στο δημόσιο τομέα είναι κατά τη γνώμη μου αναντικατάστατες αλλά για να λειτουργήσουν ικανοποιητικά απέναντι στο πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού, χρειάζονται ομάδα πολλαπλών ειδικοτήτων. Σίγουρα δε χρειάζονται έναν εξαντλημένο παιδοψυχίατρο, που πλέον δε δύναται να βοηθήσει όπως οραματίστηκε όταν επέλεξε να εργαστεί στο ΕΣΥ.
Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι η υποστελέχωση του νοσοκομείου μας και η συνακόλουθη εξουθένωση των εργαζομένων του είναι αποκλειστικά ζήτημα τοπικής διοίκησης (για να είμαι απόλυτα ακριβής κατά τη θητεία των δύο τελευταίων διοικητών έγινα δύο προκηρύξεις για θέση δεύτερου παιδοψυχιάτρου -καμία για λοιπό προσωπικό-, που δεν καλύφθηκαν ποτέ….γιατί αλήθεια να έρθει κάποιος συνάδελφος στην πανέμορφη αλλά πανάκριβη Κέρκυρα με τις υπάρχουσες εργασιακές συνθήκες και χωρίς κανένα ουσιαστικό κίνητρο;;;;;). Η υποστελέχωση των περιφερειακών νοσοκομείων είναι ζήτημα θεσμικής χάραξης πολιτικών.
Θέλω να ευχαριστήσω τους συναδέλφους ψυχιάτρους ενηλίκων για την αμέριστη υποστήριξη τους, το σύνολο της παιδιατρικής κλινικής του Γ.Ν.Κ. για την εξαιρετική και πάντα γόνιμη συνεργασία, και ιδιαιτέρως, τη μικρή αλλά θαυματουργή ομάδα μου στο Ιατροπαιδαγωγικο Κέντρο (με αδυναμία στην Άννα Ζενέτου- την πιο οξυδερκή και φιλότιμη κοινωνική λειτουργό, και την Κατερίνα Παγκράτη- την πιο ικανή και cool εργοθεραπεύτρια), που με τίμησαν με τη συνεργασία και τη φιλία τους.
Κυρίως, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω
όλους τους μικρούς πολύτιμους θεραπευόμενους μου, που συνταξιδέψαμε αυτά τα χρόνια.
Ένας σημαντικός κύκλος της επαγγελματικής και της προσωπικής μου ζωής μπορεί να κλείνει αλλά αναπόφευκτα ένας νέος ανοίγει… σκέφτομαι ότι και πάλι θα αναγκαστώ να πορευτώ μοναχικά… αλλά ελπίζω ότι πλέον θα με οδηγεί κυρίως η ψυχοθεραπευτική εργασία με τα παιδιά, τους εφήβους και τις οικογένειες τους.
Κυρίως, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω
όλους τους μικρούς πολύτιμους θεραπευόμενους μου, που συνταξιδέψαμε αυτά τα χρόνια.
Ένας σημαντικός κύκλος της επαγγελματικής και της προσωπικής μου ζωής μπορεί να κλείνει αλλά αναπόφευκτα ένας νέος ανοίγει… σκέφτομαι ότι και πάλι θα αναγκαστώ να πορευτώ μοναχικά… αλλά ελπίζω ότι πλέον θα με οδηγεί κυρίως η ψυχοθεραπευτική εργασία με τα παιδιά, τους εφήβους και τις οικογένειες τους.
